Główna sala

Przez całą tą ankietę Kabuto zdołał już zapomnieć obok kogo siedział. Znał braci naprawdę krótko, ale wiedział, że nie usiedzą spokojnie tych paru chwil.
"Założę się, że przez sen też ze sobą rozmawiają..." - rzucił do siebie w myślach, nadal z zamkniętymi oczami. Przez chwilę miał ochotę udawać, że śpi, ale przecież nawet Haruo by w to nie uwierzył. "No dobra, Hisagi..." - dodał, ponownie w myślach. Chyba pierwszy raz zwrócił się do samego siebie w trzeciej osobie. Otworzył wreszcie oczy i odwrócił się w stronę współlokatora.
-A możesz mieć jakiekolwiek warunki życia, jak nie ma pokoju? Albo bezpieczeństwa? - rzucił szeptem -Pewnie możesz, ale będą i tak kiepskie... - dodał.

Ryutaro rozejrzał się dookoła i zauważył, iż większość studentów wciąż pisała odpowiedzi w swoich kwestionariuszach. Co oni tam za elaboraty pisali? Powinno być krótko i na temat. Niemniej jednak, Tensai starał się nie zdradzać ze swoim zniecierpliwieniem, zwłaszcza, że był zainteresowany, co też będzie się działo później, jak będzie wyglądała reszta tego spotkania.
W tym momencie ktoś wyrwał go z zamyślenia. Była to dziewczyna siedząca po jego prawicy. Wyglądała jakby pochodziła z jakiegoś arystokratycznego rodu, co w żaden sposób nie imponowało mężczyźnie.
- Niezbyt. Skup się na swojej ankiecie. - powiedział do niej chłodnym tonem. Zwłaszcza iż nie zaobserwował niczego, co świadczyłoby o tym, że dziewczyna powiedziała to w żartach. Widocznie faktycznie chciała go zrugać za niezbyt schludny charakter pisma. Cóż, kaligrafia nigdy nie była w jakimkolwiek stopniu ważna dla Ryutaro. On potrzebował innych umiejętności, by przetrwać. Co więcej, dużo osób mieszkających w Rukongai w ogóle nie umiało pisać. Czego ona się spodziewała? Że ludzie tam nie mają ważniejszych rzeczy do roboty niż marnowanie czasu na kaligrafię?
Całe wzburzenie mężczyzna przeżywał we własnej głowie, nie uzewnętrzniając tych emocji. Bo i nie było sensu.
Raz jeszcze sprawdził, że jego ankieta była odłożona pismem do dołu, by nikt nie mógł tego przeczytać.

Na sali wciąż było słychać nerwowe skrobanie przyborów do pisania o kartki. Wyglądało na to, że był jeszcze czas na dalsze prowadzenie konwersacji. Rozmówcy naszej dwójki zamierzali skorzystać z tej świetnej okazji.

[Nadpatrz]

Haruo chwilę milczał. Wyszło na to, jednak że tylko się zastanawiał, bo po chwili stwierdził:
- Słusznie, racja. To warunki jako trzecie. - Na tej konkluzji postanowił, jednak nie zakończyć. - Ale w takim razie co ważniejsze? Pokój czy bezpieczeństwo? Jak myślisz? Mnie się wydaje, że jedno z drugiego wynika. - Stwierdził dość otwarcie. Przy okazji Kabuto zorientował się, że ta rozmowa jest inspiracją nie tylko dla niego. Siedzący miejsce dalej Haruki też przestał pisać i wychylał się w ich stronę, żeby jak najlepiej słyszeć o czym mówią.

[Ryutaro]

Dziewczyna prychnęła z oburzeniem.
- Pff... Już dawno skończyłam. - Tu teatralnie kiwnęła ręką. - Nie wiem co im tak długo zajmuje. Kompletna strata czasu. Może nie idzie im pisanie? Albo myślenie. - Zdać by się mogło, że słowa te kieruje do siebie, a nie do Ryutaro gdyby nie to, że potem znowu spojrzała na niego chłodnym spojrzeniem dużych oczu. Tensai mógł stwierdzić, że pomimo nieco chłopięcego stylu uczesania to ta mogła uchodzić nawet za urodziwą, choć nie piękność.
- Jak myślisz? Które to? - Zdecydowała się włączyć go w dywagację na temat powodów przedłużania się czasu ankiety.
----------------------------------
Całkiem ładnie wypełniliście ankietki, a ja dostałem podwyżkę także niech Wam będzie - +1 do inta oboje

Kiedy Haruo zamilkł, Kabuto ponownie odwrócił twarz, odchylił głowę i zamknął oczy. Może wreszcie będzie miał chwilę spokoju do czasu gdy Shinigami zdecydują się na drugą część apelu. Teraz może w spokoju odetchnąć... a nie. Współlokator ponownie zaczął mieć jakieś wątpliwości co do ankiety. Jak to było? Szczerze i wyczerpująco? Kabuto gdzieś w tym zdaniu brakowało "samodzielnie", ale nie był w stanie dokładnie wskazać, gdzie to słowo miałoby tam wystąpić. A może go tam nie było? Niemniej chłopak westchnął tylko i wrócił do tradycyjnej pozycji siedzącej, twarzą do braci, pochylając się lekko w ich kierunku. Kątem oka zauważył wychylającego się Harukiego, z którym tylko wymienił się nic nie znaczącym spojrzeniem.
-To logiczne. - zaczął, nie wierząc ile słów zamierzał właśnie wypowiedzieć. -Pokój oznacza brak konfliktów takich jak wojna domowa. Czy może być wtedy bezpiecznie? Nie. - powiedział, cały czas trzymając się szeptu. -Bezpieczeństwo to z kolei stan w którym nie ma zagrożenia. Bez pokoju nie ma bezpieczeństwa, ale w trakcie pokoju też może go nie być. Więc najpierw trzeba wyeliminować większe zagrożenia - gwarantując pokój, a dopiero potem zabierać się za te mniejsze - gwarantując bezpieczeństwo. - mówiąc to, zaczął się prostować. Miał nadzieję, że było to wystarczająco wyczerpujące wyjaśnienie oraz, że ta mała iskierka myśli rozpali w nich trochę więcej samodzielnego dochodzenia do wniosków. Poza tym to jest ankieta - tu z definicji nie ma złych odpowiedzi, są tylko opinie i punkty widzenia.
-A teraz róbmy samodzielnie. - wyszeptał, ponownie się nachylając. -Nie wiadomo jak spodoba im się współpraca. - dodał, wskazując wzrokiem Sekine-sensei i pozostałych, będących tam Shinigami. Swoją drogą, ciekawe czy ten z Miedzianej Czary gdzieś tu był.
"To pewnie przypadek..." - pomyślał, gdy omiatał salę w poszukiwaniu Shinigami, którego wypatrzył na popijawie. W szczególności przyjrzał się widocznym dla niego kątom sali, bądź w miejscach w których ktoś kto wtapia się w tło mógłby się... wtopić. Może niekoniecznie tłum uczniów, ale sufit? Pewnie byłby na tyle sprawny fizycznie by tam się znaleźć. Choć przebywanie w jakimś zakamarku dawało mu przewagę szerokiego pola widzenia. Mógł łatwo omieść całą salę pojedynczym spojrzeniem...

Ryutaro sądził, że miał już problem z głowy, gdy dziewczyna siedząca obok niego odezwała się ponownie. On chciał jedynie w spokoju przeżyć do końca tego rozpoczęcia roku, a następnie udać się na zasłużoną drzemkę. Ryutaro miał bowiem w zwyczaju udawać się na popołudniowe drzemki, po których wstawał i szedł trenować. Uważał, że taka godzina dziennie na odpoczynek była zbawienna zarówno dla ciała, jak i dla zdrowia psychicznego każdego człowieka. Z żalem stwierdzał, że mało kto praktykował ten zwyczaj.
Wzruszył więc ramionami na słowa kobiety.
- Nie wiem, może oba. A może żadne, ciężko ocenić nie znając tych ludzi. - odpowiedział do niej, a następnie zerknął dyskretnie na swoją rozmówczynię. Była dosyć urodziwa, chociaż daleko jej było do klasycznego pojęcia piękna. Coś jednak w sobie miała.
- A ty co sądzisz na ten temat? - zapytał. Skoro i tak został wciągnięty w tę konwersację, to nie zamierzał być jedyną przesłuchiwaną stroną.

[Nadpatrz]

Przeprowadził solidną przemowę dedukcyjną na temat tego jakie to odpowiedzi zaznaczyć powinien jego współlokator. Wyglądało, jednak że przekonał Haruo na tyle, że ten skinął głową ze zrozumieniem, poklepał go po ramieniu z wdzięcznością i... Odwrócił się do niego plecami. Zwrócił się, bowiem do brata i chyba relacjonował mu to co w dwójkę wymyślili na rozwiązanie problemu. Był tym tak zajęty, że de facto Hisagi nie musiał nawet mówić swej kolejnej kwestii.

[Ryutaro]

- Nudna odpowiedź. - Stwierdziła bez wahania dziewczyna. Swej, jednak odpowiedzi nie udzieliła. Wlepiła spore zamiast w Ryutaro to w to co działo się na głównej części sali. Shinigami znowu zaczęli się kotłować.
- Oho... Chyba udało im się obudzić starucha. - Zapytała, tym razem chyba serio mówiła to do siebie.

[Wszyscy]

Shinigami znaleźli się w stanie poruszenia. Krzątali się, aż w końcu ustawili się w rzędy po obu stronach mównicy. Na te nagle wpadł starszy mężczyzna. Wyglądał emmm... Niecodziennie. Z jednej strony prosty strój Shinigami, bez żadnych upiększeń, równo przystrzyżona broda i wąsy, z drugiej włosy koloru jadowitej zieleni. No i jeszcze to przywitanie...
- Czołem pierwszoroczni! - Zawołał kiwając do nich ręką nad głową. - Nazywam się Fugunaga Matsudaira i jako dyrektor jestem ojcem rodziny zwanej Akademią Shinto. To co musicie wiedzieć na samym początku to to, że jak w dobrej rodzinie pomagamy tu sobie. Właśnie PO-MA-GA-MY. Akademia zrobi wszystko co może, aby Wam pomóc w przygotowaniu do wstąpienia na ścieżkę Shinigami. Dostarczy Wam źródła wiedzy, najlepszych nauczycieli oraz warunki do nauki. To, jednak tylko Wy zadecydujecie czy z tej pomocy skorzystacie czy ją odtrącicie. Weźcie to sobie do serca albowiem... - Tu dyrektor przerwał. Chyba właśnie zorientował się, że część adeptów nadal była zajęta swoimi ankietami. - EJ! Są rzeczy ważniejsze, niż te parę pytań. No dalej, dalej zbieramy kwestionariusze, koniec tego! - No i Shinigami rzeczywiście ruszyli do kolejnych rzędów po prace studentów.

Z jednej strony ulżyło Kabuto, gdy Haruo się od niego odwrócił. Nie musiał marnować śliny ani oddechu na tłumaczenie banałów komuś, komu chyba nie chce się myśleć bardziej niż jemu samemu. Hisagi prawie pomyślał, że może stracić tytuł "Najbardziej Leniwego Człowieka w Rukonie", ale nawet jeśli, to niespecjalnie by go to obchodziło. W szczególności, że jego aktywność w dniu dzisiejszym jest większa niż mógłby się spodziewać...
Z drugiej strony trochę go to zirytowało. Tak bardzo chcieli z nim rozmawiać wczoraj, a teraz zbywają go, zanim dokończy to co ma do powiedzenia. Może zamiast leniwi umysłowo są po prostu niezdecydowani jak szlachcianki. Albo mają koncentrację złotej rybki. Wszystko to jednak teorie, które wymagałaby tygodni testowania, żeby mieć pewność... Więc odpada. Zresztą to i tak nie ma znaczenia. Problem rozwiązany, można znów odchylić się i zamknąć oczy. Hisagi stracił już nawet chęć poszukiwania Shinigami z popijawy. Pora się troszeczkę zrelaksować...
I wtedy właśnie głos zabrał dyrektor. Kabuto nie otworzył jednak oczu i nie wyprostował się do tradycyjnej pozycji siedzącej. Zmarszczył tylko brwi, dalej próbując się relaksować. Chcąc nie chcąc przysłuchiwał się wypowiedzi staruszka i szczerze był zawiedziony jak oczywista była. "Akademia to wielka rodzina, wielka szansa, najlepsi nauczyciele bla bla bla". Aż nie chciało się tego rejestrować w głowie, choć zgadzał się z dyrektorem w jednej kwestii - są ważniejsze rzeczy niż te ankiety. Na tę myśl Kabuto uśmiechnął się pod nosem.

Ryutaro nie miał najmniejszej ochoty na dalszą rozmowę ze szlachcianką, także był zadowolony, gdy ta się wreszcie odczepiła od niego. Niech uzna go za nudnego, niech uzna go za głupiego. Jemu to nie robiło różnicy. Nie przyszedł tutaj, by zawierać nie wiadomo jakie znajomości, a już z pewnością nie zamierzał się podlizywać bogatej paniusi, która nie wiedziała co to ciężka praca. Która nie wiedziała, co to znaczyło zasypiać z pustym brzuchem, w strachu o własne życie.
Wtem odezwał się starszy shinigami, który przedstawił się jako dyrektor tej akademii. Tensai spojrzał na niego i zdziwił się ekscentrycznym wyglądem. Spodziewał się raczej szacownego, starszego Pana o nienagannym wyglądzie i manierach. Zamiast tego zauważył zdziwaczałego starca, który zaczął prawić morały o rodzinie, o wzajemnej pomocy i tak dalej. Ryutaro nie chciał się zgodzić z jego słowami, gdyż jego jedyna rodzina roztrzaskała się o dno kanionu wiele lat temu. Teraz miał przyjaciół, ale nie łączyły go z nimi takie więzi jak ze swoją bandą.
Posłusznie przekazał swoją ankietę zbierającemu je shinigami, po czym wytężył całe swoje skupienie, by wysłuchać przemówienia. A wszystko zapowiadało, że owo przemówienie będzie długie i nudne.

[Oboje]

Pomimo obaw przemowa dyrektora nie trwała już długo. Powiedział jeszcze o tym jak istotnym w Akademii jest poszanowanie tradycji, zasad, nauczycieli i samych siebie wzajemnie.
- A teraz nie zawracam Wam już głowy. Oddaje Was w mięciutkie dłoni Misy-chan. Miłego! - A następnie pacnął się w głowę, a następnie mocno pstryknął palcami. - Zapomniałbym, Wasze plany! - Wówczas dostrzegli, że z tyłu kartki z ich przydziałem do grupy pojawiła się tabelka z planem zajęć.

Spoiler:

Wyglądało na to, że za wiele czasu na odpoczynek nie będzie. Zajęcia miały odbywać się od poniedziałku do piątku, od godzin rannych do wieczornych. Tylko piątek i sobota były w miarę spokojniejsze, krótsze o dwie godziny. Jedynym dniem wolnym przewidzianym w tygodniu była niedziela. Niemniej faktycznie dyrektor zszedł ze sceny i zaraz zniknął za drzwiami. Jego miejsce zajęła dość drobna blondynka, z włosami sięgającymi do ramion i błękitnymi oczyma. Jej postawa zdawała się nie sprawiać wielkiej pewności siebie, ale może to tylko pozór.
- Dzień dobry studenci. Nazywam się Ayano Misa i jestem Shinigami z V oddziału. Jak być może część Was wie zajmujemy się właśnie edukacją. Zostałam przydzielona do Waszego roku jako opiekunka. Możecie przychodzić do mnie z wszelkimi zapytaniami czy problemami, również ja oprowadzę Was za moment po terenie akademii. - Powiedziała mówiąc głosem być może nieco za cichym (zwłaszcza dla siedzącego z tyłu Kabuto), acz z pewnością łagodnym i przyjemnym dla ucha. - Nim, jednak ruszymy. Czy ktoś już teraz ma do mnie jakieś pytania? Jeśli tak to śmiało. - Rzekła uśmiechając się ciepło. Miała ładne, równe, białe zęby.

Ryutaro był mile zaskoczony, że przemowa nie trwał jednak całymi godzinami, w trakcie których wszyscy z tutaj obecnych umarliby z nudów. Byłą nudna, ale za to zwięzła. Gdy mężczyzna dostrzegł plan lekcji, to zmarszczył czoło. Nie przewidziano zbyt wiele czasu wolnego. Widocznie tylko w niedziele będzie miał czas, by wpaść do Rukongai w odwiedziny do Riki i całej reszty przyjaciół.
Jeśli w ogóle będzie miał na to siłę, oczywiście.
Niemniej jednak, będzie musiał na własnej skórze przekonać się, czy nauka w tej akademii będzie dla niego męcząca czy raczej będzie przyjemnością. Kto wie?
Wtedy wyszła drobna kobieta, która z pewnością nie emanowała pewnością siebie. Wydawała się być cicha i nieśmiała, aczkolwiek, dla Ryutaro, dosyć atrakcyjna. Jak się okazało, było ich opiekunką. Ciekawe jak zamierzała wyegzekwować spokój, wśród tych, którzy będą rozrabiać?
Gdy padło ostatnie pytanie, to Tensai, ku własnemu zdziwieniu, podniósł rękę.
- Jak się ma sytuacja z przydziałem do oddziałów? Będzie to dokonane odgórnie, czy będziemy mogli sobie wybrać interesujący nas oddział? I kiedy to nastąpi? Po zakończeniu Akademii czy można już liczyć wcześniej na jakieś przecieki? - zapytał, a jego stosunkowo niski głos powędrował przez całą salę i był doskonale słyszalny dla każdego człowieka znajdującego się w tym pomieszczeniu.

Nudy na pudy i starcze gadanie. Słowem Kabuto nie wiele mylił się co do tego jak będzie wyglądała przemowa. Gdyby miała się ciągnąć godzinami z pewnością zasnąłby tu i teraz, zresztą jak większość tu obecnych. Na szczęście miejsce dyrektora zamieniła legalna blondynka, która mówiła coś o opiekowaniu się. Mówiła dosyć cicho, więc Kabuto kompletnie zignorował to co mówiła. Zamiast tego postanowił solidnie przyjrzeć się planowi lekcji. Bądźmy szczerzy, prawdopodobnie i tak było to lepsze zajęcie.
Uśmiechnął się na myśl, że jego atletyczna sylwetka nie będzie wystawiona na próbę tak od razu - w poniedziałek są głównie zajęcia teoretyczne. Zresztą w większość dni tak to wyglądało. Na przykład we wtorek, czwartek i sobotę w planie była tylko i wyłącznie teoria, nie licząc Kidou. Słowem: nie będzie tak źle jak się spodziewał. I wtedy do niego dotarło - skoro Shinigami to żołnierze i jest tak niewiele zajęć fizycznych w stosunku do teoretycznych, to muszą być pewnie piekłem na ziemi. Kabuto pewnie wypluje płuca razem z własnymi genitaliami. Na samą myśl chłopak mocno westchnął i ponownie oparł się o własne siedzenie. Lepiej nie napawać się negatywnie już na dobę przed zajęciami. Postanowił zamiast tego odpłynąć myślami w jakieś spokojniejsze miejsce. Kompletnie przy tym ignorując co się dzieje na sali.

Kabuto postanowił okazać swej opiekunce jak bardzo ma wywalone na to co ona mówi. Ryutaro postanowił być bardziej sumienny i zaangażowany. Nie tylko uważnie słuchał, ale również zadał pytanie. Jak się okazało jako jeden z pierwszych.
- Przez pierwsze trzy lata studenci akademii odbywają zajęcia ogólne. Na czwartym roku wybrać mogą przedmioty, które będą ich specjalizowały w kierunku poszczególnych oddziałów. Wybór oddziału następuje po zdaniu egzaminów. Naturalnie poprzedzony jest on konsultacjami. - Odpowiedziała w dość szeroki sposób chyba ucieszona, że dostała jakieś merytoryczne pytanie. W końcu wszyscy mogli postępować jak Hisagi albo zapytać o coś durnego jak np. "czy można otworzyć okno?". Po tym padło jeszcze kilka pytań. Dotyczyły nauczycieli, przy których pani Ayano starała się unikać konkretów, a także układu akademii, który jak się okazało mieli zaraz sami zobaczyć. Oto po ostatnim pytaniu opiekunka nakazała im się zebrać i udać na wycieczkę razem z nią, na obchód po terenach placówki edukacyjnej.

----------------------------------------
dalej piszemy tutaj: stołówka

Tetsuya

Sama akademia też mogła imponować. Kawał wielkiego, kilkupiętrowego budynku przykrytego czterospadzistymi dachami. To wszystko wykonane z specjalnego kamienia, z jedynie niektórymi elementami drewnianymi. Z kolei na szczycie dachówka. Słowem same rzeczy w Rukongai spotykane dość rzadko. Zastosowano tu też inne elementy zwiększające wygodę z korzystania z budynku, jak np. szkło w oknach. Po wejściu do środka okazało się, że wyzwanie w postaci znalezienia auli również nie należało do tych górnolotnych. W rzeczywistości była ona główną, reprezentacyjną salą całego przybytku i umieszczona została centralnie. Do niej prowadziły spore, dwuramienne drzwi, w których stała dwójka Shinigami - mężczyzna i kobieta. Z czego ten pierwszy trzymał w rękach jakąś kartkę. Obok stał stolik, na którym zamieszczone były koperty. Prawdę powiedziawszy wyglądali na dość znudzonych. Zdaje się, że niewielu z studentów dotarło już na teatr pierwszego przedstawienia na studiach.

Można powiedzieć, że Tetsuya był wręcz przytłoczony całym tym wszechobecnym przepychem. Wiedział dokąd się udaje i czego się mniej więcej spodziewać... Ale spodziewać się, a zobaczyć na własne oczy to zupełnie dwie różne sprawy. Mimo że starał się kontrolować przy Konjim, by nie wyjść na zbyt wielkiego dzikusa, to i tak momentami łapał samego siebie na zbyt intensywnym wpatrywaniu się w mijane obiekty, które najmocniej przykuwały jego uwagę.
Kiedy w końcu dotarli do auli i prowadzacych do nich drzwi, chłopak zaraz zatrzymał się by przyjrzeć się shinigami. W bezpiecznej odległości, chociaż jeśli tylko któreś z nich zwróciło na niego swoją uwagę, od razu był gotowy pozdrowić ich ukłonem.
- Chyba na razie nie wpuszczają... - rzucił do kolegi nieco przyciszonym głosem, jednocześnie rozglądając się, czy ktoś jeszcze, oprócz nich, przyszedł wcześniej.

Koji uważnie spojrzał na dwójkę stojących Shinigami.
- Faktycznie na zarobionych nie wyglądają... - Powiedział drapiąc się po głowie. Po tym spojrzał na zegar stojący w korytarzu. - Z drugiej strony jesteśmy bardzo wcześnie. Co szkodzi spytać? - Zdaje się, że było to pytanie retoryczne, bo chłopak z pierwszego okręgu nie czekając na odpowiedź ruszył przed siebie w stronę wejścia do sali.
- Dzień dobry. Czy już można? - Zapytał uprzednio grzecznie się kłaniając. To wprawiło mężczyznę w takie zaskoczenie, jakby wybudził go z drzemki. Niemal wypuścił z rąk trzymany przedmiot. - Ohh, którą mamy godzinę? Wcześnie, wcześnie... - Wymamrotał nieco skołowany. Bardziej trzeźwy umysł miała kobieta, która uśmiechnęła się ciepło i powiedziała:
- Oczywiście, jednak przyjdzie Wam trochę poczekać. Podajcie imię i nazwisko, otrzymacie numer zajmowanego miejsca oraz kopertę, ale proszę nie otwierajcie jej dopóki nie zostanie Wam to wskazane. - No i zaczęła się weryfikacja. Koji poszedł na pierwszy ogień. Po podaniu personaliów okazało się, że mężczyzna Shinigami trzyma w ręce listę, na której odhaczył chłopaka i wręczył mu list. Podobnie było z Tetsuyą. W końcu weszli do środka, gdzie okazało się, że rzeczywiście wiało pustkami. Efekt pomnażał rozmiar głownej sali, która była faktycznie przepastna. Już samo miejsce dla prowadzącego było duże, a dalej schodkowo rosły ławy z miejscami dla studentów... Dziesiątek studentów. Okazało się, że byli pierwsi, jednak mimo tego los nie przydzielił ich obok siebie. Gdy Koji miał swoje miejsce w drugiej połowie sali, to Kurogiriemu przypadło siedzenie bliżej wykładowców, choć wciąż parę rzędów od pierwszego.
-------------------------------------------------------------
Przyspieszmy nieco. Opisz mi co porabiasz na apelu, co planujesz po nim do popołudnia i czy planujesz iść na integracje

Tetsuyi było nieco nie w smak, że został rozdzielony z kolegą. Chociaż starał się tego nie pokazywać, mocno się stresował i fakt, że miał pod ręką kogoś do kogo mógł się odezwać, trochę mu tego stresu ujmował. Przełknął jednak kolejną przeszkodę, jaką los postawił na jego drodze i przeczekał dzielnie do apelu, którego wysłuchał w skupieniu i z przyjemnością.
Lwią część swojej uwagi poświęcił na przyglądaniu się wszelkim najważniejszym personom... a przynajmniej tym, które na takie wyglądały. Liczył na to, że przedstawieni zostaną jego przyszli nauczyciele, by zapamiętać ich imiona i móc wypytać starszych kolegów na integracji, czego może się po nich spodziewać. Starał się nie poddawać przytłaczającej aurze miejsca i mnogości uczniów, czy przyszłych uczniów, Akademii, a zachowaniem specjalnie od nich nie odbiegać, żeby nie rzucać się w oczy.
Kiedy apel dobiegł końca zaproponował, odnalazł Kojiego i zaproponował mu wspólne zwiedzanie Akademii. Bez względu na to, czy chłopak się zgodził iść z nim, czy też nie, samemu udał się na drobny spacer, jednocześnie usiłując zapamiętać układ pomieszczeń i jak najwięcej ścieżek, którymi można poruszać się po kompleksie. Tu dały się we znaki jego nawyki jako posłańca... W końcu nigdy nie wiadomo kiedy trzeba będzie się gdzieś szybko przemieścić.
Po krótkim zwiedzaniu powrócił do pokoju z zamiarem udania się na integrację, gdy przyjdzie na to czas.

No i zasiadł w głównej sali czekając na apel. Można było powiedzieć, że wreszcie może poczuć się jak prawdziwy student akademii, przyszły Shinigami, chluba Soul Society. No ewentualnie nieco to poczucie zaburzały ziejące pustki. Młodzieniec zagłębił się w swoich myślach. Przyjście tak wcześnie miało pewną zaletę, mógł przyglądać się każdemu studentowi rozpoczynającego się pierwszego roku, który wchodzi na salę, a Ci zaczęli się pojawiać po niedługim czasie, co stanowiło pewną otuchę, aż tak się nie zbłaźnili nadgorliwością. Początkowo napływ studentów był powolny, z czasem nabierał rozpędu, a niemal masowości. Z pewnością dwójka Shinigami straciła swą błogą nudę. A cóż to był za korowód! Widok iście fascynujący. Tetsuya mógł dostrzec jak niektórzy wchodzą niepewnie, niemal przestraszeni, inni bardzo ciekawi rozglądając się wkoło jakby byli sowami, lecz także tych dumnych, kroczących wyprostowani, z wypiętą piersią. Z dużą dozą prawdopodobieństwa mógł orzec o pochodzeniu danego studenta. Byli Ci pochodzący ze szlachty, z doskonale dopasowanymi, szytymi na miarę mundurami, nierzadko biżuterią, często z bladą skórą, zaś zawsze zadbaną. Dostrzegł przedstawiciela rodu Kuchiki, którą była brunetka z wpiętym kenseikan w długie, proste włosy, znalazł się również chłopak z Kasumi-Ouji blady, szczupły blondyn, niższy i bardziej zaokrąglony był gość z rodu Omaeda. Reszty nie był w stanie ocenić, ostatecznie nie tak wiele wiedział o szlachcie, zwłaszcza tej niższego rzędu. Byli także przedstawiciele Rukongai. Ci podobnie co Kurogiri przeważnie otrzymywali mundury od akademii po uczniach, którzy skończyli swój czas w Akademii by przywdziać czerń, w rezultacie nie były one doskonale zachowane, gdzieniegdzie poprzecierane lub nawet pocerowane. Ich włosy, cera czy paznokcie nie były tak doskonale zadbane jak u szlachty... A przynajmniej przeważnie. Dostrzegł wszak kilka Rukonek, który spokojnie mógłby uznać za wyjątkowo atrakcyjne. Rukończycy zdarzali się również bardzo charakterystyczni, w czym zdaje się że królował poznany już przez niego Bunta. Była jednak też dziewczyna z strasznie podkrążonymi oczyma, jakby nie spała przynajmniej trzy doby, chudy chłopak, którego ręka z oddali wyglądała jakby była wykonana z drewna czy też dziewczyna zupełnie łysa, która była tak wytatuowana, że trudno było orzec czy skórę ma bladą czy mocno opaloną. Tetsuya szybko zauważył też, że władze akademii nie zdecydowały się podzielić ich wedle pochodzenia. Obok siebie siadali szlachcice i Rukończycy co tworzyło mieszankę wyjątkowo kolorową.

Sala zapełniała się i robiło się coraz bardziej gwarno, tymczasem i miejsca obok chłopaka, a przede wszystkim katedra były puste. Okazało się, że zapełnienie ich okazało się przejść symultanicznie. Obok niego usiedli chyba znający się chłopak o blond włosach i szatynka, albo z drobnej szlachty albo pierwszych okręgów Rukongai, trudno orzec. Chyba się znali, bo rozmawiali. Gwar wywołany pojawieniem się Shinigami na mównicy sprawił, że Ci nawet nie przedstawili się, ale za to chłopak szepnął niejako przez Kurogiriego do dziewczyny.
- To grono pedagogiczne. - To również było barwne. Był potężnie zbudowany mężczyzna o czarnych włosach, ruda, drobna piękność o surowym spojrzeniu, utykający facet sprawiający wrażenia niezbyt zadowolonego z faktu przebywania w tym miejscu.
- Widzisz tego co utyka? Lepiej mu nie podpadać, to Zori-sensei. - Szepnął znowu chłopak z podnieceniem w głosie. Obok przeszedł też gość w okularach z miną wyrażającą niemal anielski spokój. Żaden z nich, jednak nie podszedł do mównicy, stanęli po obu stronach podwyższenia w rzędach i znowu zapadła cisza. Tym razem bardziej nerwowa.
- Nie ma wśród nich szanownego dyrektora. Podobno często zdarza mu się spóźniać. - Tym razem odezwała się dziewczyna. Faktycznie zaczęły mijać minuty, a szepty nasilały się z różnych części sali, młodzieniec zauważył, że nawet niektórzy nauczyciele coś do siebie zaczęli mówić. Rudowłosa wydawała się być zażenowana całą sytuacją. Po około dziesięciu minutach drzwi otworzyły się z hukiem, a w nich z szelmowskim uśmiechem pojawił się starszy pan, który cóż... Wyglądał nietypowo. Z jednej strony prosty strój Shinigami, bez żadnych upiększeń, równo przystrzyżona broda i wąsy, z drugiej włosy koloru jadowitej zieleni. No i jeszcze to przywitanie...
- Czołem pierwszoroczni! - Zawołał kiwając do nich ręką nad głową. - Nazywam się Fugunaga Matsudaira i jako dyrektor jestem ojcem rodziny zwanej Akademią Shinto. To co musicie wiedzieć na samym początku to to, że jak w dobrej rodzinie pomagamy tu sobie. Właśnie PO-MA-GA-MY. Akademia zrobi wszystko co może, aby Wam pomóc w przygotowaniu do wstąpienia na ścieżkę Shinigami. Dostarczy Wam źródła wiedzy, najlepszych nauczycieli oraz warunki do nauki. To, jednak tylko Wy zadecydujecie czy z tej pomocy skorzystacie czy ją odtrącicie. Weźcie to sobie do serca albowiem... - Tu dyrektor przerwał, uśmiechnął się jeszcze szerzej i dodał - ... Lekko nie będzie. No, ale do rzeczy, do rzeczy, bo pewnie nie chcecie tu tyłków sobie odgniatać, zwłaszcza gdy na zewnątrz piękny dzień nam Kami dali. Otwórzcie koperty, macie tam eee... Same istotne rzeczy! Zaznajomcie się z nimi, a ja zostawiam Was w dobrych rękach słodkiej Misy-chan. Powodzenia w nauce i pamiętajcie o tym co Wam powiedziałem, powodzenia! - Rzekł po czym, cóż poszedł sobie tą samą drogą, którą tu przed chwilą wpadł.

Rozległ się dźwięk dziesiątek rozrywanych kopert, potem stłumionych jęków, pisków i ogólnej ekscytacji, następnie szeptów wydobywających się z wielu ust. On również zabrał się za odpakowanie przesyłki, pierwsza w jego ręce wpadła kartka z tytułem "charakterystyka studenta".

Spoiler:

No ładnie. Okazało się, że trafił do najbardziej elitarnej grupy pierwszej. W niej tradycyjnie znajdowali się przedstawiciele najwyższej szlachty oraz najbardziej uzdolnieni pośród studentów z drobniejszych rodów oraz Rukongai. To go zaszczyt w dupę kopnął. Kolejną kartką był plan lekcji.

Spoiler:

Zajęcia trwać miały po 1,5 godziny co wraz z przerwami, w tym najdłuższą półgodzinną, obiadową oznaczało, że w akademii spędzi lwią część tygodnia. Zwłaszcza jeśli chodzi o poniedziałek, wtorek i środę. Jakby doliczyć do tego naukę po zajęciach to cóż... Chyba dyrektor miał rację, lekko nie będzie. Ostatnią kartkę stanowił kwestionariusz, na którym znajdowały się następujące pytania.

Spoiler:

Póki co nie był tylko pewien czy ma go wypełniać już teraz czy nie. Odpowiedź na to nadeszła po jakichś dziesięciu minutach. Tyle dali im na zapoznanie się z zawartością kopert, a wówczas do mównicy podeszła kobieta, dość drobna blondynka, z włosami sięgającymi do ramion i błękitnymi oczyma. Jej postawa zdawała się nie sprawiać wielkiej pewności siebie, ale może to tylko pozór.
- Dzień dobry studenci. Nazywam się Ayano Misa i jestem Shinigami z V oddziału. Jak być może część Was wie zajmujemy się właśnie edukacją. Zostałam przydzielona do Waszego roku jako opiekunka. Z kart wyczytać możecie swój przydział do grupy zajęciowej oraz plan lekcji. Jakbyście go zgubili to plany wywieszone zostaną również na tablicach korkowych w korytarzach akademii oraz holu domu studenckiego. Znajdziecie w nich również kwestionariusze. Proszę Was o wypełnienie ich po apelu oraz przyniesienie na jutrzejsze zajęcia, wówczas zostaną zebrane. Pamiętajcie, że jest to praca, która nie będzie oceniana, więc proszę, aby nie przybrała charakteru grupowej. Dobrze jako opiekunka zawsze będę otwarta na Waszą obecność, a mój gabinet, który znajdziecie w Akademii koło sali Kidou, jest dla Was zawsze otwarty... Pod warunkiem, że w nim jestem, ale to oczywiste, taaaak... W każdym razie możecie do mnie przychodzić z pytaniami, skargami, zażaleniami, zawsze postaram się pomóc, oczywiście z należnym szacunkiem oraz dyskrecją. To wszystko co mam Wam do powiedzenia, także dziękuje za dzisiejszą obecność, życzę Wam wszystkiego dobrego i owocnej nauki. Do zobaczenia na korytarzach akademii! - Po tym skierowała się do wyjścia. Tym razem ruszyli w jej ślad pozostali nauczyciele, a gdy Ci znikli zabrali się również studenci ruszając nawałą do drzwi.

Tetsuyi z trudem udało się odnaleźć Kojiego w tym gwarze, jednak ten okazał się nie być zainteresowany wycieczką akademioznawczą. Stwierdził, że jeszcze się przez następne lata po tych korytarzach nachodzi, więc dziś pasuje. Kurogiri ruszył, więc sam i choć budynek był wielki, a on był w nim pierwszy raz to nie mógł uznać spaceru za bezowocny. Łażąc to tu to tam udało mu się znaleźć dojo, sale wykładowe, sale do nauk kidou, gabinet "Misy-chan" jak ją określił dyrektor, zresztą drzwi do jego pokoju również odnalazł, a dotarł nawet do stołówki. W sam raz, bo po długim zwiedzaniu zgłodniał. Z radością zauważył, że tamtejszy posiłek smakował mu przynajmniej równie bardzo co te z akademika, a może nawet i bardziej.
==========================================
Wracamy do pokoju