Gabinet porucznik

02#104

Blondyn ukłonił się i zajął miejsce. Różnica miedzy dwójka a siódemką jest ogromna. Ale nie ma się co dziwić w końcu druga dywizja to specjalne siły, a siódemka to oddział zajmujący się najróżniejszymi misjami zleconymi przez głównodowodzącego.
-Tak jestem Kuchiki Kisuke. Witam, Bardzo miło mi panią poznać- Powiedział ciepłym głosem. Rozejrzał się po pomieszczeniu i jeszcze raz rzucił wzrokiem na papiery. Próbował dojrzeć jakieś dodatkowe informacje, może przez kartki będzie coś prześwitywać. -Ładny gabinet minimalistyczny, ale przynajmniej nie jest zbędnie zagracony. No dobrze przejdźmy do moich pytań. Czego oczekujecie od kandydatów, na jakie cechy i zdolności zwracacie szczególnie uwagę. Czy atmosfera w oddziale jest przyjemna i każdy sobie pomaga, czy wręcz przeciwnie? Czy status społeczny wpływa na sposób traktowania, są jakieś prześladowania w oddziale? Może pani opowiedzieć jakie zadania najczęściej są wam powierzane? Oczywiście poza obrona głównodowodzącego. Co jest surowo zakazane w dywizji? Jak wygląda zwykły szary dzień w pracy, czy często trzeba zabierać pracę do domu i czy zdarzają się nagłe wezwania?- Kiedy zadawał pytania, cały czas stara się utrzymywać kontakt wzrokowy. Wygląda na to, że pani porucznik miała podobne zainteresowania do szlachcica. Więc może to byłoby miejsce dla niego?

02#105

-Rozumiem. Przepraszam za na tłok pytań, ale nie chce zabierać pani dużo czasu.- Uśmiechnął się i zamknął oczy. Jego twarz emitowała ciepłem i przyjaznym nastawieniem.
-Dziękuje za miłe słowa. Myślę, że każdy by tak się zachował.- Powiedział i z całej siły starał się utrzymać uśmiech. Nie chciał dać po sobie poznać, że to wydarzenie nie było dla niego zbyt przyjemniej. A tym bardziej że to nie do końca prawda i gdyby nie Yin to obaj mogliby skończyć swój żywot. Zwłaszcza że to Kisuke z powodu swojej naiwności dał się zaskoczyć.
-Czyli nie można narzekać na monotonną pracę i popaść w rutynę. A to duża zaleta i na pewno jest to bezpieczniejsza dywizja niż dwójka. Tam wszyscy są tajemniczy i na dzień dobry rzucają jabłkami.- Zaśmiał się i przez chwile ucichł i zaczął się zastanawiać, o co można jeszcze zapytać.
-Nie mam już więcej pytań, dlatego chyba już pójdę. Chyba że pani chciałby się czegoś o mnie dowiedzieć?- Spojrzał zaciekawiony na panią porucznik. Jeżeli nie ma żadnych pytań, wstaje, kłania się.
-Dziękuje za poświęcony czas. Oby Daisie nie narobiła pani podwładnym problemów. Czeka mnie dzisiaj jeszcze jeden dzień otwarty i przez rok będę musiał podjąć trudną decyzję. Proszę pozdrowić ode mnie Takiego-sana. Do widzenia i miłego dnia.- Wyszedł podziękował shinigami, którzy doglądali jego wierzchowca i ruszył do dziesiątki.

#174
Słowa stryja na pewno były słuszne, mądre i chodziło mu o moje dobre. Rozumiem, że praca blisko domu ma sporo plusów, ale minusów też jest całkiem dużo. Zresztą, zawsze można złożyć podanie o przeniesienie albo znaleźć efektywniejszy sposób przemieszczania się. Nic nie poradzę, że pierwszy wybrał ósemkę i później każdy poszedł jego ścieżka. A co do mojego ślubu, To szkoda, że jako głowa rodu w ogóle nie biorę udziału w rozmowach z kapłanem. A z narzeczoną spotkaliśmy się raz, a ona chyba nawet o tym nie wiedziała. Także udany początek zaręczyny i nowej drogi życia. Nie chcę, żeby łączyła nas tylko relacja biznesowa mąż żona. Chyba będzie trzeba urządzić sobie miesiąc miodowy gdzieś z dala od wszystkich.

W końcu dotarłem do siedziby dywizji siódmej, na szczęście znałem już drogę i nawet udało mi się złapać panią porucznik w jej gabinecie. Ukłoniłem się i zająłem wskazane miejsce.
- Dziękuję. Czyżby pani porucznik się mnie nie spodziewała?-Uśmiechnąłem się lekko, pewnie domyśla się, w jakim celu dzisiaj przyszedłem. - Przyszedłem odpowiedzieć na wasze zaproszenie. Jest zaszczycony możliwością dołączenia do was. Z miłą chęcią, zaciągnę się do siódmej dywizji. Jeżeli są jeszcze wolne, łóżka w barkach to chętnie skorzystam z jednego przez jakiś czas.-Nie chciała z miejsca zalewać ją swoim problemami i tłumaczeniami.

#175

Najwidoczniej cisza podczas długiego podróży trochę potargała mi język i nie potrafiłem dobrze się wysłowić. Chyba nie byłem na tyle głupi, żeby pomylić barak z łodzią barką, którą się transportuje towary. Samo przejęzyczenie mnie nie z martwiło. Tak samo nie miałem za złe pani porucznik, że mi wyjaśniła i sprostował. Było to zbyteczne, ale w końcu chciała dobrze. Bardziej zmartwił mnie ten dziwny rechot. Byłem tym kompletnie zmieszany, nie podejrzewałem kogoś tak wysoko w hierarchii o śmianie się z taki trywialny spraw, jak przejęzyczenia. No ale skoro byliśmy tu tylko ja i ona. A ja na pewno nie za rechotałem, no to albo mam tu jakąś niewidzialną zjawę, albo faktycznie to zrobiła ona.
-Przepraszam, mówiła coś pani? - Zapytałem, w celu weryfikacji. Może faktycznie coś mówiła, a mi już rzucało się na słuch i nawet nie zrozumiałem, co chciała mi przekazać. Następnie spróbowałem skupić swój szósty zmysł i sprawdzić, czy czasem ktoś nie podsłuchuje naszej rozmowy. Próbowałem też przyrównać ton rechotu do poznanych wcześniej barw głosów. Możliwe, że Taki jak zwykle gdzieś się kręcił. W końcu z tego, co pamiętam to był na otwartych dniach w tym oddziale, więc wszystko jest możliwe.
-Nie nie, spokojnie to tylko głupie przejęzyczenie. W zasadzie nawet wole baraki, w końcu nigdy nie wiadomo kiedy woda może się wzburzyć i będzie utrudniać sen.- Zażartowałem, chociaż dalej ten rechot nie dawał mi spokoju. Ktoś się ze mnie zaśmiał, a ja nawet nie miałem pewności, kto to mógł być. Jeżeli to pani porucznik to był to chyba fatalny start przed przełożonym.
-Po podpisaniu formalności będę mógł od razu zacząć służbę, czy jeszcze coś mnie czeka?- Zapytałem próbując zająć swój umysł rozmową.

#176

-Słyszałem jakiś dziwny cichy dźwięk, coś jakby rechot albo chichot i tak czy pani może też to słyszała?- Czyli jednak coś mi się rzuca na słuch. Pani porucznik jest zbyt miła, żeby śmiać się z czegoś takiego. W końcu nawet celowo ściszyła głos, aby przypadkiem nikt poza nami nie usłyszał o tej w topie. Dlatego jest to wysoce nieprawdopodobne, ale skoro to nie ja ona, a tym bardziej nie ja. To, kto mógłby to zrobić. Przez moment zastanawiałem się w ciszy i czytałem dokumenty. Czy to mógł być mój zabójca dusz? Nie byłby to najlepszy start ich znajomości, ale lepsze to niż wieczna cisza. Chociaż z drugiej może temu Kamiemu się nudzi siedzenie w naszyjniku i postanowił dać o sobie znać. Ale dlaczego w takim momencie niewidzialnego dla nikogo innego, byty duchowe postanowiły mnie nawiedzać. Chyba warto spróbować, próbowałem się skontaktować z domniemany głosem w mojej głowie. "-Usłyszałeś coś zabawnego, że postanowiłeś się specyficznie zaśmiać? Może się tym podzielisz.-"
-Rozumiem, nożyk nie będzie potrzebny. Musiałaby go pani później myć czy czyścić, a szkoda zachodu.- Po przestudiowaniu wszystkich dokumentów, złożyłem potrzebne podpisy i wykaligrafowałem swoje imię. Na samym końcu wysunąłem delikatne miecz z sayi, zacisnąłem pięść z wyciągniętym kciukiem i rozciąłem opuszek o własne ostrze. Następnie przykładam palec w wyznaczone miejsce i zostawiam odcisk kciuka. Jeżeli są jakieś serwetki, czy szmatki to chce je przyłożyć do rany, aby nie ubrudzić gabinetu Kirigirisu-san krwią. Przekazuje wszystkie dokumenty pani porucznik i staram się nie ubrudzić żadnych arkuszy, korzystając z chwili spoglądam na porozrzucane dokumenty i próbuje zorientować się, czy jakaś znajoma twarz jeszcze w tym roku dołączyła do dywizji.

#177

-Nie, to chyba pierwszy raz. No może poza faktem, że kiedyś spotkałem bardzo młodego kami, który uznał mnie za godne ujrzenia jej postaci. Ale to było dobre dwa-trzy lata temu. Przez te lata nie miałem taki dolegliwości.- Podrapałem się po czuprynie i zastanowiłem. Kiedyś miałem dziwny sen, ale to było raczej zwykły koszmar. Nie dowiedziałem się niczego ciekawe tam, słyszałem tylko kobiecy głos i dziwny wrogi cień, który dźgnął mnie w plecy. A tak nawet sesje medytacyjne i próby skontaktowania się z zabójcą dusz od jakiegoś czasu nie przyniosły mi żadnej odpowiedzi.
-Też jestem bardzo zadowolony ze swojego wyboru i dziękuje raz jeszcze, że wyraziliście zainteresowanie moją osobą. - Wstałem i odwzajemniłem jej ukłoń. Tak naprawdę, miałem jedynie pewność co do dwójki, siódemki i dziesiątki. Że chcieli mnie w swoich szeregach nie tylko, ze względu na mój status. Przynajmniej tutaj pani porucznik robiła bardzo dobre wrażenie, a do tego była bardzo miła i troszczyła się o swoich podkomendnych. Nie wiem, czy doświadczyłbym gdzieś indziej tak ciepłego ognisko domowego. Jak kapitan będzie, chociaż w połowie, tak przyjazny i dobry. To nie jestem pewny czy mógłby trafić lepiej.
- W sumie zastanawiałem, się jak wygląda awans i droga do niego oraz jakie misje najczęściej otrzymuje dywizja. No i czy często otrzymuje się misje dla jednej osoby?- Chciałem mniej więcej, dowiedzieć się czego mogę się spodziewać i jak będzie wyglądać droga do awansu. Spraw finansowych nie zamierzałem poruszać, bo nie bardzo mi na tym zależało, a i dodatkowo szeregowi i tak nie zarabiają dużo.

#178

Faktycznie ma to sens i jest jak, powiedziała pani porucznik. W końcu, żadne stanowisko się nie powtarza, z wyjątkiem szeregowców. Idąc dalej w lasy, można nawet śmiało stwierdzić, że przez bardzo długi czas. Będę zajmował tę rangę, w końcu jestem masa szeregowców. Którzy są bardziej doświadczeni niż ja, a druga sprawa to fakt, że ciężko będzie mi się wykazać cały czas stacjonując w mieście. Do misji wysokiego i średniego ryzyka na pewno nie będą mnie chcieli przydzielić. Co nie jest do końca złe, miło będzie przez jakiś czas wykonywać proste roboty, ale w końcu stanie się to naprawdę nużące. Trzeba liczyć, że może prosta misja się, kiedyś skomplikuje i będzie można z czegoś zasłynąć, a przynajmniej nie wyzionąć ducha.
-Hmmm teraz rozumiem czemu, niektóre osoby zmieniają po kilku latach swój oddział. Robią to dla dobra swojej kariery, więc jest to bardzo zrozumiałem. Chociaż nie jestem pewny czy zamieniłby przyjaciół i kompanów na lepszą rangę i pieniądze.- Uśmiechnąłem się i zacząłem się zastanawiać czy przez mój status zawsze będzie to tak wyglądać. Że będą na mnie chuchać i dmuchać jak na jakieś delikatne jajko. A raczej nie opierzone pisklę, któremu nawet pozwolą wyskoczyć z gniazda i rozwinąć skrzydła. Wizja ptaka w klatce nie bardzo mi się podobała.
- W sumie chyba ostatnią rzeczą, o jaką chciałbym zapytać. To jak się mają sprawy urlopów i czy dywizja organizuje jakieś kursy i szkolenia dla swoich członków?- Więcej pytań już nie miałem, więc po obgadaniu szczegółów ładnie podziękowałem za poświęcony czas i zacząłem wracać do rezydencji. Czekał mnie duży kawał drogi do przebycia. Więc wpadłem na pomysł, żeby sprawdzić na jak długi bieg pozwoli mi moja aktualna kondycja. Chciałem zobaczyć ile czasu uda mi się zaoszczędzić. W końcu, jeżeli chce w przyszłości spać we własnym łóżku. Muszę być w stanie pokonać ten odcinek w jakieś dwie albo trzy godziny.