Mieszkanie na uboczu centrum

Jeszcze nie przedmieścia, ale raczej nie centrum - w takich warunkach zostało ulokowane mieszkanie, którego jeden z pokoi zostało zajęte przez młodą dziewczynę. Urządzone raczej ascetycznie - jest mały stolik, mata szafa w której trzymane są ubrania, mniejsza szafka na bibeloty, i parę innych drobnych elementów wystroju. Trochę podniszczone - widać gdzieniegdzie odchodząca tapetę, ale przynajmniej nic tu nie biega. Do łazienki i kuchni musi wychodzić do wspólnej części, acz na razie nie ma innych lokatorów a właściciel jest stosunkowo rzadko.

Dzwonek komórki rozbrzmiał intensywnie po ścianach małego pokoju. Wyraźnie podirytowane stęknięcie rozległo się, gdy Urumi zaczęła się potykać o swoją kołdrę. Było to jakkolwiek interesujące gdyż cały czas znajdowała się w pozycji leżącej. Rządza mordu wzmagała się coraz bardziej, aż przeczołgała się przez pół pokoju i po kolejnych chwilach walki znalazła swojego oprawce. Wykonała ruch nieadekwatny do tego co chciała zrobić.
-Tak sze...-Skrzywiła siez gdy kolejna fala bezsensownych dźwięków wdarła jej się do ucha. Przynajmniej była już całkiem rozbudzona gdy w końcu uciszyła do cholerstwo. Może jednak porządki w dźwiękach to nie był najlepszy pomysł...
Wyszła zaraz do kuchni. W trakcie gdy przyrządzała sobie śniadanie, zwiedzała łazienkę i przygotowywała do tego pierwszego, jakże poniżającego dnia w jej nowym życiu przeglądała sobie internetową prasę na swoim telefonie, jak i włączyła niewielki telewizor w przestrzeni pomiędzy kuchnią a pokoikami, ot by coś tam sobie grało. Musiała na końcu tego wszystkiego jeszcze wcisnąć się w ten uniform który dostała. Zaczęła od rękawiczek. A jak ich nie było to założyła własne.

Budzik niewątpliwie mógłbym wybudzić niedźwiedzia ze snu zimowego. Gorzej, że taka pobudka mogłaby go wprawić w nastrój do mordowania okolicznych turystów i mieszkańców lasu. Nie ma nic gorszę niż takie złowrogie dzwięki, które zmuszając Cię do wypełznięcia spod ciepłej kołdry. No, ale stało się. Chwilę jeszcze walczyłaś z telefonem i w końcu udało Ci się uciszyć złowrogiego oprawce. A przez głowę przeleciała Ci myśl, że chyba warto zainwestować w tradycyjny budzik, albo poszukać lepszego dźwięku w internecie. Kiedy Urumi wykonuje poranną rutynę, krążąc po niewielkim pustym mieszkaniu z telewizora wyłapana kilka niusów.

• Otwarcie nowego punktu ze starbucksem, dwie przecznice od mieszkania
  
• Popularny sieciówka spożywcza ma dzisiaj wyprzedaż.
  
• Zaginiecie dwóch osób kobiety i mężczyzny niedaleko popularnego klubu nocnego. Nikt nie widział, gdzie się udali oraz kiedy wyszli. Ale ich znajomi nie mogą się z nimi skontaktować.
  

Podczas przeglądania źródeł masowego przekazu natknęła się na masę zdjęć i reportaży zachwalających i promujących nowy punkt z kawą. O dziwno nie widziała żadnych informacji o zaginięciu dwóch osób na głównych stronach. Wydało jej się to trochę dziwnie, w końcu to bardzo poważna sprawa. Nic ciekawsze nie znalazła tego dnia w prasie, najwidoczniej nie było nic innego wartego uwagi. No bo kogo interesowała informacja, że zaginał kot czy pies. Uniform był kompletny i idealnie pasował. Widać pani, która Ci go wydawał dobrze zdjęła z Ciebie miarę.

Hm. Starbucks. Może się przejść jeszcze przed pra... właściwie jak mogła to nazwać? Z drugiej strony musiała znaleźć jakieś inne źródło utrzymania, bo to co miała dla siebie to były jakieś resztki. Więc może jednak sobie odpuści. Dziwnym było to, że na temat tamtej dwójki była jedynie wzmianka w telewizji. Może to była świeża sprawa? Może pozostałe lokalne media jeszcze nie podłapały tematu? Ale to z drugiej strony też mało przekonujące, bo właśnie tam powinny widnieć ich wizerunki...
Z nudów zaczęła szperać trochę bardziej. Popatrzyła po stronach policji czy może mają coś na temat osób zaginionych. Zerknęła na stronę stacji czy coś więcej podali, jak i przypomniała sobie jak właściwie tamta dwójka miała na imię i nazwisko. Może podawali. Jak nie to jest to tym dziwniejsze. Tak sobie zajmowała czas przed wyjściem - szperając. I planując, kiedy będzie mogła zrobić zakupy. Może być to niezbędne dla jej przeżycia.

Urumi słusznie zdała sobie sprawę, że akademia policja to jeszcze nie praca. Lecz tylko szkolenie i egzaminy. Jednak szkoła oferowała stypendia dla najlepszych uczniów i w tym mogła doszukiwać się zbawienia od głodówki. Przypomniało się jej także, że osoby kończące z najwyższymi wynikami mogą dostać lepszy przydział niż zwykłego posterunkowego. Tylko szkopuł tkwił w tym, że egzaminy wstępne już był wyniki z teoretycznych był bardzo wysokie, ale aspekty fizyczne zaniżyło mocno jej ocenę końcową, dlatego nie dostała stypendium na pierwsze półrocze. Jej przypuszczenia były słuszne, w internecie coś się działo a raczej ktoś działał. Kobieta zauważyła wpis o zaginionych na jakimś portalu, ale jak tylko weszła w link to wyskakiwał jej wpis, że artykuł nie istnieje. Kiedy pogrzebała chwilę dłużej, znalazła informacje ze zdjęciami o zaginionych. Mężczyzna nazywa się Naofumi Yokon a kobieta Sayo Ogawa. Z ustaleń policji wynika, że nic ich nie łączy, mieszkali w różnych prefektura i chodzili do innych szkół. Yokon ma 21 lat, a Ogawa 20. Wszystko wskazuje, że są to przypadkowe ofiary albo policja nie jest w stanie ustalić związku między nimi.

Mężczyzna:

Kobieta:

Tak, pieniądze będą problemem. Jakby tylko ten harcerzyk był taki miły i umożliwił jej przeżycie przez najbliższe pół roku...
Trochę ciekawsza była sprawa tej dwójki zaginionych. Zdaje się, że ktoś próbował czyścić dane na ten temat. Może to była policja która próbowała zachować poufność śledztwa, a może ktoś jeszcze inny. Akurat handlem ludźmi się nie zajmowała, narządów też, ale... Hm. Nie, raczej by czegoś takiego nie robiła, bo wzbudziło by to podejrzenia, tak jak w jej przypadku. Haker amator albo działania policji.
W każdym razie pobrała zdjęcia na komputer i przesłała je sobie mailem na skrzynkę pocztową. Zgrała je też na komórkę na wszelki wypadek. Niezbyt przejmowała się ich losem, ale wzbudziło to jej pewną ciekawość. Zawsze jakieś urozmaicenie. Może nie na tyle, by się tam pakować, ale może jeszcze pojawia się jakieś wieści. Może w innych klubach również będą znikać ludzie, albo akurat w tej okolicy.
Na wszelki wypadek spróbowała ich jeszcze odnaleźć na Facebooku i Twitterze. Może znajdzie tam jakieś informacje albo nawet coś co by ich łączyło. Albo i nie, brak informacji też jest jakaś informacją. Ale nie poświęcała na to zbyt dużo czasu.
Skończyła się ogarniać. Miała jeszcze godzinę w trakcie której nie za bardzo wiedziała co ze sobą zrobić. Upewniła się czy aby na pewno wszystko wzięła, czy wygląda adekwatnie, i czy ogólnie wygląda dobrze. Może jednak się przejdzie jeszcze do tego Starbucksa, skoro i tak nie miała nic lepszego do roboty. Czekoladowe frappe brzmiało jak dobry plan.

Dziewczyna zabezpieczyła na różne sposoby zdjęcia zaginionych. Najpierw wysłała je sobie na mail a następnie jeszcze umieściła w pamięci telefonu. Później przeglądała media społecznościowe w poszukiwaniu ich. Niestety na początku nie udało jej się odnaleźć ich profile czy twetów. Gdy już miała skończyć na ekranie, pojawiła jej się chamska reklama klubu, w który zaginęły te dwie osoby. Gdy w nią kliknęła, wyskoczyły zdjęcia z loży vip. Co zabawniejsze. Osoba, która je tam umieściła, nawet oznaczyła ich konta na facebooku. Okazuje się, że bawili się tam razem i wyglądali na bliskich znajomych. A przynajmniej tak mogła wywnioskować, Urumi widząc ich mizdrzących się. Najwidoczniej wypili za dużo albo ukrywali przed wszystkimi swój związek. Liczył się tylko fakt, że miała teraz ich profilie. Sprawdziła trzy razy i wszystko, co było jej niezbedne na pierwszy dzień miała ze sobą. Po drodze postanowiła wpaść na Kawkę do starbacksa, kiedy podchodziła do lokalu zauważył, że jest przyozdobiony balonami i wstążkami, a na szybie była reklama kawa pięćdziesiąt procent taniej. Wystrój był typowy dla tej sieci lokalów, kilka stolików z drewna, przy nich miękkie tapicerowanie sofy i bar, przy którym stali bariści. Podeszła do lady i ujrzała tabliczkę „Poszukiwany pracownik . Pełny i niepełny etat.” Przy kasie stał najbardziej pospolity z twarzy Japończyk, którego ciężko byłoby wyróżnić z tłumu.
-Dzień dobry, w czym mogę pomóc?- Ukłonił się i zapytał z uśmiechem.

Okej, raczej ot tak nie powinny jej zniknąć. Sama zapamięta, ale jeżeli miałaby komuś je pokazywać to z pamięci tego nie zrobi. Nie umiała też na tyle dobrze rysować by je przenieść na papier. Poszukiwania dalej trwały, i niestety nie szło jej to zbyt dobrze, co było dziwne. Powinna w jakiś sposób po nazwiskach (które w dodatku miała w formie spisanej - uroki oglądania czegoś w internecie, że można było przewinąć do tyłu) a jej to nie szło. Może jakieś dziwne ustawienia, niestety aż tak się nie znała. Miała jednak sporo szczęścia - reklama podsunęła jej inny pomysł który się sprawdził - miała i poszlakę, i ich profile. Z tych drugich nic niestety nie wyciągnęła, za to zdjęcie sugerowało przynajmniej przelotny kontakt. Bingo.
To zdjęcie również zapisała, tak samo jak poprzednie. Wszystko co jej było potrzebne do tego dnia miała i wyszła. Sprawdzała w międzyczasie ich profile, ale nie spodziewała się za dużo - większość rzeczy mogła być dostępna tylko dla znajomych, ale lepiej mieć niż nie mieć. Również zapisała hiperłącza. Przejrzy jak będzie piła kawę.
Wystrój tego nowego miejsca był tandetny, ale na pewno zwracał na siebie uwagę. Co przyciągnęło jej uwagę to wyrazna promocja na otwarcie lokalu, i ogłoszenie o poszukiwaniu pracownika. Nie marnowała czasu. Podeszła do baru.
- Dzień dobry, czekoladowe frappe poproszę. I informacje apropo tego. Do kogo mam złożyć CV? Macie gdzieś spisane warunki zatrudnienia?-Konkretnie, ale jakiś drobny uśmiech przywołała na twarz, wskazując jednocześnie na ogłoszenie w sprawie pracy. Niestety potrzebowała na gwałt jakiegoś źródła utrzymania, więc weźmie cokolwiek. Na cholerę ta część fizyczną była aż taka ważna, to akurat da się wypracować...

Niestety stało się to co przewidziałą Urumi, ich profile były ustawione tak, że jedynie ich znajomi i znajomi znajomych mogli zobaczyć ważniejszą zawartość. Kobieta znalazła kilka zdjęć z parku Kinshu na profilu mężczyzny i wpisy dziewczyny typu #Yolo #Party #Dance #Kinshu. Możliwe, że to tam spotykali się kochankowie albo poznali. Teraz czekała ją upragnione frape, w końcu przeglądanie faceboku wzmaga zapotrzebowanie na cukier i kofeinę.
-Czekoladowe frappe kosztuje 300 yenów, ale z racji promocji cena wynosi 150. Pani godność?- Zapytał się w celu podpisania kubka, aby przypadkiem nikt nie otrzymał złego zamówienia.- Oczywiście, proszę tu jest broszurka ze wszystkim informacjacmi. Kiedy wyśle pani CV. Kierownik zadzwoni do pani i wybierzecie termin rozmowy. - Podał Ci ulotkę, z niezbędnymi informacjami. Po jakiś pięciu minutach oczekiwań usłyszałaś podane imię i nazwisko, Twoje czekoladowe frappe było gotowe. W ciągu tej krótkie chwili do lokalu wparowało, multum kobiet śpieszących się do pracy. Urumi chyba była w czepku urodzona, gdyby zjawiła się trochę później dalej stałaby w kolejce. Otrzymała kawę i broszurkę, więc mogła obrać nowy kurs.

Spoiler:

Czyli kicha, mogła się spodziewać. Może się dowie czegoś więcej jeśli odpowiednio zagada do kogoś na miejscu.Ale był też jeden pomniejszy trop, który mógł to jednak okazać się bezsensowny. Park Kinshu. Raz - sprawdziła z którego były to wiadomości, jak bardzo były od siebie oddalone w czasie, oraz jak daleko jest ten park od tego nieszczęsnego klubu. Ale to dopiero jak zamówiła swoją kawę.
-Uchibayashi. Za chwilę wyślę, dziękuję.-Skłoniła się lekko i usiadła gdzieś na boku, szukając w telefonie swojego CV. Zawsze warto mieć takie rzeczy na podorędziu, ale i tak musiała narzędziem online pozmieniać parę rzeczy - głównie musiała wykasować prace z przykrywki, zostawiając tylko parę nędznych wpisów z prac dorywczych. W najgorszym razie powie, że nie mogła pracować bo ktoś z rodziny wymagał stałej opieki i padło na nią, trudno. Ta praca to i tak nie był jakiś cud. Przerobione CV z dopiskiem, by w miarę możliwości dzwoniono wieczorem wysłała na podany adres i wróciła do poszukiwań. Weszła akurat w dobrym momencie, by być trochę wcześniej przed całym motłochem, i ze skrywaną satysfakcją usiadła sobie tam gdzie wcześniej. Picie i chodzenie było w strasznie złym guście, a i tak musiałaby potem iść z pustym naczyniem aż dojdzie gdziekolwiek gdzie mogłaby wyrzucić. Pięć-dziesięć minut jej jeszcze nie zbawi. W tym czasie sprawdziła co jaki czas organizowane są oficjalne imprezy w parku Kinshu, kiedy były organizowane, i czy pokrywały się z datami wklejonymi przez dziewczynę, plus minus jeden dzień. Może jednak dostanie to cholerne stypendium.

Urumi pozmieniała to i owo w swoim CV, żeby wyglądało jak najbardziej legitnie jak tylko mogło. Czyli usunęła niewygodne fakty, zostawiła tylko kilka wpisów z prac dorywczych i poprosiła o kontakt w godzinach wieczornych. Przysiadła na chwilę i sączyła swoje frape obserwując wielki tłum kobiet, które przyszły po piernikową kawę z limitowany kubkiem termicznym. Tłum jeszcze bardziej zawrzał jak się okazała, że nie ma kubków, bo nie dojechały. Wszystkie ten biznesłumen były prawie gotowe wydrapać biednemu sprzedawcy oczy. No po prostu istna dzicz i wrodzona japońska chęć do kolekcjonowania limitowanych rzeczy. Uchibayashi prawdopodobne czuje wstręt do nich i najchętniej zmieniłaby swoją narodowość albo może gdzieś skrycie sama chciała kupić taki kubek, ale jej budżet nie pozwalał. Przeglądaj oficjalne informacje znalazła tylko daty festynów i pikników. Nic ciekawe, jednak kiedy miała już się podać, zobaczyła dziwny wpis w innym języku. Był to wpis jakieś DJ, który używał pseudonimu Bloodsucker. Jeżeli Urumi nie zna angielskie slangu, to musiała pomóc sobie tłumaczem. Ktoś organizował tam nielegalne imprez, czyżby klub w jakiś sposób powiązany w tym Djejem?

Tweet:

*Rave nielegalna impreza w plenerze albo jakiś ruinach. Głośno muzyka, używki i tance.

Tak naprawdę zamieszanie i chaos jaki powstał zwyczajnie ja irytował, ale bez jakiś skrajnych emocji. Była na szczęście na tyle daleko, by może jedynie tam zerkać co jakiś czas z bezpiecznej odległości. I tak miała inne rzeczy na głowie niż armię kobiet z korpo. A kubek mogłaby mieć - o ile był przy okazji darmowy.
Po raz kolejny trop wpadł na nią w momencie gdy miała odpuścić. Nielegalne imprezy w parku? Do tego Rave? Ktoś musiał przymykać na to oko, ewidentnie. Karakura nie była znowu tak dużym miastem... Co by trochę tłumaczyło.
W każdym razie dość się zasiedziała. Dopiła kawę i wychodząc wyrzuciła kubeczek. Sprawdziła jeszcze tylko jedna rzecz - czy daty zdjęć oraz postów dziewczyny z oczywistymi tagami pokrywają się z datami wpisów tego krwiopijcy. Plus minut jeden, dwa dni. To mógł być czysty przypadek, ale niekoniecznie. Zwłaszcza, jeśli się to będzie powtarzało. Zwykła funkcja szukania tagów bądź nawet słów kluczowych powinna się sprawdzić.
Cóż. Przynajmniej zabijała trochę czasu. A nuż nawet się jej to przyda do stypendium? Będzie musiała zagadać tam do kogoś, jeżeli zrobi to na kimkolwiek wrażenie. Ale na razie musiała tam dotrzeć.

Daty wpisów i zdjęć były bardzo zbliżone do siebie, maksymalnie dzień wcześniej albo jeden dzień później. Wiele tagów również się pokrywało, co więcej ludzie nawet zakładali dziwne fanpage gdzie pisali różne absurdalne rzeczy. „Ten dźwięk można zobaczyć i poczuć na skórze.” „Cieniste potwory, te efekt są świetne.”. Było to bardzo dziwne Urumi domyślała się, że to jest coś nienaturalnego. Może jakiś nowy narkotyk pokroju LSD albo inne gówno, po były ostanie informacje , które udało się jej wygrzebać. No nic, niestety czas wolny uczennicy akademii policyjnej się kończył. Wyrzuciła kubek papierowy do kosza i udała się na zajęcia. W końcu dotarła do bardziej skrajnego dystryktu gdzie mieściła się akademia.

Zapraszam tutaj. https://bleach.forumpolish.com/t2382-akademia-policyjna