Wewnętrzny świat Kisuke

Wewnętrzny świat Kyoraku Kisuke manifestuje się w postaci rozległej doliny o stromych zboczach. Z podłoża przypominającego przydymione, szare szkło wyzierają setki trójkątnych zwierciadeł o ostrych krawędziach. Po niebie o zimnej szarobłękitnej barwie płyną zwrócone dołem ku ziemi półprzezroczyste kwietne kielichy w barwach złota, bieli, czerni i czerwieni.

Kisuke widział siebie samego w mundurze shinigami. Był w nienaruszonym stanie, podobnie jak sam chłopak. Spojrzał w lewo i w kolejnym lustrze ujrzał odrobinę młodszego siebie w uniformie akademii. Na twarzy tego Kyo... nie, wtedy jeszcze Kuchiki widniał leniwy uśmiech, a ciężkie powieki wyraźnie ciążyły. Kisuke odwrócił się by napotkać spojrzenie dziecka o jasnej czuprynie, mającego na sobie proste szare kimono. Z tego obrazu promieniowało szczęście, niewinność i beztroska.
Pozostało spojrzeć na ostatnie lustro, które zamykało Kisuke w niewielkiej przestrzeni na tyle tylko wygodnej, że mógł się wygodnie obracać. Tym razem zamiast wyraźnej postaci napotkał zamazaną postać, którą po czerni ubioru i jasnej żółci na górze głowy mógł w miarę pewnie zidentyfikować jako kolejne przedstawienie siebie z jakiegoś powodu zakryte przed dokładnym poznaniem.
Był tutaj wolny od wpływu domeny Susanoo. Emocje i odczucia kształtował on sam.

Kisuke próbował przenieść obraz, który stworzył w myślach, na zamgloną taflę lustra. Odkrył tym samym, iż jego wola rzeczywiście potrafi wywrzeć wpływ na ten miniaturowy świat. Obok zamazanej postaci pojawiły się trzy nowe sylwetki. Pomimo ich zamazania, w plamach barw rozpoznał wymarzoną rodzinę jaką chciał przywołać.
Wtem po bokach lustra zaczęły rozchodzić się pęknięcia. Wyśniona rodzina Kisuke zniknęła, zastąpiona przez jedną postać. Niższa od Kyoraku o dobrą głowę. W barwach dominowała czerwień - w ubiorze, czerń - włosy i nogi, a także pas żółtego okręcony wokół ramion i znikający za plecami. Kształty postaci były zdecydowanie kobiece.
- Nie za wcześnie żeby takie rzeczy sobie wyobrażać?! - Oburzony głos był lekko zagłuszony, jakby dochodził zza ściany. - Hmpf. Znalazł się marzyciel. Bez naszej pomocy pewno w ogóle nie dożyjesz swojego wymarzonego ślubu.
Kisuke nie był pewny, ale postać chyba skrzyżowała ramiona na piersi i wymownie odwróciła głowę w bok.

Kobieta zignorowała pytanie Kisuke, bo oto poczuła się dotknięta jego wcześniejszymi słowami.
- E? Eee?! Zaszczyciła?! - Nachyliła się tak gwałtownie do przodu, że od drugiej strony uderzyła czołem w taflę. Lustro zadrżało, a kobieta jęknęła. To jednak tylko na moment zatrzymało rodzącą się tyradę. - To ty zaszczyciłeś nas w końcu! Wiesz ile tu na ciebie czekałyśmy? Wiesz ile czasu ciebie wołaliśmy? A wszystko to na nic i to przez tą twoją biżuterię... nawiasem mówiąc całkiem ładną biżuterię, ALE NA PEWNO NIE WARTĄ TEGO BY ZAGŁUSZAĆ SWOJE WŁASNE ZANPAKUTO!
- Uspokój się siostro. - Zza Kisuke dobiegł podobny barwą, acz znacznie spokojniejszy głos. Również zresztą odrobinę zagłuszony. - Skąd mógł wiedzieć, że tak to działa.
- Hmpf. Mógł się jakoś domyśleć. - W odpowiedzi głośniejsza kobieta ponownie skrzyżowała ramiona. - Uważam w każdym razie, że należą się nam przeprosiny.

- Hmmm... Przebaczyć czy nie przebaczyć.
Kobieta stukała stopą o podłoże co rodziło miękki dźwięk, jakby nie posiadała na stopach obuwia. Kisuke trudno było to określić, bo wciąż miał przed sobą widok jaki musiał być codziennością dla krótkowidzów pozbawionych okularów. Tymczasem za shinigami rozległo się kaszlnięcie.
- Ja przebaczam... chociaż mógłbyś się do mnie odwrócić żebym nie musiała oglądać twoich pleców. - Wydawała się odrobinę urażona, chociaż to nic przy szoku jaki doznała jej siostra.
- C-co?! Tak łatwo! Urghh, zepsułaś mój plan żeby coś z tego ugrać. Ehhh! No niech będzie! Też przebaczam! Chociaż żeby poznać nasze imię będziesz musiał się postarać teraz po dwak... nie! Po trzykroć!

W lustrze za Kisuke kryła się mglista kobieta o kształtach i rozmiarach podobnych do siostry. Różniły się tylko barwy plam. Tutaj dominowała biel i czerń w ubiorze, natomiast włosy kobieta miała w kolorze blond.
Swoim zachowaniem Kyoraku wprawił obie siostry w konsternację. Nie spodziewały się po nich takich słów, ale po chwili ciszy pojawiły się nieśmiałe odpowiedzi.
- Yhm... To będzie biały i czarny. Kwiat lilia i najbardziej lubię właśnie jej zapach.
- Czerwień i złoto. Najpiękniejsza jest oczywiście róża i jej zapach również jest dla mnie najprzyjemniejszy.
Ponownie cisza, której jednak druga siostra nie pozwoliła rozwinąć się zanadto.
- Emm... a ty Kisuke. Co najbardziej lubisz?- Kaszlnęła. - Znaczy się oczywiście wiemy co, ale... przez te zakłócenia mogłyśmy coś opatrznie zrozumieć, także... chciałabym się po prostu upewnić.

- Może po to byś nie zapomniał o własnym zanpakuto - wcięła się, ale więcej nic nie powiedziała pozwalając Kisuke na kontynuowanie słowotoku.
Ten trwał trochę, ale nie dostrzegając rysów twarzy trudno było powiedzieć czy kobiety czuły zniecierpliwienie. Ich neutralne pozy nie zdradzały bowiem niczego.
- Dobrze, że przechodzisz do tej kwestii - stwierdziła triumfalnie, gdy Kisuke zadał pytanie. - Dałeś nam sporo czasu byśmy mogły się nad tym zastanowić i stwierdziłyśmy, że doskonałym zadośćuczynieniem byłoby zbudowanie ołtarza ku naszej czci! Takiego jaki zrobiłeś dla tych swoich małych boginek, tylko oczywiście odpowiednio bardziej okazałego. Codzienne świeże kwiaty, kadzidła, klejnoty, biżu...
Blondynka kaszlnęła raz, ale tak stanowczo, że zdołała powstrzymać rozpędzającą się z żądaniami siostrę.
- MY stwierdziłyśmy? To ty pozazdrościłaś kami świątyni i wyznawców! Ja... ja chciałabym tylko...
Początkowa śmiałość blondynki przepadła i teraz wydawała się mocno zagubiona. Siostra szybko do wykorzystała.
- A co?! Zanpakuto gorsze i chociaż małej kapliczki posiadać nie może? Nawet ludziom stawia się pomniki, a my przecież jesteśmy czymś dalece większym od nich. - Stuknęła kilkakrotnie lustro palcem. - Trochę ambicji, siostrzyczko! Kukuku... musisz mieć większe pragnienie od tego żeby ten chłopak przychodził tu od czasu do czasu i spędzał trochę z tobą czasu.
- C-co?! To wcale nie tak! Wcale nie tak! - Zaczęła rozpaczliwie machać rękoma próbując zaprzeczyć, a jednocześnie jasna plama jej twarzy zarumieniła się niczym dojrzałe jabłko. Widząc tą reakcję początkowy chichot jej siostry przeszedł w otwarty śmiech.

W pewnym momencie Kisuke przestał rejestrować o co kłócą się siostry, gdyż w próbie zakwitnięcia kwiatów osiągnął godne pochwały skupienie. Doskonale zestroił się z energią wypełniającą niewielką przestrzeń ogrodzoną czterema lustrami. Nawiedziło go przy tym niesamowite wrażenie jakby przebywał sam w sobie, co oczywiście dawało się jasno uzasadnić w obecnej sytuacji.
I tak przy lewym lustrze wybiło się pięć białych lilii, co natychmiast uciszyło kłótnie. Kisuke jednak wciąż koncentrował się na kwiatach, bowiem jego dziełu daleko było do doskonałości. Lilie nie były prawdziwe - były ze szkła i nie niosły ze sobą woni. To nie wystarczało i kolejnym wysiłkiem woli Kyoraku sprawił, że pojawiły się pęknięcia. Żywa roślina przebiła od wewnątrz chłodną skorupę, której okruchy posypały się nad ziemię. Pojawiła się cudna woń.
- Ohhh...
Blondynka upadła na kolana spoglądając na dzieło Kisuke, który był dopiero w połowie drogi. Odwrócił się i stworzył róże, które jednak również musiał wydobywać ze szklanej osłony. Gdy zaś skończył akt kreacji poczuł znużenie jakby nie doświadczył snu od doby przynajmniej.
Oniemiałe siostry przyglądały się wonnemu dziełu. Dopiero pękające lustra ocuciły je. Przez wszystkie cztery zaczęły przebiegać rozgałęziające się szczeliny. Pojawiało się ich coraz więcej, aż tafle runęły i jakby zerwano kurtynę; Kisuke znalazł się w zupełnie nowym miejscu.

[+ 1 psychika]

Stał na nierównym podłożu z przydymionego, szarego szkła. Wybijały z niego setki trójkątnych zwierciadeł o ostrych krawędziach, przypominających odłamki dopiero co zniszczonych czterech luster.
Rozglądając się wokoło Kyoraku mógł stwierdzić, że znajduje się w czymś rodzaju doliny, gdyż dalej szklane podłoże wznosiło się dość stromym skrętem. Nad dość rozległą przestrzenią górowało przytłumione niebo barwy zimowego poranka. Na nim zaś miast chmur wznosiły się kwietne kielichy zwrócone ku ziemi. Były to twory jakby niematerialne, półprzejrzyste, białawej barwy.
- Muszę przyznać, że postąpiłeś teraz, jak na mojego shinigami przystało.
W odłamku nieopodal Kisuke pojawiła się, teraz już doskonale wyraźna, kobieta. Bliżej jednak byłoby nazwać ją dziewczyną, za czym przemawiał zarówno wygląd młody, jak i głos już niezniekształcony i mogący zabrzmieć w pełni dźwięcznymi młodzieńczymi nutami.
Jakiekolwiek kłopoty miała przynieść ze sobą przyszłość, to odtąd Kisuke zawsze mógł się pocieszać, że przynajmniej posiada piękne zanpakuto. Niskie dość, lecz kształtne i zgrabne, co odkrywało kuse odzienie, w którym dobrze ułożona szlachcianka na pewno by się nie pokazała. Dziewczyna butów nie nosiła, miała za to na nogach czarne nieprzejrzyste pończochy wykończone czerwonym haftem. Skromny wymiarem, lecz na pewno nie wykonaniem jedwabny, czerwono-złoty strój odsłaniał zarówno biodra, część talii, jak i dekolt. Przez ramiona zaś przewieszona była żółta szarfa. Za okrycie pewniejsze mogłyby już robić czarne włosy po bokach czerwonymi kwiatami związane. Opadały luźno do pasa, a z tyłu sięgały jeszcze niżej, bo aż za kolana.
Pomimo widoku kuszącego wzrok Kisuke nie był wstanie się bezwiednie nazbyt rozochocić, bowiem uwięziły go czerwone oczy jasno błyszczące w trójkątnej urodziwej twarzyczce. Siła i buta z nich bijąca przyciągała niczym magnes ukazując skrawek stalowej woli za nimi gorzącej.  
Teraz dziewczyna uniosła hardo podbródek, uśmiechnęła się i trąciła palcem złotym kolczyk.
- No i? Zapiera dech w piersiach prawda? Patrz do woli, ciesz oczy śmiało mą kwintesencją piękna.

Gdy Kisuke zaczął komplement, dziewczyna zaczęła przytakiwać z zadowoleniem, okręcając przy tym włosy wokół palca.
- Oczywiście. Nawet trochę mi ciebie żal, bo teraz wszystkie inne kobiety, nawet te całkiem ładne, będą wydawać ci się nudne, gdy już miałeś radość nasycić się moim pięknem. Hmm...
Na koniec wydała się jednak odrobinę zawiedziona, że pochwały Kisuke nie potrwały dłużej. Zaraz jednak dobry humor powrócił, gdy zyskała możliwość pouczenia chłopaka.
- Nie myślałeś chyba, że oddziaływanie na ten świat to sprawa prosta? Tym bardziej powinieneś być zadowolony z uzyskanego efektu. Stworzenie żywych roślin już za pierwszym razem. No no no, gdybym była poślednim zanpakuto uznałabym to za poważną przesłankę by zdradzić ci moje imię. Ale czego innego można by się spodziewać po moim shinigami? - Popatrzyła na Kisuke łaskawszym okiem. - Siostra? - Wychyliła się poza lustro dając odpowiedź na ostatnie pytanie. - Pewno kryje się w jednym z luster. Speszyłeś ją nagłym pojawieniem się tutaj. - Zachichotała, ale szybko spoważniała. - Przejdźmy do najważniejszego. Nie mamy zamiar poddawać cię jakiś śmiesznym próbom, jak to czynią inne zanpakuto. Czym szybciej poznasz nasze imię tym szybciej będziemy mogły objawić się światu w swym splendorze. Także jak mówiłam wystarczy, że postawisz kapliczkę... albo pomnik... tak, to też dobry pomysł skoro już wiesz jak cudowna jest moja postać. - Uśmiechnęła się opierając dłonie o biodra. - Dla ciebie to podwójna korzyść. Poznasz nasze imię i jednocześnie zdobędziesz dzieło sztuki. Ha! Genialne doprawdy.
Dziewczyna cały czas pozostawała w lustrze. Promieniowała niemal namacalną pewnością siebie, że aż trudno uwierzyć, iż zrodziła się z duszy Kisuke.

Dziewczyna ujęła wąski podbródek smukłymi palcami i zaczęła zastanawiać się nad zamysłem Kisuke.
- Hmm. Czerwone i żółte róże. Hmm... aha! Tak to dobry pomysł! - przytaknęła z zadowoleniem, po czym uśmiechnęła się do niego mrużąc zwodniczo oczy. - Och, to ty musisz. Ja będę tylko obserwować czy uda ci się ją odnaleźć.
Zachichotała, obróciła się na pięcie i zniknęła pozostawiając za sobą w lustrze odbicie samego Kisuke. Zaczął szukać drugiej siostry zaglądając w każde mijany lustrzany odłamek, lecz za każdym razem napotykał wyłącznie własne oblicze. Po dłuższej chwili ujrzał w końcu coś innego. Dziewczyna w trójkątnym zwierciadle stała do niego niego tyłem zajęta chyba poprawianiem fryzury. Obejrzała się z przestrachem, gdy Kyoraku zbliżył się. Przełknęła ślinę, odwróciła się ponownie, kaszlnęła, po czym pełnym patosu głosem zaczęła mówić.
- A więc udało ci się mnie znaleźć! Godny to zaiste wyczyn, niemniej nie popadaj w euforię! Mnie bowiem nie ułaskawisz tak łatwo, jak mą siostrę. - Wzburzyła ręką włosy odwracając się energicznie. - Chcę byś dokonał czynu wielkiego, który zaskarbiły ci u innych uznanie! Bo tylko ktoś godny szacunku ogółu może mnie dzierżyć!
Druga z sióstr chyba lubiła czerwone frędzle, bo po jednym miała przywiązanym do ozdób spinających włosy we fryzurę identyczną do krewniaczki. Kolejny zaś zwisał z białej kity, którą zajmowała ramiona.
Poza kolorem włosów siostry fizycznie wydawały się identyczne. Większe różnice następowały w ubiorze i nie chodziło jedynie o kolorystykę. Okrycie jasnowłosej pozbawione było choćby wyzywającego dekoltu, a fałda materiału spływała między nogami zdecydowanie niżej.
- A i wcale się nie chowałam! Jak mogłeś coś takiego w ogóle zainsynuować!
Spojrzała wyzywająco na Kisuke, chociaż w istocie wydawała się całym tym wydarzeniem nieco stremowana.

Dziewczyna po zadarciu nosa i oparciu dłoni o biodra przyjęła postawę niemal identyczną co siostra. Kisuke musiał jednak wszystko zepsuć.
- Co? C-co? N-nie... to znaczy tak! N-nie chcę cię w-widzieć, do czasu, aż...
Speszona biedaczka utraciła kontakt z nimbem dostojeństwa i pewności siebie, którego przed chwilą jeszcze kurczowo się trzymała. Teraz dłonie na biodrach trzęsły się, czubek nosa skierował się bardziej ku ziemi, a w rubinowe oczy rozedrgało zmieszanie.
Wtem za nią pojawiła się siostra. Bezceremonialnie klepnęła jasnowłosą w tyłek, na co ta pisnęła podskakując jednocześnie.
- Och... czemu ty taka wystraszona? Nie tak powinna zachowywać się połówka najwspanialszego zanpakuto na świecie.
Brunetka wydawała się świetnie bawić. W przeciwieństwie do drugiej strony, która teraz odwróciła się i z podniosła ramiona, szykując się najwyraźniej do okładania swej bardziej pewnej siebie połowy po głowie.
- T-ty! Oooo! Wszystko psujesz!
- Hej! Bo jeszcze się spocisz! - Chwyciła nadgarstki jasnowłosej i zaczęła się szamotanina. Dość gwałtowna, ale krótka, bo zaraz obie siostry przewróciły się. Blondynka, która wylądowała na górze, odwróciła się ku Kisuke, zrobiła przerażoną minę i krzyknęła:
- Sio!
Jakby niewidzialna ręka chwyciła go za kołnierz, Kyoraku uniósł się i odleciał do tyłu. Świat luster zaś skurczył się napierany ze wszystkich stron przez ciemność.

Kyoraku Kisuke

Stał na samym środku doliny swego wewnętrznego świata otoczony przez trójkąty zwierciadeł, które niczym ciernie wyrastały ze szklistego podłoża. Kisuke dostrzegł, że od ostatniej wizyty świat nabrał odrobiny koloru bowiem kielichy kwiatów na niebie nie były już wyłącznie białe, ale trafiały się również czerwone, czarne i bladozłote.
Wtem rozległy się oklaski i oto w zwierciadłach pojawiły się bliźniaczki. Dziesiątki, nie setki bliźniaczek klaskało spoglądając na Kisuke.
- Gratuluję!
- G-gratuluję!
- Gratulacje!
- Gratuluję!
Każda z brunetek klaskała energicznie uśmiechając się szeroko. Blondynki zachowywały więcej rezerwy, a na twarzach miały rumieniec zawstydzenia. Oklaski i gratulacje umilkły dopiero po dłuższej chwili. Odbicia w zwierciadłach zniknęły, oprócz dwóch najbliższych i to właśnie z nich wyszły bliźniaczki by stanąć przed Kisuke we własnej osobie.
- A więc w końcu wypełniłeś swe zadanie! - Brunetka podparła dłonie na biodrach. - Zbudowałeś nam wcale ładny pomnik w swym ogródku i teraz każdy może podziwiać naszą oszałamiającą urodę!
Blondynka mięła nerwowo w rękach białą futrzastą kitę i tylko zerkała na Kisuke jakby bała się mu spojrzeć prosto w twarz.
- T-tak. Moją część zadania również wypełniłeś. Dokonałeś czynu godnego szacunku i ożeniłeś się z kapłanką.
Brunetka przysunęła usta do ucha siostry i szepnęła:
- A także wybornie spisał się podczas pierwszej nocy.
- Kyaa! Przestań! To było takie zawstydzające. - Blondynka ukryła soczysty rumień na kitą. -
Jej siostra wypięła pierś i zaśmiała się teatralnie.
- Hahaha! Wybacz jej. Jak już się pewno domyśliłeś to ona odpowiada za twoją czystą, dziewiczą stronę. A teraz nastaw uszy, bo usłyszysz nasze imię. Brzmi ono... gh!
- Katen Kyokoku! - wykrzyczała blondynka uderzając w twarz siostry kitą.
- C-co? Przecież razem miałyśmy to powiedzieć - oburzyła się brunetka.
- To kara za to, że wciąż mnie zawstydzasz. Ty dzieciaku paskudny!
Zaczęła się walka. Siostry ciągnęły się za włosy i ubrania w typowym przykładzie dziewczyńskiego pojedynku. Tymczasem po usłyszeniu imienia zanpakuto Kisuke poczuł jakby coś ciepłego spadło mu do brzucha. Odetchnął głęboko, gdy w ciele zapanowała przyjemna lekkość. Zupełnie jakby miał zaraz oderwać się od ziemi i ruszyć na spotkanie szklanym kwiatom.

Kisuke musiał podnieść głos by przywołać do porządku kłótliwe bliźniaczki. Gdy to zrobił zamarły w komicznej pozie. Brunetka miała rozciągnięte usta, gdyż siostra wetknęła jej palec wskazujący za kącik ust i pociągnęła go w bok. Drugą rękę miała pochwyconą w przegubie przez siostrę, która z kolei wolną dłoń ściskała jasną kitkę siostry.
Kyoraku zbliżył się, a siostry odsunęły się od siebie. Blondynka wyglądała na zawstydzoną, unikała jego wzroku. Natomiast brunetka spoglądała wyzywająco, że przeszkodził im w rodzinnej kłótni.
- Obie jesteśmy Katen Kyokoku. - Uniosła hardo podbródek. - Dwie postacie tego samego i gdy zwracasz się do nas wypowiadaj pełne imię. - Zerknęła na siostrę, na której twarzy pojawiło się zacięcie. Obie synchronicznie kiwnęły głowami, cofnęły się o dwa kroki i wyciągnęły po jednym ramieniu, których dłonie splotły się. Ich głosy zabrzmiały jednocześnie.
- Gdy przyzywasz naszą moc, mów: Pochłoń cztery morza, oblecz się w kraniec niebios i odbij wszelkie istnienie, Katen Kykoku!
Najbliższe lustra rozpadły się i ich odłamki zaczęły wirować wokół Kisuke i bliźniaczek. Po chwili wzleciały ku połączonym dłoniom przybierając podłużny kształt, który zalśnił by przeobrazić się w shi kai.
Klinga była grubsza w porównaniu z zapieczętowaną formą. Prosta z wyjątkiem zakrzywionego i zaostrzonego sztychu. Dwubarwna, przez większość długość równie zajmowana przez czerń i biel (biały przy tnącej części), gdzie dopiero przy sztychu drugi z kolorów w całości przejmował klingę.
Shi kai pozbawione było tsuby. Zamiast tego na pierwsze pięć centymetrów klingi nachodziła złota dekoracja w kształcie litery "U", zdobiona u podstawy grawerunkiem przedstawiającym widziany z góry otwarty kielich kwiatu z dwoma rzędami płatków. Dekorację i rękojeść odgradzała trzykrotnie okręcony, czerwony sznurek zawiązany na potrójny supeł. Okręcona czarną przeplatanką rękojeść była złota, a z jej końca wybiegał długi na dziesięć centymetrów czerwony frędzel.
I to rękojeść została skierowana przez siostry w kierunku Kisuke.

Gdy Kisuke ujął rękojeść poczuł jakby coś się w nim zbudziło. Aura jego reiatsu zmaterializowała się sama z siebie i poczuł nagły przypływ sił. Bliźniaczki patrzyły na to z zadowoleniem, a potem zaczęły mu wyjaśniać jakimi właściwie fantastycznymi mocami shi kai dysponuje.

[+ 5 Zręczność, Reiatsu, Kontrola Reiatsu. Umiejętność Shi kai z doładowaniem po Zręczności, Reiatsu i Kontroli]

***

Później Kisuke zaprezentował umiejętności swojego zanpakuto przed najwyższymi oficerami VII dywizji, po czym imię Katen Kyokoku zostało wpisane zarówno do księgi zawierającej miana wszystkich zabójców dusz, jakimi władali członkowie VII oddziału obronnego w historii, jak i do wielkich archiwów VIII dywizji.
Zanpakuto władające technikami przestrzennymi były dość unikatowe. Jakoś mimochodem Kisuke dowiedział się, że ostatnia taka zarejestrowana katana należała do nieżyjącego już Shihouin Natsuo.
Póki co siostry nauczyły go dwóch technik - Senku i Uragiri, które podczas treningów w wewnętrznym świecie udało mu się całkiem nieźle opanować. Zostało mu zapowiedziane, że jak trochę okrzepnie to przyjdzie mu poznać jeszcze jedną moc.
Nim powrócił do służby mógł nacieszyć się czasem wolnym spędzonym w posiadłości wraz z młodą żoną. Bariery emocjonalne częściowo odbudowały się po nocy poślubnej i przez kolejne dni Miyuki traktowała go z uprzejmością zaprawioną odrobiną nieśmiałości. Spali w osobnych, choć graniczących ze sobą pomieszczeniach, z których szybko można było zrobić jedno poprzez przesunięcie ścianki.
Rentaro twierdził, że Miyuki musi się oswoić z nowym miejscem, które z pewnością daleko przekraczało rozmiarem i przepychem jej stary dom. No i tam nie miała do dyspozycji małej armii służących gotowych na każde skinienie.
Dzień po ślubie odbyło się zapoznanie Miyuki z wujkami Kyoraku i Kuchiki. Tremowała się, ale wypadła korzystnie, a i przywódcy rodów wydawali się ze spotkania zadowoleni. Przy okazji Raidon poinformował Kisuke, że za jakiś czas czeka go pierwsza wyprawa do Rukongai w ramach służby shinigami.
Do tego czasu miał jeszcze tydzień wolnego, a także kilka dalszych tygodni spędzonych na normalnej papierkowej pracy, oprócz której miał jeszcze dość czasu by szlifować umiejętności na terenie dywizji. Zebrał kilka gratulacji od członków oddziału z okazji zmiany stanu cywilnego. Haruto wydawał się natomiast współczuć Kisuke ślubu już w tak młodym wieku, bo ponoć to znacznie podcinało skrzydła wolności. Po ich narowistym współlokatorze nadal nie było wieści, zapewne wciąż jeszcze odbywał staż w pierwszej dywizji.
Gdy nadszedł czas na wyprawę do Rukongai okazało się, że nie będą to rutynowe patrole po najbliższych Seireitei okolicach. Mieli co prawda udać się zaledwie do dwunastego okręgu ćwiartki północnej, lecz grupa w jakiej znalazł się Kisuke stanowiła elitę VII dywizji. Sześcioosobowy oddział dowodzony był przez trzeciego oficera siódemki - Furukizu Itsuki, który przypominał Kisuke kapłana Manzo. Ogorzały mężczyzna w sile wieku o srogim i oceniającym spojrzeniu bijącym z jedynego oka (drugie zasłaniała czarna opaska, która nie była wstanie zakryć całości długiej blizny zostawionej przez szpon pustego), różnił się od w większości otwarcie przyjacielskich członków siódemki. Pomimo chłodnego obejścia otaczała go jednak opinia osoby godnej szacunku i zaufania.
Pozostała piątka, a w tym Kisuke, uchodziła za najsilniejszych szeregowców w dywizji. Każdy z nich opanował już shi kai i dysponował reiatsu na poziomie oficerskim, a Amane Mana i Kisuke wręcz na poziomie porucznika. Mana była jeszcze całkiem młodą dziewczyną, której wesołe i żywe usposobienie stanowiło przeciwwagę dla surowego oficera Furukizu, ponurego Hayate i sprawiającego wrażenie wiecznie zamyślonego Setsune Ritsu, uchodzącego za drugiego najsilniejszego szeregowca po Hayate.
Ostatnim członkiem oddziału była sympatyczna i spokojna, zielonowłosa Deiji Midori, którą przetransferowało niedawno z IX dywizji. Jak się okazało była dobrą znajomą Many i Hayate, z którymi chodziła do tej samej klasy w akademii.
Powodem zebrania tak silnego składu było kilkanaście ataków dokonanych w trakcie ostatnich trzech miesięcy przez grupę adjuchasów i gilliana dowodzonych przez nieznaną arrancarkę. Ich schemat był zawsze taki sam - pojawiali się w pierwszych trzydziestu okręgach i robili zamieszanie czekając na przybycie shinigami, którzy zdawali się być ich głównym celem. Czy robili to tylko dla zyskania siły, czy stał za tym inny cel - z ich ręki zginęło już ponad trzydziestu shinigami w tym kilku oficerów. Każdy z nich został pożarty, a agresorzy znikali nim udało się zmobilizować odpowiednio silny oddział odwetowy.
Dziwiło to, że puści nie atakowali dzieci i towarzyszących im kobiet. Tym bardziej to zastanawiało, że jeden z adjuchasów został zidentyfikowany jako niesławny Kamakamasu. Wyjątkowo inteligentny stary pusty, który wcielając się w zwykłe dusze lubił bawić się ofiarami poprzez przeróżne spaczone gierki.
Kolejnym członkiem grupy był niejaki Martell, skwalifikowany przedtem pod pseudonimem "Kula", ten sam pusty, który nieomal uśmiercił kuzyna Kisuke. Od tamtego czasu znalazł sobie nowe towarzystwo i przeobraził się w adjuchasa.
Najbardziej zastanawiająca była jednak arrancarka. VIII dywizja nie posiadała o niej żadnych informacji, nosiła odzienie zdobyte w Rukongai i podczas najazdów ingerowała tylko wtedy, gdy któryś z jej podwładnych znajdował się w stanie poważnego zagrożenia. Trudno było określić jej siłę, gdyż shinigami nigdy nie zmusili jej do ujawnienia pełni swej mocy. Zakładając jednak, że nawet słaby arrancar stanowił wyzwanie dla porucznika, przywódczyni bandy stanowiła spore zagrożenie.
Sytuacja była bardzo poważna. Od czasu najazdu Króla Las Noches i jego armii ponad tysiąclecie temu, Soul society nigdy nie spotkało się z takim zagrożeniem ze strony jednej grupy pustych. Na teren Rukongai zostały przesunięte znaczne siły, w tym kilku poruczników i kapitanowie X i XI dywizji. Kisuke mógł odnieść wrażenie, że uczestniczy w czymś naprawdę sporym.
Gdy wyruszał z Seireitei, został tradycyjnie pożegnany przez służbę, która w rzędzie wyległa przed posiadłość by mu się pokłonić. Przed nimi stała zaniepokojona Miyuki życząca mu bezpiecznego powrotu do domu. Więzi dopiero co się tworzyły, ich aranżowane małżeństwo nie obrodziło jeszcze w wielkie uczucie.
Rentaro przysiągł, że będzie chronić jego żonę własnym życiem i również życzył Kisuke szczęścia.
- Oby twoja przypadłość przyciągania kłopotów zasnęła już snem zimowym...

***

Chociaż nadeszła zima, to przypadłość Kisuke nie miała zamiaru pogrążać się w letargu. Przekonał się o tym zaskakująco szybko. Z Seireitei ich oddział wyruszył w tak zwanym pojeździe gromu, czyli krytym wozie zaprzężonym przez dwójkę wieprzy z wyjątkowo wielkiej i energetycznej rasy.
Sprawiający wrażenie opętanego woźnica zawodził szaleńczym głosem alarmując przemieszczających się północnym traktem. Chyba tylko cudem nikt nie został zgruchotany podczas tej parogodzinnej jazdy. Dotyczyło to również pasażerów, którzy podskakiwali na ławach, gdy ich wóz gnał dziko w głąb Rukongai.
Zielony na twarzy Hayate mruczał gniewnie pod nosem. Ritsu, dwudziestokilkulatek o podłużnej zamyślonej twarzy i lewym oku zasłoniętym przez czarną grzywkę, ekstremalne warunki nie zdołały wybić z zamyślenia.
Mana wyglądała za okno z zachwytem.
- Ale pędzimy! O! - Zaśmiała się. - Właśnie naruszyliśmy stragan sprzedawcy kapusty! Skąd on ma takie zieloniutkie kapustki w zimie?!
- Amane, zachowuj się. - Oficer przywołał ją do porządku. Siedział z założonymi rękoma łypiąc groźnie na dziewczynę jednym okiem.
W taki sposób dotarli do zajazdu mieszczącym się w środku jedenastego okręgu. Mieli tu zjeść posiłek, trochę rozprostować zbolałe członki, po czym ruszyć dalej by przed nocą dotrzeć do posterunku w dwunastym okręgu. Właściwie jakby zboczyć trochę z głównego traktu, to mogliby złożyć wizytę w posiadłości rodu Kuchiki, jednej z kilkunastu rozlokowanych w Rukongai, ale oficer na pewno nie pozwoliłby na taki luksus.
Stękający z niezadowolenia Hayate właśnie wytoczył się z pojazdu. Kisuke zrobił to trochę wcześniej i mocno padający śnieg zdążył już pokryć bielą jego ramiona i głowę, gdy rozmawiający z woźnicą oficer Furukizu odwrócił się gwałtownie. Wszyscy to poczuli. Kilkaset metrów dalej, tuż nad traktem otwarła się garganta, z której wynurzyła się niesłana grupa z Hueco Mundo. Chwilę potem rozległ się raban - puści już zaatakowali wóz zaprzężony w wół.
- Otoczymy ich - krzyknął Furukizu. - Nie pozwólmy im się rozejść. Jeśli będziemy walczyć w tamtym miejscu powinniśmy móc walczyć z pełną mocą nie narażając żyć dusz. Deiji, ty zapewnisz bezpieczeństwo ludziom z wozu. Odeskortuj ich na bezpieczną odległość, udziel pomocy medycznej jeśli będzie potrzebna, a potem wracaj do nas. Walczymy jeden na jednego by nie prowokować arrancarki do podjęcia działań i staramy się ugrać jak najwięcej czasu dla przybycia posiłków.
Skinął jeszcze na woźnicę, który wskoczył do zajazdu ostrzegając jego bywalców.
- Załatwimy ich! - zakrzyknęła jeszcze Mana, gdy wspólnie ruszyli traktem by następnie rozproszyć się wokół zgrai pustych.


https://bleach.forumpolish.com/t2122p240-polnocna-dzielnica#73634

Kyoraku Kisuke

Być może szukał wytchnienia, bądź pocieszenia, lub porady, albo też wszystkiego tego. Jego świadomość przeniknęła do doliny przeszytej zwierciadlanymi odłamkami, nad którą królowały dryfujące w niebiosach szklane kielichy kwiatów. Zjawił się w sam raz by być świadkiem rozmowy sióstr.
Obie stały przy tym jednym wyróżniającym się odłamkiem, którego lustro było jakby zasnute gęstą szarą mgłą.
- Zmyślasz.
- W-cale nie! Mówię ci, że mignęły tam oczy!
Brunetka westchnęła i rozłożyła bezradnie ręce.
- Jesteś przewrażliwiona, siostro. Ostatnie dni nie były łatwe, ale to nie wytłumaczenie do tego żeby mieć przewidzenia. I ja przyglądałam się temu zrębowi, ale nic mi nie mignęło. Doprawdy weź się w garść dziewczyno! Jako połówka Katen Kyokoku nie możesz być tak strachliwa.
Blondynka wydała z siebie pomruk dezaprobaty.
- Huh... jedyne czemu się przyglądasz to własnemu odbiciu. Gdyby twoja próżność pozwalała spojrzeć ci na coś innego niż czubek własnego nosa to może byłabyś wstanie dostrzec to co ja.
- He? A co złego w tym, że na siebie trochę popatrzę. To nawet wskazane, bo dziewczyna w moim wieku musi kontrolować swój wygląd. - Przysłoniła usta dłonią i zmrużyła złośliwie oczy. - W przeciwnym razie może wyglądać tak jak ty... kocmołuchu.
Patrząc na szybko kraśniejące oblicze blondynki wydawało się, że zaistniała możliwość wybuchu kłótni między siostrami. Kolejnej z wielu znaczy się.

Gdy Kisuke się zbliżył blondynka wypuściła powoli powietrze przez usta jakby chcąc w ten sposób wyładować napięcie, po czym odwróciła się plecami do siostry tak gwałtownie, że jasna kitka zdzieliła brunetkę przez twarz.
Obrażona fuknęła i już wyciągała rozczapierzone palce w stronę głowy blondynki z niewątpliwie niecnym zamiarem, gdy zatrzymała się nagle, również odwróciła się plecami i dosadnie skrzyżowała ramiona na piersi.
- Hmpf, w ciasteczku szczęścia tą mądrość wyczytałeś? I już nie zgrywaj takiego czułego czułasia. Cokolwiek tam jest damy radę same obronić się przed tym. No... a przynajmniej ja.
- Hmpf, zobaczymy czy czasami ja nie będę musiała ci skóry ratować, siostro.
- Hmpf!
- Hmpf!
Gdy już odwrócone do siebie plecami siostry ofukały siebie wzajemnie za cel niejako został obrany Kisuke.
- Dobrze, że ten temat poruszasz, bo nie jestem szczególnie zadowolona z twojego stylu walki. Za mało nas używasz, a za dużo robisz tego swojego hokus pokus! - rzekła spoglądając jednym przymrużonym okiem na Kisuke.
- Wyjątkowo muszę tu się zgodzić- przyznała blondynka. Spojrzała przez ramię na siostrę, ale tylko na chwilę. - Kido ma swoją wartość, ale to zanpakuto jest główną bronią shinigami. A szczególnie nonszalancko zachowałeś się podczas walki z tym brzydkim kalekim pustym mającym kulkę zamiast ręki. Nawet wtedy nas nie zawołałeś! A co jakby ten pusty okazał się silniejszy niż jego wygląd wskazywał? Mógłbyś nie zdążyć nas zawołać! - Blondynka wyszła z lustrzanego odbicia pozycji swej siostry i teraz zwróciła się bezpośrednio do Kisuke. Oparła dłonie o biodra i nachyliła się w jego kierunku rozeźlona. - No i nie walczyłeś przecież sam! Powinieneś od razu dać z siebie wszystko by móc jak najbardziej pomóc swoim sojusznikom.
Mętny zwierciadlany zrąb był natomiast bardzo zimny. Kisuke miał wrażenie, że dotyka tafli lodu. Nic niezwykłego jednak się nie stało, gdy dotknął gładkiej powierzchni.

Brunetka spojrzała na Kisuke z ukosa i skomentowała jego wypowiedź kolejnym głośnym "Hmpf!". Ogólnie jednak dalsze wyjaśnienia szlachcica chyba ukontentowały obie siostry, bo wspólnie westchnęły kręcąc głowami, po czym jednak już spojrzały na niego bardziej przychylnie.
- Jest tu od początku, dziwny i wyróżniający się. - Brunetka stuknęła knykciem w zamglone zwierciadło. - Irytuje mnie, bo nie chce zdradzić swojej tajemnicy.
- Podejrzewaliśmy, że ma związek z tym twoim zębem, ale czym dłużej nad tym myślę dochodzę do wniosku, że to jednak coś innego. - Blondynka zmarszczyła brwi i obdarzyła tajemniczy zrąb intensywnym spojrzeniem jakby próbując przebić się przez kotłującą w nim mgłę. Nic to nie dało i dziewczyna tylko westchnęła z rezygnacją. Również wzrok Kisuke nie zdołał ujrzeć niczego ponad.