Ulica

-Skoro tak uważacie-Nie miała powodu, by im nie wierzyć, to i żadnych emocjonalnych ekscesów nie było. Nic tez nie nadchodziło. Może jeszcze tutaj dobiegały. Może jeszcze się coś innego działo. Dobry moment na chwilę wytchnienia. I oddech wreszcie zrobił się u niej stabilny pod koniec ich opowieści.
-Czyli w końcu Adam Schmitt wyzionął ducha. Przynajmniej na to wygląda-Westchnęła cicho. Jedyne co po nim pozostało to wspomnienie które buszowało w jej duszy, ale z jakiegoś powodu się od dłuższego czasu nie odzywało.
-Ważne, że wam nic się nie stało i udało się uratować Vormunda. A... kto wie co by sie stało, gdyby ten cały Unmei go wtedy ode mnie nie odciągnął-Powiedziała już o wiele głośniej. Zaczęła się zastanawiać nad tym wszystkim... i nie podobało jej się to. Jak Adamowi udało się tutaj dostać i przyjąć tą formę? Czy szukał jej? Czy zostając tutaj ściągnęła niebezpieczeństwo na ziemię?
Cóż... jeśli tak, to mógł się jeszcze pojawić tam. Jakby tam została. Czym by sie to mogło skończyć, nie miała pojęcia. A może i tak by się tu pojawił i żerował na ludziach, trudno powiedzieć.
Cóż. Trzeba się było skupić na tym, co mogło nadejść.

-To...-Nie skończyła bo i Aleksander jej przerwał. I miał racje. Zaczynało się robnić tłoczno, i ich cała trójka musiała się zmobilizować. Wywołała łuk i przycelowała. Oddała pierwszy strzał.
Tak jak wcześniej, planowała oddawać po jednym strzale na najbliższy cel, a potem zmienić cel mając nadzieje, że trucizna zrobi swoje. Chyba, że bardzo się któryś zbliży to dobije. Jeden, porządny strzał. Jak będzie mniej porządny to poprawi.
Gorzej, że głosy przybierały na sile. Skrzywiła się, pot wstąpił jej na czoło, i trudno było się jej skoncentrować. I jeszcze...
-Cholera, przestają działać...-Miała na myśli swoje leki. Powinna była chyba wziąć następną dawkę, ale jak w tym zamieszaniu miała o tym pamiętać czy nawet mieć okazje?
Jej podświadomość mówiła jej to, co jej chodziło po głowie od dłuższego czasu. To były umęczone dusze ludzi. Ale puści tez takowymi byli. Nie znała się na tej całej ideologii, ale chyba nie było innego wyjścia?
To dlaczego shinigami... moment...
...coś jej tu nie pasowało...
Nie miała czasu się nad tym zastanawiać. Musiała walczyć o swoje życie. I innych też. Musiała wytrzymać. Znaleźć jakieś cząstki determinacji, złożyć ją w całość, i skierować ją przeciw temu wszystkiego.
"Zamknąć się... wam nic już nie pomoże. STAĆ SPOKOJNIE BYM MOGŁA TRAFIĆ!"

Wyglądało to fatalnie. Pomimo ich starań coraz więcej ich przybywało. Próbowała ciąć ile mogła, ale nie mogła się wyrobić z ostrzałem. Co z tego, że praktycznie cały czas trafiała. Było ich za dużo, a oni mieli za słabą siłę ognia. Jedna, druga, trzecia, siódma... przeszył ją dreszcz gdy usłyszała krzyk dziecka.
Nie miał absolutnie żadnych skrupułów. Ale czy ona by miała bez świadomości, że mogłaby skończyć tak jak on?
Pamiętała co mówiła Schmittowi, gdy ten zapytał ją czy ona coś czuje. Pamiętała aż za dobrze.
I z jakiegoś powodu czuła się z tym bardzo źle.
Słyszała szepty. Słyszała głosy. Cienie, stworzenia. Aż zaczęła się zastanawiać, czy aby na pewno to co robiła było tym, co powinna.
Nie. Jedyne, co by się stało, to narodziny nowego potwora. Żądnego dusz. Poszukującego nowych ofiar. I do tego...
Zastygła na moment, słysząc swój własny głos. Obróciła się i zobaczyła siebie. Zadowoloną. Patrzącą z tym pożałowaniem na wpinające się cholera strzelać! Moment...
CO ON POWIEDZIAŁ?!
-Widzisz ile tego jest?!-Krzyknęła wściekła-Ja już dłużej nie wytrzymam, za dużo tego... za dużo... wwiercają mi się w głowę...-Jęknęła prawie, usiłując odsunąć nieuniknione.
-Będziemy musieli chociaż zawisnąć w górze!-Zaproponowała w przebłysku przytomności-Ale ja się nie utrzymam. Nie z tyloma... musi mi ktoś pomóc
Im było ich więcej, tym słabiej sobie radziła, a panika i strach były coraz bardziej widoczne. Rozbiegany wzrok, bladość. Musieli coś zrobić. Pożrą ją! Albo coś jeszcze gorszego...
W najgorszym przypadku, sama spróbuje unieść się w górę i stanąć na powietrzu. Jak już będą za blisko...
...może za blisko nawet na to. W przedostatnim przebłysku sił...

Tego to i ona się domyśliła. Ale w takiej pozycji to prędzej ich... nie wiedziała już, co chciały zrobić. Najpewniej nawet zignorowałyby towarzyszącą jej dwójkę, tylko poszły od razu do niej.
Może i do tego samego wniosku doszła Sonia, może zareagowała na jej rozpaczliwą sugestię. Chwila moment i znaleźli się w górze. Ona, trzymana, sama próbowała jakoś utrzymać się w powietrzu. Ale czy jej stan na to pozwoli? To było już sprawą dyskusyjną.
Pod nimi stał legion. Kłąb czerwonych, zdeformowanych dusz, w których tylko ona była w stanie dostrzec ludzi. W przenośni i dosłownie. Ledwo zdawała sobie sprawę, że ten efekt mógł być jeszcze bardziej wzmocniony przez jej własną chorobę. Ledwo. Bo nie odbiegało to wiele od prawdy.
Jedyne, czego oni zawinili, to obecność w nieodpowiednim miejscu w nieodpowiednim czasie. I czekała ich śmierć. Nie... kompletne pozbawienie egzystencji, tych resztek świadomości. Chciały tylko przestać czuć strach i samotność. Czuła to.
Po policzkach popłynęły jej łzy. To było zbyt przejmujące i zbyt bliskie. Czuła to całą sobą, a ciało samo reagowało. Próbowała się bronić, ale nie wychodziło to najlepiej. Może faktycznie mogłaby... odkupić swoje winy...
...i co dalej? Sama zamieniłaby się w potwora, który zostałby zniszczony. Nic by nie osiągnęła poza swoją własną zgubą. Jedyne, co można było dla nich zrobić, to oszczędzić dalszych cierpień.
Patrzyła z szeroko otwartymi oczami. Szeptała słowa przeprosin. Raz po razie, raz za razem. Jedyną ostoją rzeczywistości było teraz ramię Sonii, które ściskała jak mogła. Łzy płynęły jej po policzkach.
Niech długo nie cierpią. Niech to się szybko skończy.

Coś było nad nimi. Jakieś urządzenie. Kosmici czy jak? Tyle siedzi w tym gównie i cały czas coś nowego.
Była jak bezwolna lalka. Dlatego też nie stawiała oporu, gdy została pociągnięta przez Sonię na bok. Przyglądała się całej operacji przeprowadzanej przez, mogła się domyślić, innych Quincy z tej organizacji? Jakiej? Nie pamiętała nazwy na ten moment, chociaż powtarzała ją jeszcze parędziesiąt minut temu.
Widziała, jak ten tłum się za nią obrócił. Złapany w pułapkę, następnie wciągany przez ten dziwny konstrukt. Jak patrzyła, to faktycznie przypominało jej to te durne filmy. Ale tu nie było dobrego zakończenia. Głosy znikały. Za to inne wzbierały na sile.
Mogła odpowiedzieć, ale nie miała siły i ochoty. Puściła Sonię, ale bardziej z odruchu. Drżała.
Chciała coś powiedzieć, ale głos jej gdzieś grzązł w gardle. Straciła szansę? Jaka to szansa, gdy byłoby to jedynie zesłanie na nią piekła na ziemi!? Jakie byłoby odkupienie, gdyby jej dusza zostałaby nieodwracalnie zmieniona!?
To była szansa, ale jedynie dla jej pokrętnego umysłu by dopiął swego. Znowu. Nie zmieniało to jednak zbyt wiele.
-Ja...-Szepnęła do siebie. Nie miała siły ani ochoty iść. Chciała usiąść. Tutaj, po prostu przestać myśleć. Ale...
...to nie był sposób do cholery. Musiała być silna, chociaż próbować! Na początek... otrzeć ten zasmarkany ryj...
-...możemy wracać?-Zapytała. Jak sama będzie musiała wracać, to wróci. Trudno. Musiała wziąć chociaż leki i...
...zakopać się i przeczekać, aż jej przejdzie. Cokolwiek to było teraz co przeżywała.

Przyglądała się temu jeszcze przez moment. Poczuła ramię Sonii, usłyszała co mówiła, ale skąd mogła wiedzieć to co sama czuła i widziała? Łatwo jej było tak gadać.
Nastepny kontakt jej ramienia z czyjąś dłonią nie był tak delikatny. Zrobiło się zamieszanie które z początku dość trudno było jej zrozumieć. O co mu chodziło? O czym on gadał? Jak za dużo, co za dużo? Fakt, że trudno jej było sobie przypomnieć co właściwie mówiła dużo mówił o jej stanie. Ale i tak nie trwało to aż tak długo. Zbladła, poczerwieniała, zbladła, a to wszystko w przeciągu paru chwil.
-Ja to, głupia, lubię sobie skomplikować życie...-Chciała mieć wolności, to sobie ją właśnie odebrała. W ten czy inny sposób. Dlaczego właściwie się tak wygadała? Bo tak bardzo chciała pomocy. Bo nie chciała wyjść na wariatkę. Bo, jak zwykle, nie pomyślała jak powinna. Zawsze brakowało jej wyobraźni.
Nie zmieniało to faktu, że mieszankę emocji na jej twarzy trudno było jednoznacznie zinterpretować. Na pewno brakowało w niej zadowolenia i pewności siebie.
-Więc co zamierzasz?-Zapytała. Wiedziała, czego ona nie planowała robić. Opierać się.
...znowu na łasce. Wspomnienia zaczęły napływać.
...w taki sposób. Znowu w tak durny sposób.

...szczerze mówiąc... tak też myślała. Przynajmniej zdawał sobie sprawę co się z nim stanie jak się dowie, że świadomie nie wykonał rozkazu. Albo co się stanie z nią, gdy wpadnie w ich ręce. Przepadnie.
I nie było planu. Cóż, byłoby naiwnym sądzić, że będzie. Musiałą się skupić. Tyle łaziła po tym mieście, że powinna znać jakieś kąty, w których mogłaby się schronić. Ale nigdy nie ukrywała się przed zorganizowaną organizacją łowców, którzy mogą wyczuć jej obecność w powietrzu.
To było pewnego rodzaju utrudnienie.
Obrzeża są o tyle niebezpieczne, że jest stara świątynia którą opiekowała się jej matka. Mogą szukać po okolicy. Również jest wiele różnych...
...to było trochę ryzykowne, bo znali to miejsce. Z drugiej strony, jak mogliby ją powiązać?
Gadał o tym swobodnie, więc musiał wyłączyć komunikacje.
-Na obrzeżach jest ta grota po tym pustym, co wykorzystywał ludzi do przynoszenia mu dusz. Albo... mam inny pomysł, ale to trzy godziny pieszo za miastem. Też jaskinia, ale bardziej neutralna-Rzuciła pierwszymi z brzegu pomysłami. To pierwsze było trochę niepewne, czy ktoś nie skojarzy, a to drugie za daleko. Ale w centrum ją wyśledzą.
Cóż. Jej wiedza co do takich miejsc była... cóż. Jak są miejsca dobre do krycia, to z założenia są dobrze ukryte.

Przynajmniej jeden dobry pomysł z jej strony dzisiaj. Tylko czy WAH!
...ta perspektywa była dziwna, ale nawet nie zdążyła za bardzo o tym pomyśleć. Musiała przecież mu pokazać w którą stronę do tego miejsca! Szybko się rozejrzała, zorientowała w strukturze miasta, i pokazała w którą stronę powinni się kierować. Głównie po punktach charakterystycznych, które mogła ujrzeć z tego miejsca.
Dobrze chociaż, że była przyzwyczajona do tego. Pęd powietrza tylko ją smagał po twarzy, ale mogło być o wiele gorzej. Mógł ją faktycznie odstawić tam.
Zastanawiało ją to właśnie. Jak i parę innych rzeczy. Dopiero jak przystanęli (Ishifone była pod sporym wrażeniem jego umiejętności i kondycji) miała okazje to zrobić. Jak i poinformować go o paru rzeczach.
-W napływie paniki powiedziałam, że słyszę co te stwory mówią, że ciągną do mnie, oraz że wiem czym był ten słup energii. Nie chciałam, by mnie odstawili z kwitkiem. Bałam się co by się stało, gdyby...-Popatrzyła na niego. Mówić, nie mówić? Już raz za dużo napaplała.
-...dlaczego właściwie to robisz? Jak się zamierzasz z tego wytłumaczyć?-Jak czekała na to, by złapał oddech, to równie dobrze mogła zadać mu parę pytań.

Skrzywiła się. Cholera jasna... chcąc nie chcąc, zaczęła żałować swojej decyzji. Prawda, możliwe, że biegałaby tu ta bestia i zabijała. Ale równie dobrze mogła za nią tutaj dotrzeć. A gdyby tam została... mieli racje.
Pokręciła głową. On też miał racje. Nie da się tego zmienić, a powody dalej były w mocy. Ale był problem.
-Nie mam z nim kontaktu. Wątpię, by się mną interesował-Podsumowała niechętnie. A nawet jeśli, to w niezbyt dobrym świetle. Powrót tam też nie byłby pewnie zbyt mile widziany.
Jak tak dalej pójdzie, to najbardziej przyjaznym jej środowiskiem będzie Hueco Mundo. Gdzie się podziała jej umiejętność ustawienia w życiu?
Zdaje się, że w momencie posłuchania Aleksandra. Na co zwrócił uwagę.
-Ostrzegałeś, a ja zrobiłam swoje. Zawsze robiłam swoje, i ponosiłam tego konsekwencje. Nie masz sobie tu do zarzucenia-Westchnęła ciężko, i równie przytłoczona popatrzyła na niego-Za to jak Tobie się coś stanie, to ja będę mieć. No i Sonia mnie zabije, zanim ta banda będzie mieć okazje zrobić cokolwiek planują ze mną zrobić...
...
...
już chyba wolałaby, by to ona oberwała niż on. Z jakiegoś powodu.
-...jak się niby z tego wytłumaczysz? Co, że Ci uciekłam i mnie szukałeś przez ten czas?-Zapytała, niby rzucając propozycją, która... no. Jednak była słaba.

-Niezbyt. Nigdy nie byłam kontaktowa-Zacisnęła wargi. Kto jej niby pomoże, ten dzieciak z miasta? Trzy godziny pieszo, dobre sobie. I jeszcze przedzieranie się przez haszcze. Miała problem. Bardzo duży problem. Była zmęczona i głodna, i pewnie brakowało jej żywności. Ale jakoś będzie musiała sobie poradzić.
Ciekawe tylko jak. Myślała i myślała, ale było z tym ciężko. Nigdy nie zabiegała specjalnie o jakieś kontakty międzyludzkie, i się to trochę teraz mściło.
W kieszeni ukradkiem wyłączyła komórkę. Na wszelki wypadek.
-...nie wygląda to dobrze-Wyraz twarzy wyrażający zupełnie nic-Co konkretnie mi zrobią jak mnie złapią?
Jak sie dowie... to chyba będzie czas, by w końcu się ruszyć.

Posłuchała. Brzmiało uroczo. Bardzo. Z jej potrzebami i dolegliwościami włącznie. Zachwycona nie była, ale z drugiej strony wielki szok też jej minął
-Znowu to samo...-Mruknęła do siebie gderliwie. Przekrzywiła głową na bok, kładąc dłoń na karku-Jeszcze jak mi powiesz, że głodzą, to będę mieć deja vu... chyba nienajlepiej to o mnie świadczy, skoro znowu mi coś takiego grozi...-Mówiąc to głośno pomruczała trochę głośniej. Brak porządnego posiłku od rana dawał o sobie znać. Dobrze, że z dwojga złego tylko to.
-Postaram się-Zadeklarowała, będąc gotową i do marszu, i do skoków Hirenkyaku jeżeli na takie coś się zdecyduje. Wtedy się będzie wzmacniać, tak, jak wcześniej (5 wytrzymałości). Mogła przynajmniej nakierowywać. Rozejrzała się, przypominając sobie okolice i ścieżki. Jak się zorientowała, to wskazała kierunek.

Almagest

Kruk poruszał się wolno, acz z majestatem. Nie śpieszyło mu się w przeciwieństwie do istot śmiertelnych. Wiedziony intuicją przylgnął do okna jednego z mieszkań. Widziany przez szybę zmęczony człowiek pracy nie zainteresował bóstwo. Odbił się od ściany i wzniósł piętro wyżej, gdzie czekało na niego coś nowego. Nie osoba siedząca przed monitorem, a to co się na nim wyświetlało. Almagest przeniknął do środka pokoju i rozejrzał się po nim.

Almagest

[Może się kruk będzie kontynuował. Zamrożony 09.01.2019.]

~Aaron Williams 01~


Ulice były prawie puste o tej porze. Co jakiś czas przejeżdżał jakiś samochód lub motor, lecz przechodniów praktycznie żadnych, a jeśli już to sprawiali wrażenie zaprogramowanej sztucznej inteligencji, zmierzającej z punktu A do punktu B. Nieprzytomny wzrok, skoncentrowany jedynie na tym by na nikogo nie wpaść, ubrani w garnitury, z aktówkami w ręce. Niektórzy truchtali, inni na spokojnie szli, lecz w ciszy i z niczego nie przedstawiającym wyrazem twarzy.
Bar, czyli cel Aarona znajdował się dokładnie w linii prostej od wejścia do klatki, lecz najbliższe przejście dla pieszych, było jakieś dwadzieścia metrów stąd. Zaraz obok znajdował się hotel kapsułkowy i sklep z mangą, a jeszcze dalej mały dyskont żywnościowy.

Aaron mieszkał w Japonii już ponad miesiąc, wiedział że mieszkają w mieście osoby które w pośpiechu do pracy jadą na złamanie karku,
ignorując wszelkie możliwe zasady panujące na drodze, dlatego bezprecedensowo podszedł do zebry, rozglądając się za siebie i do góry co jakiś czas.
Williams nie wiedział dlaczego, ale czuł się jakby bez chwili wytchnienia czyjeś oczy były w niego wpatrzone, czuł się tak, jakby prywatność przestała dla niego istnieć, po chwili od wyjścia z domu.
Kanadyjczyk po dokładnym rozglądnięciu się przy przejściu dla pieszych pośpieszył do baru, myśląc już o tym co wrzuci na ząb. Po przejściu przez ulicę otworzył drzwi baru.

Brak świateł i pośpiech dały o sobie znać Williamsowi, prawie w najbrutalniejszy możliwy sposób - niewiele brakowało, żeby czarne Suzuki trąciło jego biodro, wywracając nim jak bębnem pralki. Instynkty i refleks Aarona zadziałały podświadomie, przyspieszając jego krok, unikając parszywego losu. Dalej kroki prowadziły już tylko do baru Sushi, którego drzwi otworzył mu jakiś mężczyzna, wychodzący z lokalu...


[Akcję przenosimy tutaj:] https://bleach.forumpolish.com/t2050-sushi-bar#67242

~Aaron Williams 01~

Drzwi zaprowadziły Kanadyjczyka na wąskie, boczne uliczki, biegnące między budynkami. Ta jedna, na której właśnie wylądował była szeroka na tyle, by wjechała tu ciężarówka z towarem. Tym razem była jednak zupełnie pusta. Po prawej i lewej było mnóstwo węższych uliczek, prowadzących na główną, przy której znajduje się budynek Aarona.