Północno-Zachodnia pustynia.

Wężowy cały czas przyglądał się owadowi i wysuwał swój język z paszczy. Szerszeń mógł tylko snuć teorie co takiego roiło się w jego głowie podczas tego dialogu. W końcu wąż postanowił wtrącić się i w wypowiedz stawonoga i rzucić na nią trochę światła.
-Gadasssz jak potłuczony. Upadłeśśś na głowę? Czy może uderzyłeśśśś zbyt mocno w śśśścianę?- Widać nie rozumiał, o jakie jamochłona chodziło owadowi, ani o jakim wciąganiu, dziurawców i wyjcu mówił. Gdyby jego twarz mogła wyrazić mimikę wskazywałby, że jest mocno skonsternowana i pogubiona. Dodatkowo nie widział niczego ciekawego w chuście, w końcu maska była owinięta i nie było jej widać na pierwszy rzut oka.
-Tak mogę usunąć mu te wsssspomnienie, ale dalej nie widzę powodu dla którego miałby to zrobić. Nic mnie nie obchodzi ten wyjec, jamochłon ani tym bardziej ty. Jeżeli nie masz mi niczego ciekawego do zaoferowania za pomoc, to może wymarzę Ci wsssssspomnienia tu i teraz i już nigdy nie sssssspotkasz sssssssswojego ukochanego wyjca.- Itcher wyraźnie był poirytowany tym spotkaniem. Ktoś go zbudził, mówi jak połamany w niezrozumiały dla niego sposób i jeszcze nie oferuje nic w zamian.

Itcher nie był pierwszą istotą która krytykowała jego sposób wymowy, ale jego poprzednicy przynajmniej sami stosowali poprawnego słownictwa. Po kimś kto nie potrafi wypowiedzieć "s" bez powtórzenia spodziewałby się większej ustępliwości. -Jeśli pomóc, Wespo zrobić coś w zamian w przyszłości.- Owad zgadywał, że uprzedzenie robaka, że nie oczekuje jałmużny, powinno być pierwszą rzeczą jaką powinien zrobić, jeśli chce mieć jakiekolwiek szanse dojścia do porozumienia z nim. -Jamochłon mówić, że znać. Najwyższa forma, kobieta, mieć niebieskie włosy. W chuście mieć kawałek maski, który mówić by  pokazać.- Mówiąc to usiłuje rozerwać chustę wsuwając w nią kończynę.

-W przyssszłośśści mówisssz? Ciekawe, nawet może miałbym dla Ciebie pewne zadanie, Tylko nie jessstem pewny czy podołasssz ssskoro nie potrafisssz nawet dobrze mówić.- Słowa szerszenia nie wzbudzał w nim żadnych emocji, Itcher najwidoczniej nie jest najostrzejszym nożem w szufladzie albo nie potrafi połączyć wątków. Owad wbił swoje odnóże w chustę i rozerwał ją na strzępy. Jej czerwone skrawki poszybował na wietrze, a kawałek maski upadł prosto na piasek. Oczy wężowe otworzył się, szerzej jakby zobaczył ducha.
-Czyli jessssteśśśś od Hellore. Mogłeśśś od razu powiedzieć, w takim wypadku mogę powierzyć Ci to zadanie. W końcu ona nie wyssłała by tutaj byle kogo, w sssumie to nawet dobrze sssię ssskłada, że przyniossłeś ten kawałek massski. Widzissz niedaleko sssstąd jessst pewne niezwykłe drzewo, którego ssssoki pozwalają naprawić i łączyć masssski. Przynieśśś mi kilka kropli tej żywicy i pójdę z Tobą. Haczyk jest w tym, że pewna małpa za żadne ssskarby nie chce mi tego dać. Ale to już Twojej zdanie.- Wąż zaczął wracać do swojej nory. Wiatr się zmagał i prawdopodobnie zbliżała się w ich stronę burza piaskowa. Dlatego owad nie miał zbyt dużo czasu na podjęcie decyzji o ile chciał wrócić jak najszybciej do Gaspara.

Owad zgadywał, że wąż potrzebuje cieczy, żeby naprawić swoją maskę. Wbrew swojemu zwyczajowi darował pytanie Itchera, czy jego przypuszczenia są trafne. Łuskonośny zrobił na Vespaux okropne wrażenie. Nie miał zamiaru rozmawiać z nim o niczym co nie jest konieczne. Niestety potrzebował jeszcze informacji o strażniku. –Co móc powiedzieć o małpa?- Wysłuchawszy robaka, owad wyrusza na poszukiwanie drzewa. Wędrując, usiłuje skoncentrować swój Reiar na wypadek gdyby naczelny pierwszy wyczuł lub wypatrzył intruza i przygotował na niego zasadzkę. Zmuszony do ruchu i polegania na innych zmysłach, będzie miał jeszcze mniejsze szanse na zlokalizowanie Hollow w porę, musi jednak wykorzystać każdą okazję, jaką ma na wyostrzenie swoich umiejętności wykrywania energii duchowej.

-Lubi walczyć, jest niemiły. A jeżeli ktoś mu nie zaimponuje albo go nie pokona. To może od razu uciekać. Bo ten pawian nikomu nie da żywicy z tego drzewa. A od posssssiłków również nie sssssstroni, w końcu ssssssam nie poluje tylko broni drzewa. A jakośśś musi mieć ssssiłę. Radzę Ci uważać na jego ogon i obserwować dłonie- Wąż obrócił się jak na pięcie i wrócił do swojej pieczary. Owad dostał pewien zastrzyk informacji, ale były one dość ogólne. Przynajmniej wiedział, na co zwrócić uwagę podczas konfrontacji. Szerszeń próbował wykorzystać swój szósty zmysł, ale niestety w okolicy nie udało mu się nic wyczuć. Nie miał pewności, dlaczego tak się stało może to przez poruszanie się, a może przez podzielenie uwagi na różne zmysły. Czy może strażnik potrafił lepiej ukrywać swoją obecność niż stawonóg ją wykrywać. W końcu dotarł to wielkiego drzewa, było ono szersze niż wyższe. Ale gałązie rozprzestrzeniały się gęsto, a i średnia tej rośliny była niesamowita. Owad nigdy w życiu nie widział takiego wielkiego baobabu, a zwłaszcza w hueco mundo. Było to całkiem majestatyczny i relaksujący widok. W pewnym momencie obserwowanie drzewa zostało mu przerwane przez samego strażnika, który zeskoczył z drzewa wykonując przy tym serię akrobacji.
-Czego szukasz? Jeżeli nie chcesz zguby odjedzie. Jeśli pragniesz żywicy udowodni, że jesteś wart.- Pawian był bardzo dobrze umięśniony i mierzył ponad dwa i pół metra. Przyjął gardę i postawił nogi w lekkim rozkroku. Jego pozycja wyjściowa przypomniała ludzie sztuki walki. Owad mógł teraz w pełni zobaczyć, czerwone futro o złocistych końcówkach.

To co powiedział mu o nim wąż sugerowało, że nie musi zabijać strażnika, żeby zdobyć żywicę. Szerszeń wolałby nie rezygnować z potencjalnego posiłku, ale jeśli zabicie go jest znacznie trudniejsze niż zaimponowanie mu, może powinien poprzestać na tym drugim jeśli to wystarczy? Najważniejsze było przecież wyleczenie Gaspara, nie powinien kierować się dumą, jeśli utrudni mu to wykonanie zadania. –Nazywać się Wespo. Musieć być wart.– Gdy jego przeciwnik przyjął gardę, owad po raz kolejny złapał się na zazdrości wobec istot o w pełni funkcjonalnych kończynach. Jeśli uda mu się zyskać własne i pawian dożyje do tego momentu, może mógłby go przekonać do nauczenia kilku sztuczek? Po jaskrawym ubarwieniu futra, owad zgadywał, że pawian używa jakiegoś rodzaju trucizny. Czy jest ona zawarta jedynie w jego pięściach i ogonie, czy w całym futrze? Tak czy inaczej, w walce z małpą będzie musiał ostrożnie wybierać, gdzie powinien go zaatakować. Może wprawdzie strzelać w niego żądłem, ale nie może się do niego ograniczać. Pociski są jego asem w rękawie, powinien ich używać wyłącznie w ostateczności. Jeśli przeciwnik przeżyje pierwszy strzał, trafienie go następnym razem, może być znacznie trudniejsze. Umiejętności akrobatyczne jego rywala są imponujące. Może on być nawet jeszcze zręczniejszy od stawonoga i na pewno jest znacznie silniejszy. Vespaux postanawia więc wykorzystać swoją umiejętność wzmocnieniem energią duchową. Zwiększywszy swoją siłę i wytrzymałość, szarżuje na brzuch małpy. Gdy znajdzie się jakieś trzy metry od niego, wzlatuje w górę, usiłując zderzyć się z nim głowami, a następnie odlecieć na bezpieczną odległość.

[+7 Siła +7 Wytrzymałość]

Zazdrość stawonoga o kończy z palcami była bardzo słuszna. Jego odnóżka nie był zbyt chwytne, ani pole manewru zbyt imponujące. Mógł nimi wykonywać tylko jakieś zamachy albo chwyt w postaci przytulenia. A o kopaniu nawet nie było mowy. No chyba, że lądowałby tyłem wysuwając odnóża jak najdalej. Słowa szerszenia wzbudził zainteresowanie pawiana, który wydał z siebie krótki okrzyk. Chyba wydawał się całkiem podniecony i zapalony do walki.
-Dobrze, dobrze. Liczyłem, że ktoś taki przyjdzie. A nie jakieś bezrozumne bestię co chcą tylko jeść.- Pawian wyciągnął dłoń przed siebie i dał ci zachęcający znak do ataku. Owad nie zwlekał długo i wzmocnił swoje mięśnie maksymalną porcją energii duchowej, dzięki temu jego mięśnie stały się bardziej wydolne i zarówno wytrzymałem. Szerszeń wpadł na pomysł udawanej szarży i wzlotu aby zderzyć się głowami ze swoim rywalem. Ruszył na niego niczym wściekły byk, który zamierza go stratować. Mieli odnóżami ile siły, a pawian dalej stoi nie wzruszenie w tym samym miejscu. Owad w końcu przystąpił do wzbicia się w powietrzu i przeleciał tuż na małpom która wspierając się ogonie położyła się w powietrzu.
-Ciekawa taktyka. Skąd pomysł, że mam miększa czaskę?- zapytał zaciekawiony.

-14PR

Pierwsza próba ataku kompletnie się nie powiodła. Przeciwnik wyraźnie nie traktował go poważnie. Nie zaprezentował mu nawet żadnych umiejętności. Owad w dalszym ciągu mógł jedynie teoretyzować, czy atakowanie czegokolwiek innego niż miejsca nie pokryte futrem jest bezpieczne, czy zawiera ono jakiegoś rodzaju jad. A może potrafi ono wytwarzać ogień, lub zwiększać temperaturę? To by tłumaczyło jego ubarwienie. Teraz jednak dla szerszenia ważniejsze było trafienie małpy. Postanawia zaatakować większy cel ze zwiększoną prędkością. Atak będzie mniej precyzyjny i znacznie bardziej ryzykowny, ale może tym razem uda mu się go chociaż trafić? Ładując reiatsu w swoje skrzydła i głowę, Vespaux ponownie leci w kierunku oponenta, tym razem celując w jego klatkę piersiową.

[+2 Siła +10 Szybkość]

Szerszeń nie zraził się swoim pierwszy posunięciem i od razu przeszedł do planowania drugiego ataku. Niestety w jego głowie pozostała niepewność, co się stanie, kiedy dotknie futra? W jego umyśle pojawiło się kilka scenariuszy. Jednak najtrafniejsza wydawała mu się opcja ze zwiększanie temperatury albo podpalaniem. Może zaraz się przekona na własnej skórze, chociaż z drugiej strony w tym momencie powinien obmyślać strategie jak przeciwdziałać. W końcu małpa jest praktycznie w całości pokryta tą dziwną sierścią. W tej rudzie owad postawił na szybkość, energia duchowa trafiła prosto do jego czaszki i skrzydłem. Jednym szybki płynnym ruchem skrzydłem, wystrzelił z miejsca niczym strzała z łuku refleksyjnego. Tym razem małpa nie zdołała wyprowadzić swojego manewru, a szerszeń wbił mu się prosto w odsłonięta klatkę piersiową. Owad czuł, jak jego maska wbiła się w twarde ciało przeciwnika. Po ułamku sekund również poczuł jakby, coś go wyhamowywało, a następnie poczuł uścisk dłoni mały na swoim korpusie. Stawonóg zaskoczył małpę i zadał mu ranę, ale ta zdążyła zareagować i nie pozwoliła się wywrócić. Zaparła się nogami i chwyciła swojego oponenta. Owad słyszał, jak małpa robiła krótkie wdechy, chyba brakowało jej powietrza.

-12PR

Kolejny atak wyszedł owadowi odrobinę lepiej, ale może go to wiele kosztować. Co gorsza małpa w dalszym ciągu nie zaprezentowała zbyt wiele. Cóż, przynajmniej wiedział teraz, że jego przeciwnik nie jest szczególnie wytrzymały, skoro tak słaby atak wystarczył by odebrać mu dech w piersiach. Naczelny nie zablokował jego skrzydeł, insekt jest jednak za słaby, by wyrwać się z jego chwytu. Postanawia zaryzykować i ugryźć go w rękę. Wątpił, by był w stanie dosięgnąć wnętrz jego dłoni, a jeśli jego oponent faktycznie potrafi używać swojego futra jako broni, może zdąży zaatakować go zanim aktywuje swoją umiejętność? Naładowawszy się, szerszeń usiłuje ugryźć pawiana w nadgarstek, chcąc zmusić potwora do puszczenia go. Jeśli mu się to uda usiłuje ponownie zaszarżować na jego głowę. Licząc na to, że z tak bliskiej odległości i przy zwiększonej prędkości Hollow nie zdąży się tym razem uchylić.

[+7 Siła +7 Szybkość]

Owad czuł narastająca miażdżąca sile uścisku swojego oponenta, więc musiał szybko działać. Vespuax postanowił sięgnąć swoim żuwaczkami, nadgarstek pawiana. Przezornie postanowił nie opuszczać gardy i dalej podtrzymywać duchowe wzmocnienie. Jednak tym razem bardziej równomiernie rozłożył jej pokłady między siłę, a szybkość. Złapał swoimi kleszczami jego ramie i nacisnął z całej siły. Poczuł jak jego ostre szczęki, zatapiają się w tkankach czerwono złotego pawiania. Jego chwyt osłabły na tyle, że stawonogowi udało się wyzwolić z okowów niewoli i ponownie wzbić się w powietrze. Wykonał beczkę i zaczął pikować na czaszkę pawiana. Człekokształtny w tym czasie stanął w szerszym rozkroku i odchylił głowę do tyłu. Owad bezbłędnie trafił w sam środek sami przeciwnika, aby przynajmniej tak mu się przez moment zdawał. Pawian wykorzystał powtarzając się taktykę szerszenia, przeciwko niemu. Udawał tylko unik, a w tym samym wyprowadzając cios głową kontrujący. Na nieszczęścia dla Vespuax, twardość czaszki pawiana była większa i tym samym uderzenie cisnęło owadem po ziemi. Latający hollow odbił się od powierzchni dwa razy i następnie zrobił na niej kilka fikołków. Szerszeń znajduje się teraz jakieś dziesięć metrów od pawiana.
-Jestem strasznie przewidywalny, nie powtarzaj ataków, bo przegrasz. Nie jesteśmy głupi zwierzętami. Myśl!- Oddał bojowy pawiany okrzyk i poklepał się pięściami po klacie.

-14PR -30PŻ

Atak znowu się nie powiódł, ale przynajmniej orangutan odrzucił owada na bezpieczną od niego odległość. Jego przeciwnik wyraźnie daje mu ulgę, a nawet go poucza. Wydaje się starać dać mu jak największe szanse na zaprezentowanie jego umiejętności. Może insekt w istocie ma szansę na zdobycie żywicy bez zabijania go. Na okrzyk bojowy naczelnego szerszeń odpowiedział donośnie rycząc i równocześnie patrząc mu prosto w oczy. Z jakiegoś powodu uważał to za zabawne. Vespaux decyduje zgodnie z radą oponenta zrobić coś, czego jeszcze nie próbował w walce z nim. Postanawia sprawdzić czy jest w stanie unieść się z nim w powietrze. Nawet bez wzmocnienia, owad jest dostatecznie silny, aby podnieść rzeczy przeszło dwa razy cięższe od niego. Naczelny nie waży chyba więcej niż chociażby tysiąc funtów, czyż nie? Zwiększając swoją siłę i szybkość, ponownie szarżuje na oponenta, początkowo lecąc w kierunku jego głowy. Szerszeń usiłuje znaleźć się za plecami małpowatego, pozwalając mu uniknąć ataku, bądź przelatując obok niego jeśli zdecyduje się go skontrować. Następnie odwraca się w jej stronę i podlatując do jego głowy usiłuje złapać za nią przednia parą odnóży i wznieść się z nią ponad ziemię. Jeśli mu się uda leci, ze swoim pasażerem w kierunku drzewa wystawiając jego czaszkę do przodu. Tak, aby wlecieć z nim w pień baobabu i głowa pawiana zderzyła się z nim.

[Siła +7 Szybkość +9]

Szerszeń skorzystał z rady naczelnego i postanowił spróbować troch innego podejścia. Zamiast cały czas próbować z nim baranka, tym razem postanowił uderzyć głową przeciwnika w drzewo. Plan ma kilka zalet, jak i wad. Na pewno drzewo jest masywne i twarde, ale za to złapanie przeciwnika może być nieco skomplikowane. Stawonóg nieustanie zasilał swoje ciało energią duchową, tym razem poszedł na pełną moc. Hymenoptera Europaea zaczęła intensywnie machać swoim skrzydłami i wzbiła w powietrze. Z markowała atak na czaszkę, pawian ponownie się odchylił na ogonie. Wtedy owad wykonał pionowy nawrót, wykonując obrót o sto osiemdziesiąt stopni i jednocześnie wokół własnej osi. Złapał go tylnymi odnóżami za kark i z lekkim oporami wzbił się w powietrze. Skierował się na drzewo i wbił głowę swojego przeciwnika w pień niczym dziób dzięcioła. Jednak w tym samym czasie dał się zaskoczyć swojemu przeciwnikowi, który zdzieli go swoim ogonem prosto w maskę. Owad uderzył plecami o gałąź i spadł na ziemie. Pawian zabierał się ramiona i nogami, aby wydobyć czaszkę z pnia. Vespaux usłyszał jakiś przytłumiony śmiech.

-14PR -20PŻ

Owadowi nie tylko udało się wykonać wszystko zgodnie z planem i kosztowało go to tylko przyjęciem uderzenia, które nie było nawet silniejsze niż poprzednie. Śmiech jego przeciwnika zbił go jednak z tropu. Wygląda na to, że dalsza walka będzie o wiele trudniejsza. Mimo groźby katastrofalnymi konsekwencjami, szerszeń ostatecznie decyduje się nie wykorzystywać bezradności małpy. Czuł, że na jego miejscu, przeciwnik zrobiłby to samo. Tym niemniej usiłuje przygotować się do ataku jeszcze zanim naczelny wydostanie głowę z drzewa. Gromadzi energię, by wykorzystać ją na możliwie najsilniejsze żądło. Gdy pawian wreszcie się uwolni, dodatkowo wzmacnia się i leci w kierunku jego lewego ramienia. Gdy znajdzie się w jego zasięgu, ponownie usiłuje polecieć za jego plecy i wgryźć się w nie niczym kleszcz tam, gdzie nie będzie mógł go dosięgnąć łapami. Gdy jego żądło jest gotowe, puszcz się ich i odlatując jakieś trzy metry od niego strzela mu nim prosto w klatkę piersiową, gdy tylko się odwróci.

[+6 Siła +10 Wytrzymałość +16 żądło]

Owad zachował się honorowa, nie zaatakował bezbronne pawiana, który jeszcze chwilę szarpał się ze sobą. Szerszeń wyciskał z siebie ósme poty, cały czas doładowywał swoje mięśnie energią duchową. Na szczęście jego zapasy reiatsu miały się bardzo dobrze, tak naprawdę dopiero uszczknął trochę ze swoje studni. Gorzej za to miał się jego organizm, ponieważ zaczęła pojawiać się pierwsze oznaki zmęczenia i adrenalina przestawała działać. Vespaux czuł jak, wszystkie zadrapania go szczypią i piękną, nawet sam ruch sprawiał mu delikatny dyskomfort. W końcu człekokształtny uwolnił się i przygotował do walki. Wyraz na jego twarzy wskazywał, że jest bardzo zadowolony i nawet się uśmiecha. Kiedy owad ruszył już do swojej szarszy. Trzydzieści centymetrów przed pawianem zatrzymał się w miejscu. Tak jakby czas się zatrzymał i nie mógł nawet drgnąć. Widzisz jak z pawiana ulatnia się masa duchowej czerwonej energii, wyglądał jakby parował. Stawia kroki coraz bliżej i już, kiedy myślałeś, że wyślę Vespauxa na tamte świat położył ramie na twojej masce.
-Dobra robota, zdałeś mój test. Wielu próbował i jeszcze wielu pewnie będzie próbować.- Poklepał się po klacie.- W sprawdzianie nie chodziło o siłę czy potęgę, a jedynie o dumę, honor i waleczność. A ty wykazałeś się tym.-Po chwili mogłeś znowu poruszać swoim kończynami. -A teraz mów, czego chcesz?-

A więc Komputer nie jest jedynym, który ma moce powiązane z czasem? -Wespo znać człowiek który też kontrolować czas. Jakaś rodzina?- zapytał, dumny że właściwie ocenił swojego przeciwnika. -Potrzebować trochę żywica.- Odpowiedział, rozglądając się za czymś w czym mógłby przenieść ciecz. Nabierając jej zagadnął małpę: -Jeśli Wespo wyrosnąć normalne dłonie, móc nauczyć paru sztuczek? W zamian móc wyświadczyć jakąś przysługę jak mieć czas.

Vespaux w myślach wspomniał o wcześniej spotkanej osobie i wysunął wniosek, że może pawian jest z nim jakoś spokrewniony. Może kiedyś byli, ale przecież nie każdy latający hollow pochodzi od jednej matki czy ojca. Zdolności prawdopodobnie odpowiadaj charakterowi albo samej duszy.
-Nie byłem na ziemi od kilku dekad. W zasadzie, od kiedy zostałem strażnikiem drzewa. Mało pamięta ze swojego ludzkiego życia, na przestrzeni lat wspomnienia mi się rozmyły.- Kiedy owad wspomniał czego chciałby w nagrodę. Pawian od razu podszedł do drzewa ostukał je w kilku miejscach i w końcu wbił rękę w konar. Potem wrócił do owada i wyciągał otwartą dłoń w jego stronę. Na niej leżała skrystalizowany kawałek żywica wielkości pięciu groszy.
-Wystarczy ją trochę rozgrzać i po modelować w dłoniach. A zacznie ponownie się kleić i stanie się bardziej ciekła. Jak już się utwardzi, to nie da się jej odkleić. Dlatego lepiej jak ktoś z dłońmi się za to zabierze.- Następnie vespaux widzi, jak człekokształtny wbija swoją pieść w ziemie i wyciąga dwie świecące na niebiesko bulwy. Jedno rzuca Ci pod nogi. A druga sam pochłania ze smakiem. Rany na dziele pawiana błyskawicznie zaczęły się regenerować.
-Nigdy nikt mnie o to nie prosił, ale jeżeli ewoluujesz myślę że coś da się z tym zrobić- Poklepał się ponownie po klacie i wydał z siebie okrzyki.

Szerszeń przeżuł i połknął zaofiarowaną mu bulwę. Wolałby samemu się wyleczyć ćwicząc swoją regeneracje, jednak może lepiej nie nadużywać energii. Nie wiadomo co może się przytrafić w drodze powrotnej do Itchera i do Gaspara. Fakt, iż obróbka żywicy wymaga dłoni, był jeszcze jednym powodem dla którego miał nadzieję  że Hellore jednak przeżyła nagonkę Smirkera. Małpa mogła może zrobić to za nią, ale wątpił, by zgodziła się opuścić to drzewo, zwłaszcza dla kogoś takiego jak Itcher. Pożegnawszy się z nowym znajomym, Vespaux delikatnie chwyta bryłkę w pysk, po czym udaje się z powrotem do nory łuskonośnego.

Owad przeżył dziwną bulwę, była trochę gąbczasta a miejscami trochę skrzypała między żuwaczkami. Jej sok był kleisty i lekko kwaśny, ale nie na tyle, żeby było to nieprzyjemne. Owad natychmiastowo poczuł jak jego zadrapania i wgniecenia się goją, a jego studnia energii napełnia z powrotem do pełna. Pawian pomachał do odchodzącego nowego pretendenta i krzyknął ze szczęścia. -Bywaj przyjacielu, abyśmy niedługo się zobaczyli.- Widać samotność i ciągła walka z nowymi niegodnymi oprychami sprawiły, że szybko się przywiązywał do tych zasłużonych. Podróż do groty Itcher, przebiegał bez problemu. Vespaux nie musiał nawet oznajmiać swojego przybycia, wąż najprawdopodobniej czekał na jego przybicie. Wyglądał nawet na całkiem podekscytowanego, co chwile wymachiwał ogonem niczym pies i cały czas pokazywał język. Vespaux kojarzył, że węże w ten sposób zbierają informacje o otoczeniu i ofiarach.
-Jak massssz tą żywice? Sssssskoro wróciłeśśśs żywy to mussssissssz mieć.- Jeszcze bardziej wymachiwał ogonem i wodził wzrokiem po cały ciele owada. Niecierpliwość chyba dosłownie go wykańczała. -No weź pokassssz mi to, już ssssstraciłem nadzieje, że moja massssska wróci do pierwotnego ssssstanu.-

Uzupełnij zdrowie i PR.  +1 Inteligencja, +1 Psychika  +1 wytrzymałość Stałe.

Entuzjazm Itchera sprawił, że owad poczuł się nieswojo. Miał nadzieję, że nie zinterpretował słów węża o potrzebowaniu jedynie kilku kropli zbyt dosłownie i nie będzie się musiał wracać po więcej. Może małpa zgodziłaby się oddać swojemu przyszłemu uczniowi brakującą ilość bez walki, ale owad wolał nie sprawdzać granic jego przychylności. Szerszeń położył kryształkę na piasku. -Małpa mówić, że ktoś z normalne dłonie musieć się za to zabrać. Musieć wrócić do Jamochłon.-Owad westchnął spoglądając w kierunku w którym znajdowała się kryjówka Hellore. Uświadomił sobie, że nie powiedział wężowi o okolicznościach ich rozstania. -W pobliżu jej nora kręcić sie supersilny Dziurawy. Znać go może? Mówić, że wyglądać jak knur. Kiedy Wespo ją opuszczać, Jamochłon odwracać jego uwagę...

Kiedy owad położył kryształek na ziemi, wąż przysunął do niego blisko i spojrzał na niego cały czas wsuwając i wysuwając cienki język. -To to? Myśśślałem, że będzie to bardziej nie wiem... ciekłe? Wygląda bardziej jak bursssztyn, dobrze że nie ma w niej owada.- Spojrzał na Vespauxa, którego słuchał uważnie i podczas jego wypowiedzi i zastanawiał się co mu powiedzieć. - Rozumiem. Czyli wymagana jest obórka ręczna, w sssssumie to zrozumiałem w końcu klej jakośśś trzeba nałożyć na miejssce i przytwierdzić go niego kawałek.-Słowa o super silny pusty nie zrobiły na nim dużego wrażenia, a przynajmniej nie dał tego po sobie poznać. -Taaa Sssmirker, chyba za dużo razy dossstał po łbie. Ssskończony kretyn ubzdurał sssobie, że sssstanie sssię bytem idealny. Raz usssunąłem mu wsspomnienia, ale i tak znowu zaczął robi to sssamo.  Pewnie niedługo zbierze sssię kilku Vasssto lordów i sssskończon jego ssssen ssszalenca. Nie martwiłbym sssię o Hellore.- Poczym ruszył przed siebie pełznąć żwawo po piasku. -Idziesssz? Dobrze wiesssz, że to kawał drogi.-

Vespaux zaskoczył obojętność węża wobec Smirkera. Przecież Hellore, która była znacznie mądrzejsza i silniejsza od nich, wydawała się go bać. Nie wydawał się jednak kłamać mówiąc, że usunął mu pamięć. Jeśli ktoś taki jaki Itcher jest w stanie przeżyć spotkanie, szerszeń też dałby radę? Wbrew jego przewidywaniom, Vespaux ciągle czuł, że kiedyś będzie zmuszony walczyć z szalonym Vasto Lorde. -Na wszelki wypadek, umieć kryć energię?
Wracając z pierścienicą do kryjówki meduzy, owad ponownie usiłuje ćwiczyć swój reiar równocześnie maskując swoje reiatsu. Lecąc obok robaka usiłuje skupić go na nim bez patrzenia na niego. Próbuje ocenić jak silna jest mniej więcej jego energia duchową i zobaczyć czy jest ona wyższa od jego. Insekt nie lubi gada, ale nie może go lekceważyć. Pochwycenie jego reiatsu nie powinno być łatwe, zwłaszcza jeśli łuskonośny w istocie również potrafi je maskować. Ale przecież stawonóg po to próbuje opanować reiar, by między innymi nikt mu nieprzychylny potrafił się przed nim ukryć. Owad ma przynajmniej dzień na namierzenie go swoim szóstym zmysłem. Liczy na to, że Itcher przynajmniej na chwilę będzie potrzebował postoju, zgadując, że w bezruchu łatwiej będzie wykryć jego esencje.

Owad zdziwił się na moment, jednak po dłuższej chwili przypomniały mu się słowa Hellore. Smirker poluje na vasta lordów. Raczej nie zaprzątałby sobie głowy mały owadem, który pewnie nawet nie nadawałby za dobrą przystawkę przed daniem głównym. Więc jedyne miejsce, w których Vespaux będzie mógł toczyć z nim boje to jego sny albo koszmary w zależności od wyniku.
-Tak umiem massskować ssswoją obecnośśść, jeżeli ma się trochę oleju w głowie to warto posssiadać taką umiejętnośśść. Chyba nikt o zdrowych zmysssłach nie chciałby zossstać pożarty we śśśnie.- Droga powrotna poszła im znaczniej sprawniej. Owad próbował ćwiczyć swoją zdolność wykrywania, ale nie był w stanie przebić się maskownice Itchera. Trening nie przyniósł żadnych widocznych rezultatów, najpewniej było to spowodowane tym, że ciężko jest robić kilka rzeczy na ras. Ciągłe tłumienie własnej energii, poruszanie się i jeszcze próba zanalizowania towarzysza. Vespaux dalej męczyła niepewność i ciekawość, odnośnie Itchera. W końcu Stawonóg przyprowadził węża w znajomy mu teren i wiedział, że gdzieś w pobliżu jest wejście.
-No to gdzie teraz? Hellore pewnie jest zajęta ssskoro nas nie wita.- Powiedział gad, który stukał ogonem o piasek. Chyba zaczynał się coraz bardziej niecierpliwić. Vespaux również, odczuwał pewnie niepokój. W jego głowię pojawiły się różne myśli; Co jak ją dopadł albo leży gdzieś rana?

Owad próbował się uspokoić, powtarzając sobie w myślach, że to, że nie może wczuć ani zobaczyć Hellore, nie oznacza jeszcze, że zginęła. W końcu kryjówka kobiety maskowała reiatsu, a jeśli uciekła przed Smirkerem, nie miała powodu, by do niej nie wracać. A jeśli doszło go najgorszego, zawsze może znaleźć innego humanoida, który mógłby obrobić żywicę. To zdrowie Gaspara powinno być dla stawonoga priorytetem, nie jej. Szerszeń prowadzi Itchera do kryjówki mając nadzieję, że zastaną tam zarówno meduzę, jak i jego kompana. A jeśli nie, pierścienica zgodzi się usunąć wilkowi pamięć zanim jego maska zostanie naprawiona. Tak czy inaczej, jeśli będzie nieobecna, będzie musiał ją znaleźć...

Owad po kilku minutach zlokalizował ruiny przysypane piaskiem, gdzie były schody w dół do jej kryjówki. Itcher cały czas za nim wesoło pełzał, myśl o naprawieniu maski zdecydowania poprawiała mu nastrój i motywowała do pracy. W kompleksie błąkali się dobrą chwilę nim w labiryncie korytarzy trafił do odpowiedniego pomieszczenia. W nim leżał wilk, który dalej niewzruszony spał, a gdzieś za rogu dało się usłyszeć odgłosy krzątania. Prawdopodobnie była to Hellore, która zabijała czas swoimi badania. Po chwili usłyszeli jej głos, mówiła sama do siebie i wcale nie pod nosem. -Fascynujące, tyle informacji o rytuale i Hōgyoku. Szkoda, że nie bardzo zniszczone i ciężko z nich coś wyczytać. Ale jeżeli to wszystko prawda i uda mi się zebrać resztę informacji. Być może będę mogła samo stworzyć ten kamień. Szkoda, że oryginalny twórca tworzył go w społeczności dusz, tam pewnie zdobyłabym więcej danych. Ciekawe czy wtedy stanę się arancarem. Mam dość tego ciągle głodu, a tym bardziej nie chce się przyłączać do armii lorda hueco mundo.- Vespaux razem z Itcher stanęli za jej plecami, ale ona zarejestrował ich pojawienia się, dalej przerzucała stery papierów i tabliczek. Owad zauważył jak wąż stał się bardziej pokorny i skulony. Nawet nie zamierzał przerywać kobiecie jej pracy, tylko spogląda na latającego pustego.

Vespaux poczuł ulgę słysząc głos Hellore. Treść jej monologu intrygowała go, bardziej jednak obchodziło go, by Gaspar wreszcie stanął na nogi. O resztę może zapytać się później. Kobieta nie wydaje się przejmować tym, że ją usłyszeli, więc to chyba nie jest jakiś wielki sekret. Fakt, że Smirker nie wydawał się jej bać nie zaskoczył szerszenia. Kobieta był niewątpliwie potężna i choć wydawała się zrównoważona i niekonfliktowa, ktokolwiek wywrócił by ją z równowagi, prawdopodobnie szybko by tego pożałował. Zastanawiało go, czy pierścienica była tego świadkiem. Insekt przywitał się Vasto Lorde w ten sam sposób co, gdy się spotkali- wyginając się do tyłu i opuszczając glowę. -Wespo zdobyć żywica dla Zdrapek, ale żeby ją rozrobić, trzeba ręce.

Vespaux ukłonił się vasta lordce, która zorientowała się dopiero, wtedy kiedy szerszeń się odezwał. Hellore była lekko skonfundowana, tak jakby ktoś przyłapał ją na czymś. Ale szybko otrząsnęła się z tego uczucia i spojrzała na dwóch dziurawców. -Nie straszcie mnie tak, czemu się skradacie?- Zapytała, na co od razu odpowiedział jej Itcher. -My wcale się nie ssskradamy, to Ciebie jak zwykle pochłonęły badania. Ale ciekawych rzeczy  dowiedziałem ssssię. To całe Hōgyoku wygląda interesssująco. Wiesssz już jak go ssstowrzyć?- Wężowaty nie krył fascynacji i podcienienia, prawie w miejscu nie mógł ustać. Tylko pytanie, co wywołało takie zachowanie naprawa maski czy ten cały magiczny kamień? A może oba? -Nie, nie wiem. Mam niestety tylko skrawki informacji. Tylko nie rozgadaj tego paplo. A teraz zajmijmy się tym, co ważne. Dobrze, że nic Ci się nie stało Vespaux.- Położyła dłoń na łbie owada i poklepała go następnie wyciągała otwartą dłoń przed siebie. - Mam nadzieje, że zdobycie tego nie kosztowało Cię wiele, Itcher jak zwykle sam sobie rzepkę skropię.- Spojrzała na niego wymownie z żalem. -No co? Trzeba jakośśś przetrwać nie?-

-Wespo i strażnik znaleźć wspólny język. To jak, naprawić maska i postawić Wyjec na nogi?- Tajemniczy artefakt w dalszym ciągu pozostawał dla owada sprawą drugorzędną. Miał tylko nadzieję, że meduza nie ma zamiaru ukrywać przed Gasparem informacji o nim. Jeśli była gotowa dzielić się nimi z Dziurawym którego ledwie znała i oślizgłemu robakowi jak Itcher nie powinna mieć nic przeciwko temu by poznał także jej długoletni, lojalny sługa, czyż nie? Na tyle na ile poznał swojego kompana, wilk powinien być zainteresowany czymś co powinno uczynić go jeszcze potężniejszym. Jeśli Hellore nie chciała, by Delgado dowiedział się o jej badaniach powinna zabić insekta.

-Dobrze. Cieszę się, że poszło to sprawnie. Przynajmniej tutaj oby się bez większych problemów. Na jakiś czas również Smirker nie będzie przysparzał nam dodatkowych problemów, minie trochę czasu nim odzyska wzrok i słuch. Tak teraz zajmiemy się naprawą maski Itchera, a on następnie zrobi to, na co się zgodził.- Spojrzała na niego mocno, praktycznie wzrokiem przyszpilając go do podłoża. A przynajmniej takie wrażenie odniósł owad, który patrzył na zmieszane węża.
-Tak jassssne, że to zrobię. Nie chciałbym nadużywać twojej cierpliwośśści. Wiem jak kończą, Ci co nadużywają twojej dobroci.- Hellore zabrała się za przygotowywanie kleju z żywicy. Rozpaliła mały ogień i rozpuściła ją w naczyniu. Następnie chwile ugniatała w dłoniach, powstało coś na wzór plasteliny. Niestety obórka cieplna odparowała znaczną ilość żywicy, będzie z tego jedna porcja. Hellore znała się na takich rzeczach owad obserwowalną jej płynę i szybkie hipnotyzujące ruchy. Następnie nałożyła ją na pękniecie Itchera i przyłożyła kawałek maski. W jej dłoniach zaczął świeci jasne niebieskie światło, owad zorientował się, że to cząsteczki duchowe. Po kilku sekundach maska była jak nowa, a Itcher prawie podskakiwał z radości. Udali się do izby, w której leżał Gaspar. Hellore spojrzała na owada.
-Chcę coś ci powiedzieć. Jeżeli wilki za mocno zakotwiczył to wspomnienie. Możliwe, że będziesz musiał wejść do jego głowy i przemówić mu do rozumu. Jesteś gotowy?- Wężowaty stanął przy głowie Delgado i trzymał nad nim swój szpikulec. Czekał na sygnał.

W jaki sposób Hellore pozbawiła Smirkera wzroku i słuchu? Czy potrafiła używać jakiegoś jadu? Czy po ewolucji kobieta zyskała jakieś nowe umiejętności? Intrygujące, że pomimo swojej siły i urazy do potwora, nie wykończyła go. Może faktycznie on i insekt są przeznaczenie kiedyś ze sobą walczyć. A więc Itcher potrafi nie tylko manipulować wspomnieniami, ale także umieszczać w nich żywe osoby? Fascynujące. Tego typu mocy spodziewałby się raczej po Fullbringerze. Być może meduza sama powinna wniknąć do jego umysłu. Była w końcu potężniejsza i mądrzejsza od Vespaux, nie mówiąc nic o posiadaniu znacznie większego autorytetu. Jednak skoro kazała szerszeniowi zrobić to zamiast niej, prawdopodobnie miała dobry ku temu powód. -KIEDY będzie trzeba, wpuścić tam Wespo.