Pokój Korina

Lokum mężczyzny nie było spore i skromnie umeblowane. Korin zadbał o to, żeby były tu tylko potrzebne rzeczy. Poza jednoosobowym łóżkiem w rogu pokoju, stojakiem na katanę tuż obok jest tu niewiele więcej mebli. Stolik z dwoma siedzeniami. Żadnego blatu, ani miejsca do przygotowania jedzenia - przecież i tak nie umiał gotować.

Overwatch Aka Korin Sanada #track One
Razem z innymi Świeżakami siódmego oddziału został zaprowadzony do baraków, gdzie zostały im przydzielone pokoje. Przez pierwsze półrocze nowi rekruci będą przechodzi wprowadzenie w hierarchie i prace dywizji, podczas których będą obserwowani. W celu wyłonienia trójki do awansu na starszy stopień. W tym roku do oddziału dołączył aż dziesięć osób. Więc jeżeli Sanada chciał awansować, musiał się mieć na baczności. W końcu prace szeregowców są najgorsze i do tego dzienne dyżuru. Na kuchni jeszcze jakoś idzie przeżyć, ale toaleta to prawdziwy koszmar.
Korin właśnie rozpakowywał swój jakże niewielki dobytek, którego skład wchodził mundur, założony już na siebie. Miecz, który umieścił na stojaku i jakieś tam zwykłe trochę przetrę kimono na zmianę oraz mieszek warty pięćset ryo. Kiedy skończył ogarniać swoje toboły. Usłyszał jak jego sąsiedzi, krzątali się w swoich pokojach. Cienkie papierowe ściany nie stanowił dobrego wygłoszenia dlatego, osoba chrapiąca w nocy zostanie znienawidzona przez całą resztę. Po dobrych dwadzieścia minutach cały szum zamarł, tak jakby nagle wszyscy opuścili sale, ale to dziwnie, bo nie słyszałeś oddalających się kroków. A patrząc na ścianę, widziałeś cień rzuca przez sąsiada.

Pokój był mały, ale Korin raczej nie będzie narzekał. A nawet jeśli - tylko przez chwilę. Raczej dałby radę się przyzwyczaić. Póki co wszystko jednak było w porządku. Kimono na zmianę położył na stoliku, żeby chwilkę poleżało, do momentu gdy będzie potrzebne, albo Sanada znajdzie na nie inne, lepsze miejsce. Pewnie spędzi tu na tyle czasu, żeby zdążyć się tu jeszcze urządzić. Słysząc sąsiadów, zastanawiał się czy kogokolwiek z nich znał z Akademii. W sumie niezbyt wiele wiedział o wyborach innych członków jego klasy. Troszeczkę go to ciekawiło, ale z drugiej strony czy to była jego sprawa? W zasadzie chyba nikt nie pytał się o jego zamiary, a przynajmniej tak mu się wydaje... Gdy ustał szum, Korin zamarł na chwilkę. Starał się nasłuchiwać dalszych hałasów, czy dźwięków sygnalizujących obecność innych osób. Gdyby jednak nic nie usłyszał, otwiera drzwi i wychyla głowę rozglądając się po okolicy. Może jest jakaś zbiórka, o której się nie dowiedział?

Sanada czekał, czekał i czekał, ale niestety nic to nie zmieniło. Wszystko wskazywałoby na to, że czas właśnie się zatrzymał, a on jako jedyny mógłby się poruszać. W końcu w momencie, którym zdecydował się wyściubić nosa z własnej nory. Zauważył, że do hali, w której mieli swojej pokoje, spokojny krokiem weszła drobna dziewczyna z przewieszonym duży mieczem na plecach, a na ramieniu insygnia porucznika siódmego oddziału. Jej blond włosy, były proste i sięgały do ramion. Jedno pasmo było przyozdobione czerwoną wstążką. Stanęła na środku przy wejściach do pokoju i klasnęła kilka razy dłońmi. Najwidoczniej obawiała się, że jej delikatny głos może nie dotrzeć do wszystkich. Zauważyłeś, że inni też zaczęli wychylać głowy ze swoich pokoi.
-Proszę wszystkich o zbiórkę w szeregu.- Powiedziała ciepłym, ale stanowczym głosem. Zauważyłeś, jak wszyscy inni rekruci w pośpiechu zerwali się, aby stanąć w szeregu przed kobietą. Nikt chyba nie chciał, być tym ostatnim. Kiedy dziesięciu żółtodziobów zebrał się do szeregu, mogła kontynuować. Trzymała w swoich dłoniach dokumenty.
-Witam w siódmej dywizji, nazywam się Kirigirisu Aizuyuki i jestem waszym porucznikiem. Kapitan niestety ma dużo papierkowej roboty, ale nie martwcie się, niedługo go poznacie. Odczytam teraz listę, a po niej będziecie mogli zadać pytania. Na samym przekażę wam wszystkie informacje.- Nie zwlekajac dłużej zaczeła odczytywać nazwiska, wyczytane osoby występowały do przodu. Ty zostałeś wyczytany jako ostatni i przyszedł czas na pytania.

Lista:

Wyczucie czasu było wręcz perfekcyjne. Oby utrzymało się jak najdłużej, bo coś takiego może niejednokrotnie uratować życie, chociaż najgorsze co mogłoby go tu czekać (nie licząc wyrzucenia z oddziału) to chyba tylko ostracyzm społeczny, gdyby popełnił jakiś niewyobrażalny błąd. Czy w takiej sytuacji wyrzucenie nie byłoby nawet lepsze? Teraz nie warto nad tym rozmyślać.
Stając do szeregu, Korin rozglądał się po twarzach inny nowicjuszy. Różne twarze, sylwetki i charaktery. Nie mógł się doczekać, by ich poznać, ale trzeba pomartwić się o to później... Teraz - pytanie! W zasadzie chyba nie ma żadnego. Czym zajmuje się oddział to jako-tako, to pamiętał z Akademii, więc takie pytanie mógł sobie odpuścić, bo tylko by się zbłaźnił. Obowiązki nowicjuszy i tak najpewniej za chwilę poznają, więc nie ma potrzeby skracać chwilę "pytań o wszystko" do zera. Zanosiło się na to, że jednak nie miał żadnego pytania. Postanowił zatem przemilczeć tę chwilę. Jeśli jakieś ważne pytanie przyjdzie mu do głowy później, to oby miał okazję je zadać...

W całej sali na moment zapadła cisza. Najwidoczniej nie tylko Sanada nie zamierzał pytać albo dla wszystkich było wszystko jasne. Niezręczną cisz, przerwała pani porucznik.
-Zatem przejdźmy do konkretów. Zaczniemy od kilku zasad, w końcu lepiej wiedzieć co jest zakazane. Jak widzicie po jedne stronie, mają pokoje mężczyźni, a po drugiej kobiety. Wszelkie kontakty płciowe i podglądanie koleżanek jest zakazane. Oczywiście nikt nie może wam zabronić po pracy wyjścia na wspólne kolacje czy randki. Druga to kategoryczny zakaz walk miedzy sobą. Jeżeli kiedykolwiek będzie, chcieli się ze sobą zmierzyć, musi wystąpić o oficjalną zgodę na walkę, a cały jej przebieg będzie nadzorowany przez jednego z oficerów. Wiem, że to was jeszcze nie dotyczy, ale uwalniać zabójcę dusz można wyłącznie na polu treningowym. Cisza nocna zaczyna się o dwudziestej drugiej trzydzieści, potem nie można już błąkać się bez pozwolenia po jednostce.- Mówiła powoli i wyraźnie, a jej ton głosu nawet na moment się nie zmienił. Przez moment blondynka zastanawiała się, co powinna jeszcze dodać i stukała palcem o podbródek.
-Czy są jakieś pytania?- zapytała i dała chwile na zastanowienie się. Jeżeli nikt nie podniesie ręki, ponownie zabiera głos.
-Po naszym mały apelu, będziecie mogli poznać się lepiej pójść na stołówkę albo do łaźni. Jutro rano zaczniecie dzień jako pełnoprawni członkowie oddziału.- Ukłoniła się i opuściła wasze dormitorium. Ten ciężki dzień powoli się kończył, była godzinna dziewiętnasta. Korin w końcu mógł odetchnąć z ulgą i swobodnie poznać nowych współpracowników.

Korin przyznał w duchu jedno pani porucznik - mówiła krótko i konkretnie, bez owijania w bawełnę. Uważał, że jest to godna podziwu zaleta. Nawet w wypadku błahostek niektórzy lubią lać wodę, byle by tylko opóźnić przekazanie informacji, bądź za wszelką cenę złapać z kimś kontakt. Takie rzeczy przychodzą z czasem i pospieszanie tego zazwyczaj nie wychodzi na dobre...
Zasady były dosyć oczywiste i zrozumiałe. Można było tak naprawdę łatwo przewidzieć co usłyszą, choć myślał, że będą nieco surowsze np. czysty profesjonalizm, zero bliższych kontaktów. Miłe zaskoczenie. Natomiast zasada dotycząca walk, była również mniej restrykcyjna niż się spodziewał. Wygląda na to, że gdyby miał z kimś relację jak z Kenjim w Akademii, będą mogli to na spokojnie rozwiązać siłą. Czasami inaczej się nie da rozwiązać problemów... tak przynajmniej mu się wydawało.
A zatem mieli teraz czas wolny do jutra, najpewniej wczesnego ranka. Korin z początku rozejrzał się po całej reszcie rekrutów. Wypadałoby poznać resztę świeżaków, którzy razem z nim będą walczyć o awans. Ostatecznie jego wybór padł Tsuchidę - dziewczynę najbliżej niego.
-Cześć! - rzucił, kiedy nagle zorientował się, że nie wie jak zacząć rozmowę. W sumie wszyscy już wiedzą jak się nazywają, więc nie było sensu się przedstawiać. Nie znają się, nie mają wielu wspólnych tematów poza... w sumie to chyba nie mają żadnych.
-Umm... - wyrzucił z siebie nie mając żadnego pomysłu na dalszy ciąg rozmowy. -Jestem Korin. - powiedział ostatecznie, mając świadomość, że to chyba najgłupszy sposób w jaki mógł rozpocząć konwersację.

Korin zauważył, że kilka osób wpadło na ten samym pomysł co on. I stoją w duetach rozmawiać, zauważył też jedną trójkę, ponieważ Miura Minoru poszedł izolować się w swoim pokoju. Całą sale wypełniły odgłosy rozmów. Sanda wspiął się na wyżyny swoich możliwości zagajania kobiet, obrócił się do stojącej dziewczyny i bez jakiegokolwiek przedstawienia i ukłonu grzecznościowego czy zwrotu zaczął rozmowę. Nie byłoby nic w tym złego, gdyby nie fakt, że chyba nie do końca wiedział, o czym chce porozmawiać. A brak zdecydowania i inicjatywy dla wielu kobiet jest minus u mężczyzn. W końcu to właśnie płeć piękna najczęściej ma te dwie cechy.
-Witam, nazywam się Tsuchida Sora miło mi Cię poznać.- Ukłoniła się, a na jej twarzy dostrzegłeś wyraz rozbawienia. Prawdopodobnie troszeczkę rozbawiła ją cała sytuacja, ale z powodu grzeczności nie zaśmiała się na głos. Dzięki temu raczej też nikt nie zauważył tego zdarzenia.
-Sanada-san czemu zdecydowałeś się na siódmą dywizję? Wyglądasz na takiego, co lepiej nadawałby się do jedenastki.- Jej głos był przyjemny nie za wysoki, nie za niski wręcz idealny. Można by nawet powiedzieć, że hipnotyzujący. Jedną dłonią bawiła się pasemkiem swoich wino krwistych włosów.

-Cała przyjemność po mojej stronie. - odparł, gdy Tsuchida się ukłoniła. Ani z grzeczności, ani z tak zwanego "automatu". Był zwyczajnie dumny z siebie, że go momentalnie nie spławiła, czy coś w tym stylu. Nie potrafił zbytnio rozmawiać z kobietami, bo całe życie pracował lub trenował i zwyczajnie nie miał kiedy takie coś ćwiczyć. A nawet jeśli to pewnie nie miał okazji. Mała porażka, a zarazem wielkie zwycięstwo. Może nawet przez to potknięcie uzna, że jest zabawny? Dobrze, że nikt tego nie widział. Powinien jej chyba za to potem podziękować.
-Naprawdę? - spytał, zapytany o wybór dywizji, uśmiechając się przy tym. Jedenastka słynęła z wykonywania ekstremalnie trudnych zadań bojowych. Usłyszeć, że wygląda się jak kandydat na szeregowca w takim miejscu to nie lada komplement.
-Cóż... Myślę, że wolę używać siły, żeby przede wszystkim bronić innych... - powiedział, głęboko się zastanawiając. -A ty, Tsuchida-san? Dlaczego wybrałaś siódemkę? - spytał. Miał w zasadzie więcej pytań, ale postanowił zachować najlepsze na koniec.

Sanada odczuwał dumę, nikt inny raczej nie byłby w stanie cieszyć się z takiego osiągnięcia, w końcu ona mu tylko odpowiedziała z grzeczności. Czyżby chłopak właśnie się zakochał? A może myśli, że to początek wielkie przyjaźni, to okaże się z czasem. Na ten moment kobieta jeszcze nie strzeliła go w twarz za chamskie zachowanie, ale jeszcze wszystko możliwe o ile mężczyzna dalej będzie tak bardzo pluł na etykiety. Swoim gburowatymi czynami jeszcze bardziej upewnił Sore, że to wykapany członek jedenastej dywizji. Zapatrzeni w siebie mięśniacy nieszanujący maluczkich.
-Po prostu wyglądasz, jak mój stary znajomy jest w tamtym oddziale.- Widzisz, że jej delikatny uśmiech zamienił się w lekki grymas. Nie jesteś pewny, czy to przez Ciebie a może przez tamtego przyjaciela.
-Po prostu chciała bronić najważniejszą osobę w całym SS, czyli kapitana głównodowodzącego. Bardzo go podziwiam w końcu, próbuje zapewnić wszystkim duszom bezpieczną egzystencję. Hmmmm.... W sumie w wielu oddziałach mógłbyś wykonywać tę aspirację. Każdy dywizja w jakiś sposób chroni albo pomaga duszom. No może poza dwójką w końcu oni zajmują się więziennictwem.- Powiedziała stanowczo i spuściła ręce w dół. Na sali dalej panowała wielka gwara, nawet zdołałeś usłyszeć jakieś śmiechy za Tobą. Ktoś właśnie dobrze się bawił i rozkręcał towarzystwo.

Widząc grymas Sory, Korin pomyślał jedno: "Schrzaniłem coś!". Zadumał się na chwilkę nad wszystkim co zrobił do tej pory. Kiedy się ukłoniła i przedstawiła, on... ON... "JASNA CHOLERA!" - pomyślał w panice. Nagle zrozumiał swój błąd i uznał, że kobieta wkurzyła się z tego właśnie powodu. Najadłby się w tym momencie wstydu, gdyby nie fakt, że był już pełen. Oczywiście utrzymywał przy tym uśmiech, żeby Sora nie zauważyła nic ponad fakt, że jest idiotą, i to skończonym.
-To prawda. - odparł w końcu. -Oprócz siódemki, rozważałem dołączenie do trzeciej dywizji. - dodał. Musiał wypatrywać momentu w którym mógłby pokazać, że jednak kretynem jest tylko okazjonalnie. Widząc gest Tsuchidy, wykonany po wspomnieniu o drugim oddziale, pomyślał, że mogła mieć jakieś nieprzyjemne skojarzenia, więc postanowił nie drążyć tematu. Najlepiej unikać go, dopóki nie będzie pewien, że to bezpieczny grunt.
"Myśl Korin, myśl!" - pomyślał. Nagle zdał sobie sprawę, że znowu zniknął mu temat do rozmowy. Brak tego typu doświadczeń sprawiał, że panikował bardziej, niż gdy Nagisa zmywała mu głowę. Potrafiła być momentami naprawdę straszna. Ale nie pora na wspominki teraz! Może komplement? Sora miała ładne włosy... Nie, to chyba nie najlepszy moment, ani tym bardziej pomysł.
-Tak z ciekawości, trafiłaś tu z kimś, z klasy? - wypalił nagle. Jedyny temat jaki przyszedł mu do głowy. Może chociaż Akademię dobrze wspominała? Korin liczył, że jego ostatni strzał nie okaże się niewypałem.

Korin wpadł w lekką panikę na szczęście dla niego. Nie zaczął się miotać się po pomieszczeniu i płakać jak małe zgubione dziecko. Jedyne co mogło wskazywać na jego stan, jest lekko nadmierna potliwość. Jednak dzisiejsza noc była bardzo parna, każdy lekko pocił, ale na pewno mniej od Sanady. Dlatego raczej nikt nie zauważył ataku paniki albo nikt nawet przyglądał Ci się zbyt uważnie.
-Tak jest tu dwoje moich znajomych z klasy. Miura-san, chociaż powiedzieć, że to mój znajomy to lekka przesada. Niestety jest on bardzo zamknięty w sobie i nie lubi się za bardzo spoufalać. Ogranicza kontakty z innymi do minimum, ale nie ma co się dziwić. Oboje jego rodzice zginęli na służbie trzy lata temu, podczas masakry na końcowym egzaminie w świecie żywych. Od tamtej pory stał się jeszcze bardziej zamknięty w sobie.- Powiedziała to trochę ciszej.Nie chciała, aby on to usłyszał. Coś Ci świta, że było bardzo o tym głośno, jednak nie znałeś szczegółów.
-Druga osoba to Kato-san. Ogólnie jest bardzo miły i często się uśmiecha, bardzo lubi się droczyć z ludźmi. Dlatego uważaj na niego, dodatkowo został okrzyknięty w naszej klasie jako dziecko geniusz. A ty widzisz jakieś znajome twarze?- Zapytała lekko zaciekawiona. Liczyła, że może mężczyzna ma jakieś informacje o pozostałych towarzyszach.

-Rozumiem... - powiedział, przyciszonym głosem, zrównując go z głosem Tsuchidy. O takich rzeczach nie powinno się rozmawiać głośno, w obecności "tej" osoby. Korin myślał o tym, że w zasadzie powinien się podzielić współczuciem z kolegą z oddziału, ale po pierwsze - skoro nie jest to dla niego łatwy temat, nie powinien go poruszać, a po drugie - narobiłby koleżance kłopotu. Jeśli kiedyś nadarzy się między nimi okazja rozmowy i Miura sam zacznie ten temat, to wtedy będzie odpowiednia okazja. Póki co jednak lepiej trzymać język za zębami. Natomiast co do Kato... ciekawe jaki dokładnie jest. Nie codziennie można spotkać kogoś takiego. Może od kogoś takiego czegoś się nauczy. Jako geniusz pewnie jest daleko przed kimkolwiek innym z nowicjuszy, więc pewnie będzie w stanie podpowiedzieć co nieco. Ciekawe czy i kiedy mieliby okazję razem potrenować.
-Obawiam się, że nikogo. - powiedział, dodatkowo rozglądając się po innych. Nikogo nie kojarzył z Akademii. -Wydaje mi się, że wszyscy rozeszli się po innych oddziałach i jestem tu sam ze swojej klasy. Ale to świetna okazja, żeby poznać nowych ludzi, a to jest najlepsze, prawda? - dodał z entuzjazmem.

Dokładnie tak jest, jak sam zauważyłeś, nikogo nie poznałeś. A nawet więcej jesteś pewny, że nigdy nie wpadłeś czy też nie zauważyłeś na stołówce nikogo ze zebranych tu osób. Jak to możliwe? Najwidoczniej przynosili własne jedzenie i poruszali się jak cienie. Albo po prostu nie przywiązywałeś do tego dużej wagi. Na ustach kobiety pojawiła się myśląca mina, a lewa dłoń zaciśniętą przyłożyła do ust.
-Poznawanie ludzi? Na pewno jest nieuniknionym element życia, ale jednak ja wole zawrzeć kilka małych przyjaźni i je pielęgnować. Nie mam za dużo wolnego czasu, żeby angażować się we wszystko. A dodatkowo zawsze można wpaść na jakiegoś dziwaka, co się dziwnie zachowuje albo ślini na mój widok. Nawet miło jak ktoś to dostrzega, gorzej jak później ciągle za Tobą chodzi.- Kiedy tak wspomniała, przyjrzałeś się jej jeszcze raz i faktycznie jest chyba najbardziej urodziwą kobietą, którą spotkał w ostatnich latach. Nie byłeś też pewny, czy mówiła o tobie w kwestii dziwaka, czy nie? Raczej jej dobre wychowanie nie pozwoliłoby jej obrażać ot, tak samo znajomych z oddziału.

-Najgorsze są skrajności. - rzucił od razu, gdy tylko Tsuchida skończyła mówić. -Niektórzy chyba nie zawsze rozumieją granicy między komplementem, a odrzucającym zachowaniem. - dodał. Kobieta najpewniej doskonale wiedziała o czym mówi i Korin czuł, że ma w tym trochę więcej niż minimalne doświadczenie. Osoba o takiej urodzie pewnie była narażona na takie zachowanie bardziej, niż ktokolwiek inny. Niektórzy faceci to naprawdę szuje i nic dziwnego, że istnieje coś takiego jak androfobia. Pewno przez takich właśnie typów.
-Ale to chyba nie dzieje się często? - spytał. Był nieco ciekaw jej przeszłości, bo szczerze zainteresowała go. -W każdym razie taką mam nadzieję. Ja nie kojarzę wielu takich zachowań z Akademii. Ani z Rukongai. Ale możliwe, że to wszystko działo się za moimi plecami. Głównie skupiałem się na treningu... - rzucił, po czym pomyślał, że mógłby w zasadzie spytać o jej umiejętności. Gdyby w jakimś wypadku musieliby ze sobą współpracować, dobrze wiedzieć, co potrafi twój partner, by móc opracować jakąś dobrą strategię działania.
-Swoją drogą, co wolałaś? Walkę wręcz czy Kidou? - rzucił.

Kobieta kiwała głową z lekkim uśmiechem na twarzy. Słowa Korinan uważała za słuszne i pasowały do jej poglądów. Jednak wszystko, co dobre szybko się kończy, Sanada niefortunnie ubrał swoje pytanie w słowa. W końcu chciał, tylko się dowiedzieć ile takich dewiantów spotkała. Jednak dla niej to zabrzmiało zbyt dwuznacznie i jak to kobieta od razu wybrała gorszą alternatywę. Jej uśmiech zniknął z twarzy, a na jego miejsce pojawił się lekki grymas. Gdy już miała przysłowiowo pęknąć i ochrzanić go. Mężczyzna dokończył swoją, wypowiedz i rzucił więcej światła. Zrozumiała, że nie chodziło mu o zaprzeczeniu jej urody. Kolejne pytanie wprawiło ją w lekkie zakłopotanie.
-A różnie się zdarzało, jednak nie powiedziałbym, że jest to rzadkie. W zależności od miejsca może to nawet być na gminę. Nie obraź się, doceniam Twoje szczere intencje i chęć zaprzyjaźnienia się. Ale różne osoby tu są i wolałbym nie zdradzać swoich mocnych stron. Pomimo iż będzie współpracować, to na pewno też będzie rywalizacja. Sam słyszałeś rankingu, a kiedyś starsza brat mi opowiadał, że dywizje organizują zawody i turniej co roku.- Powiedziała trochę ściszonym głosem.

Była to odpowiedź, której kompletnie się nie spodziewał. Może dlatego, że liczył na bliższe poznanie dziewczyny? Może był zbyt pewny sie... nie raczej nie to. Prędzej fakt, że zupełnie wyleciał mu z głowy jakiś ranking i turniej. Po prostu zapomniał. Dobrze, że przypomniał sobie teraz, a nie w przeddzień tych wydarzeń, bo wtedy nic już nie można by wskórać...
-Ah! Masz rację, przepraszam. - powiedział od razu speszony. Musiał wyjść na cwaniaczka, który chciał się przyjaźnić tylko po to, żeby móc poznać i wykorzystać jej słabe strony. Niedobrze! Trzeba coś wymyślić, co pozwoli na szybko jakoś naprawić sytuację. W jakiś sposób wybrnąć.
-Czasami jak dureń nie myślę nad tym co mówię. - rzucił, nerwowo się uśmiechając. "Serio, tylko na tyle cię stać?! Co zrobisz potem,  zapytasz o wiek i wagę?!" - natomiast w myślach ostro się skarcił, za bycie idiotą, którym zresztą we własnych oczach był.
-Mam nadzieję, że cię tym nie uraziłem. - powiedział. -Po prostu bardziej myślałem o współpracy niż rywalizacji... Jesteśmy w końcu w tej samej dywizji. - dodał. W myślach brzmiało to lepiej, bo mogło zabrzmieć jakby próbował jej zarzucić myślenie tylko o swojej pozycji w oddziale. Psiakrew, oby tak nie było.

Dziewczyna lekko się uśmiechnęła, kiedy obserwowała zakłopotanie Korina. Możliwe, że nie obawiała się jego intencji, ale jednak ściany mają uszy i inne osoby mogą myśleć o szybkim awansie i karierze. W końcu nikt nie lubi całe dnie łuskać ryżu, sprzątać czy pilnować magazynów. A takie prace czekały ich w nadchodzącym roku. Po chwili rozejrzała się po sali, a następnie skierował wzrok na Sanade.
-Nie uraziłeś mnie, po prostu moi rodzice są bardzo wymagający. Kilka lat temu mój ród uzyskał status szlachecki i po prostu teraz muszę świecić przykładem jako przyszła głowa rodu.- Przeniosła wzrok na Amano Yuu, który siedział sobie przy ścianie i prawdopodobnie wszystkich się przysłuchuje albo śpi. I z ciszonym głosem powiedziała. -Ten chłopak nie ma dobre opinii. Słyszałem o nim kilka plotek, podobno najpierw się zaprzyjaźnia i pomaga, a później wykorzystuje Twoją słabość przeciwko Tobie. Lepiej uważać, z kim się zabiera przyjaźnie. Nawet słodkie z wyglądu jabłko, może w środku gnić i być gorzkie.- Powiedział stanowczym tonem i ponownie przeniosła wzrok na Korina.