Poligon badawczy

Przeciwnik uwolnił się z Kidou, Yoriko zaatakowała go pierwsza wyłamując się nieco z planu, oczywiście istota zrobiła unik, lecz zdezorientowana została trafiona przez Kenjiego. Krew się polała obficie. Iz ruszył na przeciwnika i miecz spadł na maskę.

Miecz zagłębił się na pół centymetra w maskę, ale jej nie zniszczył. Wróg jakby ciosem się nie przejął i pchnął Iza w brzuch<-40PŻ>. Wtedy Kenji uderzył w miecz Tenshiego z góry dociskając uderzenie. Maska została przecięta w pół, a istota w agonii zaczęła się wyć aż w końcu rozpadła się jak inni Puści.

Iz osunął się na ziemię, miecz nie trafił chyba w żaden narząd, mimo to krwawił obficie. Yuuki natomiast nieco już się ogarnęła, chwila wystarczyła by nieco oswoić się z bólem przez co mogła spokojnie chodzić i ogólnie ruszać się nie licząc ręki, która bolała przy każdym ruchu.

<Yuuki, Tenshi>

Podeszłam w miarę moich sil do Tenshiego i sprawdziłam jaki jest jego stan: czyli czy jest ciężko ranny itp i oczywiście gdy znalazłam ranę opatrzyłam ją. Łzy mi poleciały po policzkach, powiedziałam cicho do siebie, tylko Tenshi mógł to usłyszeć:
Przepraszam, że was zawiodłam... jestem beznadziejna... powiedziałam zaciskając powieki z których leciały łzy, odezwała się tez moja złamana ręka co mi sprawiło ogromny ból. Gdy wstałam, podeszłam do Yoriko która też była ranna i opatrzyłam ją w miarę moich możliwości.

- Kretynki... - Wyszeptał cicho Iz zaciskając mocno zęby. Chwilę później podjął jedną, pojedynczą próbę podniesienia się. Oczywiście ze względu na ból stwierdził iż kolejne próby są zbyteczne. Sam nie da rady wstać. Wyspał jedynie przez zęby najgorsze przekleństwo jakie kiedykolwiek słyszał - Szlag by was... - O dziwo Tenshi był wściekły... oj tak, wyjątkowo wkurzony. Sam nie pamiętał czy kiedykolwiek wcześniej był równie zły. Co jeszcze bardziej zadziwiające, nie był zły na kobiety które nazwał kretynkami. Był zwyczajnie zły na siebie, a dokładniej na to iż dał się odepchnąć z pod cero. Przez to ktoś poza nim został ranny, a to było dla Iza niedopuszczalne. To że był zły na siebie nie przeszkadzało jednak w złorzeczeniu w kierunku kobiet, które to nie chciały słuchać żadnego planu. Palce jego dłoni, powodowane mieszanką wściekłości i bólu, zacisnęły się mocno żłobiąc płytkie rowki w piasku.

Yuuki zajmowała się Yoriko natomiast Kenji spojrzał na Tenshiego:
- przestań się tak denerwować, tracisz niepotrzebnie krew...

Drzwi od poligonu zostały otwarte, kilku shinigami weszło udzielając pomocy medycznej. Tenshi z utraty krwi stracił przytomność. Yuuki wyjaśniła co się stało i zaczęły się poszukiwania, które nic nie wykazały.

Cała trójka rannych została zabrana do szpitala: https://bleach.forumpolish.com/kwatera-dywizjonu-4sanitariuszy-f22/szpital-4-dywizji-t598-30.htm

Hiro Takemitsu

Zajęcia prowadzić miał, po raz kolejny, Masu Inahara. Mężczyzna zdawał się być szkolnym ekspertem od walki wręcz. Zapewne był wiec członkiem oddziału drugiego. Tylko oni bowiem zabiegali by ich członkowie znali się na walce pięściami, miast jedynie mieczem i kidou. Zebranie miało odbyć się na placu głównym, zaś grupa liczyła sobie nieco ponad 15 osób. Hiro nie chciało się specjalnie liczyć, mało było to ważne.

Inahara zabrał jednak całą grupę i wyprowadził ich z akademii i skierował się w stronę Seireitei, której Hiro nigdy w życiu nie widział. Trafili prosto do siedziby oddziału dwunastego, gdzie, eskortowani przez czujne spojrzenia, udali się na poligon badawczy. Spory plac otoczony był wysokimi murami.

- No, to teraz posłuchajcie. Tutaj chcę was nauczyć czegoś ważnego - shinigami rzadko walczą z istotami przypominającymi kształtem ludzi. Umówiłem się z oddziałem dwunastym i dla każdego z was przygotowano treningowego pustego. Pokażcie co umiecie, a Ty pierwszy. - Palec Inahay wskazał na Hiro. Na środku placu ukazała się w tedy biała, świecąca wyrwa w przestrzeni. Z niej wypełzło stworzenie, które rzeczywiście nie przypominało człowieka. Było niższe od Hiro i poruszało się na czterech powyginanych, owadzich nogach. Ciało przypominające kształtem węża wyposażone było w dodatkowe trzy nogi robala zakończone czymś, co przypominało białe szpikulce. Jedna strona cielska potwora była ogonem zakończonym kilkoma kolcami, druga zaś białą maską, przypominającą nieco rybi łeb. - Bierz go. Dasz sobie rade chłopcze. - dodał jeszcze Inahara.

„No tego to się nie spodziewałem, to miały być ćwiczenia walki jakimiś dziwnymi sztukami, a nie walka z czymś dziwnym. Chyba, przynajmniej tak było na kartce. Nie wiem w ogóle jak się zachować czy zwykłe uderzenie coś mu zrobi??” Hiro przekrzywił lekko głowę i zaczął się przyglądać istocie. Po chwili spojrzał na nauczyciela czy aby na pewno, nie jest to jakiś żart. Chłopak nie czekając na odpowiedź ruszył powoli w stronę potwora. „Ciekawe jak jest szybki, ale chyba nie może być silniejszy ode mnie? Nie dali by nam takiego przeciwnika, a może by dali?” Szybko stwierdził, że zawracanie sobie głowy tymi sprawami mu raczej teraz nie pomoże. Postanowił na początku zachować dystans, żeby mieć większą szansę na unik. Przyjął podstawową pozycję obroną uniósł ręce w gardę i ugiął lekko kolana. „Postaram się uniknąć jego ciosu, a zarazem skontrować. Myślę, że blokowanie może się dla mnie źle skończyć. Na wykładach mówili, że trzeba uderzać w głowę. Postaram się w nią trafić, ale to może nie być łatwe” Hiro wyrzucił wszystkie zbędne myśli ze swojej głowy, jego czujność osiągnęła maksimum. Jego głównym założeniem było unikanie nadchodzących ciosów. Tylko w razie możliwości chłopak miał zamiar zaatakować szybkim prostym celując w twarz.

Potwór rozejrzał się powoli po placu, po chwili zaś skoncentrował swoje spojrzenie na Hiro, który to oddalił się już nieco od reszty grupy. W tedy też z gardzieli stworzenia wydobył się upiorny ryk, który nie przypominał żadnego dźwięku znanego chłopakowi z natury. Wyraźnie to był ten charakterystyczny ryk pustego, który wyrusza na polowanie. Zori-sensei wspominał o tym na wykładach, gdy tłumaczył w jaki sposób dowiedzieć się o obecności pustego w okolicy.

Po krótkiej prezentacji fonetycznej hollow ruszył niezgrabną szarżą w stronę Hiro. Gdy był już nieco bliżej zaatakował wszystkimi trzema, uzbrojonymi w kolce, ramionami po kolei. Chłopakowi udało się zejść na bok by uniknąć pierwszego z ciosów, zadanego od góry. Szpon wbił się w ziemię wzniecając niewielką chmurkę piasku. Kolejny cios nadszedł z lewej strony na poziomie bioder. Hiro uniknął go tylko dzięki temu iż rzucił się do przodu, tym samym zbliżając do pustego na zasięg pięści. Po przewrocie chłopak wyprostował się tylko po to by błyskawicznie zejść na bok i uniknąć kolejnego ataku. Po tym ciosie zresztą nadarzyła się świetna okazja do kontrataku. Chłopak wymierzył proste uderzenie w maskę przeciwnika wydychając przy tym głośno powietrze. Pięść trafiła niemal idealnie w centrum "rybiej głowy", zaś efektem uderzenia było odepchnięcie pustego o kilka centymetrów. Trafiony potwór odskoczył zresztą do tyłu osiadając nisko na swoich czterech nogach. Zaczął powoli okrążać Hiro najwyraźniej instynktownie unikając walki na krótkim zasięgu. Jego kończyny wyposażone w szpikulce zapewniały mu większy zasięg niż ręce chłopaka. Największym problemem było jednak to, iż na masce nie pozostał nawet ślad po trafieniu.

„Tak jak przypuszczałem moje pięści na nic się nie zdadzą w tej walce. Ale co ja mam teraz zrobić, nie mam przy sobie żadnej broni? Hm.. muszę się dalej skupić na unikaniu jego ciosów. Może wpadnie mi do głowy jakiś pomysł.” Hiro starał się również utrzymać dystans dzielący go i jego przeciwnika. Cały czas był gotowy do uniknięcia kolejnej serii ciosów wyprowadzanej przez pustego, w razie możliwości nie widząc lepszej jak na razie opcji dalej kontrował prostymi szybkimi uderzeniami. „Może powinienem zapytać nauczyciela o jakoś drobną wskazówkę, bo nie widzę żadnej możliwości poradzenia sobie z pustym bez użycia katany. A użycie Hadou… nie wiem czy powinienem go używać w końcu to lekcja walki wręcz a nie Kidou. Postaram się jeszcze trochę pomyśleć, a przez ten czas muszę być czujny.”

Hiro wiedział, że utrzymując odległość nie będzie w stanie wykonać kontrataku. Odskakiwał na boki, uchylał się i unikał na wszelaki sposoby które były mu znane. Gdy tylko następowała taka możliwość kontratakował uderzając pięścią bądź kopiąc w maskę pustego. Potwór reagował odskakując, będąc odrzucanym oraz wyjąc ze wściekłości. Problemem jednak wciąż było to iż bestia zdawała się nie reagować na uderzenia. Nieważne jak wiele razy potwór oberwał po białym pysku, wciąż podnosił się bez zadrapania. Hiro był w końcu pewny iż walka jest bezcelowa. Mógł by przysiąść, że walczy już dobre piętnaście minut i powoli zaczynał odczuwać zmęczenie. W końcu poczuł iż nogi i ręce staja się zbyt ciężkie. Powoli zaczynał tracić szybkość, gdy zaś był już pewny że przy następnym uderzeniu nie zdoła zareagować, pusty znieruchomiał i cofnął się machając przy tym łapami.

- Brawo chłopcze! Świetnie Ci poszło! - Inahara podniósł głos tak, by Hiro mógł go usłyszeć bez trudności. Następnie przywołał do siebie chłopaka gestem ręki. Gdy tylko Hiro znalazł się w zasięgu zwykłej mowy rozpoczął powoli wykład. - No to teraz powiedz nam chłopcze jaki był największy problem w walce z tym treningowym pustym co?

Hiro jeszcze przez kilka chwil stał próbując złapać oddech. Był strasznie zmęczony tą walką.
Lecz gdy tylko złapał oddech, zaczął szybko zastanawiać się nad odpowiedzią na pytanie.

-Największym problemem było chyba, zadanie mu jakichkolwiek obrażeń- rzekł lekko dyszącym głosem- nie miałem zupełnie pojęcia jak mogę go zranić atakując gołymi pięściami. Mogłem użyć któregoś z kidou ale chyba nie na tym ten trening miał polegać. Kolejnym problemem jest to, że ta istota chyba w ogóle się nie męczy. Co za tym idzie czym dłużej trwa walka tym trudniej jest unikać jego ciosów.

Po tych słowach Hiro odsunął się na bezpieczną odległość od istoty, po czym usiadł sobie wygodnie. Nadal odczuwał zmęczenie. „ Nigdy nie myślałem, że walka z pustymi jest tak trudna. Nie mogłem mu nic zrobić, a co gorsza nic nie wymyśliłem, ciekawe czy w ogóle można pokonać pustego używając do tego pięści?” Tak siedząc Hiro patrzył na kolejnych uczniów, walczących z próbnymi pustymi.

- No, widzisz chłopaku wiedziałem że zgadniesz. - Mito wyszczerzył się wesoło po czym zwrócił się do całej grup. - Widzicie, z pustymi nie da się od tak wygrać na pięści. Być może już wam to mówiono na wykładach, może jeszcze nie, ale zwyczajne ataki gołą ręką nie mogą im zrobić faktycznej krzywdy. Zazwyczaj trzeba do tego używać kidou albo zanpakutou. Jest to jednak osąd nie do końca prawdziwy. Na tych zajęciach mam zamiar nauczyć was specjalnych technik, dzięki którym bez używania broni i zaklęć można pokonać hollowa. Od razu powiem wam iż techniki te wymagają świetnego kontrolowania swojego reiatsu. Będziecie musieli nad tym popracować we własnym zakresie. Na tych treningach jest bowiem miejsce jedynie na walkę wręcz. Zrozumiano?

„Tak jak przypuszczałem da się pokonać tą istotę gołymi rękoma, a te zajęcia pokażą mi jak tego dokonać. Mam nadzieję, że sobie poradzę z tym kontrolowaniem rei. Dobrze by było, żeby ta nauka nie zużywała za bardzo jego zasobów bo na pewno będę potrzebować go na innych zajęciach.” Hiro powoli zaczął łapać oddech po walce, był zadowolony, że został pochwalony przez swego nauczyciela. Siedząc dalej na ziemi odpowiedział:

-Zrozumiałem sensei, ale jak można zranić pustego gołą ręką??- spytał po czym dodał- czy powinienem był wzmocnić siłę mojego ataku? Przecież, uderzając z wielką siłą moja ręka odczuła by te same skutki co maska holowa, więc sam siebie też bym zranił.

Hiro miał wielką nadzieję, że uzyska jakąś odpowiedź. Miał dość pytań bez odpowiedzi i chciał wykorzystać sytuację, że nauczyciel jest chwilowo w dobrym nastroju. Patrzył w twarz nauczyciela czekając na odpowiedź.

- To dosyć proste, przynajmniej teoretycznie. Samo uderzenie pięścią, nie ważne jak silne, nie zniszczy maski. Co prawda może pustego ogłuszyć albo odrzucić do tyłu, ale wyjdzie z tego bez szwanku. - Inahara kolejno posyłał uczniów do walki z pustym, by Ci oswoili się z unikaniem ataków stworzenia, które nawet w przybliżeniu nie przypomina człowieka. Potwór nie był jednak w stanie zranić żadnego z uczniów. Zwyczajnie za każdym razem, gdy miał trafić, odsuwał się do tyłu warcząc wściekle z bólu. Wyraźnie treningowa bestia była w jakiś sposób kontrolowana. - No ale pomyśl. Zanpakutou zabije pustego. Kidou zabije pustego. Za równo zanpakutou, jak i kidou coś łączy. Otwórz obie te sztuki zamieniają reiatsu bezpośrednio w broń. Tak samo działają sztuczki których was, jeśli oczywiście nie zabraknie wam uporu, nauczę. Zmienicie swoje dłonie i stopy w bron dzięki swojej energii duchowej.

(Zapomniał bym: +1 do wytrzymałości za tydzień w akademii)

„Coraz ciekawsze wydają mi się te zajęcia. Zamiast broni białej będę mógł stosować swoje kończyny. I co najważniejsze zawsze będę je miał przy sobie, więc nigdy nie będę bezbronny. Ciekawe tylko ile czasu zajmie mi nauka tej techniki, ale zapewne kilka lat. Ale trzeba być wytrwałym.” Hiro przyglądał się uczniom, którzy walczyli z bestiami tylko po to, by podpatrzeć jakieś nowe ruchy. W jego głowie gromadziło się coraz to więcej nowych pytań, ale po tygodniu spędzonym w tej dziwnej szkole nauczył się je lekceważyć. Miał tylko nadzieję, że znajdzie czas na wszystkie zajęcia dodatkowe jakie wybrał. Skoro już na pierwszych dowiedział się, że większość ćwiczeń będzie musiał wykonywać w domu.
- Sensei, nadal nie rozumiem. Zanpakutou jest przecież mieczem lub inną bronią białą, która sama z siebie może ranić innych. Przecież nie trzeba w nie wkładać własnego reiatsu, żeby coś lub kogoś zranić- powiedział już spokojnym głosem. Ta krótka przerwa pozwoliła mu dojść do siebie po wysiłku – Więc mamy pokryć swoją skórę czymś w rodzaju kidou, które będzie ranić przy dotyku tak??

- Widzisz chłopie, zanpakutou nie jest zwykłą kosą. Ten kawałek metalu to jest fragment duszy boga śmierci, który go dzierży. Ostrze jest nierozerwalnie zespolone z wojownikiem, dla tego że tak na prawdę są tym samym. - Inahara spojrzał spokojnie na Hiro, wyglądał na zadowolonego. Być może dla tego iż uczeń zadawał pytania, a to znaczyło że uważa. - A ta technika, no nie do końca tak działa. Są zresztą różne takie sztuczki, no ale zwykle chodzi raczej o ułożenie reiatsu tuż nad skórą.

Kolejni uczniowie nie radzili sobie zbyt dobrze. Z całej grupy jedynie trzy osoby zdołały utrzymać się na polu walki przez dłuższy czas, zaś jedną z nich był Hiro. Chłopaka zaskoczył fakt iż pozostałe osoby były dziewczynami. Jedna z nich była raczej niska i szczupła. Ciemne włosy kończyły się nieco ponad ramionami. Twarz o delikatnych rysach wyrażała pewność siebie oraz krztynę ignorancji. Niemal od razu jasnym było iż "wojowniczka" traktuje wszystkich z góry. Hiro łatwo więc pojął iż najpewniej pochodzi ona z któregoś z wyżach rodów. Kolejna z wyjątkowo sprawnych dziewczyn była nieco wyższa od poprzedniczki. Długie, brązowe włosy związane był w warkocz. Podczas walki uśmiechała się wesoło zwinnie unikając kolejnych ataków i kontratakując krótkimi, szybkimi seriami. Ciosy zdawały się jednak nie robić na pustym najmniejszego wrażenia.

"Hm chyba nie pozostaje mi nic innego niż poczekać i się przekonać na własnej skórze jak działa ta technika. Ciekawe kim są te dwie dziewczyny? Nie widziałem żadnej z nich w swojej klasie? A zresztą co mnie to obchodzi i tak mi to w niczym nie pomoże. Mogę tylko starać się bardziej by nie wypaść z formy. Ciekawe jak będą wyglądać następne zajęcia dodatkowe." Hiro słuchał każdego słowa wychodzącego z ust nauczyciela. Wiedział, że ta wiedza może mu się kiedyś przydać. Gdy już zupełnie doszedł do siebie po walce, poczuł głód. I miał zamiar zrobić coś z tym faktem zaraz po zajęciach o ile znajdzie na to czas.

Dodatkowy trening trwał przez całe półtorej godziny. Po "walce" z treningowym pustym Inahara zaczął prezentować kilka podstawowych technik rzutów oraz chwytów które można zastosować w razie walki z istotami nie przypominającymi do końca ludzi. Opowiedział też krótko o typowych odpowiednikach fragmentów ciała, w które zwykle biło się u człowieka. Utwierdził Hiro w mniemaniu iż stawy pustego (o ile takowe miał) znacząco przypominały stawy ludzkie. Oczywiście uszkadzanie ich bez specjalnych umiejętności nie miało sensu, ale, jak stwierdził nauczyciel, zawsze lepiej jest wiedzieć gdzie celować. Następnie zaś dał uczniom kolejne zadanie. Mieli wykorzystać poznane rzuty na pustym treningowym, który tym razem atakował dość jednostajnie i do tego tylko jedną kończyną. Hiro bez trudności zaprezentował przekazane przez Inaharę sposoby na walkę, które okazały się w pewien sposób skuteczne. Otóż pozwalały one na manipulacje położeniem pustego. Oczywiście, co Sensei zastrzegł, niekoniecznie dało by się wykorzystać te techniki podczas prawdziwej walki, przede wszystkim dla tego iż puści są niezwykle zróżnicowani jeśli chodzi o kształty i rozmiary. Po treningu Hiro mógł spokojnie iść do siebie.

<piszemy w https://bleach.forumpolish.com/tereny-mieszkalne-f54/pokoj-hiro-takemitsu-t1177-25.htm#36324 >

Kamys Tsuki

Masu zaprowadził dziewczynę aż do siedziby oddziału dwunastego. Dziewczynie nie najlepiej kojarzył się jeden z poznanych uprzednio oficerów tegoż oddziału, niemniej wyglądało na to iż nie dawano jej specjalnie wiele miejsca na sprzeciw. Ostatecznie więc dała się zaciągnąć na poligon badawczy. Tam też zauważyła iż po drugiej jego stronie znajduje się jej miecz. Leżał spokojnie postawiony na niewielki, kamiennym cokole. Tuż za nim stało coś w rodzaju drewnianego manekina. Odległość między Kamys poznaczona była ośmioma przezroczystymi ściankami wykonanymi z czystej energii. Wszystkie miały czerwonawą barwę i wisiały w powietrzu wyraźnie zagradzając drogę.
- No, to bierz się do pracy i nie wracaj bez swojej Kosy dziewczyno! Liczę na Ciebie. - Masu klepnął swoją podopieczną po ramieniu niemalże przewracając ją przy tym, tak jak to zwykł robić zazwyczaj.

(Póki pamiętam. Według nowych reguł posiadania zanpakutou przysługuje Ci premia od poznania imienia. Premia ta to: Szybkość +2, Zręczność +3 )

Dziewczyną pod wpływem "pchnięcia" musiała zrobić kroczek do przodu aby się nie wywalić, później stanęła pewniej na nogi, zerknęła przez ramię na Masu. Uśmiechnęła się lekko - raczej słabo, zmarszczyła brwi i zacisnęła dłonie w pięści... Nie ważne co by się działo anie zamierzała wracać bez swojej borni. Później spojrzała przed siebie, nabrała nieco powietrza w płuca, po czym to ruszyła w kierunku swego miecza a przy tym pierwszej ścianki energii. Dziewczyna nie wiedziała o co z tym chodzi czy da się ją przejść - czy ma ją zniszczyć.... Tak czy owak zadanie na pewno będzie na pewno związane z tym czymś... Stanęła przed pierwszą ścianką i wyciągnęła w jej kierunku dłoń - jeśli ta przeniknęła, zamierzała cała przejść... Jeśli nie to cóż.. Trzeba będzie ją zniszczyć ?.

Gdy tylko dziewczyna dotknęła ściankę dłonią, ta zniknęła. Rozwiała się zupełnie jakby coś wciągnęło ją w ściany poligonu. Kamys uznała to za "coś w stylu przeniknięcia", ruszyła więc dalej. Gdy tylko całkowicie przeszła przez pierwszą barierę ta po raz kolejny zamknęła się za nią. Tym razem zaś za równo ściana przed nią, jak i za nią, nie były już przenikliwe. Ich czerwień zmieniła się na czerń litej skały. Po obu stronach powstałego w ten sposób pasa dziewczyna usłyszała ciche syczenie. Gdy tylko się rozejrzała spostrzegła jak po bokach zaczynają opuszczać się ścianki. Po krótkiej chwili z powstałych w ten sposób dziur wysunęły się niewielkie rurki. Nim dziewczyna się spostrzegła z obu stron wystrzeliły w jej stronę niewielkie kabelki zakończone czymś, co przypominało przyssawki. Co prawda nie wszystkie z nich trafiły, jednakże Kamys nie była w stanie uniknąć wszystkich.

Rurki wyraźnie niepokoiły Kamys. Dziewczyna poczuła gdzieś wewnątrz umysłu iż z wolna traci przez nie siły. Nigdy nie przywiązywała specjalnej wagi do zagadnień reiatsu, jednakże tym razem miała wrażenie iż traci je powolutku z każdą chwilą.

(-2PR)

Dziewczyna zmarszczyła mocno brwi, cóż utrata sił była sygnałem dosyć niepokojącym, a przynajmniej na tyle aby zareagować. Sytuacja której nie rozumiała, a do tego była lekko stresująca uwalniała w niej agresje, zaś agresja sprawiała ze budziła się w niej destrukcyjność... Jako że nie widziała przecinków z krwi i kości postanowiła wyżyć się na kabelkach, nim pomyślała co zrobić postanowiła powyrywać wszystkie kable pod ręką. Później kiedy o dziwo udało się jej pomyśleć wpadła na pomysł - otóż być może wchodziło by w grę rozwalanie ściany... Musi się tylko skupić i przypomnieć siebie jak się samą siebie wzmacniało...

Dziewczyna przez czas myślenia była bardziej narażona na ataki dziwnych przyssawek, jednak uznała że musi spróbować. Zebrała swoją energię ( na tyle na ile umiała) [6 kontroli rei * 5 = 30 atak], wokoło niej powstała delikatna czerwona poświata... Nie czekając zbyt długo uniosła nieco prawą nogę i kopnęła z sandała na ścianę przed sobą - siła kopnięcia miała pochodzić z kolana.

Dziewczyna próbowała pozbyć się przyssawek, problemem było jednak poruszanie się. Otóż kable były przytwierdzone za równo do ciała Kamys, jak i do ścian. Ich długość zaś była ograniczona na tyle, iż zwyczajnie działały również jak łańcuchy przytwierdzające do ścian. Poruszanie się było przez to bardzo utrudnione, a wręcz niemal niemożliwe. Trzeba więc było wykombinować zupełne inny sposób na wydostanie się, tym bardziej iż kopnięcie w ścianę również nie mogło się udać. Dodatkowo Kamys czuła jak kolejne, niewielkie porcje reiatsu wyciekają z jej ciała. Proces nie był specjalnie szybki, ale zapewne szkodliwy. Dodatkowe zdawało się iż maszynka kradnąca energię duchową ma sporo czasu na "wysysanie". Przynajmniej tyle czasu, ile dziewczyna potrzebowała na wyswobodzenie się z kabli.

(-2PR)

Dziewczyna zacisnęła silnie zęby, faktycznie zaczynała się co raz bardziej wkurzać... Rwanie się nie dawało szczególnych efektów. Młódka zawiesiła głowę, skrzywiła się. Na jej twarz znów wdarło się skupienie - tak próbowała znów uwolnić trochę energii... Być może zbyt duża jej ilość uwolniona na raz zniszczy kabelki - zawsze warto spróbować [4 kontroli rei * 5 = 20], energii którą nazbierała nie zamierzała wykorzystywać jakoś szczególnie - chciała ją po prostu wyzwolić.

Jeśli to nie odniosło efektu nasza bohaterka zaczęła się powoli załamywać... Dołujące było to że jej miecz był tak blisko a ona nie potrafiła się do niego dostać... No i wtedy przypomniała się jej lekcja jakiej doświadczyła wcześniej z ręki tego kolegi kapitana. Zawiesiła głowę po czym odezwała się - Proszę poście mnie dalej...

Przy wyzwoleniu większej ilości energii Kamys zauważyła iż przyssawki popękały lekko. Najwyraźniej przeciążyły się co spowodowało ich uszkodzenie. Wyraźnie ilość wyzwolonej energii była jednak niewystarczająca. Zdenerwowana dziewczyna po raz kolejny uderzyła swoim reiatsu prosto w kabelki tym razem ostatecznie rozłupując wszystkie przyssawki na drobny mak. Rurki wcześniej przytwierdzone do jej ciała opadły bezwładnie na ziemię, zaś ciemne ściany po raz kolejny zamieniły się w czerwone, przenikliwe bariery.

Cichy syk doszedł do uszu dziewczyny po raz kolejny. Tym razem jednak mechanizmy chowały zniszczone kabelki oraz zakrywały uprzednio otwarte dziury w ścianach. Dzięki temu poligon po chwili wyglądał zupełnie tak samo, jak przy pierwszym na niego spojrzeniu.

Nie czekając długo dziewczyna postanowiła przekroczyć kolejną barierę, zaś sytuacja się powtórzyła. Najpierw ściany przed nią i za nią zniknęły, później zaś stały się nieprzezroczyste i zmieniły barwę na czarną. Po chwili Kamys usłyszała kolejny mechaniczny syk. Na ścianach po obu stronach ujrzała dźwignie wystające ze ścian. Dwie przekładnie wyglądały dokładnie tak samo. Metalowe drążki, które można było przesunąć do góry i na dół. Obecnie zaś ustawione były do góry.

Kamys zmarszczyła brwi, wciąż trzymała ją mocno wyraźna irytacja... Nie lubiła tego typu zadań, wątpiła by zwykłe przesunięcie którejś z nich coś da, ale jednak sprawdzić było trzeba. Ruszyła na prawo, gdzie zamierzała pociągać w dół dźwignię... Jeśli działanie nie przyniosło by efektu chciała podejść do drugiej dźwignię aby również ją pociągnąć.
W tym wypadku wątpiła aby coś to dodało - bo było by za prosto... Albo jakaś cholerna pułapka, albo jeśli nic nie da będzie trzeba coś wymyślić.

Dziewczyna podeszła do dźwigni... stwierdziła iż nic się nie stało. Zwyczajnie przeszła po posadzce, co mogło wydawać się nietypowe. Z lekką niepewnością złapała za wihajster i szarpnęła nim na dół. Drąg przesunął się lekko, bez większego oporu. Początkowo nie wywołał nawet żadnej większej reakcji. Jedynie ściana zaczerwieniła się i stałą się nieco przejrzysta. To mogło oznaczać tylko jedno... ruszanie dźwigniami działało! Po chwili jednak okazało się, gdzie tkwi haczyk. Otóż nagle z posadzki, po której trzeba by przejść do kolejnej dźwigni, buchnął płomień. Błękitne jęzory ocierały się o ścianki działowe. Kamys poczuła jak ciepło bije w jej twarz. Przez chwilę miała wręcz wrażenie iż straci brwi, zas jej włosy staną w ogniu. Okazało się jednak iż przyklejona do ściany jest w miarę bezpieczna. Trzeba było jednak dostać się do dźwigni, ta zaś była bardzo daleko, a przynajmniej nie an tyle blisko by przyjemnie było spacerować wśród płomieni.

- Nie róbcie sobie żartów - Wymamrotała przytulona do ściany, ani śniło się jej ruszać... Choć wiedziała że coś zrobić trzeba, w końcu stanie tu może doprowadzić ją do powolnego przypiekania się na wolnym ogniu. Młódka skrzywiła się lekko zaciskając zęby, nie miała najmniejszego zamiaru się tak łatwo pokonać, co oznaczało że musiała coś wymyślić. Oparła potylice o ściankę i spojrzała w górę myśląc... Uznała że mogła by czymś tam rzucić, jednak żal jej było sandała czy bokena, tracenie tych przedmiotów w cale się jej nie uśmiechała. Zerknęła na jakiej wysokości jest drugi drążek... Hm za wysoko.
Ostrożnie sięgnęła prawicą do kieszeni, gdzie miała zamiar pogrzebać chwile, w celu wyrzucenia większości złota z sakwy. Później westchnęła cicho, wyjęła ją z kieszeni i rzuciła w ogień... Była ciekawa jak długo sakwa będzie mogła postać w ogniu.

Dziewczyna wyrzuciła sakiewkę w stronę płomieni. Materiał wpadł miedzy języki ognia, jednakże problematyczna okazała się ocena szybkości spalenia materiału. Płomienie zwyczajnie zakryły całkowicie przedmiot. Kamys zaś nie była pewna czy zniknięcie spowodowane było błyskawicznym spopieleniem czy też zwyczajnie sporą ilością błękitu, pomarańczu i czerwieni tańczącą nad nią. Ogień zaś, jak się zdawało, miał się całkiem dobrze. Wesoło buchał sobie pomiędzy ścianami oddzielając dziewczynę od kolejnej dźwigni. Zagadka zadania wciąż pozostała nierozwiązana.

- I co mam się posikać ? - Wymamrotała sama do siebie, wciąż była przyklejona do ściany. Cóż zasadniczo stanie tu raczej było problematyczne... Ruszyć się nie mogła, a jak tak dalej pójdzie to sama się zapali od temperatury. Chociaż czemu już się nie podfajczyła ? Ehhh... Sięgnęła po boken, zerknęła na niego z... Czymś na kształt tęsknoty ? Później uniosła go nieco, i przesunęła rękojeść w stronę ognia - chciała go tam potrzymać moment,a potem cofnąć z zamiarem zbadania szybkości zwęglenia, i porównania tego jak jej ciało szybko się spali.

Gdy dziewczyna włożyła katanę w płomienie te błyskawicznie otoczyły drewno. Dziewczyna musiała więc wypuścić bambusowy mieczyk, by błękitne jęzory gorąca nie spaliły również jej dłoni. Ostatecznie więc zarówno pierwsze, jak i drugie badanie poszło całkowicie na darmo. Oczywiście o ile nie liczyć strat w ekwipunku jakie dziewczyna odniosła. Szczególnie ta najświeższa była bardzo bolesna. Płomień zaś spokojnie palił się dalej wesoło rozprzestrzeniając potężną aurę gorąca.