Pierwszoroczni na start! [zakończony]

Kolejna próba ataku spaliła na panewce. Chłopak był wciąż pod wpływem uderzenia, a jego kolega był bardziej skupiony na werbalnym prześladowaniu swojej siostry niż walką z przeciwnikiem w pobliżu. Coraz bardziej poirytowany brakiem powodzenia, Masakazu usłyszał nagle ich opiekuna mówiącego coś o nowej formie Shirotoriego. Chwilę po tym zobaczył nadbiegającego białego wilka. Skąd on się tu wziął? Czy to o tą formę chodziło Shihouninowi? Czy to był ich kapitan? Czy w istocie ktoś w jego drużynie potrafił zmienić się w zwierzę, jak niektórzy shinigami o których słyszał, ale wątpił, że kiedykolwiek spotka jednego? Chłopak przypomniał sobie o intensywnym zapachu zwierzęcych futer pochodzących od jego kolegów. Wreszcie zrozumiał. Ich przywódca nie miał żadnego sierściucha, on był sierściuchem! „Dlaczego sk**wysynu to przed nami ukrywałeś?! Może nie musiałbym lądować głową w krzaki!”- Pomyślał wściekły nastolatek. Cóż, tyle dobrego, że Kouji znowu ma trzech przeciwników przeciwko sobie. Po raz jak chłopak ma nadzieję ostatni Masakazu wzmacnia się reiatsu. Jako najsłabszy, powinien zaatakować jak najszybciej, żeby otworzyć chociaż jednemu z kolegów szansę na atak. Nastolatek rusza w kierunku przeciwnika, tym razem próbując uderzyć go w głowę pionowym zamachem znad własnej.

[+2 Szybkość]
[+2 Wytrzymałość]

Kiepsko, oj kiepsko... Słodka wolność chwilowo dawała marne pole do popisu. Chyba najbardziej denerwowało chłopaka brak możliwości komunikacji. Owszem jako wilk potrafił szczekać, warczeć czy skomleć. Niestety trudno zrozumieć sierściucha, gdy siedzisz w ludzkiej skórze. Druga sprawa dotyczyła braku ubrań. Pewnie wystraszyłby każdego, gdyby zaczął walczyć, równocześnie świecąc golizną. Poza tym głupio tak przerywać potyczkę, aby naciągnąć portki w krzakach. Szczególnie teraz sytuacja wymagała konkretnego działania. Współtowarzysze próbowali spacyfikować blondyna, a zapomnieli o tamtej dwójce. Dziewczyna mruczała zaklęcie, a śpiący królewicz powoli odzyskiwał przytomność. Chłopak postanowił zaatakować siostrę Toshiego. Najpierw wziął solidny rozbieg, aby później wykonać skok na plecy płci pięknej. Pragnął ją przewrócić, albo choćby zdekoncentrować. Następnie małe ugryzienie w okolice łydki. Przecież od tego człowiek raczej nie umiera. Właściwie miał za złe szlachetnemu opiekunowi, że podcina mu skrzydła. Oczywiście jako wilk wykorzystywał skoczność, szybkość itp. Aczkolwiek chłopak z kijem potrafił narobić tyle szkód co dzikie zwierze. No cóż... Pozostawało wykonać te dwa kluczowe elementy, ukraść prywatne ubranie i ponownie przybrać ludzką postać gdzieś pomiędzy krzakami. Koniec końców lepiej nie biegać jako gołodupiec...

Shirotori właściwie nie rozumiał zapędów współtowarzyszy. Było tak, jakby obaj dostrzegali jedynie blondyna. Natomiast resztę wrogiej ekipy zignorowali. To prawda, że tamtemu liderowi nie brakowało sił, doświadczenia oraz określonego planu. Wykorzystywał słabe punkty wewnątrz obrony Toshiego, jak również gniew Masakazu. Niestety dziewczyna strzelała zaklęciami na prawo i lewo. Tymczasem poszkodowany przez krewetkę prawie już wstawał. No cóż... Chłopak zniknął za drzewem  i jako człowiek prędko naciągnął portki. Musiał wrócić do drużyny jako pełnoprawny kapitan oraz pokierować ich działaniami. Jednak najpierw chwycił swój drewniany miecz. Następnie podbiegł do chwilowo leżącego członka wrogiej ekipy. Niby szlachetny opiekun uważał, że wilczy demon narobi zdecydowanie więcej szkód niż "biały ptak" (Shirotori). Niespodziewanie młodzian wykonał silny cios prosto w głowę niczego nieświadomego chłopaka, aby ten ponownie stracił przytomność lub czucie ciała. Kilka chwil potem  wyciągnął przed siebie obydwie dłonie. Oczywiście celem ponownie była biedna panienka...
-Fala wynosi i pogrąża. Zaklęcie destrukcyjne numer dwa - Uderzenie!- Najlepiej ją ogłuszyć i mieć ostatecznie z głowy. Inaczej ponownie zamiesza coś w szeregach jego drużyny. Przynajmniej Shiro zachował pewność siebie.
-Toshi za dużo kombinujesz. Najlepiej zadawać proste, ciągłe ciosy i zmęczyć przeciwnika. On doskonale wie, gdzie leży jego słabość... Maskazu najwidoczniej siostra Toshiego rzuciła jakieś zaklęcie. Spróbuje ją odciągnąć. Musicie się nieco pospieszyć, bo mamy mało czasu...- Co mógł to przekazał współtowarzyszom. Przecież nie będzie informować wrogów o ocknięciu się ich kolegi. Wtedy specjalnie zaczęliby przeciągać pojedynek....

Oczywiście, gdy wreszcie udało mu się trafić ledwie go musnął. W dodatku Toshii nawet nie wykorzystał szansy jaką mu dał nie trafiając coraz bardziej osłabionego przeciwnika. Może poszłoby mu lepiej, gdyby nie marnował czasu na tą swoją głupią tarczę. Jak na kogoś kto, jak twierdzi nie specjalizuje się w kido, jego rówieśnik za bardzo na nim polega. -Co do ch**ery?- wykrztusił nastolatek, gdy jego ciało nagle odmówiło mu posłuszeństwa. Czyżby Ayumi rzuciła na niego jakieś Bakudo? Ile ta dziewczyna ma w sobie jeszcze reiatsu?! Na domiar złego usłyszał nowy głos, prawdopodobnie należący do nieprzytomnego rywala, który właśnie się obudził. Jakby walka z tylko dwoma przeciwnikami nie była już kuriozalnie trudna… Nieprzyjemny stan w jaki go wprowadziła trochę osłabił jego współczucie wobec młodej Tanaki. Oczywiście jego uraza do niej była nigdzie tak wielka jak do jej starszego brata, który wpakował go w to bagno. Chłopak nie mógł się doczekać okazji w której znowu będzie mógł mu przydzwonić. Próbując zapanować nad paniką zaczął zastanawiać co dalej. Cokolwiek zrobiła mu dziewczyna, wydawało się jedynie wpłynąć na jego kończyny. Może więc jeśli będzie je używał analogicznie do zamiaru uda mu się właściwie poruszać? Wyobraził sobie, że w istocie ma nogi w miejscu rąk i vice versa. Podchodzi do przeciwnika i usiłuje uderzyć go w głowę od prawej strony. Jeśli zaklęcie uniemożliwia jego "stopą" uderzyć go ostrzem, próbuje to zrobić choćby boczną stroną narzędzia. Jeśli jak zwykle zawali, może da chociaż partnerowi szansę na atak...

Miał nadzieję, że tym razem wszystko pójdzie z jego planem. Niestety los miał inny przebieg wydarzeń dla niego. Jego natarcie zakończyło się ponownie fiaskiem. Musiał w głębi duszy przyznać, że małą radziła sobie z każdą chwilą coraz lepiej. Szkoda tylko, że to jego drużynie tak bruździła. Był niezmiernie dumny z tego powodu, z tego jak sobie radzi, dumny z jej poczynań. Na domiar złego wyglądało na to, że trzeci rywal zamierzał powrócić do gry, jakby teraz nie mieli zbyt wiele problemów. Na ich szczęście lub nieszczęście kapitan zaczął się zachowywać jak powinien zachowywać się kapitan. Dopiero czas miał pokazać jak im to wyjdzie to całe dowodzenie. Postanowił skorzystać z jego rady. Przy kolejnym ataku nie kombinował już. Dążył do pokonania go prostymi środkami. Zamiast jakiejś wymyślnej strategii zasypał blondyna gradem potężnych ciosów. Jeden po drugim padał, a to z góry, a to z boku nie dając ni chwili wytchnienia swemu rywalowi. Sprawę Ayumi postanowił pozostawić w rękach Shirotori’ego. On natomiast skupił się na liderze wrogiej drużyny. Cały czas obserwował jego ruchy i na ewentualne kontrataki nadstawiał swą tarczę. W obecnej sytuacji liczył na to, że w swym zmęczeniu popełni jakiś błąd i chociaż jeden cios dosięgnie go.

Okazało się, że z przyjemnej lektury na powrót do Seiretei nici. No trudno, przynajmniej będzie miał co sobie przejrzeć podczas jakiegoś porannego posiedzenia gdy już wróci do baraków piątego oddziału. To też był jakiś plus.
- Fajno dzięki... chociaż jeden egzemplarz raczej mi wystarczy. - powiedział z uśmiechem, acz uprzejmie. Nie chciał, żeby Taru wkręcił go w kolportaż jakiejś męskiej gazetki, która nawet nie wiedział jakiej była jakości. A co jeśli to chłam, a on będzie musiał się pod tym podpisywać sprzedając? O nie, on się w taki niepewny interes nie wpakuje. Zaś co do pola walki to działy się tam rzeczy ciekawe i nieco komiczne. Shirotori wziął sobie do serca słowa opiekuna i to może nawet za bardzo przez co wynikła z tego dość komiczna sytuacja. Wilk przewrócił dziewczynę na plecy po czym dostał kopa między oczy i... zwiał w las. Po chwili się wynurzył zza drzewa i postanowił znokautować ledwie obudzonego, bezbronnego studenta, którego okularnik nazwał Kosuke. Cóż... nie było to może najczystsze zagranie i jakieś bardzo honorowe, ale ciężko było mu odmówić logiki. Tymczasem blondyn z lekkim wsparciem dziewczynki bez problemowo radzili sobie z Toshim i Masakazu. Tego pierwszego ataki spełzały na niczym, natomiast drugi został złapany jednym z kidou przez co został na jakiś czas wyłączony z gry. Trzeba powiedzieć, że współpraca dwójki z drużyny Taru, choć nie była jakoś mega zaawansowana to wciąż wypadała znacznie lepiej niż ta grupy, której opiekunem był Natsuo. Cóż, oby ten obraz się zmienił.

To Bakudo zrobiło mu coś ze słuchem, czy Kouji się poddał? Zwycięstwo! Chłopiec żałował, że nie wziął w tej walce bardziej istotnego udziału ale cieszył się, że udało im się zdobyć nowe kulki i pozbyć choć jednej z drużyn. Radość z sukcesu nie sprawiła niestety, że zaczął przychylniej patrzeć na swoich partnerów. Wciąż uważał, że było to zbyt ryzykowne. Jego koledzy pokazali się tutaj z bardzo złej strony. Toshii nie dość, że zaczął to bez konsultacji z resztą, potraktował swoją siostrę jak ostatni cham. Może teraz była ich rywalką, ale na dłuższą metę także jedną z nich. Shiro z kolei zataił bardzo ważną informację, która mogła im bardzo pomóc już wcześniej. Cokolwiek się teraz stanie, nie ma prawa oczekiwać od swoich podkomendnych zaufania. Najbardziej denerwował Masakazu fakt, że jako najmniej przydatny nie czuł się w pozycji do krytyki na głos. Martwiło go też, co się stanie jeśli wpakują się w następną bójkę. Na tej stracił zdecydowanie za dużo sił. Co gorsza jego reiatsu wyczerpało się prawie do połowy. Będzie musiał być bardziej ostrożny. Oby tylko o tym nie zapomniał… -To... Kiedy to piep**one Kido przestanie działać?

No cóż początek jego ataku nie wróżył nic dobrego. Nim się zorientował oberwał, ale praktycznie nic nie poczuł. Nie wahał się ani chwili. Powzięty wcześniej plan natychmiast wdrożył w życie. Już po chwili zasypywał wroga gradem ciosów, co w końcu przyniosło pożądane efekty. W końcu nie jeden, ale już kilka wyprowadzonych ataków dosięgło celu. Po chwili jego przeciwnik padł jak długi i już nie podniósł się. Następnego ciosu nie było, gdyż z chwilą usłyszenia słów blondyna odetchnął z ulgą i schował bokken. Następnym krokiem było odwołanie zaklęcia tarczy, gdyż nie było sensu marnować Reiatsu. Wrogiemu liderowi podziękował za walkę skinięciem głowy, po czym czym prędzej udał się w kierunku swej siostry. Już paru chwilach stał tuż przed nią.
- Doskonała robota. Walczyłaś dzielnie i nie uległaś presji ni to fizycznej ni to psychicznej. Przepraszam za me słowa, to byłą tylko zagrywka psychologiczna. A jeszcze jedno jestem niezmiernie dumny z Ciebie.
Po tych słowach pogłaskał ją po głowie, a dziewczyna bez problemu mogła wyczytać w jego oczach radość oraz ogromną dumę, kiedy tylko patrzył na nią.
- Postaramy się to wygrać, innej opcji nie widzę. To starcie było pouczające i zapewne zaowocuje w przyszłości. Jestem niezmiernie za nie wdzięczny.
Na koniec skierował się do opiekuna przeciwnej drużyny. A w jego zachowaniu i słowach nie było ni krztyny ironii tylko sam szacunek.

No cóż... Blondyn mocno zaskoczył Shirotoriego swoją nagłą kapitulacją. Jednak trzeba przyznać, że pojedynek z dwoma dość nieprzewidywalnymi jednostkami wyczerpywał siły. Właściwie gdyby współtowarzysze byli bardziej doświadczeni bojowo, to wygrana przyszłaby szybciej oraz łatwiej. Koniec końców nie należało narzekać czy marudzić, a pomyśleć nad dalszymi krokami. Międzyczasie białowłosy puścił siostrę Tanaki. Dosłownie chwilę później pozbierał potrzebne trofea, czyli szklane kulki. Razem z tą ukrytą wewnątrz gniazda krewetki zdobili już osiem. Niestety powstał pewien impas. Teoretycznie stanowili zwycięską grupę, ale praktycznie wykorzystali większość siły. "Oby nie spoczęli na laurach, bo prawdziwe wyzwanie dopiero przed nami. Zdobyliśmy nagrodę, jednak stanowimy łatwy kąsek dla pozostałych drużyn...". Właściwie Shiro doskonale wiedział, że bez jego pomocy przegraliby sromotnie. Nawet teraz Toshi postanowił pochwalić siostrę, a brzydko mówiąc olać lidera czy rannego członka drużyny. Tymczasem Masakazu nadal kierowany gniewem rzucał przykre uwagi...
-Drodzy koledzy... Co prawda jako lider jestem dumny z naszej wygranej, ale jeszcze długa droga przed nami. Poza tym mam parę uwag, o które możecie się gniewać. Po pierwsze działanie na ślepo wyrządza więcej szkód niż pożytku. Atakowaliście wyłącznie kapitana wrogiego oddziału, a zapomnieliście o Ayumi oraz tamtym leżącym. Przy bardziej doświadczonym przeciwniku takie zachowanie nie przejdzie. Druga sprawa dotyczy zbędnych emocji. Masakazu... Za szybko zaślepia ciebie gniew. Ty Toshi ulegasz chęci pomocy słabszym od siebie. Pewnie właśnie w waszych oczach wychodzę na głównego złego, ale czasami logiczne myślenie czy podstęp przynosi rezultaty... Oczywiście wybaczcie fakt, że ukryłem przed wami swoją formę zwierzęcą. Po prostu czasami lepiej zachować asa w rękawie niż wyrzucać wszystkie dobre karty na początku gry... Szlachetny opiekunie gdzie powinniśmy iść teraz?- Oczywiście chłopak próbował objąć kierunek konstruktywnej krytyki. Koledzy byli młodsi i kąpani w gorące wodzie. Im chodziło o najszybszą wygraną, a nie planowanie. Gdyby Shirotori skoczył pomiędzy walczących, to wynik spotkania mógłby być całkiem odmienny. Tak przynajmniej wykorzystał element zaskoczenia, zasadzkę oraz parę trików. Owszem drużyna trzynasta prawdopodobnie zacznie wyrzucać mu liczne błędy. Aczkolwiek dzięki nim młodzian zyska potrzebne informacje co poprawić w przyszłości podczas akademickich zajęć...

Natsuo uścisnął dłoń koledze i powiedział:
- Dla większość z zawodników maksymalnie przeciętna. - stwierdził z uśmiechem troche zażenowanym. Po czym podrapał się po głowie i dodał - Cóż... na pewno się postarają. - powiedział drapiąc się drugą ręką po głowie z głupawą miną. Był to z jego strony okaz umiejętności dyplomacji, bo po tym co tu zobaczył ciężko mu było uwierzyć w ostateczne zwycięstwo drużyny trzynastej... chyba że Ci rzeczywiście zrewidują swoje podejście i zaczną działać jak prawdziwa grupa, a nie zlepek indywidualności. Druga sprawa, że nawet jak to zrobią będzie im ciężko, bo cena jaką zapłacili za to zwycięstwa zdawała się być wyższa niż powinna w walce z mniej liczebnym przeciwnikiem. Masakazu pewnie bolała głowa, natomiast Toshi i Shirotori za pewne mocno wyprztykali się z reiatsu. Kolejne takie starcie może być dla nich czymś za dużo. Tymczasem rozpoczęły się rozmowy. Małomówny student się wkurzał, dłubiący w nosie poszedł pogratulować siostrze, która jeśli nie da mu liścia będzie bardzo jej zdziwiony, a ten dworny walnął przemowę. Shihouin jak znawca retoryki mógłby się przyczepić do paru jej elementów, ale z ogólnym zamysłem się zgadzał. Na koniec padło kolejne pytanie do niego, z którego by wynikało, że ten nie rozumie roli jaką tu ma odgrywać Natsuo. Ten założył ręce na piersi i powiedział:
- Możecie udać się do do celu albo jeszcze poszukać kulek, bądź zaczaić się na którąś z drużyn. Ty tu jesteś liderem i Ty musisz zadecydować jaką drużyna obierzę strategię. To duża odpowiedzialność, ale wierzę, że podołasz. Pamiętaj, że czas to pieniądz. - rzekł to ponownie chcąc zmotywować go do podejmowania decyzji, napełnić go pewnością siebie. Bez tego nie mają szans.

Spodziewał się tego, że małą będzie mieć do niego słuszne pretensje. Jednak jej postępowanie i tak mocno zabolało go. Jedynie zagryzł zęby i z grymasem na twarzy spoglądał na jej odejście do towarzyszy z drużyny. Po chwili skupił swą uwagę na swych towarzyszach. Końcowych mów wysłuchał, ale próżno było szukać jakichkolwiek uczuć na jego twarzy i tego, jakie wrażenie nam zrobiły.
- Wygląda na to, że nie tylko ja zachowałem niektóre sekrety na później. Twoja zwierzęca forma nie jest dla mnie zaskoczeniem. Sam posiadam tę umiejętność.
Na początek zwrócił się do ich lidera.
- Przepraszam, że wcześniej o tym nie wspomniałem, ale były ku temu powody. Po pierwsze tam było zbyt dużo par uszu, do których mogłyby dotrzeć me słowa. Po drugie nie jestem taki pewny czy udałoby mi się przemienić tak na zawołanie. Jeszcze nigdy tego tak nie próbowałem, zazwyczaj transformacja następowała pod wpływem silnych emocji w sytuacjach zagrożenia. Wybaczcie, że was wcześniej o tym nie poinformowałem.
Potem skierował swe słowa do wszystkich towarzyszy, ale na tyle cicho, aby tylko oni je usłyszeli.
- Szacowny Opiekunie ile czasu minęło odkąd weszliśmy do lasu? Ile jeszcze nam pozostało czasu z tych dwóch godzin?
Dopiero na końcu spojrzał na towarzyszącego im Shinigami w celu uzyskania bardzo istotnych informacji, od których zależało podjęcie dalszych działań.

Zadałem wam pytanie!- Wycedził chłopiec rozgniewany kompletnym go zignorowaniem. Na szczęście chwilę potem sam odzyskał kontrole nad sobą.

Nastolatek pokręcił głową z politowaniem widząc jak Toshii próbuje usprawiedliwić swoje chamskie zachowanie pretekstem rywalizacji. Rywalizacja też ma swoje zasady, a on je złamał. Jego ewidentnie znacznie mądrzejsza siostra zdawała sobie z tego sprawę i miała wszelkie prawo być na niego wściekła. Młody Tanaka wyraźnie sam nie miał zielonego pojęcia jak ją skrzywdził. On wiele znaczy dla tej dziewczyny, może nawet traktuje go ona jako przykład. A on wybrał głupią kulkę zamiast niej. Jak już złożył tą swoją małą deklarację, nie powinien chwilę potem atakować jej drużyny, nie mówiąc nic o próbie manipulowania jej uczuciami. Jedyne co pozostało jego koledze, to stać się lepszym bratem i mieć nadzieję, że w końcu mu wybaczy.

Przemowa Shiro bynajmniej nie zrobiła na nim lepszego wrażenia. Tak, wygrali tę walkę głównie dzięki niemu. Tak, wyraźnie jest z ich trójki najmądrzejszy. Ale jego ocena podkomendnych była zdaniem Masakazu zupełnie nie trafiona. Ani Kouji, ani Ayumi nie zrobili na nim tak fatalnego wrażenia jak jego własni partnerzy. Gdyby Masakazu faktycznie za bardzo kierował się gniewem, rzuciłby się na nich już kiedy przez nich prawie wylądował w dole ze smołą. Atakował głównie przywódcę przeciwników, ponieważ uważał, że był większym zagrożeniem i wolał uniknąć walki z młodszą dziewczyną. Liczył na to, że wystarczy go pokonać a następnie przekonać ją do poddania się. Masakazu nie mógł zrozumieć skąd wniosek, że jego rówieśnik jest przewrażliwiony na punkcie słabszych. Toshii tylko raz okazał troskę o kogoś innego niż on sam i dla nastolatka oczywistym było, że kierował się zmartwieniem o siostrę, a nie chęcią bycia bohaterem. Nie mówiąc już nic o tym, że podczas walki nawet taki gbur jak młody Hayashi traktował siostrę partnera lepiej niż jej własny brat. Jego zdaniem problem jego kolegi polegał na niewłaściwym wykorzystaniu swoich umiejętności i jeszcze bardziej od impulsywnego rówieśnika nierozważnym zachowaniu. Odsłonili się przed przeciwną drużyną tylko dlatego, że niepotrzebnie martwił się o siostrę. Potem zaatakował ich bez konsultacji z resztą, w dodatku zaraz po swojej przemowie. Był pewien, że atak przyszedł mu do głowy najwcześniej w jej połowie. Wreszcie za często polegał na kido. Gdyby zamiast marnować na nie reiatsu, wykorzystywał je raczej do wzmacniania siebie, cena zwycięstwa nie byłaby może tak wysoka. Najbardziej w wywodzie ich kapitana nie spodobał mu się sposób usprawiedliwiania ukrywania swojej umiejętności. Chęć zachowania asa w rękawie była jego zdaniem niewystarczającym motywem. Wszystkie części z jakimi normalnie być może normalnie by się zgodził, jak zbyt duża koncentracja na jednym przeciwniku zostały przez niechęć do starszego partnera i do zgodzenia się z większością jego oceny całkowicie zignorowane.

-Do ch**ery z wami oboma...- Mruknął Masakazu pod nosem, dowiadując się że Shiro nie jest jedynym zmiennokształtnym w drużynie. Toshii uargumentował swoją decyzję utrzymania sekretu lepiej niż lepiej jego starszy kolega, ale było to o wiele za mało by wybaczyć mu wszystko inne. -Mam jeszcze siłę, żeby pomóc wam w zadaniu lub dwóch. O ile od tej pory będziemy się trzymać z dala od konkurencji.

Dopiero teraz Shirotori odczuwał wyraźne zmęczenie. Nic dziwnego skoro zużył mnóstwo duchowej energii do rzucania zaklęć oraz przemiany w zwierzęcą formę. Poza tym zbędne emocje zdążyły wyparować, a poziom adrenaliny powoli spadał. Niestety pozostawała jeszcze kwestia co dalej... Niby współtowarzysze wyglądali lepiej od niego, ale poważniejsze tarapaty oznaczały koniec zawodów. Niespodziewanie Toshi zaczął przepraszać za ukrycie umiejętności. Właściwie białowłosy nie wygłosił żadnego komentarza. Rozumiał powody kolegi i całkowicie je szanował. Lepiej wykorzystywać znane środki niż popędzić gdzieś na ślepo... O dziwo! Nawet Masakazu zadeklarował swą gotowość do dalszej wyprawy. Najwyraźniej ostateczna decyzja spadła na Shiro. Młodzian zerknął w kierunku błękitnego nieba, jednocześnie nasłuchują. Drużynie trzynastej dopisałoby szczęście, gdyby znaleźli jakiekolwiek źródło wody. Po prostu potrzebowali orzeźwienia...
-Całkowicie popieram pomysł Masakazu. Od teraz lepiej unikać pozostałych drużyn. Co prawda wy możecie jeszcze walczyć, ale ja odpadam. Stanowiłbym wasze słabe ogniwo, które tylko spowalnia wędrówkę. Dobrze panowie... Proponuję znaleźć wodę i zmyć trudny walki...- Młodzian próbował zmotywować współtowarzyszy do podjęcia ostatniej próby. Cokolwiek ich spotka, to muszą dać radę. Jednak najpierw wypadałoby ugasić pragnienie. Dlatego Shiro szedł bardziej na słuch niżeli wzrok... Przecież jakiś czas temu słyszał szum wody i bliżej nieokreślone pluski...

Drużyna trzynasta wróciła do swojego normalnego trybu działania, to znaczy zaczęli się na siebie wściekać, a naburmuszenie odczuwalne było z promienia paru kilometrów. Po chwili, jednak zebrali się do kupy i zaczęli obmyślać plan, co było promykiem nadziei, że rzeczywiście zaczynają kombinować jak prawdziwi zawodowcy, a nie uzbrojone dzieci... no a przynajmniej dwie trzecie składu. Jeden z nich nadal postanowił zwalać wszelkie trudności na kogo innego, zamiast samemu pomyśleć.
- Jesteś niesamodzielny Toshi-kun. Jeśli nie potrafisz określić godziny czy choćby z grubsza upływu czasu to nie powinieneś się do tego przyznawać przede mną, a zapytać swych kolegów. Może oni coś takiego potrafią. Chyba nie chcesz lekkomyślnie zmarnować mojej pomocy na taką... rzecz prawda? - zrugał co nieco jednego z uczniów. Pozostała dwójka ustaliła plan i jeśli ruszyli to Shihouin również ruszył za nimi najpierw gestem otwartą dłonią żegnając się ze swym kolegą z oddziału. Ciekaw był co wymyśliła ta obca drużyna, on na ich miejscu jeszcze by się nie poddał, i to nie tylko w turnieju, ale również w starciu z grupą trzynastą.

Wreszcie Shiro poprowadził drużynę niczym prawdziwy lider. Niestety gdzieś wewnątrz nadal nie zgadzał się z przyjętą łatką. Już lepiej improwizować niż zgrywać wszechwiedzącego. Całe szczęście odnaleźli krystaliczną wodę. W pierwszym odruchu białowłosy ugasił pragnienie, a dopiero później ochłodził zbolałe ciało. Tylko dzięki ciekawości otoczeniem dostrzegł ślady pobojowiska poprzedniej drużyny... Czyli tamtym także się udało... Ciekawe kogo poświęcili. W sumie słyszałem jedynie odgłos rozpryśniętej wody. To jeszcze o niczym nie świadczy... Po krótkim odpoczynku oddział trzynasty dosłownie ruszył ku nieznanemu. Tylko szlachetny opiekun wiedział co ich czeka, ale musiał zachować milczenie. Po jakimś czasie oczom Shiro ukazał się specyficzny staruszek. Zadawał mnóstwo pytań lecz niezbyt trudnych. Dlatego lider postanowił wziąć to zadanie dla siebie. Toshi i Masakazu poświęcili siły, a on posiadał pokręconą logikę...
-Obyś tylko dotrzymał słowa staruszku... Zatem zacznijmy od początku... Oddział X zajmuje się przede wszystkim interwencjami w okręgach Rukongai. Ich podstawowymi zadaniami są: tłumienie zamieszek, jak również patrolowanie dzielnic najbardziej narażonych na powstania przeciwko Shinigami. Pomagają też oddziałowi VI. Po prostu lepiej znają tereny poza Seireitei. Dzięki częstym patrolom zapobiegają miejscowym przestępstwom. Przy okazji wyniszczają pustych nawiedzających Rukongai... Najsłabszy osobnik to Pusty. Stanowią najliczniejszą oraz najgłupszą grupę. Kolejny poziom ich ewolucji nazwano Menos Grande. Potrafią używać cero. Drugą formą jest Adjuchas. Dość inteligentny, szybki, silny, a przede wszystkim dorównuje we walce porucznikom czy kapitanom. Trzeci etap to Vasto Lorde. Budową i wzrostem przypominają ludzi. Natomiast kiedy zerwą swoja maskę oraz jakoś zdobędą moc shinigami, wtedy przybierają ostateczną postać, czyli Arraancara... Podstawowe techniki walki, to: Zanjutsu, czyli technika walki mieczem dla Zanpakutō; Hakuda: Technika nieuzbrojonej walki, w której wykorzystuje się własne ciało; Hohō: Nazwa dla walki przy pomocy szybkich ruchów bazująca na Shunpo; Kidō: Zaawansowane zaklęcia wykorzystujące moc duchową, Hadō i Bakudō... Natomiast zaklęcia bez używania inkantacji są odrobinę słabsze niż normalne. Jednak powinno dobrze się je znać, aby coś takiego zrobić. W innym wypadku mają nieprzewidziane sutki. Podczas ich rzucania shinigami oszczędza czas i trudniej go zdekoncentrować. Tymczasem wymawianie formuły zaklęcia wzmacnia jego siłę oraz skuteczność. Niestety użytkownik musi poświęcić chwilę, aby przywołać dane słowa. Dzięki temu przeciwnikowi łatwiej wykorzystać element zaskoczenia czy dekoncentracji...- Najwyraźniej chłopak uważał podczas zajęć. Właściwie nie miał większego problemu z przypomnieniem sobie podstawowych informacji. Wystarczyło wiedzieć gdzie szukać... Oby współtowarzysze mu wybaczyli tę zarozumiałość. W innym wypadku najwyżej skopią mu pośladki czy coś... Pozostawało oczekiwać ostatecznego rezultatu... Pewnie staruszek chował pułapkę w rękawie...

Masakazu znał odpowiedzi na tylko dwa pytania. A przynajmniej tak mu się wydawało. Jakoś wątpił by jego rówieśnik był lepiej poinformowany, zostawił więc odpowiedzi kapitanowi. Shiro elokwentnie odpowiedział na wszystkie pytania. Na dwa odpowiedział dokładnie tak jakby to zrobił młody Hayashi. Jedna z tych odpowiedzi była błędna. Starszy kolega zaprzepaścił prawdopodobnie najłatwiejszą okazję zdobycia kulki. "Dobra robota, Szefie."- pomyślał z goryczą. Fakt, że nie rozwiązałby tego lepiej nie powstrzymał go przed znalezieniem kolejnego zarzutu przeciwko niemu. -To co teraz? Idziemy dalej?- Zapytał się

Shirotori starał się naprawdę odpowiedzieć najlepiej jak tylko umiał. Niestety encyklopedyczna wiedza zawiodła go podczas tej konkurencji. Niby technicznie wykonał zadanie staruszka, a jednak omawiał przypadki zbyt szczegółowo. Najbardziej zirytował go fakt, że staruszek oczekiwał ogólników. Pewnie gdyby podał za mało informacji, to również odprawiliby ich z tak zwanym kwitkiem. Koniec końców białowłosy miał wyraźną ochotę rzucenia wszystkiego w cholerę. Aczkolwiek jako uczestnik oraz lider musiał poprowadzić oddział trzynasty do samego końca. Wszak rzeczywistość wymagała od nich umiejętności maskowania prawdziwych emocji...
-Tak... Najlepiej zrobimy, jeżeli poszukamy dodatkowych opcji gdzieś indziej. Chyba, że staruszek zaskoczy, ale wątpliwe... Znajdźmy ostatnią kulkę i dajmy już spokój...

W końcu mogli ruszyć dalej. Poruszali się za swoim liderem, który doprowadził ich strumienia. Nie omieszkał skorzystać z okazji, żeby ugasić pragnienie i schłodzić nagrzane ciało. Po chwili zauważyli dziwnego mężczyznę, który zaraz zamachał do nich. Zadął kilka pytań, na których udzielenie odpowiedzi wziął na siebie Shirotori. Niestety pomylił się i przyszło im odejść z pustymi rękoma. Jego tłumaczenie puścił bez komentarza nie okazując żadnych emocji. Jedynie kiwnął na znak zgody i ruszył niezwłocznie za swoimi towarzyszami. Zresztą nadal myślami był gdzie indziej. Nadal rozpamiętywał niedawną walkę i to, co potem się wydarzyło. Nadal myślami był przy swojej siostrze, rozpamiętując niedawne wydarzenia. Nie przeszkodziło mu to bacznym rozglądaniu się oraz przepatrywaniu najbliższej okolicy. A nóż widelec wypatrzy coś interesującego.

Ruszyli dalej przed siebie. Toshi nie odpowiedział na burę jaką zaserwował mu opiekun co było przyjemną odmianą. *Może tym razem przyjął ją z pokorą i postara się być bardziej samodzielny?* Pomyślał Natsuo. Z drugiej strony chłopak przez całą drogę wydawał się nieobecny tu i teraz, a błąkający się myślami gdzieś daleko. Młody bóg śmierci zakładał, iż za pewne niestety to jest powodem braku pyskówki, a nie pokora, ale zawsze jakaś nadzieja, że się mylił zostawała. Masakazu jak to Masakazu nie mówił wiele, a gdy dotarli do starca, który pewno był zmodyfikowaną duszą uaktywnił się Shirotori recytując odpowiedzi z takim poziomem szczegółowości, że Shihouin nie miał pojęcia skąd student pierwszego roku je wyciągnął. Całkiem być może, że uczniak miał szerszą wiedzę na te tematy niż on, Shinigami z prawie rocznym stażem. Okazało się, jednak że wpadł w pułapkę jaką organizatorzy zastawili w pytaniu o hollow. Tam nie można było mówić wszystko co się wiedziało o tych podłych stworzeniach, ale tylko i wyłącznie wspomnieć o podziale rodzaju menos grande. W tym wypadku białowłosego zgubiła nadgorliwość i chęć wykazania się swoją wiedzą, jakby odpowiadał krótko, acz treściwie na każde pytanie to pewnie, by tego uniknął.
- Powinniście byli się naradzić. - stwierdził zgodnie z tym co uważał. Raz, że byłaby większa szansa na uniknięcie błędu, dwa odpowiedź byłaby wspólna i nie byłoby miejsca na obwinianie kogokolwiek o błąd, tymczasem teraz Toshi i Masakazu mogli na odpowiadającym wieszać psy, chociaż pewnie sami nie odpowiedzieliby lepiej. Po tym, jednak Natsuo się uśmiechnął i dodał - Ale nie ma co płakać nad rozlanym mlekiem. Przy kolejnej okazji może Wam się udać, teraz było blisko. - po czym ruszył za drużyną trzynastą.

No cóż nie byli biedniejsi o jakąkolwiek kulkę, ale także nie byli o nią bogatsi. Według chłopaka ich dotychczasowy dorobek nie był imponujący. Po próbie zdobycia łatwej kulki zakończonej fiaskiem wyruszyli w dalszą podróż. Po pewnym czasie las zaczęły zastępować wzgórza. Zapewne frustracja tym, że nie udało się zdobył łatwej kulki, sprawił, że jego koledzy byli nieco rozproszeni. Jednak to nie dotyczyło młodzieńca. Podczas zagłębiania się w tereny górzyste, zdawało się mu, że w jednym ze wzgórz zieje dziura. Po krótkim przyjrzeniu się temu miejscu jego przypuszczenia potwierdziły się. Udało mu się wypatrzyć jaskinię z częściowo zasłoniętym wejściem.
- Chłopaki nie chciałbym wam przeszkadzać, ale tam jest jaskinia. Na tamtym wzgórzu zieje częściowo zakryty otwór.
Powiadomił swych towarzysz, kiedy tylko upewnił się, że dobrze widzi, przy okazji ręką pokazując im ręką to miejsce. Po czym zatrzymał się oczekując decyzji ich lidera na te nowe informacje, które im dopiero, co przekazał.
- Może rozejrzymy się tam? Co o tym sądzicie panowie?
Dodał jeszcze po krótkiej chwili, aby im nie pozostawić miejsca na błędne odczytanie jego intencji i faktu, że nagle zatrzymał się.

Mówiąc o zadaniu lub dwóch, chłopiec miał na myśli takie, które w istocie wymagają wysiłku. Starając się niw okazywać urazy do przywódcy, że po zawaleniu jednego testu wymagającego inteligencji wolał spróbować sił tylko w jeszcze jednym, ruszył za nim w poszukiwaniu ostatniej kulki. Gdy Toshi przeprosił nagle za bycie aktualnie użytecznym, Masakazu spojrzał na wskazaną przez niego pieczarę. Czyżby kolejna skrytka? Sądząc po zakrywających otwór zaroślach, nikt przed nimi nie sprawdzał tego miejsca. Prawdopodobnie było on najeżone pułapkami. Jeśli jednak dziura w istocie skrywa w sobie nagrodę, nastolatek jest gotów zaryzykować i tego samego oczekuje od swoich partnerów. Oby tylko jego węch, lub słuch starszego kolegi ustrzegły ich przed ewentualnymi przeszkodami… Gdy lider odpowie na kolejne głupie pytanie rówieśnika, młody Hayashi udaje się za nimi.

Shirotori na samym początku lojalnie uprzedzał, że brakowało mu sił. Poza tym współtowarzysze również wykorzystali sporo duchowej energii. Dlatego według lidera lepiej nie ryzykować więcej niż potrzeba. Prawdopodobnie drużyna trzynasta przekreśli swe szanse, ale drugie czy trzecie miejsce też brzmiało kusząco. Tymczasem Toshi zauważył wejście do jaskini. Masakazu najwyraźniej nie wyczuł tam jakichkolwiek zapachów, bo dotychczas milczał. Natomiast białowłosy wychwycił dźwięk wody. Cholera... Jakoś nie mam ochoty tam włazić. Niestety... Schrzaniłem poprzednie zadanie, więc wypadałoby jakoś się zrehabilitować... Pozostawało wejść ostrożnie do środka, aby sprawdzić cóż kryje ciemna pieczara.
-Dobra panowie, to idziemy... Obyśmy wyszli cało z opresji.- Shiro puścił przodem współtowarzyszy. Sam pozostał na szarym końcu. W ogóle mogliby pomyśleć nad opcją pomocy opiekuna... Prędzej czy później będą musieli...

Cóż... Natsuo obserwował jak studenci radzą sobie z niepowodzeniem, które ich spotkało. Ku jego radości pozostała dwójka nie zaczęła wieszać psów na białowłosym, ani nawet nie wyglądali na bardziej nadąsanych na siebie niż zwykle. To był jakiś plus w oczach Shinigami dla drużyny trzynastej. Po chwili Toshi wyjrzał gdzieś w okolicy jakąś dziurę, całkiem niezłe spostrzeżenie trzeba przyznać.
- Niezły wzrok Toshi-kun. - powiedział z uśmiechem doceniając chłopaczka, choć zdawał sobie sprawę, iż tego typu słowa powinny paść z ust dwornego studenta, który to był liderem zespołu. Dbanie o morale członków grupy było ważnym zadaniem tego, który stał na ich czele. Żołnierze pewni siebie, a do tego czujący, że ich praca jest doceniana spisywali się na polu walki lepiej... no a przynajmniej tak mówiła teoria, bo jako Shinigami Natsuo sam nigdy nie dowodził. Jedynie przydarzyło mu się to w akademii podczas przeklętej wyprawy do świata żywych. Koniec końców szlachcic poszedł ze swoimi studentami i obserwował ich działania mające za pewne na celu zdobycie kolejnej kulki, w końcu prawdopodobieństwo, że znajdą takową w tej dziurze było całkiem spore.