Południowa Pustynia

Podobnie jak w marszu, tak w oczekiwaniu na ofiarę Hollowy się nie nudzą. Rzadko myślną. Zapadają w pewnego rodzaju stan uśpienia oczekując na ruch, dźwięk, energię, czy cokolwiek co mogło by zwiastować pojawienie się ofiary lub zagrożenia. Mesher jako dość duża postać byłby widoczny z daleka,  i z pewnością nie przypominał drzewa, przylegając do ziemi w gotowości do ataku mógł liczyć co najwyżej że zostanie pomylony z samotnym głazem.

Czas mijał, podczas gdy olbrzym czekał spokojnie na ofiarę. Mimo iż nie zjawił się nikt kim Goliat mógłby się pożywić odpoczynek mu służył po tym wszystkim co przeżył w świecie żywych. Powoli regenerował siły. Zasadzka krórą przeżył też wciaż pozostawała mu w głowie wraz z doświadczeniem.

"W czasie oczekiwania : 5PŻ  10 PR + mała przewaga Fabularna za Filer"

Wyrwany z zawieszenia dostrzeżonym ruchem wytężył wzrok.  Ktoś leciał w stronę Gaju, sunąc delikatnie powyżej piasku. Humanoid, w czarnym, przynajmniej w większości odzieniu. Gdy wiatr zawiewał od strony przybysza czuć było delikatną woń krwi, w miarę gdy postać się zbliżała zaczął wyczuwać też energię jaką wcześniej czul od drzew, choć wciąż było za daleko by dostrzec postać wyraźnie oraz czy coś ma przy sobie. Luźne szaty załamywały figurę pozwalając potencjalnie ukryć coś przed wzrokiem. Mesher wciąż miał chwile nim ofiara tu dotrze.[/color]

Możliwość "wyłączenia się" była jedną z bardzo ciekawych cech Pustych, na drodze do przetrwania w tak odludnym miejscu potrzebowali się przystosować. Wejście w taki stan pozwalało mniej uwagi zwracać na upływający czas, w efekcie mogło go minąć bardzo dużo zanim Pusty ponownie musiałby się ruszyć. Przydatne zarówno w momencie oczekiwania aż ktoś złapie się w pułapkę, jak i przy podróżach na długie dystanse. Bardziej inteligentne stwory zapewne posiadałyby więcej cech pozwalających wykrywać potencjalne pożywienie, jednak Goliat zwykle po prostu parł przed siebie z nadzieją, że kiedyś wreszcie na coś trafi. Metoda, choć bardzo prymitywna, sprawdzała się niemal zawsze, dlatego nie należało się dziwić, że nie było podejmowanych zbyt dużo działań do jej zmiany. Na jego etapie rozwoju była to metoda wystarczająco skuteczna.

Coś jednak wybudziło go z tego stanu. Dość mały kształt sunął w jego kierunku. Nawet jak na bardzo różnorodnych Pustych, potencjalny przeciwnik wyglądał bardzo dziwnie. Leciał, choć nie posiadał skrzydeł. Był też ubrany w coś czarnego, a Hollow raczej nie ma w zwyczaju posiadać żadnego odzienia. Zagrożenie mogło być całkowicie innego rodzaju i należało być tego świadom. Mesher bardzo powoli zaczął się obniżać na swoich nogach, aby zbliżyć się większością ciała do ziemi. W każdym momencie był gotowy do ataku, kiedy tylko cel znajdzie się w jego zasięgu. Szybkim skokiem stara się maksymalnie skrócić dystans i wyprowadzić najsilniejszy cios jaki tylko był w stanie. Zarówno jeśli atak był skuteczny, jak i okazał się całkowitą porażką, Mesher napiera dalej, zasypując przeciwnika gradem ciosów, próbując wbić go w ziemię.

Postać zbliżała się nieustanie kierując się wprost na Meshera który czekał aż "ofiara" znajdzie się w zasięgu jego ciosów. Im była bliżej tym wyraźniej zaczęła rysować się jej sylwetka. Był to człowiek, lub duch o skórze bladej jak papier. Oczy, jakby zapadnięte tonęły w nienaturalnej czerni. Skóra  była poszarpana i wielu miejscach dziurawa jak zużyta ścierka. U pasa miała kilka talizmanów emanujących energią duchową, oraz jakiś niewielki bukłak. Szaty czarne, bardzo podobne do tych jakie widział u wojownika z mieczem, ale nie widać by miała jakaś broń. Nie czuł jej energii w żaden sposób. Zapewne ja ukrywała. -Ooo.. jaki duży się trafił Zaskrzeczała i zwolniła jeszcze nim znalazła się w odległości umożliwiającej atak. Cały czas jednak posuwała się do przodu, obróciła głową w prawo i lewo by przyjrzeć się zniszczonym przez Meshera drzewom. Zdaje się że coś powiedziała pod nosem, ale ciężko było dosłyszeć wyraźnie. Na koniec zatrzymała się i zwróciła w stronę Goliata.

Przybysz:

Teraz albo nigdy, Mesher rzucił się na przybysza z całą swoją siłą i szybkością. Cios wykorzystał impet i masę Goliata, ale spudłował uderzając w miejsce w którym przed chwilą stał przeciwnik. Za nim poszedł drugi i trzeci atak. Niestety Mesher nie był dość szybki by trafić którymś z swoich ciosów. Postać odskakiwała i uchylała się kilkukrotnie, po którymś z kolei ciosie wyskoczyła wysoko poza zasięg łap Hollowa
-Przyłóż palec do swych ust, przeciwnika do grobu złóż. Zaklęcie wiążące numer dziesięć - Kuchisaki!
Z góry na Meshera zaczęła spadać lepka, cienka sieć. Pojedyncza warstwa nie stanowiła by dla olbrzyma żadnej przeszkody, lecz z każdą chwilą będzie jej przybywać, a napastnik tchórzliwie unika konfrontacji korzystając z przewagi wysokości.

Postura wskazywała na bardzo dużo podobieństwo z wszelkiego rodzaju ludźmi. Z jakiegoś jednak powodu, nie dało się od tej osoby wyczuć niczego. Jej dokładny wygląd również mógłby przerazić zwyczajnych ludzi. Wyglądał jak bardzo zdegenerowana forma życia, zapewne tracąc sporo ze swojego człowieczeństwa przez przebywanie w tym świecie. Czarne szaty wskazywały na możliwość bycie solidnym wojownikiem. Bardzo często Ci, którzy tak się ubierali, a przy pasie nosili miecz byli bardzo dobrymi szermierzami, znającymi wiele sztuczek. Mesher kiedyś nawet słyszał coś o nich więcej, ale nigdy specjalnie się tym nie przejmował. Instynktownie reagował wzmożoną agresją na każdego, kto chociaż minimalnie wyglądał w ten właśnie sposób.

Ciosy jednak na niewiele się zdawały. Powolne, solidne ciosy wymierzane w tego małego człowieka zdawały się nie robić na nim wrażenia. Bez większego problemu po prostu odskakiwał za każdym razem, gdy ramię Hollowa się do niego zbliżało. Walka najwyraźniej go nie interesowała, co jeszcze bardziej napędzało Meshera. Na dodatek Pusty został oblepiony jakąś dziwną siecią, którą stworzył ten ubrany na czarno wojownik. Wypowiedział jakieś dziwne słowa i momentalnie Goliat zaczął czuć jak coraz gorzej może się poruszać. Trzeba było się z tego wydostać. Najpierw używając po prostu swojej siły, próbował rozerwać więzy, które go spętały, z czasem i ciągłymi nieudanymi próbami uwolnił swoje Reiatsu aby w ten sposób spróbować zneutralizować działanie ataku.

Próba wyzwolenia się przy użyciu siły nie przynosiła pożądanego efektu, zasypywany kolejnymi warstwami sieci musiał zmienić taktykę. Zebrał w sobie siły i ryknął przeraźliwie wyzwalając przy tym Swoją energię do poziomu w którym sieć go oplatająca zaczęła się rozpadać. Nie ustępowała jednak łatwo i gdyby Postać zakończyła oplatanie w pełni, nie wydostał by się. Jasnym było że jest o wiele groźniejsza niż się wydawało.


-Hahahaha! Ładnie, masz potencjał
Zdeformowaną twarz wykrzywił nieszczery uśmiech. Po przerwaniu jej zaklęcia w połowie skrzywiła się i skrzyżowała ramiona na piersi zapewne szykując kolejne zaklęcie. Wciąż utrzymywała się w powietrzu nad Mesherem. Jeśli będzie kontynuować w końcu spęta Meshera. Poza paroma zniszczonymi drzewami nic dookoła nie ma. Jest odsłonięty na atak, i nie ma gdzie się ukryć.Czy to koniec, trafił w końcu na większego drapieżnika?

Długa wędrówka nie była wystarczająca do zregenerowania w pełni swoich sił. Nadal ranny po ostatnich eskapadach najwyraźniej nie był w pełni dysponowany przed kolejnymi pojedynkami. Jakby tego było mało, przeciwnik zamiast stanąć do normalnej walki bawił się dziwnymi sztuczkami. Unikał konfrontacji, którą zapewne by przegrał. Same dziwne rzeczy, które wyczyniał były dodatkowo bardzo zawiłe, a wydostanie się z nich, bardzo problematyczne. Mesher ciągle przenosił ciężar ciała z jednej nogi na drugą, nie będąc pewnym co należy zrobić. Skoro do walki miało nie dojść, Goliat bardzo poważnie rozważał odejście w swoją stronę. Oczywiście nie byłaby to ucieczka, bo on by nie uciekał. To nie leży w jego naturze, a skoro samego pojedynku nie było, no to i nie można z niego uciec. To przecież oczywiste!

Póki co jednak wielkolud wstrzymał swój atak, nieco zwiększając dystans i próbując nie dać się złapać ponownie. Drugi raz może się to okazać dla niego zgubne. Pułapki potrafił zastawiać przeróżne. Te drzewa to pewnie jego pomysł i zapewne potrafi o wiele więcej, więc bezpieczniej będzie trzymać go póki co na dystans i dowiedzieć się co nieco o jego możliwościach.

Niestety, Hollow nie mógł podjąć walki ani uciec. Kolejne zaklęcie rzucone przez postać wystrzeliły z rąk w jego stronę dwa promienie które oplotły się wokół niego. Chwile potem zmaterializowały się w gęsty splot papieru mumifikując Olbrzyma. Gdy zbierał siły by rozerwać pęta słyszał już kolejną inkarnację.coś oplotło go jeszcze silniej i szczelniej. Mimo wielu prób i zrywów wściekłości nie był w stanie się wyzwolić. Jedyna nadzieja była taka, że postać nie chciała go najwyraźniej zabić.

Piszemy Tutaj

Beznadzieja przerodziła się w tragedię, ta natomiast z prędkością błyskawicy przerodziła się w dramat. Vien znowu go uratowała. Tym razem chyba... Przypłaciła to życiem. Przez niego. Gdyby był lepszy, silniejszy ta nie musiałaby umrzeć. Czy jego ostrzeżenie pomogło i chociaż towarzysze dali radę uniknąć z tej masakry tego się nie dowiedział, a po chwili leżał już na piasku bezkresnej pustyni. Klęknął na ubitym jego cielskiem sypkim materiale.
- AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA! - Emocje, które się w nim kotłowały były tak silne, że aż nie umiał ich wyrazić, a musiały znaleźć jakieś ujście. Zaczął, więc krzyczeć głosem pełnym żałości, gniewu, smutku, wszystkiego naraz. W tym momencie zupełnie nie myślał o tym, że może w ten sposób ściągnąć na siebie niebezpieczeństwo. Wówczas świat zewnętrzny dla niego nic nie znaczył. Był tylko on stojący przed obliczem wyrzutów sumienia, nienawiści i żalu. Na jednej wyprawie stracił wszystko co dla niego miało znaczenie. Jedyne co mu pozostało to życie. Życie, które znienawidził w tym samym momencie. Zadawał sobie pytanie czemu nie mógł zginąć na polu bitwy razem z towarzyszami. Po stokroć wolałby to niż to co go spotkało. Kto kto nie doświadczył czegoś takiego nigdy nie pojmie, że życie samo w sobie, gdy utraci się wszystko inne ma zadziwiająco niską wartość. Ta wiedza spadała na niego przybijając go do ziemi, odczuwał ją niemal fizycznie. Jakby ktoś położył na jego plecach wielki głaz. W końcu stracił siły i zaprzestał tłuc w ziemie, a także wrzeszczeć. Wstać, jednak nie miał. Przez czas jakiś jeszcze klęczał. Nie wiedział ile czasu minęło, jednak dochodziło do niego co innego. Z każdą chwilą stosunek uczuć kołatających jego organizmem się zmieniał. Udział smutku i rozpaczy zmniejszał się kosztem buchającej nienawiści do Shinigami. Czemu tak im wadzili? Oni chcieli tylko jeść, pani Vien nawet tego nie chciała. Była dobra, a oni przy niej również stawali się lepszymi istotami. Oni zaś ją bezwzględnie zabili. Dranie. Skurwiele. Okrutnicy. To było niesprawiedliwe. Zapłacą mu za to. Odbierze im tyle ile będzie mógł, tak jak oni zabrali mu wszystko. Nienawidził też Quincy, ale w tym momencie nienawiść do nich w porównaniu do tej, którą odczuwał do Shinigami była niczym płomień zapałki w porównaniu do wielkiego pożaru trawiącego lasy, łąki, miasta. Odpłaci się. Sprawi, że będą cierpieć. Będzie takim Pustym jakich oni chcą w nich widzieć. Potworem. Stanie się najbardziej zajadłym wrogiem, który sprawi, że ich świat zapłonie. Jeszcze nie był w stanie tego zrobić, bo był zbyt słaby. Nienawidził również siebie za to. Jeśli, jednak los przewrotny pozwoli mu osiągnąć potęgę to niech te Czarnuchy się trzymają, bo sprawi, że zatrzęsie się pod nimi ziemia. Dosłownie i w przenośni.

To właśnie buchająca nienawiść dała Adjuchasowi siłę, by w końcu wstał z kolan. Znowu miał powód by żyć. Była nim zemsta. Poprzysiągł sobie, że zrobi wszystko, by ją osiągnąć. Choćby miał zejść do siódmego kręgu piekieł i kopnąć diabła w jaja to zrobi to, aby ją wypełnić. Chwyci się najpodlejszych zagrywek, będzie czynił rzeczy, którymi pogardzał, zburzy wszystko co stanowi o jego kręgosłupie moralnym. Wszystko. Rozejrzał się wokół. Choć krajobraz Hueco Mundo był raczej monotonny to miewał jakieś punkty charakterystyczne. Młotnik miał nadzieje, że wypatrzy jeden z nich. Jeśli się udało to zamierzał skierować się do miejsca gdzie rozpoczął się byt ich stada. Do miejsca jego pojedynku z Bolsą. Było to jedyne miejsce, które znali wszyscy członkowie ich stada, a Fortalesa uznał, że jest jakaś szansa, że któryś z nich słysząc jego ostrzeżenie również zdążył uciec. Jeśli tak się stanie to Martell podejrzewał, że najbardziej prawdopodobnym jest, iż właśnie tam skierują swoje kroki towarzysze, którzy uratowali się z masakry. Nie zamierzał odpuścić, choćby była ledwie iskierka nadziei, że któryś członek jego stada żyje.

~Yaguchi Heizo 01~

Mroczna Brama wypuściła węża prosto w diuny domeny Pustych. Miejsce w którym się znalazł było zdecydowanie bardziej puste niż przedmieścia Karakury i zrujnowany budynek, w którym się wcześniej znajdował. Zero trupów, funkcjonariuszy policji, niewidomych wojowników i podatków od dochodu. Był otoczony niezliczonymi tonami piachu i paroma kwarcowymi drzewami. Jednak nawet w tym wymiarze nie mógł uniknąć wykrywania kolejnych sygnatur energetycznych. Choć w tym wypadku tylko jednej, aczkolwiek minimalnie potężniejszej niż jego własna. Nie poruszała się jednak w żadnym kierunku. Po prostu znajdywała się w jednym miejscu, zupełnie jakby zastygnięta w miejscu, dosyć niedaleko Yaguchi'ego.

Ciepło piasku było przyjemnie znajome. Zagrożenie zostało pozostawione za plecami węża, więc ten zwinął się instynktownie w kłąb. Chwila spokoju nie trwała zbyt długo, bo głód, pragnienie posiadania więcej i więcej, tkwiły w nim instynktownie, a pobliski ślad energii nie dawał mu spokoju. Szczególnie, że się nie przemieszczała, a to w tym świecie zwiastowało, że coś jest inne, być może nawet niespokojne. A może ta sygnatura będzie łatwym celem. Yaguchi postanowił więc to zbadać.
Wiedział, że jeśli się zbliży będzie łatwy do wykrycia tak samo jak on wykrywał innych. Musiał więc znaleźć inny plan, taki, który da mu najwięcej szans, a potencjalnemu przeciwnikowi jak najmniej czasu. Zaczął więc pełzać w jego stronę powoli, jednak nie bezpośrednio w jego kierunku, raczej w pobliską okolicę, tak by sprawiać wrażenie, jakby po prostu podróżował w innym celu, nie kierując się na nieruchomy cel. Czy to zadziała? Pusty wiedział, że jest tylko jedna możliwość sprawdzenia tej teorii.
Rozpoczął więc podróż, powoli przemieszczając piasek pod swoim cielskiem, wykonując jak najmniej gwałtownych ruchów. To może zamaskować go również przed kimś, kto zechce atakować go

Pełznąc spokojnie przez diuny Hueco Mundo, Yaguchi był niemalże bezszelestny. Jego cel pozostawał w bezruchu, zupełnie jakby Pusty zaczajał się na zwłoki... Lecz z pewnością był żywy, o czym świadczyła jego energia. Zupełnie jakby czas stanął w miejscu, jedynym bytem, który się poruszał był Yaguchi. Spokojnym tempem zmierzał w wyznaczonym przez siebie kierunku, nie tracąc ostrożności ani na ułamek sekundy. Po krótkiej chwili, która dla Węża trwało niedługą wieczność, dojrzał on wreszcie celu... i nieco się zdziwił, bowiem jeszcze nigdy nie widział takiego Pustego. Przeciwnik był dosyć szczupły, wręcz wychudzony. Maska zdawała się przybierać kształt koziego łba, co nie było na tyle dziwny jak fakt, że Hollow zdawał się... medytować? Siedział zawieszony w powietrzu, jego kopyta skrzyżowane pod nim. Nie przejmował się otoczeniem do tego stopnia, że prawdopodobnie nie zauważył nawet nadejścia Yaguchi'ego. Można było wręcz odnieść wrażenie, że nie był to Pusty lecz jakiś zupełnie inny byt, lecz jego sygnatura energetyczna rozwiewała takie obawy.

Cierpliwy łowca zdobywa ofiarę. Jednak to co zobaczył Yaguchi nie było łowcą. Medytacja to coś, co znał jako koncept ale tylko tyle. Sam nigdy o tym nie pomyślał. Nigdy nie pomyślał też, że mógłby to robić jakikolwiek inny pusty. Brzmiało to jako rozrywka dla ludzi, na dodatek tych, którzy chcą być łatwą i szybką ofiarą.
Widok był niecodzienny i miał w sobie coś hipnotyzującego, co spowodowało, że Yaguchi instynktownie spowolnił swoje ruchy i zaczął zbliżać się jeszcze wolniej. Planował zaatakować, to fakt, jednak coś wewnątrz powodowało, że nie chciał tego zrobić od razu. Jakby całość była zbyt łatwa, więc próbował sobie to wynagrodzić za pomocą seansu. Dodatkowo, poruszając się powoli był dużo cięższy do zobaczenia i usłyszenia. Mimo rozmiarów był po prostu cichy. Obserwował więc dziwnego obcego przez chwilę, a kiedy zbliżył się do niego na odległość skoku, po prostu rzucił się na nic nie spodziewającego się pustego, licząc że doskoczy i owinie się wokół niego.

Zbliżając się powoli do kolejnego celu, Kozioł ani drgnął. Być może zwyczajnie nie zauważył Yaguchi'ego lub był za bardzo pogrążony w medytacji. Wydawał się nieobecny umysłem tam, gdzie obecny był niebezpieczny wąż, gotów owinąć się wokół niego i pozbawić go zdolności do wykonywania podstawowych funkcji motorycznych... choć nie wygląda na to, żeby już teraz były na wysokim poziomie. Jeśli Heizo miał znaleźć dobry moment do ataku... to właśnie go znalazł. Zebrał się bardziej w sobie niczym sprężyna i był już gotowy do wyskoku, lecz coś go powstrzymało. Uczucie w głowie, jakby nagle pojawił się tam ogromny kawał lodu. Poczuł bolesne ukłucie i niemiłosierny chłód przeszył całe jego ciało. Cały jego umysł pochłonęła mgła, a jego oczy straciły kontakt z rzeczywistością. Wydawało mu się, że zanurzył się w mazi na którą składała się bezdenna, bezkształtna ciemność, w której jedynym światłem były dwa czerwone, nie mrugające ślepia.
-Jak śmiesz zakłócać mój spokój, bestio? - głęboki głos rozbiegł się echem wewnątrz głowy Yaguchi'ego. -Przybyłeś się mną posilić?! Cóż za prymitywne instynkty tobą rządzą... Posilać się swoim własnym pobratymcem... - powiedział głos, a ciemność nie ustawała ani na czas jednego ziarenka piasku przesypującego się w klepsydrze.

Cóżsss to za czary? Co mi sssrobiłeś? - Krzyknął w pustkę Yaguchi, gdy chłód przeszedł jego ciało, a jego jaźń wypadła z jego ciała w dziwne miejsce. Oślepł? Ogłuchł? Czy może zginął zmieciony z powierzchni pustyni jako efekt dziwnej mocy, która przerastała jego pojmowanie?
To miał być prosty cel, coś, co przecież miało nie stanowić zagrożenia. Prosta ofiara, prosty posiłek. A teraz uwięziony nie wiedział co ma zrobić. W jego głowie kołatały się różne myśli, każda gorsza od poprzedniej. Czy to przerażenie? Nie, to coś innego, coś bardziej prymitywnego, jednak w swej naturze sztucznego, wywołanego. Tak, zdecydowanie to musiało być to. Ten dziwny pusty próbował użyć jakiejś mocy by przerazić węża. Ale Yaguchi musiał być silniejszy niż te emocje
- Przybyłem by walczyć ssss tobą, taka natura łowcy - Rzucił w bólu, próbując ukryć dyskomfort i przezwyciężyć strach - Posssilić sssię miałem, gdyy wygram
Rozmowa to jedyna możliwość, by kupić sobie czas, by dowiedzieć się więcej. Haizo musiał uciec się do takiej sztuczki już na samym początku, co tylko obrazowało desperacje. Czy łowca stanie się ofiarą? To nie wchodziło w grę, ale mogło być smutną ewentualnością

Głos Węża zabrzmiał echem w pustce, którą wypełniała jedynie ciemność. Nie wiadomo było jak zareagował jego rozmówca. Być może był wściekły, być może trochę się przeraził, a być może był wręcz przerażony, że Yaguchi postanowił na niego zapolować. W tej bezkresnej ciemności jedynymi bytami był Wąż i ślepia przeciwnika.
-I zapewne nie raz udała ci się taka sztuka... - powiedział głos, odbijając się echem wewnątrz głowy Yaguchi'ego. -Lecz wiedząc, że na zewnątrz jest masa innego... łatwiejszego pożywienia, wybierasz kanibalizm we własnym domu... Jak nisko można upaść?! - dodał. Biorąc pod uwagę scenerię w jakiej się znajdował, można było odnieść, że Węża właśnie spotkał Sąd Ostateczny. Nastała zagłuszająca cisza i choć była wyjątkowo krótka, rozciągała się w czasie niczym guma. Wreszcie, głos ponownie zabrzmiał w ciemności.
-Hmm... Jednak możesz mi się przydać, jeśli utrzymasz te prymitywne instynkty na wodzy... Czy byłbyś w stanie to zrobić?

Sytuacja nie była dobra. Ciemność nie ustępowała a sam słuch to było za mało by faktycznie coś zrobić. Jednak słowa nieznajomego Pustego były interesujące. Z początku Yaguchi myślał że to coś na kształt litości jednak po chwili dotarło do niego że to coś więcej. Ciekawość, być może nawet podziw. Ciężko było zgadywać bez wszystkich zmysłów.
- Poluje tam gdzie widzę okazję na sssiłę - syknął wąż - tam jest to żywność. Ale nie wyssswanie.
Zawahał się przez chwilę.
- Mogę zawiesić ssswoje polowanie jeśli chcesz mi coś proponować - teraz wszystko było po stronie tego dziwnego Pustego. Yaguchi nie wiedział czego ma się spodziewać jednak coś podpowiadało że nie będzie to tylko wspólne polowanie

Głos Kozła na moment zamilkł, a czerwone ślepia rozjaśniające bezkresną ciemność zaczęły się dziwnie trząść. Yaguchi poczuł, że nawet w tej dziwnej sytuacji coś jest nie tak. Jakby cały otaczający go świat zrobił się mniej stabilny. Ciemność powoli pozwalała malutkim, bladym promykom światła przebić się. Instynkty Węża wręcz krzyczały, że to jest właśnie miejsce do którego powinien podążyć, lecz w momencie w którym próbował się tam udać... te promyki zniknęły, a ciemność znów stała się stabilna. Czerwone ślepia również na nowo stały się wyjątkowo wyraźne. Kozioł wydał z siebie dosyć głośne, poirytowane westchnięcie.
-Nie ma sensu się wyrywać... - powiedział. -Jest pewien człowiek, który niegdyś sprawił mi poważne problemy... Oznaczyłem go i jestem w stanie go znaleźć w Świecie Żywych... Ale nie pokonam go sam. Rozumiesz do czego zmierzam... - dodał, po czym ciemność znów się zachwiała. Aczkolwiek tym razem znacznie szybciej wróciła do normy. Coś było nie tak z tym miejscem, choć instynkty podpowiadały Yaguchi'emu, że te wibracje i zachwiania były po jego stronie...

[+1 Psychika]

Yaguchi słuchał słów pustego, a jego psychika cały czas badała i próbowała atakować ciemność. Mimo, że w tym momencie nie stwarzał on bezpośredniego zagrożenia było w tym wszystkim coś niepokojącego, coś, co zmuszało go do dalszych prób, by zburzyć ciemność, która okalało jego byt. Być może była to tylko próba pokazania swojej siły i umiejętności. Być może dalszy impuls do ciągłego rozwoju, zdobywania siły, co przecież definiowało jemu podobnych.
- Człowiek - Wąż mielił to słowo w sobie, gdy wysłuchał propozycji - ssszukasz pomocy w pokonaniu człowieka? Chcesz bym użyczył Ci mej sssiły?
W jego głosie wybrzemiewała pewnego rodzaju drwina. Prośba o pomoc z pewnością nie była zbyt normalna dla pustego, szczególnie gdy dysponował on tego typu mocą. Jaki człowiek mógłby oprzeć się tego typu ciemności? Być może ten ślepiec, którego spotkał, jemu pewnie nic by nie zrobiła, odpowiedział sobie niemal natychmiast. To niezwykle zabawna koncepcja, gdzie czyjaś wrodzona słabość staje się czymś co tłamsi twą moc. Wąż przemyślał chwilę co usłyszał, cały czas próbując rozwiać ciemność wokół siebie.
- Interesssująca propozycja. Z chęcią ci pomogę. Jednak... - zapauzował - co będę sss tego miał?

Kozioł zdecydowanie wyłapał drwinę Yaguchi'ego i gdyby mógł - zmarszczyłby brwi w irytacji. Tymczasem ciemność pozostawała niezachwiana, dalej zamykając Węża w swoich zimnych objęciach. Choć po jakimś czasie ów bezkresna czerń nie wydawała się już tak przytłaczająca. Kiedy "kurz" emocji opadł, Yaguchi był w stanie dostrzec małą lukę - nieduże choćby pęknięcie w całym otoczeniu, a przez nie przedzierała się mała łuna światła.
-Mógłbym zamknąć cię w tej ciemności na wieki, a ty chcesz czegoś w zamian?! - głos Kozła rozległ się, choć teraz Wąż był w stanie przejrzeć przez jego blef. Jakkolwiek potężne jego zdolności nie były, Yaguchi miał pewność, że nie mógł go tu zatrzymać na długo.
-Aczkolwiek... Zyskasz we mnie sojusznika... Oboje wiemy jak wygląda Hueco Mundo... Oboje moglibyśmy skorzystać ze swojej obecności. - powiedział Kozioł. Kątem oka Yaguchi zauważył, że wcześniej zauważone pęknięcie odrobinę urosło. Nieznacznie, aczkolwiek luka zrobiła się nieco większa.

- Sssojusznika? Interesujące - Odrzekł Yaguchi, tym razem koncentrując się na pęknieciu w mroku. Widział, że kozioł blefuje, czuł jego słabość. Mimo, że wydawało się, że dobijają targu, Pusty zdawał się w transie dążyć do udowodnienia czegoś, swojej siły, możliwości. Myśl, że zostałby zamknięty na stałe przerażała ale i bawiła, bowiem czuł, ze jego siła była znacznie większa niż byle sztuczka, którą miał przed sobą
- Taaak...- kontynuował - świat jest terasss. Inny. Ciężki - Odrzekł po chwili, gapiąc się przed siebie, wzrokiem poszukując kolejnego pęknięcia, oznaki słabości. Grał na zwłokę, to fakt. Ale cóż mu innego przyszło w tym momencie? Nie planował już ataku na Pustego, bo jego propozycja faktycznie wydawała się być ciekawa. Całość traktował jak coś w formie.. treningu? Yaguchi sam nie wiedział czemu to robi, jednak instynky nie pozwalał mu przestać.

Nastała cisza. Ciężko stwierdzić czy Kozioł tak bardzo skupiał się na utrzymywaniu ciemności, czy po prostu czekał na dalsze słowa Yaguchi'ego, a może bezkresny brak światła stał się tak gęsty, że nawet dźwięk przestał się przebijać. Wtedy to - stało się. W oka mgnieniu szczelina, którą wcześniej dostrzegł, zaczęła się rozrastać do ogromnych rozmiarów, wypełniając cały teren, jaki Wąż był w stanie dostrzec. Szczeliny rozciągały i rozszerzały się w błyskawicznym tempie, aż wreszcie w akompaniamencie tłuczonego szkła, klatka w której znajdował się Yaguchi rozpadła się w drobny mak. Ponownie nad jego głową pojawiło się bezkresne, czarne niebo Hueco Mundo, a pod swoim brzuchem poczuł piach. Przed sobą zobaczył także Kozła, dalej w lewitującego niewysoko nad pustynią, w pozycji lotosu. Widać było jednak po nim, że nie był zadowolony z tego co właśnie miało miejsce...
-Mierda*... - rzucił, niezadowolony.

*(z hiszp., w tym kontekście) "Cholera..."

Wąż zwinał się w kłębek tak szybko jak ciemność pękła i wystawił tylko swój łeb ponad swoje cielsko, patrząc się przez maskę w stronę kozła. Gdyby nie fakt, że maska była jednolita, zastygła w nie mówiącym nic grymasie, można było przysiąc, że jest w niej jakiś rodzaj drwiny. Był z siebie zadowolony. Psychika, moce psychiczne, nie były jego mocną stroną. A tutaj pokazał w pewien sposób swoją wyższość, dowiódł, że jest silniejszy. To nakarmiło go w sposób, którego się nie spodziewał, dając mu poczucie... spełnienia? Było to dziwne, nietypowe. Nienaturalne. Ale jakże sycące.
- Ciekawa sssztuczka - Syknął cicho, gapiąc się na lewitującego pustego. - musssisz mnie jej kiedyśss nauczyć.
Powiedział i rozciągnął się, relaksując nieco swoje ciało. Nie chciał walczyć
- Człowiek, o którym mówisz - zaczął ponownie po chwili - gdzie on jessst? Czy to czasss na polowanie?

Kozioł wydał z siebie jakiś dziwny dźwięk. Cmoknięcie z niezadowolenia, wymieszane z westchnięciem i czymś jeszcze co było wyjątkowo trudno opisać. Było to wyjątkowo nienaturalne zjawisko. Czy to wina maski, czy to cecha tego konkretnego Pustego - nie sposób odpowiedzieć na to pytanie jednoznacznie. Widząc jednak mowę ciała Węża, Pusty również nieco się rozluźnił. Opuścił się na ziemię z lewitującej pozycji lotosu, teraz stojąc na dwóch odnóżach w przygarbionej pozycji. Sam nie szukał konfliktu, więc widząc pasywne podejście Yaguchi'ego, mógł ze spokojem dostarczyć informacji na temat ich celu.
-Zanim powiem więcej... to bardzo niebezpieczny człowiek. - powiedział Kozioł, siadając na piasku. Tym razem jego głos nie rozbrzmiewał w umyśle Węża, a wychodził on fizycznie od Pustego. -Posiada moce, które mało który człowiek może posiąść... Można odnieść wrażenie, że potrafi wszystko... Inni ludzie nazywają go "Lucyferem". Ma kryjówkę w Świecie Żywych... Nie będzie to proste polowanie... - wyjaśnił Kozioł, stawiając przed Wężem niemalże całe spektrum sytuacji, przed jaką go postawił.

Yaguchi rozluźnił się jeszcze bardziej i leniwie oklapł na piasku, kiedy słuchał Pustego. Próbował wywnioskować co właściwie jest nie tak, czym ten człowiek mógł przyczynić się do problemu Kozła. Może go pokonał? Może po prostu mu nie pasował? A może Yaguchi jest zbyt glupi, żeby zrozumieć prawdziwe powody. Nie interesowało go to aż tak, jak fakt, że teraz mógł zapolować, i nie był w tym sam.
- Lusssyfer... Świat Żywych - powtórzył na głos informacje, które usłyszał - Moce... Kryjówka... Czy jest on sam?
Zapytał na koniec, pamietając swoją niedawną wizytę. Gdy pojawiała się jakaś moc, jakiś niepokój, w okolicy od razu pojawiały się inne punkty mocy. Puści albo cokolwiek to wtedy było. A to zwiastuje kłopoty. Czy kozioł o tym wiedział? Wąż nie chciał się dzielić konkretnie tą informacją. Ale na pewno musiał wiedzieć więcej.
- Czy chcesz, bym zakradł się tam, by go obssserwować? - rzucił pytaniem

Kozioł zamilknął na moment, jakby brał pod uwagę sugestię Węża. Pewnie musiał wziąć wiele niewiadomych pod uwagę, bo jedynym czym Yaguchi się póki co wykazał to siła woli, umożliwiająca mu uciec z ciemności. Nie wiedział jeszcze co potrafi w razie potyczki, a jego zawahanie można było wyczuć nawet w przeschniętym powietrzu Hueco Mundo.
-Nie... Ma też innych... Ma wsparcie. - powiedział Kozioł, po czym zaklął "pod nosem". Wyglądało na to, że teraz nawet wizja sojusznika w postaci Węża i tak nie rozwiązywała problemu.
-Jeśli mamy pozbyć się Lucyfera... Musimy pozbyć się jego ludzi... - powiedział nagle, tonem który sugerował, że wciąż planował całe to przedsięwzięcie.

- Wsssparcie? - Zapytał Yaguchi - Zabijmy stado, by lider sssam wypełzł
Od razu zasugerował. Kozioł go badał, więc czas pokazać jakąś aktywność. Dołączyć się do tego dziwnego polowania w formie innej niż tylko pachołek. Pusty był dziwny, specyficzny, inny. Taki jak Yaguchi ale na inny sposób. Może faktycznie jego wsparcie będzie cenne w całej tej sytuacji. Ale na razie wszystko wydawało się co najmniej nie przemyślanie
- Czy ci ludzie kiedyś opuszczają swego Pana? - Zapytał od razu, by wyklaryfikować dalsze posunięcia. Być może polowanie trzeba będzie rozbić na mniejsze łowy, ze zwierzyną, którą będzie się dało spokojnie spożyć, bez zbędnych potyczek.

-Nie licząc Lucyfera... Jest ich pięciu. - powiedział Kozioł, obracając się pyskiem od Yaguchi'ego. Wyglądał jakby się albo zamyślił, albo obserwował coś z dystansu... lecz nic nie było tam widać.
-Kobieta... która walczy wręcz. Mężczyzna, który udaje ślepca. Strzelec... ze świecącym łukiem... i bliźnięta... o których nic nie wiem. - wymienił Kozioł, listując wszystkich przeciwników, z którymi by się mierzyli obaj, gdyby Yaguchi dołączył do polowania. Co prawda nie było to dużo informacji... a w zasadzie to były one znikome. Pusty z kolei pozostawał zapatrzony w dystans. Po chwili jednak obrócił się w stronę Węża.
-Ktoś się zbliża... Lepiej się przygotować...

- Ślepiec powiadasss? Chyba go ssspotkałem - powiedział Yaguchi, mieląc w swojej głowie informacje, starając się zrozumieć kim był Lucyfer i czemu miał aż tylu towarzyszy, którzy gotowi byli mu pomóc. I czemu Kozioł miał mieć z nimi tyle problemów. To wszystko wydawało się być strasznie skomplikowane jak na prostych pustych, którymi byli na koniec dnia. Zastanawianie się przerwały jednak słowa ostrzeżenia.
- Kto? - Rzucił pytanie wąż, powoli zakopując się w piachu poprzez ruch swojego ciała. W krótkim czasie tylko jego maska zacznie wystawać ponad powierzchnie, miksując się z otoczeniem. W bezruchu był ciężki, żeby nie powiedzieć, że niemożliwy, do spostrzeżenia. Dało się go wykryć innymi metodami, ale jednak zbyt wielu polegało tylko na swych oczach. Może i teraz będzie to rozwiązaniem