Wewnętrzny Świat Vespaux.

Vespaux nie widział niczego, nawet pomimo tego, że był pewny w stu procenta iz ma otwarte oczy. Dodatkowo nie czuł swoich kończyn czy ciała, jedynie towarzyszyło mu dziwne uczucie ucisku i oblepienia czymś. Był świadomy, ale jego ciała kompletnie nie odpowiadał, można było to porównać do całkowitego paraliży z tym, że jednak on dalej czuł swoje członki. Owad czuł jak wszystko zaczęło wirować a po chwili miał wrażenie że leci. Nagle odzyskał zmysł wzroku i dostrzegł przed sobą wielki zbudowany z czarnych krzewów labirynt i prowadząca do niego masę ścieżek na który dostrzegł mrowie pustych. Przepychali się, walczyli ze sobą, a nawet zjadali. W jego instynkty podsuwał mu, aby ruszył do środka. Nie wiedział dlaczego, ale coś go tam przyciągało. Niebo było wyjątkowo kolorowe i jednocześnie świeciło na nim słonce a obok stał księżyc.

Miejsce w którym się znalazł przypominało trochę wnętrze umysłu Gaspara, choć jego architektura była odrobinę bardziej kreatywna. Czy szerszeń w istocie ma zostać pochłonięty przez abominację? Ale może miał jeszcze szansę przeżyć, a nawet stać się potężniejszy niż kiedykolwiek? Może jak długo czuł własne reiryoku, jak niewiele by go było, mógł walczyć z potworami, pokonać je i pożreć? Może nawet miał szansę odegrać się na mackowatym i przejąć kontrolę nad pulą dusz którą stało się jego ciało? Jeśli faktycznie ma szansę przetrwać, wykorzysta ją. Nie skończy jako byle podrzędny pusty. Musi być jednak ostrożny. Nie może uniknąć dołączenia do rozgrywającej się w labiryncie bójki, ale może chociaż wybrać sobie przeciwnika. Tłumiąc swoje reiatsu, usiłuje równocześnie wykryć najsłabsze źródło cudzego. Najlepiej gdyby dusza była samotna, ale gdyby walczyła może łatwiej byłoby mu go zaatakować? Jeśli jego reiar jak zwykle zawiedzie, może chociaż znajdzie jakieś znajome twarze?

Owad nie czuł kompletnie żadnej energii duchowej w tej przestrzeni nawet swojej. Jego zmysł kompletnie nie odpowiadał, tak prawie jakby go nie było. Gdy przyjrzał się innym poruszającym się tam stworą. Zobaczył, że żaden z nich nie posiada białego punkt, nie posiadały oni żadnych masek czy pozostałości po prostu w całości był zbudowane z czarnej wibrujące masy. Częstotliwość wibracji była inna na każdym stworze. Vesapux nie dojrzał nikogo znajomego, nawet nie miał pewność czy byłby w stanie to zrobić. W końcu zbliżył się do rozdroża, zobaczył po swojej lewej lwie pustego, którego czarne cząsteczki wibrowała bardzo powoli, a z prawej było stał nosorożec, częstotliwość drga była znacznie większa. Owad musiał zdecydować z kim się zmierzy najpierw, ponieważ każdy z nim stał w miejscu spoglądając na szerszenia. Za każdym przeciwnikiem stało wejście do labiryntu.

Hollow wyglądały jak iluzje mackowatego. Czy tak wyglądały wszystkie potwory walczące o zostanie Gillainem, czy zależało może od tego przez kogo zostały pożarte? Czy częstotliwość drgania cząsteczek symbolizowała poziom reiryoku? Kierując się tym przypuszczeniem owad powinien wybrać lwa. Co jednak jeśli grzywiasty w jakiś sposób tłumi swoje reiatsu, żeby sprawiać wrażenie słabszego niż jest w rzeczywistości? Owad postanawia najpierw sprawdzić czy potrafi samemu spowolnić wibrację skoro potrafi to robić ze swoją energią. Jeśli mu się uda podlatuje do nosorożca, jeśli nie do kotowatego. Bez względu na wybór usiłuje zacząć walkę od ugryzienia przeciwnika w grzbiet.

Owad nie był w stanie kontrolować swoich wibracji. Były one niezależne od niego i mimowolne. Gdy już miał się poderwać do góry zdał sobie sprawę, że nie może ruszać skrzydłami. Gdy zwrócił się głowę, w stronę pleców zobaczył, że ich tam po prosu nie ma. Dlatego musiał podbiec do swojego przeciwnika normalnie. Gdy tylko stanął na platformie kotowanego, teren dookoła spowiła czarna mgła i odcięła go od wszystkiego, co było na zewnątrz. Lew gdy tylko owad się zbliżył ryknął głośno.

-A więc to z tobą będę walczył o możliwość pójścia dalej. Nie będę tracił czasu, jeszcze masa platform przede mną nim stanę na szczycie tego labiryntu.- Lew nie zwlekał dłużej, po prostu ruszył dziką szarżą na szerszenia. Który zrobił wartki unik w bok i wgryzł się w grzbiet lwa. Czuł jak jego żuwaczki, zatopiły się w mięsie i zatrzymały się w na kręgosłupie. Lew wierzgał dziko, ale Vespaux mocno się go trzymał, utrudniając mu zrzucenie.

Co się stało ze skrzydłami Vespaux? Czy Hollow walczące o zostanie Gillianem traciły swoje naturalne umiejętności? Czy nie może także korzystać ze swoich żądeł? Cóż, i tak ma za mało energii by ich używać. Prócz tego jego przeciwnicy prawdopodobnie też nie mają dostępu do swoich mocy. Póki co owad miał dużo szczęścia. Lew twierdził, że walczył już z kimś przed insektem, musiał być więc również osłabiony. Nie mówiąc nic o tym że prawdopodobnie został pożarty tak samo jak on. Trzymając się grzywiastego szerszeń usiłuje odgryzać mu kawały mięsa z pleców, aż odsłoni mu kręgosłup. Jeśli jednak jego przeciwnik zrzuci go z siebie zanim mu się to uda, usiłuje zajść go od tyłu i odgryźć mu ogon.

Owad siedział na lwie jak mucha na nieświeżym kawałku mięsa. Kotowaty wierzgał, próbował go strząsnąć i rzucić. Jednak Vespaux bardzo mocno się trzymał i nie dawał za wygraną i jeszcze w tym samym czasie ciął swoim żuwaczkami plecy przeciwnika. Chciał zmaksymalizować obrażenia, dlatego zaczął rozrywać mięśnie i ścięgna przeciwnika. Lew z każdą chwilą słabł i jego ryk były coraz słabsze i krótsze. W końcu padł na łopatki i rozlał się niczym woda z pękającego balona, który utraciła swoją formę. Maź po chwili w bez ruchu obrosła owada i chłonęła się do jego rdzenia. Po chwili ciemność rozmyła się, a przed nimi pojawiły się dwie ścieżki prowadzącej bliżej wysypy z labiryntem. Owad zauważył również, jak jego wcześniejszy potencjały przeciwnik również ruszył do kolejnej powietrznej platformy prawą ścieżka. Z tego miejsca nie był w stanie zobaczyć, kto znajduje się na kolejnych terenach i musiał zdecydować w ciemno co do kolejnego przeciwnika.

Zabicie lwa było kuriozialnie łatwe. Nie żeby Vespaux narzekał. Hollow był zbyt słaby by pozwolić sobie na ambicje. Czy zjedzenie duszy tutaj wzmacniało jak w świecie zewnętrznym? Nawet jeśli, ewidentnie nie dzieje się to od razu. Nosorożec pokonał swojego przeciwnika w mniej więcej równie krótkim czasie i pewnie również bez zadraśnięcia. Tyle że prawdopodobnie dzięki solidniejszym fortelom niż łut szczęścia. Prawie pewnym było, że nie ma szans z nieparzystokopytnym w jego obecnym stanie, poczuł więc ulgę gdy okazało się, że nie on będzie jego następnym przeciwnikiem. Niestety następnego przeciwnika będzie musiał sobie wybrać na ślepo, bez wglądu na jego stan. Nie chcąc ryzykować zbyt szybkim zawarciem znajomości z rogaczem, podąża lewą ścieżką.

Owad ruszył lewą ścieżka, obawiał się spotkania z nosorożce i dlatego obrał ścieżkę jak najbardziej odwlekającą to w czasie. Po krótki spacerze ścieżka do góry wszedł na kolejną platformę, tam czekał na niego przeciwnik. Tym razem nie był to lew, ani żaden kotowaty przynajmniej tak można było wywnioskować po budowie ciała, ponieważ wszyscy byli tutaj zbudowani z czarnych cząsteczek energii. Gdy owad przyjrzał się lepiej. Zauważył, że jego przeciwnikiem będzie bardzo duża żaba. Jego przeciwnik nie zwlekał dłużej i od razu przystąpił do ataku. Wystrzelił swój jęzor w stronę Vespaux, który zgrabnie go uniknął. Po pierwszym niepowodzeniu nie przerwał natarczywego ataku i raz po raz próbował trafić szerszenia. Owad w tym momencie wyglądał jakby,  tańczył. Przeskakiwał z miejsca na miejsce. Na jego szczęście broń płaza nie była szybko, ale za to dysponowała spory zasięgiem. Otoczenie dookoła tak jak w przypadku pierwszej walki zaczerniło się i jedyne co teraz było widoczne to pole bitwy i jego przeciwnik.

Choć wygląda mniej groźnie niż jej poprzednik, żaba zanosi się na o wiele bardziej wymagającego przeciwnika. Czy język to nie umiejętność? Czy Vespaux został jedynie pozbawiony umiejętności latania? Mniejsza o to. Na żądła i tak nie ma teraz energii. Najchętniej odgryzłby płazowi język, ale obawiał się, że może się do niego przylepić. Zamiast tego biegnie naprzód usiłując unikać wystrzeliwanego w jego stronę wału mięśniowego. Gdy znajdzie się jakieś dwa metry od rywala usiłuje doskoczyć mu do nogi a następnie odgryźć mu ją lub chociaż złamać poprzez włożenie mu własnych kończyn pod jego udo i unoszenie ich w górę podczas opuszczania zaciśniętych na nim w szczęk w dół. Jeśli mu się uda, włazi mu na grzbiet i próbuje przegryźć mu szyję. Jeśli żabowatemu uda się złapać go językiem, usiłuje wyswobodzić się łapiąc go za szczęki i zaciskając je do siebie tak by odgryzł sobie język.

Owad zastawiał się, czemu on nie może korzystać ze swoich zdolności, a ropucha już tak. Może będzie mu dane poznać tajemnice tego miejsca, ponieważ jak na razie nie był w stanie niczego wywnioskować. To miejsce praktycznie mało wszystkie znane mu reguły wszechświata. Gdyby nie widział tego na własne oczy, ciężko byłoby mu uwierzyć w istnieje tego miejsca. Ruszył na ropuchę, pierwsze dwa ataki uniknął z łatwością. Ale gdy zbliżał się coraz bliżej szło mu to coraz gorzej, aż w końcu płaz złapał go swoim językiem. Przykleił się mocno do owada i zaczął przyciągać Vespauxa. Szerszeń zapierał się odnóżami, ale żaba była silniejsza i nieubłaganie przyciągał go ku sobie. Kiedy Andreu był już niecałe dwa metry przed wrogiem, przestał się zapierać i naskoczył mu na gębę, płaz nie zdążył jej w pełni otworzyć. Dlatego owad zatrzymał się na jego w pół otwartej gęby. Próbował z całej siły docisnąć mu szczękę do dolnej, ale ich siła wydawał się równa. Gdy jedne wywalczył kilka centymetrów, drugi zaraz zabierał mu tą przewagę i wracali do impasu.

Siłowanie się z żabą wydawało się być bezcelowe. Przynajmniej jak długo obaj przeciwnicy znajdują się w obecnym stanie. Vespaux usiłuję wgryźć się w pysk przeciwnika. Szerszeń nie zna się za bardzo na anatomii, zwłaszcza płaziej, ale wydaje mu się, że wyszarpanie rywalowi dziury w twarzy powinno osłabić siłę jego szczęk, choćby poprzez sparaliżowanie jego mięśni bólem. Jeśli szerszeniowi uda się przebić się do wnętrza jamy gębowej napastnika, usiłuje ponownie zmusić go do odgryzienia sobie języka. Wolny od ryzyka bycia wciągniętym prosto do jego paszczy próbuje dobić żabowatego wgryzając mu się w szyję.

Owad postanowił wgryźć się w mięśnie przeciwnika i osłabić jego silę przez zadanie mu bólu i uszkodzeniu tkanek. Wbił swoje żuwaczki i zaczął szarpać i ciąć szczeki rywala ropucha zabulgotała w żołądku i po chwili szerszeń poczuł, że jęzor się odkleił od i tym razem poczuł silne tempem uderzenie w podbrzusze. Płaz zrzucił owad z siebie. A ten zauważył, że uderzenie, które otrzymał. Zostało wyprowadzone przy użyciu języka. Najwidoczniej przyciąganie ofiar to nie było jego jedyny zastosowanie. Owad musiał poświecić chwile czasu na złapanie oddechu, ponieważ cios był wyjątkowo silny. Ropucha miała pokiereszowaną okolice szczęki, ale nie napierała na owada. Przyglądała mu się uważnie i czekała na jego ruch. Wydawała się trochę niepewna i roztrzęsioną.

Szerszeniowi nie udało się zranić przeciwnika tak poważnie jak miał zamiar, ale przynajmniej uwolnił się od języka żaby. Zgadywał, że od teraz płaz nie weźmie go do pyska dopóki nie będzie miał pewności że jest martwy. Prawdopodobnie będzie teraz próbował poturbować go z daleka swoim wałem mięśniowym. Co biorąc pod uwagę jego siłę, byłoby solidną strategią. Vespaux usiłuje zajść swój cel od tyłu i jak początkowo planował odgryźć lub złamać mu nogę. Biorąc pod uwagę długość na jaką może rozciągnąć swój język, żabowaty powinien być w stanie dosięgnąć go od tyłu. Ponowne pochwycenie go powinno być jednak trudniejsze gdy nie będzie mógł go widzieć lub nawet wyczuć jego energii, jeśli kiedykolwiek miał tę umiejętność. Poza tym stan emocjonalny płaza powinien ułatwić insektowi ubiegnięcie go. Pokiereszował mu w końcu pysk, a kto wie co przeszedł zanim tutaj trafił. Ewidentnie był przynajmniej równie osłabiony jak on. Jeśli Hollow uda się uszkodzić kończynę przeciwnika, włazi mu na plecy i wgryza mu się w kark.

Owad przystąpił do realizacji swojego planu, miał zamiar zajść przeciwnika od pleców. Tylko niekoniecznie wiedział, jak ma się do tego zabrać na otwartym terenie. Ponieważ ilekroć zbliżył się do żaby, ta odskakiwał na kilka metrów od niego. Za każdym razem gdy szerszeń na nią napierał, ta próbowała trafić go swoim językiem, ale nic z tego nie wszyło i owad umykał spod jej ciosów. Sytuacja przypomniała miejscami zabawę w kota i myszkę, pewnie jeszcze długo trwałaby ich zabawa z ganianego, gdyby nie fakt, że podczas dziesiątej próby zajścia od tyłu. Owad zdołał dziabnąć ją w tylną kończynę. Rana nie była bardzo głęboko i nie wydawałoby się, że jest dotkliwa. Jednak przy kolejnej próbie wzbicia się w powietrze, coś strzeliło i kończyna posunęła się do tyłu a tym samym żaba przeleciała niewielki dystans i wylądowała na brzuchu. Vespaux znajdował się od niej zaledwie trzy metry. Morderczo rzucił się do manewru aby wdrapać się na swojego przeciwnika nim ten zdoła się podnieść.

Cierpliwość szerszenia została nagrodzona i udało mu się uszkodzić kończynę płazowi. Wskoczywszy przeciwnikowi na grzbiet, oplata go kończynami i usiłuje go dobić wgryzając mu się w szyję. Stara się to robić patrząc przed siebie, na wypadek gdyby jego rywal próbował odczepić go od siebie za pomocą języka- wydawałoby się jedyne co może zrobić by uniknąć śmierci. Jeśli przyłapie żabowatego na używaniu wału, usiłuje przednimi kończynami zacisnąć na nim jego szczęki, licząc na to, że teraz gdy jego pysk jest poważnie ranny, zmuszenie go do odryzienia języka w istocie powinno być teraz łatwiejsze.

Owad ruszył wściekle na rannego żabowatego, wdrapał się na jego grzbiet i zatopił szczękoczułki na miejscu, w którym płaz powinien mieć szyje. Owe wgryzanie się, przypomniało trochę tak, jakby ktoś nożyczkami przecinał zwał materiału. Owad skupił się na języku i zapomniał, że to nie jedyne zagrożenie przy tak dużej różnicy w masie. Płaz zaczął robić przewrót w bok, Vespaux czując poruszenie zwałów mięśni i tłuszczu żaby w ostatnim momencie udało mu się zbiec przed przygnieceniem. Jego przeciwnik nie zatrzymał się po pierwszym obrocie zrobił ich jeszcze kilkanaście i zwiększył dystans jako go dzielił z szerszeniem. Gdy tylko Płaz skończyły wykonywać swój manewr błyskawicznie wystrzelił swój język w stronę Vespauxa. Owad wyczuwał desperacje swojego przeciwnika, ponieważ ataki był niechlujne i zdecydowanie mniej celne, niż te których doświadczył na samym początku.

Wbrew przewidywaniom insekta, żabowaty wciąż miał jeszcze dużo siły. Może udało mu by się go zabić już teraz, gdyby nie patyczkował się z wgryzaniem mu w kark? Vespaux usiłuje zajść rywala od boku od strony od której miał uszkodzoną nogę i odgryźć mu kęs ciała. Następnie ponownie próbuje wskoczyć mu na grzbiet i wgryźć mu się w szyję. Nie patrzy już czy będzie używał języka, wystarczy jeśli poczuje go znowu na sobie. Jeśli to się stanie jak planował poprzednio usiłuje zmusi go do odgryzienia go sobie.

Owad zamierzał podejść rywala od słabego punktu, jednak najpierw musiał wykonać kilka uników przed nadlatujący językowym pociskiem. Zrobił nagły zwrot w bok, podskok oraz śliz żaden z trzech ciosów nie trafił biegnącego szerszenia. Vespaux znalazł się na wyśnionej pozycji i już miał właśnie wgryzać się w kończynę rywala, która zniknęła mu sprzed oczu. Moment później poczuł jak ciężki język uderzył go od boku i odrzucił na kilka metrów. Płazowaty zrobił piruet o trzysta sześćdziesiąt stopni z wysuniętym jęzorem. Wystawiona cześć ciała zadziałała jak bardzo ciężki bicz. Insekt musiał się bardziej postarać jeżeli zamierzał wygrać te stracie, ponieważ płaz kompletnie przejrzał jego taktykę. Ruchu były powtarzalne, a tak w słaby punkt bardzo wyświechtany. Andre ponownie zrobił kilka niegroźny fikołków a na jego ciele pojawiły się lekkie otarcia, które po prostu delikatnie szczypały. Jego rywal uważnie przyglądał się jego poczynaniom.

Niepowodzenia zaczęły coraz bardziej denerwować insekta. Nie mógł uwierzyć, o ile mniej efektowny był bez żądeł i skrzydeł. Cóż, pozostaje mu walczyć jak długo ma siłę i liczyć na to, że w końcu zdoła zadać żabie śmiertelną ranę. Nie mając innych pomysłów, Vespaux decyduje spróbować uszkodzić mu drugą nogę. Zachodzi go od tyłu i usiłuje po raz kolejny użyć swojej „kimury”. Jeśli mu się uda, cofa się do czasu aż płaz odwróci się w jego stronę. Gdy to się stanie, biegnie prosto w jego stronę i usiłuje wskoczyć mu na głowę i ponownie wgryźć się w kark. Jego rywal prawdopodobnie będzie się tego spodziewał, ale może zmęczenie i nowa rana osłabią go dostatecznie by umożliwić szerszeniowi atak mimo starań przeciwnika.

Owad zaczynał odczuwać zmęczenie, ale nie było one spowodowane ranami a po prostu nieustaną walką z przeciwnikiem. Nie wymyślił niczego nowego, po prostu obrał za cel inną kończynę i tu zaczął się problem. Żaba nawet pomimo kontuzji, cały czas pracowała pozostałymi łapami. Nie pozwalała szerszeniowi na zajście jej od tyłu. Nieważne jak bardzo próbował ją zwieść czy ominąć zawsze przed zbliżeniem się do kończyny owad widział pysk przeciwnika i wystrzeliwujący język, którego udawało mu się uniknąć. Przez dłuższą chwilę grali w kotka i myszkę, oraz nie mogli wyjść z impasu. Jednak to ropucha była większa i cięższa, dlatego z każdą minutą była coraz słabsza. Trudniej było jej nadążyć za ruchami owada, a taki były ciskane w powietrze. Żaba trwoniła swą siłę, na desperackie ataki i próby zwycięstwa. Jednak nie wzięła pod uwagę tego, ze po prostu przy tak dużym wysiłku skończy się jej powietrze. Vespaux widział, że jego przeciwnik oddycha coraz szybciej i robi głębsze wdechy.

Vespaux miał bardzo ubogi repertuar ataków, jednak unikanie i kontrowanie ich w dalszym ciągu męczyło żabowatego. Nawet jeśli spodziewa się co szerszeń ma zamiar zrobić, w końcu straci siłę żeby go powstrzymać. Insekt biegnie prosto na rywala. Gdy znajdzie się jakieś dwa metry od niego siłuje wskoczyć mu na głowę i ponownie wgryźć mu się w kark zanim zdąży go strącić. Biorąc pod uwagę, że płazowi coraz ciężej oddychać, zapewne będzie musiał też ograniczać używania swojego języka

Vespaux postanowił skorzystać z okazji, która mu się nadarzyła, żabowaty przez swoją masę i cienką wytrzymałość zmęczył się pierwszy. Owad ruszył na niego i gdy znalazł się w zasięgu wyskoczył na głowę przeciwnika, unikając przy tym wystrzelonego jęzora płaza, który minął go dosłownie o włos. Szerszeń poczuł wilgoć na swoich odnóżach, ale na szczęście skończyło się to na delikatnej depilacji. Wylądował z gracją na głowie przeciwnika i rozpoczął swój morderczy plan ze wgryzieniem się w mózg. Chyba za życia Andreua lubił gry i filmy z zombie, ponieważ wybrał ich ulubioną metodę na obiad. Atak był skuteczny, a rywal wycieńczony i ranny nie stawiał większego oporu. Paskowany morderca, ponieważ doznał wcześniejszego efektu. Stał na żabie, która momentalnie rozpłynęła się na czarną maż i połączyła z jego ciałem. Przed owadem podniosły się wielkie schody, które prowadziły na sam szczyt i centrum tego miejsca. Gdy wdrapał się na górę, ujrzał wcześniejszego widzianego nosorożca, który wydawał jeszcze większy a jego róg jeszcze ostrzejszy. Pole bitwy tym razem było usłane masą kości i truchła wszystkich pokonanych pustych w tym świecie. Wszędzie pełno roztrzaskanych masek i gigantycznych klatek piersiowych. W tym miejscu krew przelało bardzo wielu hollów. Nosorożec nic nie powiedział, jedynie wypuścił agresywnie powietrze przez nos niczym byk.

Vespaux wiedział, że wcześniej czy później będzie walczył z nosorożcem lub z kimś kto go pokona. Świadomość tego i dwie walki umożliwiły mu przynajmniej psychiczne przygotowanie o konfrontacji z parzystokopytnym. Zapał nie wystarczy mu jednak do zwycięstwa nad przeciwnikiem którego jeśli czymkolwiek przerasta to co najwyżej zręcznościom. Nie sądził by jego rywal rzeczywiście stał się silniejszy od czasu pierwszy raz go zobaczył. W końcu owad zabił dwóch przeciwników i ani trochę go to nie wzmocniło. Najprawdopodobniej wydawał się większy tylko dlatego, że po raz pierwszy widział go z tak bliska. Prawie pewnym było jednak, że jeśli odniósł jakieś obrażenia, były one minimalne. Z drugiej strony na pewno nie wygra z nosorożcem ograniczając się do przejmowania się przewagą jaką wydaje się nad nim mieć. Na początek usiłuje doskoczyć do boku przeciwnika, ugryźć go, a następnie jak najszybciej się od niego wycofać.

Owad musiał zmierzyć się z przeciwnikiem, od którego na początku uciekł. Jednak spotkanie z nim było nieuniknione. Szerszeń wdrożył swój plan w życie, podbiegł do nosorożca od boku i spróbował go ugryźć. Rogaty nawet nie drgnął, żuwaczki insekta zacisnęły się na nodze. Owadzie zęby naciął twardą zrogowaciało skórę i poleciała delikatna stróżka krwi. Vespaux czuł, że pomimo zaciskania z największą siłom nie był w stanie głębiej ich zatopić. Nagle usłyszał gruby niski głos przeciwnika, który mówił bardzo powoli.

-Słuchaj maluszku, nie jestem bezmyślnym barbarzyńcom, który kieruje się instynktem. Przeżyłem wiele dekad, a może nawet wieków. Widziałem niezliczone ilości bojów i równiej zjadłem masa duszy czy naszych rodaków. Jestem już zmęczony nieustanną walką i okrucieństwem. Jeżeli udowodnisz, że mi swoją wartość i słuszność celu, do którego dążysz. Wtedy wesprę się i z chęcią stanę się częścią Ciebie. A więc jaki jest twój cel robaczku?- Nosorożec wypuścił wielkie kłęby dymu z nozdrzy i skierował wzrok na szerszenia.

Przewidywalnie, przeciwnik szerszenia był niesamowicie twardy. Mniej przewidywalnie był otwarty na negocjacje. Co on mógł mieć na myśli przez „słuszność celu”? Hollow są potworami które nie mogą przeżyć bez zjadania dusz. Aberacjami, które nigdy nie powinny się z darzyć. Pomyłką w ekosystemie dusz. Obiektywnie jedynym słusznym celem dla nich było pójście pod Żniwiarza.  Parzystokopytny daje mu jednak szansę na pokonanie kolejnego odcinku drogi ewolucji bez walki, której zwycięstwo wydaje się graniczyć z cudem. Poza tym kto wie, może to dla Vespaux ostatnia szansa by z kimś podyskutować? -Życie Dziurawy samo w sobie być nudne. Tylko walczyć i jeść. Trzeba mieć jakiś cel. Wespo za tępy, by samemu coś wymyśleć. Potrzebować kogoś, kto powiedzieć co robić. Mieć dwóch panów. Pierwszy umrzeć, drugi się wyrzec. Stracić ich, bo kiedy go potrzebować, być za słaby. Wespo chcieć być silny. By nikt więcej nie zawieść.- Wątpliwym by takiej odpowiedzi oczekiwał nosorożec, ale insekt przynajmniej był szczery. Jeśli jego zdaniem to nie jest właściwa motywacja, insektowi pozostaje jak poprzednio walczyć, by spotkać się z następnym przeciwnikiem.

-Hmmmm, czyli masz zamiar ślepo podążać za czyimś rozkazami. Wykonywać je bez żadnego przemyślenia i nie żyć dla samego? Chce być uzależniony od czyjegoś kaprysu czy widzi mi się. Nie chce iść własną drogą i budować swoją historię? Coś Ci powiem maluszku, przeżyłem stad i ich alf. Nigdy nie przekładaj ich nad siebie, oni na pewno prędzej czy później Cię zdradzą. Według Twojego rozumowana powinieneś dać się zabić tutaj. A raczej wchłonąć innym pustym, bo może twój pan to wygra. To powiedz mi, po co walczyłeś ze swoim poprzednikami? Skoro nawet nie wiesz jak tu trafiłeś i czy Twój pan też tu jest.- Nosorożec zastukał mocno kopytami i wypuścił powietrze z nosa. - Chcesz żyć malutki? Chcesz pozbyć się głodu i masz ambicje na wdrapanie się na wierzchołek? Od razu Ci powiem, że z takim nastawienie zostaniesz wchłonięty przez gigantyczne skupisko innych jaźni. Po tym wszystkim nie będziesz już taki sam, to zostawi na tobie ślad.- Nosorożec ryknął, próbował w owadzie wzbudzić jakieś emocje, refleksje i przemyślenia. W końcu jego ambicją było służyć,  nie wiadomo czy jego osobowość nawet wzmocniona poprzez wchłoniecie innych pustych. Poradzi sobie z przejęciem kontroli nad tym wszystkimi, inny puści mogą chcieć wykorzystać jego nastawienie i wykorzystać go jak podnóżek do wspięcia się wyżej.

-Wespo miło rozmawiać, ale nie mieć teraz czasu. Jeśli nie dać sobie rady, to chociaż zginąć próbować robić co postanowić. Jeśli uważać, że nie zasługiwać by zjeść, to musieć najpierw zabić Wespo i zobaczyć czy następny lepszy!- Odpowiedział. Trudno było mu potraktować poważnie krytykę kogoś kto, był gotów dać się zjeść komuś innemu tylko dlatego, że zgadza się z jego celami. Usiłuje ponownie doskoczyć do przeciwnika w miejscu w którym go ugryzł. Może uda mu się chociaż rozszerzyć ranę łapiąc szczękami za odcięty kawałak skóry i odciągając glowę do tyłu?

Nosorożec ryknął rozbawiony, jakby ktoś mu opowiedział najśmieszniejszy żart na świecie. Praktycznie przewrócił się ze śmiechu i w ostatniej chwili zdołał poderwać na równe nogi przed spotkanie z podłogą. Potrząsnął głową na bok, aby otrząsnąć się i spojrzał na owada.
-Naprawdę jesteś tak naiwny i będziesz się trzymał swojego przekonania.- Zapadła cisza, a jego twarz przybrała groźny wyraz. Owad poczuł wielką presję i niepokój, czuł jakby ktoś właśnie go powoli miażdżył. Miał ważnie jakby nosorożec miał go właśnie ruszać do natarcia, a on nie mógł nawet się poruszyć.
-W takim razie mam dla Ciebie ofertę. Widzisz nasza rozmowa, miała na celu udowodnić mi twój upór i wytrwałość w dążeniu do celu. Jeżeli zgodziłbyś się na początku, to po prostu bym Cię rozdeptał jak robala.- Persja i obawy rozwiały się, a atmosfera stała się lżejsza i mniej napięta.
-Wchłoniesz mnie i stanę się częścią Ciebie, ale musisz mi obiecać, że dokonasz za mnie zemsty. Niestety nie jestem zbyt utalentowany pusty i wiekami pożerałem co się tylko dało, aby zyskać na silne. Jednak los jest przewrotny i nawet po tak długim czasie nie byłem w stanie pomścić mojego brata i raczej nigdy nie będę albo tamtego gość umrze ze starości. Chcesz dowiedzieć się więcej czy mam iść szukać dalej?-

Więc nosorożec kłamał? Cóż, najwyraźniej i tak da mu się zabić więc daruje sobie krytykę. Chyba że to kolejna sztuczka. Ale po co? Parzystokopytny był ewidentnie silniejszy od insekta. Nie potrzebował podstępu by go zabić. Mógł czerpać jakąś chorą satysfakcję ze zwodzenia innych, ale czy marnowałby na to czas, gdyby był tak blisko ewolucji? –Opowiadać.