Gabinet dyrektora

- Zjeść? - Wujaszek zamrugał. Ramiona wciąż miał szeroko rozpostarte. - Zjadanie studentów jest wbrew regulaminowi, a zresztą nigdy bym nie skrzywdził takiej grzecznej i dobrej dziewczynki, jak ty. No dalej, choć tutaj, to nic złego, każdy student przechodzi podobną ceremonię - zachęcał przymilnym głosem. - To tradycja! A tradycja rzecz święta i należy jej przestrzegać.
Dyrektor wypiął pierś w kierunku Sanko spoglądając na nią wyczekująco.

Dyrektor sapnął, gdy Sanko go trąciła. Ramiona zadrżały, jak szykujące się do zatrzaśnięcia sidła.
- Tak, przytulić - odrzekł cicho.
W końcu rzuciła się w objęcia, lecz dyrektor nie zamknął jej w ojcowskim uścisku. Czuła, że drży, czuła zapach potu, a potem wujaszek jęknął.
- Moje serce...
Zachwiał się i uderzył plecami o biurko. Nie wyglądało to dobrze. Miał zamknięte oczy, trzymał się za chorobliwie pracującą pierś. Czoło lśniło od potu, a z kącika pół otwartych ust zaczęła płynąć stróżka śliny. Sanko usłyszała pospieszne kroki na korytarzu i po chwili do środka wparowała shinigami. Ta sama kobieta zaprowadziła towarzyszyła jej dzisiaj w akademiku, a teraz spojrzała na opartego o biurko dyrektora, po czym chwyciła Sanko i odciągnęła ją od konającego.
- Przepraszam, spóźniłam się. Nic ci nie jest? - Słowa były skierowane do Sanko. Shinigami uklękła i spojrzała na kózkę jakby to dziewczynka miała problemy ze zdrowiem.

- Już już. - Kobieta pogładziła Sanko po głowie nawet nie zerkając na dyrektora. - Panu dyrektorowi nic nie będzie.
Jakby chcąc dać kłam tym słowom dyrektor zarzęził. Shinigami westchnęła, wstała.
- Panie dyrektorze, jak panu nie wstyd tak przestraszyć dziewczynę?
Wujaszek otworzył oczy, zamrugał, wytarł rękawem stróżkę śliny.
- Kiedy naprawdę poczułem ukłucie. - Spojrzał na Sanko oczami pełnymi łez. - Och, dobre dziecko. Niech ci wszystkie kami błogosławią. Jeszcze nigdy nie spotkałem tak uroczej osóbki. Przychodź tu kiedy tylko najdzie cię ochota! Nawet w nocy.
- Oj, nie nie nie. Panie dyrektorze, tak się nie godzi - rzekła shinigami z naganą. - Powitanie skończone? Choć, odprowadzę cię do akademika.
Shinigami chwyciła Sanko za rączkę i pociągnęła za sobą. Czekał ją ciekawy rok.

***

Seireitei różniło się od Rukongai diametralnie. Mnóstwo dusz, szczególnie na terenie akademii, mnóstwo budynków i mało zielonego. Co prawda na południe od akademii znajdował się spory park, ale trochę zajmowało dotarcie do niego, a Sanko nie miała za dużo czasu. No i mury, wielkie mury odgradzające ją od świata, na które nie pozwalano jej wejść.
Sanko musiała zapoznać się z pojęciem czasu. Każdy dzień w akademii zaczynał się o godzinie ósmej, więc do tego czasu musiała oporządzić się. Potem chodziła na zajęcia zaczynające się i kończące o konkretnej godzinie. Musiała nauczyć się planów lekcji na poszczególne dni tygodnia, z których tylko jeden był wolny. Życie w Seireitei miało przynajmniej tą zaletę, że jedzenia nigdy nie brakowało. Doskonale zważywszy na to, że nauka kosztowała ją mnóstwo energii.
Niestety, ale niektórych kosztowała nawet życie. Dwa miesiące po dołączeniu do akademii wydarzyła się tragedia, w której śmierć poniosło kilku studentów trzeciego roku. Sanko znała szczegóły, bo uczestniczył w niej ów Benjirou, który dotrzymał słowa i od czasu do czasu przychodził do z niej z łakociami. Jego klasa brała udział w teście mającym miejsce w świecie żywych, gdzie walczyli ze sztucznymi pustymi i uczyli się odprawiać pogrzeb duszy. Właśnie wtedy zostali zaatakowani przez dwójkę wrogów, których Benjirou nazwał bounto. Urządzili sobie polowanie na studentów, a sam opowiadający dostał się pod wpływ dziwnej mocy przez którą zaczął zachowywać się jak zwierzę i zaatakował kolegów, na szczęście nie robiąc im zbytniej krzywdy, bo w czas go unieruchomili. Sytuacja była tak poważna, że sam kapitan i porucznik XIII dywizji ruszyli na pomoc, dopiero wtedy wróg został pokonany, a studenci powrócili do Soul society.
Sanko uczestniczyła w apelu, na którym wujaszek dyrektor wygłosił długą mowę o tragicznej śmierci studentów i potrzebie ciągłej walki z nieprzyjacielem kryjącym się w każdym ze światów. Ponury nastrój jak lepka mgła osiadła w akademii przez najbliższe miesiące.

Sensei Hagurumi Shigeo był w gruncie rzeczy miłą duszą. Trochę głośną, dość wymagającą i czasami nawet brutalną, ale wydawało się szczerze mu zależeć, aby każdy z jego uczniów dobrze opanował hakudę. Był pod wrażeniem siły Sanko i chwalił jej zapał oraz wytrwałość, ale z opanowaniem techniki musiała się już natrudzić. Kto by pomyślał, że walka wręcz może być taka skomplikowana? Większość kolegów z jakiegoś powodu unikała partnerowaniu Sanko w zajęciach. Wyjątek stanowiła Tanaka, która nieustannie szukała okazji do utarczki.
Podobnie zachowywała się podczas lekcji zanjutsu, aczkolwiek tutaj mało walczyli. Zajęcia prowadził Suzurin Akifumi - chudy, cichy młody mężczyzna, który na pierwszy rzut oka nie nadawał się na nauczyciela. Był jednak bardzo cierpliwy i bardzo dobrze potrafił wytłumaczyć zagadnienia związane z prowadzonym przez niego przedmiotem. Większość czasu uczniowie pierwszego roku spędzali na staniu i wykonywaniu pionowych cięć bokkenem, aż do opanowania pełnej perfekcji. Dosyć nużące, zwłaszcza dla osób z wielkim biustem.
Zupełnie inną parą sandałów było kido, rzecz, z jaką Sanko nigdy wcześniej się nie spotkała. W ciągu roku dzięki wesołej sensei Hodze Sanko nauczyła się robić pożytek ze swojego reiatsu. Niestety nie udało się zrobić z niego jedzenia, ale za to umiała używać go do wzmocnienia swojej siły czy szybkości własnej. Najbardziej fascynujące było jednak kido będące prawdziwą magią. Rzucanie zaklęć stanowiło znacznie większe wyzwanie od machania bokkenem, ale przynajmniej Sanko mogła wiele razy próbować w przeciwieństwie do większości kolegów, których próby rzucania kido bardzo męczyły. Sensei mówiła, że wszystko zależy od poziomu reiatsu. Jak się ma go więcej to i więcej można czarów rzucać bez odczuwania zmęczenia.
Samej Sanko największą trudność sprawiały przedmioty teoretyczne - Historia Soul Society, Wiedza o pustych i Prawo Seireitei. Tylko się siedziało i słuchało nauczyciela, a do tego trzeba było robić notatki, a kózka nie umiała ani pisać, ani czytać. Nie tylko ona miała zresztą z tym problemy; większość studentów z Rukongai była analfabetami. Takie osoby po zajęciach musiały zostawać jeszcze przez dwie godziny w akademii, gdzie uczyły się pisania znaczków i ich znaczenia. Przez rok jako tako udało się Sanko opanować te szlachetne umiejętności, aczkolwiek jej zmagania z zajęciami teoretycznymi nieustawały. Ilość materiału do przyswojenia była wręcz przerażająca i czasami kózka miała wrażenie, że od tego wszystkiego głowa wybuchnie.

Po ciężkim dniu wracała do pokoju. Współlokatorka Sanko nie należała do najbardziej towarzyskich osób w akademiku. Senri-san lubiła ćwiczyć i uczyć się przy książkach, przekładając to nad kontakty z innymi. Była też tajemnicza i nie mówiła wiele o sobie. Sanko dowiedziała się tyle, że koleżanka pojawiła się w Soul society w nastoletniej formie i szybko została zauważona przez shinigami. Ogółem nie miała nic przeciwko obecności kózki dopóki ta zachowała się cicho i nie robiła bałaganu w pokoju.
Minęło trochę czasu zanim koledzy z klasy przywykli do Sanko, w przeciwieństwie do reszty studentów, którzy pokazywali ją sobie palcami i czasami wołali ją używając dziwnych przezwisk. Nic nowego, z podobnymi zachowaniami spotykała się już w Rukongai, lecz tutaj trudniej było od nich uciec. W Seireitei żyło w końcu bardzo dużo dusz, więc trudno było ukryć się przed ciekawskimi spojrzeniami. Najbardziej przyjazną dla Sanko osobą była zdecydowanie Furukawa. Dziewczyna próbowała wdrożyć kózkę w nowe życie ucząc ją zasad dobrych manier, z jakich powinna robić użytek w kontaktach z innymi, a także przy jedzeniu. Pomagała również w nauce czytania i pisania przejawiając przy tym sporo cierpliwości.
Furukawa mieszkała w akademiku, wcześniej wraz z rodzicami żyła w pałacu rodu Kuchiki. Pracowała tam jako służka, gdy pewnego dnia okazało się, iż posiada poziom reiatsu umożliwiający kształcenie się na shinigami. Zyskała pozwolenie od swojego pana na dołączenie do akademii i od tego momentu pracowała pilnie, aby rodzice byli z niej dumni.
Chciała zostać dobrym shinigami, co wydawało się skromną ambicją w porównaniu do Takumi'ego Haruto, który celował w pozycję kapitana głównodowodzącego. Sanko dowiedziała się, że był to najstarszy, najważniejszy i najsilniejszy shinigami, ale żadnym z tych słów nie można było opisać Haruto. Chłopak na wszystkich zajęciach prezentował się dość przeciętnie, ale przynajmniej entuzjazmu mu nie brakowało.
Różnie było z tymi studentami. Niektórzy ledwo dawali radę z naporem zajęć, a inni, jak choćby wiecznie zaspany Ueda Nori wydawał się niezbyt zainteresowany zostaniem shinigami chociaż wyglądało na to, że wbrew pozorom jest jednym z bardziej utalentowanych osób w klasie. Zupełne przeciwieństwo Tsukudy Mari, dziewczyny z warkoczem, która chyba uważała siebie za najbardziej poważną i odpowiedzialną osobę w klasie. Rzeczywiście była dość stara, miała jakieś dwadzieścia lat i chyba tylko Kikuchi Takeo dorównywał jej wiekiem. Ten to zresztą był ciekawym osobnikiem. Wysoki i dobrze zbudowany miał naturalny talent do zajęć typowo fizycznych, ale najbardziej przykładał się do kido, z którym szło mu średnio. Raz jeden Furukawa wyszeptała Sanko, że kolega podkochuje się w sensei Hodze i stąd te starania.
Najbardziej niemiłą osobą w klasie była, bez niespodzianek, Tanaka Yuuka, która wprost ogłosiła Sanko, że jest jej nieprzejednanym wrogiem. Gdy na zajęciach odbywały się pojedynki, Tanaka zawsze zgłaszała się jako przeciwnik dla Sanko. Różnie to bywało, raz wygrywała jedna, raz druga. W końcu nauczyciele zauważyli pewną prawidłość i zaczęli przydzielać Sanko innych sparingpartnerów. Tanaka często pokazywała kózce język, podkładała nogę na korytarzu, a raz nawet przywiązała jej warkoczyk do ławki, kiedy akurat przysypiała na wykładzie z historii, a Furukawy nie było obok, bo dopadła ją grypa. Najważniejsze jednak, że nikt nie próbował podkradać Sanko jedzenia.
Nauka zabierała większość czasu, a gdy już miała trochę wolnego to niestety nie mogła pójść do wysokich wież zlokalizowanych w centrum Seireitei. Najpierw musiała bowiem zostać shinigami, do czego miało dojść dopiero po czterech latach nauki. Każdy rok wieńczyły zaś egzaminy. Sanko musiała zdobyć dużo punktów żeby przejść dalej. Podobno było to bardzo trudne, prawie każdy się denerwował, ale Sanko miała do pomocy Furukawę i nauczycieli, także co mogło pójść źle?