Północno-Zachodnia pustynia.

Owad zaczynał oszczędzać energię duchową, co prawda miał jej jeszcze trochę. Ale wiadomo jak jest, troch tu trochę tam i zaraz miska pusta. A nikt mu od tak tego naczynia nie napełni. Wzleciał w górę, ponownie wzmocnił swoje ciało energią duchową tym razem w odrobinę mniejszych proporcjach i ruszył zataczać kręgi dookoła nich w tym samym czasie ładował swój pocisk w ustach. Wymierzył i wystrzelił tym razem wilk miał znaczniej miej czasu na reakcje a dodatkowo był zdekoncentrowany ranami. Żądło przebiło mu łapę i wbiło się w piach, Vespaux przeprowadził manewr i udało mu się pochwycić ranne przygwożdżonego wilka. Drugi w tym czasie odskoczył kilka metrów do tyłu i spoglądał wroga na szerszenia. Latający pusty chwycił swoimi żuwaczkami za kark wilka i bardzo mocno nacisnął. Ofiara momentalnie osłabła, ale dalej odrobinę wierzgała i żyła. A uścisk zatrzymał się na karku i owad nie był w stanie go pogłębić. Przeszedł do realizacji swojego drugiej części planu. Zrobił z prawie martwego psowatego tarana i rozpędził się w kierunku drugiego przeciwnika. Gdy był już dwa metry od niego usłyszał silny huk i coś niewidzialnego cisnęło nim o ziemie. Kątem oka ujrzał czwartego wilka, któremu właśnie kurczył się balon na podgardlu. Ostatni przeciwnik z grupy dotarł na pole bitwy.

-19PR

To jedno wyglądać jak to samo zwierzę, ale posiadać tą samą technikę? Czy wilki były ze sobą spokrewnione? Owadowi nie udało się zabić ani jednego z pozostałych psowatych zanim brakujący członek watahy do nich dołączył. Sądząc jednak po tym, że jego atak ledwie go popchnął, nawet zmuszony do walki z trzema przeciwnikami powinien wygrać. Gdyby był w pełni sił, rozprawiłby się z tą hołotą w mgnieniu oka. Nawet teraz, jeśli może przegrać to raczej tylko jeśli wyczerpie mu się energia. Ponownie się wzmocniwszy, usiłuje wgryźć się wciąż trzymanemu w pysku kundlowi tak głęboko jak tylko potrafi, a następnie popychając go łapami w dół, wyszarpać i połknąć jak najgrubszy kęs. Zrzuca na piach wilka, który nawet jeśli przeżyje nie prawdopodobnie  będzie w stanie wspomóc swoich kompanów. Następnie leci w kierunku właśnie przybyłego potwora, znalazłszy się w odległości jakiegoś metra od niego gwałtownie odwraca się tak by uderzyć go swoim odwłokiem jak na drona przystało i równocześnie strzelić żądłem w bok jego towarzysza.

[+7 Siła +5 Szybkość]

Owad spróbował wgryźć się mocniej w kark psowatego. Szarpał się z nim na ziemie, niczym dwa walczące koty. W końcu udało mu się tak mocno ścisnąć, że jego przeciwniki kompletnie opadł z sił i po prostu zaczął się wykrwawiać. Pozostałe psowate zaskamlały i lekko jeszcze warcząc, po czym owad usłyszał odgłos oddalającego biegu po piasku. Najwidoczniej wilki podały się po utracie połowy stada i przeprowadziły natychmiastowy odwrót. Owad był piekielnie zmęczony, jego zbiorniki reiryoku były praktycznie puste. A na osłodę jego ciało też nie było w formie. Ta walka i bieganie w normalnych okolicznościach nie stanowiłyby problemu. Dobrze, że walka nietrwałą dłużej, bo nawet pomimo tego, że jego przeciwnicy byli chuchrami. To Vespaux mógłbym zakończyć tutaj swoją przygodę i padłby ich ofiarą. Pustynia była spokojna i cicha, nawet wiatr nie targał za mocno drobinek piachu czy chamaechory. Powieki pustego były ciężkie, a świat odrobine wirował w końcu całe znużenie i zmęczenie dotarło do niego.

-12PR

-Nara!- krzyknął zrezygnowany szerszeń w kierunku uciekających wilków. Być może mimo swojego opłakanego stanu miał jeszcze szansę dogonić ich i zabić. Na dzisiaj miał jednak serdecznie dosyć ryzykowania. Vespaux dobija Hollow wyszarpując i przegryzając jego kręgi szyjne, po czym pożera zwłoki licząc, że dwa posiłki, nawet tak mizerne przywrócą go przynajmniej do stanu lepszego niż po walce z Gasparem. Oczekując, aż jego organizm przyswoi energie duchową psowatych, wlokąc się po piachu udaje się w stronę przeciwną do tej w którą pobiegły jego niedoszłe łupy. Usiłuje znaleźć  zdecydowanie bardziej bezpieczną kryjówkę od znajdującej się nieopodal szczeliny.

Dwa uciekające puste nie odpowiedziały w żaden sposób żegna, po chwili zostały tylko obłoki kurzy i nic innego. Dzięki temu Vespuax mógł spokojnie zjeść kolejny żylasty i kościsty posiłek. Mięso nie różniło się, a była w zasadzie identyczne do tego wcześniejszego posiłku. Więc faktycznie Ci puści mogli być ze sobą spokrewnieni albo może kiedyś nawet byli jednym bytem czy czworaczkami syjamskimi. Ale teraz nie ma jak tego sprawdzić, czy potwierdzić tej tezy dlatego zostało to tylko w sferze przypuszczań. Pusty rozpoczął poszukiwań schronienie, w tym celu udał się w przeciwnik kierunku od swoich niedoszłych posiłków. Po kilku godzinnych poszukiwaniach udało mu się znaleźć starą jamę, w której nie ma oznak bytności od bardzo dawna. Jednak dalej nie odczuł niczego po posiłku.

Insekt zaczął się coraz bardziej niecierpliwić. Czy naprawdę zużył tyle energii na zdobycie łupu, którego mięso ani trochę nie odnowiło jego sił? Rozłożywszy się plackiem na piachu Vespaux odczekuje by upewnić się, że posiłek z psowatych faktycznie nie jest dostatecznie pożywny. Przy okazji ponownie usiłuje zrobić użytek ze swojego reiaru. Skoro szerszeniowi udało się już udoskonalić regenerację, być może jest również bliski lepszego opanowania umiejętności wyczuwania cudzej energii duchowej? Jeśli po jakiejś godzinie nie wyleczy się ani trochę, potwór opuszcza norę i ponownie usiłuje znaleźć kryjówkę Hellore, wciąż nie mając pojęcia co innego mógłby zrobić.

Owad rozłożył się plackiem i ciężko dychał. W głowie mu dzwoniło i generalnie odczuwał ogromne znużenie. Kompletnie nie mógł się skupić na niczym, jego umysł po postu, bo bardzo krótkiej chwili koncentracji odpływał i przysypiał. Owad nie był nawet pewny czy cokolwiek nie czai się w okolicy. W końcu poczuł bardzo drobną ulgę i przyjemne błogie uczucie, które bardzo szybko minęło. Puści których pochłonął, właśnie zostali strawienie, a on odrobinę zregenerował swoje siły. Owad opuścił bezpieczną kryjówkę i rozpoczął poszukiwania ruin, w który mieszkała Hellore. Znajduje się we wcześniej nieznanej przez niego części pustyni, może to wszystko nie byłoby takim problemem gdyby nie fakt, że nawet nie wiedział, z której dokładniej strony przybył tutaj. Przez tą walkę z Gasparem i pojawienie się tego gigantycznego pustego stracił kompletnie orientacje w terenie. Równie dobrze mógłbym kilkanaście kilometrów od jej kryjówki albo kilkadziesiąt. Szwendał kilka godzin się w różnych kierunkach, szukając wskazówek albo poszlak, ale dalej nie na trafiłbym na taką, która mogłaby go tam zaprowadzić.

+15PŻ +35 PR [ + 1 siła, szybkość, wytrzymałość, kontrola reiatsu  +2 zręczność, Reiatsu | Konczą Ci się bonusy tymczasowe, przez lichy posiłek na nabyłeś nowych.]

By wyleczyć się o tyle, o ile wyleczył się po zjedzeniu tych dwóch kundli, Vespaux mógł po prostu użyć regeneracji. Przynajmniej nie zmarnowałby tyle reiryoku. Insekt wytęża reiar licząc, że teraz, gdy choć trochę odsapnął i się odnowił uda mu się skuteczniej namierzyć potencjalne zagrożenia lub zdobycze. Czyli prakycznie jedno i to samo. Kontynuuje włóczęgę po pustyni w poszukiwaniu siedziby Hellore lub chociaż bardziej pożywnego posiłku jeszcze jakieś pół godziny. Jeśli w dalszym ciągu nie uda mu się znaleźć w Hueco Mundo ani jednego ani drugiego, otwiera Gargantę. Świat żywych nie jest dla niego mniej niebezpieczny niż jego domena, ale może uda mu się tam chociaż znaleźć jakąś bezbronną duszę. Poza tym liczy na to że wracając do siebie przeniesie się gdzieś bliżej nory. Meduzy. Teleportowaszy się tłumi swoje reiatsu i wzlatuje na najwyższy budynek w pobliżu, usiłując rozejrzeć się po terenie wokół niego.

Owadowi dalej trzeszczało w głowie, nie mógł zebrać myśli. kilka razy próbował użyć reirau, ale dalej jego umysł był strasznie zamglony.  W pobliżu nie wyczuwał nikogo i nie widział żywej duszy. Ale miejscami miał wrażenie, że ktoś go obserwuje i nawet w cieniach doszukiwał się wrogów. Stan szerszenia nie był zbyt dobry, jego ciało było w złym stanie, ale jego świadomość pogarszał się znacząc z każdym kolejny kwadransie na pustyni. Brak snu z połączeniem wielkiego zmęczenia i wielu ran zbierało żniwa. Postanowił opuścić ten paranoiczny świat i uda się do świata żywych, w którym łatwiej o posiłek, który nie gryzie. Jeżeli szczęście mu dopisze, to może trafić na kilka smaczny dusz. No o ile nie spotka jakiegoś niszczyciela albo boga śmierci. Chociaż latający pusty nie jest aż tak silny, żeby grube ryby zwróciły na niego uwagę. Teraz gdy robi to w pojedynkę, łatwiej będzie mu unikać zagrożenia. Otworzył czarny niestabilny portal, do którego wszedł.

Piszemy tutaj. ---->[ https://bleach.forumpolish.com/t2277-przedmiescia#bottom ]

Vespaux obudził się na pustyni. Miał wrażenie, jakby coś mu się bardzo długo śniło. Dopiero po chwili wróciły do niego wspomnienia i wydarzenia, które miały miejsce w umyślę. Gdy rozejrzał się dookoła zobaczył ślady stóp menosa, na piasku za nim które właśnie się urwały. Był lekko zmieszany, a na świat teraz patrzył innej perspektywy, fizycznie nic mu nie dolegało i a nawet odczuwał znaczącą różnice w sile.  Nagle doznał bardzo silnej migreny, a w jego głowie pojawiły się wspomnienia, które nie należało do niego. Widział w nich krzyżowca o bardzo jasny włosach i niebieski oczach. Kartoflastym nosem i cienkimi ustami, uszy były bardzo drobne, a cera jasna. Andreu nigdy wcześniej nie spotkał tego mężczyzny, ale jego twarz pojawiła się na wielu obraz w jego głowie.

[Premia: +3 do wszystkich statystyk(Prócz inta), +8 do inteligencji, +1 Szybkość, Siła, Zręczność, +2 psychika, Jedna dodatkowo umiejętność pustego. Cero] Teraz może zmienić anatomie swojej postaci. Jeżeli nie chcesz, możesz być po prostu znacznie większym szerszeniem.

Mówi się, że częściej niż cokolwiek innego widzimy własne dłonie. W wypadku Vespaux była to też pierwsza różnica na którą zwrócił uwagę. Trudno zignorować coś czego chwilę temu się nie miało. Pięciopalczaste pokryte czarnym segmentowanym pancerzem, wyglądały trochę jak rękawice od zbroi średniowiecznego rycerza. Jego ramiona stały się dłuższe i znacznie masywniejsze. Maska wyglądała jak parodia ludzkiej czaszki o trójkątnych zębach. Okrywał ją prosty biały hełm, który nie zasłaniał twarzy. Pomarańczowe soczewki jego oczu stały się bardziej obłe, przypominały trochę jak te od maski superbohatera z zachodnich komiksów. Środkowy człon jego ciała wyglądał jak ludzki tułów, miał nawet coś w rodzaju kręgosłupa. W dalszym ciągu pokrywało go jednak gęste czarne futro. Skrzydła choć większe nie urosły tak znacząco jak reszta ciała. Stawonóg był jednak prawie pewien, że umożliwiały mu równie szybki lot. Dziura Hollow przeniosła się na miejsce serca. Tam gdzie zaczynała się kość ogonowa, z jego grzbietu zwisał czarny odwłok w pomarańczowe pasy. Ciągle pozbawione stóp tylne kończyny wydłużyły się bardziej niż przednie. Zaparłszy się o piach, szerszeń po raz pierwszy od kiedy stał się demonem stanął wyłącznie na nogach.
Owad wybuchł triumfalnym śmiechem –Jestem kompletny! Jestem Andreu Vespaux!

„Tak to się pisze…”- uświadomił sobie. Owad definitywnie zmądrzał. Prawdopodobnie w dalszym ciągu nie był równie inteligentny jak za życia, ale przynajmniej wreszcie zaczął poprawnie się wypowiadać. Co zrobi teraz, gdy chaos w jego głowie jako tako się poukładał? Pierwsze co przychodziło mu na myśl to wypełnienie złożonej nosorożcowi obietnicy. Ale wymaga ono przygotowania. Międzyinnymi gromadzenia informacji zarówno o nowym celu jak i samym sobie. Postanowił zacząć od tego drugiego. Wyrusza na poszukiwanie przeciwnika w celu sprawdzenia swojego nowego poziomu umiejętności.

Owad, chociaż to już raczej nie do końca poprawne sformułowanie pół insekt pół człowiek pysznił się swoją nową formą, ciesząc fakt, że nie jest już pół mózgiem. Vespaux czuł się świetnie, nigdy w swoim dotychczasowym życiu nie miał w sobie tylko werwy i chęci do działania. Ewolucja była jak sens zimowy, którego obudził się wyspany niedźwiedź gotowy do działania. Pamiętam o złożonej obietnicy nosorożcowi, ale czas nie zając i nosacz na pewno zrozumiałbym jego chęć poznana nowego siebie. Postanowił na początek, sprawdzić swoją nową formę w akcji  ruszył w drogę. Było to całkiem roztropne postanowienie, ponieważ pusty nie wiedział, jaka dokładnie mocą teraz dysponuje.  Po chwili wyczuł dwie różne sygnatury energii, jedna znajdowała się na zachodzie i była słabsza od niego zauważalnie. Z drugiej strony, czyli wschodu wyczuwał źródło mocny, które było silniejsze silniejszego od niego. Ludzki szerszeń musiał zastanowić się, z którą istotą chce walczyć czy może ma zamiar załatwić je obie jedną po drugiej.

Wybór wydawał się oczywisty. Zabić słabszego i liczyć na to że posiłek z niego wzmocni insekta dostatecznie by umożliwić mu zwycięstwo nad silniejszym. Niewykluczone, że ten który wydaje się słabszy, ukrywa energie by przywabić do siebie potencjalne ofiary, ale owad był gotów zaryzykować. W najgorszym wypadku może uda mu się chociaż uciec przed oboma? Czując, że jeśli wyczuł silniejszego Hollow ze swoim przeciętnym Reiarem, ten powinien wyczuć także go, szerszeń tłumi swoje reiatsu. Ukrywanie się powinno być trudniejsze teraz gdy jest znacznie większy ale powinno być możliwe przynajmniej za odległości, z której nie można wypatrzyć zwykłego człowieka. Pierwszą połowę drogi do celu Vespaux pokonuje lecąc jakieś pół metra nad ziemią. Resztę dystansu pokonuje na nogach, obawiając się, że trzepot skrzydeł przedwcześnie zwróci na niego uwagę ofiary, lub potężniejszego demona, który prawdopodobnie również ma ochotę na przekąskę ze znajdujących w pobliżu dwóch dusz i nie zrezygnuje ze szukania ich obu nawet jeśli, że nie będzie mógł wyczuć więcej jego energii.

Owad ruszył na bój pierwszy raz w swojej formie. Zdecydował się, że zacznie od słabszego. Wzbił się w powietrze metr nad ziemią i ruszył w jego stronę. Po drodze ukrył swoją obecność i moc duchową. W trakcie skracania się słabszy nie nie zatrzymywał się, przemieszczał się tym samym tempem. Silniejsza sygnatura oddalała się coraz bardziej słabnąc, ale owad dalej był w stanie ją wyczuć. Krajobraz pustyni nie uległ żadnym zmianą dalej był pusty, praktycznie bezbarwny a na niebie był księżyc i gwiazdy.  Gdyby był już za ledwie kilkaset metrów wylądował i dystans skrócił pieszo biegnąć po  luźnym piasku. Vespaux zauważył, że jest to jakieś pajęczy pusty który dalej nie zdawał sobie sprawy z obecności byłego szerszenia. Dystans których ich dzielił wynosił dwadzieścia pięć metrów.

Wygląda na to, że silniejszy Hollow nie wyczuł jeszcze owada. Dotarcie do pierwszego celu powinno Vespaux zająć najwyżej cztery sekundy. Dawniej gdy był nie większy od wielkiego kota udawało mu się uniknąć wykrycia znacznie dłużej. Czy nawet teraz, gdy jest wielki jak struś uda mu się niespostrzeżenie zakraść do pająka. Tak czy inaczej ciągle osa szerszeniowi wydawało mu się że na razie nie powinien używać energii. Ciągle obawiał się wyczucia przez domniemanego Menosa Poza tym chciał sprawdzić jak silny jest teraz bez wzmacniania się nią. Ustaliwszy gdzie ma głowę, Vespaux stara się iść w kierunku z którego wypatrzenia go byłoby najtrudniejsze. Pomny jak zwykle kończy się zakradanie do pajęczych Hollow od tyłu, insekt stara się podejść do niego tak by znaleźć się gdzieś z boku przyszłego przeciwnika. Gdy dystans pomiędzy nimi zmniejszy się do pięciu metrów, podrywa się do lotu i chwytając go za odnóże zarówno obiema dłońmi jak i szczękami usiłuje wyrwać mu je i oddalić się od pajęczaka na odległość z której będzie miał całe jego ciało na widoku.

Owad postanowił skrócić dystans i zakraść się bliżej starał się to zrobić jak najciszej tylko mógł, gdy dystans dzielący go z przeciwnikiem zmalał do pięciu metrów. Vespaux poczuł jak jego nowe nogi przykleiły się do czegoś białego lepkiego rozciągniętego do ziemi. W tym samym czasie pajęczak obrócił się w stronę humanoidalnego szerzenia. -Mam cię dużo muszko, będzie z Ciebie dobry posiłek. Wyczułam Cię jakiś czas temu.- Po zmianie w adjuchasa energia pustego wzrosła znacząco, a kontrola nie była w stanie jej ujarzmić, przez co Vespaux nie był w stanie ukryć swojej energii tak jak wcześniej. Dobrze, że postanowił zaatakować słabszego przeciwnika, inaczej mogłoby się to potoczyć różnie. Pająk obrócił się i przebierał szybko swoimi wszystkimi parami nóg. Szerszeniowi wystarczyły trzy mocniejsze szarpnięcie, aby oswobodzić się i wzbić się w powietrze przed szarżą przeciwnika. Pająk jednak nie dawał za wygarną i latający pusty ledwo musiał w powietrzu wykonać kilka poważniejszy akrobacji, żeby uniknąć skaczącego rywala.

Więc szerszeń utracił umiejętność maskowania reiatsu? Przecież proporcje jego poziomu kontroli w stosunku do ilości Reiryoku się nie zmieniły. Poza tym jak to możliwe że silniejszy Hollow go nie wyczuł? Cóż, nad tym zastanowi się, po tym jak pozbędzie się pajęczaka. Jaki byłby w końcu z niego Adjuchas gdyby został pokonany przez podrzędną larwę? O ile nie da się znowu złapać przeciwnikowi w jego pajęczynę, powinien być w stanie go zabić nawet bez wzmacniania się energią. Wzniósłszy się jakieś dziesięć metrów nad ziemią usiłuje zlecieć na skakunowatego niczym sokół wędrowny, uderzając go w grzbiet wystawionym łokciem.

Owad miał wiele pytań w głowie i na pewno prędzej czy później znajdzie na nie odpowiedz, ale nie w tym momencie. Skaczący pająk wyglądał trochę jak mały pies próbujący złapać większego za gardło. W końcu Owad wykonał unik, wzbił się w powietrze i wykonał nura z wyciągnięty łokciem w przeciwnika. Wybrał idealny moment, ponieważ złapał swojego pajęczego przeciwnika podczas lądowania. Stawonóg nie mógł, wykonać w tym momencie żadnego unika i przyjął pełne uderzanie na swój Karapaks. Vespaux usłyszał, jak coś trzaska i chwilę później poczuł jak jego łokieć zagłębił się w tułowiu pajęczaka, a on sam zaskamlał mocno. Wyglądało na to, że górował nad swoim przeciwnikiem, który pomimo tej rany nie zamierzał się podać. Zwiększył sprawie dystans od Andrea i zaczął coś gromadzić w paszczy i formować to szczękoczułkami.

Przewaga owada nad pająkiem była oczywista, tym niemniej bez wzmacniania się Vespaux będzie potrzebował więcej niż jednego ataku. Czy w taki sposób jego przeciwnik produkuje swoją sieć? A może miał zamiar zaatakować go jakimś jadem, kwasem lub nawet Cero? Tak czy inaczej szerszeń czuł że jeśli będzie próbował dobić rywala teraz, cokolwiek próbuje on użyć może wybuchnąć mu w hełm. Prawdopodobnie nie odniósłby zbyt poważnych obrażeń, tym niemniej chciał uniknąć nawet najmniejszego zadraśnięcia. Usiłuje odlecieć od pajęczaka na bezpieczną odległość do czasu aż zakończy swój atak. Gdy tylko to się stanie, podlatuje do niego tak by kopnąć go z kolana tak by wywrócił się na plecy. Jeśli mu się uda próbuje oderwać lub chociaż uszkodzić jedno z jego odnóży.

Owad dobrze wyczuł swojego przeciwnika, ponieważ pajęczarz od razu cisną dziwną rozchodzącą się cieczą, która była zielonego koloru i rozchodziła się w ciecz. Owad uskoczył i wzbił się w powietrze przed nią i z łutem szczęścia uniknął. Szerszeń nie spodziewał się takiego atak, ale nawet pomimo tego nie zrobił on na nim dużego wrażenia. Może gdyby przeciwnik był silniejszy albo bardziej przebiegły, wykorzystałby on lepiej swoje asy z rękawa. Owad postanowił wykonać swój atak, nabrał prędkości i wystawiając ,kolano na przeciwnika ruszył w jego stronę. Pajęczarz uważnie obserwował swojego przeciwnika i gdy ten tylko zbliżył się wystarczająco blisko. Naskoczył na lecącego przeciwnika i się go chwycił. Szerszeń ramionami starał się ograniczyć możliwości przeciwnikowi, który zajadle próbował go kąsać, ale bezskutecznie.

Owad ewidentnie przecenił swoje możliwości. Tylko dlatego że jest silnejszy nie powinien przeceniać swoich przeciwników. Zwłaszcza, gdy są innymi Hollow. O ile dobrze pamiętał, Hellore mówiła mu, że zjedzenie mięsa Adjuchasa źle się dla nich kończy. Jak ma nadzieję, nie za późno, Vespaux rezygnuje z walki bez wzmacniania się reiatsu. Zwiększywszy swoją siłę, kopie przeciwnika za kolana w żołądek, po czym uderza go oburącz w głowę licząc na to że z bólu pająk puści go i spadnie na ziemię. Jeśli mu się uda, usiłuje dobić go odgryzając mu głowę. Oby tylko posiłek, nawet tak lichy odnowił jego rezerwy energii...

[+9 Siła]

Owad wzmocnił swoje mięśnie i dalej szarpał się z pająkiem, który szaleńczo kłapał swoim szczękoczułki. Próbował go dziabnąć, a z jego pyska wyciekały przezroczysty płyn. Vespaux nie wiedział co to i do czego może służyć. Jedynie czuł, że jest to gęste i powoli spływa mu po rękach. W końcu udało się mu się zdobyć w tych dzikich zapas przewagę, odsunął pająka na długość ramiona i szybki ruchem wystrzelił kolano w środek ciała wroga. Ponownie usłyszał kilka chrupnięć i poczuł wilgoć na kolanie, a pająk wypluł swoje płyny ustrojowe. Owad kontynuował swoje natarcie, puścił pajęczaka i wbił go w ziemie dwuręcznym uderzeniem znad głowy. Jego wróg w tym momencie wygląda jak zdeptany robak, przez gigantycznego buta. Nie musiał go w żaden sposób dobijać, po prostu jego ofiara była już w stanie wegetatywny. Szerszeń przysiadł przy nim i zjadł go, po zjedzeniu całego robala. Miał wrażenie, jakby zjadł coś znacznie mniejszego, ledwo czuł energię duchową w mięsie, a smak też pozostawiał wiele do życzenia. Aktualnie niczego nie wyczuwał nawet ta silna źródła energii.

Insekt nie był nawet pewien czy powinien być wściekły, że Menos zniknął mu z reiaru. Biorąc pod uwagę jak dużo problemów sprawiło mu zabicie byle larwy, rzucanie wyzwania jeszcze silniejszemu od niego Hollow wydawało się być samobójstwem. Owad musi się lepiej przygotować. By to zrobić postanawia poszukać Hollow któremu ongiś zaproponował trening. Znalezienie go było mało prawdopodobne, ale owad musiał spróbować. Nawet jeśli strażnik drzewa nie nauczy go walczyć może chociaż znajdzie mu jakieś zajęcie. Poza tym brakowało mu znajomych z poprzedniego życia. Vespaux przemierza pustynie na nogach przez jakąś godzinę. Przy okazji usiłuje wrócić do treningu wykrywania energii duchowej, licząc że przy okazji znajdzie jakąś bardziej pożywną strawę. Stara się wyszukać źródła reiryoku o poziomie zbliżonym do niego, ale niższym. Jeśli znajdzie jakieś silniejsze od niego potwory, podwrywa sie do lotu w przeciwnym kierunku to czasu aż przestanie je wyczuwać.

Owad ruszył na poszukiwania miejsca, w którym spotkał pawiana broniącego starego tajemniczego drzewa. W pierwszej kolejności Vespaux musiał odnaleźć jakiś charakterystyczny punkty, który mógłby go naprowadzić na właściwą drogę. Błądził po pustyni dobre kilka godzina, aż w końcu na trafił na miejsce, przez które przechodził z Itcherem. Miał pewność, ponieważ wężowy pusty w tym miejscu naciął swoją kosą charakterystyczny znaczek. Ruszył w drogę i po pewnym czasie dotarł do wielkiego drzewa. Po drodze nie wyczuł niczego, prawdopodobnie nikogo nie było w tej części pustyni albo bardzo dobrze się ukrywali, ale za to posiłek odnowił mu zużytą energię. Gdy Andre zbliżył się do drzewa, a z korony wyskoczył pawian, który uderzył się kilkukrotnie mocno pięściami w klatę.
-Witaj młody. Widzę, że przybrałeś kilka kilogramów i nawet dorobiłeś się dłoni. Co cię sprowadza?- Pawian uważnie obserwował i badał wzrokiem pustego.

Max PR i +1 tymczasowy do szybkości.

-Miło cię widzieć... Wybacz, nigdy się nie przedstawiłeś, zgadza się? W istocie dużo się zmieniło.-Potwierdził owad wystawiając oba kciuki. -Twoja ewolucja była bardziej subtelna, czy pilnowanie drzewa zbyt dużo Ci zajmuje? Jak zapewne pamiętasz, gdy poprzednio się spotkaliśmy spytałem Cię, czy nauczyłbyś mnie walczyć. Powiedziałeś, że jeśli się zmienię, zobaczysz co się da z tym zrobić. Obawiam się, że w istocie potrzebuje trenera. Czy nasza umowa jest aktualna? Jeśli chodzi o zapłatę,jestem otwarty na polecenia, jak długo jesteś ze mną szczery i nie każesz mi ranić dzieci.

-Tak, nie przedstawiłem się. Mówią na mnie Nefalet. Nie wiem skąd wniosek, aby potrzebował kolejnego ewolucji. Tak jak ty uczestniczyłem w tym wyścigu szczurów, aż nie odnalazłem celu. Może przy naszym pierwszy spotkaniu odniosłeś mylne wrażenie.- Piasek na pustyni wzbił się i zatoczył koło wokół pawiana. Vespaux poczuł bardzo silną energię, powietrze zrobiło się ciężkie, a jego ciało zaczęło drętwieć. Jedna człekokształtny momentalnie przestał wywierać presje.
-Przy naszym pierwszym spotkaniu nie walczyłem na poważnie. Nie sprawdzam tu siły, a determinacje i intencje. Nie rzucam słów na wiatr, więc na pewno się wywiąże z tej umowy.- Pawian przysiadł na swoim ogonie, unosząc się nad ziemią i zaczął gładzić się po twarzy.
-Co by tu Ci zadać jak próbę? Hmmmm... no dobrze. Widzisz ten głaz tam?-Wskazał palcem w stronę wielkiego kamienia.- Od tego zaczniemy, przynieś go.-

Owad zdawał sobie sprawę że Nefalet jest od niego znacznie silniejszy nawet teraz, tym niemniej nie mógł zrozumieć dlaczego orangutan nie jest zainteresowany ewolucją. Kontrola czasu to potężna umiejętność, ale przecież nie jest jedyną duszą która ją posiada. Może nie chciał ryzykować degradacji do Gillaina? Tak czy inaczej owad czuł, że na razie lepiej nie drążyć tematu. Bał się, że zniechęci jeszcze jednego Hollow do siebie. Vespaux spodziewał się, że zanim zaczną trening,będzie musiał najpierw oddać małpie jakąś przysługę jak oferował. Może chciał się upewnić że insekt będzie czuł się wobec niego zobowiązany? Tylko dlaczego kazał mu przynieść byle skałę? Może to jakaś pułapka która ma sprawdzić jego spostrzegawczość? A może strażnik nie miał pojęcia na czym ma polegać ich trening i improwizował? Nigdy w końcu wcześniej nikogo nie nauczał. Tym niemniej szerszeń postanowił zaryzykować i zaufać pawianowi. -Tak zrobię, Sensei.- uśmiechnął się zawadiacko. Podchodzi do kamienia, równocześnie przyglądając mu się i usiłując użyć reiaru. Może gdzieś w pobliżu skały znajduje się jeszcze jedna dusza? A może nawet ma ją przed oczami? Jeśli niczego nie zauważy lub nie wyczuje, podnosi głaz i przynosi go do naczelnego.

Owad podchodził do skały jak pies do jeża. Przyglądał mu się i rozglądał dookoła, starał się dostrzec czegoś, czego tam nie było. W pobliżu nie było nikogo innego, Vespaux nie wyczuwał też niczego innego w okolicy. Kamień też nie wygląda jakoś niebezpiecznie, po prostu był to duży głaz. Szerszeń chwycił za kamień i spróbował go podnieść. Momentalnie poczuł, jak dużo waży obiekt, który miał przenieść. Siłować z nim przez jakiś czas i jedyne co się zmieniło to, owad dowiedział, że prawdopodobnie duża część skały jest przysypana piachem.
-No co jest kolego? Chcesz się uczyć, walczyć, a brakuje Ci siły?- Zapytał pawian, delikatnie chichocząc. Chyba faktycznie miał dziwaczne poczucie humoru albo samotność i nuda tak zmienia osobowość.

Owad parsknął lekko, gdy uświadomił sobie na czym polega kruczek. Trzeba przyznać, że dość zabawne było, że sam się nie domyślił, że kamień jest częściowo zagrzebany. Hollow spodziewał się w końcu, że to nie będzie takie proste na jakie wygląda. Niezrażony szerszeń podejmuje się wygrzebania głazu z piasku. Maksymalnie wzmocniony, Vespaux potrafi w końcu podnieść przeszło tonę, jak ciężka powinna być skała? Niczym kret wygrzebuje rękoma piasek spod kamienia, do czasu aż nie odsłoni go chociaż z jednej strony, następnie próbuje ustalić ile mniej więcej waży. Mógłby wprawdzie zrobić dokładniejsze obliczenia gdyby odkopał cały głaz, jednak chciał wykonać swoje zadanie jak najszybciej. Jeśli skała jest zbyt ciężka unieść ją o własnych siłach, potwór wzmacnia się energią duchową o tyle o ile wydaje się potrzebować, stopniowo zwiększając swoją siłę jeszcze bardziej, jeśli początkowo użyta ilość reiatsu wydaje się nie wystarczająca. Jeśli nawet po maksymalnym wzmocnieniu się nie uda mu się podnieść kamienia, insekt odsłania go całkowicie. Oby tylko nie marnował swojego reiryoku...

Owad postanowił odkopać trochę kamień, w tym celu zaczął odgarniać piach wokół niego. Zajęło mu to chwilę, nim dojrzał koniec głazu w ziemi. Siedział gdzieś pół metra pod ziemią, bez używania duchowej energii owada jeszcze musiałbym solidnie przypakować. Szerszeń wpompował do mięśni reiryoku i złapał porządnie za kamień. Zaczął się z nim z nim szamotać, jego żyły mocno naprężył się, a twarzy gdyby nie była przykryta maska, wskazywałaby na duży wysiłek. W końcu głaz zaczął się odrywać od ziemi, a owad postawił pierwszy lekko zachwiany krok. Utrzymał równowagę, ale czuł jak bardzo on utrudniał mu ruch. Gdy już położył kamień przed małpą, zaczął mocno łapać oddech, aby uzupełnić niedobór tlenu w mięśniach.
-No ładnie to załatwiłeś. Szkoda tylko, że musiałem użyć energii duchowej.- Małpa położyła dłoń na kamieniu i samy naciskiem jednej dłoni rozkruszyła go na gruzy, co wydawało się prawie niemożliwe.
-No dobra, to teraz idź stan tam.- Wskazał palcem na kwarcową kłodę, leżąco poziom na ziemi. -A ja będę w ciebie rzucał, twoje nogi cały czas muszą dotykać tego.- Szerszeń jeszcze dobrze nie wypoczął, a już miał kolejne zadanie.