Kwatera Kitsune Tagaruma

-Nic z tego chłoptasiu, do tego czasu już mnie tu nie będzie. uśmiechnęła się i przyspieszyła równo z tobą nie czyniąc przy tym zbytniego wysiłku.
Chłop ruszył zgodnie z twoja prośbom, po pomoc co prawda do Seireitei jest dzień drogi, ale może ktoś jest w pobliskim miasteczku na terenach Rukongai.
Po chwili kobieta przestała nacierać, i odstąpiła od ciebie byleś już całkiem zmachany. Poprawiając lewa ręką swoje włosy, mówiła słodkim głosikiem w twoim kierunku.
-To wszystko na co cie stać kochasiu, może teraz ty mnie zaatakuj.
-No dalej potraktuj to jako trening z przyjaciółkom, mogę cie wiele nauczyć. kończąc mówić zaśmiała się cicho i spokojnie, w jej głosie nie wyczuwałeś wrogości.

Stoję w miejscu starając się uspokoić oddech, trochę zdziwiony jej nastawieniem zastanawiam się co zrobić, w końcu przychodzi mi pewna myśl...

- zrobimy po mojemu

Szybko przeskakuje do lektyki, wyciągam chłopca i przystawiam mu katanę do szyi, ja jestem za ni:

- jeden ruch, a twój cenny dzieciak straci głowę. Rzuć miecz daleko w bok, już!

Kobieta zdziwiła się, i lekko spoważniała, po czym z powrotem wróciła do poprzedniego staniu.
-Zaskoczyłeś mnie chłoptasiu, jednak wiem jedno nie zrobisz nic wbrew rozkazom. -Wyciągnęła rękę wskazując na chłopca i mówiła dalej.
-Tym bardziej nie zabijesz jego. Dziecko zaczęło krzyczeć z przerażenia:
-Nie proszę, co ja ci zrobiłem. Po twoim ubraniu zaczynają spływać jego łzy. Chło0pczyk popadł w szał rozpaczy.
Kobieta zaś zaczynała się powoli zbliżać do ciebie, nieokazujący żadnych emocji.
-Moja propozycja nadal jest aktualna.

Wystawiam miecz w jej stronę, po czym mówię tak żeby obaj słyszeli:

- cóż, to prawda. Nie skrzywdziłbym go, ale jak masz zamiar zaatakować mnie gdy on jest przy mnie? - po czym zwracam się do dzieciaka - wybacz mały, nie chciałem żeby to tak wyszło, ale jeżeli mamy wyjść cało to zaufaj mi, ona cię nie skrzywdzi.

Mimo twoich gróźb kobieta szła pewnym lekkim i swobodnym krokiem w twoim kierunku, unosząc z wolna miecz do góry.
-Nie była bym tego taka pewna. Kończąc zdanie znalazła się za tobą nie wiesz jakim cudem ale to zrobiła. tym samy przebujać ciebie i kalecząc dziecko swym mieczem. nie miałeś sił aby je utrzymać wypuściłeś je zaś ona je złapała przed samą ziemią aby utrzymać pion podparłeś się mieczem.
-Nadal jesteś tego taki pewien mój kochasiu. Powiedziała trzymając już w ręku chłopca który rozpaczliwie próbującego się uwolnić .

PS: odpisz sobie 20 Pż oraz 5 PR .

W mojej głowie pojawia się lekka panika*Cholera, nie dam rady - to nie ma sensu, nie jestem w stanie nic zrobić!*, ciężko mi się utrzymać, patrzę na nią:

- czemu to robisz? Po co ci tyle mocy?

Gdy patrzyłeś w jej stronę twoje oczy zaczęły się przymykać z bólu, a ona oddalała się pomału. Chyba zaraz zemdlejesz widocznie to był jej cel. Odchodząc kobieta odpowiedziała na twe pytanie:
-Wybacz ale i tak tego nie zrozumiesz, to dla osiągnięcia wyższego celu.
-Który jest możliwy do osiągnięcia tylko w ten sposób. Kobieta mówiła coś dalej ale już nie rozumiałeś co, jedynie ostatkiem sił zmusiłeś się do patrzenia w jej kierunku. Po chwili kobieta znikła z poza twojego wzroku a ty nie wytrzymałeś i straciłeś przytomność.

Śniąc słyszałeś tylko donośny i gruby głos ciągle powtarzający te słowa:
... Nie martw się następnym razem ci pomogę.... Będziemy silniejsi....

-Obudź się, Kitsune Tagaruma. Usłyszałeś męski głos.
Gdy otworzyłeś oczy zauważyłeś siedzącego obok ciebie oficera Goro, leżałeś w jakimś pomieszczeniu na macie podłączony pod aparaturę leczniczą.

PS. Przejdź do Kwatery Oddziałów => Kwatera Dywizjonu 4(sanitariuszy)=>Szpital 4 Dywizji i odpowiedz na tego posta.