Park Kinshu

Duży zielony park, w jego obrębie jest kilka wzgórz, rzek a prawie w całości jest pokryty drzewami. Nie licząc kilku łąk i specjalnie przygotowanych miejsc biwakowych. Na wejściu są tereny rekreacyjne dla rodzin, czyli ławki, stoły, miejsca do grilla, automaty z przekąskami, toalety i oczywiście place zabaw.


Rozkoszowałaś się swoim elektronicznym papierosem w najlepsze, ponieważ na kampusie w ogóle nie paliłaś. Nim się obejrzałaś, wypaliłaś całą gumowe balonową, jaką miałaś przy sobie w drodze do domu. W mieszkaniu uzupełniłaś swoje zapasy, przebrałaś się i ruszyła prosto do parku. O tej porze w Kinshu było wiele rodzin z dzieciakami, które biegały i krzyczały, jak to dzieci mają w zwyczaju. Rozglądałaś się za duchami, ale przez bardzo długi czas nigdzie ani jednego nie widziałaś. Co było dosyć dziwnie, ponieważ to właśnie przy tym parku znajdowała się duża puszcza i góry. Często znajdowano tutaj samobójców albo osoby umierał podczas wspinaczki w górach. Udała się bardziej w głąb parku z dala od terenów rekreacyjnych dla rodzin. I w końcu spotkałaś jednego młodo wyglądającego ducha, który kulił się za drzewami i szlochał. Ewidentnie był bardzo przerażony, ale co mogło przerazić tak ducha. W końcu nie mógł umrzeć drugi raz, prawda?

-Postaram się. Będę to miała na uwadze.-Wiele więcej nie wymienili informacji - jeżeli faktycznie musiała się stamtąd zabrać do wieczora to musiała się streszczać. Najpierw jednak dostała maila z sieciówki. Najchętniej odpowiedziałaby, że sprawa jest już nieaktualna, jednak nie miała tego komfortu. Pożegnała się kulturalnie z dozorcą, chociaż miała na głowie za dużo spraw by dłużej zwrócić na niego uwagę niż parę sekund. Dostała kolejną wiadomość, tym razem na którą oczekiwała.
"Park Kinshu. Nie zaszkodzi. Napisz jak będziesz gdzie jesteś."
Miała chwilę dla siebie. Mogła oddać się słodkiemu nałogowi i przemyśleć dalszy ciąg zdarzeń. Na razie jedyne co jej przychodziło do głowy to sprawdzenie parku i parkingu, czy może coś przykuje jej uwagę. Dobrze by było nie ruszać dowodów rzeczowych - policja mogłaby to uznać za zatajanie śledztwa, ale zdjęcia są jak najbardziej wskazane. Dziwne, że zaplanowali to dopiero na wieczór, zupełnie jakby ktoś chciał dać jej trochę czasu by sama mogła się tam rozejrzeć...
Na pewno dobrze by było rozejrzeć się albo w trakcie tamtej imprezy albo w klubie, acz ten ostatni był zamknięty, co komplikowało sprawę. Zostawał jeszcze tamten przyjemniaczek, z którym prędzej czy później będzie musiała mieć styczność. Lepiej się przygotować.
Tak też dotarła do parku. Okoliczni ludzie jej zupełnie nie interesowali w tej chwili - rozglądała się za czymś znacznie mniej materialnym. Dziwne, nikogo nie widziała, jakby coś wszystko wybiło... Hm. Czyżby? Jeżeli tak, to mogłoby tłumaczyć dlaczego ślad się urwał...
W końcu jednak kogoś znalazła, i to do tego roztrzęsionego. Dwie możliwości - albo niedawno umarł i jeszcze nie doszedł do siebie, albo coś tu się stało. Przykucnęła przed drzewem i nim samym, jakby coś próbowała dostrzec w korze.
-Hej, Ty, duchu. Spójrz na mnie. Tak, widzę Cię.-Błyskawicznie ucięła wszelkie zbędne pytania wstępne, i sama przeszła do rzeczy-Mam kilka pytań. Co tu tak szlochasz? Co się stało?

Duch młodego mężczyzny, który chlipał w krzakach. Na początku nie zwracał na Ciebie uwagi i mamrotał coś pod nosem. -Zamordował i zjadł. Zamordował i zjadł. Zamordował i zjadł....- W końcu podniósł swój wzrok i spojrzał na kobietę, która przyglądała się korze. Rozejrzał się panicznie, czy przypadkiem nie mówi do kogoś innego. Twoje słowa wprawiły go w zakłopotanie i zaczął się jąkać. -Aaaaaale jjjjak ty mmn...mnie wi.wi.wi.dzisz?- Szybko wyciągnęłaś wnioski i potwierdziła się Twoja teza. Ktoś go nie dawno zabił i dodatkowo ma jeszcze szok po urazowy. Zanim pozbierał się do kupy, minęła dłuższa chwila, ale w końcu przestał się jąkać i mógł zacząć swobodnie rozmawiać. Musi być bardzo świeżym duchem, który nie pogodził się jeszcze ze swoja śmiercią. Dodatkowo dostrzegasz, że łańcuch który jest przytwierdzony do niego zaczął rdzewieć.
-Mój znajomy zabrał mnie tutaj na imprezy w piątek. Mówił, choć, będzie fajnie. No i faktycznie było fajnie. Różni Dj puszczali beaty, my skakaliśmy i bawiliśmy się. Na samym końcu Ten cały bloodsucker zabrał kilkoro z nas na afterparty.- Jego głos zaczął się łamać pod koniec wypowiedzi, a oczy się zaszkliły i nawet przyjął pozycję embrionalną. Jest to dla niego bardzo traumatyczne wspomnienie, w końcu pewnie niedługo potem umarł. Miałaś uczucie, jakby coś drapało Cię w gardle.

Przekrzywiła troszkę głowę i przyglądała się jak ta osoba się łamie i próbuje coś powiedzieć między jedną próbą zapanowania nad sobą a drugą. Z jednej strony ją to trochę irytowało, z drugiej nie mogła chociaż trochę nie współczuć osobie której życie zostało tak nagle przerwane. Nie było tego specjalnie dużo, ale dość by odchrząknąć. Ważniejsze było jednak, że łączyło się to w pewną całość. Sprawa robiła się skomplikowana.
-Bloodsucker. Rozumiem. Wiem, że to trudne, ale powiedz proszę co się stało. Szukam innych zaginionych osób.-Wyciągnęła komórkę i pokazała zdjęcia poszukiwanej pary- Możliwe, że wasze sprawy są powiązane i będę mogła Ci pomóc w zemście.
Bloodsucker. Bounto? Sama porównywała się do wampira, więc coś mogło być na rzeczy.

Kiedy wspomniałaś o bloodsuckerze, duch stał się jeszcze bardziej blady, a jego źrenice się poszerzył i nerwowo przełknął ślinę. Pewnie jeszcze zacząłby się pocić, gdyby był cieplejszy i mniej wietrzny dzień. O ile jest to możliwe w tej formie. Twojej słowa powoli go uspokajają i przywracał względny spokój, na tyle ile można być spokojny człowiek po śmierci w świecie żywych. Spojrzał na telefon i uważnie przyglądało się zdjęciom.
-Tak widziałem ich kilka razy, podczas tych głupich imprezy. Nie jestem w stu procentach pewnych, byłem mocno odurzony tej nocy, ale wydaje mi się, że ją widziałem. Pamiętam jak przez mgłę, że kogoś ładowali na czarnej furgonetki i gdzieś wywieźli. A potem zaczął nas mordować i wciągać to, co z naszych ciał się uwalniało. Miałem szczęście, że udało mi się zbiec w porę.- Zamilkł na chwilę i ponownie się rozkleił.- Co ja teraz pocznę, gdzie pójdę? Czy muszę jeść albo się jakoś ładować, żeby nie wyparować? Nawet nie wiem czym jestem. Jakimś duchem co ma dziwny popsuty łańcuch w klatce. Przecież nie byłem wierzącym. Jebany morderczy narkoman, czym on w ogóle jest! Dlaczego tak bardzo cieszył się, odbierając nasze życia!- Jego ból i słabość zaczynała się przeradzać w nienawiść i żal. Próbował kopać kwiatki czy uderzać pięściami w drzewo, ale jego kończyny przenikały przez te obiekty. -Kurrrrrrwwwwaaaaa!- Krzyknął łamiącym się głosem. Zaczynałaś czuć, że coś jest z nim tak z nim, miał straszne wahania nastroju niczym dwie osobowości.

Kolejne potwierdzenie. Plus miała dodatkową informacje - ich zniknięcie nie zdarzyło się w tamtym klubie tylko prawdopodobnie tutaj, i najpewniej zostali oni zgarnieci przez nich. To by też tłumaczyło czemu sygnał ich komórki znaleziono na parkingu rano - mogli ich wrzucić do środka. Dziwne tylko, że od razu tego nie sprawdzono. Czasu mogło być naprawdę mało.
-Uspokój się bo będę musiała to zrobić przymusowo. Tak, jesteś duchem. Tak, może być gorzej. Tak, pomogę Ci jeśli się uspokoisz.-Ostrzegła go. Skontrolowała długość łańcucha z tym co widziała u duchów z którymi miała do tej pory styczność. Głupi cep nie zostawił jej żadnego kontaktu. To w sumie będzie jego wina jesli będzie zmuszona go unieszkodliwić.
-Czarna furgonetka. Skąd wyjeżdżała i gdzie było to after party.-Patrzyła się na niego intensywnie. Nie wiedziała ile ma czasu. Jeśli coś będzie się działo będzie musiała go szybko zeżreć.

Nie spokojny duch ponownie uspokoił się trochę, przestał się miotać i rzucać na okoliczną florę. Tym samym czasie usłyszałaś swój sygnał dźwiękowy odpowiedzialny za wiadomości tekstowe.
„Ok, już dojeżdżam do parku. Wzięłam, aparat i wpadła do sklepu po prowiant.”
Spojrzałaś na łańcuch, był bardzo mocno zardzewiały i chyba najkrótszy jak do tej pory widziałaś, miał raptem dwa i pół ogniwa. Twoja groźba, nie przypadła mu do gustu i stał się bardziej mrukliwy i mniej chętny do współpracy. Po dłuższej chwili, w końcu coś z siebie wykrztusił. Najwidoczniej jak najszybciej chciał się Ciebie pozbyć i wrócić do swoich zajęć.
- Nie wiem skąd ani jaki był jej cel. Mówili tylko coś o starym magazynie. Nie wiem, w jaki sposób chciałabyś pomóc duchowi, ale jedyne czego bym chciał to wrócić do normalności.- Obrócił się w inną stronę i spojrzał w niebo. - Co to za dziwny duży ptak?- Wskazał palcem. Rzeczywiście coś znacznie większego niż okoliczne ptaki szybowało po niebie. Co dziwnego te dziwne stworzenie wyglądało jakby leciało w ich stronę, kiedy znajdowało się dokładnie nad nimi zaczęło pikować i wydało z siebie przeraźliwy krzyk.
- Co to jest!?- Usłyszałaś łamiący paniczny krzyk duszy, który zaczynała uciekać w las. Miałaś bardzo złe przeczucie, a twój nos czuł, dziwny nieprzyjemny zapach.

Sprawdziła wiadomość. W porządku, to znaczy, że miała stosunkowo niewiele czasu by z niego wyciągnąć to co potrzebowała. Tak samo wydawało się być z tym nieszczęsnym ogniwem - nie była do końca pewna co to mogło oznaczać ale na pewno nic dobrego. Patrzyła się na niego wyczekująco. Stary magazyn. No dzięki, tego jest w cholerę. Ale nic. To chyba tyle...
...popatrzyła w kierunku wskazywanego palca. Faktycznie, coś... cholera.
-Spieprzaj!-Dziewczyna krzyknęła do ducha, wnioskując, że chyba mają przewalone. Prawdopodobnie. Tylko czy to na nią to coś się rzuca czy na niego?
Nie zamierzała się narażać w walce z czymś, z czym każdy człowiek nie miałby szans. Co ona była, jakimś rycerzem mającym się rzucać z lancą na smoka? Dała dyla i ukryła się gdzieś za krzakami czy drzewem, obserwując sytuację. Byle dalej od tego.

Sprawa przybierała bardzo niekorzystny obrót, Urumi nie zdążyła jeszcze uzyskać wszystkich niezbędnych informacji, a już coś miała im przerwać. Gdyby duch był mniej roztargniony i przywiązywał większą uwagę do otoczenia, mógłby zebrać bardziej szczegółowe informacje, które popchnęłyby śledztwo do przodu. Kobieta krzyknęła do cofającego się ducha. Jemu nie trzeba było dwa razy powtarzać, zaczął biec między drzewami coś przeklinając i pokrzykując coś w stylu. "Zostaw mnie." Uchibayashi szybko wskoczyła za krzaczki i przykucnęła. Widział plecy ducha i wysoko na niebie pikującą czarną plamę, w którą nagle uderzyła z hukiem niebieski szybki świszcząca obiekt w kształcie pręta, laski może strzały. Ciężko powiedzieć, ponieważ przemieszczał się z dużą prędkością. Po zderzeniu dwóch obiektów w powietrzu rozpyliły się drobinki energii duchowej. A niezidentyfikowany obiekt latający spadł dobry kilkaset metrów dalej w wyższą część góry. Urumi miała wrażenie, jakby ktoś zaciskał dłoń na jej gardle oraz uczucie duszności, musiała kilka razy odkaszlnąć. Duchowy mężczyzna dalej znajdował się w zasiegu jej wzroku, ponieważ wywrócił się o korzeń podczas szaleńczej ucieczki. Nic dziwnego, że umarł tak młodo.

Niewiele jej w sumie pozostawało. Nie miała narzędzi do tego by zrobić cokolwiek w tej sprawie, a trzymanie się blisko tego ducha było ryzykowne. Coś uderzyło zjawę i tyle ją to interesowało. Popatrzyła na moment w kierunku z którego wyleciał niebieski obiekt, wracając co chwila do zjawy. Minimalizowanie ryzyka.

Urumi dalej zajmowała swoją bezpieczną pozycję w krzakach i wyglądał dwóch punktów na przemienię. Jednym z tych punktów było miejsce lądowania ptasiej zjawy z białą maską, a drugi to punkt, z którego wystrzeliła nieznany napastnik. W tym momencie kobieta jeszcze nie miała pewności czy jest to przyjaciele, sojusznik czy może wróg. Najlepiej dla niej było, gdyby tym nieznajomy okazał się biały rycerz na koniu obrońca uciśnionych. Duch chłopaka pozbierał się i zdezorientowany zaczął uciekać w popłochu, tym razem nic już nie wykrzykiwał i po cichu ulotnił się w gęstwinie i tyle było go widać. W lesie zapadła absolutna cisza, a wiatr przestał kołysać drzewami. Nawet zwykłe ptactwo skryło się w gniazda, a niektóre osobniki wzbiły się w niebo, oddalając się jak najdalej od tego miejsca. Las przeszył przeraźliwy i mrożący krew w żyłach ryk. Brzmiał trochę jak połączenie lwa i niedźwiedzia. Podobnych rzeczy Uchibayashi mogła tylko doświadczyć podczas seansów filmowych. Kiedyś najpewniej pomyślałaby, że jakaś grupa dzieciaków lata po lesie i puszcza zmodulowany dźwięk z głośników. Jednak teraz była trochę bardziej świadoma duchową i wiedziała, że lista nadnaturalnych rzeczy nie kończy się na duchach. Dzwonek komórkowy Urumi w tej ciszy wydawała się tak głośny, że można by porównać z koncertem Nightwisha. Kobieta wyciągnęła urządzenie, najszybciej jak mogłam i wyciszyła telefon. Dzwonek grał dosłownie dwie trzy sekundy. Niestety Uchibayashi nie mogła stwierdzić czy ktoś go słyszał. Nie spoglądając na klawiaturę, napisała wiadomość do swojej nowej koleżanki. Po kilkudziesięciu sekundach absolutnego skupienia na rozglądaniu się dostała wiadomość zwrotną. Jestem już w parku, ale zanim się spotkamy, chciałam pójść do świątyni shinto zapalić kadzidełko. Chyba, że chcesz iść ze mną? Urumi idąc w tę stronę, widziała znak informujący Za kilometr świątynia. Po wcześniejszym ryknięciu stwora dalej panowała nienaturalna cisza, drapieżnik.wciąż.gdzieś się czaił.

Obserwowała otoczenie. Szansa, że rzyci się na nią była niska, ale istniała. Nie zamierzała zdawać się na łut szczęścia, przynajmniej nie w pełni. Podskoczyła gdy usłyszała dzwonek, i szybko go wyłączyła. Sprawdziła wiadomość. Cholera.
"Za chwilę będę."
Tyle napisała. Trzeba było się stąd ulotnić, ale ostrożnie. Sprawdziła gdzie jest ścieżka prowadząca w tamtą stronę, i powoli zaczęła tam iść wzdłuż krzaków, by w razie czego mieć gdzie się ukryć. Głową i oczy latały jej na wszystkie strony.

Urumi przemieszczała się powoli i asekurowała się na wypadek powrotu tego latającego czegoś. Nie miała stuprocentowej pewności czy faktycznie to stworzenie już nie wróci. Gdyby ktoś popatrzył na nią z boku, pewnie miałby niezły ubaw. Ponieważ szła przy krzakach i co jakiś czas rozglądając się we wszystkie strony. Osoby patrzące z drugiej strony mógłby pomyśleć, że jest naga. Ponieważ tylko głowa wyściubiała się za bujne rośliny. Po chwili poczuła wibracje telefonu, dostała wiadomość od koleżanki. *Dobrze, to spotkamy się przy świątyni. Jest tam ładny widok z góry na lasy i ławeczka idealna na lunch.* Uchibayashi bez problemu odnalazła główny trakt prowadzący do świątyni. Lecz dla bezpieczeństwa dalej trzymał się ubocza i roślin. Kiedy tak przemierzała okrężną drogą trasę, usłyszała ponownie jakiś znajomy szloch. Odsłoniła sobie widok na ducha, przesuwając delikatnie gałęzie krzaka na bok. Mężczyzna siedział plecami do niej, szlochał i uderzał pięścią w drzewo. Tym razem jednak jego dłoń nie przenikała przez pień. To były idealny moment, żeby ugasić pragnienie. Nie wiadomo, kiedy ponownie trafi na tak bezbronny posiłek. Jej gardło znowu drapał i na pewno nie było to spowodowane przez suchość powietrza czy pyłki roślin. Od jakiegoś czasu nie jadła pełnowartościowych posiłków.

Musiała wyglądać idiotycznie i bardzo jej ten fakt był nie w smak, ale czuła się przynajmniej odrobinę bardziej bezpiecznie. Przynajmniej była taka godzina, że nie chodziło tu zbyt wiele osób. Drgnęła lekko słysząc wibracje, ale była to w miarę dobra wiadomość. Wyszła w końcu na główny trakt, przy którym otrzepała się z liści i ziemi. Dalej jednak szła trochę na uboczu, co by nie rzucać się aż tak w oczy.
Co jednak się jej rzuciło to szloch. Odchyliła rośliny i zobaczyła cel. Jak inaczej nazwać tą masę, która przed nią się wiła bezmyślnie? Nikt go już nie będzie szukał, a już na pewno nie w takiej formie...
Miała coś jednak z tyłu głowy, coś, co ją frustrowało po dziesiąkroć bardziej niż chodzenie wzdłuż zarośli. Była niemal pewna, że ktoś ją obserwuje, i by została pokarana za to, co tak bardzo by chciała teraz zrobić.
Zacisnęła zęby, mruknęła cicho niezadowolona, i odwróciła się na pięcie. Miała umówione spotkanie, a im szybciej stąd pójdzie, tym mniej będzie zagrożona. Nie zależało jej na losie tego ducha, ale nie chciała ściągać na siebie kłopotów, jeśli rzeczywiście była ofiarą stalkera.

Urumi karmiła swoją paranoję i pozwoliła swoim przeczuciom wzięcie góry nad głodem. Na samą myśl o pysznym shake z duszy zbierała się jej ślina w ustach. Ale wykonała szybki piruetem o sto osiemdziesiąt stopni i ruszyła dalej traktem w stronę kapliczki. Nie chciał kusić losu i wytłumaczyła to sobie tym, że nie chce się spóźnić na spotkanie z Sawą. Po drodze na górę nie spotkał nikogo żywego czy też martwego. Ale ćwierkanie ptaków wróciło, cykady również zaczęły wydawać z siebie dźwięki, cały ekosystem wrócił do życia, tak jakby wybudził się ze z zimowego snu. Wskazywało to, że drapieżnik opuścił okolice zwierzęta ponownie czuły się bezpiecznie. Po kilku minutach ujrzała kapliczkę, przy której stała Rin pogrążona w modlitwie. Zapaliła kadzidełko, zwróciła się w stronę koleżanki i zaczęła jej energicznie machać i uśmiechać się.
-Dobry Uchibayashi-san. Mam tutaj pyszne Takoyaki, słodkie dango i zieloną herbatę. Jeżeli Ci to nie przeszkadza, to najpierw chciałbym coś zjeść. Miałem lekkie urwanie głowy i nic praktycznie nie zjadła przez cały dzień. Później zajmiemy się twoim planem.- Usiadła przy jednym ze stolików na tarasie widokowy i zaczęła na nim wykładać bento.

...Najprawdopodobniej sytuacja się uspokoiła. Nic i nikt na nią nie wyskoczył, i powoli przebłyski zmarnowanej okazji zaczęły do niej docierać. Szlag, tak dawno nie skusiła się na żadną dusze. Cholerny... Szkoda było nawet szukać słów. Po pewnym czasie zaczęła normalnie iść.
Mogła się przy tym zastanowić co zrobić. Miała już teraz pewność kogo szukać, ale raz - czy sobie z tym poradzi sama, dwa - jak to odpowiednio sprzedać by w ogóle rozpocząć bardziej dokładne poszukiwania. Miała poszlaki, ale nie miała dowodów. Ale to już jej dawało jakieś podstawy by zadawać odpowiednie pytania...
Widząc swoją nową znajomą Urumi uniosła dłoń w geście powitania. To wystarczy. Skinęła głową dając znać, że jej to nie przeszkadza i usiadła obok, pozwalając jej jeść. Rozglądała się przy tym niby od niechcenia, ale jednak wypatrując czegoś.
-Nie dali mi stypendium i muszę pracować w Starbucksie. Co za szajs.-Skorzystała z okazji by trochę się powyżywać na niesprawiedliwym świecie-Bezsens. By je dostać muszę się w czymś wykazać, a by się wykazać potrzebuję czasu i pieniędzy. A przez to nie mam ani jednego ani drugiego. Pfyh.

-A tak, te kryteria są absurdalne. Dziadek już mi suszył głowę, że nie jestem w czołówce grupy. Nie można we wszystkim być numerem jeden. Chociaż i tak moim zdaniem przykładają za dużą uwagę do wyników z testów fizycznych. Faworyzują mężczyzn jak nic. Te gbur dostał stypendium, a kiedy poszłam do rektora wyjaśnić sprawę. To tłumaczą się tym, że miasto zmniejsza im dotacje i mają coraz mniej sponsorów, żeby móc obniżyć próg na stypendia.- Lekko pomrukiwała i robiła skwaszoną minę niezadowolenia. Faktycznie nie przepadała za tamtym mężczyzna, który ją podrywał. Rin wyłożyła przed Urumi jedzenie i napój ze sklepu. Uśmiechała się i promieniała, najwidoczniej bardzo lubiła pikniki i wycieczki trekingowe. Dlatego szybko poprawiło się jej samopoczucie i odtrąciła nieprzyjemne myśli to tamtym gościu.
-Bardzo nie lubię jeść w samotności, mam taki uraz z dzieciństwa. Rodziców często nie było w domu i wracali późno w nocy. Nierzadko śniadania też były ciche albo w pośpiechu i biegu. Dlatego kupiła też dla Ciebie, mam nadzieje, że nie masz nic przeciwko ośmiorniczką i słodkim kluskom?- Spojrzała jej prosto w oczy i prawie proszącym wzrokiem próbował na niej wymusić dołączenie do posiłku. Sama po chwili złożyła ręce i wyraziła wdzięczność za posiłek.-Itadakimasu!- W pierwszej kolejności zabrała się za kulki z ośmiornicą, które wyglądały bardzo smakowicie. Jedyne co mogłoby polepszyć ich prezentacje to fakt, gdyby były na ciepło i para uwalniałby się z nich aromat, unosząc do góry.

Wzmagała się w niej irytacja, ale tym razem nie z powodu tej dziewczyny tylko informacji które jej uszy miały to nieszczęście usłyszeć. Prychnęła rozeźlona.
-Nic dziwnego, że ten kraj wygląda jak wygląda. Ganiają za dzieciakami śmiecącymi na ulicach, a handel ludźmi trwa w najlepsze.-Zrobiła chwilę przerwy widząc jak rozkładała jedzenie. Miała dodać "ale o tym później", ale mogło to wpłynąć na jej apetyt. Pokręciła głową. Wyglądało nieźle, jak to kupne. Nie zamierzała wybrzydzać w swojej sytuacji.
-Nie, chętnie skorzystam. Smacznego.-Byoa znacznie bardziej chłodna od swojej rozmówczyni, ale zachowywała pozory uprzejmości. Co innego by teraz zjadła, ale teraz to mogłaby sobie co najwyżej pluć w brodę.
Zjedzą to porozmawiają. I tak dopiero będą mogły zacząć działać wieczorem.

Rin odwzajemniła słowa Uchibayashi i również życzyła jej smacznego. Urumi zauważyła, że wyraz twarzy Sawy w ogóle się nie zmienił, kiedy ta wspomniała o handlu ludźmi. A więc obie zabrały się za jedzenie, każda z nich skupiła se nie posiłku i nie przerywała go, aby zagadać. Ale nie ma w tym nic dziwnego w końcu, kiedy nie je się nic przez parę godzin. Głód zaczyna ssać w żołądku i odruchowo ludzie chcą go zaspokoić. Rin jadła szybciej, ciągle zachowywała etykietę, ale kulki z ciasta znacznie szybciej trafiły do jej żołądka. Po wszystkim wypiła duszkiem zieloną herbatę i zaczął coś gmerać w pokrowcu na aparat. Kiedy Urumi w końcu skończyła się raczyć jedzenie, Sawa zabrała głos. - No dobrze. To teraz możesz mi powiedzieć, co dokładnie będziemy tu robić. Wspomniałaś coś o handlu ludźmi, czyżby to właśnie tutaj dochodziło do porwań albo prowadzą tu jakieś poszlaki?- Zapytała zaciekawiona i wyciągnąłem aparat z torby przenośnej. Urumi dostrzegał, że jest to lustrzanka canon. Z szerokokątny obiektywy i przyzwoitym zbliżeniem. Przypomniała się jej, że kiedy ostatnio przegląda media społecznościowe, wyskoczyła jej reklama z owym aparatem. Gdzie cenna jego wyniosła trzysta tysięcy jenów. Ewidentnie nie było to sprzęt dla laików czy domorosłych fotografów.

Jadła, na spokojnie, nie spiesząc się. Był to jej drugi porządniejszy posiłek tego dnia więc dobrze by było go jakoś zapamiętać. Nic szczególnego się nie działo w trakcie, nic też nie widziała. Może to i lepiej.
Zanim jednak cokolwiek powiedziała wyciągnęła swoją fajkę i się porządnie zaciągnęła. No. Teraz mogła mówić.
-Po kolej. Jak mamy współpracować to dobrze, byś wiedziała co ja.-Zaciągnęła się znowu i wypuściła dym wąską strugą.
-Wiesz o kogo chodzi, kiedy zaginęli i mniej więcej gdzie. Posprawdzałam z nudów parę informacji, popytałam... Wyciągnęłam też co nieco z Senichi-san...-Kolejne pociągnięcie. Nastrój jej się nieco poprawił, a wraz z tym chęć do dzielenia się czymkolwiek. Siedziała przy tym bokiem do rozmówczyni, co by na nią nie dmuchać. Jednak przy każdej informacji pokazywała na swojej komórce to co udało jej się znaleźć.
-Dziewczyna lubiła chodzić na rave party w parku w którym się znajdujemy, o czym też wiesz. Niejaki Bloodsucker był tam DJem, i po wpisach wnioskuję, że dragi chodziły tam gęsto. Wpisy się pokrywają w każdym razie. Oni sami byli związani z jakimiś delikwentami. Wymuszenia, pobicia, kradzieże. Sam Senichi-san sugerował to, co podało mi moje źródło, ale nie wiedział kto za tym stoi. Tylko tyle, że rano znaleźli telefon którejś z tej dwójki na parkingu przy parku. Widzisz, wokół czego się to wszystko kręci?-Wykonała dwa kółka w powietrzu palcem wskazującym i znowu się zaciągnęła.
-Mieli ponoć uciec od rodziców, ale znaleziony telefon wskazuje na coś innego. Plus moje źródło wyćwierkało mi, że ten Bloodsucker lubi zabierać naćpanych na after-party. W czarnych furgonetkach do jakiś starych magazynów. Problem w tym, że... Hm... Moje źródło zapadło się pod ziemię. Więc to jedynie poszlaka.-Zakręciła fajką w dłoni. Zastanowiła się. Zetknęła na ten jej aparat. Porządny sprzęt...
-Jak to rozwiążemy to może dostaniemy jakaś szansę na stypendium. Zawsze coś.

Urumi zaczęła dzielić się swoim spostrzeżeniami, strzępkami informacji i poszlakami. Trochę tego udało się jej uzbierać, dlatego Sawa skupiła w pełni na niej swoją uwagę. Najwidoczniej nie chciała później dopytywać i wyjść na niezaangażowaną. Nawet wyjęła notes, w którym zaczęła sobie notować wszystkie poruszone tematy i istotne informacje. -Tak. Wszystko zatacza krąg, wszystko zaczyna się i kończy na tym cały bloodsuckerze. Najwidoczniej znalazł sobie idealną przykrywę do pozyskiwania ludzkiego towaru. W końcu na tych rave jest też wiele osób bezdomny, samotnych i Skłotersów. Dlatego pewnie wcześniej nie było zawiadomień po zniknięciu wcześniejszych ofiar. Niestety tym razem źle dobrali cele i zaniepokojeni rodzice zgłosi sprawę gdzie trzeba. Chociaż również dobrze, ta dwójka mogła być, zobaczyć coś, czego nie powinna.- Rin przyłożyła dwa palec do ust i zaczęła się zastanawiać nad czymś bardzo głęboko. Ponieważ jej wzrok wydawał się nieobecny i zamglony. -Skoro ta szajka pozyskuje swoje ofiar na tych dzikich imprezach to czy magazyny nie powinny być gdzieś tutaj w pobliżu? Raczej nie ryzykowaliby dalekiej drogi nocą w podejrzanych vanach.- Pastelowo włosa wyciągnęła swój telefon i położyła go na stole. Urumi dostrzegał, że ta przegląda różne strony agencji od wynajmu i sprzedaży nieruchomości. -Jeżeli mamy szczęście to agencja powinna mieć jeszcze w archiwach sprzedane oferty. Jeżeli w okolicy znajdował się opuszczony magazyn na sprzedaż. Może ten gang go kupił na własność w celu uniknięcia nieproszonych gości. Może jakaś firma przewozowa albo wysyłkowa otworzyła ostatnio jakąś nową filę w okolicy. Ja poszukam w agencjach nieruchomości, a ty sprawdź okoliczne przedsiębiorstwa.- Rin jeszcze bardziej skupiła się na przeglądaniu starych ofert wynajmu w okolicy.

Wydawało się, że wiedziała o tym, albo przynajmniej o części z informacji które jej podała. Pokiwała głową, że faktycznie powinny być gdzieś tutaj blisko. Nic nie mówiła, że jak dla niej to powinno być trochę inaczej rozwiązane - o ile oczywiście nie robią tego hurtem.
-Jakby nie patrzeć jesteśmy na obrzeżach.-Wyciągnęła komórkę, nie przejmując się specjalnie manierami skoro i tak zostały złamane przez drugą osobę. Trochę też ten pomysł jej nie leżał. Nie sądziła, by ktoś otworzył firmę tutaj w okolicy albo filie - to by zwróciło zbyt dużo uwagi. Z drugiej strony ktoś mógł za bardzo wierzyć w swoje możliwości-Nie zaszkodzi sprawdzić. Moment.
Urumi zaczęła przeglądać najpierw mapę, by sprawdzić w okolicy wszelkie firmy które mogłyby skorzystać z magazynów - firmy przewozowe, wysyłkowe, ze szczególnym uwzględnieniem spożywki - wydawało jej się być kompletnym marnotrawstwem pozbywać się całkowicie sprawnych narządów, więc nie należy wykluczyć posiadania chłodni. Ale sprawdzi wszystko co było w okolicy. A następnie daty kiedy dane przedsiębiorstwa otworzyły się w okolicy. Dalej niż rok temu nie będzie patrzeć. Sporządzi listę z nazwami i datami w swoim notesie. Sprawdzi też co ogólnie się otworzyło w mieście w przeciągu ostatnich paru miesięcy. Karakura nie była aż tak duża.
-Zapisuj kiedy były sprzedane.-Jakby nie patrzeć kojarzyła też na które firmy trzeba było uważać. Zajmowała się swego czasu sprawami kreatywnej księgowości, to też wiedziała pi-razy-oko na co uważać i co się kręciło na rynku. Przynajmniej jakiś czas temu, więc jak coś się otworzyło... Hm.
I tak na razie robią łatwą robotę. Potem będzie trudniej.

Dziewczyny przeszukiwały w ciszy różne strony z nieruchomościami i różnymi innymi ogłoszeniami. Szukały starych zniszczonych magazynów, którymi nikt przy zdrowych zmysłach by się nie zainteresował. Dodatkowo Urumi wpadła na pomysł, aby sprawdzić firmy dowożące owoce morza zaopatrzone w chłodnie. Przez dłuższą chwilę, obie kobiety siedziały w ciszy i stukały w swoje telefoniczne komputer. W końcu poinstruowała koleżankę, aby spisywała rożnie daty sprzedaży. W końcu ukończyły swoje poszukiwania, Urumi znalazła niedaleko otwarty mały zakład specjalizujący się w transporcie bardzo świeżej żywności. A ich moto brzmiało „Ryba tak świeża, że jeszcze ma plany na popołudnie.” W okolicy nic nowego nie otworzyło się w ciągu ostatni trzech lat, chyba nie był to najlepszy dystrykt do tego typu biznesu. Sawa odetchnęła i wyciągnęła ramiona ku górze.
- Głowa mi zaraz pęknie od tych ofert. W ciągu ostatni trzech miesięcy, zostały sprzedane dwa kompleksy, które pasowały do naszych kryteriów. A Firmy, które je kupiły, nie wydały oficjalnych oświadczeń jak mają zamiar zagospodarować działki. Jednak jedna to koncern developerski więc niedługo pewnie powstanie tam blok. Ale ta druga firma jest lekko podejrzana, pojawiła się na rynki tydzień przed zakupem działki.- Rin zmarszczyła nosem i przyglądała się wyświetlaczowi w swoim telefonie, wyglądała jakby uważnie czemu się przyglądała.

Praca w ciszy jej odpowiadała. Spokojnie szukała kolejnych informacji, bez napięcia co jakiś czas racząc się nie swoim śniadaniem. Wiele nie było, ale to w sumie dobrze - zawęża to obszar poszukiwań. Spisała datę otworzenia nowej firmy, zapisała nazwę. W pewnym momencie wyciągnęła e-fajkę i pyknęła sobie parę razy. Sprawdzała dopóki Sawa jej nie przerwała.
-Aha. To ja znalazłam jedną firmę w okolicy która niedawno się otworzyła. Chociaż równie dobrze firma słup mogła się otworzyć gdziekolwiek.-Urumi obróciła w dłoniach telefon i pokazała dane ze spisu na temat firmy. Pozwoliła jej przeczytać po czym schowała telefon-Masz informacje do jakiej firmy należy działka?

Urumi wyciągnęła swojego elektronicznego papierosa i zaczęła delikatnie vapować. Nie zauważyła, żeby jej koleżance w jakiś sposób to przeszkadzał. Nawet na moment nie zmienił się jej emocje na twarzy. Szatynka zapisała adres i nazwę firmy „SF Cold Storage ”. Siedziba firmy znajdowała się trzy przecznice na północ. Sawa, słysząc pytanie ponownie wróciła wzrokiem na Uchibayashi.
-Rozumiem, jednak to zawsze jakaś poszlaka. W sumie w mieście nie ma zbyt dużo knajp z niefirmowych knajp z sushi. Raczej te masówki, które nie zakupują najlepszych składników. Dziwne, że wybrali Karakure na rozpoczęcie biznesu, chociaż może ich prezes miał jakiś wróżbiarczy sen czy coś. Jedna działka należy do Kaoin Construction spółki budowlanej, która jest jedną z większych w tej branży w naszym kraju. Jednak dalej ta druga firma jest, niczym jakiś sen. Nie upłynnili żadnych swoich akcji na giełdzie, w sieci nie ma informacji o ich siedzibie głównej. Jedynie numer telefonu i mail, Nogi Group jest bardzo podejrzane. Kapkę wygląda to jak firma wyłudzająca wat. Prezesem firmy jest nie jakiś Bucker Slood. Ten magazyn, który wykupili jest cztery przecznice na wschód. Co ty na to, żeby tam pomyszkować? Według oficjalnych doniesie dalej nie było inspekcji sanitarnej, dlatego nie powinien być dopuszczonych do użytku.- Zapytała, po czym schowała swój telefon do torebki i kontynuowała przerwany lunch.

SF Cold Storage. Hm. Warte zapamiętania w razie czego. Słuchała sobie wciągając parę do płuc, zachowując przez dłuższy czas kamienną twarz. W przypadku jednak firmy widmo zaciągnęła się trochę mocniej, odchyliła głowę w bok i puściła solidną chmurę przed siebie. Jednak miała minimum szacunku do rozmówcy by nie chuchać jej prosto w twarz.
-Aż za bardzo pasuje. Bucked Slood, Bloodsucker. Amatorka. Ktoś tu jest albo kretynem, albo specjalnie ustawił pułapkę.-Pociągnęła raz jeszcze. Namyśliła się przez krótki moment.
-Może nie spodziewali się wtopy. W takim razie trzeba działać w miarę szybko, nie wiadomo kiedy się stamtąd zwiną albo zaczną zacierać ślady.-Pokręciła w palcach urządzeniem. Schowała telefon. Wróciła niespiesznie do spożywanego posiłku.
Rzeczywiście dobrze będzie się tam przejść. Ostrożnie.

-Niektórzy nie grzeszą inteligencją albo co gorzej są na tyle aroganccy i potężni, że mają gdzieś czy ktoś ich z tym powiąż, czy nie. Miejmy nadzieje, że w tym przypadku to będzie to pierwsze i jego niedoświadczenie. W końcu ta grupa nie składa się z dwóch trzech osób. Chociaż mam dziwne przeczucie, że to raczej pycha przywódcy.- Skończyła jeść i zaczęła pakować zużyte opakowania do reklamówki. - Skoro mamy już trop to możemy tam pójść i się rozejrzeć. W końcu za dnia raczej nie będziemy wzbudzam podejrzenie, a jak coś zobaczymy to możemy wieczorem wrócić i przeszukać zakład od środka.- Sawa wzięła swoją lustrzankę i wycelowała ją w niebo w kierunku lecących ptaków w formacji klucza. Urumi raczyła się jedzeniem ze sklepu, nawet mgiełka z elektronicznego papierosa nie zmieniła wyrazistego smaku potraw. Rin nie niepokoiła swojej koleżanki, wolny czas spożytkowała na fotografie natury.

Mruknęła porozumiewawczo. Wszystko to możliwe, ale i tak nie mieli jak tego sprawdzić bez sprawdzania. Z drugiej strony ich obecność może zwrócić uwagę. Nawet w dzień. Hm.
-Możemy. Wieczorem jednak może być groźnie.-Pociągnęła znowu. Mruknęła ponownie, tym razem przeciągle jakby się nad czymś zastanawiała-Rozumiem, że nie chcesz sprawdzić parkingu? Wieczorem ma tam być cały skład sprawdzający teren. Mamy chwilę czasu, ale to jak chcesz. Może to być strata czasu.
Nie spieszyła się, ale nie miała też szczególnej ochoty tutaj siedzieć. Im szybciej tym lepiej.

-Hmmmmm... Niby może zajrzeć na parking. Jednak nie mamy raczej co się łudzi, że znajdziemy coś tam ciekawego. Bez odpowiedniego sprzętu i masy techników nie odróżnimy śladów, których szukamy od zwykłych śladów codziennego użytkowania. Ale wciąż warto to sprawdzić w końcu, może znajdziemy tam jakąś wskazówkę. Nawet jeśli coś tam faktycznie jest, to będzie istne szukanie igły w stogu siana.- Po czym Rin  schowała aparat do torby i wstała z ławki. Spojrzała na koleżankę i delikatnie się uśmiechając czekała, aż Urumi również zbierze się w drogę. Po drodze mijały malowniczą naturę, gdzie ptaszki ćwierkały i zwierzęta grasowały. Z każdą minutą leśne ostępy ustępowały łąką. Las był coraz rzadszy i ustępował miejsca łąką. Po kwadransie spaceru dotarły na wybetonowany parking, na którym w tym momencie nie znajdowała się wiele aut w tym momencie.
-No to pora na najnudniejszą robotę świata, szukanie wskazówkę w śmieciach. Najlepiej jak podzielimy parking na dwa i każda z nas przeszuka swoją połowę.- Sawa Od razu zaczęła spacerować po płycie i rozglądać się za jakiś poszlakami co rusz schylając się i podnosząc jakieś papierki. Była bardzo dokładna podczas przeszukiwania i nawet odgarniała liście i inne patyki.

-Zgadzam się. Ale można spędzić tam parę chwil.-Urumi nie spieszyła się, spokojnie z kamiennym wyrazem twarzy zbierając się. Schowała też śmieci do swojej torby, co by potem wyrzucić to u siebie. Braki w śmietnikach dawały się czasami we znaki. Durne organizacje terrorystyczne i ich ataki gazowe. Jest tyle znacznie bardziej efektywnych sposobów na wzbudzenie strachu. Tak sądziła. Chociaż nie można im chyba jednak odmówić skuteczności skoro dalej się o tym pamięta.
Nie rozmawiała. Myślała nad tym co dalej zrobić. Jak podejść do sprawy sprawdzenia magazynu. Raczej tam ot tak nie wejdą i nie sprawdzą co tam trzymają, ale nie zaszkodzi popatrzeć. A nuż znajdą jakieś ślady opon, które będą odpowiadały śladom na bieżniku jakiegoś auta z tamtej okolicy. Na tym się akurat nie znała, czy można na tej podstawie coś stwierdzić. Cholera wie.
Dotarły na parking. Jedna dobra rzecz była taka, że nie było tu za wiele aut. Mogła więc przyjrzeć się w spokoju całości. Skinęła głową na propozycję, i robiła taką samą robotę co... Jak ona miała? Hm.
Coś może tu zostawili. Byłby to dobry ślad dowodowy. Tylko nawet jeśli to niezbyt miała jak to schować. Chyba, że tamta miała jakieś torebki. To byłoby już zabawne, ale może ma.