Posiadłość rodu Kuchiki

Mężczyzna bez emocji przyjął opinię Kisuke o własnym ojcu. Wziął zanpakuto, przyjrzał się mu blisko i przejechał palcem po ostrzu. Stróżka krwi popłynęła po klindze.
- Czyli jesteś gotów zbrukać swoje ostrze krwią ojca. Pomimo tego, że zgodne to będzie z prawem i zwyczajem możesz być pewien, że za twoimi plecami będą szeptać "ojcobójca". Twojego ojca znam od urodzenia i pomimo tego, że nie darzę go sympatią, to jego śmierci nie powitam z radością. Będziesz musiał się postarać, aby być lepszym przywódcą rodu od niego, w przeciwnym wypadku nie będziesz mógł liczyć na moje przebaczenie.
Zanpakuto z sykiem zagłębiło się do sayi. Kyoraku dwoma palcami na przesunął drewnianą ramę oklejoną papierem i spojrzał na zewnątrz, po czym na powrót zamknął okno.
- Póki co rozchmurzmy się i porozmawiajmy o twojej światłej, jak mam nadzieję, przyszłości. Masz już pewność co do dywizji, do której chciałbyś dołączyć? Nasza rodzina od początku swego istnienia związana jest z ósmym oddziałem, ale akurat w tej kwestii nie będę wywierać na ciebie nacisku.

- Owszem. Rozsądniej byłoby od razu zakończyć jego życie - przyznał bez choćby śladu skrępowania, jakby mówił o całkowicie obcej mu osobie. - To dobrze, że nie okazujesz słabości zwanej wahaniem.
Mężczyzna potarł o siebie palce zatrzymując dalszy upływ krwi.
- Siódma dywizja to odpowiednie miejsce dla osób o dobrym sercu. Gdy ja dokonywałem wyboru nie miałem wątpliwości gdzie chcę trafić. Też byś ich nie miał gdyby przyszło ci dorastać w Seireitei.
Jeszcze raz wyraził niezadowolenie z tego, jak potoczyły się losy Kisuke. Postukał paznokciem o rękojeść swego zanpakuto.
- Przekuwanie asauchi w zanpakuto jest sztuką, w której talent w pozostałych biegłościach shinigami nie ma znaczenia. Może się zdarzyć, że nawet geniusz będzie czekać lata, aż w końcu duch miecza się mu objawi. Oczywiście są sposoby, aby ten okres skrócić o czym zresztą się już pewno uczyłeś, ale nigdy nie można mieć pewności ile to potrwa. Zanpakuto to część naszej własnej duszy, więc zacieśniamy z nim więzi, gdy idziemy za naszym instynktem i postępujemy tak jak chce nasze serce, co jednak czasami może być odrobinę kłopotliwe. - Westchnął. - Ja sam pierwsze oznaki życia od zanpakuto otrzymałem kilka miesięcy po rozpoczęciu służby jako shinigami, a shi kai opanowałem jakiś rok później. Spoglądając na ogół, to poszło mi całkiem szybko. Niektórzy nawet po dziesięcioleciach nie mogą usłyszeć głosu zanpakuto. Mówi się o takich, że posiadają słabe dusze, ale ty chyba takiej nie masz, co? - Uśmiechnął się.

- No proszę, brzmisz całkiem rozsądnie. A słyszałem, że sposobem bycia i umysłem bliżej ci do wieśniaka z Rukongai. - Kyoraku pokiwał głową. - W każdym razie nigdy nie przestawaj próbować. Porażkę odniesiesz dopiero wtedy, gdy zaprzestaniesz wysiłków. Nigdy nie wcześniej.
Kyoraku jeszcze raz zerknął na zewnątrz.
- Wygląda na to, że zbliżamy się na miejsce. Mam dla ciebie niespodziankę, która jak myślę, zmotywuje cię do podwojenia wysiłków. Minimum podwojenia. - Uśmiechnął się tajemniczo. - Ale póki co chcesz poznać bliżej swe korzenie? Przybliżyłbym ci je tak i tak, ale dobrze, że sam wyszedłeś z zapytaniem. Kyoraku Akihiro, mój ojciec, a twój pradziadek miał piątkę dzieci z czego ja byłem najmłodszy i teraz jako jedyny ostałem się przy życiu. Dwóch synów i trzy córki, pierworodny wybrał karierę polityczną i spłodził trójkę dzieci. Najstarszy syn, Eichi, zmarł na chorobę w dzieciństwie, co zapewne dało ci życie, bo gdyby nie to, to on, a nie twój ojciec ożeniłby się z panną Kuchiki. Drugi był właśnie twój ojciec, a najmłodsza, Eiko, czyli twoja ciotka wżeniła się w ród Kurohyou. Jej syn znajduje się w tej samej grupie w akademii co ty.
Kurohyou Takeshi był studentem, który znajdował się w grupie amoralnego Shihouina i potem chętnie rozpowiadał swoją wersję wstydliwego incydentu. Kisuke nie nawiązał z nim głębszych relacji, bowiem Takeshi należał do szerokiej grupy uczniów pochodzących z arystokracji, którym nie podobało się adoptowanie przez Kuchiki jakiegoś prostaka z Rukongai.
- Ja z kolei doczekałem się dwójki synów z czego oboje podążyli moją ścieżką - kontynuował z dumą Kyoraku. - Chociaż po prawdzie wolałbym, aby jeden się od tego uchował. Shinigami to niebezpieczny zawód pomimo tego co myślą niektórzy. Starszy, Michiya, ma diabelnie utalentowanego syna, który wkrótce również dołączy do akademii, a całkiem niedawno urodziła mu się śliczna córka. Młodszy, Yuji, póki co doczekał się dwóch dziewczynek. Nyoko odkryła ostatnio, że bardzo podoba jej się kaligrafia wobec czego rzadko kiedy można zobaczyć jej twarz niepomazaną tuszem. Mikazuki z kolei wkroczyła w fazę buntu i za nic nie chce słyszeć o małżeństwie. Twierdzi, że chce poświęcić życie bogom.

- Widzę też, że lubisz filozofować. - Kyoraku jeszcze raz zerknął za okno, ale zaraz je zamknął i spojrzał na Kisuke z powagą. - Oczywiście, że o tym myślałem i jestem pewny, iż każdy z moich synów dobrze odegrałby rolę głowy rodu. Ich marzeniem było jednak zostać shinigami i dodatkowe obowiązki tylko by ich od tego odciągały. Nie bez powodu zresztą częstą praktyką wśród rodów szlacheckich jest posyłanie do akademii młodszych synów, podczas gdy pierworodni, nawet jeśli posiadają talent i wysokie reiatsu, zostają przeznaczeni wyłącznie do kariery politycznej. Oczywiście zdarzają się wyjątki, jak ród Kuchiki czy mniejsze rodziny, które obecnością w strukturach Gotei mogą więcej zyskać niż stracić. Sam pewnego dnia możesz zrezygnować ze służby shinigami, aby poświęcić się innym obowiązkom.
Ciekawość chłopaka rozpogodziła oblicze Kyoraku, który zachichotał wyraźnie rozbawiony.
- Cierpliwości, za minutę czy dwie wszystkiego się dowiesz. Przez ten czas chciałbym ci opowiedzieć historię z mej młodości, gdy to nienawidziłem kiedy coś mi się narzucało. Dobrze urodzonym młodzieńcom narzucano zaś szczególnie wiele i jedna sprawa nadzwyczaj mnie denerwowała, wobec czego postanowiłem wziąć sprawy we własne ręce. Zaciągnąłem języka i od tego czasu przez najbliższy miesiąc stałem się cieniem pewnej dziewczyny. Śledziłem ją, gdy spacerowała po parku, oglądałem z dachu, gdy piła herbatę w ogrodzie i przekupywałem różnych ludzi, aby dowiedzieć się o niej jak najwięcej. W końcu zaś stwierdziłem, że w tej akurat materii nie ma potrzeby się buntować i bez narzekań ożeniłem się z nią potem.
Lektyka zatrzymała się i opadła delikatnie ułożona na ziemi przez tragarzy. Kyoraku wskazał na drzwiczki.
- Porozmawiaj z nią nie przejmując się tym, że nie postępujesz jak etyka nakazuje. Wysnuj własne wnioski i zastanów się nad nimi dobrze, bo dziś nie z jedną dziewczyną będziesz rozmawiać.

- No i to właśnie powinno cię motywować - skwitował Kyoraku z uśmiechem. - Nikt nie walczy o życie tak, jak mężczyzna, na którego w domu czeka kobieta. A teraz nie pytaj tyle tylko wychodź, bo ci jeszcze ucieknie. Będę na ciebie czekać.
Okazało się, że Kisuke wysiadł przed skrzyżowaniem, którego środek wypełniał niewielki plac wyodrębniony krawężnikiem z białym kamieni. Zielony skrawek przecinała drużka wysypana żwirem prowadząca do niewielkiej kapliczki poświęconej bogom.
Podczas swych wędrówej na dni otwarte Kisuke mijał kilka takich placyków zaburzających drożność kanałów komunikacyjnych miasta. Gdzieś obiło mu się o uszy, że podobne miejsca kultu powstały u zarania dziejów Seireitei. Mieszkańcy miasta mogli przystanąć przed nimi i pomodlić się, a potem odpocząć i spożyć posiłek w cieniu rosnących wokół niewielkich drzew. Teraz obleczone  złotem liście szumiały łagodnie na wietrze, który odrywał niektóre z nich posyłając je łagodnym lotem ku ziemi.
Jeden z liści zatrzymał się wcześniej na białych włosach dziewczyny krzątającej się przy kapliczce. Ujęła go ostrożnie pomiędzy blade palce i przez moment przyglądała się mu z delikatnym uśmiechem dzięki czemu Kisuke mógł się bliżej przyjrzeć. Ubrana w tradycyjny strój kapłanek składający się z białej bluzy z szerokimi rękawami oraz obszernych czerwonych spodni. Śnieżne włosy o delikatnym srebrzystym połysku sięgały, aż do pośladków. Twarz bardzo ładna, o sercowatym kształcie. Długa grzywka zasłaniała lewe oko, a te odsłonięte miało ciepłą barwę grzanego wina. Nos dość drobny, lekko zadarty. Usta o przyjemnym różanym odcieniu. Oczywiście uwagi Kisuke nie umknął obfity biust wyraźnie rysujący się pod bluzą. Dziewczyna wydawała się mniej więcej w wieku chłopaka, a przy tym była tylko trochę od niego niższa. Opuściła liść na kupkę i już chciała wznowić zamiatanie ścieżki przy pomocy bambusowej miotły, gdy jej uwagę przyciągnął czający się w pobliżu Kisuke.
- Och, przepraszam. Chce się pan pomodlić? Już odchodzę na bok - rzekła z łagodną uprzejmością.

Kisuke przeczuwał, że jego komplement nie zabrzmi tak dobrze, jak by tego chciał. Nie miał w końcu doświadczenia w tego typu kontaktach z dziewczynami, a ta, którą obrał sobie na cel onieśmielała dodatkowo swym urokiem.
Stał się jednak cud. Gdy otworzył usta poczuł nadnaturalny wręcz przypływ śmiałości. Jego głos brzmiał pewnie i przekonująco, a po wszystkim zamiast spłonąć buraka uśmiechnął się promiennie, aż w jego białych zębach odbił się refleks słońca. Reakcja dziewczyny mogła mu sprawić satysfakcję. To jej policzki zaróżowiły się, spuściła głowę i zaczęła gonić wzrokiem po wysypanej żwirem ścieżce. Kuchiki zauważył, że zbielały jej knykcie od mocniejszego chwytu na miotle.
- Umm... dziękuję bardzo za takie miłe słowa - wydukała wreszcie.  
Zdradzają swe nazwisko spłoszył dziewczynę do reszty. Chwyciła miotłę oburącz i zgięła się przed nim w pół.
- Jestem skromną kapłanką, której imię nie jest warte wzmianki, Kuchiki-sama! Proszę się nie kłopotać Kuchiki-sama! Praktycznie już skończyłam, Kuchiki-sama! Już się usuwam, Kuchiki-sama!
I rzeczywiście. Dziewczyna zaczęła się wycofywać jednocześnie wciąż bijąc przed nim pokłony.

Dziewczyna nie kłamała i rzeczywiście niewiele zostało tutaj do oporządzenia. Kisuke naniósł na kupkę ostatnie niesforne listki. Na ołtarzu pod czerwonych spadzistym dachem paliło się świeże kadzidło, pozostawiono też ofiary w postaci kubka z sake czy herbatą oraz dwa ciastka ryżowe.
Kapłanka natomiast zaczęła załamywać ręce nad brodzącym po ziemi Kisuke.
- Proszę wstać, Kuchiki-sama! Tak się nie godzi żebyś tak się uniżał. Wcale mnie nie uraziłeś, więc wstań już proszę.
Rozejrzała się się z przestrachem, ale wydawało się, że nie ma w pobliżu żadnego świadka toczących się wydarzeń.

- No dobrze... - Kapłanka spoglądała na Kisuke niepewnie, unikając patrzenia prosto w oczy. Wygładziła spodnie i ukłoniła się. - Nazywam się Yamada Miyuki, kapłanka ze świątyni ośmiu milionów bóstw.
Okręcała w dłoniach rączkę miotły jakby się denerwowała, ale rozpogodziła się zaraz gdy Kisuke napomknął o swoich kontaktach z kami.
- Och, rozumiem już. - Uśmiechnęła się, kiwnęła głową. - Chcesz pa... chcesz zasięgnąć porady odnośnie bóstw. Mogę pomóc, uczę się o nich od małego. Tylko o co dokładnie chodzi? - Spoważniała. - Jeśli rzucono na ciebie przekleństwo to konieczne będzie odprawienie rytuału w świątyni. Mówiąc kruk masz na myśli Tengu? Mamy doświadczenie w przełamywaniu klątw długonosych goblinów, także bądź spokojny!

Gdy Kisuke uniósł głowę po oddaniu ukłonu zauważył, że twarz kapłanki wydłużyła się, jakby coś jej nie podeszło. Z nieruchomym obliczem słuchała chłopaka, który pozwolił rozgrzać się swemu językowi. W międzyczasie placyk ominęła skromnie wyglądająca lektyka. Przez moment Kisuke mógł pomyśleć, że to wuj postanowił sprawdzić, jak chłopakowi idzie, ale nie, to była jednak inna lektyka.
- Najrozsądniej w takim razie będzie jeśli odwiedzisz naszą świątynię i porozmawiasz z kapłanem, Kuchiki-sama. On będzie mógł odpowiedzieć najlepiej na twoje pytania i jeśli rzeczywiście zostałeś przeklęty to odprowadzony zostanie rytuał oczyszczający. Proszę tylko, abyś nie zapomniał o odpowiedniej ofierze dla bóstw. - Ukłoniła się. - A teraz wybacz, ale muszę się oddalić. Obowiązki kapłanki mnie wzywają.
Ukłoniła się raz jeszcze, po czym odwróciła się i poczęła odchodzić.

Kisuke nie poznał herbu zdobiącego bok lektyki, więc najpewniej należał do jakiegoś pomniejszego rodu, bo nawet on przy swoich kłopotliwych brakach wiedzy na temat Seireitei potrafił rozpoznać symbole kilku największych rodów. Uczył się ich zresztą na pierwszym roku przy okazji przedmiotu traktującego o historii dworu przeczystego dusz.
Niepyszny powrócił do czekającej lektyki, która zaraz podniosła się i ruszyła dalej, gdy wuj zastukał knykciem o ścianę pojazdu. Mężczyzna żywo był zainteresowany tym jak przebiegło spotkanie, aczkolwiek już pierwsze zdanie wypowiedziane przez Kisuke zasłoniło jego dostojne oblicze cieniem. Gdy opowieść dobiegła końca Kyoraku westchnął kręcąc głową.
- Wychowanie Kuchiki... powinni nauczyć cię, jak postępować z damami - rzekł nieświadomie zgadzając się ze zdaniem samego Kisuke. - Cóż, przynajmniej nie brak ci śmiałości skoro zasypujesz szanowaną kapłankę takimi komplementami.
Wuj chyba nie wiedział czy ma się gniewać czy roześmiać w wyniku czego skończyło się na dość groźnym uśmiechu i zmarszczonych brwiach.
- Gadulstwo nie jest mile widziane, a już zwrócenie się do niej ze zwrotem -chan było nie na miejscu. Zapewne dostałbyś miotłą po gębie, gdybyś nie zdradził swojego szanownego nazwiska. Należałoby raczej poprzestać na bardziej oficjalnym tonie, choć też bez przesady, co nadałoby rozmowie dobrego tonu, bo temat jaki wybrałeś był akurat słuszny i naturalny. W końcu z kim rozmawiać o bóstwach jeśli nie z kapłanką. - Kiwnął głową. - Cóż, za parę chwil będziesz mieć drugą szansę i mam nadzieję, że przy następnej dziewczynie spiszesz się lepiej. Jakie w każdym razie wywarła na tobie wrażenie kapłanka?

Naburmuszony Kisuke musiał wyglądać bardzo zabawnie, bo wuj, aż zachichotał słuchając jego ponurych wynurzeń.
- Obyczajowe skandale są tak stare, jak sama Seireitei, ale mało znajdowało się śmiałków, którzy bałamuciliby panny w tak jawny sposób, jak ty. Miejmy nadzieję, że kapłanka nie odebrała tego w taki sposób, bo jeszcze się okaże, że zostanie ci tylko jedna kandydatka na narzeczoną. - Uspokoił się. - Musisz wiedzieć, iż ta dziewczyna ma naprawdę wysoką pozycję i jej opiekun rozmawiał z wysłannikami Kuchiki-sama jak równy z równym. Z tego co wiem musieli sporo się natrudzić, aby przedstawić ciebie jako cnotliwego młodzieńca obdarzonego wieloma zaletami, który jest godzien by wziąć do swego domu kończącą posługę kapłankę ze świątyni ośmiu milionów bóstw. Jednak nie wypadłeś tak źle skoro obserwujący was z cienia strażnicy świątynni nie zareagowali, więc jest nadzieja, że nie zniweczyłeś wielomiesięcznych starań swego wuja. Mogę cię pocieszyć, że druga i ostatnia kandydatka nie wymaga od ciebie takiej ostrożności, chociaż na pierwszy rzut oka może wydawać się zgoła inaczej.
Kyoraku musiał chyba stwierdzić, że Kisuke musi w ciszy przygotować się mentalnie do kolejnego spotkania, bo nie zagajał rozmowy i przez jakieś pół godziny jechali w ciszy, aż lektyka zatrzymała się.
- Powodzenia. Postaraj się żeby tym razem nie wzięto cię za dewianta - dopingował wuj, gdy Kisuke wychodził z lektyki.

Aoto aka Kuchiki Kisuke

Przez kolejne trzy miesiące wiele nowych twarzy pojawiało się ukradkiem w akademickiej rezydencji Kuchiki. Przychodził Masaki, aby powiadamiać Kisuke o postępach sytuacji, aby z wyprzedzeniem mógł się przygotować mentalnie do stanięcia przed radą czterdziestu sześciu. Nestor rodu Kyoraku również pojawił się kilka razy, aby edukować go na temat rodziny, której nazwisko będzie już wkrótce nosić. Zachowywał się przy tym jakby zwycięstwo w pojedynku miało być dla Kisuke tylko formalnością. Miesiąc po ich pierwszym spotkaniu Shouhei dostąpił zaszczytu wstąpienia do rady. Okazało się, że przygotowania do objęcia najzaszczytniejszego w Seireitei stanowiska trwało miesiącami i Kyoraku ostatnie tygodnie wykorzystał, aby domknąć wszystkie sprawy u ósmej dywizji, gdyż oczywiście członek rady nie mógł jednocześnie pełnić funkcji w strukturach Gotei XIII. Tymczasowo więc ród Kyoraku posiadał dwóch członków w najwyższym organie.
Co tydzień pojawiała się Sorami, aby wywiązać się ze swojej obietnicy. W prostym uniformie shinigami czuła się znacznie bardziej naturalnie niż w makijażu i bogatym stroju. Dawała też Kisuke solidny wycisk, gdy robiła za jego sparingpartnera. Przerastała chłopaka pod każdym względem, nawet w sile fizycznej, ale taka już była różnica pomiędzy bogiem śmierci o studentem. Rentaro i Toru obserwowali owe pojedynki i wydawali się dobrze przy tym bawić, gdy Sorami w toku walki ciągle pokrzykiwała na Kisuke by poprawił to lub tamto. Na osobności mężczyzna stwierdził, że z taką żoną Kisuke nie musiałby się już bać nikogo. Nikogo oprócz niej samej.
Być może chłopakowi udałoby się jakoś to udźwignąć gdyby nie musiał chodzić jeszcze na zajęcia, a tak intensywność ostatniego roku akademii zrobiła swoje i Kisuke był już na skraju załamania. Z żalem witał świadomość po krótkim śnie, gdy obolały budził się w mroźne, zimne poranki. Nie miał wcale ochoty, aby wstawać i najchętniej zostałby już w swoim pokoju na zawsze, odseparowany od wszystkich tych ludzi wymagających o niego rzeczy będących ponad jego siły. Doszło do groteskowej sytuacji, gdy to Toru musiał nakłaniać Kisuke do ruszenia się. Kuzyn sam ledwo dawał sobie radę z nawałą zajęć, ale na pewno musiał zwrócić uwagę na licznych gości Kisuke. Nie dopytywał się o nic i tylko nieumiejętnie próbował pobudzić Kisuke do działania. W tych najcięższych w jego życiu dniach pojawiła się nawet myśl, że przegrana z ojcem nie byłaby taka zła. W końcu mógłby odpocząć.

I tak po kolejnych wyczerpujących zajęciach wrócił do domu. Zziębnięty, z sandałami w śniegu, czekało go tylko kilka chwil dla siebie nim pojawi się Rentaro, aby udzielić mu kolejnej lekcji. Tym razem jednak mentor nie przybył sam. Kuchiki-sama już czekał w dojo. Przechadzał się przy ścianach, jakby pogrążony we wspomnieniach. Ubrany w pyszne czarne kimono zdobione srebrną nicią. Przy pasie wisiała saya z zanpakuto. Zmęczony Kisuke nawet nie miał ochoty by rozpoczynać rozmowę. Był blady, męczony przez lekką gorączkę.
- Za tydzień staniesz przed Radą by upomnieć się o swoje prawa. - Kuchiki nawet na niego nie spojrzał. Zatrzymał się przy stoisku z bronią treningową, z którego wyciągnął jeden z bokkenów przyglądając mu się uważnie. - Wpierw jednak wykonane zostanie badanie twojego reiatsu by dowieść, że rzeczywiście jesteś jego synem. To prosta procedura, nie zajmie długo.

Raidon odłożył bokken na stojak i w końcu odwrócił się ku Kisuke. Postąpił kilka kroków, tak, że stanął na środku dojo.
- Istotnie. Pojedynek to kwestia tygodni. - Sięgnął do boku i powoli wydobył z sayi zanpakuto. Ustawił je przed sobą poziomo na wysokości piersi. - Jeżeli nie chcesz, aby pewnego dnia z ostrza uleciała twoja esencja musisz przygotować się na nieustanne doskonalenie. Taka jest droga shinigami. - Rozległ się świst, gdy ojczym zamaszystym ruchem przeciął powietrze zanpakuto. - Dobądź asauchi. Na własne oczy chcę przekonać się o twoich postępach. W tym miejscu istotnie stoczyłem setki pojedynków i dziś odbędzie się jeszcze jeden.

Wymizerowany Kisuke nie mógł zrobić korzystnego wrażenia. Podbiegając do wuja nieomal się nie potknął, a gdy już wyprowadził ataki, to brakło im dynamizmu. Raidon w oszczędnych ruchach, niemal od niechcenia, zablokował każdy kolejny cios, a potem wyprowadził leniwe cięcie, z którym nawet chory chłopak nie miał większych problemów, aby uniknąć.
- Niektórzy powiadają, że zanpakuto przeszkadza nam w osiągnięciu perfekcji w drodze miecza - zaczął mówić jednocześnie przygotowując ukośne cięcie, którego tym razem Kisuke ledwo już uniknął. - Wykorzystujemy moce zanpakuto preferując je ponad czystą sztukę szermierki. - Kilka następujący po sobie ciosów sprowadziły Kisuke pod ścianę dojo, a wuj dalej mówił ze spokojem. - Młodszy syn założyciela naszego rodu, Kuchiki Yuuto, podobno tak bardzo nie mógł się porozumieć ze swoim zanpakuto, że odrzucił kompletnie jego uwolnioną moc i zamiast tego doskonalił się we władaniu jego zapieczętowaną formą. Osiągnął dzięki temu perfekcję techniki i ducha.
Kisuke zablokował cios, co wprawiło w drżenie całą górną połowę ciała. Już teraz zaczął odczuwać zmęczenie, ale na szczęście wuj cofnął się dając mu miejsce do rozpoczęcia nowej ofensywy.

Wuj nie odpowiedział. Wziął głębszy oddech i zamknął oczy, gdy Kisuke już rozpoczął atak. Może chciał dać chłopakowi chody, lecz oto każdy jego atak został bezbłędnie sparowany przez zanpakuto płynące w powietrzu niczym liść tańczący na wietrze. Kisuke cofnął się i przeprowadził kolejny szturm zakończony podobnym efektem. Wuj z zamkniętymi oczyma bez wysiłku blokował coraz to bardziej rozpaczliwe próby chłopaka. Coraz bardziej brakowało mu sił, oddech stawał się cięższy i mniej miarowy, a w rozpalonej głowie pojawiły się zawroty.
- Dobrze, tyle wystarczy. - Wuj otworzył oczy i niemal bezgłośnie wsunął zanpakuto do sayi. - Jeśli chodzi o asauchi musisz uzbroić się w cierpliwość. W historii Gotei XIII zdarzali się shinigami, którzy dopiero po wielu latach poznawali imię zanpakuto, aby potem dojść do wysokich stanowisk. - Ponownie zamknął powieki, aby po chwili unieść je z wzrokiem skupionym na zaczerwienionej i spoconej twarzy Kisuke. - Do czasu pojedynku otrzymasz zwolnienie z zajęć. Jutro wyjedziesz do uzdrowiska w południowy Rukongai, gdzie przez parę dni będziesz odzyskiwać siły. To zapewne ostatnie nasze spotkanie przed twoją audiencją u Rady czterdziestu sześciu także jeśli chcesz coś ode mnie usłyszeć to jest ku temu ostatnia szansa.

- Zlecę to zadanie twojemu opiekunowi. - Jedynie oczy i usta wuja się poruszały, reszta ciała pozostawała nieruchoma niby posąg. Nawet spojrzenie miał twarde niczym z kamienia, chociaż pytanie jakie zadał Kisuke sprawiło, że powieka Raidona drgnęła.
- Nie powinieneś zawracać sobie teraz głowy niewiastami. - W głosie brzmiała lekka nagana. - Na prośbę Kyoraku-san zgodziłem się na zorganizowania tobie spotkania z kandydatkami na narzeczone, ale widzę, że popełniłem błąd. - Westchnął. - Niech będzie to przedmiotem twojego zainteresowania po pojedynku z ojcem, chociaż jak widzę przynajmniej decyzję o to, z którą z tych dziewczyn wolałbyś się związać już podjąłeś... A teraz czy to było twoje jedyne pytanie?