Poligon badawczy

- Noż cholera... Teraz się wściekłam - Skrzywiła się mocno, właśnie straciła swój ukochany boken, i właśnie się mocniej wkurzyła. Mimo to jednak stała pod ścianą z wyraźnym zamiarem nie ruszania się - Jak mnie nie lubicie to wystarczyło kopnąć w tyłek... - wymamrotała. Wyraźnie próbowała sobie dodać jakiejś otuchy, myślenie jej nie wychodziło, było więc trzeba wykorzystać kolejne kilka planów na które wpadła, albo przynajmniej wydawało się jej że wpadła...

Plan pierwszy - Kamys uznała że ogień należy zwalczać ogniem, tak wiec splotła dłonie przy ciele (nie chciała ich wystawiać na działanie ściany ognia), zamierzała rzucić Kasaia, chociaż wątpiła że coś to da.
Plan drugi obejmował sprawdzanie czy da rade przejść teraz przez któraś ze ścianek (pomijając ścianę ognia).
Plan trzeci miał na celu sprawdzanie co się stanie jeśli ponownie podniesie tą dźwignie. Jeśli ogień by opadł to zamierzałby sprawdzić czy po nienaciśnięciu dźwigni z drugiej strony również pojawi się ściana ognia. Może chodziło tu o jakąś cholerną kolejkę.
Jeżeli to by nie podziałało zostawała jeszcze desperacja...

Plan pierwszy nie wypalił, choć zaklęcie się udało. Płomień zwyczajnie zniknął w ognistej ścianie nie pozostawiając po sobie widocznego śladu, ani na samym ogniu, ani też gdziekolwiek indziej. Plan drugi miał równie nieszczęsne zakończenie. Ścianki były wciąż stałe i twarde. W dotyku przypominały nieco równo oszlifowany kamień. Były zresztą równie nieustępliwe co kamienie i nie zamierzały przepuścić dziewczyny. Po podniesieniu dźwigni z powrotem ogień zgasł, zaś ścianki wróciły do dawnej postaci. Dziewczyna przemaszerowała w stronę następnego z wihajstrów zaś przesunięcie go miało dokładnie taki sam skutek jak poruszenie tej wcześniejszej. Płomienie znowu buchały pomiędzy nieco przejrzystymi ściankami. Dziewczynie pozostała więc... desperacja?

Dziewczyna już naprawdę nie wiedziała co ma ze sobą zrobić... I co ma zrobić ze ścianą. Odetchnęła cicho, zmrużyła oczy i zaczęła myśleć. - Masu chyba nie chciał by mnie upiec jak kurczaka ? Gorzej te gonojki z XII, muszą się teraz ze mnie nabijać czy coś... - wyobrażała już sobie jak dorywa jednego z naukowców i przywala mu z łebka... Później się jednak otrząsnęła i zaczęła myśleć dalej - Na końcu jest Hiakki, jak sobie nie poradzę to go nie odzyskam... Jestem za blisko żeby się poddać - skrzywiła się lekko, myślenie wyraźnie jej nie szło - A co on by powiedział ? Chyba zwykle mamrotał coś tam że jestem głupia, i że nie mam się cofać czy coś tam... - Odetchnęła cicho, otworzyła oczy - Z tego co pamiętam to on jest fragmentem mnie... Czyli mnie dalej obserwuje co ? Potem mnie zwyzywa... No nic - Uniosła lekko lewą rękę. - On lubi ogień... A ja nie mogę się bać... Nic mi nie zrobi prawda ? Nic tak jak wtedy kiedy kazał mi włożyć łapę do ognia... ? - zamierzała wysunąć lekko lewice w stronę żywiołu , oczywiście jeśli miał by ją już zacząć parzyć i uszkadzać naturalnym było aby ją odsunęła...

Jak się nie uda to pozostanie jej iść na całość i modlić się że jej ciało nie stanie w płomieniach. kiedy będzie próbowała przebiec - oczywiście wcześniej wzmacniając swoją szybkość... Co poprzedzało ciężkie główkowanie.

Dziewczyna poczuła jak ogień liże ją po dłoni. Sporo wysiłku kosztowało ją umieszczenie ręki w płomieniach, zaś w miejscu w którym kończyna znikała pomiędzy roztańczonymi płomieniami Kamys wciąż czuła żar i palenie. Była jednak pewna iż dłoń w środku nie jest już palona. Cofnęła jednak w razie czego rękę. W końcu równie dobrze mogło się okazać iż żar jest tak duży, że pieczenie niemal przestało być odczuwalne. Poza tym często zdarzało jej się nie czuć bólu pochodzącego z obrażeń.
Temperatura płomienia musiała być wyraźnie niższa niż na to wyglądało. Krótka wizyta skóry Kamys w ogniu odbyła się bowiem bez większych okaleczeń. Ba - dłoń zdawała się być wręcz nieutknięta przez szalejący żywioł.

- Bez przesady - wymruczała do siebie w myślach, później wzięła głęboki oddech i weszła w ogień, z zamiarem przejścia przez ścianę żywiołu i wyjścia z drugiej strony. Zamknęła oczy, kroki stawiła szybko. Kiedy się znalazła i o ile się znalazła po drugiej stronie zamierzała nacisnąć drugą dźwignię.

Naciśnięcie kolejnej dźwigni okazało się niezwykle proste. Płomienie nie parzyły dziewczyny ani trochę, ogrzewały jedynie mocniej miejsca które stanowiły granicę pomiędzy ogniem a powietrzem. To właśnie sprawiało iż iluzja wydawała się być dużo bardziej realna, przynajmniej dopóki nie weszło się wewnątrz płomieni. Po przesunięciu dźwigni zniknął ogień oraz ścianki zagradzające drogą, za równo ta która miała prowadzić dalej w stronę miecza, jak i te które nie pozwalały zawrócić. Mniej więcej na środku linii, którą wcześniej tworzyły ściany działowe, leżały przedmioty, które dziewczyna wrzuciła w płomień by sprawdzić jak szybko się spalą. Oczywiście był całkowicie nietknięte.

Odetchnęła cicho... Nie bardzo wiedziała co to wszytko ma znaczyć, niemniej cieszyła się że nic jej nie jest, w końcu wejście do prawdziwego ognia było by raczej niebezpieczne. Pozbierała swoje rzeczy - boken wsunęła w obi, po lewicy. Wzięła sakwę i wrzuciła do niej swoje pieniądze, po czym to schowała ją za kimonem. Kiedy była już gotowa zwróciła się przodem w kierunku drogi do miecza. Zmarszczyła brwi, zmrużyła lekko oczy, zacisnęła pięści i ruszyła w dalszą drogę pewnym krokiem. Nie wyobrażała sobie żeby mogła zawrócić...

Dziewczyna wykonała kilka kroków, po czym po raz kolejny znalazła się w wąskim pasie pomiędzy dwoma czarnymi murami. Ściany były równie niewzruszone jak zwykle, w związku z czym Kamys musiała wykonać kolejne kretyńskie zadanie nim będzie mogła przejść dalej. Tym razem nie usłyszała jednak dziwacznego syku maszynerii będącego uprzednio nieodłącznym towarzyszem uruchamiania kolejnej pułapki. Usłyszała za to dźwięk przypominający ten wytwarzany przez betonową płytę taszczoną po innej betonowej płycie. Gdy zaś hałas ten ustał dziewczyna stała na białym polu czegoś, co można było nazwać połówką szachownicy. Posadzka zwyczajnie stworzona była z ułożonych na zmianę czarnych i białych prostokątnych powierzchni. Po prawej i lewej ukazały się kolejne dwie dźwignie. Dziewczyna była już niemal pewna iż naciśnięcie obu spowoduje usunięcie bariery zagradzającej dalszą drogę.

Stojąc niemal na środku Kamys miała do pokonania osiem kolejnych kafelków w prawo oraz siedem kafelków w lewo. Cały pas miał szerokość czterech kafelków.

Dziewczyna westchnęła cicho, denerwowały ją zadania wymagające myślenia... Zazwyczaj rzadko używała mózgu. Wolała raczej używać mięśni (takich jak mięsień siedzenia), lub żuchwy. Wytężanie umysłu nie było czymś co lubi...
Westchnęła cicho, zacisnęła dłonie w pięści... Cóż trzeba było iść dalej, w końcu mogła odzyskać Hiakkiego, a wspomniany demon był dla młódki czymś bardzo ważnym. Tak więc po szybkim przemyśleniu za i przeciw ruszyła na lewo... Uznała że będzie stąpać po białych kafelkach, bo raczej pewnym było (nawet dla tak nie mądrej osoby jak ona), było jasne ze coś tu jest nie tak... I to coś pewnie związanego z podłoga.

Kamys przeskoczyła lekko na białe pole które znajdowało się w lewo, tuż za czarnym. Gdy jednak tam stanęła poczuła jak jej stopa zapada się do środka. Zdziwiona złapała się brzegu kolejnego kafelka i z trudem wgramoliła na kolejny z białych, tym razem znajdujący się po skosie od tego, na którym stała na początku. Usiadła na nim dysząc ciężko. po mimo tego iż płyta, na którą przed chwilą skoczyła, stała całkiem normalnie, to jej stopy przeniknęły przez nią zupełnie jakby niczego tam nie było.

Po krótkiej chwili dziewczyna zdała sobie sprawę iż na jednej z barier, które blokują przejście, pojawiły się białe litery. Układały się one w kilka wersów które brzmiały:

Dziewczyna dyszała wciąż siedząc po turecku na ziemi, serce jej waliło. Zerknęła na napis, uniosła brwi, wyraźnie zdziwiona... Później skrzywiła się paskudnie, nie miała zbyt dużego pojęcia o wymienionych tu figurach. W szachy nie grała nigdy, raz czy dwa widziała jak ktoś grał... Ale było to zajęcie zbyt nudne aby w ogóle zwrócić uwagę na to jak to wyglądało. - No bez jaj ! Jaki bęcwał to układał ? - Wyraźnie nie była zadowolona, oparła dłoń na podłoże po czym wystała powoli, zaczęła tępo gapić się w napis. - Dupki... - dodała jeszcze. Później zaczęła dalej swoją bezsensowną kwestię - Cholernicy, nie macie co robić tylko męczyć biedną dziewczynę - Przerwała tylko na moment - Jak spotkam to nogi z dup powyrywam ! - Jak już skończyła uspokoiła nieco oddech i zaczęła myśleć - droga... jaki kurwa brak ?! Kto się ze mnie zbija ? - Otrząsnęła się i znów zaczęła próbować myśleć - Skos... Mogłam przejść na skos, może taka jest droga ? - podrapała się po głowie. Westchnęła cicho... Ściągnęła spokojnie swoje sandały ze stóp, przynajmniej szybciej będzie czuła że się zapada. Przymocowała je do obi aby miała wolne ręce, później postanowiła zrobić krok na skos - na biały kwadrat, na godzinę dziesiątą. Jeśli dała by rade tak przejść na następna tafelkę zamierzała tak ruszyć do dźwigni.

Gdy dziewczyna ustawiła stopę na kafelku poczuła iż ten lekko ugina się ku dołowi. Zdawał się być całkiem materialny, jednakże powolutku ustępowała zupełnie jak by przymocowany był na sprężynach albo czymś innym tego typu. Poza tym nie stało się absolutnie nic.

Napis z radą spokojnie wisiał na ścianie wciąż nie do końca rozumiany, z czego dziewczyna dobrze zdawała sobie sprawę. W końcu nie wiedziała zbyt wiele o tym co to mogło oznaczać. Domyślała się, ze chodzi o szachy, zresztą, szachownica była w cale niezłą podpowiedzią.

Młódka cofnęła stopę, zmarszczyła brwi silniej... Cóż jej irytacja rosła z chwili na chwilę, przez co myślało się jej jeszcze trudniej (a już bez tego miała problemy z tak skomplikowanym działaniem). Zmrużyła oczy, westchnęła cicho... Trwałą tak chwile, później spojrzała przed siebie, tym razem zamierzała wyciągnąć bosą stopę w kierunku czarnej kafelki naprzeciw, zamierzała zbadać czy może na niej stanąć... Cóż, wyobrażała sobie co zrobi z szachownicą jak ją dorwie w łapki.

Dziewczyna ostrożnie postawiła stopę na czarnym kafelku. Ten zaś okazał się być całkowicie stabilny. Nie poruszył się ani trochę. Dziewczyna niezbyt pewnie sprawdziła czarny kwadrat jeszcze raz, a następnie po raz kolejny. Później zaś dla pewności sprawdziła kafelek jeszcze raz, tak, by na pewno nie wpaść w żadna dziwną pułapkę. Gdy zaś upewniła się, że może znaleźć tam oparcie, ostrożnie postawiła na nim też kolejną nogę. Jak się okazało, wszystko działało zupełnie jak trzeba, czyli podłoże pozwoliło Kamys na to, by na nim stała i nie buntowało się w żaden sposób.

Dziewczyna stanęła na ciemnej kafelce, zmarszczyła lekko brwi. Tyle dobrze, przynajmniej na czymś już stała (w sensie fizycznym i mentalnym), odetchnęła cicho... Przez chwile myślała, wcześniej miała już ochotę zrezygnować z tego wszystkiego, ale przypomniało się jej po co przyszła, na końcu czekał jej miecz, który nie dość że był prezentem od osobny którą bardzo lubiła, to jeszcze jakoś przyzwyczaiła się już do istnienia demona w mieczu.
Na twarz jej wpełzło powoli, niczym tłusty robal skupienie, nie mogła się poddać to już wiedziała... Trudno że nie znała zasad szachów, zamierzała od teraz sprawdzać każdy kafelek przed krokiem tak aby dojść do jednej dźwigni i później do drugiej. Trudno że długo to potrwa, młódka nie miała zamiaru odpuszczać, w końcu zawsze była uparta.

Kamys zaczęła poruszać się po "szachownicy" powoli, acz bezpiecznie. Kilka razy zaskakiwał ją nagły zakręt na kafelkowej drodze, która zdawała się być już od dawna prosta. Gdy doszła do pierwszej z dźwigni zrozumiała już jednak iż musi poruszać się po ścieżkach w kształcie dużej litery "L". Schemat składał się z dwóch kroków naprzód po których następował zakręt. Kamys wciąż nie miała pewności w którą stronę powinna skręcić, ale przynajmniej nie musiała już sprawdzać dokładnie każdego z kafelków, co zdecydowanie przyspieszyło drogę powrotną oraz dojście do drugiej przekładni. Oczywiście uruchomienie obydwu spowodowało zdjęcie barier prowadzących do tyłu, oraz jednej z tych prowadzących do przodu. Dziewczyna przeszła na kolejny pas zakładając uprzednio swoje ukochane sandały na stopy.

Gdy dziewczyna opuściła szachownicę ścianki po raz kolejny przybrały czarną barwę i stały się barierami których przekroczyć nijak się nie dało. Dziewczyna zaś czekała na kolejne kretyńskie zadanie, które zapewne niebawem zostanie przed nią postawione.

Tym razem na ściance przed nią pojawił się złoty napis:

"Każdego uczyni bezbronnym, choćby wielkim był wojownikiem.
Po każdego przyjdzie, choćby biegł szybciej niż strzały.
Księżyc mu bratem, gwiazdy siostrami.
Kogo zaś dogoni, tego raczy marami.
O czym mowa?"

Pod napisem zaś lśniły dwie pionowe, złote kreski, których znaczenie było raczej niejasne.

Dziewczyna zerknęła na napis, zmarszczyła brwi... Nie lubiła kretyńskich zagadek, ani innych pierdoł niezbyt potrzebnych shinigami z XI którzy raczej rzadko używali mózgów do tego typu operacji, no ale trudno. Podeszła nieco do ściany, później usiadła na podłodze po turecku i zmarszczyła brwi zakładając rękę na rękę. Naburmuszona mina zdradzała oznaki skupienia i myślenia - Popatrzmy... - przeczytała całość w myślach, zatrzymała się na drugiej linijce zaś z niewiadomych przyczyn na myśl przyszedł jej gepard... Otrząsnęła się lekko i zaczęła czytać dalej. Później westchnęła cicho, uznała że chodzi o podanie słowa będącego odpowiedzią na zagadkę ! (mądre...). Zaczęła kolejno od początku dopasowywać w myślach słowa - bezbronnym... Śmierć ? Starość ? Choroba ?... - ta odpowiedź pasowała jej do pierwszego i drugiego wersu, i mało brakowało a wykrzyczała by trzy... Ale potem zaczęła czytać dalej, i ni jak odpowiedź jej nie pasowała do kupy. Jak się okazało koniec przedostatniej linii był dla niej tropem. - sen ? - Pomyślała po czym dopasowała odpowiedź do każdej linijki.
Później wstała, podeszła nieco bliżej ściany - odpowiedzią jest sen - ostanie słowo mocno podkreśliła.

Gdy tylko Kamys wypowiedziała słowo "sen" ściana przed nią przepuściła ją do kolejnego z wyzwań. Przeszła już przez cztery, pozostały zaś kolejne trzy. Oznaczało to iż załatwiła już ponad połowę czyli cała sprawa miała się ku końcowi. To zaś pocieszyło nieco dziewczynę, która była już niezwykle zirytowana całą sytuacją.

Tym razem kolejny pas wydawał się być kompletnie pusty. Przynajmniej takie właśnie było pierwsze wrażenie jakiemu poddana została Kamys. Dopiero po chwili dziewczyna zdała sobie sprawę iż zaczyna jej być zimno w podeszwy stóp. Gdy zerknęła na dół dostrzegła iż przestrzeń pomiędzy ścianami wypełnia się powoli wodą. Gdy zaś woda sięgnęła już do poziomu pach na ścianie po prawej od niej ukazało się niewielkie, szklane okienko w kształcie kwadratu. Każda ze ścianek miała po 20cm szerokości. Po krótkiej chwili stania spokojnie dziewczyna poczuła jednak coś, co w cale nie mogło być specjalnie przyjemne. Woda zdawała się bowiem poruszać pchając dziewczynę w stronę przeciwną od okienka. Ruch wody był początkowo leniwy, później jednak zmienił się w rwący nurt. Dziewczyna miała coraz to większe trudności z utrzymaniem się na nogach.

- No i co teraz ? - wymruczała cicho, dopiero później poczuła że coś jej mokro w stopy. Zerknęła w dół i uniosła wysoko brwi, cóż fakt iż woda napływa wyraźnie ją zmartwił i... Przestraszył ? I ten strach rósł w miarę tego jak poziom,się zwiększał z jednego całkiem prostego powodu... Dziewczyna nie umiała pływać, i do momentu aż ilość wody przestała się zwiększać myślała że chcą ją utopić. W pewnym momencie nawet zaczęła krzyczeć bardzo różne przekleństwa, i niezwykle wiązanki oryginalne wiązanki, których z uwagi na fakt iż brzmiały naprawdę nieprzyjemnie przytaczać nie będę. Większość przekleństw szła na ludzi z XII, no bo w końcu to na ich terenie była i to pewnie oni się świetnie bawili przez to wszytko.

Kiedy poziom wody się zatrzymał dziewczyna dalej była dosyć przestraszona, w końcu nie wiedziała czy za raz nie zacznie znów napływać... Nie czuła się zbyt dobrze wiedząc że pójdzie na dno. Później ten cały prąd, któremu starała się nie poddawać, a raczej opierać... Trudno jej było myśleć w takiej chwili, kiedy bała się o swoje życie, jednak uznała że coś musi zrobić z tym okienkiem... Pierwszym pomysłem było potraktowanie go z shou lub biakuraia, jeśli to pierwsze nie zadziała.
Jeśli nurt był zbyt silny aby podejść do okienka młódka wiedziała jedno - musiała być silniejsza... Zaś w obliczu strachu emocje targające jej ciałem miały spełnić życzenie ( 6 kr = 6 siły )

Dziewczyna zaczęła szykować się do rzucenia zaklęcia, choć czuła jak woda napiera na nią coraz bardziej. Co prawda ona sama opierała się z całych sił, nurt jednak również stawał się coraz mocniejszy. Gdy zaś dziewczyna zaczęła skupiać się nad rzuceniem zaklęcia, woda przybrała są sile na tyle iż odrzuciła ja pod ścianę. Kamys uderzyła plecami o twardy, aczkolwiek całkowicie gładki kamień. Dzięki niemu utrzymała się jednak na nogach miast się utopić.

Zaklęcie nie doszło do skutku, gdyż w momencie kulminacyjnym inkantacji Kamys była zmuszona by walczyć o utrzymanie głowy ponda poziomem wody. Jednakże gdy tylko została przyparta do ściany prąd stał się o wiele słabszy.

Dziewczyna zdążyła porządnie spanikować kiedy woda ją podmyła, Do tej pory najwięcej wody doświadczyła w źródełkach oddziałowych, ale tam raczej nie musiała się bać o utonięcie... Świadomość tego że nie umie pływać bolała, jeśli z tego wyjdzie będzie musiała się jakoś poduczyć, bo głupio było by stracić życie tylko dla tego że wyląduje się w wodzie która sięga wyżej niż 170 cm.
Tak czy owak nie było czasu na myślenie, dziewczyna musiała jakoś przebrnąć przez to, spodziewała się że chodzi o coś z tą szybką, nurt był jednak denerwujący... Tym razem postanowiła spróbować się skupić, trudno jednak było jej to teraz uczynić w takiej sytuacji. Powoli znów zaczęła się kruszyć jej determinacja, wtedy jednak przypomniała sobie jak jest blisko... Zwyzywała się w umyśle, zmrużyła oczy i mimo obecności wody spokojnie zaczęła myśleć, a co było jej celem ? zwieszanie siły [6 rei = 6 siła ] i paracie do przodu. Jeśli zaczęła by słabnąc zamierzała znów się wzmocnić, a jeśli udało by się jej dojść do szybki to podejrzewała że trzeba ją zbić - do tego chciała użyć bokena.

Dziewczyna powoli wzmacniała swoją siłę starając się iść na przód. Z chwili na chwilę stawała się coraz silniejsza i była tego pewna. Czuła jak energia rozchodzi się po jej ciele i wędruje do mięśni sprawiając iż działały dużo wydajniej. Czuła również iż siła strumienia wody rośnie. Co prawda udało jej się zrobić kilka kroków, jednakże w tedy prąd stał się zbyt silny by była w stanie zrobić chociażby krok. Następnie zaś woda zaczęła powoli zmuszać dziewczynę do wycofania się a w końcu ostatecznie wzmocniła się na tyle iż łupnęła plecami Kamys o ścianę. Wędrówka zakończyła się więc powrotem do punktu wyjścia. Gdy tylko dziewczyna znalazła się pod ścianą i przestała pchać się do przodu prąd wody zamarł pozostawiając jedynie delikatny nurt przypominający nieco ten, tworzony na powierzchni jeziora przez wiosenny wiatr.

Dziewczyna nie miała już zbyt wielu pomysłów, oczywiście zdołała nawet zauważyć że woda reaguje na używanie rei, pomysłem było oczywiście spokojnie się i przejście, jednak to przestało wchodzić w rachubę od początku, wszak już na dzień dobry ją odepchnęło, a wtedy chyba na używała tej dziwacznej energii, przynajmniej sobie nie przypominała.
Zwiększenie siły również nic jej nie dało, tak wiec oto została została z ostatniego toru jakim jej niezbyt lotny umysł mógł podążyć... Cóż obecność wody mocno ją irytowała, w jakiś sposób też martwiła - kompletnie nie umiała pływać. Zaciętość powoli zaczęła spełzać z jej twarzy, pojawiło się coś na kształt zmartwienia. Wcześniej przynajmniej nie miała tak dobitnego problemu w postaci żywiołu... Którego w jakiś sposób się bała.
Została jej ostania ewentualność która wpadła jej do głowy. Sięgnęła po swój boken, odpięła go od paska... Zerknęła na drewnianą atrapę z lekkim przejęciem, po czym to uniosła ją, przycelowała i rzuciła - celem było szklane okienko.

Dziewczyna wzięła do dłoni swój boken, który nasiąkł już wodą całkiem mocno. Złapała go w dłonie i poczuła jak woda zaczyna powoli na nią napierać. Stała jednak przy ścianie więc nie została w żaden sposób poruszona. Starała się więc wycelować i zdała sobie sprawę iż odległość jest na prawdę spora, zaś okienko naprawdę niewielkie. Nawet w jej głowie zaświtała już myśl iż w cale nie o to chodzi w wyzwaniu, zaś większość z dotychczasowych prób była prosta, jeśli znało się sposób. Ostatecznie stwierdziła iż rzut bokenem nie ma zbyt wielkich szans powodzenia i zaczęła się zastanawiać czy warto w ogóle próbować, gdyż wydawało się iż jest to niemożliwe.

Gdy tylko dziewczyna zaczęła się zastanawiać czy w ogóle warto, nurt wody zaczął słabnąć. To zadanie zdecydowanie było dziwaczne, a to oznaczało tylko i wyłącznie iż zachowanie wody jest kierowane przez coś, na co Kamys jeszcze nie wpadła.

Dziewczyna nie myślała zbyt racjonalnie, w końcu po pierwsze była na to zbyt zła, po drugie zbyt hmm... przejęta tym że może utonąć. Było to raczej doświadczenie raczej trudne, z samego faktu na obecność takiej ilości wody. W zasadzie sama już nie wiedziała co ma o tym myśleć... Zagadki niby były proste, ale umysł bohaterki nie był lotny, był raczej na poziomie pełzania.
Młódka zasadniczo myślała o poddaniu się, nie bardzo wiedziała co ma robić, ruszyła raz jeszcze przed siebie, tym razem nie myślała o brodzeniu i o zbiciu szybki, jej umysł był raczej pochłonięty przemyśleniami związanymi z tym co zrobi bez miecza. Była to jeszcze jedna próba którą wykonywała raczej na odlew.

Kamys była kompletnie zamyślona i miała całkowicie gdzieś całą szybkę, czy też wodę. Po prostu ruszyła przed siebie zastanawiając się co się z nią stanie gdy straci swój miecz, w końcu nie była by już chyba w tedy shinigami prawda? Oni chodzili z tymi swoimi mieczami co nie? Ostatecznie więc była by przeszkoloną dziewczyną pozbawioną, najpewniej, możliwości wykonywania zawodu... no chyba ze da się jakoś jeszcze zyskać zanpakutou? A może da się jeszcze raz to osiągnąć?

Nim dziewczyna ocknęła się z zamyślenia stała już niemal w 3/4 drogi do szybki, zaś woda stawiała jedynie delikatny opór nie różniący się wiele od siły z jaką przeszkadza woda stojąca. Gdy jednak zdała sobie z tego sprawę nurt zaczął powoli się wzmagać.

Oszołomienie wyraźnie pochłonęło młódkę, przez chwile nie była w stanie myśleć o niczym innym niż o nurcie wody, i bliskością szybki... Przez co po raz kolejny dała się przepchać ku przeciwnej ścianie, teraz chyba jednak w końcu zrozumiała co się dzieje. Zmarszczyła brwi, później uśmiechnęła się lekko. Zaczęła myśleć o jedzeniu, o tym co zjadłaby najchętniej i o tym że jest głodna (bo zapewne była)... Jeśli to by nic nie dało zaczęła znów myśleć o tym co zrobi bez broni, o jedzeniu było jej jednak myśleć o wiele łatwiej.

Gdyby udało się jej przebrnąć, to wciąż myśląc o tym o czym myślała (jedzeniu lub utrata miecza), zamierzała zbić szybkę.

Dziewczyna bez problemu przeszła przez wodę myśląc o jedzeniu. Oczywiście musiała sporo sił umysłowych wtopić w stały, jednostajny temat. Próbowała bowiem w ogóle nie zahaczać nawet o jakiekolwiek myśli związane z wodą, szybką oraz tym podobnymi sprawami. Udało jej się jednak, dzięki czemu zdołała przejść bez większej trudności całą trasę. Następnie zaś przy próbie zbicia szybki jej dłoń przeszła przez nią niczym przez powietrze. W tedy też nurt wzmógł się potężnie. Dziewczyna została by znowu odepchnięta gdyby nie fakt iż odruchowo złapała za znajdującą się we wnętrzu dźwignię. Szarpnęła ją z trudem, w tedy zaś nurt się zatrzymał a woda zaczęła wyciekać przez otwory w podłodze.

Gdy tylko cała woda zniknęła bariery broniące dalszego przejścia zniknęły. Przed dziewczyną pozostały już jedynie dwie kolejne zagadki, następnie zaś będzie już mogła złapać za swój ukochany miecz i wreszcie iść coś zjeść.

Gdy bariery powstały na nowo dziewczyna znalazła się na niemalże zupełnie pustym pasem szarych kafelków. Jedynym, poza samą dziewczyną, elementem dodatkowym była niewielka postać stojąca mniej więcej na środku pod przeciwległą ścianą. Postać ta była niemal w całości ukryta pod czarnym płaszczem. Nie wyglądała jednak przerażająco mając niespełna metr wzrostu.

Dziewczyna była mokra i było jej z tym bardzo źle, co oznacza że jej irytacja osiągała już apogeum. Nie lubiła łazić w mokrych ciuchach, nie lubiła kiedy było jej przez to zimno i wreszcie nie cierpiała kiedy materiał się do niej lepił.

Bardzo zdenerwowana (co było widać po jej minie zdradzającą wściekłość), ruszyła w kierunku postaci, zamierzała się zatrzymać 2 metry przed nią - Dooobraa... To co mam zrobić żebyś mnie przepuścił....a ? - Ton jej również zdradzał poddenerwowanie, a doi tego też coś na kształt "nie wypowiedzianej groźby".

Istotka nie zareagowała nawet na pytanie zadane przez Kamys. Zresztą w ogóle się nie poruszyła. Wydawało się jak by w ogóle nie żyła, bo nic żywego nie może pozostać w całkowitym bezruchu przez tak długi czas. Dopiero po dłuższej chwili spod kaptura niewielkiego stworzonka doszedł skrzekliwy, piskliwy głosik.
- Zawsze jest wiele wyjść, musisz wybrać to właściwe! - zakwilił stworek nie poruszając się przy tym ani na krok. Wyraźnie ktoś specjalnie ustawiał te wszystkie wyzwania właśnie po to by wkurzyć Kamys jeszcze bardziej. Dodatkowo odnosił coraz to większy sukces, gdyż kolejna zagadka zdecydowanie nie poprawiała humoru dziewczyny.