Sala treningowa Kidou

Wypowiedziałeś słowa, jak Ci się wydawało porwanie, w umyśle zmusiłeś swoje jeziorko do ruchu... Otworzyłeś usta, wziąłeś głęboki wdech odchylając się przy tym do tyłu, po czym to wypuściłeś je przygarniając się przy tym nieco. Z twoich ust wypłynął podmuch ciepłego, niezwykle ciepłego powietrza, które zapewne miało taką siłę aby istotnie kogoś poparzyć.
Udało Ci się, odetchnąłeś z ulgą i zerknąłeś na swojego nauczyciela, który chyba akurat był zajęty tłumaczeniem innemu chłopakowi jak się to robi... Byłeś jednym z nielicznych na sali którym udało się to za pierwszym razem. Mogłeś czuć się dumny... Widziałeś że kilka osób wokoło zerka na ciebie z zazdrością lub podziwem.

No cóż udało mi się, ale jakoś to mną nie wzruszyło, w końcu stoicyzm jest lekarstwem na wszystko. Zastanawiałem się, kiedy będziemy ćwiczyć słynne shakaho... Rozmyślałem nad kidou i stwierdziłem, że może spróbowałbym kiedyś czegoś mocniejszego. W tym momencie postanowiłem się skupić na szybszym rzucaniu tego kidou. Z całą pewnością na to powinienem nałożyć nacisk. Teraz szybko sięgnąłem do mojego "jeziorka" i nakłoniłem wody reiatsu, aby ukierunkowały się i przybrały odpowiednią formę energii. Postępowałem bardzo szybko i już po chwili zacząłem wypowiadać inkantację. Zaklęcie destrukcyjne numer sześć. Spal, po czym dmuchnąłem przed siebie. Starałem się wyczuć czy wszystko jest w porządku i jednocześnie liczyłem czas w jakim udało mi się wypracować ten efekt. Po chwili moje myśli spełzły na inny tor i zacząłem się zastanawiać, czy można łączyć kidou. Wydawało mi się, że jest to możliwe, leccz nie wiedziałem na pewno. Z pewnością jeżeli bym chciał kiedyś je łączyć, muszę wypracować lepszą kontrolę. Mimo to stwierdziłem, że zapytam o to sensei po lekcji. Nie moglem się doczekać kiedy będę mógł się zabrać do czytania wypożyczonych ksiąg...

Ciężko było na raz liczyć sobie czas, skupiać energię i mówić... Tym razem zaklęcie nie wyszło. Dmuchnąłeś ale nie było żadnego efektu.. Cóżżż.. Zdarza się najlepszym.

(Jak mniemam twoja postać się tak szybko nie poddaje)

Nie zamierzałeś się poddawać, podjąłeś jeszcze jedną próbę, starałeś się znów "ujarzmić" strumień wewnątrz siebie i rzucić zaklęcie jak najlepiej potrafiłeś. Wypowiedziałeś zaklęcie, wziąłeś głęboki wdech by po chwili "wyrzucić" całe powietrze z płuc. Strumień gorącego podmuchu był tym razem długi i silny, wyraźnie Ci wyszło.

Poczułeś iż ktoś położył doń na twoim ramieniu, zerknąłeś za siebie no i dostrzegłeś nauczyciela od kidou, uśmiechnął się do Ciebie miło - No ładnie, ładnie - Zrobił sobie przerwę w mówieniu, po czym to znów się odezwał. - Dziś miałem w planach uczyć tylko tego zaklęcia... Wiec albo możesz popróbować dalej, albo zająć się czymś innym

(odejmij sobie ray za próby)

Hmmmm, miałem wrażenie, że wykorzystałem za dużo rei, aby próbować silniejszych zaklęć... Ale przecież szybko mogłem opanować kilka prostszych. Stwierdziłem, że na cel wezmę sobie Bakudou nr 1, Sai i Hadou nr 1, Shou. Tak więc podszedłem do ściany z rozpiską i przeczytałem kilka razy inkantację. Następnie zbliżyłem się do manekina i spróbowałem użyć pierwszego zaklęcia. Zaczerpnąłem reiatsu skupiłem je w ręku i wypowiedziałem inkantację: Zaklęcie wiążące numer 1 - Blokada . Z tego co wyczułem struktura zaklęcia była dość prawidłowa. Stwierdziłem, że później dopracuję. Teraz postanowiłem wypróbować drugie zaklęcie, tak więc ponownie przesłałem reiatsu do ręki i wypowiedziałem: Zaklęcie destrukcyjne numer 1 - Pchnięcie. Poczułem lekki odrzut, zaś moje kidou trafiło w manekin. Próba zużyła niewiele rei i stwierdziłem, że spróbuję czegoś jeszcze tak więc podszedłem ponownie do tablicy i moją uwagę przyciągnęło Bakudou o numerze 9 - Geki. Stwierdziłem, że warto spróbować. Przeczytałem kilka razy inkantację oraz powtórzyłem ją w pamięci. Czułem, że to może być zaklęcie, które będę ćwiczył dłużej. Mimo tej nuty pesymizmu skoncentrowałem się całkowicie na swoim reiatsu i kiedy byłem już przy manekinie zacząłem zmieniać przepływ reiatsu i je formować. I w tej sytuacji nie byłem pewny czy mówię inkantację, ale wydawało mi się, że słyszę: Rozkrusz się, czarny psie Rondanini! Spójrz na siebie i obróć się w popiół. Poderżnij swoje gardło! Zaklęcie wiążące numer dziewięć - uderzenie! Kiedy poczułem, że dawka energi opuściła moje ciało spojrzałem na efekt...

Zapamietanie inkarnacji nie było dla ciebie żadną trudnością, odszedłeś sobie na bok, stałeś przed manekinem... Dostrzegłeś kątem oka iż nauczyciel Cie obserwuje z daleka, najrzewniej był ciekaw co zrobisz.

Pierwsze zaklęcie najpewniej Ci wyszło.. Chociaż trudniło było to sprawdzić - manekin nie miał rąk, kolejnym zaklęciem miało być haodu 1, poczułeś pchnięcie jednak było one niezwykle słabe.. Wypowiedziałeś inkarnacje ostanie zaklęcia jednak kompletnie nic się nie stało... Po twojej twarzy spływał pot, czułeś zmęczenie, do tego stopnia iż upadłeś pośladkami na ziemię i usiadłeś aby odetchnąć. Wtedy podszedł do Ciebie nauczyciel - Strasznie się śpieszysz...- Podał Ci kubek z wodą, który nie wiadomo skąd wyciągnął - Radził bym na razie skupić się nad prostymi zaklęciami.. aniżeli kombinacjami

(wpisz sobie do listy poznanych zaklęć 6 - Gogyou (Podmuch Ognia)

- Dziękuję - odpowiedziałem. Od razu wypiłem, wodę, po czym wstałem i zwróciłem się ponownie do nauczyciela. - Sensei, czy ma pan jakieś propozycje co do skutecznej nauki kontroli reiatsu, oraz jego powiększania? I jaki odstęp zaklęć od siebie nie jest uznawane jako kombinacja?
Byłem ciekawy co powie mi nauczyciel. Oczywiście, nic nie zmienia faktu, że muszę koniecznie przeczytać te książki, które wypożyczyłem, ale większa ilość rad jeszcze nikomu nie zaszkodziła... Miałem nadzieję, że codzienne treningi nad kontrolą i ilością dadzą jakieś wymierne korzyści. Pamiętałem też, że muszę udać się do biblioteki po jeszcze jedno tomisko o tematyce treningów szybkościowo-wytrzymałościowych. Z tego co spostrzegłem, będę musiał jeszcze popracować nad wytrzymałością i to zdecydowanie...

Nauczyciel spojrzał na Ciebie, otworzył szerzej oczy po czym to podrapał się po głowie... milczenie przerwało twoje w brzuchu - Myślę że kontrola energii przychodzi z czasem, kiedy to uczysz się jej optymalnie używać... - Dłuższą chwile myślał najpewniej zastanawiając się nad kolejną częścią pytania - Cóż myślę że jak dla Ciebie powinno być to... Kilka minut ? Mimo iż jestem nauczycielem kidou to wiem że bez miecza albo pieści niewiele zdziałasz... A teraz leć coś zjeść - Tu sensei wstał i zaczął zajmować się zajmować następnymi uczniami poprawiając ich, albo tak jaj tobie pozwalając na przerwę.

- Dziękuję sensei - powiedziałem. Zaraz po tym wstałem i poszedłem w kierunku stołówki zabierając oczywiście moje tomiska. Zastanawiałem się jak daleko mogę się posunąć z rozwojem własnego reiatsu. Miałem nadzieję, że nie będę miał problemu z powiększaniem mojego zapasu. Po drodze rozmyślałem nad kilkoma jeszcze sprawami, po czym nim się zorientowałem, byłem już na miejscu. Oczywiście jak zawsze poprosiłem o nieco większą porcję. Usiadłem na pierwszym lepszym wolnym miejscu i zacząłem jeść. Wiedziałem, że mam trochę czasu więc się nie śpieszyłem...

Takahashi Daisuke

5 minut po rozpoczęciu lekcji Daisuke biegnie przez korytarz. Jednak nie wystarczyło mu sił w nogach by dobiec na lekcję w czasie, ale z drugiej strony wiele nie straci, co najwyżej odczytywanie listy obecności. Tak mu się wydawało... do momentu w którym przez korytarz naprzeciwko niego zaczęli iść świeżo upieczeni studenci w towarzystwie profesora Inahara'y. Prawdopodobnie postanowił on przeprowadzić trening na świeżym powietrzu, a nie w dusznej sali. Klasa ciągnęła się i ciągnęła... a min Daisuke coraz bardziej się wydłużała. Przez głowę przeszła mu nawet taka myśl, by przepchać się pod prąd do klasy... gdy ktoś go powstrzymał. A tak dokładniej widok pewnej osoby. Krótkie, nietypowe dla japończyków blond włosy, stosunkowo drobna budowa ciała, zielone oczy... tak... raczej trudno było pomylić ta osobę z kimś innym...
Wreszcie ją odnalazł. Podawanie imienia tej persony chyba w tym przypadku jest zbędne.

Daisuke wpatrywał się w dziewczynę z szeroko otwartymi oczami. Była jedną z najpiękniejszych jakie widział. Była ideałem w pęłnym tego słowa znaczeniu. Nie można było sobie wyobrazić lepszej dziewczyny. Aż go korciło żeby do niej podejść i zaprosić na spotkanie. Gdy już szedł w jej kierunku przypomniało mu się, że przecież ma zajęcia. A po za tym to ona też ma teraz lekcje. Poczekał chwilę aż tłum się zmniejszy i pobiegł w stronę klasy. Trochę żałował, że zmarnował taką okazję, ale pewnie będzie ich jeszcze dużo.

Chłopak nie czekał zbyt długo, gdyż dziewczyna była na samym końcu tłumu, i mógł bez większych przeszkód dalej biec do klasy. W czasie gdy tak zmierzał do klasy, przeszło mu przez myśl że twarz tej dziewczyny kogoś mu przypomina...
Przed klasa uznał jednak że będzie się nad tym później zastanawiać. Wziął głęboki oddech, zapukał, otworzył drzwi, i ujrzał swoją klasę przyglądającą się jak nauczyciel prezentuje zaklęcie. Załapał się jedynie na nazwę zaklęcia, "Genjuu Ishi", oraz na efekt, jakim był sporej wielkości kamień.
-No i tak to wygląda, można potem wystrzelić ten kamień za pomocą Oogata Shippuu... o widzę że Pan Takahashi zaszczycił nas swoją obecnością. Doskonale, zaprezentuje nam siłę jaką może osiągnąć to zaklęcie...-Nauczyciel uśmiechnął się i postawił na ziemi skałę, która wcześniej wytworzył. Wskazał potem na jedną z tarcz umiejscowionych przed ścianą.

- Dzień Dobry. Naprawdę bardzo przepraszam za spóźnienie. Mój budzik się zaciął... - Powiedział Daisuke do nauczyciela.
- Emm, no cóż... więc mam zaprezentować Kidou... Ehh, przepraszam, ale nie potrafię wykonać tego Kidou, ponieważ nie było mnie gdy pan tłumaczył. Naprawdę przepraszam.
Czy mógłby pan pokazać i omówić to Kidou jeszcze raz ? Po tym chętni spróbuję je wykonać. - Ponownie wymamrotał Daisuke i czekał na odpowiedź nauczyciela.

-Hm? To jak się przygotowałeś z materiału omawianego na paru poprzednich zajęciach? O ile dobrze pamiętam wykonywanie zaklęcia #18 nie sprawiało Ci żadnego problemu... chyba że znowu pomyliłem persony.-Nauczyciel podrapał się zakłopotany w tył głowy, ale dosyć szybko wrócił do siebie.
-Po prostu weź tan kamień i wystrzel go w tarczę. Nie wymagam przecież od Ciebie rzeczy którą widziałeś... chociaż w sumie nawet nie widziałeś.-Mężczyzna odsunął się trochę zostawiając chłopakowi trochę miejsca. A może ze względów bezpieczeństwa, by w razi czego nie oberwać odłamkiem? W końcu Daisuke sprawiał wrażenie, jakby faktycznie ledwo co wstał z łóżka, tak "dobrze" docierały do niego pewne informacje.

- Ahh, no tak. Przepraszam, jestem jeszcze trochę zaspany i nie za bardzo kontaktuję. - Powiedział Daisuke.
Stanął trochę przed klasą, naprzeciwko kamienia. Wyciągnał dwie ręce przed siebie i powiedział: - Fala wynosi i pogrąża. Niebo przesłaniają burzowe chmury! Zapach wiatru który zaraz poczujesz! Zaklęcie destrukcyjne numer osiemnaście - Wielki Podmuch Wiatru!

(Skąd Ci się wzięło 160 PR O_o Jakiś bug desu? I jeszcze jedno... to że objętościowo po skopiowaniu formułki zaklęcia jakoś daje rade, to nie znaczy że nie masz potem wykazywać się swoją inwencją ; p)

Na szczęście był na byle przytomny by poprawnie wyrecytować formułkę, oraz odpowiednio zebrać, skumulować, i uwolnić Reiatsu. Kamień, jako że zamiast usadowić się wygodnie w dwóch rękach czarującego leżał spokojnie na ziemi, po prostu... wyrył w ziemi ładną, parometrową ścieżkę. Nauczyciel złapał się za głowę.
-Może lepiej następnym razem się wyśpij, dwa... można było jednak zauważyć, że to połączenie posiada naprawdę spory potencjał ofensywny... co zaraz zaprezentuję.
Mężczyzna podniósł jedną rękę do góry, i zaczął recytować formułkę
-Rozrzucone kości bestii! Wielka moc dobroci! Ty która pomagasz matce naturze! Stań przede mną! Użycz mi swej mocy! Zaklęcie destrukcyjne numer siedemnaście - Wielka Skała!-I wtedy na jego ręce pojawił się... głaz. Ale nie taki jaki był użyczony Daisuke. Ten był o wiele większy, masywniejszy, i z całą pewnością cięższy. A gdy poleciał na tarcze... no, gdyby nie to że ściana miała właściwości niwelujące moc duchową, rozpadła by się na kawałki. A tak to kamień rozsypał się z wielkim hukiem.
-Jak widzicie, całkiem przydatne, chociaż męczące... przećwiczcie to sobie...-Nakazał profesor, po czym zszedł z linii ognia.

(Odejmij sobie 18 Rei)

Po nieudanej próbie zaklęcia Daisuke trochę się załamał. No, ale cóż trzeba było trenować dalej, a nie przejmować się jedną nieudaną próbą. Musiał wziąć się w garść i pokazać co potrafi naprawdę.
Po zaprezentowanej technice przez sensei'a był naprawdę mile zaskoczony widząc, że może to przynieść taki efekt. Chciałby kiedyś potrafić coś takiego więc naprawdę muszi wziąć się do roboty.
Gdy sensei powiedział aby trochę to przećwiczyć od razu zabrał się do roboty. Poklepał się trochę po twarzy, aby się obudzić i zabrał się do trenowania tej techniki.

(Zdecyduj się na jedną formę narracji desu bo Cię zjem desu~! Osobiście wolę trzecią formę, ale jak Ci wygodniej desu~! No i znowu popraw ta tabeleczkę z rei desu, masz max: 64 [Gdyż jak mówiłem wzór jest taki rei x kontrola rei desu], a aktualnie 46 desu~)


Praca nad zaklęciem szła dosyć topornie. Duże problemy były z przyzwaniem kamienia, gdyż był to pierwszy raz, ale parę razy się udało. Po godzinie zajęć Daisuke był strasznie wymęczony, ale w miarę zadowolony ze swoich osiągnięć. Może po paru następnych lekcjach opanuje to w stopniu wystarczającym do nieskrępowanego użytkowania... a na razie... miał 15 minut przerwy, którą mógł spożytkować na odpoczynek.

(Krótko. Zostało Ci 15 rei desu~)

Sala, o dziwo, była całkowicie pusta. Niemal cała akademia była zresztą pusta. O tej godzinie niemal nie było już zajęć, zaś te resztki dodatkowych które wciąż trwały wyraźnie miały miejsce w zupełnie innych pomieszczeniach. Kamys zwykle nie przychodziła do tej sali, w sumie olewała większość zajęć jakie w ogóle były na akademii prowadzone, w związku z czym nie wiedziała początkowo co powinna zrobić.

Po chwili spostrzegła jednak tablice, na których znajdowały się inkantacje kidou za równo dziedziny ofensywnej jak i unieruchamiającej, od poziomu 1 aż do 70. Numeracja nie mówiła Kamys zbyt wiele, ale dziewczyna miała pewność że jest raczej ważna.

- Co to do cholery ? - skomentowała patrząc na numeracje, zmarszczyła brwi i przekręciła głowę, zastanawiając się czy jest to po prostu kolejny numer na liście, czy może ilość osób które owe zaklęcie potrafią ? Szybko jednak uznała że skoro ona zna 10-tke, to na pewno będzie wiele więcej mózgów co to potrafią użyć tego śmiesznego czaru. Zastanawiała się co to w ogóle wszytko oznacza... Głupota i strata czasu... ale jak już tu jest to postanowiła spróbować. Uznała że będzie szukać czegoś co według niej fajnie brzmi i nie ma długiej, głupiej ink..Inka coś.

I znalazła, krótkie, i całkiem nieźle brzmiące, wylosowanym zaklęciem miał być Byakurai. Nich będzie wiec to całe byaku coś. Patrzyła na tablice i powtarzała sobie inkarnacje żaby zapamiętać... Powtarzała to kilka razy inkarnacja może i była krótka, ale Kam miała słaba pamięć. Dopiero po dobrych 7 minutach zwróciła się w stronę tarczy strzeleckiej. Zaczęła sobie przypominać co robiła wykonując Kasai. Na początek stanęła w lekkim rozkroku, później uniosła obie ręce i splotła dłonie (w końcu nie było wytłumaczone jak robić byaku, była tylko inkarnacja), zupełnie jak przy Kasai. Zamknęła oczy wyobrażając sobie czarną przestrzeń i biały, świetlisty okrąg, wyobrażała sobie jak idzie w jego stronę. Gdy go przekroczyła otworzyła powieki gwałtownie i wykrzyczała - Zaklęcie destrukcyjne numer cztery - Biała Błyskawica!

I postanowiła trenować do skutku metodą prób i błędów, różnych ułożeń dłoni i intonacji słów.

Ku zdziwieniu Kamys zaklęcie wyszło, i to całkiem sprawnie. W zasadzie biały strumień energii wystrzelił w górę prosto z palca wskazującego prawej dłoni dziewczyny, i pomknął pod niebiosa . Trudno było w tym momencie dokładniej określić działanie zaklęcia, jednakże Kamys dowiedziała się jednego. Wylatuje ono prosto z palca i leci po linii prostej. Innymi słowy, kilka użytkowych informacji na temat Buyakuraia.

Po kilkukrotnym jeszcze powtórzeniu, bardziej lub mniej udanym, dziewczyna stwierdziła iż zaklęcie opanowała. Trening zajął jej co prawda niemal 3 godziny, jednakże ostatecznie była pewna swoich umiejętności - zaklęcie wychodziło niemal za każdym razem. O dziwo okazało się nawet łatwiejsze od Kasai'a.

(odpisz sobie 20pkt Rei i dopisz Buyakuraia)

Gdy zaklęcie wyszło jej po raz pierwszy otworzyła usta wyraźnie zdziwiona, miała szczęście że palec wskazujący nie był skierowany w stronę jej ciała. Ufff... W zasadzie te całe kidou chyba nie było takie trudne ? Dla dziewczyny za pewne łatowej się nauczyć iż zapamiętać inkarnacje na lata... Ale cóż, niech się ciszy.

Później wykonała kolejne próby, powolutku odkrywając co z czym się je i jak... Propos jedzenia, przez to wszytko znów zgłodniała, ehh utrapienie. Chociaż... W sumie nie, ona lubiła jeść, jedzenie było jedną z niewielu przyjemności w jej raczej nudnym życiu.
Postanowiła więc ruszyć do stołówki i zjeść niewielką (jak na jej standardy kolacje), i wyciągnąć coś na śniadanie... Nawet jeśli stołówka byłaby zamknięta to zamierzała tam wejść nie ważne w jaki sposób i wykraść pożywienie

Później zaś nie pozostało nic innego jak skierować się powolutku do domu

O dziwo, pomimo późnej godziny, stołówka wciąż była otwarta. Co prawda większość osób pożywiających się można było zaliczyć jako kadrę pracowniczą akademii, lub osoby które ze względu na pochodzenie z biedniejszych okręgów rukongai nie miały w zasadzie dokąd wracać wieczorami,niemniej posiłek wydano Kamys bez najmniejszych oporów. Po nasyceniu się Kamys zdołała anwet otrzymac zgrabny pakunek pokarmu na później.

Wędrówka do domu przebiegła spokojnie. Nadchodząca ciemność nocy w cale nie była tak kłopotliwa jak mogło by się wydawać. Seireitei zbudowane było zbudowane w większości z białych murów, dzięki czemu droga sama w sobie była świetnie widoczna.

(piszemy w https://bleach.forumpolish.com/tereny-mieszkalne-f54/kwatera-kamys-tsuki-t680-30.htm#28696 )

Po treningu Daisuke był bardzo zmęczony. Usiadł sobie z boku i odpoczywał. Był wykończony dzisiejszym treningiem, który z resztą i tak nie poszedł mu za dobrze. Po chwili siedzenia Daisuke powiedział sam do siebie:
- Ech, ten mój trening to jedna wielka porażka. Muszę się w końcu obudzić i zacząć przykładać się do treningów jak należy. Inaczej marny ze mnie Shinigami będzie.
Po tych słowach położył się i zamknął na chwilę oczy. Był zły na samego siebie, że nic mu nie wychodziło. Ciekawe co nauczyciel zada mu jako następne zadanie.

Daisuke siedział tak sobie przez bite 15 minut. Ochłonął trochę, odpoczął, i był gotowy na dalsze zmagania z... właśnie, czym? Zajęcia z Kidou już się dzisiaj skończyły, więc... teraz chyba miał przed sobą kolejne zaklęcia praktyczne, tym razem dotyczące walki mieczem. Innymi słowy - musiał ruszyć tyłek w kroki, inaczej znowu się spóźni, a to już byłoby... po prostu głupie. Jednak na szczęście dla niego dzwonek jeszcze nie zadzwonił, więc jeżeli się pospieszy i nic go po drodze nie spotka to powinien zdążyć.

Po chwili leżenia i denerwowania się na siebie samego Daisuke przypomniał sobie, że przyszedł czas na lekcje walki mieczem. Dobrze, że dzwonka jeszcze nie było bo gdyby się znów spóźnił miałby przerąbane. Po chwili powiedział do siebie:
- Ech, mam nadzieję, że walka mieczem pójdzie mi dużo lepiej. Oby, bo jeśli nie to nie daruję sobie tego do końca życia.
Po tych słowach wstał z miejsca, w którym leżał i skierował się w stronę wyjścia.

Po drodze minął parę kompletnie nieznanych mu osób, parę znajomych z równoległych klas, i jednego czy dwóch nauczycieli. Bez większych przeszkód chłopak dotarł na miejsce, którym była sala treningowa.

Otworzyłem drzwi, w sali nie było jeszcze nikogo. rozsiadłem się w kącie, upewniłem się, że wszystko ze mną w porządku. Ból głowy powoli mijał, najprawdopodobniej dzięki tabletkom. Wyjąłem z torby potrzebne rzeczy i odstawiłem plecak pod ścianę. Nauka kidou sprawiała mi radość, już nie moglem się doczekać, kiedy pojawi się nauczyciel.
Wyjrzałem przez okno. Uśmiechnąłem się pod nosem widząc to, co widzę codziennie: grupki uczniów odpisujących zadania domowe, lub trenujących sekwencje cięć i parowań zwykłymi patykami. Bawiła mnie taka scena. Sam raczej nie uciekałem się do takich rzeczy przeważnie byłem przygotowany na zajęcia. Tak samo jak i dzisiaj.
W końcu usiadłem spokojnie w oczekiwaniu na sensei'a.

("Na polu do trenowania Kidou było już całkiem sporo uczniów, chociaż z tego co chłopak widział jeszcze z 7-8 osób musi dojść, włącznie z nauczycielem."
To jest ta "pusta sala"? ; p)

Zapewne Roinou zaobserwowałby wiele ciekawych rzeczy, tych uczniów, ćwiczenia, spisywanie prac domowych, ćwierkające ptaszki i takie tam, gdyby nie jedna mała rzecz... ta sala nie ma okien. Funkcje wentylacyjną pełni natomiast dach, więc musiałby wspiąć się na jedną ze ścian, by popatrzeć na życie uczniów w czasie kolejnego zwykłego, szkolnego dnia... ale po co, jak niemalże spod ziemi wyrosło mu w przeciągu 10-15 sekund dwanaście osób z jego klasy? Co cud, czy nieuwaga? A może jednak ta choroba to coś poważniejszego niż zwykłe przeziębienie? Kto to wie... tak czy siak, do sali weszły dodatkowe dwie osoby, a nauczyciela jeszcze nie ma... ale w sumie, po co ma przychodzić przed lekcją?
-Czy... czy wszystko w porządku?-Zapytał się chłopaka ktoś z boku. Czyżby wyglądał na aż tak zdezorientowanego otaczającą go rzeczywistością, tak różną od tego co zostało opisane w poprzedzającej to sprawozdanie wypowiedzi? Chyba jednak tak, przynajmniej mina dziewczyny która go zaczepiła na to wskazywała