Dom w lesie

- Tak... ja też zdaję sobie z tego sprawę - westchnęła. - Chociaż tak naprawdę nigdy nie poznaliśmy prawdziwego kapitana tylko jego kopie. Zastanawiam się jakie były pomiędzy nimi różnice. A może w ogóle się nie różnili? Trudno powiedzieć i w sumie... nie chcę już o tym myśleć. Spotkałam ciebie, Karasa, Katrinę i dzięki temu mogę zacząć wszystko na nowo. Ale... naprawdę dopiero wtedy znalazłeś szczęście? Chociaż... nie powinnam pytać. Twoje życie jest nie mniej zakręcone od mojego.
Mizuki nieco się rozluźniła. Wtuliła głowę w pierś Tanaki i w końcu zamilkła. Yuzuru czuł jej ciepło zupełnie jak wtedy, gdy spali razem w szałasie w patyków i niedźwiedziej skóry poza granicami Rukongai.

- To miło, że tak mówisz. Chociaż trudno zapomnieć o tych wszystkich zbirach, które przyciągnęłam do twojego domu przez moje eskapady do Rukongai. Ale tak... nawet pomimo tego, że nie byłam wtedy sobą, to odczuwałam szczęście mogąc być przez cały ten czas z tobą... Dobrze się stało, że mieliśmy okazję spotkać się raz jeszcze w dolince i wyjaśniliśmy tam sobie wszystko, bo spotkanie w Torre de Mezcla nie było zbyt fortunne. Przyszedłeś mnie ratować, a ja miałam ciebie za zdrajcę. Dobrze, że na tym nie skończyliśmy naszej znajomości.
Mizuki położyła dłoń na piersi Tanaki.
- Dziwnie się czuję... dziwnie i... przyjemnie.

- Tak... niewątpliwie nasze życia są dziwne. - Mizuki ziewnęła. - Aż dziw, że udało nam się dotrwać do dzisiejszego dnia. Hmm, co cię nie zabije to cię wzmocni. Podobno.
Yuzuru uskutecznił kolejną pieszczotę, która podziała na Mizuki tak bardzo relaksująco, że chyba zasnęła.

Mizuki ważyła tyle co nic dla wytrenowanych mięśniach Tanaki. Zaniósł ją do sąsiedniej sypialni, po czym zeszedł na dół. Belle jednak tam już nie było. W pozostałych częściach domu również nie mógł jej znaleźć. Czyżby się obraziła?

W kominku nadal jaśniał ogień solidnie odżywiony przez szczapy drewna. Yuzuru zagłębił się w miękkim fotelu i rozpoczął obserwacje płomieni. Pomarańczowe tancerki pląsały żywo na gorącej scenie kominka. Przyjemny i w pewien sposób odprężający spektakl, któremu Tanaka łatwo dał się porwać. Pora późna, wygodne siedzisko i trzask palonego drewna. Belle nie wracała i w oczekiwani na nią Yuzuru dał się utulić snu.

***

Dziwny sen. Był zwykłym człowiekiem i wraz z Mizuki i bliźniaczkami tworzyli rodzinę. Przechadzali się w słoneczne popołudnie po parku. Yuzuru miał na sobie jeansy i czarną kurtkę, Mizuki białą bluzkę i niebieską spódnicę, a idące pomiędzy nimi bliźniaczki miały na sobie identyczne błękitne sukienki z kokardkami zawiązanymi za plecami. Były młodsze od realnych odpowiedników, mogły liczyć sobie najwyżej sześć-siedem lat w utopijnej scenerii stworzonej przez umysł Tanaki. W pewnym momencie wyrwały dłonie z uścisku rodziców i pomknęły ku staruszce Josei nadchodzącej z naprzeciwka. Babcia otworzyła ramiona i zagarnęła w nie dziewczynki.
- Aleście wyrosły wnusie!
Mizuki objęła ramię Tanaki i wspólnie przyglądali się, jak Josei rozdaje dziewczynkom cukierki. Chwilę potem sen się skończył.

***

Ognisko dogasało, a za oknami wstawał szary dzień. Świadomość, że zasnął zamiast czuwać szybko ocuciła Tanakę. Rozejrzał się po pokoju, lecz nie dostrzegł śladu Belle.

Yuzuru ruszył na piętro, aby zajrzeć do sypialń śpiących niewiast. Bliźniaczki spały jedna na drugiej, polik w polik, z czego ta druga miała półotwarte usta, z których na siostrę sączyła się strużka śliny. Mizuki również spała skulona na łóżku. Nic dziwnego, było jeszcze dosyć wcześnie, a zimne i ciemne zimowe poranki nie zachęcały do przedwczesnego wydarcia się z objęć snu.

Tanaka poszedł w częściowy negliż i niczym wąż wślizgnął się na łóżko. Mógł się nacieszyć ciepłem Mizuki. Niewątpliwie przyjemnie leżało się na posłaniu wraz z kobietą, lecz po raz kolejny okazało się, że jeśli chodzi o te kwestie Yuzuru nie miał szczęścia.
Mizuki najpierw mruknęła, zamlaskała, moment ciszy, po czym łokieć wbił się z mocą w brzuch Tanaki pozbawiając go tchu. Pościel wzleciała, aż po sufit, gdy dziewczyna porwała się na równe nogi. Stanęła przy łóżku przyjmując bojową pozycję.
Zacięty wyraz szybko jednak opuścił jej twarz. Zaskoczona otworzyła szeroko oczy i usta, a potem pierzyna zakryła kulącego się Yuzuru.
- He? O... ehh, przepraszam. Nie zaraz... co ty robiłeś ze mną w łóżku?!

Tanaka wygrzebał się z pościeli i usiadł na skraju łóżka. Trzeba przyznać, że do Mizuki nie pasowało określenie słaba płeć o czym sam boleśnie się przekonał.
Dziewczyna wydawała się zagubiona nie wiedząc czy wyrazić żal czy też pretensje. Ostatecznie wybrała to drugie. Założyła ramiona na piersi, zmrużyła lekko oczy spoglądając z góry na nieszczęsnego Yuzuru.
- Masz za swoje. Nie wiesz, że nie wypada zakradać się do łóżka śpiącej kobiety? Hmpf, to elementarne zasady dobrego wychowania. Ale mniejsza o to... Belle się pokazała?

Mizuki przewróciła oczami.
- Nawet prosty chłop nie wchodzi do łóżka samotnej kobiety od tak. Chyba, że ma niecne zamiary bądź porządnie sobie podpił, a ciebie chyba wino nie rąbnęło w głowę.
Kolejne wypowiedzi Tanaki produkowały coraz więcej negatywnych emocji. Jeśli chodzi o szanse na zdobycie dziewczyny z klubów padające ofiarą Susumu były łagodnymi pagórkami w porównaniu do stromej góry Mizuki nawiedzanej przez śnieżyce.
- Dobrze wiesz, że wtedy nie byłam sobą, a wczoraj wymęczyła mnie Belle i jakiś dziwny mnie potem nastrój dopadł. Ehh! Skończmy to i zajmijmy się poważnymi sprawami. Wciąż nie ma po niej śladu? Chyba nie ruszyła sama na Mercenari... Tsk, co za za utrapienie. Zadzwoniłabym do Karasa ale uprzedzał, że w miejsce do którego podróżował może nie być zasięgu.

[ Dziesięć tysięcy postów, dziesięć tysięcy postów niech pisze, pisze nam! Dziesięć tysięcy postów, dziesięć tysięcy postów niech pisze, pisze nam! Niech pisze nam!]

Wyznanie Tanaki uciszyło Mizuki. Spojrzała na niego jakby pierwszy raz go widziała. Otworzyła usta, zamknęła je. Pokręciła głową wydając z siebie ciche westchnięcie.
- Nie pomogę ci, bo czasem sama siebie słabo rozumiem. To... na pewno jesteś mi w jakiś sposób bliski. - Spuściła wzrok, lekko zarumieniona. Podrapała się po policzku. - No i ja też nigdy nie byłam w podobnej sytuacji. Może powinnam ci się rzucić na szyję i wyznać płomienne uczucie? Heh, sama myśl jest dla mnie niekomfortowa. Nie jestem dziewczyną tego typu. Chyba nie za dobrze radzę sobie z pokazywaniem podobnych uczuć.

- Co niby musimy zrobić? - westchnęła. - Nasze drogi znowu się rozchodzą. Ja wracam do Soul society, ty zostajesz tutaj w Bellato...
Odwróciła wzrok. Podeszła do okna, przesunęła firanki i spojrzała na zewnątrz.
- Po tym co oboje przeszliśmy w życiu to niesamowite, że jeszcze żyjemy i możemy w takim miejscu rozmawiać o takich sprawach. Może jeśli będzie nam dane jeszcze kiedyś się spotkać będę mogła udzielić ci zadowalając siebie i mnie odpowiedzi. Teraz zaś... wybacz. Mam zbyt wielki mętlik w głowie i boję się, że mogłabym powiedzieć coś co nie odzwierciedlałoby w pełni moich uczuć i tym samym oszukałabym cię.

- A czy oni pozwolą cię odejść? - Spojrzała zza ramienia na Tanakę. - Jesteś dla nich cenny, więc mogą być z tym kłopoty.
Odwróciła się z powrotem do okna, gdy Yuzuru do niej podszedł. Westchnęła.
- Nie miałabym nic przeciwko twojemu towarzystwu w Rukongai, ale też nie będę naciskać. Co do tego, że kiedyś znów się nasze drogi skrzyżują to nie mam wątpliwości. Spotykaliśmy się już w tylu różnych miejscach, że niemożliwe aby kiedyś nie nastąpiło to ponownie. - Znowu się odwróciła. Delikatnie uśmiechnięta. - Masz ochotę na spacer? Bliźniaczkom przyda się trochę świeżego powietrza.

- Uważnie dobieraj sobie przyjaciół - doradziła. - Nigdy nie wiadomo czy kiedyś nie obrócą się przeciw tobie... Hm, nie. Nie mam ochoty pakować się w żadne organizację. Wolę zostać, jak to się mówi, wolnym strzelcem.
Spięła się lekko, gdy Tanaka dotknął jej włosów. Zdecydowanie Mizuki nie należała do dziewczyn przepadających za czułościami. Albo też jak mówił Karas, Yuzuru musiał jeszcze się natrudzić, aby przebić twardą skorupę prowadzącą do miękkiego wnętrza.
Spacer z bliźniaczkami był specyficznym doświadczeniem. Dwóm duszom wpakowanym w jedno gigai zostały założone szelki. Yuzuru widział podobne, ale na psach prowadzonych przez ludzi. Tutaj jednak się przydawały, jako, że gigai nie były przystosowane do mieszczenia w sobie dwóch umysłów. Na dodatek dziewczyny w swej prawdziwej postaci nie miały możliwości swobodnego poruszania na własnych nogach przez co, gdy znalazły się w gigai często traciły kontrolę nad dolną częścią ciała i wywracały, bądź nagle zataczały w losowym kierunku. Tanaka miał więc z Mizuki dużo pracy, aby uchronić bliźniaczki. Szczęśliwie gruba warstwa śniegu amortyzowała upadki, których i tak parę się zdarzyło. Na beztroskim i niewinnym spacerze Yuzuru mógł się odprężyć. Chwila spokoju po ostatnich ciężkich dniach, a kto wie jakie niespodzianki rzuci na niego przyszłość?

***

Zima była czasem pożegnań. Pożegnał się z Mizuki, która powróciła do Rukongai. Zabrał ją tam Karas, z którym przez kolejne kilka miesięcy Tanaka nie miał żadnego kontaktu. Podobnie nie wiadomo co z Belle. Według Karasa nie było jej w Karakurze, ale nawet trochę się zaniepokoił stanem w jakim opuściła dom w lesie. Jedynie bliźniaczki mógł widywać, bo Mizuki zostawiła je u Katriny.
Jeśli chodzi o Bellato, to Hyuu uznał, że rozsądnie będzie się przenieść. Istniała poważna obawa, że Mercenari zlokalizowali ich siedzibę. Ku uciesze Hikari przeprowadzili się do starojapońskiej posiadłości na obrzeżach Karakury. Dom praktycznie graniczył z lasem, więc dziewczyna mogła cieszyć się porannymi i wieczornymi spacerami. Reszta młodych vizardów kręciła na tą zmianę nosem. Zamiast osobnych mieszkań mieli osobne pokoje, no i do miasta teraz dalej. Kolejną poprawę bezpieczeństwa miała zapewnić wymiana gigai, ale chociaż koszty w tym związane pokrył Hyuu. Po ostatnich awanturach Bellato postanowiło przykucnąć w cieniu. Znaczy przykucnąć w nim głębiej niż zazwyczaj. Nie wychylali się, nie brali nowych misji, tylko zbierali informacje o konkurencji z Karakury i wydarzeniach dziejących się w innych światach. Na lokalnym poletku doszło do wzmocnienia szeregów Mercenari, do których ponoć dołączyli zamaskowani znajomi Tanaki. Dziewczyna w bandażach, dziwny osiłek i jeszcze jeden zamaskowany typ, który musiał być druhem wspomnianej dwójki, aczkolwiek Yuzuru go nie widział podczas przymusowej wizyty w fabryce zabawek. Wojna w Hueco mundo trwała natomiast na całego. Ponoć Las Noches zostało niemal doszczętnie zrujnowane, kilka espad pożegnało się z życiem, a po Lordzie H nie było śladu. Yuzuru wciąż też nie poznał lidera Bellato. Enigmatyczny Saku nie zawitał ani razu do nowej posiadłości swojej organizacji.
Zmieniło się też trochę w kwestii szkolenia. Dotąd nad młodzikami pieczę trzymał głównie Kazuki, a teraz więcej czasu poświęcał im Hyuu. Uznał, że osiągnęli już poziom pozwalających na myślenie o opanowaniu poważnych technik. Przedstawił im wiedzę z zakresu mocy zarówno bogów śmierci, jak i vizardów, aby wiedzieli w jakim kierunku mogą się w ogóle rozwinąć. Zamiast w magazynie trenowali w podziemiach pod posiadłością. Była tam zaskakująco duża sala, która wydawała się osobnym światem z kamienistym wąwozem i błękitnym niebem. Podobno Hyuu krocie się wykosztował zlecając Katrinie stworzenie podobnego cudu. Yuzuru trenował więc dużo wraz z towarzyszami z Bellato szybko zamieniając salę ćwiczebną w gruzowisko wymagające renowacji. W wolnych chwilach mógł dalej poznawać uroki świata żywych. Niestety brakło uroku walki na śmierć i życie, aczkolwiek sposobności do niej dostarczyła mu Belle.
Zima już minęła, nastała ciepła wiosna, kiedy arrancarka zjawiła się, gdy Yuzuru samotnie spacerował po lesie. Zdawała się nie pamiętać o ich ostatnim spotkaniu i o emocjach jakie wtedy im towarzyszyły. Beztroska jak zawsze zaproponowała Tanace ściśle tajną misję w Soul society. Przyjaciół trzeba wspierać, więc Yuzuru zgodził pomóc, co koniec końców przerodziło się w niespodziewaną serię zdarzeń.

https://bleach.forumpolish.com/t2233-samotny-gaz