Pierwszoroczni na start! [zakończony]

Po raz pierwszy podczas tego turnieju ktoś go docenił, nie żeby mu się to nie podobało. Ku jego radości towarzysze poparli jego pomysł, czego miał za chwilę żałować. Droga prowadziła w dół przez krótką chwilę, po czym się wyrównała. Jednak nie to było największym zmartwieniem chłopaka. Problem raczej leżał w tym, że był to bardzo wąski i ciemny korytarz. Niestety z pewnych względów nie przepadał za takimi miejscami. Dodatkowo zapomniał im wspomnieć o swej fobii, no, bo kto by przypuszczał, że tak szybko przyjdzie mu się z nią zmierzyć. Z każdym krokiem czuł się coraz bardziej niepewnie. Nie tylko rzucał ukradkowe i lękliwe spojrzenia na ściany, ale także za siebie. Jeszcze chwila i ni tylko weźmie nogi zapas i ucieknie na zewnątrz nie ważne, co po drodze przyjdzie mu przy tym stratować. Już miał to zrobić, kiedy tunel zaczął się poszerzać. Natomiast blask z oddali zapewniał, że znajduje się tam pomieszczenie na pewno z dużo większą przestrzenią niż tutaj. Nie zważając, co sobie inni pomyślą przyśpieszył kroku kierując się ku tej jasności. Prawie biegłby po chwili wkroczyć do jaskini. Choć już nie miał zamiaru uciekać to jednak oznaki choroby nadal były widoczne. Cały trzęsący się jak galareta, krople zimnego potu gromadzące się na czole, czy też szybki i płytki oddech aż nadto mówiły, w jakim jest stanie. Zajęło mu nieco dłuższą chwilę, aby na tyle zapanować nad sobą, żeby móc zacząć logicznie myśleć. Na początek rozpoczął od ostrożnego zbadania jaskini. Zaczął dokładnie przyglądać się wszystkiemu, a nóż widelec coś mu się rzuci w oczy. Na swoich kolegów starał się nie patrzeć. Zdawał sobie sprawę, że powinien im o tym powiedzieć, ale jakoś myślenie, że jeszcze przyjdzie na to pora kompletnie nie sprawdziły się w tym przypadku. Obecnie skupił całą swoją uwagę na zbadaniu wszystkiego i rozglądaniu się wokoło.

Zapuszczenie się w głąb nory było przyjemną odmianą dla Masakazu. Ciemność i chłód korytarza nie tylko dawały mu ukojenie od rażąco jasnego słońca, warunki kojarzące mu się z porą, o której jest najbardziej przytomny uczyniły go bardziej aktywnym. Niestety, Toshii wyraźnie nie podzielał jego entuzjazmu. –Co Ty znowu odstawiasz?- Gdy jego kolega znowu bezmyślnie ruszył przed siebie zirytowany chłopiec pobiegł za nim w celu zatrzymania go, zanim wpakuje ich w nowe kłopoty. Nie mogąc go dogonić, zaczął wykrzykiwać w jego stronę o wszystkich konsekwencjach nieostrożności jakie przyszły mu do głowy. Apelacja do jego zdrowego rozsądku była niestety równie chybionym pomysłem. –Co z Tobą? Ciemności się boisz?- Zapytał nastolatek, gdy młody Tanaka wreszcie się zatrzymał. –Czemuś nam wcześniej tego nie powiedział?! Dla asa w rękawie?!!!- Zacytował z sarkazmem starszego kolegę.

Uspokoiwszy się, młody Hayashi rozejrzał się uważnie po pomieszczeniu. W tej sytuacji ewidentnie nie można było być zbyt ostrożnym. Nie było wątpliwości, że miejsce, które skrywa w sobie aż dwie kulki, wraz z nimi skrywa niebezpieczną pułapkę. Początkującemu shinigamiemu nie przychodziło jednak do głowy, na czym może ona polegać? Czy w strumieniu znajdowały się jakieś jadowite stworzenia? Czym była szmaragdowa ciecz? Trucizną, a może jakąś żrącą substancją? Czy można zamiast wyciągać z niej nagrodę, wylać ją na podłogę? Ale wtedy może z jakiegoś powodu wybuchnie ona? A kielich obok misy? Gdyby był częścią pułapki, większość ludzi doszła by do tego i zignorowaliby go. Może opróżnienie go jest właśnie koniecznością wypełnienia zadania? –Może weźmiemy oba naczynia ze sobą, a o wyciągnięcie kulek będziemy martwić się na mecie?- Zasugerował nastolatek.

Jaskinia wydawała się z początku pułapką bez jakiegokolwiek wyjścia. Korytarz zamiast iść do góry, to malał z każdym kolejnym krokiem. Całe szczęście, że pod koniec wędrówki wyszli do swego rodzaju groty. Shiro nie wiedział co tak przestraszyła Toshiego, ale swoje pomyślał. W końcu młodzian sam przyznał, że ma problemy ze strachem przed wodą. Może teraz było podobnie... Międzyczasie drużyna trzynasta stanęła przed dość sprytnie wykombinowanym zadaniem. Niestety kolega Masakazu już kombinował jak zabrać puchar ze sobą....
-Podejrzewam, że próba usunięcia naczynia uruchomi pułapkę albo płyn poważnie uszkodzi zawartość. Poza tym nie wiemy gdzie leży przysłowiowy haczyk. Najlepiej wypić trochę tej cieszy i sprawdzić efekty. Pamiętajcie, że przysługuje nam jednorazowa pomoc opiekuna... To co? Dzielimy dawki pomiędzy nas troje czy jeden weźmie los na klatę?- Shirotoriemu brakowało nieco delikatności, ale lepiej tak niż coś ukrywać... Zresztą na logikę czarę pewnie ktoś skonstruował tak, aby nie była ruszana...

Natsuo uważnie słuchał co mieli do powiedzenia konkretni studenci. Toshi zachowywał się jakby dostał strasznego pietra, więc go mógł wykluczyć. Masakazu najpierw ponownie zadbał o dobrą atmosferę w drużynie napinając się na przestraszonego studenta-górnika. Potem, jednak wymyślił całkiem ciekawy pomysł. Jeśli czarę dało radę zabrać to mógł to być ciekawy sposób na rozwiązanie zadania. Może nawet dałoby rade napoić tym jakiegoś pokonanego przeciwnika? Z tą opinią nie zgadzał się Shirotori, który widział w tym niebezpieczeństwo, cóż jeśli nie spróbują to się nie dowiedzą. Sam skupił się na pójściu za karteczką i wypicia tego. Nie zasugerował, jednak tego kto by miał to wypić, a fakt był taki, że były tu dwie rozsądne kwestie. Albo wybrać Maskazu, który zdaje się, że był najtwardszy i cokolwiek to będzie to na niego raczej wpłynie najsłabiej, albo właśnie dworny student, który był najbardziej zmęczony po walce, więc jego wykluczenie kosztowałoby drużynę najmniej. Zawodem dla Shinigami było to, że żaden z uczniów akademii shino nie wpadł na to, aby zbadać ciecz. Powąchać ją, sprawdzić konsystencje, wziąć małego łyka na smak czy test. W końcu możliwe, że to zwykła sake, a nie żadna trucizna.

Masakazu nie sądził, że gdyby istniało ryzyko zniszczenia kulek w cieczy, wkładaliby je tam. Pułapka brzmiała bardziej wiarygodnie, ale przecież tak czy inaczej trzeba ruszyć tą misę, choćby po to, żeby nalać z niej do kielicha. Mimo to chłopak przyjrzał się uważnie obu naczyniom mając nadzieję, że jego przyzwyczajone do ciemności oczy coś wyśledzą. -Ten szlam w misie pachnie trochę... Jabłkami?- Zauważył, mając nadzieję, że sam zapach nie jest jeszcze szkodliwy. Słyszał o truciźnie która pachnie jak migdały, ale wątpił, by jakakolwiek naturalna toksyna mogłaby świecić. -Shihounin-san, jeśli wszyscy stracimy przytomność, wykorzystasz naszą szansę i doniesiesz nas na metę zgadza się?- Zwrócił się do opiekuna. Pomyślał o sugestii by kazać mu wypić ciecz. Nie lubił młodzieńca, ale najwyraźniej znał go jednak znacznie dłużej niż swoich kolegów i przez cały miesiąc nie naraził mu się nigdzie tak jak oni przez te kilka godzin. Jeśli to faktycznie mogło komuś zaszkodzić, ci dwaj o wiele bardziej na to zasługiwali. Z drugiej strony miał on największe szanse wyjścia bez szwanku. Poza tym na jego pomocy młody Hayashi mógł polegać tylko raz, a ze swoją drużyną będzie współpracował do końca. Może dla dwóch kulek warto byłoby zaryzykować?... -Może weźmiemy tego trochę i chluśniemy jak najdalej od siebie?- Nastolatek podzielił się nagle zrodzoną w jego głowie sugestią. -Tak czy inaczej, cokolwiek zrobimy, musimy najpierw wszyscy się na to zgodzić. I wspomnieć o umiejętności, czarze lub wadzie która może być istotna dla tego zadania, jeśli takową posiadamy.- Ciągnął, wciąż gorzko rozpamiętując ignorancję swoich partnerów.

Od czasu tamtej walki Toshi jakoś dziwnie zamilkł. Raczej nie zapowiadało się na jakąkolwiek poprawę. Niestety współtowarzysz musiał sam sobie poradzić z problemem. Przecież każdy miał jakieś niedoskonałości, lęki, obawy itp. Koniec końców nikt, nigdy nie powiedział, że będzie łatwo czy przyjemnie. Tymczasem Shiro wszedł w poważną dyskusję z Masakazu. Białowłosy ślepo obstawał przy opcji wypicia choćby minimalnej ilości cieczy. Dzięki temu ocenią jej właściwości albo skutki jakie przynosiło ewentualne spożycie. Niestety kolega wolał kombinować ile wlezie. "Czasami najprostsze rozwiązania są najlepszymi. Skoro czuje zapach jabłek, to zdecydowanie podstęp. Przecież zdroworozsądkowy człowiek natychmiast wyplułby cuchnącą breję... No nic... Zamiast rozmyślać należało jakoś działać. Młodzian wzruszył ramionami i chwycił puchar...
-Lepiej nie ryzykować zdrowiem czy życiem wszystkich członków drużyny trzynastej. Poza tym oboje macie więcej siły niż ja. Będziecie mogli skorzystać z pomocy opiekuna, kiedy zajdzie taka potrzeba. Wypiję pierwszy łyk i sprawdzimy naszą teorię...- Shiro zanurzył naczynie wewnątrz misy. Ciekawe czy istniała możliwość wyłowienia kulek kubkiem. Następnie powąchał zielonkawą ciecz. Ostatecznie wypił całość małymi łyczkami... Najwyżej kojpnie na miejscu...

Najwidoczniej jeszcze do siebie nie doszedł, nie na tyle, aby wcześniej móc włączyć się do rozmowy. Nim zorientował się w sytuacji, a tym bardziej zdążył zareagować było już po wszystkim. Ich lider podjął decyzję zanim zdążył to skonsultować z innymi.
- Tak rób se, co chcesz. Nie pytaj się o innych zdanie tylko decyduj sam za nich. Bo oni nie mają mózgu, a najlepiej to zadać pytanie i działać zanim zdążą odpowiedzieć.
W końcu nie wytrzymał i wyrzucił z siebie wszystko, co sądzi o sposobie dowodzenia Shirotori’ego.
- Czy Ty nie potrafisz tego w inny sposób robić? Wiem, że nie trafiła Ci się najlepsza drużyna, ale to nie znaczy, że tak samo możesz nami dowodzić po łebkach. Wcale nie czuć, że jesteśmy teamem, wiem i to też nasza wina, ale wcale nam tego nie ułatwiasz.
Aż go nosiło, zapewne z powodu niedawnych emocji i stresu przesz, jaki przeszedł idąc do tego miejsca przez ten wąski tunel.
- Ciekawe jak mamy przetrwać, kiedy Ciebie zabraknie. Nasz szacowny kolega zapomniał, że ostatnią walkę wygraliśmy tylko jego chłodnej ocenie sytuacji i wydawaniu nam poleceń i rad. Doskonały pomysł urwać głowę, bo tak niewątpliwie będzie w przypadku, kiedy trzynasta drużyna straci lidera. Och tak, a co Ty masz do gadania, przecież jesteś tylko niezrównoważonym pionkiem.
Dalej dawał upust swej złości. Wiedział, że nawalił, że naraził zespół. Przynajmniej powoli coś z tego zaczęło do niego docierać.  Chciał wygrać, chciał walczyć do końca, ale utrata przywódcy to będzie definitywny koniec. Tak przynajmniej czuł Toshi, a jego fobia nie pomagała mu w chłodnej i przede wszystkim prawidłowej ocenie całej sytuacji.  
- Moim zdaniem łyka powinien zrobić ktoś z największą wytrzymałością z nas. Taka osoba miałaby największe szanse, ale teraz to już jest po optokach.
W końcu zrezygnowany usiadł na ziemi i przyłożył głowę do zimnego kamienia szukając ukojenia, gdyż strach ponownie zaczął przejmować nad nim kontrolę.

-Co Ty do ch**ery robisz?!!!- Wykrzyknął nastolatek równie wściekły, jak i przerażony, gdy ich kapitan postanowił stawić czoła zadaniu na własną rękę. Na szczęście wbrew obawom młodego Hayashiego Shiro uniknął konsekwencji swojego nierozsądnego zachowania. Czyżby celem testu było odstraszenie co bardziej paranoicznych uczestników? -Nic Ci nie jest?- Zapytał dla pewności. -To się mogło źle dla Ciebie skończyć.- mruknął. Wciąż miał starszemu koledze za złe, żekompletnie zignorował jego radę. -To jak? Idziemy na metę?

No tak... Shirotori mógł przewidzieć następujący ciąg wydarzeń. W końcu drużyna trzynasta cały czas miała do niego jakieś osobiste uwagi. Toshiego jeszcze mógł zrozumieć, bo kierował nim strach oraz rozżalenie. Natomiast Mazakazu prezentował po prostu taki charakter. Trudno... Musieli jakoś przeżyć jego decyzję. W końcu ile można stać i gadać o sposobach pozbycia się płynu. Ostatecznie chłopak wypił całą zawartość. Trzeba przyznać, że to było dziwne uczucie. Najpierw strach, potem zaskoczenie, a pod koniec coś podobnego do ulgi. Przynajmniej czuł się jak poprzednio, czyli niezbyt rewelacyjnie...
-Właściwie... Najwyraźniej jest wszystko dobrze. Zobaczymy później jak będę chodził... Tymczasem wracajmy na metę. Nie ma co dalej marnotrawić czasu...- Białowłosego przeszedł lekki dreszcz po plecach. O mały włos uniknął tragedii. Wreszcie zgarnął nagrodę w postaci dwóch kulek i dał znak wymarszu. Pewnie opiekun nie znał żadnego zaklęcia teleportacyjnego, prawda?

Wyglądało na to, że nie jedyny miał obawy, co do poczynań swego dowódcy. Podobne poglądy do jego podzielał także Masakazu. Na całe szczęście dla drużyny trzynastej wszystko zakończyło się dobrze, przynajmniej na razie. Byli w komplecie oraz byli bogatsi o dwie kolejne kulki. On także miał już dosyć tego miejsca.
- Zgadzam się. Wynośmy się stąd, czym prędzej, bo zaraz bzika tu dostanę.
Zapewne na jego twarzy dałoby się zobaczyć radość, a na pewno ulgę, ale stan, w jakim był młodzik nie należał do najlepszych. W tym momencie, co innego zaprzątało jego umysł i to nie wróżyło nic dobrego. Niestety niedawny stres związany z obawą o poczynania ich lidera miał także inne skutki już mniej przyjemne. Zanosiło się na powrót paniki, która coraz bardziej obezwładniała chłopaka, jego duszę, umysł i ciało. Ponownie na jego czole zaczęły występować krople potu, a jego wzrok nie należał do najprzyjemniejszych, wręcz szaleństwo w jego oczach buchało. Jeśli szybko nie opuszczą tego miejsca któż to wie, co takiego może się zdarzyć. Niestety z Toshim było źle już od jakiegoś czasu, a teraz wyglądało na to, że jest jeszcze gorzej. Aż strach pomyśleć jak może się zakończyć ta całą droga powrotna, kiedy będzie musiał ponownie przechodzić przez ten wąski i ciasny tunel.

Drużyna trzynasta jak zwykle okazała swoje zgranie. Najpierw obradowali nad czymś zdecydowanie zbyt długo, a i tak nie dochodzili do niczego konstruktywnego, potem ktoś z nich (tym razem Shirotori) robił coś nagle, a oni skali sobie do gardeł, w tym wypadku słownie. Ich praca zespołowa od smolnego dołu nie poprawiła się ani trochę. Gorzkie słowa będą musiały paść z jego słów na odprawie po turnieju, w której to przekażę jak ocenił studentów, a i w raporcie będzie musiał sporo zdań napisać takich, których przed turniejem miał nadzieje, że nie będzie mu dane napisać. Z drugiej strony było to pewne potwierdzenie jego tezy, iż akademia powinna więcej się przykładać w nauce swych studentów pracy w grupach, dogadywania się ze sobą w ramach różnych klas społecznych i charakterów, bo studenci sobie zwyczajnie nie radzili w tej kwestii. Ten turniej i grupa trzynasta mogła być flagowym dowodem na potwierdzenie czegoś takiego. W innych drużynach zaś pewnie nie było lepiej, w końcu Ci zdobyli całkiem sporo kulek mimo, że dawali ciała w wielu kwestiach.

Po raz kolejny na drodze drużyny Trzynastej stanął jegomość w białym kimonie. A może to jakiś jego brat bliźniak? To mogła być po prostu ta sama osoba, która po tym jak ktoś prawidłowo odpowiedział na pytania zmieniła miejsce i śpiewkę, ale chłopiec wątpił, by wtedy nikt już by z nim ponownie nie wygrał. W nozdrza Masakazu uderzył zapach sierści innej niż ta, którą pokryci byli jego koledzy. Zapach z którym nastolatek często miał styczność w dzieciństwie. W okolicach w których mieszkał tych zwierząt było takie zatrzęsienie, że ludzie łapali je i sprzedawali za grosze na pobliskich straganach. Na szczęście pachniały one znacznie lepiej przerobione na tak często stanowiący obiad w jego domu gulasz. -Drzewa tutaj roją się od wiewiórek.- Uprzedził kolegów. Kto wie, może Toshii ma jeszcze jedną fobię o której zapomniał. Młody Hayashii wolał trzymać się jak najdalej od człowieka, którego nowy test tym razem kładł na szali nie tylko ich dumę, ale także kulki, których zdobycie kosztowało ich tyle wysiłku. „Jakby tą parę palantów obchodziło moje zdanie.”- Pomyślał zrezygnowany. Początkującemu shinigamiemu pozostało mieć nadzieję, że jeśli jego partnerzy nie podzielają jego zdania, zaryzykują co najwyżej jedną kulkę. Jeśli ktokolwiek ma tutaj szansę wygrać dla nich nagrodę, to jego rówieśnik, na którym doświadczenia odniesione w teście jak na razie wywarły najmniejsze piętno. –Nie możemy się szprycować reiatsu, zgadza się?- Zapytał dla pewności, by ustrzec kolegów przed ryzykiem dyskwalifikacji z powodu złamania zasad o których istnieniu nie wiedzą.

Wolność, słodka wolność... Opuszczenie jaskini poprawiło znacznie morale drużyny trzynastej. Przynajmniej Shirotori odniósł takie wrażenie. Teraz wypadało odnaleźć środek lasu i przekroczyć linie mety. Niestety po drodze spotkali kolejnego ducha dziadka. Najwyraźniej porozstawiano ich kilku w losowych miejscach. No cóż... Białowłosy trochę obawiał się reakcji współtowarzyszy. Chciwość raczej nie stanowiła cechy ludzi wielkich. Poza tym łatwo wpaść w pułapkę czasu. Niby chcesz zdobyć jak najwięcej, a jednocześnie przestajesz pilnować umówionej godziny. Niespodziewanie młodzian usłyszał jakiś szept. Nieznajoma osoba siedziała gdzieś skryta pośród krzaków. Wypadało zaalarmować resztę ekipy, ale jakoś dyskretnie...
-Panowie... Jesteśmy przez kogoś obserwowani. Chyba jakaś drużyna zaczaiła się na nas pośród krzaków. Chwilowo odradzam robienia jakiegokolwiek zamieszania...- Chłopak mówił szeptem, ale jednocześnie dość swobodnie. Tak jakby próbował po kryjomu naradzić się ze swoją drużyną. Chciał w ten sposób uniknąć wszczęcia alarmu wśród rywali.
-Według mnie powinniśmy iść dalej niż ryzykować.- Dodał już głośniej, aby przeciwnik nadal myślał, że ma nad nimi element zaskoczenia. Pozostawało zachować spokój, a przede wszystkim pomyśleć nad skorzystaniem z pomocy ich opiekuna...

Wyglądało na to, że nie był jedynym, który cieszył się z opuszczenia ciasnej jaskini. Jak tylko znalazł się na zewnątrz kilka razy głęboko odetchnął z uczuciem ulgi. Ponownie zaczęli iść w stronę mety, niestety na początku koledzy byli nieco zdezorientowali, gdyż po tym całym i ciągły kluczeniu chyba zgubili prawidłowy kierunek. Na szczęście chłopak potrafił wskazać właściwą drogę i już po chwili ruszyli do środka lasu do wyznaczonej mety. Po pewnym czasie ponownie natrafili na staruszka ubranego na biało. Stanęli przed szansą na powiększenie swej zdobyczy kulek. Należało naradzić się, co w tej sytuacji zrobić, a sprawa nie była tak znowuż oczywista. W tym momencie był czas na naradę. Oczywiście nie mogła być zbyt długa, gdyż już i tak wystarczająco dużo czasu na to zmarnowali, czyli na bezproduktywną paplaninę. On także był zdania, że nie warto ryzykować, no w ostateczności to tylko za jedną kulkę.
- Ja też jestem zdania, że powinniśmy ruszać do ostatecznego celu, jakim jest meta. Głupio byłoby nie wygrać z powodu spóźnienia się.
Wyraził swoje poglądy wystarczająco głośno, aby wszyscy mogli go usłyszeć. Tymczasem przed nimi pojawił się kolejny problem, którego nie mogli zbagatelizować. Wyglądało na to, że jakaś drużyna zaczaiła się na nich i bez kolejnej potyczki nie obędzie się. Młodzik nie był przekonany czy są w stanie stoczyć jeszcze jedną batalię, czy mają na to wystarczająco sił. Muszą coś z tym zrobić i to bardzo szybko.
- Więc jaka jest ostateczna decyzja? Ruszamy dalej czy też zaryzykujemy zdobycie kolejnych kulek?
Odparł od niechcenia, a w międzyczasie dokładnie przyglądał się okolicy w celu wypatrzenia rozlokowania się członków wrogiej ekipy. Robił w to w sposób naturalny jakby z nudów w oczekiwaniu na odpowiedź i decyzje towarzyszy.

Drużyna trzynasta ruszyła do mety, a ogarnięcie kierunku wyszło im całkiem nieźle w czym popisał się Toshi. Zważywszy na to, iż ten nie zwracał uwagi na to ile mu ubiegło czasu od startu to było to dla opiekuna pewne zaskoczenie. Fartownie, jednak trafili na miejsce, w którym mogli zdobyć, aż trzy kulki. Turniej zdawał się dla nich dobiegać końca, więc Shinigami spodziewał się, iż Ci wykorzystają pomóc opiekuna do poszerzenia swojego stanu posiadania o trzy kulki, ale Ci tak nie zrobili. Masakazu nie specjalnie się angażował, odkrył że w lesie jest dużo wiewiórek, a do tego zadał pytanie... w sumie nawet całkiem trafne. Shirotori z kolei wykrył, że ktoś się na nich czai i przez to uznał, iż lepiej zrezygnować z próby siłowania na ręce, co poparł Toshi. Cóż, widać nie lubili ryzykować, choć było to średnio rozsądne w tej sytuacji. Czy wygrają te trzy kulki czy nie w stanie, w którym byli szansa, że odeprą obcą drużynę była niewielka. Natsuo pozostało tylko stać, patrzeć i notować dobre oraz te gorsze zachowania członków drużyny trzynastej.

984

Ile to już minęło czasu kiedy ostatni raz mógł oddychać czystym powietrzem w soul society. Chciało mu się gdzieś walnąć pod drzewkiem i uciąć przysłowiowego komara. Niestety nie miał na to czasu. Otrzymał bardzo ważne zadanie tutaj do wykonania i jeśli go nie zrealizuje może już zacząć martwić się o własne życie. Chodził przez jakiś czas po krzakach w poszukiwaniu celów, którymi miał się bez skrupułów zająć. W końcu dostrzegł przebiegającą niedaleko niego grupę. Zbliżył się po cichu, aby zobaczyć z kim na do czynienia.
No, no kogo my tu mamy.
Powiedział cicho do siebie. Przyglądając się kolejnym twarzom, o ile jego położenie na tu mu pozwoli. Wzrok swój skupił na shinigamim. Reszta grupy składała się z samych płotek, studenciaków, zajęcie się nimi nie zajmie mu nawet chwili. Wracając do shinigamiego, to musiało być przeznaczenie, przybywając tutaj upiecze dwie pieczenie na jednym ogniu. Może to był błąd z jego strony, ale nie czując w ogóle respektu do spotkanej grupy wyszedł z krzaków pewnym krokiem.
No to będzie zabawa. Pamiętasz mnie szlachciku?
Powiedział prowokującym tonem, a jego oczy błysnęły żądzą walki.
Zatańczmy!
Nie minęła chwila, a dobył swojego zanpakutou i ruszył na pełnej prędkości w stronę Natsuo. Biegł po łuku, bacznie obserwując przeciwnika i poszukując luk w jego postawie. Jeśli nie uda mu się zlokalizować słabych miejsc to najzwyczajniej tnie przez bark po skosie. Potem chciał zasypać go gradem kolejnych cięć. Z kolei gdyby płotki zechciały mu przeszkodzić to skutecznie zgasi ich zapał podnosząc poziom swojego reiatsu.

Natsuo się nudził i nudził i już powoli w duszy marudził na te nudę, by po chwili tęsknić za nią. Nagle z krzaków zamiast drużyna studentów wyskakuje człowiek śmierdzący pustym. Jeden z dwójki, która wywołała największą tragedię w karierze Shinigami, czyli śmierć całej wioski spowodowana zbyt dużym stężeniem uwolnionego reiatsu. Nim ten, więc się wypowiedział pierwsze co było to krzyknął z desperacją do studentów:
- Spieprzajcie! - miał szczęście, że ten postanowił się przywitać, wyśmiać co dało mu czas na wygonienie studenciaków. W pojedynkę nie miał z nim szans, ledwo go dali radę złapać w ryzę w całym zespole shinigami w posterunku dwudziestym trzecim. On sam w pojedynkę miał jakieś z nim szanse? Raczej mierne, ale może uda mu się go zatrzymać na jakiś czas, by Ci dali rade uciec, albo może reszta z oddziału przyjdzie mu na pomoc. Zresztą miał mętlik w głowie, póki co chciał go tylko zatrzymać, dobył katany i zauważywszy, że ten szarżuje na niego uskoczył do tyłu. Chciał kupić sobie, choć troszkę czasu, aby móc zebrać reiatsu (35 PR) do bakudo.
- Mokuhon. - powiedział dbając o swój czas tak, aby gałęzie wyrosły z ziemi i oplatały go, a przynajmniej spowolniły. Po tym jeśli się udało znowu zebrał reiatsu (25 PR) i dodał:
- Geki. - chcąc wzmocnić blokadę trzymającą potwora. To miało mu dać czas na odskoczenie jeszcze kawałek przy tym pospiesznie wymawiać inkantacje skupiając kolejne dawki reiatsu (45 PR):
- Inkantacja: Śnieg pokrywa ziemię, pan mrozu użycza swej mocy. Istota w zimnie uwięziona pomocy szuka. Chłód skuwa na wieki to co poruszone było. Pan lodu więźnia nie wypuszcza. Przeciwniku zimna bój się zimna, które cię pochłonie. Zaklęcie wiążące numer trzydzieści jeden... - po czym aktywował te energię pod postacią lodowego więzienia mówiąc, a wlaściwie krzycząc - Koori hako!

Wrazie gdyby się nie udało rzucić bakudo nawet bez inkantacji to trzymał miecz w pozycji obronnej i starał się zwyczajnie w najprostszy sposób desperacko blokować atak, odskakiwać i wtedy realizować plan z bakudo.

985

Tanaka nie dostrzegając żadnej luki, zaatakował prosto. Było to na tyle silne, że bez problemu przełamał blok i ciął przez tors. Gdy ujrzał "błękitną" krew w nim również zawrzało. Chciał dalej go porcjować ale coś mu w tym przeszkodziło. Było to bakudo, znał je, miał okazję wykorzystać specjalne nasionka, które miały ten sam efekt. Tego mógł się spodziewać, ostatnim razem Natsuo również sprawiał kłopoty przy pomocy demonicznej magii. Jednak to tym razem go nie powstrzyma, na pewno nie. Zaczął się szarpać, próbował rozerwać te gałęzie. Niestety szlachcic rzucił na niego kolejne bakudo, które sparaliżowało jego ciało.
To mnie nie powstrzyma
Powiedział, świdrując go drapieżnym spojrzeniem. Ciało zaświeciło jeszcze mocniejszą czerwoną poświatą, było to jego reiatsu, którym wypełniał właśnie swoje mięśnie[+22 do siły]. W ten sposób powinien przełamać Geki za pomocą brutalnej siły. Natsuo nie można było odmówić znajomości i dobrej wprawy w rzucaniu zaklęć, jednak poziom jego reiatsu był w porównaniu z Tanaką mierny. W międzyczasie jego spiczaste uszy wychwyciły krzyk kolejnego shinigami, który biegł z pomocą Natsuo. Musiał się spieszyć, kto wie ilu ich tu jeszcze jest w okolicy. Na pewno może się trafić jakiś wyższym stopniem, a przy dodatkowej przewadze liczebnej może nie być już tak wesoło. Próbował rozerwać siłą wiążące go zaklęcia, jeśli jednak okażą się zbyt mocne to wspomoże się reiatsu aby w szybki sposób uwolnić się. Kolejnym jego posunięciem byłoby unieszkodliwienie Natsuo przy pomocy kopniaka z kolana tuż pod mostkiem, w splot słoneczny. Nie chciał go od razu zabijać, chciał mu zadać jeszcze trochę bólu... Tym razem aby przeprowadzić swoją akcję przemieści się do niego przy pomocy shunpo. Musiał w skuteczny sposób uniemożliwić mu rzucanie blokad, w innym przypadku nie będzie mógł w pełni skoncentrować się na walce z nadchodzącym rudobrodym. Skończyła się zabawa shunpo będzie wykorzystywał do ataku jak i obrony. W zależności od sytuacji będzie wybierał przeciwnika, z którym skrzyżuje ostrza.

Przeciwnik był za szybki dla Natsuo. Walka w zwarciu nie miała tu żadnego sensu to było odgórne założenie jakie stawiał sobie szlachcic i ta akcja w pełni je potwierdziła. Rywal pokonał różnicę, która ich dzieliła, nawet mimo powiększenia jej przy pomocy odskoku. Shihouin pewnie żałowałby, że nie posiada takiego narzędzia jakim jest shunpo, to znacznie ułatwiłoby mu trzymanie takich zbirów jak Yuzuru na dystans i nękanie ich kidou, gdyby nie to, że w tej chwili nie za bardzo miał jak myśleć. W jednej chwili kończył wyraz "mokuhon" i prawie mógł świętować, w drugiej zaś uświadomił sobie jak to wrażenie było mylne. Ból, którego nie potrafiłby sobie wcześniej wyobrazić teraz rozlał się po jego klatce piersiowej. Shinigami był w stanie jeszcze instynktownie postawić blok chwilę przed katastrofą, ale cios oponenta rozerwał go jakby ten zrobiony był z masła i to takiego stojącego już ze pół godziny na stole w upalny dzień. Fakt pozostał faktem, Natsuo został trafiony i to było to jedno z najbardziej dotkliwych ciosów, które przyjął w swej karierze. Mimo wszystko ten przeważnie potrafił jakoś uniknąć obrażeń, tym razem okazało się to dla niego niemożliwe. Dał radę, jednak ustać i jeszcze rzucić geki jak z słabymi zatyczkami w uszach słysząc krzyk z tyłu. Ktoś przyszedł mu na pomoc, a przeciwnik stał przed nim mocując się z dwoma bakudo w zasięgu jego miecza... zaraz przeciwnik stał przed nim związany w zasięgu miecza!? Natsuo nie czekając zadziałał instynktownie wparowując w siebie duże dawki reiatsu, może to jedna jedyna sytuacja, która im się przydarzy, żeby ubić zwierza? Ten widać go nie docenił, bowiem ruszył bez wsparcia energią swoich ataków i mimo tego, że Shihouin oberwał to można się spierać kto był w gorszej sytuacji. Arystokrata wietrząc szansę na przetrwanie rozjarzył się maksymalną ilością energii, którą potrafił skupić. Mniejszą część z niej (7 PR + do wytrzymki) wprowadził w swe ciało, by uczynić je twardszym, a przede wszystkim do miejsca zranienia, aby je znieczulić, by mógł normalnie zaatakować mimo rany, resztę (13 PR + do szybkości) wprowadził do mięśni tak, by maksymalnie przyspieszyć swój cios. Wiedział, że te dwa bakudo i to bez inkantacji nie utrzymają długo tak silnego dzika jakim był Tanaka, więc musiał się spieszyć. Wprowadził, więc do ciała tyle ile mógł sądząc, że i tak lawiruje na granicy możliwości jakie może znieść jego ciało. Tak nie cackając się za wiele wyprowadził pierwszy cios jaki przyszedł mu do głowy i jak najbardziej pasował do jego stylu, czyli pchnięcie. Prawde powiedziawszy dość szczęśliwie, bowiem był to atak chyba najbardziej pasujący do tej sytuacji. Nie miał on długiego zamachu, a do tego można było celować między gałęzie tak, żeby nie uderzyć w mokuhon. Przy cięciu pewnie musiałby się przekroić przez nie osłabiając własne bakudo. Co do miejsca, w które celował to wybierał, któryś z organów wewnętrznych nie osłoniętych przez gałęzie. Czy to wątroba, czy śledziona, czy nerki to już właściwie było mu obojętne, w tej chwili przede wszystkim chciał mu odpłacić pięknym za nadobne korzystając ze wszystkich swych atutów w tym wiedzy anatomicznej. Tak pchał z dołu tak szybko i silnie jak tylko potrafił mając cichą nadzieje, że ten, który nadszedł, którego krzyk usłyszał Natsuo wzmocni wiązanie nałożone wcześniej przez Shihouina jakimś kolejnym kidou i da mu czas na wyprowadzenie tego pchnięcia. Jeśli się udało to Shinigami od razu starał się wyrwać ostrze z ciała Tanaki, aby wywołać krwotok za równo wewnętrzny jak i zewnętrzny, a potem odskoczyć do tyłu, by zwiększyć dystans od rannego zwierza.

Kim był nieznajomy? Czego chciał od ich opiekuna? Jednego Masakazu był pewien, cokolwiek motywowało jego atak, nie miał zamiaru się z nim sympatyzować. Mógł kierować się rozkazami, wiarą w konieczność swego postępowania, lub chęcią wyrównania rachunków ze szlachcicem. Aura sadysty i szaleńca zbyt mocno biła od mężczyzny, by mógł chłopak ją zignorować. Zawsze myślał o shinigami jako o bohaterach poświęcających swoje życie dla dobra ogółu. Tacy byli Bogowie Śmierci w książkach o przygodach których się zaczytywał jako dziecko. Taki był jego wujek. On chciał być kimś takim. Pojęcie czarnych owiec, stanowiących nawet sporą część stada nie było mu jednak obce. Słyszał o wielu ludziach tego pokroju, czy to z tych samych książek, czy z opowieści Hidekatsu. Despotów, morderców i gwałcicieli. Fanatyków gotowych wytoczyć morze niewinnej krwi w imię swojej chorej ideologii. Perspektywa konfrontacji z kimś takim przerażała go nawet bardziej niż z Hollowem. Ktoś taki mógłby być nawet jeszcze gorszym potworem niż spaczona dusza, która w przeciwieństwie do niego może być głównie zmuszana do swoich zbrodni przez nieubłagany instynkt. Fakt, że taki shinigami zachowuje się w ten sposób z własnej woli nie motywowałby chłopca dostatecznie mocno do bycia bardziej bezwzględnym niż wobec innych ludzi, których przypominał chociaż wyglądem.

Nieoczekiwanie do rozgrywki dołączył trzeci gracz w postaci tajemniczego rudobrodego. Czy był on opiekunem innej drużyny. To by tłumaczyło obecność studentów, ale dlaczego było ich tylko dwóch? Czy to od niego pochodził zapach wiewiórczej sierści? Czy był on kolejnym zmiennokształtnym? Czy wspólnymi siłami będą w stanie powstrzymać napastnika? Atakujący wyraźnie nie był byle kim, sądząc po łatwości z jaką przełamał blokadę doświadczonego szermierza. Masakazu poczuł się jak owca, którą przed watahą wilków chronili tylko dwaj pasterze. Myśl o ucieczce napełniała go pogardą dla siebie, czy jednak mieli inny wybór? Z ich poziomem nie mogli za bardzo pomóc w walce ich stronie. Aktualnie mogli jeszcze ją jeszcze utrudnić shinigami, zmuszając ich do dzielenia uwagi pomiędzy potworem, a ich podopiecznymi. Uciekając może mogli by chociaż sprowadzić większą pomoc. –Wysuwajcie pazury.- Zaproponował kolegom. – Ja będę nosić wasze rzeczy.- Nastolatkowi byłoby o tyle łatwiej opuścić Shihounina i jego kolegę, gdyby mógł chociaż zwiększyć szansę Shiro i Toshiego na przetrwanie. Jako najwolniejszy członek drużyny mógłby w ten sposób odwrócić uwagę jego partnerów w ich szybszych formach. Pożegnawszy się ze swoimi obrońcami posłanym w ich stronę przepraszającym spojrzeniem, młody Hayashi rzuca się do rozpaczliwej ucieczki, zwiększając swoją szybkość o tyle reiatsu o ile jest w stanie.

Kiedy tak debatowali, co należy począć z problemem, przed którym stanęli, nagle z zarośli wyszedł Shinigami. Potem to sprawy tak szybko potoczyły się. Swe kroki skierował wprost do ich opiekuna. Ewidentnie pech prześladował drużynę trzynastą od samego początku. Zanim zdążył otworzyć usta i powiedzieć przysłowiowe „A: walka już się rozpoczęła. Już po chwili dorosły Shinigami został chlaśnięty przez tors. Nigdy nie przypuszczał, że z taką łatwością można przełamać czyjś blok, czyjąś obronę. To już odebranie dziecku lizaka zajęłoby o wiele więcej czasu niż zranienie szlachcica. Zaraz do walki włączył się kolejny bóg śmierci, a w miejscu, z którego zdołał zauważyć głowy dwóch studentów, pierwszorocznych takich jak on. Słyszał, że jeden z jego kolegów coś do niego mówi. Kompletnie to zignorował. Wyglądało na to, że młody Tanaka jeszcze nie wykorzystał limitu głupoty na ten dzień. Zamiast iść za dobrą radą i to niejedną, które padły w bardzo krótkim czasie zrobił coś wręcz odwrotnego. No cóż już dzisiaj niejednokrotnie udowodnił swe skłonności do irracjonalnych działań i tym razem też nie było wyjątku. Przypomniawszy sobie wydarzenia z przeszłości wyciągnął bokken przed siebie i natarł nim na napastnika, jakby mógł cokolwiek zdziałać tą wykałaczką przeciw temu potworowi. Jego szarża trwa ledwo kilka kroków, gdyż zaraz w miejscu osadziło go Reiatsu nieznajomego. No cóż to było do przewidzenia, że tak to się zakończy i słabeusz, jakim niewątpliwie jest większość uczniów pierwszego roku Akademii został unieruchomiony. To cud, że w ogóle mógł ustać na nogach. W tym momencie mógł zrobić tylko jedną rzecz nie mogąc ruszyć ani do przodu, ani do tyłu ani też na boki.
- Zapach śmierci palący trzewia. Zaklęcie destrukcji numer siedem! - Truj! Hadou nr 7.
Po krótkiej chwili, jaką zajęła mu inkantacja zaklęcia w kierunku napastnika poszybowała trująca kula. Celował w nią w którekolwiek miejsce niezasłonięte zaklęciem, tak, aby trafić bezpośrednio w ciało. Chociaż jakby trafiło w zaklęcie to też nie powinno być tak źle w końcu gaz powstały po wybuchu kuli powinien zrobić swoje. Teraz tylko pozostawało mu czekać i patrzeć na te wszystkie efekty tych wszystkich działań.

Wszystko szło w miarę gładko, aż do momentu pojawienia się nieznajomego, dość szalonego przeciwnika. W końcu kto normalny atakowałby opiekuna i to prawdziwym mieczem. Głównie dzięki temu Shiro wywnioskował, że mają do czynienia z kimś naprawdę silnym. Zwykłe sztuczki pierwszoklasistów tutaj nie zdadzą egzaminu. Poza tym zaczynało być zbyt tłoczno. Najpierw pojedynek na krótką chwile przerwał brodaty mężczyzna, a potem Toshi inkantował zaklęcie obszarowe. Jak szacowny opiekun również dostanie, to dopiero będzie interesujące starcie. Ostatecznie Shiro postanowił skorzystać z poprzedniej sztuczki, czyli wynajdowaniu sobie kryjówki, aby zyskać element zaskoczenia. Jednak najpierw skierował swe słowa do Masakazu...
-Jeśli chcesz uniknąć niepotrzebnej walki, to powinieneś odnaleźć środek lasu. Opisz sytuację innym nauczycielom i sprowadź pomoc. Chyba, że lojalnie zostaniesz z drużyną trzynastą. Powinniśmy pomóc szlachetnemu opiekunowi...- Białowłosy postawił kolegę przez prostym wyborem. Niech pobiegnie i sprowadzi lepszy od siebie albo spróbuje jakkolwiek pomóc. Tymczasem chłopak powoli opuścił scenę walki. Schował się pomiędzy wyższymi krzakami, aby przeciwnik go nie zauważył. Następnie rozpoczął mozolną wędrówkę... Najlepiej widzieć plecy wroga niż front, prawda?

986

726/748 pr
214/230 pz

W dalszym ciągu wzmacniał swoje ciało reiatsu [22pr do siły] widząc, że jego wysiłki dają rezultaty. Bez większych oporów przełamał geki. Z pierwszą blokadą zaraz również sobie poradzi. Wolną ręką ciął gałęzie w miejscu, z którego wyrastały o ile pozwalał na to jego zasięg, jeśli nie to ciachał je byle tylko więzy osłabły. W międzyczasie Natsuo, w końcu jak wojownik, zaatakował go kataną. Atak ten jednak nie przyniósł większych rezultatów, rozbawiając tym Yuzuru. Jeszcze śmieszniejsze było to, że poczuł smród. Jakoś nie zarejestrował, że osobą za to odpowiedzialną był student akademii Shino. Może to i lepiej dla niego, że nie zwrócił na siebie uwagi... Tanaka doszedł do wniosku, że źródłem tego zapachu okazał się Natsuo, który najzwyczajniej w świecie zrobił pod siebie ze strachu. Będzie w przyszłości o czym opowiadać. Walcząc z blokadą, kątem oka próbował zarejestrować gdzie znajduje się rudobrody oraz czy nie przyszły kolejne posiłki. Z pewnością wszyscy w lesie wiedzą już, że coś jest nie tak i będą zmierzać do miejsca, które jest źródłem tej energii. Gdy tylko się uwolni, wzmocni się jeszcze raz reiatsu [5+siła, +10 szybkość]. Jeżeli Natsuo będzie stał przed nim w momencie, kiedy wyrwie się z bakudo to kopnie go przysłowiowo "z partyzanta" w brzuch czy klatkę piersiową. Następnie pojawi się za nim przy pomocy shunpo aby uderzyć łokciem w plecy. Jeżeli jednak szlachcic oddali się. Tanaka pomknie w jego stronę aby w pewnym momencie użyć shunpo i przeprowadzić opisaną wcześniej akcję. Nie tracił jednak czujności i w każdym momencie był gotowy do uniku/zwiększenia dystansu przy pomocy shunpo na wypadek gdyby rudobrody chciał dołączyć do walki, a to niewątpliwe nastąpi.