Ulica

Kanadyjczyk przekradł się najprawdopodobniej niezauważenie i bezpiecznie, podczas przechodzenia przez ulicę. Przez lwią część tej czynności był poza linią wzroku zarówno stalkera, jak i sąsiada, którego zostawił w barze. Miał się właśnie zakradać, lecz gdy tylko zobaczył zakapturzonego człowieka poczuł mocne ukłucie na karku. Dosłownie sekundy po tym widziany przez niego obraz zniekształcał się do maksimum, po czym przestawały działać pozostałe zmysły, aż wreszcie Aaron padł jak długi, na bruk, tracąc kontakt z rzeczywistością...

[Akcję przenosimy tu:] https://bleach.forumpolish.com/t2313-piwnica-w-tokio#67324

~Mesher 01~

Goliat wylądował w centrum miasta... Niestety w nocy. Dookoła było mnóstwo wysokich budynków i raczej mało zieleni. Wszędzie tylko ulica, zaparkowane samochody i blokowiska. Po prostu uroki betonowej dżungli. Dookoła nawet ani jednej żywej duszy (ani nawet martwej, ale żywej duszy, czyli takiej, którą mógłby skonsu... wiadomo o co chodzi).

Przenosząc się z bezkresnej pustyni, okrytej wieczną nocą przez Gargantę, Hollow spodziewał się nieco innego widoku. W tym świecie, podobnie jak i w jego panowała noc. Tutaj bywała ona oczywiście krótsza i była dużo mniej przytłaczająca. Była jednak jedna zasadnicza różnica, tutaj było pełno śladów działalności ludzi. Mnóstwo budynków, samochodów, dróg i ścieżek. Niestety nie było w zasięgu wzroku nic, co można zjeść. Mesher musiał więc ruszyć w którąś ze stron, najpierw postanowił poszukać źródeł dużej ilości światła. Im jaśniej, tym większe szanse, że trafi na coś, co z niemiłą chęcią, zostanie jego obiadem.

Mesher zaczął rozglądać się dookoła, w poszukiwaniu jakiegokolwiek światła, poza taką oczywistością jak księżyc. Chociaż, nawet on był zasłonięty za chmurami. Wokół było natomiast mnóstwo latarni ulicznych i neonów najróżniejszych placówek, otwartych całodobowo. Urokiem miast w świecie żywych było to, że w centrum nawet jak jest ciemno, to jest jasno. Chodząc od miejsca do miejsca w poszukiwaniu pożywienia musiał się jednak pogodzić z nieustannym zawodem, że nikogo dookoła nie było. Opuszczanie Hueco Mundo wydawało się coraz gorszym pomysłem, aż nagle usłyszał jakąś szarpaninę w ciemnej uliczce. Gdy dotarł na miejsce widział dwóch mężczyzn bijących się. Jeden, mocno zakrwawiony próbował atakować drugiego mężczyznę, który z niemałą łatwością kontrował go raz za razem. Jednak w pewnym momencie zerknął na Meshera. Momentalnie chwycił za gardło przeciwnika i docisnął do ściany.
-Słuchaj. Tym razem ci odpuszczę, więc spiepszaj stąd. - wysyczał, po czym pchnął mężczyznę na bok, a ten korzystając z okazji uciekł w popłochu. -Nienawidzę tego gnojka, ale jeszcze bardziej nienawidzę was. - powiedział, lecz tym razem słowa wymierzył do Goliata. -Chcesz dorwać się do innych dusz, musisz to zrobić po moim trupie. - dodał. Wygląda na to, że był w stanie go dostrzec, a także był pewien swoich umiejętności.

Początkowe poszukiwania spełzł na niczym. Spora ilość światła nie zwiastowała przebywania w tym miejscu czegokolwiek co Mesher mógłby uznać za swój obiad. Wręcz przeciwnie, światło było w większości jedynie pustą ozdobą. Świat ludzi zdecydowanie odróżniał się od jego świata. Było to w pewien sposób irytujące dla Hollowa. Nie rozumiał on tego podrzędnego gatunku i jak dla niego byli oni tylko zwykłym posiłkiem, który zbytnio wydziwia w swoim podejściu do świata.

Melancholijne rozważania przerwał mu dźwięk szamotaniny. To właśnie w ciemnym zaułku, a nie na środku oświetlonego placu, wreszcie znalazł coś, co mógł uznać za posiłek. W pierwszej chwili sądził, że będzie to po prostu danie złożone z dwóch części. Nawet jeden z nich podstawi mu drugiego pod nos. Tak się jednak nie stało, a ten, który wygrywał ten pojedynek nagle odezwał się w stronę Goliata. Czyli posiłek zamienił się w walkę. Fakt, że jakaś podrzędna istota śmiała rzucić mu wyzwanie, rozzłościł go. Poprzednia walka nauczyła go jednak, żeby uważać na takie sytuacja. Określenie kim był jego przeciwnik oraz jakie możliwości prezentował było priorytetem na początku. Stanął w pozycji gotowej do skoku, jednak pozwolił mężczyźnie wykonać pierwszy ruch, samemu próbując określić dlaczego jest w stanie go widzieć.

Mężczyzna widząc, że Hollow dał mu czas na atak uśmiechnął się pod nosem. Jednocześnie zerwał z szyi naszyjnik w kształcie krzyża i mocno ścisnął go w swojej prawej dłoni.
-Chivalry*. - powiedział dosyć wyraźnie, po czym przedmiot zaczął świecić na jasno-fioletowo. Po chwili blask rozrósł się do sporych gabarytów, by wreszcie odsłonić czarny, półtoraręczny miecz europejski, z licznymi ciemno-fioletowymi akcentami. Całą natomiast postać człowieka otaczała aura błyskawic. Po chwili... rozpłynął się w powietrzu, choć nie do końca. Tak jak poprzedni przeciwnik zamienił się w smugę, lecz był jeszcze szybszy. Nim Goliat się spostrzegł mężczyzna był już za nim, a pod pancerzem pojawiły się dwie rany. Nie należały do głębokich, ale wydawały się zbyt szybkie, by Mesher mógł ich uniknąć...

*Chivalry - (z ang.) "Rycerskość"

[-25 PŻ]

Miecz przeciwnika pojawił się nagle, jednak wypowiedziane coś na kształt inkantacji sugerował, że Mesher nie miał przed sobą Boga Śmierci. Ci zwykle miecz mieli przy sobie, a nie "przyzywali" go przy pomocy dziwnych sztuczek. Do tego nie zgadzał się strój oraz Reiatsu jakie było od niego wyczuwalne. Było bardzo podobne do ludzkiego, tylko dużo mocniejsze. Nic dziwnego, że tak łatwo przyciągnął on Goliata w swoje okolice.

Skupiony na analizie, Hollow nie zauważył jak przeciwnik zniknął i pojawił się błyskawicznie za jego plecami. Sytuacja analogiczna jak w poprzednim pojedynku, teraz jednak przeciwnik nie bazował jedynie na swojej naturalnej szybkości, ewidentnie wspomagał się umiejętnością. A skoro i on postanowił zacząć z wysokiego pułapu, także i Mesher rozszerzył swój pancerz. Pokryte całe plecy oraz tors będą zdecydowanie lepszą osłoną aniżeli jedynie tylko kark. Trzeba też wreszcie było zaatakować, dlatego Goliat rzucił się w stronę przeciwnika, chcąc do ataku wykorzystać swoją siłę oraz ciężar.

[2 części ciała (plecy + tors) -10 PR]

Mężczyzna spojrzał z zaciekawieniem na pancerz Pustego. Zdecydowanie się nie spodziewał takiego widoku, co można było wyczytać w jego oczach. Wzmocnił chwyt na mieczu, co sprawiło, że aura błyskawic stała się jeszcze silniejsza. Zupełnie jakby doprawiał go większą ilością Reiatsu. Do tego uśmiechnął się pod nosem i ruszył na czołówkę z Mesherem. Goliat próbował wparować w mężczyznę z całą swoją masą, lecz mężczyzna uchylił się pod wielkim łapskiem Pustego i przejechał bronią po pancerzu na torsie. Na szczęście pancerz okazał się wystarczająco mocny, by nie przepuścić ostrza. Po chwili wyleciał drugi atak ze strony mężczyzny, lecz i on spotkał się z pancerzem. Z kolei potężne machnięcie Meshera za siebie dosięgnęło celu posyłając go na pobliską ścianą. Fullbringer jednak szybko poderwał się do pionu i zwiększył dystans. Natomiast nad jego lewym okiem pojawiła się niewielka rana, wyrzucająca z siebie wąską strużkę krwi.

Umiejętności, które prezentował ten człowiek były niezwykłe jak na jemu podobnych. Widział Goliata, co samo w sobie pokazywało, że przerastał jakieś 95% swojego gatunku. Mimo wszystko jego kolejne ataki były całkowicie nieskuteczne przeciwko pancerzowi, a jego ostrze było praktycznie niewyczuwalne podczas ataku. Dwa zablokowane ciosy oraz wyprowadzenie kontry poskutkowały posłaniem przeciwnika na ścianę. O dziwo Rycerz wciąż był w stanie się podnieść, taki uderzenie poskutkowało jedynie lekką raną. Nadal był on tylko podrzędną istotą, której jedynym celem egzystencji było przysłużenie się Mesherowi.
Trzeba było wykorzystać zaskoczenie przeciwnika, który nie miał jeszcze pomysłu na przebicie się przez jego obronę. Hollow ponownie rzucił się na przeciwnika próbując go wbić z całej siły w ziemię. Jako obronę wciąż używał swojego pancerza, którym starał się przyjmować ewentualne ataki.

Mężczyzna widząc ponowny atak Meshera wyskoczył z miejsca w jego stronę. Kiedy był jeszcze w powietrzu wykonał "kopnięcie" w dół, a spod stopy wydostało się małe wyładowanie elektryczne, które ponownie wypchnęło go do góry, przez co przeleciał idealnie nad Goliatem. Po chwili wykonał kolejne kopnięcie, które wepchnęło go prosto na plecy Pustego. Tym razem wykonał potężne cięcie w pionie, które ponownie nie przebiło pancerza, aczkolwiek mocno wstrząsnęło Mesherem. Mężczyzna dodatkowo lądując na plecach Hollowa dodatkowo pchnął wytrąconego już z równowagi Goliata, co sprawiło, że ten kompletnie stracił kontrolę nad własnym ciałem i jak długi, padł na chodnik, z niemałym hukiem. Beton zaczął już nawet pękać pod jego ciężarem.

Nie znając możliwości swojego przeciwnika Mesher mógł jedynie przypuszczać jaki zasób sztuczek on posiada. W tym przypadku błędnie uznał, że bazuje on na swojej sile oraz większość ataków będzie bazować na jego orężu. Oponenta jednak w zręczny sposób wyminął natarcie Hollowa i kilkoma sprawnymi ruchami wytrącił go z równowagi. Takie pogrywanie sobie z Goliatem mocno go rozwścieczyło. Próbował się natychmiastowo obrócić, zanim przeciwnik w tak dogodnej pozycji przebije mu maskę. Ręką celował w przeciwnika, by siłą nabraną podczas obrotu odrzucić go na pobliski budynek. Bardzo starał się również nad kontrolowaniem swojej zbroi, póki co zapewniała mu ona kolosalną przewagę, jednak jej ograniczenia były bardzo irytujące.

Jak słusznie Goliat przypuszczał, Fullbringer momentalnie ruszył do ataku. Atak z obrotu był jak najbardziej na miejscu. Jednak przypuszczenia mężczyzny również były słuszne. Spodziewając się takiego ruchu osłonił się tępą stroną ostrza, przed zewnętrzną stroną łapska Meshera. Nie mógł jednak nic poradzić na siłę Pustego i został przesunięty kilka metrów prosto na ścianę. Jednak po raz kolejny popisał się talentem do kombinowania w takich sytuacjach. Oparł się nogą o zbliżającą się ścianę i błyskawicznie odbijając się od niej, przetoczył się po łapie Hollowa, unikając zmiażdżenia. Zdołał przy okazji obrócić ostrze, głęboko wbijając się w nadgarstek Meshera podczas przewrotu. Korzystając z sytuacji próbował również zaatakować Goliata, lecz jego broń ponownie spotkała się ze zbroją. Co prawda jeszcze raz uratowała Pustego przed obrażeniami, lecz tym razem zaczęła mocno pękać. Chyba była już u szczytu wytrzymałości i lada moment miała pęknąć. Tymczasem mężczyzna cofnął się wiele kroków do tyłu, pewnie by jeszcze raz przemyśleć taktykę.

[-7 PŻ]

Uderzenie, choć całkiem mocne, spotkało się z blokiem w wykonaniu człowieka, który spodziewając się takiego ataku, spróbował go sparować. Siła ataku była mocna, dlatego Mesher zdziwił się, że tak mała i słaba istota była w stanie wytrzymać uderzenie. Ponownie jak poprzednio, uznał, że przeciwnik jedynie stosuje jakieś durne sztuczki by rzeczywiście być w stanie chociaż podjąć walkę z Goliatem. Hollow praktycznie nie przejmował się swoimi ranami. Atak, który wreszcie go zranił był jedynie kolejnym do listy obrażeń, których otrzymanie sprawiało mu jedynie jeszcze większą frajdę z zabijania. W gruncie rzeczy uwielbiał, gdy musiał pokazać tak słabej jednostce, że jedyne do czego ona się nadaje to zginąć i zostać wchłoniętą przez najpotężniejszego z potężnych.

Pancerz jednak powoli przestawał wystarczać na odpieranie wielu spośród ataków. Mesher musiał więc nieco zmienić podejście do walki, by atakowanie na ślepo, przy pomocy szarży i swojej brutalnej siły nie przynosiło oczekiwanych rezultatów. Postanowił skorzystać ze swojej drugiej umiejętności. Chwycił w psyk sporą część podłoża by wymieszać ją ze swoim reiatsu. Zwykły strzał z tej odległości zapewne niewiele by mógł zrobić, dlatego trzeba było zastosować inną taktykę. Hollow ruszył w stronę przeciwnika i w ostatniej chwili wystrzelił swoim pociskiem w lewą górną część ciała przeciwnika, to miało zmusił go do uniku w prawo, gdzie Hollow wykonał swój atak. Jedną ręką planował złapać broń przeciwnika, tak po prostu za ostrze. Był to atak ryzykowny, jednak nie przejmując się bólem wywołany przez ewentualne rany od ostrza na dłoni, miał wystawionego przeciwnika, by drugą ręką trafić prosto w niego i posłać go na wiele metrów. Bez swojej broni nie jest on w stanie blokować, więc możliwe, że przy takim ataku oberwie on na tyle mocno, że jego chwyt oręża osłabnie, czego skutkiem będzie polecenie do tyłu całkowicie bezbronnym.

[-5 PR]

Mężczyzna przez chwilkę patrzył na Pustego, pożerającego... fragment chodnika spod własnych łap. Beton był znacznie trudniejszy do przegryzienia niż piach, aczkolwiek niepewność co człowiek powinien zrobić w takiej sytuacji, kupiła mu wystarczająco czasu by załadować pocisk. Fullbringer jednak zauważył o co chodziło i wykonał szarżę wprost na Meshera. Plan Hollowa z początku się sprawdzał, gdy pocisk wylatywał w jego lewą, górną część ciała, Rycerz uskoczył na bok. Próbował wykonać kontratak, lecz Goliat złapał za ostrze. Jednak mężczyzna wyczuwając taki opór, momentalnie puścił broń, przetaczając się pod łapą, unikając w ten sposób ciosu. Następnie, ponownie wykonując trik z kopaniem powietrza błyskawicami, odbił się od ściany, wymierzając potężne kopnięcie w maskę Pustego. Atak był znacznie potężniejszy niż Mesher mógł się spodziewać. Ogłuszony atakiem, wypuścił miecz z łapy i wyłożył się na plecy. Na szczęście maska nie uległa zniszczeniu.

[-26 PŻ]

Kolejna próba ataku, której efekty były zgoła odmienne od zaplanowanych. Hollow miał wystarczająco dużo czasu, żeby wykonać swój plan, przeciwnik oczekiwał ze zdziwieniem aczkolwiek w obronnej pozie. Z początku wszystko szło idealnie, z gotowym pociskiem Mesher ruszył do przodu, strzał, próba uniku i pochwycenie miecza. Puszczenie swojej broni było coś, co całkowicie nie docierało do jego głowy. Nie będąc zablokowanym w jednym miejscu, człowiek wykonał sprawny unik tuż pod wymierzonym w niego ciosem a następnie wykonał kontratak. Cios był tak potężny, że odrzucił potężnego stwora na plecy, ogłuszając go na krótki moment oraz powodując, że miecz wypadł mu z ręki.

Sprawy przybrały bardzo niespodziewany obrót. Goliat nie chciał, choć powinien, uznać wyższość rywala. Każdy z ciosów jaki wykonał był nieefektywny. Każda próba zranienia Rycerza kończyła się jeszcze poważniejszymi ranami ze strony giganta. Duma, która przez niego przemawiała, nie pozwalała mu tak po prostu się wycofać. Człowiek musiał zapłacić za taką zniewagę, każdy z ataków wymagał solidnego odpłacenia się. Tym razem Mesher nie rzucił się do przodu z kolejnym atakiem. Próbował wstać i nieco zwiększyć dystans. Stanąć w pozycji obronnej i tylnymi nogami mocniej zaprzeć się do podłoże, jednocześnie potężnym rykiem dając przeciwnikowi znać, że jest to walka o wszystko. Jeden z nich będzie musiał uznać wyższość rywala. Goliat nie mógł przegrać z Dawidem, nie tym razem.

Jego planem była próba zablokowania następnego ciosu i wykonanie stosownego kontrataku. Pancerz był mocno uszkodzony, ale jeden cios powinien jeszcze przyjąć bez poważnej szkody dla ciała, w razie kiedy unik nie okaże się wystarczający. to pozwoli uzyskać wystarczająco dużo czasu, żeby złapać przeciwnika. Tym razem ze świadomością, że jego główną bronią nie jest ten kawał żelastwa, a on sam. Chwycenie i przygwożdżenie go do ziemi powinno dać wystarczająco dużo czasu by zadać mu śmiertelny cios.

Mężczyzna na spokojnie podniósł swoją broń, gdy Mesher próbował podnieść się do pionu. Liczne rany i brak prawie połowy Reiatsu zostawiał już na sobie ślady zmęczenia.
-Myślałem, że złamiesz się znacznie szybciej. - powiedział Fullbringer, przerzucając sobie broń z ręki do ręki, podczas gdy Goliat zwiększał dystans między nimi. -Gdybyś był człowiekiem, to może bym cię oszczędził, żeby wiesz... móc liczyć na rewanż. Ale nie mogę ci pozwolić żyć. - dodał. Nie próbował nawet zmniejszyć dystansu. Na spokojnie zrobił krok do przodu i zacisnął chwyt na rękojeści, gdy ta wylądowała w prawej ręce. Później zatrzymał się i wymierzył ostrze w stronę Meshera.
-Overcharge*. - powiedział głośno i wyraźnie. Po czym wokół miecza w dosłownie ułamek sekundy zebrała się aura błyskawic, która równie szybko wystrzeliła w Pustego, nie dając mu nawet chwili na reakcję. Pocisk trafił idealnie w zbroję, która rozpadając się uratowała Goliata przed śmiercią, ale nie całkowicie przed obrażeniami. Hollow ponownie padł na ziemię, powalony potęgą ataku. Wciąż żył... ale na jak długo?

*Overcharge - (z ang.) "Przeciążenie"

[-19 PŻ]

Ten człowiek, najzwyczajniej w świecie, szydził sobie z niego. Ranny Hollow przyjął pozycje obronną, licząc na możliwość skontrowania wymierzonego w niego ataku. Jego wyczekiwanie na cios było jednak bezsensowne. Fullbring tylko czekał na tak wystawionego przeciwnika, wymierzył swoją broń w Mesher, jakby chciał pokazać swoją wyższość. To było jednak przygotowanie do użycia kolejnej umiejętności. Pocisk z błyskawic był niesamowicie szybki, można było uznać, że niemal natychmiastowy. Trafienie, podobnie jak poprzednie z ataków, było niesamowicie silne. Pusty ponownie został powalony, tym razem tracąc swoją zbroję, które ostatkiem możliwości ochroniła swojego właściciela przed śmiercią. Kolejny taki atak trafi prosto w niego, co będzie oznaczać tylko jedno.

Śmierć. Goliat przegrał z Dawidem. Mimo, że jeszcze dychał i sprawa nie była ostatecznie rozwiązana, to rezultat tej walki był oczywisty. Od pierwszego wyprowadzonego uderzania walka szła tylko i wyłącznie w jedną stronę. Duma Hollowa nie pozwalała mu jednak tak po prostu się poddać. Do tej momentu wciąż był przekonany o swojej nieograniczonej potędze. Wielokrotnie odnosił rany, często z powodu swoich błędów lub niedokładności w walce, ale zawsze uważał to za część pojedynku. Tym razem wszystko co umiał zawiodło. Zawsze był przekonany, że jest w stanie wszystkiemu stawić czoła i wygrać nawet najgorsze pojedynki. Teraz jednak czuł coś zupełnie innego.

Uciekaj. Ta myśl wybuchła w nim. Najprymitywniejszy z instynktów, instynkt przetrwania wziął górę nad dumą i pychą. Mesher jak najszybciej starał się zebrać z ziemi i przy pomocy Garganty wrócić do swojego świata. Nie interesowało go nic więcej, po prostu chciał zabrać się z tego miejsca jak najszybciej. To jego ostatnia szansa na rozwiązanie tego pojedynku, w którym on sam nie zostaje zabity. Wszystko inne zawiodło.

Goliat w miarę szybko, jak na swoje rany podniósł się do pionu i otworzył Gargantę.
-Nie licz na to! - rzucił mężczyzna, momentalnie rzucając się w stronę Meshera, lecz po wyładowaniu całej aury błyskawic nie był już taki szybki, więc Pusty dał radę uskoczyć prosto do portalu, unikając w ten sposób śmierci. Goliat był już bezpieczniejszy.


[Akcję przenosimy tutaj:] https://bleach.forumpolish.com/t449p600-wschodnia-pustynia#69355

Shihai

Shihai swobodnie kontynuował swoją podróż, tak jak planował. Przez pierwsze kilka minut poruszał się po ziemi, by później wzbić się w powietrze. Znalezienie pierwszego punktu orientacyjnego nie zajęło mu zbyt wiele czasu, ponieważ w kara kurze nie było wielu drapaczy chmur. W porównaniu z tym co widział we wczorajszym filmie, to miejsce trudno byłoby nazwać metropolią. W Tokiyo było całe mrowie ludzi i na początku pusty nawet próbował ich liczyć podczas oglądania, ale było to niewykonalne. Później w oddali zobaczył również pozostałe i teraz miał pewność, że jego wiedza pokrywa się z rzeczywistą topografią miasta.  Na jego szczęście bądź nie zależy jak na to spojrzeć, nikt ani nic nie przerwało mu podróży w okolice szpitala. Jak na razie nie widział żadnych dusz, pustych, bogów śmierci czy niszczycieli. Przynajmniej nie z powietrza, dlatego musiał wylądować i zbadać teren dokładnie. Jego instynkty podpowiadał mu, że warto byłoby sprawdzić  przestrzeń pod mostami i wiaduktami. W końcu prawdopodobnie sam by się tam ukrył gdyby coś na niego polowało. Kolejne na liście był ciemnej ciasne alejki i stary zniszczony magazyn. Pusty musiał zdecydować, gdzie teraz zamierza się udać, jego szósty zmysł do wykrywania energii duchowej też w żaden sposób mu nie pomógł, wszystko zlewało się w jedno całość.

Trzeba przyznać, że posiadłość Crowleya robiła równie duże wrażenie na zewnątrz. Wielkie domostwo ukryte pośród drzew w lesie wyglądało majestatycznie. Aczkolwiek było łatwe do zlokalizowania dla skrzydlatych istot.
Shihai leciał w stronę Karakury po drodze zauważając kolejne punkty charakterystyczne z mapy. To coraz bardziej utwierdzało go, że mapa to naprawdę super rozwiązanie.
Po drodze nie napotkał, żadnych przeszkód, co było dobrym prognostykiem na najbliższe godziny, ale jak wiadomo wszystko mogło się bardzo dynamicznie zmienić. Nie tracąc czasu wylądował przy moście i starając się ukrywać, aby nie spłoszyć ewentualnej zwierzyny, wyszukiwał dusze do porwania.

Mantikora wylądowała przy moście i powoli ukradkiem próbowała się tam zakraść. Na jego korzyść to był most przęsłowy, który był gęsto podparty kolumnami. Co dawało mu wystarczająco duże obiekty, za którymi może się schować. Również sprzyjała mu pogoda tego dnia było pochmurnie i szaro. Dzięki czemu pod mostem było jeszcze ciemniej i więcej czarnych plam. Po kwadransie przeszukiwań w końcu zobaczył swoją ofiarę. Była to dusza kobiety, która siedziała i szlochała przy jakiś kwiatach. Od razu zaczął skracać ostrożnie dystans jedna przypadkiem zawadził o szklaną pustą butelkę po sake, która upadła i narobiła hałasu. Echo rozeszło się ogromne, kobieta dojrzała ogromnego lwie potwora i rzuciła się do morderczej ucieczki. Niestety Shihai znajdował się za daleko, aby pochwycić ofiarę nim tam ucieknie. Więc rzucił się w pogoń i z każdą sekundą był coraz bliżej swoje ofiary. Niestety ta wbiegła do wielkiej wystającej rury przenikając przez kraty. Jej średnia wynosiła 3 metry wysokości i wypływał z niej mały strumień wody. Pusty musiał coś zrobić, aby pokonać kraty, które uniemożliwiały mu wejście w tunel za przekąską.

Udało mu się namierzyć duszę kobiety, niestety w czasie zakradania się nie zauważył jakiejś butelki, którą strącił i z hukiem stłukła się o twardy beton. Dusza jak rażona piorunem rzuciła się do ucieczki. Niewiele by brakowało aby Shihai ją dopadł, ta jednak umknęła do jakiejś wielkiej rury, przenikając przy tym przez kraty. Mantikora nie posiadała takiej umiejętności. Pusty podszedł do kratki i próbował siłą ją wyrwać, ewentualnie wygiąć przęsła. Jeśli mu się to nie uda to trudno. Nie miał zamiaru od razu korzystać ze swoich skromnych zapasów reiatsu. To nie pierwsza i na pewno nie ostatnia ofiara. Poza tym takie zamknięte przestrzenie mocno ograniczały jego atuty, a on ich wiele w rękawie nie miał. Ruszy na poszukiwania pod kolejne wiadukty.

Mantikora postanowiła przejść do sprawy siłowo. Jednak dobrze wiedziała, że siła fizyczna nie była jej głównym atutem. Pręty składające się w kraty nie były grubsze niż przeciętny kciuk człowieka. Jedna były bardzo gęsto ze sobą splecione, przez co było to dość solidna konstrukcja, a przynajmniej bardziej wytrzymała niż jeżeli byłyby tylko pionowo. Położyła swoje łapy na przeszkodzie i zaczęła się z nimi szarpać na boki raz w jedną stronę raz w druga. Ciągnęła i naciskała swoją masą, wywołując różne napięcia na nich. Po pierwszej minucie wydawało się, że ta szaleńcza walka nie miała większego sensu jednak po chwili udało jej się urwać kilka poprzecznych prętów, gdy się przyjrzała dostrzegła, że metal na spawach był pokryty czerwony nalotem, który strasznie się lepił. Po kolejnej minucie udało jej się spowodować rozgięcie pionowych elementów i spróbować się w cisnąc. Przejście było ciasne i Shihai miał pewne problemy, które wynikały z jego anatomii. Gdyby był zwykłym kotem, już dawno by się przez nie przecisnął jednak on miał na plecach skrzydła, które mu to utrudniały. Nawet maksymalnie złożone i przylegające co chwilę wadziły. Był pochłoniętymi próbami przedostania się, ale nawet pomimo tego udało mu się usłyszeć narastające stukanie o beton. Ktoś ewidentnie się zbliżał i to dość szybko, pusty jednak mógł z odgłosów wywnioskować, że napastnik na bank jest czworonogiem o dość dużym ciężarze. Udało mu się wyswobodzić z uwięzi i rozejrzeć po okolicy. Niczego nie dostrzegał, ale cały czas słyszał go. Dźwięk w kilku chwilach stał się strasznie głośny, a pusty usłyszał jak coś większego od niego huknęło z mostu na piach po jego lewej.

Kraty były grube i początkowo wydawało się, że nie da rady ich sforsować. Jednak pod naporem siły i przykładaniem jej w różne miejsca, powoli dawały się pokonać. Widząc efekty, kontynuował wysiłki i tak bardzo go to pochłonęło, że stracił poczucie czasu. Po chwili zdał sobie sprawę, że to bez sensu i dusza z pewnością już uciekła na tyle daleko, że ciężko będzie ja dopaść. Dotarł jednak do niego jakiś stukot, który coraz bardziej się nasilał, aż swoje apogeum osiągnęło po jego lewej stronie. Instynktownie odskoczył na swoją prawą aby oddalić się od ewentualnego zagrożenia, a potem starał się skryć za jakieś filary, które podtrzymały konstrukcję pod którą się właśnie znajdował. Wyjrzał czujnie zza rogu aby zobaczyć niezidentyfikowany obiekt i zdecydować co dalej.

Mantikora szybko postanowiła się ukryć za jednym z filarów, nie wiedziała co takiego tutaj spadło. Ale nie musiał też już dłużej czekać w niepewności nim wychyliła se za filaru, by zobaczyć kto to taki już usłyszała jego niski chropowaty i zniekształcony głos, brzmiał trochę jak spowolnione nagranie, ale mówił normalny tempem.
-Wyłaź, Wyłaź nie chowaj się koteczku. Przyszedłem się z Tobą pobawić, a później coś zjem.- Shihai miał pewność, że to na pewno nie bóg śmieci czy niszczyciel. Jedyny słuszny tezę, która mógł postawić to, że to jego rodak. Kiedy wyjrzał ukradkiem za filara, dojrzał przy opadający kurzy, że jego przeciwnikiem będzie dziwna istota. Górę miał jakby ludzką, ale dobrze umięśnioną i długie kolce szpiczaste kolce wyrastały mu z pleców. Za to dół ewidentnie należał do jakiegoś koniopodobnego stwora. W dłoni trzymał jedne z wcześniej wspomnianych kolco włóczni. Nim zdołał dokładniej go z ilustrować, tuż obok jego głowy w słup wbiła się ciśnięta włócznia. Mantikora odruchowo cofnęła głowę za przeszkodę i zaczęła ciężej oddychać przez stres. Tylko na moment spuścił wzrok z jego ręki i prawie przypłacił to życiem.
-Znalazłem Cię koteczku.- Latający pusty usłyszał ten chropowaty głos i odgłosy kopyt idących w jego stronę. Przez otoczenie nie mógł dokładnie stwierdzić, od której strony pochodzi jego przeciwniki. Dźwięk bardzo mocno odbijał się od betonowych płyt dookoła.

Usłyszał nienaturalny głos, przynajmniej mógł być pewien że nie jest to quincy czy shinigami. Jednak to i tak nie napawało optymizmem. Jego przeciwnikiem był pobratymiec i to rozumny. Miał dość dziwną budowę, ale na pierwszy rzut oka było widać, że ciężko będzie znaleźć słabe punkty.
Ledwo na chwilę spuścił z niego wzrok i już włócznia wbiła się tuz obok jego głowy. Nie wyglądało to dobrze... Instynkt podpowiadał mu, że należy się wycofać. Rozum z resztą też, nie był to przeciwnik dla niego. Rzucał włócznią z taką siłą, że bez problemu mógłby go trafić gdy będzie w powietrzu. Że też ktoś taki zwrócił uwagę na taką płotkę jak mantykora. Należało jakoś stamtąd czmychnąć. Jako, że akustyka tego miejsca uniemożliwiła mu dokładne zlokalizowanie centaura, zdecydował się wycofać się za kolejne filary, jeszcze bardziej do tyłu. Gdzie potem będzie chciał wznieść się w powietrze na most. Przeciwnik raczej nie miał umiejętności aby zrobić to samo.

Mantikora spanikowała i nie zachował zimnej krwi, na ogół wydawał się bardziej chłodna i wyrachowana. A teraz po prostu w lęku przed śmiercią postanowiła zawierzyć swoje instynktowi i uciec. W ocenie sytuacji przeszkadzała jej echo i mocno bijące serce. Wycofała się jak najszybciej za kolejny filar i przygotowała to zmiany płaszczyzn przemieszczania się. Gdy tylko rozwinęła skrzydła i wzbiła się w powietrze i poczuł palący ból wzdłuż tułowia. Gdy szok minął, spojrzała i zauważyła długą czerwoną szram oraz centaura, który odrywał sobie kolejny szpikulec z pleców. Nie zwlekała dłużej i wzbiła się na most znikając z oczu pustego i opuszczając ten teren. To coś rzucało pieruńsko szybko i mocno tych włóczniami. Na szczęście dla lwa trochę brakowało mu celności i dzięki temu nie został shish kebabem. Gdy już myślał, że może odetchnąć usłyszą mocno przytłumiony, ale daje ten sam głos.
-Chodzi lewek koło drogi, miał cztery nogi, jedną parę skrzydełek i mięsisty kuperek, dam lewkowi wykałaczki i zrobię z niego flaczki.- Monstrum, które go ścigało. Cały czas powtarzało tę rymowankę. Obejrzał się za sobą i ujrzał jak to coś żwawo skacze za nim, a nie biegnie. Teraz faktycznie widział, że dolna część była bardziej podobna do koziej, niż końskiej. Mantikora musiała coś zrobić, ponieważ jej przeciwnika już dobywał kolejnego pocisku. 
-15PŻ

Skurwiel był szybki, i cholernie upierdliwy. Tak jak się tego spodziewał walka z nim byłaby bardzo niebezpieczna. Aczkolwiek chyba będzie musiał zaryzykować bezpośrednie starcie, bo czuł, że trudno będzie mu się wymknąć. Ten nie da za wygraną, będzie go tropić i osłabiać z dystansu aż padnie. Nie miał zamiaru w taki żałosny sposób skończyć swojego żywota. Przynajmniej dowiedział się czegoś o nim. Centaur wyciągał ze swoich pleców kolce, którymi potem ciskał. Z pewnością musiało się to wiązać się z jakimś ograniczeniem może czasowym, a może jeszcze innym, musiał się bliżej temu przyjrzeć. Zwrócił również uwagę na to, która ręką wyciągał kolce. Prawdopodobnie również nią wykonywał rzuty, więc musiała być to jego dominujące kończyna, chociaż istniała szansa że jest oburęczny. Kolejną tajemnicą było to, czy tymi kolcami na plecach potrafił strzelać, jeśli tak to Shihai gdyby chciał zaatakować z tyłu, musiałby bardzo uważać. Będzie musiał zaatakować w odpowiednim momencie - w tej krótkiej chwili pomiędzy rzutami kiedy musi wyciągnąć kolec z pleców. Po tej krótkiej analizie nawet zaczął mu się klarować jakiś plan, być może nawet uda mu się go nim zaskoczyć. Shihai chwilę poczekał, tak jakby udając że się waha. Chciał sprowokować centaura by ten zdecydował się rzucić kolcem, sam zaś chciał w odpowiedniej chwili wzmocnić się reiatsu (+4 szybkość) i runąć w dół zeskakując z mostu. Będąc poza zasięgiem jego wzroku miał zamiar zaprzestać używania energii duchowej by nie ułatwić mu zlokalizowania swojej osoby. A sam wykorzystując pęd wykona beczkę wokół mostu aby wylecieć po jego drugiej strony i zaatakować przeciwnika, który powinien być skierowany w zupełnie innym kierunku. To powinna być jego szansa na atak. Jeśli przeciwnik go nie zauważy to zdecyduje dotrzeć do niego od tyłu i zaatakować z boku wgryzając się w jego bark, dominującej ręki ( którą rzuca). Jeśli uda się go ugryźć to sróbuje również przewrócić go wtedy na bok wzmacniając się dodatkowo reiatsu (+5 siła) W momencie przewracania, ogonem będzie starać się podciąć jego nogi. By potem swoją łapą starać się unieruchomić jego i tak już zranione ramię, a swoje kły wgryźć w jego szyję.

Mantikora postanowiła uciekając, analizować zachowanie przeciwnika. Nie był to głupi pomysł, ponieważ mogła zauważyć kilka przydatnych rzeczy po pierwsze. Centaur trzymał kolcową włócznię w lewy reku. Sposób jego przemieszczania wskazywał, że ma on dużo wspólnego z kozą, która bardziej podskakuje z miejsca na miejsce niż biegnie. Nasunął mu się wniosek, że przy jego rozmiarach taki sposób poruszania się na pewno jest bardziej męczący niż tradycyjny bieg. Dodatkowo utrudniało mu to odrobinę celowanie co świadczyło o dwóch nietrafionych rzutach, które ominęły o pół metra lecącą mantikorę. Małpiszon po prostu wyrywał sobie z pleców kolejne włócznie, a jego gęste kolczaste plecy zaczynał się przerzedzać. W końcu przeszedł do planu, przyspieszył się z markował atak i unikał ciosu chowając się pod mostem. Następnie wykonał beczkę i wyfrunął z drugiej strony. Jego przeciwnika niczego się nie spodziewał, zatem Shihai mógł kontynuować swój plan wbił się w lewy bark rywala i zaczyna się z nim szarpać próbując go obalić. Chimera szybko poczuła jak twarde są mięśnie centaura zatopiła w nim kły, ale tkani stawiał duży obór i penetracja nie była natychmiastowa. Nawet wzmocnieni siły mięśnie nie pozwoliły na zachwianie stabilne pozycji parzystokopytne rywala. Jednak nim lew zdążył przerzucić się na atak szyjny. Musiał zwolnić swój chwyt, ponieważ prawa pieść leciała z duży impetem prosto w jego głowę. Z barku krew spływała strugą, na pewno nie było to małe draśniecie. Ale pytanie, czy udało się Shiahi wbić wystarczając głęboko, aby uszkodzić nerwy.