Niten Okamibara (akademia shinigami)

DANE

Imię: Niten

Nazwisko: Okamibara

Profesja: student shinigami

Płeć: mężczyzna  

Wiek: 17 lat

Waga 67 kg

Wzrost 187 cm

Wygląd:
Niten nie należy do przeciętnych. Jako w połowie Japończyk połowie Anglik ze strony matki. Ma jasną, wręcz bladą cerę. Jego oczy są koloru ciemnego błękitu, przywodzącego na myśl morze w czasie sztormu. Zaraz pod okiem ma niewielki czarny pieprzyk. Ciemne blond, dość długie włosy składał w warkocz, a irytującą grzywkę zaciągał tak żeby wpleść ją w resztę włosów. Niestety i tak, zawsze część z nich nie pozwalała się zapleść zaczynając mu wpadać do oczu. Oprócz tego ma wyraziste kości policzkowe i wydatne usta które niemal zawsze układają się w delikatny uśmiech. Jest wysoki i szczupły nie ważne, ile by nie zjadł. Pod szatami ucznia akademii shinigami, kryje się lekko umięśnione ciało, choć przez porzucenie treningu na długi czas teraz jest trochę zaniedbane.  W chwilach wolnych od zajęć poza strojem ucznia akademii nosi yukate z motywem lilii.

Charakter:
Niten jest na pierwszy rzut oka spokojną osobą, kochającą spokój i naturę. Przez co większość czasu spędza w ogrodach z dala od zgiełku. Nie znosi kłótni oraz wytwarzania dodatkowych niepotrzebnych nikomu problemów. Woli raczej do wszystkiego podchodzić z spokojem i rozwagą, przynajmniej tak jest zazwyczaj. Niten kocha też walkę, adrenalinę, która wtedy w nim buzuje. Dlatego jeśli spotka kogoś na swoim poziomie z kim walka będzie wyrównana, odwieść go od pojedynku będzie niezwykle trudno. Poza chęcią rozwijania swoich umiejętności szermierczych i poświęcania na to dużo czasu. Dużo czyta o roślinach i dba o nie. Kocha też spędzać czas na spokojnych rozmowach przy z zielonej herbacie. Jest gotów nadstawić swoją pierś za innych, aby tylko zadość uczynić za wszystkie błędy które sądzi że popełnił. Głęboko w środku ukrywa smutek z powodu śmierci swojej matki,  smutek, który nie był wstanie wypłynąć razem z łzami. Chowany i rosnący powoli, aby pewnym momencie wybuchnąć. Nie wiadomo jakie będą tego konsekwencje.

Ekwipunek:
Boken i wakizashi treningowe( Niten posługuje się dwiema broniami ), yukata z motywem lilii, mundur akademii, przybory do pisania, naszyjnik rodowy.

Historia: :
Urodziłem się w średnio znaczącej rodzinie w białym mieście. Nigdy nie byliśmy rodziną polityków. Byliśmy szermierzami mój ojciec i mama byli shinigami. Zajmował się mną dziadek, który prowadził rodzinne dojo gdyż rodzice byli zazwyczaj zbyt zajęci. Opowiadał mi o rodzinie Okamibara i jak nasz przodek założył nasz ród i stworzył rodzinną technikę walki, mówił też, że moje imię Niten wzięło się od buddyjskiego imienia prekursora naszej techniki walki. Nigdy nie przepadał za moją mamą Elizą. Mówił, że pochodzi z nic nie znaczącej rodziny, że to przez nią mój ojciec nie utrzymuje z nim teraz kontaktu i go unika. Obwiniał ją o problemy rodzinne, później uświadomiłem sobie że to wszytko były tylko wymówki bo nie był w stanie pogodzić się z faktem że popełnił błąd. Mimo wszystko uważał , że była wyśmienitym szermierzem lepszym nawet od niego i nigdy nie ujmował jej zasług w tej dziedzinie. Szanował ją jako shinigami ale nie jako partnerkę jego syna. Do siódmego roku życia na przemian nasiąkałem teoretyczną wiedzą dziadka na temat szermierki i jego zasadami samuraja, uczył mnie jak szermierz zawsze musi zachowywać spokój i nigdy nie może dać się ponieść emocjom, a najważniejsza jest nie czysta siła lecz walka z głową. Kiedy rodzice zaczęli częściej pojawiać się w domu i mieć dla mnie czas, wolałem i tak spędzać go, z dziadkiem który powoli zaczął wprowadzać mnie w praktykę walki mieczem. Był bardzo ucieszony, kiedy okazało się, że jestem oburęczny co bardzo przyśpiesza proces nauki. Mimo to trenował mnie w kaligrafii najpierw jedną ręką potem drugą, na przemian wymyślał mi różne wyzwania, które musiałem pokonać, aby nauczył mnie więcej. Kiedy zmarł byłem zrozpaczony miałem wtedy 9 lat. W ostatnich chwilach opowiedział mi o swoich błędach i jak wszystkiego żałuje, opowiedział mi o ciotce której nigdy nie spotkałem. Oburzony kłamstwami które wmawiał mi od dziecka porzuciłem naukę szermierki i większość czasu spędzałem samotnie w ogrodzie za domem. To w tedy przyszła do nas siostra mojego ojca Akane. Kiedyś to ona zajmowała się ogrodem. Początkowo nie ufny z każdym dniem coraz chętniej wysłuchiwałem jej porad jak zajmować się roślinami, mimo to że była zajęta i musiała wyjechać od tego czasu odwiedzała nas dość często. Moja relacja z rodzicami zaczęła się polepszać choć po tym co dziadek mi powiedział nie wiedziałem jak patrzyć się im w twarz po tym jak ozięble ich traktowałem. Rodzice nie byli dla mnie wtedy wzorami. Za cele obrałem sobie osiągnąć spokojną oraz zrównoważoną naturę mojej ciotki. W wieku 11 lat zaproszono mnie do jadalnie, gdzie siedzieli moja matka, ciotka i ojciec. Wszyscy mieli wyjątkowo poważne miny. Opowiedzieli mi, dlaczego przez tyle lat swojego życia nigdy nie spotkałem swojej ciotki. Jak to dziadek wygnał ją z domu przez to, że odrzuciła ścieżkę miecza i nie chciała się uczyć szermierki. Jak dziadek traktował moją babcię, bo najpierw urodziła mu córkę a nie syna. Jak wszystkie swoje porażki zwalał na swoje dzieci, bo nie mógł znieść, że coś mu się nie udało. Wybiegłem z sali nie będąc tego w stanie więcej słuchać. Wiedziałem już to wszystko, ale słuchanie tego ponownie było nadal okropne. Po tych ladach nadal nie mogłem zrozumieć jak mogłem kiedyś chcieć być jak mój dziadek. Pierwszy raz w życiu pożałowałem, że całe życie spędziłem w tej posiadłości, że nie mam przyjaciela, do którego mógł bym się odezwać. Nie wiedziałem z kim o tym porozmawiać, nie miałem do kogo się otworzyć. Siedziałem przed wrotami posiadłości płacząc, ale to nie była bajka nie przechodził tamtędy zagubiony dzieciak, który usiadł koło mnie. Zamiast tego przyszła do mnie moja mama. Odwróciłem tylko głowę w przeciwną stronę, ona też nic nie powiedziała zamiast tego przytuliła mnie do siebie i zaczęła mnie głaskać, ta bliskość była czymś czego potrzebowałem od bardzo dawna. Dziadek mnie kochał, Ciotka też ale nie potrafili okazać mi w pełni tej miłości. To że matka dała mi to czego potrzebuje nie znaczy, że otworzyłem się od razu, ale powoli wszystko szło do przodu. Z mamą od czasu do czasu siadałem przy herbacie i rozmawiałem o niczym a ojciec opowiadał, jak to jest być shinigami. Podobało mi się to i zacząłem zastanawiać się nad tym jak to by było zostać jednym. Mając 12 lat byłem tak szczęśliwym dzieckiem jak tylko można być nie mając przyjaciół. Mama pomagała mi z dbaniem o ogród a ojciec dalej opowiadał mi historie o wielkich szermierzach. Ciotka przyjeżdżała co jakiś czas i opowiadała mi o rożnych ciekawych miejscach w których była. W końcu stwierdziła, że dość ma, że nigdzie nie wychodzę, i postanowiła zabrać mnie poza posiadłość. Poniekąd wszystko było dla mnie nowe, ale z drugiej strony nudne, cały czas te same białe ściany aż w końcu doszliśmy do pięknej posiadłości niewiele mniejszej od naszej, ale malutkiej w porównaniu z pięknymi posiadłościami wielkich rodów. Ciotka uśmiechnęła się do mnie po czym przekroczyła próg posiadłości. Stałem za nią nie pewny jak postępować co robić. Z jednej strony uczono mnie jak się zachowywać w stosunku do innego rodu, ale z drugiej strony technika a praktyka to dwie różne rzeczy. Choć w swoim strachu nie był osamotniony, bo dziewczyna w jego wieku także stała oddalona, delikatnie skrywając się za barczystą posturą ojca. Jak się później okazało mężczyzna nazywał się Yami i był bliskim przyjacielem mojej ciotki i taty. Jego córka nazywała się Ran. Zachowywała się nietypowo. Nawet kiedy ja przestałem się czuć nie swojo i wszedłem w dyskusje ze starszymi próbując popisać się swoją skromną wiedzą. Ona odwracała wzrok i cały czas byłą zarumieniona. Co jakiś czas odwracała się tylko w moją stronę poprawiając niesforną grzywkę i odsłaniając piękne brązowe oczy. Od tego czasu dość często odwiedzałem dom Yamiego i Ran. Jedną z tych wizyt zapamiętam do końca życia. Mimo tego co się działo nigdy nie mogłem pogodzić się z sytuacją związaną z dziadkiem. Kiedy pan Yami został ze mną sam na sam uśmiechnął się do mnie i zaczął opowiadać o moim dziadku. Mimo że wiedziałem co robił dziadek nie byłem w stanie znieść tego jak Yami go obraża mówi mi jaki jest ten był okropny. Potem zaczął obrażać mnie. W pewnym momencie wybuchłem nie byłem w stanie już się powstrzymać. Nie skalany myślą nawet na sekundę uderzyłem mojego gospodarza. Kiedy próbowałem zrobić to drugi raz złapał mnie za rękę i zaczął się śmiać. Powiedział wtedy mi jedną bardzo ważną rzecz. " Każdy człowiek został kiedyś zraniony, oszukany albo pozbawiony czegoś przez los. Niektórzy się po tym podnoszą, inni użalają się nad sobą . Ty wydajesz mi się być dość silny, a jednak porzuciłeś swoją ścieżkę. Byłeś szermierzem podobno miałeś talent, a teraz popatrz się na siebie.Poddałeś się, a powinieneś walczyć. Nie wiem jaka będzie twoja ostateczna ścieżka, ale będzie związana z mieczem. Nie pozwól żeby zniszczyły cię błędy twojego dziadka, wystarczy, że zniszczyły jego samego".
Uśmiechnął się w tedy do mnie i nalał sobie sake. Mimo tego że go uderzyłem nie miał mi tego za złe mam wręcz wrażenie że chciał żebym to zrobił. Po tamtym pamiętnym spotkaniu często odwiedzałem Yamiego aby prosić go o radę. To przez  wpływ zaczęła się kształtować  jego spokojna natura i niechęć do konfliktów.  Yami w końcu nakłonił Ran aby też nas odwiedzała. Moja rodzina ją lubiła, a ciotka cieszyła się jak dziecko, że dzięki niej zdobyłem przyjaciółkę. Moje życie podążało w dobrym kierunku a przyjaźń z Ran kwitła. Zacząłem ponownie trening miecza, przez to ile miałem zaległości i jak bardzo zaniedbałem organizm, tata nie odpuszczał mi nawet na chwile. Już wtedy planem byłem abym tak jak rodzice udał się do akademii i został shinigami. Wszystko toczyło się spokojnie. Aż miesiąc przed moimi 17 urodzinami. przyszedł kapitan oddziału mojej matki, żeby osobiście złożyć nam kondolencję z powodu jej śmierci podczas misji. Podobno uratowała dwójkę nowych rekrutów poświęcając przy tym własne życie. Przekazali nam to co zostało w tym piękną błękitną yukate z motywem lilii. Nie byłem w stanie płakać, nie dlatego że nie było mi przykro, bo było i to bardzo. Chciałem płakać, ale nie mogłem uronić ani łzy. Podczas swojej rozpaczy upewniłem się w swojej decyzji, że zostanę shinigami. To może głupie myślenie, ale też chciałem być jak moja mama pomagać innym nawet kosztem własnego zdrowia. To co powiedział mi Yami o talencie i własnej ścieżce, te wszystkie opowieści mojego ojca. Chciałem pomagać innym jak tylko mogę, wykorzystać swój talent i wiedzę dla innych a to był jedyny sposób na który potrafiłem wpaść. Nie chciałem być jak mój dziadek który mimo swego talentu szermierczego nie zrobił z nim niemal niczego. To miało być zadośćuczynienie za błędy które uważałem że popełniłem. Zachowałem yukatę jako symbol tej decyzji.  Przez miesiąc ojciec uczył mnie Hadou i bakudou, choć talentu do tego drugiego nie miałem za grosz. wiedziałem że ojciec  zaakceptował moją decyzję gw momencie w którym podarował mi naszyjnik z symbolem rodowym, dostawał taki każdy członek rodu, który znalazł swoją życiową ścieżkę, bo to było zdaniem mojej rodziny prawdziwe wejście w dorosłość i tak w dniu 17 urodzin po tym jak pożegnałem się ze wszystkimi ruszyłem do akademii z uśmiechem na ustach, bo wiem, że matka cieszyła by się z mojej decyzji, czułem jednak, głęboko w środku, jeszcze jedną emocje której nie potrafiłem określić . Dodatkowo
mimo dość dużych pokładów pieniędzy ojciec dał
mi ograniczony fundusz abym nauczył się zarządzać swoimi finansami.





Pieniądze: 100 Ryo ( -400 za żarłok )


STATYSTYKI

Atrybuty 13

Siła 7(+1 z dodatkowych +1 od mistrza)

Szybkość 6 (+1 z dodatkowych)

Zręczność 9  (+4 z dodatkowych)

Wytrzymałość 5

Inteligencja 10 (+5 z dodatkowych)

Psychika 8 (+2 z dodatkowych)

Rejatsu 7   (+2 za klasę)

Kontrola rejatsu 5  

OGÓLNE

Udźwig 49

Szybkość (śr.) 7km/h

Szybkość (max.) 24km/h

PŻ 70:  

PR 35:

Techniki
Magia:
Poznane Hadou:
2 shuuha
4 Byakurai
6 gogyou

Poznane Bakudou:  – brak

Umiejętności:

Biegłość walki (wakizashi i katana) wyszkolony – styl dwa nieba jako jedność

Nadzwyczajna uroda

oburęczność (wrodzona i długo letni trening)

bliskość z zanpakutou  

z rodziny (Okamibara)


Wady:

Wielki żarłok
brak wyczucia
omen

ojciec należał do 12 oddziału a matka do dziewiątego.


Rodzina Okamibara
Jest rodziną która zasłynęła przez swoje niezwykłe umiejętności szermiercze i bojowe.
wywodzi się z niej wiele wyśmienitych shinigami, choć nikt z tej rodziny jak dotąd nie został mianowany kapitanem. Zaczynali jako pomniejsza rodzina która przez ciężką pracę na rzecz soul society uzyskała status szlachecki. Rodzina jednak przez lata skupiała się na rozwijaniu swoich umiejętności szermierczych przez co są słabymi politykami i mimo zwiększających się przychodów nadal nie posiadają swojego miejsca w radzie. Ze względu na słabe zdolności polityczne, ale inne dobre atuty zgłosili się do rodu kuchiki o protektorat.
Teraz członkowie rodziny Okamibara służą rodzinie Kuchiki jako ochroniarze.
Ród jest zależny od rodziny Kuchiki
Główne dochody - Dojo szermiercze, handel bronią
Znani członkowie - Sejiro Okamibara ( głowa rodu, członek XII odziału)
Akane Okamibara ( reprezentantka rodziny)
Niten Okamibara ( Następca, uczeń akademi)

uważam że ocena karty postaci to jakieś jeden

Imię: Niten
Nazwisko: Miamoto
Utsugi kocha też walkę,

A w temacie jeszcze Musashi. Ustal jakas koncowa wersje, jak sie typ nazywa.


Tsuna

Przepraszam myślałem że wszędzie już poprawiłem imię

Ja bym jednak pozmienial te imiona na cos bardziej wlasnego. Musashi Miyamoto to ikona japonskiej szermierki. Kopiowanie zbyt znanych nazwisk osobiscie uwazam za niefajne.

Druga rzecz. Z opisu wynika, ze calosc dzieje sie w zaswiatach. Stad ta angielskosc matki nie bardzo mi pasuje. Nie ma angielskich zaswiatow 10 tysiecy kilometrow dalej, z ktorych moglaby przybyc. Kim byla w ktoryms z ziemskich wcielen tez nie ma znaczenia. Oczywiscie ojciec meza dalej moze jej nie lubic, ale powod przydaloby sie inaczej opisac, niz niejaponskosc synowej.

Nie jestem szczegolnie przekonany do spokojnego charakteru po tej historii. Indoktrynacja przez apodyktycznego seniora, ktory po zgonie jest przedstawiony, jako niezbyt dobry wzor do nasladowania. Zgon matki, ktory typ przyjal ze smutkiem, ale w sumie to spoko. Skoro juz poczul powolanie i nabral ochoty by wlasna klata zaslaniac innych przed potworkami, to mozna by dopisac wlasnie cos na ten temat.


Tsuna

Rzeczy które poprawiłem w charakterze i wyglądzie zaznaczyłem na pomarańczowo. W historii pozmieniałem masę drobiazgów i dodałem parę dodatkowych rzeczy, aby bardziej pasowały do charakteru więc za dużo by było zaznaczania.
poprawiłem statystyki i umiejętności tak żeby było zgodnie z zasadami.

Poprawione i postanowiłem zrobić z nich ród zależny od kuchiki.

W zasadzie wszystko co najważniejsze zostało już wymienione. Niespecjalnie mam się do czego przyczepić, żeby twoja KP na tym ucierpiała. Zatem pozwolę sobie już udzielić ci pozwolenie na grę tym oto akceptem, tylko nie przewal na głupoty