Południowa Pustynia

~Andreu Vespaux 01~

Blado-piaszczysta pustynia wydawała się nieskończona. Wokół zupełnie nic, poza garstką wyschniętych drzew na horyzoncie i kilkoma tu, w pobliżu. Cały krajobraz wypełniony był kontrastem: z jednej strony jasny, wręcz blady piasek pustynnej krainy, zaś nad nim czarne, bezgwiezdne niebo. Jedynym oświetleniem w tej jakże nocnej krainie był ogromny półksiężyc, wiszący daleko na wschodnim horyzoncie. Jedynym 'czymkolwiek' na w tej całej pustce i nicości był samotny Hollow - Andreu Vespaux. Wędrując po Hueco Mundo, w poszukiwaniu pana, dotarł do tego osamotnionego miejsca. Szerszeniowaty stwór czuł głód. Minęło wszak kilka dni od jakiegoś porządnego posiłku w postaci jakiejś duszy. Po prostu wędrował i wędrował.

W świecie stanowiącym wylęgarnie dla aberracji pożerających wszystko, co stanie im na drodze, obszar tak przez nie osamotniony dla większości zapewne byłby błogosławieństwem. Ale poszukujący celu w życiu Vespaux nie mógł już znieść monotonnego pustkowia. Trwające przeszło rok poszukiwania nowego pana spełzły na niczym. Na nieszczęście dla niego, zaczął swoją egzystencję jako Hollow na raczej wyludnionym terenie którego trzymał się przez jej większość. W efekcie musiał przemierzać nawet po kilkadziesiąt kilometrów na dzień, jeśli chciał sobie znaleźć nowe towarzystwo. Potwór nie ułatwił sobie podróży pokonując większość dystansu wolnym marszem. Nie używając skrzydeł, dzięki którym mógłby pokonać większą odległość w o wiele krótszym czasie. Lot wyczerpywał, ale to samo robił przecież głód, który zaczął się coraz bardziej dawać insektowi we znaki.
Prócz apetytu owadowi zaczynała doskwierać samotność. Minęło w końcu już parę dni od kiedy spotkał jakąkolwiek duszę. Gdyby chociaż przez ten czas miał z kim porozmawiać lub powalczyć! Brak towarzystwa tak mu doskwierał, że zapewne zacząłby rozmawiać sam ze sobą, gdyby miał za bardzo o czym. Niestety nic co prezentowałoby się ignoranckiemu demonowi jako wdzięczny temat do dyskusji nie przychodziło mu teraz do głowy. Coraz bardziej potrzebujący nowego posiłku, Szerszeń otworzył wreszcie Gargantę. Wleciawszy w czarną otchłań, wyruszył na zbyt długo odwlekane polowanie.

Garganta jak zwykle otworzyła się, zapraszając Hollowa w swoje mroczne wnętrze. Czarna otchłań, umożliwiająca podróże między wymiarem żywych i Hueco Mundo, znana ze swoich kapryśnych lokacji do których wyrzucała Pustych, wessała Vespauxa, by wypluć go gdzieś indziej...

[Akcję przenosimy tutaj]:
https://bleach.forumpolish.com/t2277-przedmiecia#66851

~Mesher 01~

Biały piasek na prawo, na lewo również. Na szczęście niebo było wolne od tego wszystkiego. Zamiast tego nieskazitelna czerń i księżyc gdzieś tam w oddali. Może się wydawać, że gdyby mieć skrzydła, to można by go dosięgnąć. A przynajmniej tak mógł sugerować jego rozmiar. Ale tak jak ptak do nieba, czy ryba do morza - tak różni się chcieć czegoś, a faktycznie móc.
Tymczasem Mesher. Osamotniony Pusty stał pośrodku Pustkowia. Głodny i wystarczająco silny, by naprawić ten fakt. Od samego spoglądania na horyzont nic nie zrobi się samo. Trzeba ruszać.

Obszar bezkresnej pustyni. Kolejne, potężne kroki na swej drodze stawiał sporych rozmiarów Hollow. Rozglądając się dookoła nie widział niczego wartego uwagi. Nie zamierzał on jednak bezczynnie siedzieć w miejscu. Głód, którego nawet chwilowe zaspokojenie graniczyło z cudem, ciągle towarzyszyło potworowi z białą maską. Od ostatniej walki minęło już sporo czasu. Nic więc dziwnego, że dalsze spokojne poszukiwania ofiar przestało w tym momencie obowiązywać. Wewnętrzny gniew zaczął w nim rosnąć. Oznaczało to tylko jedno. Czas na polowanie.

Zatrzymał się na chwilę i stojąc w całkowitym bez ruchu, nasłuchiwał okolicy. Dźwięk na tak otwartej przestrzeni potrafił nieść się na bardzo duże odległości. Właśnie z tego chciał w tym momencie skorzystać Mesher. Wytropić cel, aby ruszyć w jego stronę szaleńczym pędem. Jako najsilniejszy zdawał sobie sprawę, że zapewne wielu skrywa się przed jego potęgą. Jeśli więc żaden z innych Pustych nie pokazał się w okolicy, to on sam zdecydował wydać z siebie potworny okrzyk.

Spoglądając na boki, nieważne w którą stronę - wszędzie tylko pustynia. Gdyby chociaż wiatr wiał, by nieco urozmaicić te widoki, ale nawet na to nie stać było Hueco Mundo. W oddali było widać jakieś zaschnięte drzewa, które dosyć często pojawiają się w tym wymiarze. Ani jednego Pustego. Cicho jakby cały świat wymarł. Mesher sięgnął zatem po kolejny sposób na polowanie. Gdy Goliatowi nie chcę się iść do góry, to trzeba górę zachęcić by przyszła do niego. Pomóc miał w tym ryk, który Pusty momentalnie z siebie wyrzucił. Dźwięk rozniósł się po całej okolicy. Zapewne wszyscy w niemałym zasięgu usłyszeli ten dźwięk... Teraz wystarczyło poczekać aż ktoś zaakceptuje zaproszenie do pojedynku. Ale nikt nie przyszedł. Dobre kilka minut czekania nic nie dało. Pustynia udowodniła, że zasłużyła na tą nazwę... Niedobrze.

Niezbyt górno lotne procesy myślowe Hollowa przetwarzały obecną sytuację. W okolicy panowała niesamowicie nienaturalna cisza, nienaturalna jak na normalne warunki, ale nie w przypadku Hueco Mundo. Po prostu, sytuacja jak za każdym razem. Pusty nie pomylił się jednak co do innych. Nikt nie był godny rzucić wyzwania, nikt nie był śmiały by zaznaczyć swoją obecność, nikt nie był nawet na tyle odważny i silny, by spróbować swoich sił w starciu z Goliatem. Wszyscy drżeli w obawie przed pożarciem przez najpotężniejszego spośród nich. Nie pozostało mu więc nic innego, niż w dalszym ciąglu iść przed siebie. Kierując się instynktem, wybrał odpowiedni kierunek i ruszył.

Mało owocny ryk sprawił, że Mesher tylko zmarnował czas. Zrezygnowany ruszył zatem przed siebie, czyli głębiej na południe. Podczas przechadzki nie było nic ciekawego do zauważenia... tylko piach, księżyc nad Hueco Mundo i raz na jakiś czas uschnięte, białe drzewo. Do tego cisza jak na pogrzebie organisty. Jednak po kilkunastu minutach wreszcie coś się wydarzyło. Z początku zaczęło się od szkarłatnych przebłysków, które znikąd pojawiły się w pobliżu. Wydawało się nawet, że jest w nich jakaś sylwetka, lecz ciężko było to jakoś zidentyfikować. Poruszało się zbyt szybko dla oczu Meshera. Wreszcie wyprowadziło atak w plecy Goliata. Na szczęście naturalny pancerz osłonił go przed jakimikolwiek obrażeniami, aczkolwiek impet pchnął Meshera do zrobienia asekuracyjnego kroku naprzód. Tymczasem smuga wyminęła Pustego i stanęła tuż przed nim, wreszcie ujawniając swój kształt. Był o mniej więcej wzrostu Goliata, lecz niewiele mniejszy. Miał masywniejsze ramiona i nogi, aczkolwiek reszta wyglądała jak u wychudzonej antylopy. Dodatkowo z przedramion wystawały dwa ostrzo-podobne odrosty, którymi prawdopodobnie próbował zaatakować Meshera. Hollow zawarczał, jakby próbował ogłosić, że przyszedł go zabić.

Pustynie w Hueco Mundo nie bez powodu były tak martwe i puste. To właśnie w takich miejscach swoje pojedynki prowadzą największe z bestii. W takich warunkach są hartowani by przetrwać. Właśnie tu swój żywot kończy wielu z nich, ale też Ci wybrani zyskują siłę kosztem pokonanych.

Wreszcie jednak doszło do kontaktu. Mknąc tak, że wzrokiem ciężko go było dostrzec, zaatakował od pleców. Takim stylem walki posługiwały się tylko istoty niższe. Nie potrafiąc stawić mu czoła w zwykłej walce, spróbował podstępu, próbując zabić go ciosem w plecy. Na nic się to jednak nie zdało. Potężny pancerz wystarczył żeby zablokować atak, chociaż jego siła wystarczyło, żeby przesunąć Meshera.

Goliat odpowiedział krzykiem w stronę swojego przeciwnika. Rzucił się w jego stronę chcąc wykorzystać swoją siłę w tym starciu. Prawą ręką próbował trafić w okolice brzucha przeciwnika, zaś przy pomocy otwartej paszczy i zębów, chciał od razu rozerwać szyję swojego przeciwnika. Oczywiście wciąż uważając na ewentualny kontratak. Ten dziwny stwór z pewnością będzie wielokrotnie próbował atakować od strony pleców, jednak tam Mesher ma bardzo dobry pancerz.

Ryk Goliata chyba wywarł wrażenie na przeciwniku, bo ten zrobił chwiejny krok do tyłu. Jednak, gdy Mesher ruszył na niego z pełną siłą, jaką był w stanie z siebie wykrzesać, ten przypomniał sobie, że jest to walka na śmierć i życie, po czym odskoczył na bok, ponownie zamieniając się w szkarłatną smugę. Natomiast łapa większego Pustego zahaczyła tylko lekko o piaskową powierzchnię Hueco Mundo. Tymczasem przeciwnik robił już około drugie okrążenie wokół Meshera. Wreszcie w mgnieniu oka wystrzelił z okręgu, by minąć Goliata o dosłownie milimetry. Lecz nie zamierzał przecież wjechać w niego "z główki" - ostrze, wyrastające z ramienia Pustego, trafiło w ogromne łapsko, mocno je nacinając. Na szczęście nie przekreśliło to możliwości używania tej ręki, lecz ból był niemały. Po chwili, odbijając się od powierzchni, przeciwnik znowu zaatakował, trafiając odsłonięty fragment, znajdujący się pod pancerzem Meshera. Tym razem skończyło się jednak na draśnięciu...

[-15 PŻ]

Pierwszy atak nie należał do udanych. Przeciwnik zamiast spróbować stanąć w walce, postanowił łapać się wszelkich niecnych sztuczek, żeby tylko nie zginąć. Dla Meshera była to oznaka słabości jego przeciwnika, wiedział doskonale, że w bezpośredni starciu jest od niego silniejszy. Obecna sytuacja doprowadziła do tego, że to Goliat został zraniony. Cięcie nie było jakieś silne, a każda rana, którą otrzyma tylko nakręcała go do dalszej walki.

Teraz ruch był po stronie przeciwnika. Mesher przyjął pozycję obronną, próbując nie popełnić drugi raz tego samego błędu. Wyczekuje na moment, w którym smuga zacznie się do niego zbliżać. Mając cztery potężne kończyny, miał sporo możliwości do wyprowadzenia ataku. W celu obrony próbuje nakierować ewentualne cięcie na najtwardszą część swojego pancerza. Szybkość przeciwnika była tutaj kluczową sprawą, dlatego też cios musiał być wymierzany z odpowiednim wyprzedzeniem celując w sam środek "smugi". Może nie będzie to cios krytyczny, który wystarczy do rozwalenie oponenta, z całą pewnością jednak będzie to cios na tyle mocny, że zachwieje poważnie każdym kto by oberwał takim obuchem.

Oponent, który najwidoczniej zyskał nieco na pewności siebie, ponownie zebrał się do biegu. Szkarłatna smuga przemknęła wielokrotnie przed oczami Meshera, by ostatecznie ponownie zjawić się z tyłu. Na szczęście Goliat spodziewał się już takiego obrotu spraw, przy czym stanął na dwóch łapach, prostując się. W ten sposób Sprinter spotkał się z nim zdecydowanie za szybko, przez co oberwał potylicą we własną głowę, po czym odbił się na piach. Niemniej szybko zebrał się do ponownego biegu i ruszył do ataku. Tym razem, nie wiedząc już czego się spodziewać dłużej krążył wokół Goliata, jakby próbował znaleźć idealny kąt ataku, którego Mesher nie był w stanie znaleźć przez cały ten czas. Na jego nieszczęście, masywny Pusty zdążył przyzwyczaić już wzrok do prędkości Sprintera, przy czym mógł wyprowadzić miażdżącą kontrę. Idealnie wyczuwając moment, Mesher chwycił przeciwnika w biegu i bezlitośnie docisnął go do piachu, dosłownie zamiatając nim podłogę.

Dokładnie taki obrót spraw jakiego Mesher się spodziewał. Ta sama sztuczka nie mogła się wiecznie udawać, dlatego tez bezradny przeciwnik próbując ponownie zaatakować spotkał się z solidną obroną. Goliat wykorzystując swoje naturalne predyspozycje prostym zabiegiem zablokował atak, odpowiednio go przy okazji kontrując.

Jakby tego było mało, "Smuga" zdawał się nie rozumieć takiego obrotu spraw. Sądził, że jego prędkość i ataki z zaskoczenia wystarczą by pokonać swój cel. Goliat przekonany o swojej potędze szybko przyzwyczaił się do tego by zauważyć przeciwnika. Wyprowadzony atak przygwoździł oponenta do ziemi. Pierwsze od długiego czasu zwycięstwo, ale za to jakie ekscytujące. Nie czekając ani chwili dłużej momentalnie rzucił się swoimi zębami do gardła i maski innego Hollowa. Czas na posiłek.

Ofiara Meshera wierzgała się na wszystkie strony, lecz wydawała się nie potrafić się wydostać z żelaznego uścisku Goliata. Walka wydawała się już zakończyć. Masywny Hollow nawet zaczął już nachylać się by skonsumować oponenta. Nagle ostrza z przedramion zatopiły się w czarnym cielsku Smugi, by następnie wyrosnąć na miejscu klatki piersiowej - przebijając na wylot dłoń Meshera. Ten odruchowo cofnął rękę, co nieznacznie poszerzyło ranę. Przeciwnik natomiast wykorzystał cenne sekundy wolności, by błyskawicznie wycofać się na bezpieczną odległość. Wygląda na to, że niedostatek siły fizycznej nadrabiał sprytem i licznymi sztuczkami, które pozwalały mu wychodzić z kolejnych opresji. Smuga jednak nie skorzystał z okazji, gdy Mesher wciąż stał nieco zaskoczony obrotem spraw. Czyżby rozmyślał nad ucieczką?

[-13 PŻ]

Nawet umrzeć z godnością nie umiał. Jak przystało na słabego i niegodnego, przeciwnik chwytał się każdej sztuczki, żeby chociaż na chwilę przeciągnąć swój żywot. Ostrza, którymi się posługiwał miały zaskakujące właściwie i jak zauważył Mesher, odpowiednie dla takiego miernego osobnika. Ich rasa miała to do siebie, że bardzo szybko dostosowywała się do warunków. W tym przypadku brak siły fizycznej musiał zostać nadrobiony przebiegłością oraz sprytem.

Ostatecznie tylko jeden z nich odejdzie z tego pojedynku jako zwycięzca. A skoro Smuga nie wykorzystał momentu do ucieczki, to znaczy, że wciąż jego instynkty podpowiadały mu, że skoro dwukrotnie zranił przeciwnika, to ma szansę na pokonanie go. Goliat jednak został bardziej rozjuszony kolejną raną. Paszczą chwycił spory kawał piachu, by następnie wymieszać go ze swoim reiatsu*. Okazję do zaskoczenia przeciwnika będzie miał tylko jedną, dlatego też postanowił skrócić dystans i w przypadku gdy przeciwnik wykona unik, poczęstować go pociskiem, samemu odskakując w przeciwną stronę.

*10 reiatsu

Przeciwnik patrzył z niemałym zaskoczeniem, widząc jak Mesher ładuje do paszczy niemałą ilość przedszkła. Chyba wydawało mu się, że postradał zmysły. Gdy jednak Goliat, pełen furii ruszył na przeciwnika, ten momentalnie zerwał się z miejsca, żeby uniknąć ataku. W tym samym czasie masywny Hollow wypuścił w kierunku, w którym teoretycznie powinna się pojawić Smuga. Szczęśliwym trafem teoria przybiła piątkę z praktyką, zmiatając przeciwnika z powierzchni pustyni. Magmowo-piaskowy pocisk trafił przeciwnika idealnie w głowę, eksplodując przy zderzeniu. Smuga przeleciała dobre kilkanaście metrów, po czym rozłożyła się na plecach i nie ruszała od tamtej pory. Z jej ciała zaczęła się nawet unosić widoczna para. Gdyby Goliat miał jakiś kolegów, mógłby im się pochwalić, że "wystarczyło splunąć".

I to było na tyle jeśli chodzi o stosowanie głupich zagrywek. Skoro przeciwnik nie był w stanie poważniej zagrozić Goliatowi, ten postanowił wreszcie zakończyć zabawę. Idealnie przewidziany ruch pozwolił celnie wymierzyć. Trafienie było bezbłędne, zapewne wprawiając smugę w niemałe osłupienie. Niewiele zdążył on jednak zrobić, gdyż potężna eksplozja odrzuciła go daleko w tył. Brak jakiegokolwiek ruchu sugerował, że raczej niewiele z niego zostało.

Jedzenie. Po wygranej walce, nareszcie Mesher mógł doskoczyć do swojego przeciwnika i tak jak planował wcześniej, wgryźć się w niego. Smuga, choć nie był imponujących rozmiarów, to jednak swoje umiejętności w kontroli reiatsu pokazał, więc zapewne będzie smakowitym kąskiem. Pozwoli również na zregenerowanie się po walce, która mimo wszystko nie skończyła się tak jak wygrany mógłby tego chcieć. Kilka ran co prawda w żadnym stopniu mu nie przeszkadzało fizycznie, był jednak plamą na jego honorze, gdyż pokazywały, że nawet tak małe stworzenie może zagrozić tak potężnej jednostce. Chwila odpoczynku, w trakcie oraz po posiłku, zapewne mu się przyda. Planował wyruszyć na dużo większe łowy, a zważając na całkowite pustki dookoła, chyba będzie musiał przenieść się do innego świata.

Smuga leżała nieruchomo na piasku od czasu eksplozji. Nawet gdy Mesher podchodził, ten nawet nie drgnął. Można było mieć zatem pewność, że Goliat zwyciężył. Kto wie? Może przeciwnik udawał porażkę, by zaatakować kolejnym podstępem... Można było się czegoś takiego spodziewać. Nic takiego nie miało jednak miejsca i Mesher mógł się w spokoju posilić. Wraz z pożeraniem przeciwnika czuł, że jego rany zaczynają się zasklepiać, aż wreszcie zniknęły na dobre. Poziom jego Reiatsu również wrócił do normy. Zupełnie jak róża jerychońska, po tym jak wchłonęła kroplę wody, odzyskał sto procent sił. Być może nawet z nawiązką. Goliat był nawet więcej niż gotów to uśmiercania innych

[+pełne PŻ i PR, +1 stały punkt do Szybkości]

Posiłek oraz związana z tym regeneracji swoich siły nakręciły jedynie Meshera do dalszych poszukiwań. Wciąż jednak odczuwał głód, którego nie był w stanie niczym zaspokoić. Było tak od kiedy tylko pamięta i jest to jedna z niewielu rzeczy, która towarzyszy mu od jego początków. Trzeba więc znaleźć kolejny cel.

Odpoczynek nie był konieczny, dlatego też Mesher zdecydował się zmienić lokalizację. Dalsze poszukiwanie czegoś na tej pustyni może trwać zbyt długo. Potrzebne mu również było pewne urozmaicenie, ciągłe pojedynki były satysfakcjonujące, ale równie ciekawe było pożeranie zwykłych dusz. Były one całkowicie bezbronne, co dodatkowo podkręcało zapał Meshera. Goliat otworzył Gargantę i przeszedł przez nią. Nie przepadał za takim przejściem, ale głód w tym wypadku przekonywał do takiej czynności.

//Dodane +1 do Reiatsu, za ocenę z KP i poprawiłem ilość puntków reiatsu, bo było źle wyliczone

Garganta otworzyła się przed Pustym, zgodnie z planem. Czarna otchłań niestety nie pokazywała gdzie właśnie wypluje Goliata, ale zapewniała swym urokiem, że przeprowadzi go na drugą stronę. Nie czekając na nic, ani na nikogo. Bo i po co? Przecież po drugiej stronie może się trafić szwedzki stół. Wstęp wolny, rzecz jasna.

[Akcję przenosimy tutaj: ] https://bleach.forumpolish.com/t420p420-ulica#69240

Przygoda, przygoda i po przygodzie. Będący w ciągłym stanie niebezpieczeństwa Mesher sporo ostatnio przeszedł, w dalszym ciągu za wiele z tego nie zyskując. Spora część przeciwników był dla niego stanowczo za słaba, w efekcie czego, nawet porządnie nie mógł się nimi najeść. Z drugiej strony, było kilku osobników, którzy w jakimś dziwny sposób tłamsili możliwości Goliata, przez co czuł się jakby był od nich stanowczo słabszy. To jednak było przecież niemożliwe, nie istnieje na tym świecie siła, która byłaby w stanie wygrać z takim wielkoludem. Co prawda miał kilka mniejszych potknięć, ale zwykle wynikało to z oszustw oponentów, którzy w równej walce zostaliby starci na proch.

Powrót na spokojne i rozległe pustkowia zapewne dobrze mu zrobi. Z jakiegoś powodu wszystkie eskapady do Świata Żywych albo Świata Dusz zwykle kończyły się walkami, często nowymi ranami. Tutaj, w Hueco Mundo, było zupełnie inaczej. Spore połacie terenu bez żadnego śladu życia, co pozwoliło nacieszyć się samotnością oraz zregenerować nieco sił. W okolicy były jedynie dwa na tyle charakterystyczne punkty by zrobić z nich swojego rodzaju kompas. Mesher postanowił ruszyć w stronę wydmy, licząc, że z wysokości dostrzeże coś ciekawego.

Świat żywych był o wiele bardziej bogaty w energię. Miał więcej pożywienia i rywali. Jakby wszystko tam było jaskrawsze i bardziej nęcące. Pustynia z drugiej strony, była pusta i martwa. Jedyne co można było na niej znaleźć to drapieżniki. Nawet jeśli były słabsze, to tylko czekały na potknięcie, chwile słabości silniejszych by ją wykorzystać.

Ciężkie kroki Meshera pozostawiały wyraźne ślady w piasku gdy zmierzał na szczyt jednej z większych wydm. Dzięki swojemu rozmiarowi nie tracił wiele czasu. Szybko wspiął się na tyle by objąć wzrokiem większy obszar. Nic więcej jednak nie dostrzegł poza kilkoma kikutami czarnych drzew skupionymi w oddali.
Albo był to rzeczywiście jeden z od ludniejszych obszarów, albo zmysły Meshera nie były na tyle wyostrzone by dostrzec coś więcej.

Jak zwykle całe Hueco Mundo okazało się całkowitym pustkowiem, gdzie znalezienie godnego siebie przeciwnika graniczy niemal z cudem. Nawet znalezienie wysokiej wydmy i obserwowanie okolicy z tego miejsca nie pomagało w znajdowaniu kolejnych celów. Po ostatnich wydarzeniach dobrze byłoby nieco uzupełnić swoje siły. Mesher nie był jednak zbytnio rozgarnięty, o jakimś talencie do obserwacji nie wspominając. Zwykle szedł przed siebie, po pewnym czasie natrafiając na coś co może zjeść, albo coś co będzie próbowało zjeść jego. Tym razem postanowił nieco mniej prymitywnie postąpić. Próbował więc w jakiś inny sposób wyczuć gdzie pokieruje go głód.

Po spotkaniu z Adjuchasem wiedział, że żywot zwyczajnego Pustego to nie jest coś co chciałby wieść do końca swoich dni. Potrzebuje dużo więcej rozwagi, a przede wszystkim sposobu na szukanie kolejnych ofiar. Martell świetnie sobie radził ze znajdywaniem ciekawych kąsków. Dobrze wiedział gdzie w Świecie Dusz się pojawić aby znaleźć gromadkę dusz i tego dziwnego, ubranego na czarno wojownika.

Nieśpiesznie ruszył przed siebie pogrążając się w myślach. Martel wiedział gdzie polować, Adjuchas był dowodem że to nie koniec i można rozwijać się dalej. Obaj planowali swoje działania, nie byli ślepymi zwierzętami. Ale głód, głód nie daje myśleć jasno, a gniew zaślepia. Powłócząc noga za nogą Mesher wpadł w pewnego rodzaju trans, uśpienie. Czuł głód, lecz nie widział nigdzie niczego czym mógłby go zaspokoić. Pogrążył się w swoich myślach pozwalając olbrzymiemu cielsku kroczyć przed siebie w nadziei że coś spostrzeże lub wyczuje. Podobna praktyka często była stosowana przez Hollowy w Huenco Mundo. Umożliwiała przemierzane wielkich dystansów przy minimalnym wykorzystaniu sił i energii. Tym razem marsz nie był tak długi, a gigant szybko wrócił do zmysłów.
Meshera wyrwała z zamyślenia energia jaką poczuł w momencie gdy wkroczył pomiędzy kilka obumarłych drzew. Były połamane znacznie bardziej niż inne jakie dotąd widział na tych pustkowiach, do tego z licznymi śladami po zębach. Dopiero teraz dostrzegł że na paru z nich znajdują się jakieś talizmany lub pieczęcie. W większości były one stare i wyblakłe, część jednak wydawała się świeża. To te drzewa zdawały emanować jakąś, bardzo słabą energią. Podobną do dusz z świata żywych. Może to przez te pisane krwią talizmany?  Pomiędzy parunastoma drzewami znajdowało się też parę śladów. Odcisków łap w piasku.

Długie podróże bywały bardziej nużące, aniżeli męczące. Tym bardziej dla takiego giganta jak Mesher, na którym nie robił wrażenia żaden przebyty dystans. Niestety jak to bywa na kompletnych pustkowiach, aby cokolwiek znaleźć należy się sporo namęczyć. W poszukiwaniu pożywienia Goliat nie miał żadnego ukierunkowania, a więc musiał polegać na najzwyklejszym obserwowaniu okolicy.

O dziwo wszystko zmieniło się, gdy poczuł jakąś dziwną energię, która momentalnie wyrwała go ze znużenia. Rozejrzał się po okolicy szukając potencjalnego przeciwnika, jednak zauważył jedynie obumarłe drzewa. Teoretycznie typowy widok na pustkowiu, jednak z jakiegoś powodu były mocno zniszczone, czym wyróżniały się od większości tutejszej flory. Emanująca z nich energia była bardzo dziwna, choć w przypadku życia Pustego dochodziło do wielu bardzo dziwnych rzeczy. Napotykanie innych Pustych, gdzie każdy miał różne rozmiary, kształty i umiejętności, walka z dziwnymi ludźmi z jeszcze dziwniejszymi mocami, przenoszenie się między kompletnie różnymi światami. Tylko to ciągłe błądzenie po pustyni zdawało się być pewną normalnością do której należało przywyknąć.

Goliat dokładniej przyjrzał się pozostawionym śladom, licząc na to, że będzie w stanie określić w którą stronę udał się ten który je zostawił. Nie próbował nawet oszacować teoretycznego rozmiaru. Nie rozważał nawet tego czy może jest to jakaś pułapka, chciał jedynie szybko coś zjeść. Nawet dziwne znaki na drzewach niezbyt szczególnie zwróciły jego uwagę. Może to będzie jego największy błąd. Taki już jednak był, a z własnymi instynktami już dawno przestał walczyć.

Ślady nie były zacierne, nie wiły się przesadnie. Po chwili dało się określić skąd pozostawiający je czworonogi Hollow nadszedł i gdzie się udał. Może i Mesher nie był wytrawnym tropicielem, ale mógł ocenić że ślady należało do kogoś mniejszego, i lżejszego. Zapewne łatwej ofiary. Kiedy zostały pozostawione, ciężko powiedzieć. Ale sądząc po odstępie między kolejnymi śladami zostawiająca je osoba robiła znacznie mniejsze kroki od Meshera. Nie znaczy to jednak że była wolniejsza. Goliat z swoim wzrostem sięgającym ponad 6 metrów nad poziom gruntu robił też znaczące kroki, ale z wagą ponad 7 Ton był ociężały. Relatywną szybkość mogli mieć więc podobną. Mesher mógł przyśpieszyć kroku licząc że dogoni ofiarę, ale ryzykując też że głód tylko się w nim wzmoże, a ofiary nie znajdzie. Mógł też spokojnie udać się w kierunku dyktowanym przez ślady, licząc że znajdzie ofiarę gdy ta zalegnie w swojej kryjówce.

W miarę pobytu pośród drzew zmysły Goliata były drażnione wonią ofiar, dusz. zdawało się jakby same drzewa nią emanowały. Sądząc po uszkodzeniach, śladach po paszczach i zębach część z pustych którzy tu zawędrowali zaczęła pożerać drzewa by zaspokoić swój głód. Normalnie nic by to dawało, ale może te talizmany były sycące, lub wpływały jakoś na drzewa? W miarę pobytu tu jego głód powoli zaczynał narastać.

Kolejny mały robak, który jednak zostawiał za sobą jakieś ślady. Z pewnego punktu widzenia było to pokrzepiające. Był wystarczająco ciężki, aby odznaczać się wyraźnie swoimi krokami, ale nie na tyle wielki by stanowić jakiekolwiek zagrożenie dla Meshera. Dla tak ogromnego Pustego zagrożenie praktycznie nie istniało, więc nic dziwnego, że do tej pory był przekonany o swojej niepokonanej potędze. Całkowicie ignorując niedawne wydarzenia, w których jakaś dziwna siła zmusiła go do ucieczki, czy o przegranej z człowiekiem rycerzem, który zmusił wielkoluda do powrotu do Hueco Mundo. Wygodniej było pamiętać jedynie o swoich zwycięstwach.

Podążanie śladami było jednak bardzo niepewnym krokiem, a w dodatku nie było pośpiechu aby to wykonać. Głód, który go męczył wymagał jednak natychmiastowej reakcji. Emanująca dookoła energia przypominała o świeżym mięsku dusz, nic więc dziwnego, że na samo jej wyczuwanie, Goliat robił się potwornie głodny i musiał coś z tym zrobić tu i teraz. Gonitwa i podążanie śladami musi poczekać.

Drzewa wyraźnie pokazywały, że wielu wcześniej już próbowało je zjeść, bezmyślnie traktując je jak dusze. Te jednak w dalszym ciągu trzymał się, jedynie nieznacznie uszkodzone. Mesher postanowił więc spróbować od czegoś co lubi najbardziej. Po prostu podchodził do kolejnych drzew i solidnym uderzeniem spróbował je całkowicie zniszczyć i w efekcie zetrzeć na proch. Mając gdzieś z tyłu głowy, jak niegdyś coś wyskoczyło mu spod piasku, trzymał się raczej od zewnętrznej części, unikając stanie pomiędzy drzewami, czy też całkowicie w środku tego małego "zagajnika".

Mesher Ostrożnie rozejrzał się, nie widząc zagrożenia uśmiechnął się w duchu wymierzając pierwsze uderzenie. Solidny cios spadł na pień drzewa odrywając kilka kawałków kory, lub czegoś co ją przypominało. O ile zewnętrzne warstwy były bardziej kruche, o tyle rdzeń pozostawał dość twardy i nawet Goliat pokroju Meshera musiałby kilka razy zebrać się na silniejsze uderzenie. Po pierwszym ciosie przyszedł drugi i trzeci. Te uderzenia pobudziły pokłady wewnętrznego gniewu jakie drzemały w pustym. Czysta chęć destrukcji obróciła się przeciw czarnemu kikutowi drzewa.

Gdy drzewo z trzaskiem pękło w połowie upadając na ziemię zerwały się też talizmany obwieszone wokół drzewa które szybko zaczęło tracić swój aromat. Gdyby były rzeczywiście nasączone energią duchową ta z pewnością utrzymała by się w nich dłużej. Ktoś zadał sobie trochę trudu na przygotowanie takiej gry pozorów. Ponoć są dwa typy drapieżników. Te które polują, i te które czekają na ofiarę zastawiając sidła. Mesher rozejrzał się raz jeszcze, wytężył zmysły, jednak nie wydawało się by ktoś tu był poruszony jego walką z drzewem. Gotów był już ruszać dalej, gdy po pierwszych dwóch krokach spostrzegł że piach przylepia mu się do łap którymi wcześniej bił w drzewo.

Drzewo nasączone są jakąś cieczą. Uruchomiło to w nim instynktowną reakcję i zaraz zaczął wycierać łapy w piachu pozbywając się tego, czymkolwiek by to nie było. Rozglądając się dalej zauważył też że tylko jedne ślady opuszczają zagajnik, mimo że tropów pomiędzy drzewami jest kilka. Teraz zaczęło układać mu się wszystko w całość. To pułapka i ktoś regularnie tu zagląda.

Bez większego zastanowienia po prostu zabrał się za niszczenie. Cała aura tych drzew bardzo szybko zaczęła znikać, a instynkt podpowiadał o bardzo możliwym zagrożeniu. Sądząc, że znalazł się w środku jakiejś pułapki, która ma zwabiać innych Pustych, czym prędzej rozejrzał się, będąc gotowym do bitwy. Nic jednak się nie wydarzyło, a Mesher jedynie wzruszył ramionami i już chciał iść dalej. Teraz nareszcie zauważył, że jego ręce stały się niesamowicie lepkie, a piach błyskawicznie zaczął się przyczepiać. A więc to właśnie to zagrożenie wyczuł chwile wcześniej. Niestety, niezbyt myślący Hollow po prostu próbował to wszystko nadal wytrzeć w okoliczny piach, zapewne nabierając go na swoje ramiona.

Pułapka była bardzo zmyślna, aczkolwiek na tyle prosta, że teraz to już nawet Goliat mógł się domyślać w jaki sposób działała. Skoro tak łatwo zlepiała piach i ręce, to dużo gorzej musieli mieć Ci, którzy zaczęli drapać bądź gryźć te dziwne drzewa. Szczęście w nieszczęściu, Mesher nie posiadał chwytnych zakończeń swoich górnych kończyn, a więc nie miał możliwości sobie posklejać palców.

Trzeba było jednak coś z tą pułapką zrobić, skoro ktoś ją zastawiał, to pewnie co jakiś czas próbował z niej coś zdobyć. Oczekiwanie nie było może najbardziej efektywną z metod poszukiwania pożywienia, ale w ten sposób Mesher mógł przynajmniej mieć nieco więcej pewności, że natrafi na kogoś. Możliwe, że nawet trafi na kolejną ofiarę, która zechce zatopić swoje zęby w tych soczystych drzewach. Póki co wielkolud czekał, od zewnętrznej strony zagajnika. Po tym jak coś go chciało zjeść, wylatując spod ziemie, bardzo mocno wbił mu się w mózg obraz tego, że te drzewka są jedynie zakończeniem zębów w paszczy dużego potwora. A Mesher nie miał zamiaru ponownie być w połowie połknięty.