Akademik - pokój 21

Jeden z pokojów w akademiku, który w swej historii pamięta wielu, wielu studentów. Zrobiony został w stylu minimalistycznym tak, aby jak najmniej rzeczy dało się uszkodzić. Mniej lub bardziej celowo. Na podłodze panele, ściany beżowe, zaś w czterech rogach niewielkiego pokoju dość wąskie łózka. Nie były one zbyt wygodne, ale prawda jest taka, że dla większości Rukończyków i one stanowiły niebywały wręcz luksus. Poza tym dla każdego z lokatorów zestaw pościeli, malutka szafeczka przy wyrze oraz spory, solidnie wyglądający kufer na rzeczy własne. Łazienka była wspólna na korytarzu, zaś na parterze budynku znajdowała się stołówka co by studenci nie musieli odrywać się od nauki, aby pichcić sobie obiady. Kolejny luksus.
================================================================
Było chwilę po ósmej rano, ładny dzień późnego lata. Dość ciepło, błękitne niebo, parę obłoczków leniwie sunących po niebie w tej części Soul Society. Od pełnej godziny zawisnąć miała kartka z przydziałem do pokojów. Sumienny Tetsuya był jednym z pierwszych dzięki czemu szybko dowiedział się, że będzie mieszkać w pokoju dwudziestym pierwszym z trzema innymi chłopakami, których imiona zupełnie nic mu nie mówiły. Uzyskał klucz do portierni, wystarczyło wejść na piętro i voila, stanął przed swym pokojem. Zgodnie z opisem powyżej nie było to nic specjalnego, lecz wciąż przerastało warunki, w których chłopak dorastał. Brakować mogło tylko rodzinnej miłości. Zwłaszcza, że nikogo nie zastał - był pierwszy. Do początku roku akademickiego miał niecałe dwie godziny, więc był czas na rozpakowanie do stojącego obok łóżka kuferka. Mógł sobie wybrać nawet, które z miejsc do spania odpowiada mu najbardziej. Minął coś koło kwadrans gdy drzwi się otworzyły. Sprawiał wrażenie młodszego parę lat od Kurogiriego, a jednocześnie parę centymetrów wyższego. Był szczupły, a z Tetsuyą łączyła go jasna barwa skóry. Włosy miał czarne, równo przystrzyżone, a oczy brązowe. Od większości Rukończyków odróżniały go dwie cechy. Po pierwsze fioletowy kolczyk w uchu, a po drugie schludny, wyprasowany, świetnie dopasowany mundur. Chłopak rozejrzał się po pokoju i rzucił:
- Kurwa, ale chlew. - Chyba dopiero potem dojrzał swego współlokatora, bo uśmiechnął się i przywitał się - Cześć, jestem Sasaki Koji, z pierwszego okręgu wschodniego Rukongai. Miło mi poznać. - Podszedł i wyciągnął dłoń do Kurogiriego.

Kiedy Tetsuya zmierzał do przydzielonego mu pokoju, nie był pewny, czego tak naprawdę powinien oczekiwać. Wszystko tutaj było takie czyste, gładkie i piękne... Zupełnie inaczej niż w miejscu, z którego pochodził. Z drugiej strony, był tylko zwykłym uczniem, jednym z wielu. Nie zdziwiłby się, gdyby na lepsze warunki życia musiał sobie dopiero zasłużyć ciężką pracą i wynikami w nauce.
Luksusy, które ostatecznie zastał na miejscu, całkowicie go zaskoczyły. Pokój wydał mu się bardzo przestronny i schludny, przede wszystkim. Kufer był tak pojemny, że wszystkie jego rzeczy zajęły w nim jedynie może 1/3 pojemności.  Czysta pościel kusiła go i zachęcała do wypróbowania, samym swoim widokiem. Zbliżył się do łóżka i przejechał delikatnie dłonią po jej wierzchu, uśmiechając się przy tym do siebie pod nosem.
Przez moment zrobiło mu się głupio, że teraz będzie mieszkał w tak dobrych warunkach, podczas gdy wszyscy jego bliscy pozostali w odległych okręgach Rukongai. Szybko jednak uciszył te myśli... W końcu robił to też dla nich. Wtedy otworzyły się drzwi i do pokoju wparował jego nowy współlokator.
Tetsuya prawie podskoczył w miejscu! Pogrążony we własnych przemyśleniach zupełnie zapomniał, że nie będzie przecież mieszkał tam sam. Odwrócił się w stronę chłopaka i uważnie otaksował go wzrokiem. Wydawał się odrobinę młodszy, ale poza tym nie różnił się tak bardzo od niego. Pierwsza wypowiedziana przez niego uwaga nieco Tetsuyę zaskoczyła, ale ostatecznie uznał to za żart.
Kiedy chłopak podszedł wyprostował się szybko i postarał się przybrał nieco mniej głupawy wyraz twarzy. Sam wyciągnął dłoń.
- Kurogiri Tetsuya, mnie również miło! - "Z pierwszego okręgu? Nieźle..." - pomyślał. Uznał, że lepiej będzie wspominać, z którego sam pochodzi. Jeszcze niepotrzebnie zniechęci do siebie potencjalnego kolegę. -Zająłem to łóżko po lewej, pozostałe są wolne. Jesteśmy pierwsi.
Wskazał swoje miejsce i uśmiechnął się pogodnie. "Uśmiech przełamuje lody" - taką radę dała mu kiedyś matka i starał się tego trzymać.

Koji zdawał się nie podzielać zachwytów Tetsuyi. Uśmiech przywitania szybko spełzł z jego ust. Rzucił swoje rzeczy na łózko i zaczął robić hmmm... Coś. Wystawił palec i naciskał na materac. Przesunął drugim po wnętrzu kufra, pokiwał szafką nocną.
- Dzięki. - Rzucił gdy zdaje się, że zakończył proces wyboru łóżka i zdecydował się zostać na tym, na które rzucił bagaż. Miał go stanowczo więcej, niż nasz medyk z Rukongai.
- Strach się bać co nam do jedzenia dadzą. - Stwierdził, ale trudno było powiedzieć czy mówi to do Kurogiriego czy też do siebie.
- Wkurzą Cię coś? - Zapytał zdawkowo, by po chwili wyjaśnić. - W sensie, jak już mamy razem mieszkać to lepiej się nie wkurzać.

Wodził wzrokiem za swoim nowym współlokatorem, patrząc co ten wyczynia. Nie chciał się od razu uprzedzać, ale zachowanie chłopaka wydawało mu się trochę nie na miejscu. Nie pasowały mu materace? Co było z nimi nie tak? Zdaniem Tetsuyi były bardzo wygodne.
Potem chłopak się odezwał.
- Wkurza? - zamrugał, nieco zaskoczony pytaniem. Nigdy się nad tym nie zastanawiał. To nie tak, że do tej pory miał wybór z kim mieszka, więc musiał tolerować różne dziwactwa pozostałych domowników - Chyba nie... Mam liczne rodzeństwo, trudno mnie zdenerwować.
Odparł pogodnie. Zerknął też odruchowo w kierunku drzwi. Był ciekawy jacy będą pozostali.

- Huh, niewybredny, co? - Stwierdził Koji kontynuując swój obchód oglądając dogłębnie pokój, postukał nawet w ściany, zajrzał pod łóżko. - Bleh, jakieś fleje wyryły napisy. "Tu spałem", niejaki Kaz. A kogo obchodzi gdzie spał jakiś wandal? - Rzucił przy okazji, by zaraz mówić z powrotem w poprzednim temacie. Chyba był nieco gadatliwy.
- Wracając do niewybredności. Niektórzy uważają, że to zaleta... - W końcu zakończył swój obchód i usadowił się na łóżku, przez jego twarz mignął grymas niezadowolenia, by zaraz wrócić do uprzejmego uśmiechu. - Ja się z nimi nie zgadzam. Moim zdaniem od życia trzeba wymagać. Jak inaczej dojść do czegoś wielkiego, gdy satysfakcjonuje nas bylejakość? - Być może tyrada trwałaby dalej gdyby nie pukanie do drzwi. Po chwili te się otworzyły, a w nich stał... Ktoś. I to naprawdę rosły, nie tylko wzrostem, ale również szerokością barków oraz ogólną potęgą budowy ciała. Kolejnym elementem charakterystycznym była biała maska zasłaniająca lico, w której były jedynie okrągłe dziury na oczy oraz prosty, wąski otwór na usta i nos. Do maski przyczepiony był biały materiał, który przechodził dalej zasłaniając tył oraz boki jego głowy, a także szedł dalej osłaniając klatkę piersiową. Na dłoniach z kolei miał białe, masywnie wyglądające rękawice. Widać było tylko jego żółte oczy o nietypowych, szerokich źrenicach.
- Cześć. Jestem Bunta. Mogę tu spać? - Rzekł wskazując na jedno z łóżek w pobliżu, których nie było ani Tetsuyi ani Kojiego.

Tetsuya zaczynał rozumieć. "Chlew". "Fleje". "Wandal". Te słowa wskazywały, że jego nowy współlokator był miłośnikiem porządku. Może nawet nieco przesadnym, ale warto było mieć to na uwadze w przyszłości, jeśli zamierzał zachować z nim dobre relacje.
Otwierał usta, już zamierzając odpowiedzieć na zadane przez Sasakiego pytanie, kiedy w drzwiach stanął rosły jegomość o nietypowej aparycji.
Maska, rękawice, biały materiał, do tego jego masywna postura... Ogólne wrażenie jakie sprawiał Bunta przyprawiło Tetsuye o dreszcze. Wyprostował się od razu na jego widok, a jego mięśnie stężały. Dopiero gdy napomniał się w duchu, że to przecież musi być kolejny ze współlokatorów, zdołał nieco się odprężyć.
- K... Kurogiri Tetsuya! - po chwilowym zawahaniu w końcu odzyskał rezon - Tak, jeszcze nikt go nie zajął. Miło cię poznać...
Zerknął kątem oka jak na obecność Bunty reaguje Koji.

Wypowiedź Tetsuyi została potwierdzona przez Kojiego, który wydawał się być w szoku na tyle, że stać go było jedynie na skinienie głową. Zamaskowany nie skomentował, a jedynie usiadł na łóżku i tak zastygł. Sasaki z kolei po sekundzie odzyskał rezon, odchrząknął i ukłonił się mówiąc:
- Cześć, jestem Sasaki Koji, z pierwszego okręgu wschodniego Rukongai. - Bunta spojrzał na niższego chłopaka i odrzekł tylko:
- Ja... Podróżowałem. - Potem zapadła cisza, trochę krępująca przyznać trzeba. Drzwi zaś nie otwierały się, wyglądało na to, że na czwartego z współlokatorów będą musieli jeszcze trochę poczekać. Impas przerwał również Koji, który podrapał się po głowie i powiedział:
- To ten... Ja się pójdę przejść do stołówki, w końcu nie wiadomo ile potrwa to rozpoczęcie roku. Ciekawe czy to co podają jest zjadliwe... - Z twarzy można było wyczytać, że ma co do tego wątpliwości. Tak czy siak skierował się do wyjścia. Tetsuya mógł ruszyć z nim, zostać z Buntą... Albo porobić jeszcze cokolwiek innego. W końcu czasu jeszcze co nieco mu zostało.

Kurogiri kilka razy zastanawiał jak najlepiej przerwać niezręczna ciszę, ostatecznie uznając, że nie ma żadnego sensownego pomysłu. Obaj jego współlokatorzy wydawali się dość specyficzni, trzeci z nich z kolei nie spieszył się z przybyciem, co samo w sobie, zależnie od okoliczności, już mogło o nim świadczyć nie najlepiej. Zaczynał mieć pewne obawy, czy zdoła się z którymś z nich dogadać, ale gdy tylko zdał sobie z nich sprawę, zdecydował się od razu je zagłuszyć. Nie chciał w końcu uprzedzać się względem nowych kolegów jeszcze zanim miał szansę w ogóle się czegoś o nich dowiedzieć.
Sasaki wybierał się na stołówkę... Na myśl o jedzeniu Tetsuyi od razu zaburczało w brzuchu. Miał nadzieje, że niezbyt głośno.
- Pójdę... Pójdę z nim. Sam jestem ciekaw stołówki. Do zobaczenia!
Ukłonił się wielkoludowi i pobiegł dogonić chłopaka.

Rosły student nie wydawał się być specjalnie przejęty tym, że dwójka jego współlokatorów sobie idzie tuż po tym gdy ten się pojawił. Prawdę mówiąc nie powiedział nic ani nie wykonał żadnego większego gestu. Tego samego nie można było powiedzieć o Kojim. Rzecz jasna gdy już Tetsuya go dogonił.
- Masakra. Coś jest w nim dziwnego, mówię Ci. A mam do takich rzeczy szósty zmysł! - Mówił głosem pełnym ekscytacji, choć może i trochę zaniepokojenia. Droga do stołówki okazała się nie być daleka. Wystarczyło zejść na parter, potem trochę w bok i voila.
======================================
Piszemy tutaj

W końcu ruszył do akademika, a było już popołudnie. Gdy wszedł do pokoju do integracji zostały ze dwie godziny, może trochę mniej. W środku zastał dwójkę współlokatorów, których zdążył już poznać, jedno z łóżek wciąż pozostawało nietknięte, a poszwy na nim ułożone w stosik. Pomimo obecności dwóch osób w pokoju panowała martwa cisza. Bunta leżał wywalony na łóżku, przez odzienie trudno było rzec czy śpi czy po prostu leży w bezruchu. Tymczasem Koji siedział przed kwestionariuszem i chyba głowił się nad nim solidnie.
- O, cześć. Jak tam wycieczka? - Zagaił słysząc, że Kurogiri wrócił do ich sypialni.

Apel podsunąl Tetsuyi wiele nowych przemyśleń. Fakt, że studenci nie byli podzieleni ze względu na pochodzenie mocno go zaskoczył, chociaż im dłużej o tym myślał, tym bardziej oczywiste mu się to wydawało. W końcu znajdowali się w akademii Shinigami. Wszyscy, którzy do niej uczęszczali, musieli być odpowiednio wyszkoleni, żeby być w stanie wykonywać swoje obowiązki, bo gdyby byli traktowani ulgowo z uwagi na wyższy status, nikomu by się to nie przysłużyło. Mogliby nawet zginąć w trakcie misji.
Pozostałe rzeczy również były dla niego mocno niespodziewane - nietypowe zachowanie dyrektora, wygląd części uczniów i wykładowców, pytania zadane na kartce... Ale z całą pewnością nic nie było w stanie przebić szoku, w jaki wprawił go przydział do najlepszej i jednocześnie najbardziej wymagającej grupy na roku. On, zwykły chłopak z odległych odmętów Rukongai, miał być stawiany na równi z najzdolniejszymi uczniami z najbardziej wpływowych rodzin? To musiała być pomyłka, bez dwóch zdań. Albo gorzej! Celowy zabieg i wytypowanie kozła ofiarnego dla jego nowej klasy. W końcu ktoś musiał tam być najgorszy, więc dlaczego nie on, biedak, którego los nikogo nie obchodzi.
Mimo że stosunkowo szybko uciszył pierwsze, zrodzone z paniki podszepty krnąbrnego umysłu, coś sobie wtedy postanowił. Bez względu jaka była prawdziwa przyczyna jego przydziału, miał zamiar stawić czoła wyzwaniu i podołać mu w stu procentach! I z takim przeświadczeniem opuścił salę, udając się na zwiedzanie.

Kiedy powrócił do swojego pokoju po swoim spacerze po kompleksie, był już znacznie spokojniejszy.
- Cześć... W porządku! Sporo się dowiedziałem. I zjadłem małe co nieco... Okropnie zgłodniałem od tego chodzenia.
Potarł kark z konsternacją, gdy uświadomił sobie, że Koji ledwie kilka godzin temu był świadkiem, jak Tetsuya wypchał żołądek połową jedzenia na stołówce.
Postanowił szybko zmienić temat. Omiótł wzrokiem pokój, na moment zatrzymując się na Buncie, a później na pustym miejscu. Przy nim zmarszczył brwi na moment.
- Nie było go na apelu. Czy to znaczy że go wyrzucą?
A kiedy podszedł bliżej zainteresował się też kwestionariuszem.
- Wypełniłeś już?

Koji nie zwrócił uwagi na to, że Tetsuya jest obżartuchem... A przynajmniej nie dał tego po sobie poznać.
- Czyli w razie czego będę miał przewodnika, nieźle. - Rzucił raźno. Żaden z kolegów wyraził podobnej troski o trzeciego współlokatora co Kurogiri. Bunta swoim zwyczajem nie odezwał się choćby słowem. Bardziej wygadany był drugi z mieszkańców pokoju numer 21.
- Nie sądzę. W końcu to tylko apel. Zresztą może na nim był tylko nie spieszno mu do akademika? Albo tak naprawdę nie mamy czwartego współlokatora, a pościel dali, bo się pomylili. Nie ma co gdybać. - Po kolejnym pytaniu podrapał się po głowie.
- Nie całkiem. Nad niektórymi trzeba się nieźle nagłowić. Weź ostatnie, mam wymienić obowiązki Shinigami od tych, które uważam za najistotniejsze do tych najbardziej błahych. Nie mam pojęcia, myślałem że tego się dowiem w akademii. - Stwierdził nieco rozgoryczony.
- A Ty już coś myślałeś nad odpowiedziami? - Zapytał. Wydawało się, że to kwestionariusza podchodził bardzo poważnie. Inne podejście zdradzał Bunta. Co prawda nic nie powiedział, ale Tetsuya dostrzegł jego egzemplarz na szafce nocnej. Był nieskalany atramentem.

Fakt, że Koji nie przejmował się zbytnio losem ostatniego współlokatora, nieco go otrzeźwił. Właściwie Tetsuya nie był pewny dlaczego, jego nieobecność tak go zaniepokoiła... Chyba po prostu był przyzwyczajony do tego, żeby martwić się o wszystko, nawet jeżeli coś nie było jego sprawą. Postanowił wziąć przykład z kolegi i bardziej skupić się na sobie.
Zajrzał raz jeszcze na własny formularz, żeby przypomnieć kolejność pytań.
- Umm... Nie, jeszcze nie miałem kiedy... - podrapał się po karku nieco zakłopotany - Myślisz, że to takie ważne jak odpowiemy? Odniosłem wrażenie, że bardziej mamy sobie sami przemyśleć jakie mamy priorytety. Pewnie nawet nikt tego nie przeczyta...
Wbrew swoim słowom, Kurogiri przysiadł na łóżku i zaczął bardzo dokładnie wczytywać się w pytania.

W pytaniu pierwszym od razu odrzucił pięć odpowiedzi i pozostały mu dwie. Mógł albo pomóc przyjacielowi osobiście dochowując jego sekretu albo zdradzić jego zaufanie, ale zwiększyć szanse na uratowanie jego zdrowia, a może nawet życia. Tutaj wszystko zależało od okoliczności... Jak poważne było uzależnienie, jak bardzo utrudniało mu funkcjonowanie. Ostatecznie uznał, że zaznaczy opcję z poinformowaniem oddziału VI o wszystkim, bo bez dostatecznych informacji to oni mieliby największą szansę, żeby mu pomóc.

Pytanie drugie i trzecie dotyczyło jego charakteru. Nie podobało mu się, uważał, że opinia o samym sobie nigdy nie będzie prawdziwa i lepiej jest pytać o nią innych. W pierwszym z nich zaznaczył "Obowiązkowość", bo była to jedyna rzecz, której w sobie był pewny. W drugim "Dociekliwość", bo to ona pozwalała mu zdobywać nową wiedzę i umiejętności.

W pytaniu czwartym żadna odpowiedź mu specjalnie nie pasowała, zdecydował się więc na taką, która była najbliższa prawdy. Lubił panować nad sytuacją, to fakt. Żałował tylko, że nie często mu się to udawało...

W pytaniu piątym z kolei, zdecydował się na odpowiedź, która być może nie była prawdą, ale chciałby, żeby nią była. Kiedy miał jakiś problem, niezmiernie się nim stresował i często uniemożliwiało mu to normalne funkcjonowanie. Gdyby był w stanie szybko taki problem rozwiązać, oszczędziłoby mu to wiele niepotrzebnych nerwów.

W pytaniu szóstym odpowiedź wybrał od razu. Nie było mowy, by wybierać, które życie jest bardziej cenne, a które mniej. Musiał spróbować uratować wszystkich, nawet jeżeli szanse były nikłe. Inaczej  czułby, że postąpił niegodnie.

I pytanie ostatnie, wspomniane przez Kojiego, dotyczące hierarchii obowiązków shinigami. Dwie pierwsze pozycje - bezpieczeństwo i pokój. Utrzymanie pokoju jest bardzo ważne, ale nie może być mowy o prawdziwym pokoju bez bezpieczeństwa.
Dwie kolejne obrona Rukongai i Seireitei. Uważal je za równie istotne, ale Rukongai nie miało nikogo, kto by ich obronił, a Seireitei miało swoje mury, kapitanów i pewnie inne środki bezpieczeństwa, o których nie miał pojęcia. W pierwszej kolejności chciał stawać w obronie słabszych.
Walka z zagrożeniami i walka z pustymi wydały mu się mocno tożsame, w końcu puści też byli zagrożeniem. Najpierw dał bardziej ogólny podpunkt, a potem szczegółowy.
Odprawianie dusz wydawało się bardzo istotne, ale Tetsuya nie potrafił umiejscowić tego wyżej niż kwestie bezpieczeństwa czy porządku.
I w końcu ostatnie trzy... Nadzorowanie ziemi, zbieranie informacji i polepszanie warunków życia. Nie był pewny o jakie informacje chodzi, nie wiedział z czym konkretnie wiążę się nadzorowanie ziemi, a polepszanie warunków życia nie miało sprecyzowanego "czyich" - mogło dotyczyć zarówno warunków życia, jak i mieszkańców Społeczności Dusz. Zdecydował się dać je wszystkie na koniec, uznając że są dla niego za mało precyzyjne, żeby się nad nimi zastanawiać.

Wypełniony kwestionariusz:

Kiedy skończył wypełniać odetchnął cicho.
- Zrobione

Ładnie rozpisane, daje +1 do inta
=================================================
Koji wzruszył ramionami.
- A cholera wie w jakim to celu. - Powiedział, po czym podrapał się po poliku i dodał - Ja tam wolałem na wszelki wypadek się z tym postarać. - Po tym Tetsuya również sumiennie zabrał się za kwestionariusz. W międzyczasie działy się oczywiście rzeczy. Bunta w pewnym momencie nagle wstał i po prostu sobie wyszedł bez słowa. Tymczasem Koji skończył jeszcze własne dzieło, by po tym odsapnąć na chwilę na posłaniu i przygotować się do integracji. Chłopak wybrał strój cywilny, a nie mundur akademii. Było to ładne zielone kimono z pomarańczowym obi. W domu Rukończyka ewidentnie musiało wieść się nieźle, bo nawet nałożył na skórę przyjemnie, choć dość intensywnie pachnący specyfik. Kurogiriemu trochę zeszło na przemyśleniach i wypełnianiu kwestionariusza. Gdy wreszcie podniósł głowę znad niego głowę to współlokator był niemal gotowy, właśnie czesał włosy.
- Właściwie to zamierzasz iść na te integracje? Bo do początku już nie zostało dużo czasu. - Zapytał brunet.

Tak się skupił na swoim kwestionariuszu, że nawet nie zauważył wyjścia Bunty. Kiedy podniósł głowę nieźle się zdziwił wyparowaniem ich wielkiego współlokatora.
Szybko się jednak otrząsnął i przeniósł wzrok na Kojiego. Kiwnął mu głową
- Tak... Idę! Już tak późno?
Odłożył swój kwestionariusz ostrożnie do szafeczki przy łóżku. Potem uważnie oszacował strój kolegi
- Myślisz, że będę się wyróżniał, jak pójdę w tym?
Nie bardzo miał ochotę zakładać cywilne ubranie. Było stare, znoszone, wytarte. Jego mundur może i nie był taki elegancki jak ten należący do Kojiego, ani pięknisiów z bogatych rodów, ale zdecydowanie dobrze się w nim czuł.

- Zgaduje, że nie. - Odpowiedział treściwie, acz dla Tetsuyi krzepiąco. Jego samego wydawało się to też zadowalać. Współlokator poczekał na chłopaka, lecz niedługo. W końcu przygotowania Kurogiriego nie były jakieś wielkie, także po chwili ruszyli. Na zewnątrz wciąż było ładnie i całkiem ciepło mimo że popołudnie leniwie przechodziło w wieczór. Droga z akademika okazała się niedługa, wciąż byli w części Seireitei przeznaczonej dla akademii i studentów.
- Te domki są własnością akademii. Zamieszkują w nim studenci, którzy sobie zasłużyli albo mieli szczęście i otrzymali na użytek domostwo. Istny komfort. - Wyjaśnił Koji wskazując na okoliczne zabudowania. Tetsuya odniósł wrażenie, że w głosie chłopaka czuć było nieco goryczy gdy o tym opowiadał. Pośród nich trafili na budynek Miedzianej Czary, który cóż... Chlubą architektury Seireitei to nie był. Budynek ukośny, obdrapany z niepełną liczbą dachówek, pomimo tego na ruch narzekać nie mogli. Gdy zobaczyli z oddali ich cel to już wchodziły do niego kolejne grupki studentów.
======================================================
Dalej piszemy tutaj

Nastał kolejny niedzielny poranek. Ah, dzień wolny! A Tetsuya nawet prawie nie miał zakwasów... Co nie oznaczało oczywiście, że nie był zmęczony. Pogoda nie zachęcała do spacerów, było szaro, wietrznie, zimno, ale przynajmniej nie padało. Rzecz jasna łóżko Junjiego było już puste. Nawet jeśli ten nocował w akademiku, a tak było poprzedniej nocy, to wstawał o niebotycznie wczesnych godzinach i wyruszał w jakieś miejsca, które sprawiały mu większą przyjemność. Z kolei Bunta i Koji nadal smacznie spali. Kurogiri mógł zaplanować sobie ten dzień tak jak mu się tylko żywnie podobało.

Kiedy Tetsuya otworzył oczy tego ranka, zerwał się z łóżka dość gwałtownie i zaczął w panice szykować sobie wszystkie przedmioty potrzebne mu do dzisiejszych zajęć w Akademii. Będąc mniej więcej w połowie zorientował się, że jego współlokatorzy smacznie śpią, co było dość podejrzane... I wtedy zrozumiał, że oto nastał dzień wolny. Odetchnął z wyraźną ulgą, od razu się uspokajając.
Przez ostatnie dwa miesiące tak już przyzwyczaił się do akademickiego reżimu, że niedziele wydawały mu się czymś zupełnie nienaturalnym. Fakt, że rankiem nic go nie goniło i mógł sam zdecydować o tym jak ułożyć sobie dzień, był z pewnością przyjemny, ale paradoksalnie niezbyt pomocny, bo mocno kusiło go by po prostu pozostać w łóżku i sobie odpocząć. Nie zrobił tego rzecz jasna, a wręcz przeciwnie, rzucił się na podłogę i zaczął poranną gimnastykę. Żadnych pajacyków czy truchtu w miejscu, bo nie chciał obudzić kolegów, jedynie 10 skłonów, kilka skrętów tułowia, 20 przysiadów, 20 brzuszków i 10 pompek.  Nie chciało mu się przeokropnie, zwłaszcza, że jego mięśnie wciąż pamiętały echo wczorajszych ćwiczeń, ale wiedział że nie może odpuszczać swojej rutyny.
Kiedy skończył, ubrał się do wyjścia i ruszył na stołówkę, uznając, że niezależnie od tego jakie miał dalsze plany na ten dzień, musiał zacząć od porządnego posiłku. Poza tym, liczył na to, że spotka tam swoją koleżankę Rukonkę - Kanojo. Powodów ku temu było kilka.
Po pierwsze, po prostu dobrze mu się z nią rozmawiało. Była może nieco dziwna i czasem miewał wrażenie, że go ocenia, ale nie przeszkadzało mu to.
Po drugie, tej niedzieli miał ochotę na to by poćwiczyć sobie kidou, a wiedział że ona ze swoją smykałką do magii, nadaje się na partnerkę w tym zakresie najlepiej.
Po trzecie, przez ostatnie dni zdarzało mu się wpadać w zadumę, bo wciąż nie wymyślił sposobu na skontaktowanie się ze swoją rodziną. Pisał listy, ale te zalegały w szufladzie, bo nie wiedział jak je dostarczyć do domu. Uznał, że może Kanojo, jako iż sama pochodziła z dalekiego rukongai, być może będzie w stanie mu coś podpowiedzieć.
Przede wszystkim musiał jednak coś zjeść, to miało priorytet.

Gnany poczuciem złudnego obowiązku udania się na zajęcia Tetsuya wstał bardzo wcześnie... W sensie, jak na niedzielę. Postanowił, jednak nie wracać pod pierzynę, tylko zrobić sobie zaprawę poranną. Nie chciało mu się wprawdzie dramatycznie, ale trzeba przyznać, że ćwiczenia zadziałały nieco ożywczo. Również dzięki temu, że przy wykonywaniu ich odczuwał ból, będący wspomnieniem poprzedniego dnia zajęć. Po tym ruszył do stołówki stosunkowo pustymi korytarzami akademika.
============================================
Dalej piszemy tutaj

Tetsuya mając nadzieję, że uda mu się spotkać Kojiego albo Buntę miał sporo szczęście. Jeszcze nim udał się w uściski Morfeusza spotkał pierwszego z nich. Właściwie było to tuż po otwarciu drzwi od pokoju numer 27. Sasaki leżał na łózko i powtarzał materiał z wykładu o Hollowach. Przeważnie dość swobodny w stylu bycia chłopak łapał wielką powagę gdy sprawa dotyczyła zajęć Zori-Senseia. Ewidentnie bardzo nie chciał mu podpaść. Mimo tego przerwał sobie i przywitał się z współlokatorem. Okazało się, że temat pojedynku Bunty też ominął jego uszy. Koji był całkiem zaskoczony, zamyślił się i dodał:
- Pewnie dostanie po trąbie. Chyba nawet to postawię. - Nagle drzwi się otworzyły. Stał w nich sam temat rozmowy, zgodnie z powiedzeniem "o wilku mowa". - Yo. - Rzucił na przywitanie rosły student. Sasaki chyba obawiał się czy Bunta nie usłyszał jego ostatniej wypowiedzi, bo aż się niemal skurczył w oczach i poczerwieniał na twarzy. Zapadła chwila ciszy, w której trzej współlokatorzy patrzyli na siebie. Przerwał ją ten ostatni.
- Co tak na mnie patrzycie? - Zapytał zdziwiony.

W drodze do pokoju Tetsuya poważnie zastanawiał się nad tym, czy czasami nie przynieść Junjiemu jakiegoś koca. Jeżeli zaśnie pod tym drzewem, może nawet nie zauważyć jak bardzo wychłodziło się jego ciało, dopóki nie będzie za późno... Ostatecznie zrezygnował, bo w końcu Junji tyle przebywał na dworze, że musiał wiedzieć, co robi.
Ucieszył się na widok Sasakiego, ale fakt, że nie wiedział o walce Bunty nieco go zastanowił. Może tak naprawdę koleżanka go wkręciła i nie było żadnej walki, a on teraz rozpowiedział wszystkim o czymś co w ogóle nie będzie miało miejsca? To by było bardzo niefortunne i miał nadzieje, że jego obawy są bezpodstawne.
Właśnie miał wypowiedzieć je na głos, kiedy do pokoju wszedł Bunta. Tetsuya odruchowo się wyprostował i wbił w niego spojrzenie, starając się ocenić czy coś słyszał. Gdy zadał swoje pytanie, dopiero odetchnął z ulgą.
- Co? Nie, nic... - spojrzał porozumiewawczo na Kojiego, a potem znów na Buntę - Po prostu słyszeliśmy, że wybierasz się dzisiaj walczyć z jakimś szlachcicem.
Po tych słowach potarł kark z zakłopotaniem
- No dobrze, ja słyszałem. Dzisiaj przy śniadaniu od Mariko-san. To prawda...?

Tetsuya okazał się sześćdziesioną i szybko zdradził swoje źródło informacji. Jaką ona wywołała reakcję u rosłego kolegi trudno było orzec ze względu na maskę zakrywającą jego twarz. Nie ruszył się, jednak na nikogo, więc chyba było okej. Zwłaszcza, że po chwili wzruszył ramionami i odpowiedział krótko:
- Prawda. - Nie było w tym szczególnych emocji, co ośmieliło Kojiego do kolejnego pytania.
- A właściwie to po co Ci to? Mało się nawalczyłeś na hakudzie czy zanjutsu? - Zapytał z ciekawością w głosie. Jeśli, jednak liczyli na to, że Bunta zwierzy im się ze swoich intencji to byli w błędzie.
- To zdaje się nie Twoja sprawa. - Rzucił cierpko, podszedł do swojej skrzynki, wyjął z niej sfatygowany bokken i wyszedł żegnając się krótko. I... Tyle go widzieli. Po chwili drzwi się zamknęły, a dwójka współlokatorów została ponownie w półpustym pokoju.
- Rety, dziwny z niego gość, co nie? Zastanawiałeś się kiedyś co on ukrywa pod tą maską? Nigdy go bez niej nie widziałem. - Powiedział Koji gdy minęła dłuższa chwila od wyjścia Bunty.

- Czasami się zastanawiam... - odparł w odpowiedzi na pytanie Kojiego - Ale to pewnie nic takiego. Może ma poparzoną twarz albo jakieś paskudne blizny, których nie chce pokazywać?
Pokręcił głową. Faktycznie na początku myśli o masce Bunty znacznie częściej zaprzątały mu głowę niż teraz.
- Bardziej mnie ciekawi ta jego walka, gdyby to był sparing to by chyba o tym wspomniał, a to wyglądało jak coś osobistego. Chyba ktoś tu nadepnął mu na odcisk...
Zmarszczył lekko brwi, dając sobie czas do namysłu po tym stwierdzeniu. Właściwie nie było ono niczym odkrywczym, jednak do rozmowy z Buntą mimo wszystko bardziej skłaniał się ku temu, że to jakaś przyjacielska potyczka.
Ostatecznie wzruszył ramionami.
- Trudno! Zobaczymy wieczorem jak mu pójdzie, będziesz szedł? Możemy iść razem

Jak się okazało, że Koji również zamierzał iść na to przedstawienie. Poza tym nie miał za wiele do powiedzenia w kontekście pomysłów co mogą ukrywać rękawice i maska Bunty. W rezultacie rozmowa dobiegła końca. Sasaki powrócił do swojej lektury, a Tetsuya udał się na drzemkę. Było przeprzyjemnie. Gdy okrył nieco schłodzone ciało kołdrą to poczuł błogość. Poza tym po solidnym spacerze zdał sobie sprawę, że po tym całym tygodniu jest jakiś taki niewyspany. Ostatecznie z małej drzemki wyszedł mu solidny kawał spańska. Obudził go chyba głód, bo ledwie po otwarciu oczu zaburczało w jego brzuchu. Nic dziwnego, śniadanie zjadł wczesne, a pora była właściwie obiadokolacyjna. Jak się okazało na stołówkach dziś był dzień, w którym kucharze skupili się na zupach różnego autoramentu. Były takie z makaronem, ryżem, rybami, owocami morza mięsem i tak dalej. Część z nich była na tyle gęsta, że Kurogiri najadł się solidnie. Na stare boisko należało się kawałek przejść, więc właściwie zaraz po posiłku Koji ponaglił chłopaka, aby ruszali. Ściemniło się już, więc temperatura spadła, jednak w zamian za to chociaż wiatr nieco się uspokoił.

Dalej piszemy tutaj