Akademia Policyjna.

Cały ośrodek był całkiem sporych rozmiarów, wygrodzony murem dwumetrową z drutem kolczystym na górze. Wszystkie budynki był bez skazy a trawnik równo skoszony. Widać dozorców nie brakowało. Do wnętrza prowadziła tylko jedna brama, gdzie trzeba było okazać dowód i podać cel wizyty. W skład kompleksu wchodzi:

• Duży budynek, w którym są liczne klasy i audytoria.
  
• Mniejszy budynek, znajduje się szatnia i stołówka.
  
• Kryty basen.
  
• Tereny zielonych było urządzone boiska, tory przeszkód i strzelnica.
  
• Nuke town z killhousem. ( Do ćwiczenia różnych scenariusz i egzaminów).
  
• Parking.
  

#Urumi
Urumi stałą chwilę przed wejście i przyglądała się wszystkim ludziom, co wchodzili i wychodzili, a nawet zauważyła kilka osób ubranych jak ona. W oknie ujrzała starszego pana w białej koszuli z niebieski krawatem i przypinkę dozorca.
-Młoda damo, zapraszam po przepustkę. Widzę, że masz mundurek policyjny. Kiedyś przyszedł taki jeden i miał na sobie szorty i koszulkę na ramiączka. A jak się awanturował, żeby go wpuścić. Skaranie boskie z tą młodzieżą w domu nie nauczyli go kultury chyba.No ale już mniejsza o tamtym nicponiu. Bardzo dobrze zrobiłaś ,przychodząc chwile wcześniej. Najgorsi są Ci spóźnialscy co myślą, że wypisanie i zakodowanie przepustki jest takie proste. Obyś tylko nie zapomniała dowodu.- Powiedział chrypowaty głosem mężczyzna. Widać, że lubił sobie po narzekać, ale też można było od niego wyczuć ciepło. Na pewno chciał dobrze dla wszystkich, ale czasami musiał dać upust swoim frustracją. Nalał sobie kawy i usiadł przy komputerze.
-Po proszę dowód i potwierdzenie przyjęcia do akademii?- Spojrzał na nią i wyciągnął dłoń. Urumi wcześniej wszystko sobie przygotowała. Więc wystarczy, że wygrzebie to ze swojej torebki.

Kolejne dziwne wieści. Parę lat temu wzięła by to za efekt jakiegoś świństwa - może nawet takiego którego pomagała rozprowadzać, nie o takich efektach słyszała. Porobiła screeny i zapisała hiperłącza. Teraz jednak kojarzyły jej się z tym zupełnie inne rzeczy. Żadnej opcji nie powinna wykluczać. Ale na ten moment to powinno wystarczyć. Teraz pozostało tylko skontaktować się w tej sprawie. W sumie... Mogła po prostu zadzwonić. I zrobiła to. Miała trochę złe doświadczenia, ale ostatecznie jak zadzwoniła na komendę to przedstawiła się, powiedziała o którą sprawę chodzi, i że może znalazła jakieś poszlaki które mogą pomóc, o ile już na nie się nie natknęli, i poprosiła o kontakt do osoby prowadzącej sprawę, tłumacząc niemożność stawienia się osobiście sprawami zawodowymi. Ale cóż to - niedługo powinna być. Miała mało czasu na napisanie maila

"Szanowny/a Panie/Pani xxx,

Pisze w sprawie niedawnego zaginięcia dwóch młodych osób, o którym była mowa w dzisiejszych porannych wiadomościach. Przy kawie przed pierwszym dniem waszej akademii sprawdziłam parę rzeczy - może okażą się pomocne.Jeżeli pojawią się jakieś pytania - proszę o kontakt.

Z poważaniem,

Uchibayashi Urumi"

Załączyła też wszystkie zrzuty ekranu i hiperłącza jakie udało jej się zgromadzić. Trochę tego było, więc zadbała o odpowiednią kolejność przyczynowo-skutkową. No. Tak czy owak powinno to ich zainteresować, zwłaszcza iż wspomniała o swojej obecności tutaj.

To miejsce przypominało nieco bardziej jakiś poligon niż coś co można byłoby się spodziewać w mieście, nawet na jego obrzeżach. Nie narzekała jednak i jak była kolejka to sobie grzecznie poczekała. Przyszła w końcu jej kolej i cierpliwie wysłuchała narzekań starszego człowieka, który i tak jak na swój wiek trzymał się nieźle. Miała bardzo neutralny wyraz twarzy, nie wyrażający zbyt wiele. Kiwała jednak głową tam gdzie trzeba, bo faktycznie go słuchała. Nawyk. Nie wiadomo kiedy co może się przydać.
-Staram się jak mogę. Już, chwileczkę.-Dowód wiedziała gdzie miała, natomiast za potwierdzeniem musiała chwilę powyglądać. W końcu jednak wyciągnęła jego i drugie, i w takiej formie podała to wszystko oburącz, lekko się skłaniając i mrucząc "proszę".
Powinna zdążyć. Widząc jednak ogrom tego miejsca zapytała tylko o wskazanie kierunku gdzie powinna się teraz udać. O ile wcześniej tego gdzieś nie podali, co zapewne sprawdziła wcześniej - w takim wypadku żegnając się uprzejmie ze staruszkiem nie traciła czasu i tam poszła.

Zbierała wszystkie materiał niczym rasowy reporter, nawet Echo Karakury nie miała takiego Asa w swoich szeregach. Gdyby kiedyś Urumi nie wyszła praca w policja zawsze może zostać łowcą okazji i szukać najciekawszych materiałów do artykułów. Teraz kiedy dostała dane detektywa Senichi Sato, który prowadził dochodzenie w tej sprawie. Przystąpiła do napisania maila, w nim zawarł wszystko, co było niezbędne i w odpowiedniej chronologii. Następnie zajęła się załatwianie formalności.
-Dobrze wygląda na to, że wszystko się zgadza. Proszę chwilę poczekać.- Odwrócił się w stronę okna, a Urumi usłyszała dźwięk drukarki. Położył na ladzie dokument. -Proszę podpisać dwóch miejsca i wpisać dzisiejszą datę. - Wręczył Ci długopis. Widzisz, że to normalne podanie o identyfikator. -Kiedyś przyszedł mężczyzna, który nawet nie wiedział jak zapisać swoje imię i nazwisko. Jaki to był wstyd- Widzisz, jak mężczyzna próbuje stłumić śmiech. Jak tylko przekażesz mu dokument, mężczyzna zaprasza Cię do pomieszczenia obok. - Zapraszam tutaj.- W pomieszczeniu zauważasz tło fotograficzne zasłonięte okna i lampy do zdjęć. -Proszę tu położyć torbę i stanąć w tym miejscu.- Wskazał starszy mężczyzna, samemu biorąc do ręki aparat na statywie. -To już ostatnia rzecz i identyfikator będzie gotowy. Zazwyczaj nie robi tego od razu, ale dla pani zrobimy wyjątek. Nie będzie pani musiała czekać w kolejce.-

Jak dla niej to były podstawowe informacje, które po prostu leżały i czekały na znalezienie. Sama miała trochę farta, że pogrzebała trochę dłużej niż planowała, albo też była już na tyle zawzięta by skończyć dopiero wtedy gdy mogła z tym przejść gdzieś dalej. Jak dla niej kolejne kroki były dość jasne, ale wypadałoby mieć już jakieś z tego profity, albo przynajmniej ich zapowiedź.
Kiwnęła głową, będąc niemal pewną, że wszystko załatwiła, ale druga strona musiała się wykazać inicjatywą. Pochyliła się i po szybkim zapoznaniu się z dokumentem dała autografy w odpowiednich miejscach, nie zapominając o dacie. Czysta formalność, w jej sytuacji nawet gdyby musiała sprzedać swoje nerki nie mogła zbyt wybrzydzać. Za dużo haków.
-Naprawdę? Huh. Kto by pomyślał.-Było to dziwne, ale nie na tyle by zaprzątała sobie w tym momencie głowę. Hipotetycznie jest to możliwe, ale mało prawdopodobne. No nic. Po podpisaniu się podała kartkę stróżowi i udała się za nim. Zastosowała się do instrukcji - czemu miała by tego nie robić - i tylko zachowała twarz stosowną do paszportu. W końcu oficjalny identyfikator, no i może potem będzie dało się to... A nie. Chociaż?
-Oh, to bardzo miłe. Dziękuję.-Pokusiła się o drobny uśmiech i ukłoniła się. Dalej bez przesadnych emocji, ale w duchu cieszyła się trochę, że ten nieszczęsny proces ją ominie. Trochę spokoju.
Także ustawiła się na tle fotograficznym i ustawiła się do zdjęcia. Potem jej zostało odebranie identyfikatora i udanie się na... miejsce zbiórki? Miała jeszcze chwilkę by sobie przypomnieć, nie powinno to zająć długo.

Dozorca robił zdjęcia z iście piekielną precyzją i pasją. Chyba miał jakieś niespełnione marzenia albo jego ambicja nie pozwalała mu na zrobienie brzydkiej fotografie do identyfikatora. Pomimo kilku powtórek przez mruganie albo zły kąt obiektywu i tak poszło mi całkiem sprawie i już po 10 minutach Urumi otrzymała swój identyfikator. Kiedy spojrzała na zdjęcie, nie było na nim żadnej skazy, oczy równomiernie otwarte, a włosy nie stroiły fochów. Dał jej też rozkład całego kompleksu, żeby w razie czego mogła się odnaleźć.
-W tym roku jest tylko jedna grupa kadetów, ale co się dziwić w końcu płaca nie wzrasta, a obowiązków i przepisów przybywa. Sam chętnie zmieniłbym pracę, ale jestem już za stary na to. Trzeba było mi nie słuchać rodziców i zostać fotografem, a nie się tu marnować. Przepraszam, że zabieram panience czas. To tak proszę się udać pod sale 303. Za bramkami prost, później w prawo i trzeci zakręt w lewo. Stoi już tam kilka osób, także raczej panienka trafi. Dziękuje, życzę miłego dnia.- Ukłonił się i poszedł z Tobą do czytnika, na wypadek jak z kartą było coś nie tak. Wszystko zadziała i Urumi mogła udać pod salę albo pozwiedzać okolice ponieważ miała jeszcze jakieś 15 minut przed rozpoczęciem.

Zniosła dzielnie nadgorliwego dozorcę, który z jakiegoś powodu za punkt honoru obrał sobie zrobienie jej zdjęcia które byłoby idealne. Przez to cały proces zajął znacznie dłużej niż by chciała, ale i tak krótko. Jego słowa też nie napawały ja optymizmem, i utwierdzały ją w przekonaniu, że została tu wysłana w ramach jakiegoś przykrego żartu albo kary.
-Nic nie szkodzi, bardzo dziękuję. Do widzenia.-Ukłoniła sie i wyszła. Nareszcie. Stwierdziła, że jeszcze będzie miała tego miejsca dosyć wystarczająco szybko, wie odpuściła sobie zbieranie i udała się pod odpowiednią sale. Sprawdzi przy okazji, czy może otrzymała jakiegoś maila zwrotnego.

Urumi poszła drogą, którą jej wskazał dozorca i po krótkiej chwili dotarła pod wskazaną salę, gdzie czekała już całkiem sporo grupa ludzi w różnym wieku. Kilka osób była trochę starsza, kilku młodszy, a nawet parę równolatków. Kiedy sprawdzała skrzynkę pocztową, nie znalazła żadnej wiadomości, którą ją interesowała. Poczuła na sobie wzrok przysłowiowego samca alfa, który dosłownie pożerał ją wzrokiem. Na szczęście prowadzący waszą grupę pojawił się punktualnie na czas, żeby wprowadzić was do klasy. Był ubrany w czarny dobrze dopasowany i wyprasowany garnitur i krawat, a pod marynarką białą koszula. Mogło to wskazywać, że będzie miał przysłowiowego kija w czterech literach i będzie ich zanudzał formalnością i protokołami. Kiedy zajęliście miejsca w klasie, nauczyciel wziął kredę do ręki i na tablicy napisał swojej imię i nazwisko.
-Witam wszystkich nazywam się Senichi Sato i od dziś będę was przygotowywał do egzaminów. Liczę na owocną współpracę.- Ukłonił się i wyjął wcześniej przygotowane rzeczy. Rozdał, każdemu plan lekcji na najbliższy półrocze i następnie przystąpił do omówienia ogólnego i wprowadzanie.

Senichi Sato:

Samiec alfa:

Od poniedziałku do Piątku
9:00- 14:00 różne zajęcia(W Tym pół godzina przerwa na lunch)

Z wyjątkową premedytacją ignorowała pozostałe osoby, skupiając się na tym co miała na ekranie swojego telefonu. Przede wszystkim dlatego, bo nie miała ochoty na rozmowy z kimkolwiek w tym momencie, zwłaszcza jak czuła na sobie czyjeś spojrzenie. Podejrzewała, że i tak będzie musiała w którymś momencie sobie poradzić z tą pluskwą, która na pewno do niej podejdzie. No dobrze. Czasem trzeba takie zgniatać.
Weszła do sali. Była spokojna do czasu aż się szanowny instruktor przedstawił. Sprawdziła na wszelki wypadek jak się nazywała osoba do której wysłała maila. Może to nie był przypadek? Trochę w to wątpiła, ale i tak musiała poczekać aż wszelkie kwestie formalne zostaną zakończone.

Urumi sprawdziła dane w telefonie i wszystko się zgadzało. Właśnie ten instruktor prowadził również dochodzenie w sprawie zniknięć tamtych młodych ludzi. Wygląda na to, że z rana uczy nowego pokolenia policjantów, a po południe zajmuje się ważniejszymi sprawami. Może ktoś wysyłał tu go za karę albo kadra miała duże braki, albo policja jakoś nie podchodziła do tej sprawy poważnie. Może myśleli, że para jak to typowi młodzi dorośli uciekli gdzieś razem albo jeszcze nie obudzili się po imprezie. Po długim i przeciągającym się wprowadzeniu wszyscy poznali wszystkie panujące przepisy i zasady na obiekcie oraz gdzie mieli się udać w razie ewakuacji. Senichio stwierdził, że zanim zakończy dzisiejsze spotkanie. Lepiej będzie pokazać grupie cały kampus z jego wszystkimi dobrami i zabrał ich na krótki zwiedzanie, po którym według woli mogli wrócić do domu albo pójść skorzystać z jakichś zajęć dodatkowych. Dodatkowo pokazał im gdzie, jest ich szatnia i prysznice. W której będą mogli się przebierać, ze służbowych ubrań w cywilne. Oczywiście nie były koedukacyjne.

Więc rzeczywiście, to właśnie ta osoba się tym zajmowała. Dziwne, że w takim razie zajmował się czymś jeszcze skoro miał aktywną sprawę, i to na etapie początkowym śledztwa. Raczej do tego podchodzili poważnie skoro to się pojawiło w wiadomościach. Tylko na jakim to było etapie - prawdopodobnie bardzo wstępnym, więc jej informacje mogły się przydać.
Na razie jednak nie wychylała się. Słuchała przydługiego wstępu i pozwoliła się oprowadzić razem z grupą, trzymając się raczej z tyłu. Miała dobrą pamięć więc taka wycieczka powinna jej wystarczyć do orientowania się po kompleksie. Zamierzała jednak po wszystkim i po rozejściu się towarzystwa zostać chwilę, by z nim porozmawiać. Im szybciej tym lepiej.

Obejście całego kompleksu z terenami zielonymi zajęła im całkiem sporo czasu, ponieważ instruktor dość obszernie tłumaczył co gdzie się znajduje i do czego służy. A w międzyczasie dwie nowe znajome z klasy ciągle o coś go pytały. Ewidentnie chciały u niego zapunktować i się podlizać, aby zyskać jakieś korzyści. Ale nie zwracałaś na to uwagi, ponieważ trzymałaś się z tyłu a obok Ciebie szła mniej więcej Twojego wzrostu, szczupła i również atrakcyjna kobieta co ty. Jej włosy i oczy miały odcień pastelowego szarego z domieszką zieleni. Nos mały zgrabny, a usta drobne. W końcu zebrał się w sobie i zagaiła do Ciebie. - Nazywam Sawa Rin, uważaj Akashiego.-Ukłoniła się podczas przedstawienia i wskazała palcem na samca alfa. Urumi mogła zauważyć naszyjnik na jej swetrze, była to jakaś odmiana krzyża. -Podobno ma jakieś powiązania z gangami. Niczego mu nie udowodnili, ale kilka razy widziała w klubach go w szemrany towarzystwie. Wiele razy mnie tam zaczepiał, na szczęście nigdy nie była sama.- Mówiła szeptem, aby nikt poza Tobą jej nie słyszał. Widzisz, że była zestresowana. Tylko nie miałaś pewności, przez co dokładnie. Bo może wstydziła się zagadywać nieznajomych albo Akashi wprowadzał te niekomfortową atmosferę. -Gardzę taki jak on, żyjemy w dwudziestym pierwszym wieku. A on dalej uważa, że kobiety nie mają prawa głosu i jeszcze jak mówi "Nie' to oznacza to "Tak'- Zapaliły się jej małe ogniki w oczach, chyba można powiedzieć, że go nienawidzi.

Sawa Rin:

Działania tamtej dwójki skrzętnie ignorowała, uważając je za mało efektywne. Są znacznie lepsze sposoby wyrobienia sobie dobrej pozycji jeżeli im aż tak bardzo zależy, ale do tego trzeba minimum pomyślunku.
Chcąc nie chcąc jej uwagę natomiast przykuła inna osoba. Głównie dlatego bo z jakiś nieznanych jej jeszcze przyczyn szła całkiem blisko niej, a z drugiej strony miała ten nietypowy odcień włosów. Chcąc nie chcąc musiała w końcu na nią otwarcie spojrzeć, i skłonić się ukradkiem gdy ta się przedstawiła. Nie miała powodów zachowywać się niekulturalnie.
-Uchibayashi Urumi.-Instynktownie podążyła wzrokiem za wskazaniem, spodziewając się już o co może chodzić i czego można się spodziewać. Gang? Urocze. Zapewne był jakimś karkiem, w najlepszym przypadku był synem kogoś kto może rzeczywiście cokolwiek znaczyć. Chyba, że...
Nawet jeśli, nie powinien stanowić dla niej problemu. Z większymi problemami sobie radziła.
-Dziekuję, ale to nie mnie powinnaś ostrzegać.-Nie wydawała się być przejęta w najmniejszym stopniu. Popatrzyła jeszcze na krzyżyk na jej piersi, zapamiętując jego kształt. Potem sprawdzi- Dziwne, że znaleźliście się w jednym miejscu. Ciekawe.
Bo faktycznie. Ktoś tu kogoś prawdopodobnie śledził. Wątpiła w zbieg okoliczności. Powinna niedługo się przekonać, może nawet dowie się bezpośrednio od podmiotów.

Dziewczyna uspokoiła się trochę, kiedy i ty również jej się przedstawiłaś. Najwidoczniej najcięższy był dala niej pierwszy krok. Po Twojej wypowiedzi trochę zdębiała i nie wiedziała co mam powiedzieć. Chyba nie była przygotowana na taki zwrot akcji. Sawa już zaczęła otwierać usta, żeby coś powiedzieć kiedy instruktor jej przerwał głośną wypowiedzią. - Dobrze jesteśmy w połowie kompleksu. Ostatnim punktem w budynku zostaje bufet i stołówka, a później przejdziemy się po terenach zielony. Zbliża się pora obiadowa, dlatego dobrze się składa, że zaraz będziemy na bufecie. Posiłki dla cadetów są darmowe. Może nie jest to pięciogwiazdkowa restauracja, ale są to zbilansowane pełnowartościowe posiłki.- Zakończył, swoją wypowiedz i gestem skierował wszystkich w stronę stołówki. Sawa cały czas szła blisko ciebie, a na stołówce zajęła miejsce przy tym samym stoliku co ty. Dziś na obiad był smażony ryż z warzywami, pieczony pstrąg i z fermentowana fasola. Jedzenie było całkiem smaczne, ale faktycznie smakosz mógłby nie odczuwać satysfakcji zwykły dobry posiłkiem. Między przeżuwanie odzywała się do Ciebie pastelowa koleżanka i kontynuowała wcześniejszy wątek. Mogłyście nawet swobodnie rozmawiać, ponieważ miałyście stoli na wyłączność, a resztą siedziała bliżej senseia.
-Przypadkach chodzą po ludziach, ale może faktycznie coś w tym jest. W ciągu ostatniego miesiąc spotykałam go kilkukrotnie, ale prawie nigdy nie zwracał na mnie dużej uwagi. Może wyciągnął to z jakiegoś podręcznika podrywu dla tragicznych maczo menów. Pewnie niedługo sobie odpuści i będę mogła spokojnie kontynuować szkolenie. Swoją drogą, to czemu zdecydowałaś się na dołączenie do policji?- Rin uśmiechała się, była szczera i po prostu najwidoczniej chciała znaleźć sensową koleżanką, która nie zachowuje się jak tępa dzida. Nic nie wskazywało, żeby miała jakieś nieczyste pobudki.

Zrobiła odpowiednie wrażenie, i to się liczyło. Plus faktycznie sama była przekonana, że w razie czego byłaby bez problemu w stanie poradzić sobie ze zwykłą osobą, jak nie fizycznie to zwyczajnie na sposób. Może jej kontakty zostały w ten czy inny sposób wyeliminowane, ale skoro raz się tam wkręciła to i za drugim razem by jej się udało. Ale rzeczywiście - dlaczego osoba jego pokroju miałaby tu czego szukać? Ktoś go musiał przymusić, tak jak ją.
Dawała się oprowadzić z całą resztą do stołówki. Facet był sztywniakiem i to co mówił można było załatwić znacznie szybciej i sprawnie, bez marnowania czasu wszystkich. Ale nie narzekała na posiłek fundowany przez monarchię parlamentarną Japonii - na pewno na tym zaoszczędzi trochę grosza. Nawet dało się to zjeść.
Zauważyła też, że prawdopodobnie przez większość czasu tutaj będzie miała ogon. No nic, trudno, nie była jeszcze aż tak uciążliwa by go odcinać, a zupełnie też nie mogła się izolować. Jednak czemu ze wszystkich osób tutaj obrała sobie właśnie nią? Dlatego, bo sama znalazła się nieco na uboczu?
-Wczesna emerytura oraz nudziło mi się w poprzednich pracach.-Bez mrugnięcia okiem zaserwowała takie kłamstwo, tylko na moment przerywając jedzenie. Zerknęła po chwili na dziewczynę-A Ty?
Pomimo braku większego zainteresowania - wypadało je okazać.

Sawa słuchała wypowiedzi Urumi, ale wzrok kierowała na przemian na talerz i na nią. Najwidoczniej jej koordynacja ręką oko było wyjątkowo słaba i musiała patrzeć na rękę, żeby trafić do ust. -W sumie nigdy nie patrzyła na ten zawód w ten sposób, ale faktycznie wcześniejszą emerytura nie brzmi źle. Słyszałam, że jak się trafi za biurko. To robota potrafi być śmiertelnie nuda. Ciągłe uzupełnianie i sortowanie akt oraz innych takich rzeczy. Chociaż i tak pewnie pierwsze miesiące w czynnej służbie pewnie skończymy na patrolach i przynoszeniu kawy.- Kiedy usłyszała najbardziej pospolite pytanie, przerwała na chwilę swoją wywody dotyczące początków pracy w policji i zwilżyła  ciepłą jaśminową herbatą gardło.
-W sumie można powiedzieć, że przez sprawy rodzinnej postanowiła się zaciągnąć. Chociaż nikt z mojej rodzinny wcześniej nie pracował w policji, dziadek po wojsku zaczął prace jako prywatnym detektywem. Ostatnio jego interes podupada i chciał, aby przejęła jego biznes. Dlatego postanowiłam się dobrze do tego przygotować.- Sawa była miła, a jej głos był całkiem przyjemny. Można nawet zaryzykować stwierdzenie, że idealnie trafia w częstotliwość odbiorcy.

Nie mogła powiedzieć, że jej obecność tutaj wcale nie była jej wyborem, i prawdopodobnie gdyby nie pewne wydarzenia najprędzej by się spotkały po zupełnie przeciwnych stronach. Oczywiście, jeżeli okazałaby się w jakikolwiek sposób godna uwagi, bo nie zakładała by jakaś zwykła osoba była w stanie wejść na jej trop. Bardzo prawdopodobne, że właśnie jednak ten sposób myślenia doprowadził ją do tej sytuacji. Więc słuchała, chociaż na razie najbardziej intrygującym elementem tej osoby był kolor jej włosów. Przynajmniej jej głos nie był drażniący dla uszu.
-Rozumiem.-Przeżuła, przełknęła, i spojrzała przelotnie na instruktora. Może w końcu zerknie czy ktoś do niego napisał. Chciałaby się w końcu dowiedzieć na jakiej stoi pozycji do negocjacji, acz ustawienie jakichkolwiek ponadprogramowych warunków z nim może nie być aż takie łatwe jak przypuszczała na wstępie. Dalej możliwe, ale...
-Mam doświadczenie w papierologii, ale nie mów nikomu bo jeszcze faktycznie zapuszczę tam korzenie.-Jakoś trzeba było ogarniać gdzie i na co idą różne transporty, jakie papiery trzeba było zlecić podrobić - ogólne zarządzenia zasobami, informacjami i ludźmi. Głównie wspomniała jednak o tym by ta rozmowa nie była aż taka sucha. Na przykład jak ten ryż.

Rin uśmiechnęła się lekko, najwidoczniej wyobraziła sobie Urumi siedzącą przy biurku, która zapuściła korzenia i nawet zaczynała rodzić owoce na swoich włosach. Ciekawe, jakim gatunkiem drzewa byłaby Uchibayashi. -Spokojnie, Twoje sekrety są u mnie bezpieczne.- Skończyła jeść, przesunęła tackę na bok i podparła głowę jedną ręka, a drugą zasłoniła usta podczas ziewania.
-Ale się dzisiaj nie wyspałam. Swoją drogą, słyszałaś o zniknięciu dwójki młodych ludzi? Szkoda, bo lubiłam tamten klub. A teraz przez to wszystko, będę musiała sobie go na jakiś czas odpuścić. Chociaż i tak będę teraz musiała bardziej skupić się na nauce i zaliczeniach. Chciałabym zdobyć wysokie wyniki, aby zająć wysokie miejsce w klasie, ponieważ wtedy dostaje się lepszy przydział i szybszą możliwość awansu.- Powiedziała nieco zmartwiona wizją noszenia kawy i wlepianiu mandatów przy parkometrach. Kiedy miło sobie rozmawiałyście, instruktor wstał odniósł tace i stanął przy wejściu. -Proszę wszystkich o uwagę. Zacznijcie powoli kończyć posiłki i zabieramy się do dalszego zwiedzania. Jeżeli chcecie szybciej skończyć to nie ociągajcie się. A ja postaram się ograniczyć do minimum podczas omawiania.- Na słowo wcześniej większość kadetów wstała i zaczęli powoli odnosić swoje naczynia, w skazane miejsce. Urumi mogła skorzystać z tego czasu i zapytać jeszcze o coś Rin.

Nie wnikała w to co sobie wyobraziła, bardziej skupiona na tym by to co na talerzu zniknęło w jak najbardziej korzystny dla niej sposób. I tak skończyła nieco wcześniej niż jej koleżanka. Pozostawało jej jedynie jeszcze trochę wytrzymać tą rozmowę, i skupić się na... Hm. Może jednak nie będzie to takie bezcelowe jak sądziła. Najwidoczniej Rin jest bywalczynią tamtego miejsca, więc mogła kojarzyć ofiary. Tylko musiała tak to rozegrać, by się nie zorientowała że też się tym zajmowała. Możliwe, że sama próbowała wyciągnąć od niej informacje, albo nawet... nie, ale nie miała możliwości tego wiedzieć.
-Coś słyszałam dzisiaj w wiadomościach. Znałaś te osoby?-Ledwo co zdążyła to powiedzieć, a już zostali popędzeni by się nie ociągali. Chyba nie było tutaj aż tyle rzeczy do obejrzenia by zajęło to cały dzień, ale rzeczywiście nie było co się ociągać, szkoda było czasu. Wstała zatem, zabierając na tacce naczynia. Pozostałe informacje zdawała się mieć, więc tylko chwilę poczekała na jej odpowiedź i odniosła co trzeba tam gdzie trzeba.

-Spotkałam ich w tym klubie kilka razy, zawsze przychodzili tam razem. Chłopak był całkiem miły i zabawny. Zdarzyło nam się wymienić kilkoma zdaniami, ale ta jego dziewczyna była okropna. Często stroiła mu awantury, a sam podrywała innych facetów. Trochę mi go szkoda, prawdopodobnie to ona go wciągnęła w złe towarzystwo.- Na chwile zamilkła i zaczęła się nad czymś zastanawiać. W międzyczasie przeżuwała ostatni kęs jedzenia i popiła wodą.
-Teraz jak tak pomyśle to wydaje mi się, że pewnego razu coś wspomniał o jakiś parku. Kashu, Kiushu.... Kinshu park. Mówił o jakiś imprezach, ale że średnio mnie interesowały zabawy w plenerze. To nie pytałam się o szczegóły.- Wstała i poszła za Tobą odnieść naczynia.
-A ty lubisz od czasu do czasu się zabawić? Jakbyś chciała gdzieś w weekend wyskoczyć, zanim zacznie się nawał nauki i brak chęci do życia. To daj znać.- Powiedziała spokojny i miłym tonem cały czas się uśmiechała. Jak widać Sawie ewidentnie, brakowało koleżanki. Ale nie ma czemu się dziwić. W końcu sama Urumi dobrze wiedziała, że ładnej miłej dziewczynie ciężko znaleźć prawdziwą przyjaciółkę. Kiedy wszyscy zdali naczynia, instruktor ruszył z przytupem i tak jak obiecał. Udało im się skończyć dwie godziny wcześniej, niż zakładał początkowy grafik.
-Proszę oto mój numer telefon. Jakbyś potrzebowała czegoś, to dzwoń śmiało. Wyskoczyło mi coś pilnego i muszę spadać. Hejka – Pomachała i poszła w swoją stronę. Podobnie zrobiła większość jej grupy, aż w pewny momencie został tylko ona i instruktor.
-W czymś Ci pomóc. Uchibayashi-san tak?- Zapytał się zaciekawiony, czemu jeszcze tu jesteś. W końcu wszyscy zawsze jak najszybciej chcą opuszczać kampus.

No proszę, wydawała się coraz bardziej przydatna. I nawet nie musiała kiwnąć palcem - takie sytuacje lubiła najbardziej. Plus mogła mieć znajomości w pewnych pożytecznych kręgach, więc tym bardziej dobrze będzie zachować przynajmniej przyzwoite stosunki z tą osobą. Na może i wcześniej by się nad tym zastanowiła - choćby po to by mieć ją na oku gdyby postanowiła grzebać tam gdzie nie powinna.
-Hm, rozumiem. Przez chwilę myślałam, że znasz ich bliżej. Złe towarzystwo? Co masz na myśli?-Mogła to być kolejna poszlaka którą potem można by było sprawdzić. Już ich trochę miała ale im więcej konkretów tym lepiej. Ale patrząc po jej rodzinie - bardzo możliwe, że sama zaczęła się temu przyglądać. Tym lepiej dla niej. W każdym razie dla przeciętnego obserwatora z zewnątrz wyglądało na to, że propozycja przypadła jej do gustu, bo po raz pierwszy przy tej rozmowie się uśmiechnęła, albo przynajmniej kąciki jej ust uniosły się trochę do góry, a oczy nabrały nieco żywszego wyrazu.
-W sumie dawno nigdzie nie byłam. Dzieki, zastanowię się.-Normalnie uznałaby to za stratę czasu, ale w zależności od tego jak potoczy się jej rozmowa jej obeznanie w tamtych kręgach może się przydać. Kto wie, może nawet ją wprowadzi - inwestycje lubią się zwracać.
Urumi skinęła głową i szybko wysłała jej wiadomość. Ot, swoje imię, tyle powinno wystarczyć. Pożegnała się z nią krótkim "cześć" i skinieniem głowy. Jak też postanowiła tak zrobiła - poczekała aż wszyscy wyjdą, przeglądając za ten czas coś na telefonie. Zerkneła może dwa razy czy tamten domniemany gangster dalej się jej przypatrywał. On też się może przydać, ale jak będzie trzeba to może być potrzeba postawienia go do pionu.
Gdy już wszyscy wyszli schowała telefon i podeszła. Ukłoniła sie, ale szybko można było zobaczyć jej pewność siebie.
-Zgadza się, Senichi-san. Ma Pan dobrą pamięć. Jakby mógł Pan sprawdzić swojego maila. Wysłałam coś, co może Pana zainteresować.-Nie wyglądał tak staro więc powinien umieć sprawdzić co trzeba na swoim telefonie. W najgorszym razie wyciągnie swój telefon i pokaże jej wszystko na nim.
-Ponadto mam informacje od świadka, że widywano ich wspólnie w tamtym klubie, i że obracali się w dość parszywym towarzystwie.-Dodała gdy byli pod koniec przeglądania zebranych przez nią materiałów. Poczekała na reakcję.

-Eee tooo, nie zrozum mnie źle, nie oceniam ludzi po okładce albo jak się ubierają czy z kim przystają, ale Ci ludzie wygladają jakby ich z żywca wyciągnęli z jakichś filmów o gangach i narkotykach. Szemrane typki i często można było przy nich zobaczyć tego natręta. Może to jego jakieś stare znajomości, ze szkoły czy coś. Dlatego wolałam za mocno się nie zagłębiać w ich towarzystwo. - Sawa z niesamkiem wspomniała o tamtych typkach, ewidentnie nie byli to mili i porządni goście. Zanim samiec alfa opuścił budynek posłał Urumi oczko i poszedł w swoją stronę. Chyba wyznawał zasadę, co się odwlecze to nie uciecze. Więc na ten moment Uchibayashi miała spokój.
Instruktor wyjął swój telefon i wyłączył tryb samolotowy, nagle jego telefon zaczął wibrować i wydawać z siebie kilkanaście różnych dźwięków i komunikatów. Chwile zajęło mu, zanim przekopał się przez masę nowych powiadomień i wiadomości, ale w końcu odnalazł Twojego maila. -Ciekawe rzeczy znalazłaś. Wraz z postępem portali społecznościowych i influencerów policja przestanie być potrzebna. Coraz częściej ludzie wrzucają do sieci filmiki, łamią prawo. Świadka? Przesłuchaliśmy większość osób, których imiona otrzymaliśmy, co prawda nie podaliśmy tego do opinii publicznej. Wiem, że te dzieciaki kręciły się przy małej grupie gokudō, ale oni nie zajmowali się handlem ludzi czy organami. Dlatego nie jesteśmy w stanie określić gdzie...- Ugryzł się w język, ewidentnie za dużo zaczął mówić. - No dobrze czego dokładnie oczekujesz? Bo rozumiem, że nie zrobiłaś to z powinności obywatelskiej prawda?- Widać Senchi nie lubił owijać w bawełnę i wyłożył kawę na ławę, a lata przepracowane w służbie i doświadczenie przy rozmowach z informatorami zrobiło swoje.

To było i tak dość prawdopodobne, a skoro te osoby na tyle się wyróżniały na tle tamtej grupy, że rzuciło jej się to w oczy to coś mogło być na rzeczy. Zawsze jakiś trop. Za to tamten czuł się całkiem pewnie. Jeżeli plotki się potwierdzą to może się okazać przydatny, tylko musi jeszcze przemyśleć jak do niego podejść. Upodlić się nie wypadało, ale zupełnie go w ziemię nie wgniecie.
Tamten wydawał się dość zajęty, ale była cierpliwa. Dała mu parę chwil na przejrzenie zawartości, zostawiając ostatnią, w sumie najświeższą wieść na koniec.
-Nie zgadzam się, ale uznam to za komplement.-O co jej dokładnie chodziło z jego własnym wstępem i komentarzem zostawiła dla siebie, ale szybko się połapała o co chodzi. No proszę, może jednak kolega z yakuzy się na coś przyda. Widać, że dość szybko się otworzył i dopiero po chwili się zorientował z kim tak właściwie rozmawia. To dobry znak.
-Nie, zrobiłam to z nudów dzisiaj rano po obejrzeniu wiadomości, zastanawiając się czy w Starbucksie załapie się na pół etatu, bo ktoś poskąpił mi tu stypendium.-Spojrzała dość wymownie, ale zanim odpowiedział to ciągnęła dalej-Świadek to może złe słowo. Bywalec klubu który widział tam zaginionych od czasu do czasu. Ponoć młoda mogła mieć na chłopaka zły wpływ. Czym się zajmowali zatem Ci gokudo?

Senchi dokładnie przyglądał się swojej nowej podopiecznej, kiedy ta raczyła go krótką opowieścią ze swojego życia. Nawet na moment nie oderwał od niej wzroku, a jego oczy ilustrowały każdy najmniejszy ruch Urumi. Dziewczyna odniosła wrażenie, że to nie był byle amator. Który całymi dianami zajada się pączkami, popija kawą i udaje, że pracuje. Kiedy skończyła, Sato zmrużył oczy i w bezruchu stał przez krótką chwilę. -Przeglądałem wasze wyniki, zawsze sprawdzam swoich kadetów, zanim się z nimi spotkam. Twoje był bardzo dobrze, gdyby nie... - Rzucił okiem po Twojej sylwetce i wziął głęboki oddech. - Fakt. że zaniżyła je sprawność fizyczna. Proponowałbym więcej ruchu, mniej śmieciowego żarcia. No i najważniejsze skończyć palić papierosy to tyczy się również vapowania. -Uśmiechnął się troszeczkę złowieszczo, chyba był zadowolony z siebie. - No dobrze, przejdźmy do konkretów. Na ten semestr niestety nie będę mógł Ci pomóc, ale jeżeli nawiążemy współprace. To w kolejnym może być inaczej. A co do gokudo, to pomniejsza grupa w yakuzie. Zajmują się głównie wymuszeniami, pobiciami i kradzieżami.- Wyciągnął w Twoją stronę dłoń. Chyba wychodził z założenia, że tranzakcie trzeba zakończyć uściśnięciem dłoni.

Pierwsze wrażenie wydawało się być prawidłowe - nie wydawał się być niekompetentny, a przynajmniej sprawiał takie wrażenie. Nie była jednak zbyt poruszona swoją lustracją - nie pierwszy i nie ostatni raz kiedy przechodziła przez coś takiego, acz bardzo rzadko, o ile w ogóle gdy robił to oficer prawa. Zmrużyła oczy gdy nie usłyszała tego, co chciała.
-To zdrowsze. A umysł trudniej wyćwiczyć niż mięśnie i kondycję, więc jak dla mnie waga testów nie oddaje predyspozycji. Teoretycznie jeśli odwołam się od decyzji i pojawią się dodatkowe okoliczności przemawiające na moją korzyść to może to zmienić sytuację. Ale rozumiem, jeśli trochę za wcześnie by o tym rozmawiać.-Była opanowana, ale wyszła pierwsza z jej cech - bardzo nie lubiła przegrywać. Mimo to dłoń uścisnęła, jako gest dobrej woli.
-To jeszcze nie znaczy, że nie mogą być w to zamieszani albo czegoś nie wiedzieć, chociaż wyciąganie z takich informacji może być trudne. Dobrze by było sprawdzić pozostałe tropy. Najlepiej przez kogoś pod przykrywką.

Widać instruktor świetnie się bawił podczas rozmowy z nową kadetką. Jej zachowanie trochę go bawiło, ale powstrzymał się śmiania się na głos i tylko się uśmiechał. Po uścisku dłoni wzruszył ramiona i sam też zmrużył oczy. - Praca w policji to nie tylko dochodzenia, czasami trzeba ubrudzić sobie ręce albo nie dać się zabić...- zamilkł na chwilę. -Nie jestem ekspertem w sprawach dofinansowań, formalne rzeczy to już raczej w biurze. Ja jedynie mógłbym szepnąć, komu trzeba jakieś słówko, tylko wtedy też nie mogę Ci zagwarantować wysokiego stypendium. Ponieważ pula jest podzielona na kilka kategorii, względem osiągnięć i ocen. Jednak jakbyś znalazła np. te zaginioną dwójkę, to wtedy miałbym lepsze karty w rękach. Z tego, co słyszałem to rodziny zaginionych, chcąc dodatkowo nagrodzić znalazcę ich zgub.- Sato lubił podsycać ambitne plany swoich uczniów, dlatego podsunął jej kilka możliwości i newsów. Może Urumi połasi się na nagrody, w końcu te kilkadziesiąt tysięcy yenów może jej pomóc. Instruktor wziął do ręki telefon i przesłał jej poszlaki, jakie zdoła ustalić. Między innymi. Para planowała uciec od rodziców, przynajmniej tak twierdzili ich znajomi po wgłębnym przesłuchaniu. Ale na pewno nie opuścili Karakury, ponieważ ich telefon jeszcze tego ranka udało się zlokalizować na parkingu przy parku Kinshu. Wieczorem prawdopodobnie pojawi się tam oddział z psami tropiącymi.-Czy w czym jeszcze mogę Ci pomóc?-

-Po to tu jestem, by się do tego przygotować.-Nie odpowiadało jej, jak rozbawiony się wydawał jej argumentacja, ale wiele więcej nie mogła najwidoczniej wskórać. Więc najbliższe tygodnie spędzi pod herbem kawiarni sieciowej. Dostała jednak kolejną ważną informację, która trochę zmieniała kontekst całej sytuacji, i tak naprawdę gmatwała sprawę. Ale miała już pewien plan. Ważne, że wykazała się na tyle iż ten uznał jej osobę za wartą poświęcenia uwagi.
-Na razie nie. Będę informowała na bieżąco.-Urumi ukłoniła się i pożegnała. Jeszcze dobrze nie wyszła a już sprawdzała informacje jak i pisała wiadomość do swojej nowej znajomej.
"Mam propozycję współpracy - sprawa z wiadomości. Masz dzisiaj czas?" Taka treść. Gdy tylko wyszła wyciągnęła elektroniczną fajkę i wcisnęła tam liquid gumy balonowej, i zaczęła sobie pykać nieskrepowana. Zamierzała wrócić do siebie, przebrać się, a następnie udać do parku Kinshu. Rozejrzy się za śladami zarówno w parku jak i na parkingu, ale przede wszystkim - za duchami. Może jakiś tam będzie i coś jej powie. Nie wierzyła, że na tych imprezach choćby jednego ćpuna który przedawkował albo zadźganego typa.

-Jasne. Tylko proszę, nie dzwoń do mnie w środku nocy. I ile nie będzie to sprawa życia i śmierci. A no i lepiej, żebyś do wieczora opuściła park. Jeżeli policja nakryje Cię, w tym miejscu możesz ściągnąć na siebie za dużo uwagę i stać się podejrzana.- Odwzajemnił Twój ukłon i zaczął pakować swoje dokumenty i rzeczy to aktówki. Chyba lubił zabierać pracę do domu. Kiedy wysyłałaś wiadomość do Sawy, otrzymałaś maila zwrotnego z starbucksa. Kierownik chciał się umówić na spotkanie i podpisanie umowy. Pozostawił Ci dużą swobodę i pozwolił wybrać godny dzień i godzinie spotkania. Kiedy wychodziłaś z kampusu, pożegnał Cię wcześniej spotkany dozorca, tym razem jednak nie miał wystarczająco wolnego czasu, aby znowu zanudzać Cię swoim opowieściami wyssanymi z palca. Odpowiedz od Rin, pojawiła się praktycznie błyskawicznie.
"Jasne będę wolna za jakąś godzinę. Muszę tylko zobaczyć się z dziadkiem, gdzie chcesz się spotkać? Mam ze sobą zabrać aparat może?"


https://bleach.forumpolish.com/t2400-park-kinshu#69954

Urumi obudziła się rano i zajęła się swoją zwykłą rutyną przygotowanie do akademii. Umyła się, zjadła śniadanie i założyła mundurek. W drodze na zajęcia urzeczywistniła swój plan, zadzwoniła z budki telefonicznej. Telefon odebrała miła starsza pani. Po krótkiej rozmowie Uchibayashi otrzymała masę podziękowania i praktycznie wpychano w nią to nagrodę. Jej rozmówczyni rzadko pozwalała jej dość do słowa. Dziewczyna wybrała formę, w jaki sposób miała zostać jej dostarczona nagroda. Rok szkoleniowy właśnie zaczynał się w najlepsze. Otrzymała swój plan zajęć, do którego musiał przywyknąć przez najbliższe półroczu.

(Teraz Możesz napisać co robiłaś przez trzy miesiące nauki i na czym się skupiałaś.)
[+1.000.000 Yen]

Zajęcia na pierwszy semestrze.
Psychologia w sytuacji zagrożenia
Prawo dowodowe i problematyki przesłuchań.
Zajęcia ogólnorozwojowe
Prawo
Wstęp do kryminologii.

Wzruszyła ramionami, nie mając ochoty się wdawać z bezcelową rozmowę. Miał rację i nie miał racji, niekoniecznie w tej kolejności. Wiadomość przyjęła z irytacją, rzucając ja gdzieś w kąt. Gdyby nie ten śmieć nie musiałaby się szarpać teraz z psami i mieć perspektywę wsypania jej na karku. Popsuło jej to nastrój, ale nie na tyle by mieć duży problem z zaśnięciem.
Nie musiała mówić za dużo. Zgodziła się na przekazanie pieniędzy w gotówce - będzie to dla niej najwygodniejsza forma, przez którą najtrudniej będzie ją namierzyć. Przekazanie... wybrała jakieś publiczne miejsce. Nie była jakoś bardzo charakterystyczna więc będzie mogła sobie po prostu przelać część pieniędzy. Trochę z tego dała rodzinie - nie za dużo by nie było to podejrzane, ale trochę tak.
Odpuściła pracę w sieciowce, więc mogła się skupić i przeznaczyć część środków na naukę krav maga. Poza tym szła normalnymi zajęciami które miała. Prawdopodobnie nie będzie miała za dużo czasu, ale sama z siebie też nie była bardzo społeczna. Dużo czytała z tego co dostawała z zajęć.