Sala treningowa Kidou

Koizumi nie był zadowolony ze swojej porażki. Ponieważ przed nim stała ściana ludzi oglądająca wywieszoną inkantację miał trochę czasu dla siebie. Zaczął się zastanawiać czy nadaje się do zostania schinigami, czy się nie pomylił. Wpajana przez Ojca teoria, że najlepszy wojownik to ten wszechstronny nie miała zastosowania w akademii, ponieważ niektóre przedmioty były dla Koizumiego zbyt nudne, za trudne lub nad wyraz męczące. Koizumi doszedł do wniosku, że z takim podejściem do niczego nie dojdzie. Postanowił, że znajdzie coś w czym będzie dobry i się przyłoży do nauki z tej dziedziny. Gdy tłum się przerzedził podszedł do tablicy i odczytał napis: "Rozkrusz się, czarny psie Rondanini! Spójrz na siebie i obróć się w popiół. Poderżnij swoje gardło! Zaklęcie wiążące numer dziewięć - uderzenie!". Zapamiętał inkantację i odszedł od tablicy czekając na dalsze polecenia prowadzącego.

Nauczyciel stanął przed Wami i rozejrzał się po Was.
- No skoro już wszyscy zapoznali się z inkantacją, to teraz odpowiednie gesty, potem połączycie to w całość. - rzucił, po czym wyciągnął przed siebie rękę. - Przyjrzyjcie się uważnie, gesty musicie wykonać poprawnie.
Po tych słowach dość wolno sensei wykonał serie kolejnych znaków, które musieliście zapamiętać, było to o tyle prostsze, że przedstawiały one odpowiednie piktogramy. Mieliście teraz kilkakrotnie powtórzyć gest, aby sobie go utrwalić.

Zadanie nie było trudne, wystarczyło tylko zapamiętać wszystkie znaki i ich kolejność. Koizumi nie miał z tym problemów, kilkanaście razy powtórzył serię gestów żeby zacząć wyrabiać sobie nawyk. Nie miał pojęcia dlaczego sensei mówił, że to zaklęcie wymaga dużej pracy przy przygotowaniu i nauce. Inkantancja poznana, znaki też, teraz wystarczy wszystko połączyć w całość. Koizumi w skupieniu jeszcze kilka razy przećwiczył układ gestów i czekał jak sie wszystko rozwinie.

Nauczyciel stanął za Wami i krótką komendą kazał się przygotować, do rzucenia zaklęcia na manekin, który stał przed każdym z Was. W jakiś sposób był napędzany, więc efekt zaklęcia dało się rozpoznać bez problemu. Chwila przygotowania i większość była gotowa. Czekaliście na komendę rozpoczęcia, która padła po kilkunastu sekundach, jedyne co pozostawało, to połączyć gesty i słowa, oraz przesłać trochę mocy. Cóż, teoria brzmiała prosto.

Koizumi skoncentrował się na celu, zamknął oczy i wziął głęboki wdech. Otworzył oczy, wyciągnął obie ręce przed siebie celując w manekina. Jeszcze raz powtórzył wszystkie znaki dla pewności a gdy był gotów stanął w rozkroku. Rozejrzał się dookoła, niektórzy byli spanikowani, inni pewni siebie. Tym którzy już spróbowali po raz pierwszy poszło raczej mizernie, chociaż kontem oka Koizumi dostrzegł, że kilku osobą się udało. Przestał zwracać na innych uwagę i skupił się na swoim zadaniu odłączając się od zewnętrznego świata. Teraz najważniejsza była synchronizacja.

-Rozkrusz się, czarny psie Rondanini! Spójrz na siebie i obróć się w popiół. Poderżnij swoje gardło! Zaklęcie wiążące numer dziewięć - uderzenie!

Powiedział Koizumi jednocześnie kreśląc wszystkie znaki w powietrzu i przelewając moc w zaklęcie.

[-14 PR za próbę]

[ile PR poświęcasz na próbę? ]

Cóż, teraz właśnie dowiedziałeś się dlaczego to zaklęcie było trudne. mimo synchronizacji słów i ruchów, energia zaklęcia rozpierzchła się przy końcu, przelatując wokół manekina i zapalając go. Jednoczesne kontrolowanie gestów, słów i energii wcale nie było takim prostym zadaniem jakby mogło się wydawać z opowieści senseia. Musiałeś powtórzyć próbę, nie miałeś wyboru, chodź zawsze mogłeś się poddać, aczkolwiek źle by się to dla Ciebie skończyło. Kiedy się rozejrzałeś i tak doszedłeś do wniosku, że Tobie nie szło najgorzej, chodź kilku osobom wyszło to całkiem nieźle.

Koizumi był zdziwiony, że tak niskopoziomowe zaklęcie może stwarzać tyle problemów. Cociaż to było jego pierwsze kidou w życiu więc nie był zbytnio zmartwiony tym, że mu się nie udało. Wiedział, że musi sprubować jeszcze raz, żeby zobaczyć czy mu się uda. Postanowił przeanalizować poprzednią prubę i się poprawić. Słowa i gesty były dobre więc problem tkwił zapewne w energii. Haruo doszedł do wniosku, że narazie za słabo kontroluje reiatsu. Postanowił zużyć mniej energii na zaklęcie żeby łatwiej było je opanować. Znowu stanął w rozkroku i wycelowałw manekina. W skupieniu napiął wsystkie mięśnie, wypowiedział inkantancję i jednocześnie zakreślił znaki w powietrzu przelewająć reiatsu w zaklęcie.

[-10 za próbę]

Zaklęcie uzyskało już jakiś efekt, lecz zamiast unieruchomić ruszające się elementy, nadłamało je, co oznacza, że byłeś bliżej, aczkolwiek to wciąż nie to. Nagle usłyszałeś cichy głos senseia przy uchu.
- Skup się, oczyść umysł z niepotrzebnych myśli i spróbuj najpierw stworzyć zaklęcie w nim, a dopiero potem wysłać je na zewnątrz. No to do dzieła. - Ton wskazywał na łagodność mówcy i raczej przychylność. Na szczęście dostałeś radę, wiec mógłbyś spróbować jej użyć, dodatkowo wydawała Ci się w miarę logiczna.

Koizumi był zaskoczony tym, co zrobił sensei ponieważ nauczyciele na zajęciach praktycznych zazwyczaj wymagali niż uczyli i pomagali. Podpowiedź senseia uspokoiła Koizumiego, teraz z większą pewnością siebie przystąpił do zadania. Przestało interesować go to co dzieje się dookoła, postanowił nie zawieść nauczyciela i pokazać mu, że jednak coś umie. Tym razem nie skupił się na celu tylko na poprawnym wykonaniu zaklęcia. Zamknął oczy i wyobraził sobie, że stoi w ciemnej sali, zapomniał o wszystkich swoich problemach i skupił się na postawionym przed nim zadaniem. W umyśle powoli i dokładnie wypowiedział inkantację i zakreślił wszystkie gesty. Gdy skończył, otworzył powoli oczy i nie tracąc spokoju i równowagi wycelował w manekina przelewając reiatsu w zaklęcie i powtarzając wszystko, co zrobił w ciemnej sali.

[-10 PR reiatsu za próbę]

Manekin znieruchomiał, lecz po chwili znów się zaczął poruszać.
- Jesteś znacznie bliżej, teraz odpocznij, do zaklęcia wrócimy jutro. - usłyszałeś głos senseia. Rzeczywiście czułeś się potwornie zmęczony, Trzeba było przyznać, że zużyłeś całkiem sporo energii, co wcale nie było pocieszająca myślą. Co ważniejsze do jutra wypadałoby się zregenerować, acz wiedziałeś, że w mieszkaniu nie czekają na Ciebie same przyjemności i trochę pracy będzie.

No nareszcie z czymś zacząłem sobie radzić. Ciekawe czy mam jakieś predyspozycję do kidou czy łagodny nauczyciel wpłynął na moje wyniki. W końcu nikt na mnie nie krzyczy ani nie wymaga żebym uwielbiał zajęcia. Widać, że senseiowi zależy na tym żeby nauczyć a nie wymagać a to dobry znak na przyszłość

Pomyślał Koizumi ciesząc się, że w końcu zrobił postępy z jakiegoś przedmiotu. Ale po tych wszystkich dzisiejszych zajęciach czuł się strasznie zmęczony i wyczerpany. Koledzy umawiali się na sake, ale on wyjątkowo nie miał ochoty i postanowił wrócić prosto do domu. Wiedział, że czeka go tam praca, ale w końcu warunki mieszkaniowe były naprawdę ciekawe a na wynajem mieszkania nie było go jeszcze stać. Koizumy wyszedł z akademii i powoli szedł w kierunku swojego domu pogwizdując i ciesząc się chwilą spokoju. Po kilku minutach spaceru zobaczył znajome ogrodzenie a za nim swój cel, podszedł do płotu i otworzył furtkę wchodząc na podwórko.

Pozwoliłem sobie kontynuować tu.

<Fon Kurogawa>

Na sali było już trochę adeptów, w połowie nowych bowiem dnia poprzedniego doszło do małych przetasowań i przenosin. Jedni nie nadawali się do waszej klasy, innych z kolei miano przenieść do was jako tych wybijających się trochę. Choć do najlepszych wam trochę brakowało. Oczywiście spore zainteresowanie sprowadziła na siebie zwłaszcza jedna adeptka. Długie włosy w kolorze ciemny blond, fioletowe oczy, zgrabna sylwetka o niczego sobie atrybutach oraz ... lisie uszy i puszysty lisi ogon. Mimo "małego" zamieszania, jakie spowodowała swoją obecnością, zdawała się nie wykorzystywać swojej przewagi, którą zdecydowanie miała nad resztą dziewczyn w klasie.

Mimo wszystko Kurogawa był optymistycznie nastawiony do wszystkiego co się działo. Uśmiechnął się promiennie, jak to miał w zwyczaju robić, wszak chciał dobrze prezentować rodzinę Fon, a poza tym taki miał charakter. Bolące ramię było nieco irytujące, lecz przynajmniej wiedział co się zapowiadało tego dnia. Sam nie chciał zagadywać do nikogo, nie miał ochoty teraz, myślał nad tym co też przyniosą te wszystkie roszady. Sam miał niemałą chęć szybko wspiąć się do góry, lecz wiedział, że na to ma nikłe szanse. Pomijając to czas była skupić się na nadciągającej lekcji.

Roszady zawsze na początku stwarzają problemy. I tym razem też pojawił się problem, jak słyszałeś gdzieś z tyłu trwała dysputa nad tym, kto będzie pierwszy i komu należy się szansa poderwania "słodkiej lisicy". Oczywiście o innych również była mowa, ale znacznie mniej niż na temat tej pierwszej.
Wkrótce pojawił się nauczyciel, znany już wam Kuronomatsuki-sensei.
- Mam nadzieję, że już się zapoznaliście z waszymi nowymi kolegami i koleżankami. - odezwał się do was odkładając książkę na biurko. - Ostatnio dość sporo ćwiczyliśmy kidou i poznaliście również kilka przydatnych inkantacji. Ale nie można zapominać o podstawach. Dlatego też na dzisiejszej lekcji skupimy się na tym aspekcie, a dokładniej na kontrolowaniu przepływu reiatsu i odpowiedniego nim manipulowania. Chcę aby każde z was ukształtowało jakąś formę. Sprawdzimy, czego się do tej pory nauczyliście.

A więc kontrola reiatsu. Cóż, póki co Kurogawa nigdy nie miał za bardzo okazji jakoś mocniej się na tym skupić, niemniej stwierdził, że postara się z całych sił. Oczywiście wiedział, że chciał uzyskać formę kota, bo cóż innego mogło to być. Z pewnym zaciekawienie począł się również przyglądać książce, niemniej po chwili opamiętał się. Zamknął oczy i skupił się na wywołaniu swego reiatsu. Wyciągnął przed siebie rękę dłonią do góry i począł kształtować energię, aby uzyskać formę kota. Niewątpliwie było to trudne zadanie, szczególnie dla kogoś, kto miał z tym problemy niemniej chłopak starał się z całych sił. Zbytnio nie interesowało go jak to idzie innym, wszak liczył się sukces jego, a nie jego rówieśników.

Po dłuższej chwili udało ci się stworzyć kotopodobną formę. Dla ciebie to był kot i to było w sumie najważniejsze, a że nie do końca go przypominał to już nie twoja sprawa. Grunt że ci się udało.
Sensei przechadzał się po sali obserwując wasze poczynania. Czasami zatrzymywał się przy kimś, by przyjrzeć się dokładniej wysiłkom adeptów.
- W porządku, jak widzę nie zapomnieliście zupełnie pierwszych lekcji. - odezwał się w końcu Kuronomatsuki-sensei. - Zatem teraz coś trudniejszego trochę mi pokażcie. Każde z was niech weźmie kulę do ćwiczeń i przeleje na nią reiatsu, by utworzyć sferę wokół siebie.
Nie ma to jak powtórki od czasu do czasu. Ale przynajmniej nie wyjdzie się z formy.

Fon bez wahania wziął kulę i począł się skupiać na odpowiednim przelaniu reiatsu, oraz kontrolowaniu go, by nie doszło do żadnego nieporządnego efektu, jak wybuch. Niestety w kidou nie był specjalnie uzdolniony, a w zasadzie nigdy nie miał dość czasu by się w tym kierunku dobrze sprawdzić. Wiedział, że może być użyteczne przy jego sposobie walki, ale jednocześnie walka wręcz też pomagała.

Z przelewaniem nie poszło już tak dobrze jak z tworzeniem formy. Wymagało to jednak więcej wysiłku i czasu niż poprzednio. Ostatecznie jednak udało ci się przelać reiatsu do kuli, tworząc wokół siebie sferę. Mogłeś być z siebie dumny.
- Jak widzę nie obijaliście się i dobrze wybrano was, przydzielając do tej grupy. Choć do najlepszych wam i tak brakuje. - sensei przeszedł się po sali w kierunku biurka.
- Końcowym na dziś ćwiczeniem będzie Hadou Kuragari. - wskazał dłonią manekiny. - Wasz cel to zniszczenie treningowego manekina. Chyba nie muszę wspominać o ostrożności. Wszelkie przewinienia będą karane z całą surowością.

Kurigari? Nie jestem pewien, ale chyba nie przerabialiśmy tego zaklęcia... Ta myśl zaprzątała umysł młodziana. Trzeba było powiedzieć, iż po tych słowach czuł się nieco zdezorientowany, niemniej ruszył na chwilę ku spisowi kidou, aby sobie przypomnieć z jakim to zaklęciem miał do czynienia. Po zapoznaniu się z opisem Fon wrócił do manekina by położyć na nim dłoń, a następnie zaczął wymawiać inkantację.
- Niebo przesłoniła strzała mroku - Hadou no go - Kurigari! - wypowiedział chłopak. Miał nadzieję, że włoży w to wystarczająco mocy i niezbyt wiele jednocześnie, aby nad tym zapanować. Cały czas chłopak był skupiony na swym zadaniu.

[-5 rei za kidou]

Zaklęcie było udane. Manekin pękł i rozpadł się na kilka sporych fragmentów. Cóż, proste kidou nie stanowiło dla ciebie problemu. Nie to co Koujoujisshuu lub Shitotsusansen, które były znacznie trudniejsze do nauki i zapamiętania. Póki co nauczyłeś się kolejnego kidou w rekordowym czasie, co było tylko dowodem na twoje wysokie umiejętności.
- Na dziś koniec lekcji. Ale macie pracę domową. - głos sensei'a zdradzał zadowolenie - Macie nauczyć się i zademonstrować na kolejnych zajęciach wybrane przez siebie kidou z numerów między 8 a 14. Nie ma usprawiedliwień na nieprzygotowanie, za to będzie kara. - po tych słowach oddalił się, zostawiając was samych. Cóż, dwie godziny za wami, a przed wami jeszcze sporo.



[Możesz sobie dodać #5 - Kuragari (Strzała Mroku), oraz +1 do Kontroli]

Teraz wypadałoby się zastanowić, co za kolejne zajęcia czekały uczniaka. Taaak na tym skupił się teraz Fon, aby sobie przypomnieć, gdzie powinien się udać. Niemniej czuł się raczej zadowolony z osiągniętego wyniku, ponadto miał nadzieje, że uda mu się wszystko uzyskać w odpowiednim czasie i nie zawiedzie sensei, ani rodziny. Po chwili rozmyślań podszedł do listy kidou, aby któreś wybrać. Jego wzrok przykuło bakudou no hachi - seki. Przyjrzał się inkantacji, oraz próbował sobie przypomnieć jego zastosowanie, jeśli się nie mylił miało ono związek z walką wręcz, dlatego też postanowił zdecydować się na to zaklęcie na przyszłe zajęcia.

Przed tobą jeszcze były kendo i klasyczne ćwiczenia fizyczne. Sama radość. Sporo potu i zmęczenia dla podniesienia własnych umiejętności. A pierwsze były właśnie ćwiczenia, zatem mogłeś się spodziewać małego wycisku. Zajęcia zaczynają się za około pół godziny, zatem miałeś trochę czasu dla siebie. Wolny czas, wolna wola...

Kendo... Niech będzie przeklęte, chłopak miał tylko nadzieję, że uda mu się wynegocjować walkę przy użyciu ciała i drewnianą kopię wakazashi. Nie miał zamiaru się męczyć z jakąś długą, nieporęczną i bezużyteczną bronią. Chyba, że będzie musiał. Niemniej miał aż 30 minut prawda? Warto było pójść do stołówki, napić się herbaty, taaak to dobry plan. Fon postanowił go zrealizować niemalże natychmiast, lecz niestety trzeba było poświęcić nieco czasu, by tam dojść. Ehhh gdyby tylko znał shunpo, trwałoby to krócej, niemniej nie ma co narzekać, należy się cieszyć czym się ma, na shunpo przyjdzie pora.

Przyjemność picia herbaty między zajęciami. To zawsze dodaje "sił" i polepsza samopoczucie. Przynajmniej w twoim przypadku. Dojście do stołówki, wypicie herbaty i udanie się do sali ćwiczebnej. I zostało ci nawet z pięć minut czasu, zanim przyjdzie nauczyciel, czy też nauczycielka.

=>https://bleach.forumpolish.com/akademia-shinigami-f8/sala-pojedynkowa-t569-210.htm?sid=38277ce894d66a702fd3ccdf9aae8303

Yoshizaki Katsuko

Szła zamyślona w w kierunku sali kiedy nagle o coś uderzyła. Uderzyła ze sporą siłą swoją tylną częścią ciała o podłogę. -Ała. Czyżbym na kogoś wpadła...-pomyślała. -Przepraszam-zaczęła, zbierając rzeczy, które wypadły jej z torby którą miała na ramieniu. Kiedy spojrzała kto był ofiarą jej nieuwagi, zobaczyła dziewczynę była z nią chyba na roku, ale nie wiedziała jak się nazywa, kojarzyła ją tylko z widzenia. Nie wydawała się jednak miłą osobą. Yoshizaki spojrzała na nią z pewnym strachem w oczach. Nie była pewna czego może się spodziewając po czarnowłosej, krótko ściętej i na pierwszy rzut oka nieco niebezpiecznej dziewczynie.

Dziewczyna spojrzała na ciebie z góry, mierząc cię wzrokiem, który mógłby okolice przemienić w lód.
- Uważaj jak chodzisz. Że też ktoś taki musiał się dostać do akademii. - warknęła na ciebie. Tak, teraz już sobie przypomniałaś, słysząc jej głos. "Lodowa księżniczka", Kogushi Rei. Nie zaszczycając cię więcej ani słowem, czy też spojrzeniem minęła cię i ruszyła dalej. Z tego co obiło ci się o uszy była naprawdę zdolną adeptką, plotki głosiły, że miała nawet już za sobą jedną wyprawę na ziemię wraz z paroma shinigami, ale nikt nie potrafił tego potwierdzić, zaś samej Rei jakoś nikt nie miał odwagi spytać.

Gdy poznała ten głos po plecach przebiegł jej dreszcz. -Kogushi Rei... że też musiałam trafić na nią. Ehh nie mam szczęścia...-przeszło przez myśl kiedy ta ją mijała. -I co z tego, że była w świecie żywych...-myślała powoli wstając. -Nie lubię zarozumiałych osób.-szepnęła sama do siebie. Wstała i rozejrzała się mając nadzieję, że po pierwsze: nigdzie nie ma Kogushi, a po drugie czy ktoś się na nią nie gapi. Nawet jeśli tak jest rusza dalej. -Ciekawe co mnie czeka jeszcze... i czy znowu wpadnę na Lodową księżniczkę...-westchnęła na samą myśl o drugim spotkaniu z nią. Nie przepadała za nią, a na razie nie chciała mieć z niej wroga... choć zastanawiała się nad tym czy już tak nie jest. Przez swoje zamyślenie znowu na kogoś wpadła. Tym razem jednak utrzymała się na nogach. -Przepraszam...-zaczęła szybko nie podnosząc nawet wzroku. -To moja wina... jestem gapą-mruknęła cicho. Jak nigdy nie miała odwagi podnieść wzroku do góry. -Naprawdę.... ciekawe co mnie jeszcze czeka...

- W porządku. Też się spieszę. - usłyszałaś w odpowiedzi jakiś męski głos osoby, która cię minęła i ruszyła dalej. Najwidoczniej równie zamyślony co ty. Nie podnosiłaś wzroku więc nie widziałaś kogo tym razem napotkałaś. W końcu jednak znalazłaś się na sali, gdzie mogłaś w miarę bezpiecznie usiąść i nie zawadzać nikomu swoim pałętaniem się z głową w chmurach. Sama radość nie ma co, zwłaszcza przy fali nieśmiałości, która cię nagle dopadła, wespół z chwilą tchórzostwa.

-W końcu w sali...-pomyślała wchodząc do sali. Kiedy zajęła swoje miejsce znowu się zamyśliła, nigdy tak się nie zachowywała, a nawet jeśli, działo się to stosunkowo rzadko. -Co się ze mną dzieje.... Rozumiem Kogushi. Ale przecież nigdy nie byłam taka nieśmiała. Co do cholery...-przerwała w połowie myśl, bo usłyszała jakiś głośniejszy hałas. Podniosła się z miejsca i zobaczyła, że jakiś osobnik z jej klasy użył jakiegoś zaklęcia i narobił wiele zamieszania. Kilka chwil po tym zajściu zielonowłosej uczennicy wydawało się że widzi nauczyciela wchodzącego do sali. Ale przez cały harmider i innych adeptów, dziewczynie mogło się tylko wydawać. Było to dość prawdopodobne, również z powodu tego że była dzisiaj trochę rozkojarzona.

Nauczyciel pojawił się kilka chwil później, skutecznie uspakajając i pacyfikując rozrabiaków. A po niedługim czasie zaczęła się lekcja. Nie było to nic nowego, nie licząc opisów zaklęć ze średnich poziomów, które za jakiś czas powinny być w waszym zasięgu. Z końcem zajęć zaś dostaliście okazję do nauczenia się dwóch zaklęć jako pracę domową. Przynajmniej tyle ciekawego wyniosłaś z tej lekcji.