Tereny Zielone Akademii

Odpoczynek... O tak, tego potrzebowała teraz Yumi najbardziej na świecie... I czegoś do jedzenia, bo brzuch zaczynał pomrukiwać niezadowolony i wypominać właścicielce, że ostatni posiłek zjadła wczesnym rankiem. Blondynka usiadła na ławce i kątem oka zauważyła dwie dziewczyny ze swojej klasy. Pomachały jej, więc Yumi uśmiechnęła się do nich i również nieśmiało pomachała do nich na powitanie. Zabrała się za jedzenie, patrząc na niebo. Przeżuwając powoli kanapkę i popijając ją sokiem pomyślała, że dzisiejsze niebo musi mieć ładny kolor. Jest bardzo jasne, jedynie tylko trochę szare. Ten kolor nazywa się chyba błękitem...
Gdy skończyła spożywać posiłek położyła się na ławce. Miała jeszcze trochę czasu do końca przerwy. Drzewo, pod którym znajdowała się ławka, rzucało przyjemny cień na jej ciało. Yumi położyła sobie ręce pod głową i patrzyła na listki delikatnie poruszane wiatrem. Oddychała spokojnie, próbowała się rozluźnić i nie myśleć już o niczym. Kto wie jakie jeszcze zajęcia ją czekają. Głęboki wdech. Powietrze jest takie świeże i lekkie... Aż nie chce się wstawać..

*A było tak pięknie i spokojnie..*
Pomyślała Yumi, zmieniając pozycję z leżącej na siedzącą. Przetarła lekko oczy i spojrzała w stronę, z której dobiegał hałas. Blondynka nie widziała z takiej odległości co się dzieje. Zaciekawiło ją to i wstała z ławki. Również czym prędzej pobiegła w tamtym kierunku. Nie chciała, by zasłonięto jej widok na zamieszanie. Miała nadzieję, że będzie warte patrzenia i nie będzie to błaha sytuacja w stylu woźnego przeganiającego kota.

- Kurczę, co to było...
Powiedziała do siebie Yumi, powoli wstając i ocierając zimny pot z czoła. Naprawdę się wystraszyła. Wszystko było takie gwałtowne i silne... I tak jak szybko się pojawiło, tak zniknęło a wszyscy już po chwili stali na nogach, łącznie z blondynką. Spojrzała jeszcze raz na miejsce, w którym stała dosłownie chwilę wcześniej wysoka postać. Jej wzrok był niepewny, podejrzliwy. Ale chociaż chciała, nic oprócz skojarzenia gwałtownego uwolnienia energii z osobą o wyższej randze dopasować nie mogła. Wciągnęła głęboko powietrze do płuc. Starała się wyłapać ze strzępów rozmów (niewątpliwie taka sytuacja musiała wzbudzić wiele kontrowersji i spowodować ożywioną wymianę zdań) więcej szczegółów ze zdarzenia. Sama zaś zaczęła znowu zmierzać w kierunku, który niektórzy dawno opuścili w strachu. Mijając kolejne szare postacie zbliżała się tam, gdzie ostatni raz stała tajemnicza postać.

Idąc w wyznaczonym sobie kierunku Yamura mijała grupy ludzi, którzy właśnie stamtąd odchodzili. Blondynka była pochłonięta bez reszty rozmyśleniami na temat tajemniczej postaci, toteż zdziwiło ją podwójnie, gdy Aoi i Ayumi odezwały się do niej. Po pierwsze dlatego, że w ogóle się odezwały, co jednak znacznie ułatwiło Yumi sprawę, bo to nie ona rozpoczęła rozmowę. A raczej - monolog dwóch przyjaciółek. Drugim powodem zdziwienia był fakt, że zamyśliła się bardzo głęboko i po prostu nie spodziewała się. Dziewczyna stała więc teraz przed wyższymi od niej koleżankami i próbowała wychwycić cokolwiek ważnego odnośnie postaci. Lecz gdy w końcu się dowiedziała, czyja energia powaliła ją na ziemię, zamrugała zdziwiona.
- Naprawdę? Ale co się stało, że aż musiał interweniować?
Blondynka zapytała Aoi i Ayumi, nadal nie dowierzając. Nie spodziewała się po kimś takim tak dużej ilości energii, co było jej ewidentnym błędem. Jednak teraz tym bardziej zaintrygowała ją sytuacja, która przed chwilą miała miejsce, oraz osoba bądź osoby, które brały w tym udział.

Yumi znów patrzyła na sprzeczkę dwóch koleżanek jak cielę na malowane wrota. Po prostu nie rozumiała jak można kłócić się o taką głupotę.. chłopcy pobili się i tyle. Więcej wiedzieć nie musiała. No ale skoro one uważały to za najistotniejszą informację, to blondynka nie chciała ich wyprowadzać z błędu. Z takimi rozmyślaniami nagle dotarło do Yumi, że Aoi i Ayumi przestały się kłócić a ta pierwsza spojrzała na nią wielkimi oczami. Aż brązowooka zamrugała ze zdziwienia powiekami, słysząc co mówi teraz jej koleżanka z klasy, która po chwili... ukłoniła jej się.
- Emm.... Dlaczego ty mi się kłaniasz?
Blondynka uśmiechnęła się lekko zakłopotana takim zachowaniem w stosunku do niej. Jeszcze nigdy nikt jej się nie kłania i uważała to za dziwną reakcję u Aoi. Przyjaciółki oczywiście długo nie pozwoliły jej się nad tym zagadnieniem zastanawiać, ponieważ już po chwili Ayumi nachyliła się do niej. Yumi pomyślała, że takie zachowanie jest bardzo teatralne i również dziwne. Zainteresował blondynkę jednak fakt, że obie dziewczyny również chcą dowiedzieć się czegoś o tajemniczym osobniku z dużą energią. Pozwoliła więc sobie na lekki uśmiech.
- Najwięcej pewnie wiedzą nauczyciele, ale chyba nie zechcą odpowiadać...

Yumi skierowała się w stronę sali, w której mieli mieć zajęcia z kidou. To nie było nic trudnego dla Yumi - w końcu ćwiczy solidnie codziennie z ojcem i matką. Bez problemu błyskawicznie blondynka osiągnęła pełnię swojej koncentracji medytując i była przygotowana na dalsze polecenia. Formowanie kuli również poszło jej bardzo sprawnie. Były to podstawy kidou, o których czytała w książce ojca i ćwiczyła sumiennie bardzo długo. Bardzo przykładała się do wszystkiego co robiła, nie chciała zawieźć rodziców. Pozwoliła sobie również na ponowną obserwację otoczenia w którym znalazła się, czyli - swojej grupy, pomieszczenia i nauczyciela. Widząc porażkę Małpiego Króla będącą uciszeniu go przez profesora, nie mogła powstrzymać chichotu, który Małpiat na pewno usłyszał. Dziewczyna była pewna, że to zachowanie zraniło jego ego jeszcze bardziej, więc uśmiechnęła się szeroko. Jego wina - jest zbyt zadufany w sobie.

Yumi w myślach odetchnęła z ulgą, gdy nauczyciel nie skarcił jej. Ucieszył ją ten chwilowy przypływ szczęścia, ale nie zamierzała go nadużywać. Ucichła więc i dalej zajęła się ćwiczeniem z kulkami. Nie było trudne, powoli zresztą zaczynało się już nudzić blondynce. Nie miała tego luksusu rzucania kulą z reiatsu w kogoś czy stworzenia jednej wielkiej, więc tylko podtrzymywała swoją i patrzyła na grupę Małpiego Króla, szukając rozrywki w poczynaniach jego towarzyszy. Yumi zauważyła, że jego wyczyny na tle niekończących się prób innych członków drużyny wyglądają lepiej, niż gdyby ćwiczył samemu. Starał się widocznie jak mógł by 'skaza na honorze' jaką była uwaga nauczyciela została zmazana.
Powoli atmosfera robiła się luźniejsza. Coraz więcej kulek fruwało w powietrzu, coraz więcej rozmów dało się słyszeć na sali. Wszyscy wiedzieli, że za chwilę koniec lekcji i jeszcze tylko godzinka dzieli ich od powrotu do domu. Blondynka rozwiała więc ręką swoją kulę po czym delikatnie i dyskretnie przeciągnęła się. Trochę ją zmęczyło to trzymanie kuli no i dała jej się we znaki nuda lekcji Kidou. Gdy rozległ się dzwonek i nauczyciel pozwolił wyjść, Yumi skierowała się w stronę następnej sali, mijając po drodze innych uczniów, nie tylko ze swojej klasy. Będąc już przy sali usiadła pod ścianą i czekała na nauczyciela oraz koniec przerwy.

Yumi wyszła z akademii i westchnęła. Trochę znudził ją wykład który miała na zajęciach z medycyny, miała jednak nadzieję, że w praktyce okaże się to znacznie ciekawsze. Dobrze zresztą umieć leczyć siebie i innych.
Blondynka spojrzała w niebo. Było już trochę ciemniejsze, ale była pewna że to wciąż odcień błękitu, czyli słońce tak szybko nie zajdzie. Może więc sobie pozwolić na dłuższą drogę powrotną. Weszła w jedną z uliczek, która co prawda prowadziła do jej domu, ale najpierw okrążała go, co zabierało godzinę czasu. Po drodze rozglądała się dookoła, wypatrując coś, co mogłoby zwrócić jej uwagę. Jeśli nic takiego nie zobaczyła, po prostu poszła do domu.

Blondynka idąc widziała mnóstwo osób, głównie kadetów, ale zdarzali się również shinigami lub inne osoby z zamożnych rodów. Pomyślała, że dzień jest bardzo ciepły, nie miała więc powodu do zapinania swojego narzuconego na plecy płaszcza. Wtem coś spadło jej pod nogi. Zatrzymała się i spojrzała co to.
- Hm? A skąd to?
Mruknęła do siebie dziewczyna, poprawiając czapkę by nie nasuwała jej się na oczy. Przyjrzała się latawcowi i po chwili podniosła go. Uśmiechnęła się delikatnie i rozejrzała dookoła. Może znajdzie właściciela? A jeżeli nie ma go w zasięgu ręki, to sprawdza, czy do latawca przymocowana jest nitka. Jeśli tak i nie jest ona urwana, idzie za nią, by oddać zagubioną zabawkę właścicielowi

Yumi przyjrzała się latawcowi. Malunki na nim spodobały się blondynce. Była pewna że muszą mieć ładny kolor. Coś tak precyzyjnego i pięknego nie mogło być popsute przez źle dobrane kolory. Spojrzała jeszcze raz na urwany sznurek i westchnęła. Nie wypadało go zabierać. Ale nie wiedziała póki co kim jest ten Jiro. Ruszyła więc w stronę domu ostrożnie trzymając zabawkę. Miała nadzieję, że nim dojdzie do domu, znajdzie się właściciel tego cuda. Jeśli jednak nie - zabiera je do domu. Jutro poszuka dokładnie.

Katsuko Yoshizaki

Torba przewiązana była do góry rzemykiem, który przeplatany był pod warstwami materiału. Zaciągniecie go powodowało więc zamknięcie, zaś rozluźnienie efekt odwrotny. W środku znajdowało się kilka kartek pokrytych dużymi, starannymi literami. Notatki nie mówiły o tematach które Katsuko znała, co oznaczało iż uczeń nie był na pierwszym roku akademii. Na notatkach nie było jednak informacji o miejscu zamieszkania ani imieniu. Wewnątrz znajdowała się jednak również niewielka książeczka. jej oprawy zrobione były z desek złączonych materiałem i pomalowanych odchodzącą czarną farmą. Zaraz na pierwszej stronie owego tomiku znajdował się napis:

"Dziennik osobisty Takao Takagaki. W razie znalezienia proszę znalazcę o dalsze nie odczytywanie treści. Cieszył bym się z możliwie najszybszego zwrotu owej książeczki. Mieszkam w 58 okręgu zachodniej dzielnicy Rukongai. Mały domek zaraz obok stawu. Wystarczy zejść czwartym zakrętem w lewo z głównej drogi i iść na wprost. Z góry dziękuję."

Wyraźnie właściciel torby spodziewał się że dziennik może kiedyś zaginać. Podał więc wystarczający opis by dotrzeć do miejsca jego zamieszkania.

Katsuko przeczytała kilkakrotnie instrukcje jak dojść do domu chłopaka. Po czym podniosła się i ruszyła w stronę zachodniej bramy. Idąc w jej kierunku zastanawiała się nad spotkaniem z 'nieznajomym' i czy po oddaniu zguby jeszcze na nie zdąży.

Katsuko ruszyła więc w stronę zachodniej bramy. Do 58 okręgu było stosunkowo daleko, więc osobnik oczekujący na nią na nocnej bieżni musiał by być niezwykle cierpliwy albo zdesperowany... tudzież nieprzytomny bądź martwy. Niemniej zgubę zapewne należało oddać, a jak facetowi zależy to poczeka albo spróbuje jutro.

(piszemy w https://bleach.forumpolish.com/inne-f40/domek-nad-stawem-t1084.htm#32435 )

- Dzięki, ale mam kanapkę.
Yumi uśmiechnęła się miło i wyciągnęła ze swojej torby kanapkę oraz butelkę z wodą. Najpierw upiła kilka łyków płynu, trochę zmęczyły ją te ćwiczenia. Następnie ugryzła kawałek kanapki. Przeżuwając kęs spojrzała na niebo. Przez chwilę przemknęła jej myśl, że być może jest dziś ono jaśniejsze niż wczoraj. Pewności jednak nie uzyskała. Po przełknięciu chleba odwróciła nieśmiało swój wzrok z nieba na Akirę. Chwilę się ociągała z pytaniem, ale w końcu przemogła się i, jak zwykle niepewnie, zapytała.
- Czy mogłabym zobaczyć twoje prace...?
Wyobraźnia ruszyła. Już słyszała w myślach co najmniej 20 różnych odpowiedzi i reakcji chłopaka, co wywołało u niej zmieszanie. No niby sam zaproponował, że mogliby coś wspólnie zjeść i pokazałby jej wtedy rysunki, które trzymał w teczce. Zawsze mógł się przecież rozmyślić, mogło mu coś wypaść, albo mógł najzwyczajniej w świecie zapomnieć. A ponieważ Yumi nie chciała wyjść na nachalną postanowiła, że jeżeli Akira odmówi, nie będzie nalegać.

Blondynka ponownie uśmiechnęła się. Nie chcąc obrazić Akirę, odpowiedziała grzecznie.
- Nad tym ciastkiem to jeszcze się zastanowię jeśli pozwolisz.
Zaczęła powoli przeglądać prace. Karykatura Małpiego Króla wywołała u niej cichy napad śmiechu. Szkic zawierał każdą cechę przedstawionej grupy i tak jak w rzeczywistości tak i tutaj widać było kto rządzi a kto jest pionkiem w rękach władcy. Kolejne szkice znała już z lekcji historii: wariat w turbanie i tym podobne. Trochę zmartwiła ją karykatura Nogamiego, jednakże uznała to za nieszkodliwą ironię i nie przywiązała do tego większej wagi. Naprawdę lubiła tego chłopaka i nie ważne było, że ma kilka kilogramów więcej. Kilka obrazków i znów widać trafne spostrzeżenia autora: Ayumi i Aoi w rzeczywistości były tak dobrymi przyjaciółkami aż wydawać by się mogło obserwatorowi, że to jedna dusza w dwóch ciałach albo właśnie - odbicia lustrzane. No ale kolejna praca wywołała w Yumi wiele uczuć. Między innymi spowodowało, że dziewczyna zaśmiała się. Podniosła za róg obrazek, na którym ona siedzi na parapecie a obok klęczy Kitsune.
- No ale tutaj to kogoś poniosła wyobraźnia, nie sądzisz?
Przyjrzała się szkicowi. Ładny, jak każda z prac Akiry, jednakże skąd chłopakowi mógł przyjść do głowy aż tak zwariowany pomysł? Po chwili zastanowienia Yamura wyciągnęła wniosek, że być może było to spowodowane tym, że wpadła na owego shinigami i bądź co bądź chwilę patrzyli na siebie. Musiało to wyglądać dość nietypowo i niektórym mogły nasunąć się takie skojarzenia. Odkładając ten wytwór wyobraźni Akiry do jego teczki wróciła do dalszego podziwiania szkiców. Kilka śmiesznych, jeden tajemniczy i 'nietykalny' dla zwykłych śmiertelników a kilka idealnie odwzorowujących otoczenie. Ogólnie blondynce podobał się styl chłopaka, o czym nie omieszkała powiedzieć mu oddając jego teczkę. Jedząc swoje drugie śniadanie słuchała opowieści artysty i musiała przyznać, że jego rodzina wydawała się być bardzo wesoła i przyjazna, przynajmniej z tego co właśnie słyszała. Gdy Akira skończył udawanie swojego dziadka, Yumi postanowiła zabrać głos w sprawie przez niego poruszonej
- Wiesz, wydaje się, że masz całkiem normalną, miłą rodzinę, która ma do siebie mnóstwo dystansu. To naprawdę bardzo dobrze.... według mnie..
Powiedziała to dość nieśmiało, bojąc się trochę, że może jej komentarz nie będzie zgodny z opinią chłopaka. Jednakże właśnie na tym polegała rozmowa i tego musiała się nauczyć sama. Żadna książka jej w tym nie pomoże.

Dziewczynę bawiło takie tłumaczenie Akiry. Ale skoro swoje spostrzeżenia zawiera w niegroźnych dla otoczenia rysunkach to nie ma z tym problemu. Chwilę potem Yamura nie mogła już powstrzymać śmiechu, słysząc kolejną część wykładu na temat demonów rodzinnego wychowania i ich przerażającej mocy nakłaniania biednego artysty do ożenku. Jednak kolejne pytanie zdziwiło ją. No co ją mogło tu sprowadzać?
- Jestem tu z tego samego powodu co wszyscy: chcę zostać shinigami, kształcić swoje umiejętności, łamać rodzinne stereotypy i denerwować starszego brata. Chyba nic nadzwyczajnego, prawda?
Blondynka uśmiechnęła się niewinnie. Chyba takie tłumaczenie powinno wystarczyć. Sama jeszcze nie wiedziała dokładnie po co tu jest, bo nie znalazła czegoś, w czym na sto procent chciałaby się szkolić. Najpierw spróbuje wszystkiego po trochu a potem zobaczy się..