Wewnętrzny Świat Vespaux.

-Widzisz, kiedyś miałem brata bliźniaka. Chociaż on był Słoniem, a ja nosorożcem. Był ambity i odważniejszym ode mnie. To on prowadził mnie przez życie, a ja za nim szedłem. Pewne razu jego pycha go zgubiła. Zabrał mnie na wyżerkę na ziemie, miejsca wypełnionego pysznymi przekąskami. Nie pamiętam, co tam się stało dokładnie może to było po jakieś powodzi czy tsunami.- Nosorożce zaczął się głęboko zastanawiać, aż prawie zapomniał, że prowadzi rozmowę. Aż w końcu coś go oświeciło. - Już pamiętam. To było, bo bombach w Hiroszimie. Wtedy był prawdziwy bufet przez kilaka tygodni. Ale wracając do tematu pojawił się tam pewnie niszczyciel wraz ze swoją rodziną. Wybijali pustych na lewo i prawo, nie zastanawiali się nawet. W końcu dorwali mojego brata, ale nie zaserwowali mu szybkiej śmierci. Oni go torturowali i prosił ich o łaskę. Poprzysiągłem wtedy, że wymaże jego ród z powierzchni ziemi. Na przestrzeni tych wszystkich lat udało mi się dorwać kilku potomków. Ale trzon tego rodzinnego drzewa jest strasznie gruby. Nie mam potencjału, aby dokonać tej zemsty, dlatego potrzebuje kogoś, kto nie zmienia swojej drogi nawet pomimo przeciwności los. Wiem, że głupio to brzmi, zwłaszcza że jestem silniejszy od Ciebie. Ale wyglądasz na znacznie młodszego niż ja. Zabijesz dla mnie rodzinę Krausów, jak tylko stanie się wystarczająco silny?- Nosorożce wyprostował się dumnie i podniósł głowę.

„Hiroshima”? Jedyne co to słowo mówiło owadowi to że było ono powiązane z czymś co wydarzyło się jakieś… siedemdziesiąt lat temu? Więc nosorożcowi przez ten cały czas nie udało się ewoluować samemu? Czy owad samemu miał szansę tą osiągnąć? Może niektórym metamorfoza faktycznie nie jest pisana. Owad zastanawiał się przez chwilę nad tym czy powinien zgodzić się na umowę z parzystokopytnym. Sam też nie lubił Krzyży, ale zabicie jednego jest wystarczająco trudne a co dopiero całego klanu. Poza tym likwidacja rodziny oznaczałaby, że będzie zmuszony do dzieciobójstwa. Chociaż może znajdzie się ktoś, kto zrobi to za niego? Tak czy inaczej będzie potrzebował pomocy do tak trudnego wyzwania. -Wespo się zgadzać. Dopilnować by klan upaść lub sam zginąć! Gdzie uderzyć by zakończyć jak najszybciej?

-Dobrze, trzymam Cię za słowo robaczku i powodzenia. Nie będzie takiej potrzeby byś mnie wykańczał.- Nosorożec na oczach owada zaczął po prostu się rozpływać i przeobrażać w czarny szlam, który tak jak we wcześniejszych starciach tak i teraz połączył się z postacią owada. Przed Vespauxem pojawiły się po raz kolejny schody, które prowadziły do następnych platform. Droga na sam szczyt zajęła mu jeszcze sporo czasu, nie był pewny czy były to godziny, dni czy nawet miesiące. Po drodze pokonywał i przezwyciężał kolejnych swoich rodaków, aż udało mu się wdrapać na sam szczyt. Na górze nie dostrzegł żadnego wroga jedynie chmarę latających drobinek większych mniejszych , które zaczął wokół niego coraz szybciej orbitować. A w głowię słyszał różne głosy, które coraz bardziej zlewały się w szum.

-Wespo zawsze dotrzymywać słowa!

Pojedynki stoczone w trakcie wędrówki na szczyt nie były szczególnie trudne, biorąc pod uwagę, że udało mu się wygrać je wszystkie bez prób używania zdolności, których nie był pewien czy nie ma dostępu. Czym mogła być wirująca chmara drobinek, którą znalazł na mecie? Czy mogła to być iluzja stworzona przez potwora który go pożarł. Wydawał się on być najbardziej prawdopodobnym kandydatem na finałowego przeciwnika. A może było to coś w rodzaju portalu, który zaprowadzi insekta do jego do ostatniego wyzwania? Owad usiłuje wsłuchać się w odgłosy w jego głowie, równocześnie  ostrożne podchodząc do dziwnego zjawiska. Gdy znajdzie się w jego zasięgu usiłuje dotknąć go kończyną. Jeśli poczuje że coś jest nie tak, cofa się i usiłuje z rozbiegu przeskoczyć na drugą stronę.

Głowie owada krążyły różne myśli: Zabij. Zjedz go. Dlaczego to zrobiłeś i tym podobne. Aż w końcu głosy całkowicie umilkły. Przestał je odbierać albo tak mocno stłumił podświadomie. Po dotknięciu drobinki nic się nie stało. Nie pojawił się nowy przeciwnik, ani też nie zmieniło się nic w otoczeniu. Wziął kilka kroków do tyłu i zrobił, jak zaplanował. Rozpędził się i skoczył w drobinki, które zaczęły się na nim osadzać i świecić coraz bardziej. Powodowało to stopniowo coraz większy dyskomfort, a jego głowa coraz bardziej pękała jak po ostrym melanżu. W końcu wszystko zaczęło wirować i po chwili film mu się urwał.

Piszemy tutaj https://bleach.forumpolish.com/t2416p120-polnocno-zachodnia-pustynia#bottom