Posiadłość rodu Kuchiki

Młodzieńcza brawura zawiodła...
-Puszczaj, puszczaj!- wrzeszczał, szamocąc się.
Sytuacja nie przedstawiała się komfortowo. Wiszący w powietrzu Kyosuke, był na łasce tego zwykłego, pospolitego bandziora! Jak to możliwe, że on, członek najznamienitszego rodu w całym Stowarzyszeniu dusz, dał się tak łatwo pokonać i to jeszcze przez takiego pośledniego typka?
Na szczęście nie był sam. Druga ofiara brutala pokazała, że wcale nie jest taka bezradna.
Zszokowany niespodziewanym rozwojem sytuacji, Kyosuke biegł za ciągnącym go mężczyzną.
Chłopak dyszał ciężko, gdy wreszcie się zatrzymali. Rozejrzał się niepewnie, spodziewając się, że lada chwila zza rogu wyleci rozwścieczony drab. Nawet by się ucieszył. Mógłby pomścić swoją klęskę.
-Nie mogę przejść obojętnie wobec takiej niesprawiedliwości.- odburknął mężczyźnie, po czym chrząknął i powiedział z pewną trudnością- Dziękuje za pomoc, panie. Mogę poprosić o zwrot bokkena?

Kyosuke uniósł wyżej głowę słysząc pochlebstwa. Zawsze przyjemnie było usłyszeć kilka miłych słów od nieznajomych.
Gdy mężczyzna wspomniał o tajemniczym mieczu, chłopak w zamyśleniu podrapał się w policzek. Broń z metalu, nie drewniana treningowa, lecz prawdziwa, ostra i piękna.
To było jedno z jego, licznych z resztą, marzeń. Wspaniała katana, będąca domem dla jego duchowego towarzysza.
Kyosuke spojrzał niepewnie w niebo. Miał chyba jeszcze trochę czasu do zajęć.
I już chciał poprosić, aby mężczyzna zaprowadził go do owego domu, gdy przypomniał sobie ojca i jego słowa, że otrzyma prawdziwą katanę dopiero, gdy sobie na nią zasłuży.
Chłopak zmarszczył brwi.
Tak, nie powinien władać bronią nie przeznaczoną dla niego. Musi być cierpliwy. W końcu pokaże swoją wartość i dostanie własne ostrze, stworzone specjalnie dla niego. Tak jak jego brat, ojciec i każdy shinigami wywodzący się z rodu Kuchiki.
Młodzieniec podjął decyzję.
-Dziękuję za propozycję, ale nie jestem jeszcze gotów na prawdziwy miecz.- powiedział kręcąc głową.- Dlatego póki co zatrzymam swój bokken i nim będę władać. Proszę się o mnie nie martwić, znam trochę tutejsze zaułki i z pewnością uda mi się jakoś wyminąć tego niegodziwca. Panu, natomiast radziłbym znaleźć jakie bezpieczne schronienie. Tacy bandyci potrafią być bardzo zawzięci. Co prawda prędzej czy później odpowiednie służby z pewnością go złapią i osądzą, ale do tego czasu lepiej nie kusić losu- rzekł wyciągając dłoń po bokken.

-No tak.- Kyosusuke cofnął rękę. Tak się zamyślił nad tym mieczem, że całkowicie przegapił, że jego bokken jest po za zasięgiem jego rąk. Oczywiście mógł po niego wrócić, ale teraz, gdy już trochę ochłonął, stwierdził, że to nie byłoby najlepsze wyjście. Zmęczony i w dodatku bez broni, miał raczej małe szansę na zwycięstwo ze wstrętnym drabem. Powinien raczej zebrać siły i przygotować się na kolejne ewentualne spotkanie z tym bądź innym szubrawcem, jako, że wyglądało iż ów haniebny gatunek, jest bardziej powszechny niż sądził.
-Cóż... jeszcze raz dziękuje za pomoc i życzę szczęścia.- powiedział do mężczyzny, po czym skierował się ku owej dziurze w murze.
Miał zamiar skorzystać ze skrótu, aby jak najszybciej znaleźć się w akademii.

I okazało się, że skrót wcale nie jest skrótem. Zdenerwowany Kyosuke, odwrócił się od tarasującej drogę ściany i szybkim krokiem ruszył z powrotem do dziury w murze.
Zegar w jego głowie tykał nieznośnie. Ma jeszcze czas czy już jest spóźniony?
Chłopiec bardzo cenił punktualność, zarówno u siebie jak u innych. Była to jedna z odznak dobrego wychowania, jaką wpoili mu rodzice. A teraz mógł się spóźnić. Po raz pierwszy w życiu...
Wtem natknął się przy furtce na dwóch mężczyzn.
-Nie, nie- zaprzeczył gwałtownie, gdy zarzucono mu wagarowanie.- Ja właśnie spieszę się na zajęcia. Chciałem skrócić sobie drogę, tyle że ta okazała się zablokowana i teraz muszę się wracać.- Tłumaczył, czując się przy tym jakoś nieswojo.
On i wagary? Jak dziwnie, że ktoś go o nie posądza. W końcu bardzo lubi zajęcia w akademii i nigdy nawet nie przeszło mu przez myśl aby z nich rezygnować na rzecz bezproduktywnego próżniactwa.

A to wszystko dlatego, że chciał być pomóc jednemu gnębionemu człowiekowi.
Skończyło się na tym, że leżał teraz unieruchomiony na twardych deskach.
Bez broni, bez możliwości obrony. Porwany przez jakichś bandziorów chcących dostać za niego duży okup. Już drugi raz... już drugi raz w ciągu swego krótkiego życia znalazł się w tak beznadziejnej sytuacji.
Przysłuchując się rozmowie swoich prześladowców odczuwał strach, niepewność, ale i złość, że stał się łatwym źródłem zarobku i że był teraz bezbronny, jak dziecko.
Leżał spokojnie, ale targające nim, silne emocje, skutecznie utrudniały racjonalne myślenie.
Myśl, myśl! Muszę myśleć!
Nie mógł liczyć na pomoc, był skrępowany, nie wiedział gdzie się znajduje.
Może w słowach porywaczy uda mu się znaleźć jakiś cień nadziei?
Oddychał głęboko. W tej sytuacji tylko jasny umysł mógł go uratować.
Wyglądało na to, że jeden z oprawców udaje się do jakiegoś szefa... Będzie pilnowany przez, jednego mężczyznę, w dodatku wnosząc po rozmowie, tego mniej sprytnego sprytnego. Może, gdyby udało się go naciągnąć na pewne ustępstwa...
Lepszej okazji na ucieczkę może nie zastać.
Kyosuke zaczyna mówić po wyjściu jednego z szubrawców.
-Pprzepraszam panie porywaczu.- mówi cicho i powoli, drżącym ze strachu głosem.- Mógłby pan zdjąć z głowy ten worek,boję się ciemności...

Cóż zapatrzany w siebie, miłośnik piwa i kobiet. Tak pokrótce scharakteryzował swego strażnika Kyosuke. Tylko, jak teraz go podejść?
Zastraszyć... w sytuacji w jakiej się znajdował raczej nie przyniosłoby to większych efektów, więc może blef? Niech to! On nie potrafi, nie umie ani zastraszać ani blefować. Gdyby dało się wywalczyć wolność poprzez dyskusję na jakiś ważny temat, to już wracałby na zajęcia.
Właśnie... pewno teraz "Patyk" zastanawia się gdzie się podział...
Nie! Muszę się wziąć w garść, na pewno jest jakiś sposób.
Przecież przeczytał tyle książek, w których bohaterowie musieli pokonywać najróżniejsze przeszkody. Myśl, myśl!
-Moja rodzina, jest bardzo bogata... Nie obawia się pan, że pańscy koledzy, mogą pana oszukać? W końcu skoro, jest pan takim wielkim przestępcą, może pan stanowić dla nich zagrożenie, a słyszałem, że przestępcy nie lubią się dzielić...
Była to oczywiście zwyczajowa próba poróżnienia prześladowców. I chociaż z pewnością łatwo było wywęszyć w niej podstęp. To przecież jego strażnik nie był geniuszem i może słowa bezbronnego dziecka dadzą mu do myślenia. Oczywiście wszystko zależało od respektu jaki darzył przełożonym i od jego pazerności. Może nią wiedziony, zapragnąłby całego łupu dla siebie?

Kyosuke westchnął cicho. Powoli tracił nadzieję. Nie było mowy żeby w ten sposób coś ugrał.
Nie przekona tego bandziora do niczego. Więc co? Póki co nikt go nie będzie szukał. No może "Patyk" szybko dostrzeże jego nieobecność, kiedy nie pojawi go na zajęciach. Ale pomyśli zapewne, że źle się poczuł czy coś... A kiedy ruszą poszukiwania, to będzie się zapewne obijać o ściany w jakiejś niezwykle tajnej norze. Ehh... że też jego tak lubią porywać.
-Alkohol co? Ja go nie cierpię. Jest paskudny w smaku i strasznie mnie on niego boli głowa, nie wspominając już o nudnościach... Czasami brat na złość mi go przemyca w jakiś ciastkach czy czymś podobnym, znam te jego sztuczki doskonale. I na całych tych przestępczych procedurach się w ogóle nie wyznaję. Bardzo się im zresztą dziwię. Wszystkie te okropieństwa popełniane tylko dla pieniędzy. Ale jak pan porywacz ma ochotę na piwko z przyjaciółmi to proszę bardzo. Ja się nigdzie nie wybieram, zresztą zdaje się, że nie mam nawet za bardzo takiej możliwości- powiedział gorzko.
Wszystkie te gwałtowne emocje, która targały chłopcem jeszcze parę chwil temu, teraz znacznie przygasły. Zastąpiły je; smutek, poczucie beznadziejności i niemoc.

To wyzwanie okazało się przerastać chłopca. Nie widząc szans na poprawę swojej sytuacji, leżał na tej niewygodnej podłodze i ze znużeniem przysłuchiwał się równomiernemu postukiwaniu.
Przez ten przeklęty worek było mu duszno, nie mówiąc o otaczających go, nieprzeniknionych ciemnościach. Na domiar złego, pustka w brzuchu była coraz to dotkliwsza.
I pomyśleć, że jeszcze kilka godzin temu, wylewał z siebie siódme poty na treningu, aby uniknąć tego typów sytuacji.
Sytuacji, w których jest bezradny i może tylko liczyć na ratunek innych.
Wcale się tak bardzo nie zmieniłem od ostatniego razu, pomyślał z goryczą, wspominając pierwsze porwanie. Nawet oba te zdarzenia były do siebie bardzo podobne. Wtedy też kulił się w ciemnicy na twardych deskach, tak samo bezbronny i wystraszony. I ja tu chcę być shinigami ? Śmiechu warte.
A potem wciśnięto go do jakiejś beczki. Ciasnej i jeszcze bardziej niewygodnej. Chociaż ta sytuacja okazała się mieć swoje dobre strony. Obijanie się w tej ciasnocie, ożywiło chłopaka. Stłumione uczucia gniewu i dumy, wybuchnęły z nową siłą.
Ci,ci... przeklęci... pospolite, szpetne bandziory. Chętnie sprałbym te ich pijackie gęby!
Chamy... durnie... Myślą, że na mnie zarobią. Niechaj sczeznę jak do tego dojdzie!
Miał ochotę krzyczeć, walić wokół pięściami, ale powstrzymywał się, musiał zachować spokój, przytomność. Póki co zadowolił się powtarzaniem przez zaciśnięte zęby, wiązanki przekleństw, usłyszanych od brata, które w normalnej sytuacji nie przeszłyby mu przez gardło.
W końcu ujrzał światło. Stał przed jakimś łysym dziadygą w otoczeniu dalszych plugawców.
-Wszystkich moich wrogów widzę w tym pomieszczeniu, więc widzę tylko jedną opcję.-wymamrotał patrząc z pode łba na, prawdopodobnie, herszta bandy.

Kyosuke milczał. Co zresztą mógł powiedzieć? Błagać o litość? Wykłócać się?
Nie. W takiej sytuacji najlepiej było milczeć. Milczeć i czekać na szansę. Aktualnie w otoczeniu tych wszystkich bandziorów jej nie miał, ale może ta "przechowalnia" będzie już bardziej przychylna próbie ucieczki.
Chociaż prawdę mówiąc chętnie wymówiłby kilka trafnych epitetów na temat tego dziadygi.
Aukcja? Miał być potraktowany jak jakiś stary mebel, bądź jeszcze bardziej zabytkowy wazon?
Niezbyt licowało to z jego godnością. A na dodatek te tajemnicze persony, pragnące jego śmierci...
Chociaż tym prawdę mówiąc za bardzo się nie przejął. Oczywiście, wiedział, że jego ród ma wrogów, ale w mniemaniu chłopca były to zwykłe bandziory jak te tutaj i uznał to tylko za zwykłą próbę zastraszenia, aby wymusić na nim uległość.
Niech tylko uwolnią mu ręce zamkną samego w jakimś pomieszczeniu a już znajdzie jakiś sposób na ucieczkę.

Kyosuke miał już dość tego ciągłego popychania. Przysięgam na duchy mych przodków, że nie spocznę póki każdego z tych bandziorów nie spotka sprawiedliwość. Ta przysięga wyrecytowana w myślach odbijała się echem w głowie chłopca, gdy ujrzał nocne niebo i swój transport.
Wóz z plandeką, z którego miał się wkrótce wydostać.
Kyosuke nie spuszczał z niego oczu. Nieco upadł na duchu na widok klatki. Nie dość, że będzie musiał się wyswobodzić z więzów to jeszcze miał do pokonania te metalowe pudło.
Kiedy usłyszał warczenie, poczuł zimny dreszcz przebiegający po karku. Co to za bestie czają się w ciemnościach?
Gdy przywykł do mroku stwierdził, że to zwykłe psy czające się za kratą, kolejna przeszkoda.
Chcieli go zastraszyć tymi kundlami? Może by im się to udało, obecnie jednak nienawiść do prześladowców w znacznej mierze tłumiła strach.
Prawdziwie przestraszył się dopiero, gdy ujrzał kulące się w ciemności postaci. Widać, że ci głupcy działają na masową skalę. Co za podłe męty!
Kolejne utrudnienie. Nie mógł przecież zostawić tych dzieci na pastwę losu. Oby tylko były w dobrym stanie umożliwiającym ucieczkę.
Tyle przeszkód a tak mało środków do ich pokonania...
Kyosuke odsunął wątpliwości na bok. Muszę... nie mam innego wyjścia.

Ledwo wóz ruszył, a zaczął się miotać po klatce, próbując oswobodzić ręce.
-Hej wy tam- głośnym szeptem zwrócił się do skulonych postaci - jesteście związani?

-Dam radę! Jestem studentem akademii shigami, taka klatka to dla mnie nic trudnego, jeśli tylko... uwolnię się z tych więzów.- powiedział nie przerywając walki z krępującymi go linami.
Jeśli sobie z nimi nie poradzi będzie musiał się posłużyć reiatsu, które było w tym momencie towarem deficytowym.
-Hollow? Mają pustego?- wyszeptał czując jak kolejne zmartwienie osiada mu na żołądku.
Tego się nie spodziewał. Skoro te opryszki mają coś takiego na uwięzi...
Wyglądało na to, że towarzysze niedoli mają posłużyć za karmę a Kyosuke za przepustkę do bogactwa. Chociaż nie był pewien czy wierzyć tej dziewczynie. Sądząc po głosie ze strachu rzeczywiście mogła stracić przytomność umysłu. Ale teraz musiał rozprawić się z więzami.
Może nadstawić ręce tym pieskom? Przegryzą liny? Nie, nie głupi pomysł. Chociaż... gdyby chociaż nadwyrężyły więzy.
Więc jeśli młodzieńcowi nie uda się poluźnić więzów, tudzież znaleźć jakiegoś dostępnego ostrego obiektu, którym mógłby potraktować wraże więzy, to zwróciłby się o pomoc do rozszczekanych czworonogów.
.-No dalej kundle! Szarpcie!- mruknął gniewnie przykładając do krat skrępowane liną nadgarstki, uważając przy tym aby bestyjki nie poharatały kłami, jego własnego ciała.

Te jego genialne pomysły. Nie dość, że się nie uwolnił to jeszcze sprawił sobie tylko więcej bólu.
Gdyby tylko miał na porędziu jakąś książkę radzącą co robić w takich sytuacjach...
Skoro tak to pozostawało mu użycie reiatsu. Wyswobodzić się... wydostać z klatki... pomóc tym dzieciakom... i spacyfikować opryszków. Niedobrze. Nie ma szans żeby starczyło mu sił. Może po raz kolejny odwlec plan?
Cholera! Jak tak będzie postępować to nigdy się stąd nie wydostanie.
Z drugiej strony jak znajdą się w tej kryjówce, to może go rozwiążą i wtedy będzie się już mógł posłużyć kidou... Chociaż tam na pewno będzie więcej opryszków.
Kyosuke czuł się beznadziejnie. Wydawało się, że czegokolwiek by nie zrobił to i tak jest bez szans na wywalczenie wolności.
Do oczu chłopca napłynęły łzy. Czemu jest tak bezradny? To w ogóle nie powinno mieć miejsca! Jest przyszłym shinigami, pochodzi z rodu Kuchiki i nic nie może zrobić?
-Też chciałbym znać takie sztuczki - rzekł smętnie.- Wtedy może udałoby mi się oswobodzić i otworzyć tą klatkę wykałaczką czy czymś tam i bylibyśmy wolni. Ale wygląda na to, że w tej sytuacji jestem bezradny. Przykro mi.
Wraz z wypowiadanymi słowami, dotarło do niego, że wcale nie jest taki dojrzały i samodzielny, jak dotychczas uważał.
Wychodziło na to, że jest zwykłym dzieciakiem, który nie potrafi sobie pomóc i który najchętniej schroniłby się w bezpiecznych ramionach matki.

To co się działo w głowie Kyosuke można by przyrównać do zażartej debaty politycznej, której uczestnikami były głosy rozbrzmiewające w myślach chłopca.
Jeden z nich domagał się podjęcia odważnych i ryzykownych działań, takich jak rozsadzenie klatki i ukatrupienia zbójów. Drugi, bardziej rozsądny, postulował za oczekiwaniem na lepszą okazję do ucieczki, trzeci natomiast głosił, że nie ma co się stawiać bo i tak tylko sobie szkody narobią. Całość otaczały mroczne myśli, zarówno te stworzone przez świadomy umysł jak i będące częścią sennych omamów.
W końcu wóz stanął, a Kyosuke nadal miał mętlik w głowie.
Trochę pomogło wyjście na świeże powietrze i stanięcie w świetle dnia.
Dalej droga do budynku będącego zapewne tajną kryjówką łotrów, gdzie wreszcie uwolniono go od tych przebrzydłych sznurów, tylko po to aby postawić przed jakimś mężczyzną.
Czy wódz tej całej bandy?
-To pan dowodzi tą hałastrą?- wypowiedział swoje myśli, nie spuszczając wzroku z nieznajomego.- Czy może należy pan do tych, jak to było... co chcą mi ukręcić kark?

Kyosuke zacisnął usta słysząc pouczenia. Ktoś taki jak on, miałby go krytykować?
Chłopiec chętnie przedstawiłby swój punkt widzenia. Mógłby sporo wygarnąć temu pyszałkowi, nauczyć go czegoś o podstawowych zasadach przyzwoitości i moralności, ale faktycznie w jednym miał rację, swoje myśli powinien zachować tylko dla siebie.
Odpowiedzialność zbiorowa? Jeszcze rano z pewnością by to zadziałało. Kyosuke nie był okrutny, w gruncie rzeczy był dosyć łagodnego usposobienia i nie chciał aby za jego uczynki cierpieli inni. Ale, gdy teraz przypominał sobie te parszywe gęby, te biedne dzieci i sposób w jakim go taktowano, nie odczuwał żadnego żalu na myśl, że za jego sprawą te bandziory ucierpią.
-Zrozumiałem.- odrzekł tak spokojnie jak tylko mógł.- Zastanawiam się tylko, jak długo będę pańskim gościem. I czy wielu takich jak ja, gości w pańskim domu.

Kyosuke uważnie obserwołał okolicę, gdy już uwolniono go od towarzystwa "mistrza".
Zawładnęło nim szczere oburzenie, gdy dostrzegł harujące dzieci. Nie dość, że ich więzili to jeszcze kazali odrabiać ciężkie prace domowe.
Póki co chłopiec musiał godzić się na taki los. Bez sprzeciwu ruszył do zadanej pracy.
Był to czas na obserwację. Przegląd otoczenia, mający na celu odnalezienie potencjalnej drogi ucieczki, przyjrzenie się i policzenie strażników, oraz bliższe zaznajomienie się z innymi "pracownikami przymusowymi".
Teraz już Kyosuke wiedział, że w razie jego ucieczki, na nich spadnie kara.
Czyżby więc miał uwolnić całe to stadko? Trudności, trudności, a znikąd nadziei na ratunek.