Poligon badawczy

Dziewczyna zmarszczyła brwi silnie, cóż jej irytacja szybko podsunęła prostą myśl i być może prosty sposób na przejście, wycedziła jeszcze przez zęby - Zrób mi przejście - później zaś zadziałał już instynkt, dziewczyna zacisnęła prawicę w pięść, nie czekając zbyt dług cofnęła ją z zamiarem uderzenia swoją naturalną bronią na okolice głowy istotki. Nie miała pojęcia czym jest, i jak walczy ale chwilowo nie była w psychicznym stanie na inne rozwiązanie niż te siłowe.

Tsuki zamierzała uderzyć do ciosu całej siły, nie była się w stanie powstrzymywać gdy narastająca wściekłość ją ogarniała.

Istotka zakwiliła cicho, zupełnie jakby podśpiewywała jakąś dziwaczną piosenkę, a następnie zniknęła. Dziewczyna uderzyła z całej siły w ścianę zaś po jej ręce przebiegł bolesny prąd. Knykcie zaczerwieniły się zaś wyraźnie potwierdzając przypuszczenia o uszkodzonych naczynkach krwionośnych w skórze.

Kamys szybko odkryła iż mała istotka znajduje się za jej plecami. Wciąż stała w niemalże tej samej pozycji i spoglądała spod kaptura najwyraźniej zupełnie nie przejęta tym, że została zaatakowana. Skrzekliwy, denerwujący głos po raz kolejny powtórzył te same zdania, zupełnie jak by odtworzyć coś nagranego na kasetę bądź płytę z muzyką. Za równo słowa, jak i tonacja były dokładnie takie same jak uprzednio.

Uderzenie w ścianę wywołało z młodej dziewczynie kolejną falę wściekłości, irytacja była doskonale widoczna - zmarszczone brwi, dosyć szeroko otwarte oczy, zaciśnięte zęby, otworzone usta i nieco pociągnięte w dół knociki, oraz mowa reszty jej ciała o tym świadczyły. Ręce jej drżały, sama się dodatkowo napędzała niezbyt pozytywnymi myślami...
Zacisnęła swoją lewicę silnie w pięść i nie czekając, zwróciła się pół piruetem (niezwykle niezgrabnym), w kierunku zakapturzonej istotki, momentalnie jej pięść opadła na jej głowę.

Nawet jeśli się nie udało, tym razem, zamierzała w podobny sposób uderzyć po raz kolejny i następny... Nie zdawała sobie sprawy że "mały" jest za szybki aby w niego trafić. Ciosom co jakiś czas towarzyszyły przekleństwa, czasem nawet groźby, oczywiście raczej ciężko było z ich spełnieniem...

I tak uderzała, do momentu aż się nie zmęczyła i nie musiała odpocząć (zważywszy na jej wytrzymałość chwile na pewno potrwało), wtedy też przystanęła, pochyliła się, oparła łonie na kolanach o dyszała, chciała odzyskać spokojny oddech. Pot ściekał powoli z jej twarzy... Zdołała się nieco wyżyć, dzięki czemu uspokoiła się, zaś do jej pustej głowy znów dotarło po co tu jest. - Proszę... Przepuść mnie - wydusiła z siebie, choć nie lubiła prosić - Albo chociaż daj mi jakaś podpowiedź... Ktoś tam na mnie czeka

Potworek po raz kolejny zamarł w kompletnym bezruchu po tym jak uniknął ostatniego uderzenia. Gdy zaś dziewczyna się zmęczyła spokojnie czekał na dalszy obrót spraw. Nie wyglądało na to iż gdziekolwiek się spieszy. Po prostu stał w miejscu kompletnie nie reagując na nic... a przynajmniej do czasu aż dziewczyna się odezwała. Gdy tylko skończyła "prosić o przepuszczenie" bestyjka po raz kolejny zaskrzeczała swoim niezmiernie irytującym głosem.
- Wiele jest wyjść, lecz zawsze wyjście pokojowe jest najwłaściwsze. Jeśli możesz wybieraj drogę pokoju. Przejdź dalej.
Gdy tylko stworek przestał skrzeczeć zniknął, zupełnie jak by nigdy nie stał w tym miejscu. Zresztą podobną sztuczkę stosował za każdym razem gdy dziewczyna próbowała go uderzyć, więc nie była w cale zdziwiona nagłym brakiem istotki w miejscu w którym była przed chwilą.

Chwilkę później kolejna ze ścianek dzielących dziewczynę od jej miecza zniknęła pozwalając jej przejść. Kolejne zadanie również nie zmieniło wyglądy tej części sali, na której znalazła się dziewczyna. Jedyną różnicą był stojak na bronie stojący pod ścianą po lewej. Umieszczono w nim kij, włócznię, katanę, dwie kamy, łańcuch, naginatę, szeroką szablę, miecz półtoraręczny, dwa sztylety, wakizashi, ogromny miecz dwuręczny, kubotou (wielką buławę bojową) długi łuk wraz ze strzałami, oraz topór bojowy. Nad stojakiem widniał zaś złotawy napis:

Dziewczyna podeszła do stojaka, zerknęła najpierw na katanę, później ma szeroką szablę... Cóż początkowo uznała że są to dla niej najsilniejsze bronie bo nimi walczyła, nie miała jednak najmniejszego pojęcia jak "działa" w jej rękach reszta. Zresztą trudno było porównywać samą broń, w końcu liczył się też wojownik i umiejętności... Same umiejętności nie były zaś bronią, wojownik też nie. Zmrużyła oczy, złapała się dłonią za czoło i zaczęła myśleć - co było całkiem trudne - Ktoś kto robił te testy, to se w sumie walczyć nie lubi... Jakaś zagadki, jakaś woda. Jakiś tchórz jak nic to układał - myślała sobie, później w myślach puściła jeszcze wiązankę przekleństw, i zaczęła myśleć dalej - Nie może tu chodzić o broń... Wiec o co ? - Młódka sobie przysunęła i myślała... No i myślała, i w pewnym momencie coś sobie przypomniała, wstała, zerknęła na napis trochę nie pewnie po czym to się odezwała - Wybieram słowo, ono jest najpotężniejsza bronią... - cóż brzmiało jej to dziwnie, ale w sumie były jakieś logiczne asortymenty... Prawda ? W zasadzie chyba mogła to wybrać ? nie było tego co prawda na stojaku, ale mowę miała ze sobą.

Po krótkiej chwili dziewczyna usłyszała dochodzący zza niej zgrzyt. Odwróciła się niemal odruchowo by sprawdzić co się stało, ujrzała zaś mniej więcej to czego się spodziewała. Za nią ukazało się stworzenie, które można było nazwać niemal jedynie bestią. Stworzenie stało na dwóch krótkich, grubych nogach dodatkowo opierając się na potężnych ramionach zakończonych ogromnymi dłońmi pokrytymi kostnymi guzami. Wyjątkowo duży, umięśniony korpus pokryty ciemno-brązowym futrem połączony był niemalże bezpośrednio z głową stworzenia. Łeb zaś przypominał głowę dzika wyposażoną w sześć długich szabli. Małe, gniewne oczka wpatrywały się w Kamys z furią. Upiorny pysk potwora rozwarł się, zaś z pomiędzy szczęk wydobył się głośny ryk przypominający połączenie wycia wilka oraz kwiku wściekłego dzika. Obraz ten nie zapowiadał niczego dobrego, a na pewno już nie dla dziewczyny, która była dwa razy niższa i dużo węższa od wielkiego przeciwnika.

Kamys szybko zwróciła się do zwierzęcia przodem, zmarszczyła lekko brwi... Cóż czyżby jednak coś ciekawego miało się wydarzyć ? Tak czy owak będzie jej trudno bez Hiakkiego, bez broni, chociaż nie... Ona wybrała broń, którą miało być słowo, cóż, wątpiła jednak aby beszt podziałał na tego potwora, będzie musiała pomyśleć.
Jak na razie cofnęła się pod ścianę, ugięła lekko kolana, te działania miały mieć pewien sens, otóż jeśli istota by na nią zaszalowała zamierzała odskoczyć w bok, może a nuż walnie łbem w ścianę. Dziewczyna starała się coś wykombinować - Myśl... Myśl,musi być coś - rzekła do siebie w myślach, zaczęła rozważać to co działo się tu, może któreś wcześniejsze wyzwanie jej pomoże ? Wątpiła... Ale spróbować trzeba było - Proszę zejdź mi z drogi... Chce iść dalej - Cóż mało możliwe że jeden trick pomoże jej na 2 ścieżki, ale trzeba spróbować.

Ta sama sztuczka rzeczywiście nie pomogła w drugim wyzwaniu. Bestia zaszarżowała na dziewczynę z dzikim kwiko-rykiem oraz ogromną masą rozpędzoną do sporej prędkości. Wykorzystując spory rozpęd wynikający z szarży potwór uderzył pięścią z ogromną siłą, zaś Kamys była zmuszona by uskoczyć na bok. Ogromna pięść grzmotnęła o ścianę tuż lewego ramienia dziewczyny wywołując głośny huk. Stworzenie wydawało się być jednak jedynie bardziej zdenerwowane tym iż spudłowało.

Oznaczało to iż albo dobór słów był nieodpowiedni, albo też najsilniejszą bronią wojownika nie były słowa, a coś innego. Dziewczyna po raz kolejny stanęła więc przed zagadką, zaś obecność wielkiego monstrum wymachującego wielkimi pięściami z wielką siłą w cale nie ułatwiała zadania.

Nie podziałało, nie była jednak jakoś specjalnie zdziwiona... Cóż czy znała jakiegoś porządnego wojownika ? Mito, Masu, no i bohater, tak ! Bohater według młódki był wojownikiem idealnym, w jej umyśle pojawiła się jego sylwetka, co on miał czego ona nie miała ? siłę, szybkość, zręczność, umiejętności, doświadczanie... Może to o nie chodziło ? Tak czy owak przyda się jej broń. - Bronią wojownika jest doświadczanie - wymruczała schodząc na bok, chciała się mimo wszytko skierować w stronę stojaka na broń (uważając na oponenta) i chwycić jakieś ostrze - najlepiej katanę lub szable, ale przyda się wszytko z ostrzem. Później będzie się pewnie trzeba jakoś bronić...

Dziewczyna przemieściła się ostrożnie w stronę stojaka z bronią, zaś ostatnią część trasy pokonała przeturlawszy się w celu uniknięcia uderzenia ogromnej łapy. Dzięki temu udało jej się dotrzeć do mebla w pełni zdrowia. Następnie zaś sięgnęła dłonią po najbliższy oręż jaki mogła znaleźć. W jej dłoniach zaś szybko znalazła się wąska, ale dość długa szabla. Ostrze zaginało się dopiero przy końcu i było wyraźnie dobrze zaostrzone. Lśniło całkiem ładnie w świetle wypełniającym poligon. Zdecydowanie była to skuteczna broń, Kamys wciąż jednak miała wrażenie iż nie o to chodziło w zadaniu. Mimo to oręż na pewno nie zawadzi, w końcu będzie mogła przynajmniej jako tako próbować walczyć, dzięki czemu mogła kupić sobie czas na myślenie.

Cóż zdawała sobie sprawę że to raczej nie jest odpowiedź, choć według niej porządne przygrzmocnie z porządnej klingi było odpowiedzią na wiele rzeczy, ale widać nie była to chyba dobra odpowiedź według układających tę głupią probe. Przynajmniej czuła się o wiele bezpieczniej niż moment temu, cofnęła się, uniosła nieco miecz... Zaczęła myśleć. To musiała być jakaś prosta odpowiedź, wszystkie zagadki były tak na prawdę dosyć łatwe, tylko co to było ? Co mogło być bronią wojownika, myślała o tym i myślała, w pewnym moemncie przypomniało się jej to co działo się jakiś tydzień temu - walka z tym pustym, z tymi ludźmi. Nie była w stanie walczyć przez swój umysł, tak być może to była najpotężniejsza broń - Bronią wojownika jest umysł ! - Jeśli to by nie podziałało wpadała na jeszcze jeden pomysł, o ile nie podziałało krzyknęła - Bronią wojownika jest mózg - cóż wiedziała co to za organ, wpadała na to tylko dla tego że do większości walk przydał by się jakiś plan... Choć sama uważała to za głupotę.

Jak się okazało sam okrzyk niewiele dał. Dziewczyna po raz kolejny przeturlała się po ziemi by uniknąć ataku bestii. Miała sporo szczęścia, że udawało jej się póki co nie oberwać. W końcu była już całkiem pewna iż oberwanie z potężnej, guzowatej piąchy nietypowego stwora mogło by się skończyć całkiem rozległymi obrażeniami. Przypomniała sobie nawet walkę z ogromnym pustym, którą stoczyła w przeklętym lesie, tuż przed pojedynkiem stoczonym z dziwacznym bohaterem na arenie. Stworzenie okazało się jednak być szybsze, choć zapewne niezbyt zwinne. Niemniej dziewczyna również była już sprawniejsza. Była tego pewna.

Dziewczyna była wściekła, nic nie działało, dodatkowo nie miała już kolejnych pomysłów, w końcu jej umysł do najlotniejszych nie należał. Miała go ochotę najprościej w świecie walnąć... Co mogło być jeszcze bronią wojownika ? But ? Miecz ? To ostatnio wspomniane było by za łatwe, w końcu mieczy miała pod dostatkiem. To musiało być coś innego tylko co ? Było słowo, był mózg był umysł, tym jednak nie mogła atakować... Za raz ! jest umysł, jest i ciało. Być może to było to bestyje trza będzie pociachać, świetnie, na to liczyła młoda dziewczyna. - Ciało jest bronią - wymruczała, chwile później zaatakowała trzymaną szablą nieco na skos, chwile później poszło też uderzenie pięścią na potwora, mimo że w tej borni nie miała, to uderzyła z przyczajenia, tak jak by miała tam rękawice.

Dziewczyna nie miała zbyt wiele czasu na myślenie. Nim wpadła na to by w końcu pociachać potwora szablą tamten zdołał zaatakować już dwa razy swoją ogromną pięścią. Kamys jednakże zdołała uniknąć obu uderzeń najpierw odskakując na lewo a następnie uchylając się tak, ze cios przemknął nad nią. Następnie wydostała się spod ręki i zaatakowała szablą. Cięcie przesunęło się po skórze bestii nie zostawiając na niej nawet najmniejszego śladu. Kamys jednak nie miała zamiaru poprzestawać na tym uderzeniu. Ostatecznie pięść uderzyła prosto w prawe kolano potwora, ten zaś... najzwyczajniej w świecie zniknął. Najwyraźniej stworzenie to nie było całkowicie prawdziwe.

Gdy tylko bestia zniknęła, ostatnia ściana zagradzająca drogą do Hiakiego również rozwiała się w powietrzu.

Cóż Tsuki zapamięta to miejsce jako "top 1 w nienawidzę", nienawidziła zagadek do których trzeba było używać zastanego i zmęczonego nic nie robieniem mózgu, zerknęła w kierunku w którym powinien być Hiakki, zmarszczyła lekko brwi bo nie miała pojęcia co ma powiedzieć swojemu partnerowi... Może - A cześć w zasadzie to sory - cóż brzmiało to dla niej koniecznie, no ale mniejsza, mogła go w końcu odzyskać a wiec ruszyła dalej. Miecza na razie nie puściła, kto wie co ją jeszcze może czekać, zacisnęła silniej dłonie... Czas odzyskać Hiakkiego, tego była pewna.

Miecz w formie zapieczętowanej leżał spokojnie ukryty w pochwie. Jego rękojeść owinięta była plecionym, szarym sznurkiem który mógł upewnić Kamys iż nikt nie wyjmie miecza, tak żeby ona tego nie wiedziała. Tuż za stojakiem wciąż stał ten sam manekin który wyglądał jak by stał tam na baczność. Z bliska dziewczyna była w stanie zauważyć iż manekin miał dość dokładnie odwzorowane dłonie, niemniej wciąż zdawał się być zrobiony ze zwiniętej słomy unieruchomionej sznurkami na brzegach, innymi słowy zupełnie jak te, na których dziewczyna zwykła trenować walkę wręcz bądź ciosy bokenem.

Dziewczyna stanęła kilka metrów na przeciwko Hiakkiego, uniosła lekko brwi, później westchnęła cicho, miała nadzieje że demon nie będzie piekielnie zły. Zerknęła na miecz który trzymała w prawicy, odsunęła lekko dłoń w bok i puściła go, później zerknęła ponownie na swoją katanę, zwróciła też uwagę na manekin... Stała tak chwile zastanawiając się co teraz zrobić, później potrząsnęła głową, zacisnęła dłonie w pięść i zmarszczyła brwi... Z pewnością siebie wypisaną na twarzy i w oczach ruszyła w kierunku katany, zamierzała w końcu wziąć Hiakkiego w dłoń, zależało jej bardzo na odzyskaniu go.

Dziewczyna złapała miecz w dłonie. Katana była niemal całkowicie taka sama, jak zapamiętała ją z czasów sprzed walki z dziwacznym wojownikiem pomiędzy ruinami. Nieco zadziwiona tym, iż miecz jeszcze nie zamienił się w szablę i rękawicę, zdjęła sznurową blokadę i wyjęła ostrze. W tedy też niemalże od razu ostrze zalśniło lekko na biało, zaś po chwili dziewczyna miała już na dłoni swoją szponiastą rękawicę, zaś w drugiej z rąk dzierżyła szeroką szablę. Chwilkę później usłyszała w swojej głowie warknięcie znanego jej już głosu.
- A Ty co się tak obijasz co IDIOTKO? Że też akurat mi przyszło męczenie się z twoją słabością! Jesteś do niczego a do tego jeszcze durna i bezmyślna! Ile czasu może zająć zrobienie prostego testu cooo!? - Demon darł się wniebogłosy opieprzając zdrowo dziewczynę, mimo to Kamys była szczęśliwa. Wreszcie odzyskała swoją broń i mogła z całą pewnością kontynuować karierę bogini śmierci, a to oznaczało walkę z coraz silniejszymi wrogami.

Po krótkiej chwili dziewczyna zauważyła iż manekin poruszył się lekko. Rozłożył lekko ręce na boki, zaś w jednej z dłoni ukazała się szabla przypominająca gabarytowo tą, którą trzymała dziewczyna. Na drugiej łapie powstała zaś rękawica o bliźniaczo podobnej budowie. Jedyną różnicą była barwa oręża dzierżonego przez manekin. Wydawało się iż trzyma on broń o barwie dokładnie odwrotnej.
- Sprawdzimy czego się nauczyłaś przechodząc wyzwania. Pokonaj samą siebie wojowniczko. - Odezwał się dudniącym, mechanicznym głosem manekin, który przecież pozbawiony był ust.

W momencie kiedy demon zaczął ją opierzać Tsuki uśmiechnęła się szczerze, była szczęśliwa słysząc głos swojego kompana czuła się "jak w domu". Przyczaiła się już do demona, do jego obraźliwych słów i czynów, czuła się dziwnie spokojnie gdy tak marudził... Ważyła go przez chwilę w dłoni, cóż co by nie mówić to brakowało jej tych kawałków stali.

Zerknęła na manekin, zmarszczyła lekko brwi, cóż nie była to normalna rzecz, ale w tym świecie mało co było normalne i zrozumiałe dla naszej bohaterki. Słysząc jego słowa zmarszczyła brwi i uśmiechnęła się - Obiecuje że od teraz przestane się wahać, tak jak z tymi ludźmi w dworku, czy przy Masu... Od teraz będę silniejsza tak żeby nikt mi znów Ciebie nie zabrał - powiedziała to w myślach do Hiakkiego. Później odsunęła się o spory krok w tył, uniosła nieco głowę pewna siebie - Pokonam, bo właśnie stałam się silniejsza - a przynajmniej ona tak sądziła. Być może z całym tym wyzwaniu nauczyła się kilku rzeczy, teraz jednak nie były nie ważne, bo dzięki całemu zdarzeniu wiedziała że nauczyła się czegoś innego, tego że nie może się wahać.

Nie czekając długo skoczyła w stronę manekina, po czym to cięła szeroko szablą od prawej do lewej, był to raczej bardzo łatwo rozpoznawalny cios, i w zasadzie to jej nie martwiło, gdyż zamierzała z lewicy uderzyć z kidou "shou" w manekin.

Wydawało się jednak iż manekin był nieco szybszy niż dziewczyna. Co prawda nie zaatakował pierwszy i zblokował szablę dziewczyny zastawiając się swoją opancerzoną rękawicą, jednakże najwyraźniej nie miał zamiaru obrywać z zaklęcia. Nim Kamys zdołała użyć zaklęcia szerokie ostrze przeciwnika wykonało poprzeczne cięcie przez lewą dłoń dziewczyny, która zapewne mogła by się pożegnać z palcami gdyby nie szpony. Ostatecznie jedynym efektem ataku manekina było silne zbicie lewej ręki dziewczyny w dół, tak iż ta niemalże poharatała sobie nogę szponami z własnej rękawicy. Następnie manekin odskoczył lekko do tyłu lądując na lekko ugiętych nogach i szykując się do walki poprzez przyjęcie pozycji niemal identycznej jak ta, w której zwykle ustawiała się Kamys.

Kamys zmarszczyła lekko brwi widząc jaką postawę przyjął manekin, później jednak uśmiechnęła się lekko pod nosem - Pokonać samą siebie co ? - mruknęła do siebie w myślach, cóż po prostu będzie się usiała postarać jak najlepiej potrafiła. Dziewczyna miała sporą ochotę walczyć (trzeba było rozładować frustracie która towarzyszyła testowi), wiedziała też że musi być szybsza aby zadać cios, nie bardzo myślała jak ma tego dokonać, po prostu zmusiła swój organizm do wykonania żądania, jak w większości przypadków [6 kr = 6 szyb]. Nie czekając długo skoczyła znów w stronę manekina, cięła szablą wąsko na od góry nieco w skos w dół. Rękawica tym razem miała służyć do blokowania.

Dziewczyna zamachnęła się krótko od góry celując w stronę miejsca, gdzie na ludzkiej głowie znajdowało by się ucho. Manekin jednakże nie posiadał takiego kawałka ciała. Przeciwnik sparował zbijając cios szeroką szablą trzymana w prawej ręce. W tejże chwili dziewczyna zauważyła lukę, która powstała z jej lewej strony. Przygotowywała się jednak bardziej do blikowania niż atakowania, przez co nie zdołała wykorzystać okazji. w pełni. Pchnęła swoją rękawicą i jedynie delikatnie zadrapała słomianą matę, która miała improwizować skórę. W tejże samej chwili dziewczyna poczuła jak coś przecina jej prawy bok. Wyraźnie kukła również wyprowadziła szybkie drapnięcie pozostawiając trzy niezbyt głębokie cięcia na skórze Kamys. Dziewczyna odruchowo odskoczyła lekko na prawo chroniąc się przed powstawaniem głębszych ran. Krew zaczęła powoli sączyć się z ran, które ewidentnie były głębsze na jednym z końców. Ostatecznie manekin również odskoczył by nie wystawić się na obrażenia. W ten sposób walcząca para po raz kolejny znalazła się w odległości około 4 metrów od siebie.

(-9PŻ)

Kiedy młódka oberwała początkowo się skrzywiła, ból jednak szybko wywołał poruszanie i wkrótce wybuch adrenaliny... Wszystko zaś sprawdzało się do jednego, do spuszczania z kajdan agresji i żądzy niszczenia. Na twarzy Kamys szybko pojawił się szeroki uśmiech, źrenice zwężyły się nieco ... Nie wyglądało to najzdrowiej, ale trudno, dziewczyna ni myślała o tym.
Wiedziała jedną rzecz, musiała być szybsza aby dorwać przeciwnika, po raz kolejny zmusiła swój organizm do działania [ 6 PR = 6 szyb ], nie czekając zbyt zaszarżowała na manekina z wyraźnym zamiarem naparcia. Skoczyła ku niemu i drapnęła z góry swoim pazurem, chwile później doszło szerokie cięcie mieczem na okolice pasa. W tej chwili planowała przede wszystkim kolejne cięcia, jak zwykle czyniła w takim stanie umysłu i ducha. Co nie oznacza jednak że nie zamierzała unikać ewentualnych ciosów.

Drapnięcie dziewczyny najwyraźniej nieco zaskoczyło manekina, o ile oczywiście coś takiego mogło odczuć "zaskoczenie". Kukła zasłoniła się swoją własną rękawicą, jednakże zrobiła to zdecydowanie zbyt późno. Szpony zdążyły już bowiem zagłębić się mocno w słomianą głowę w miejscu, w którym zapewne powinna znajdować się twarz. W tedy też manekin wyskoczył mocno z obu nóg do tyłu by zwiększyć dystans. Oddalił się na tyle by uniknąć ataku skierowanego na pas, jednakże nie mógł już uciekać dużo dalej ze względu na ścianę.

Mimo wszystko kukła wyraźnie nie miała zamiaru się poddawać. Gdy przywarła plecami do ściany oparła o nią stopę lewej nogi, którą bardzo mocno ugięła. Wykorzystując ten ruch wybiła się mocniej i zaszarżowała szybko w stronę Kamys. Z wielką prędkością znalazła się po prawej stronie dziewczyny i machnęła szeroko szablą. Młoda shinigami nie zdołała uskoczyć, zaś szerokie ostrze przecięło jej prawy bok tuż nad miednicą pozostawiając dość głęboką ranę.

(-19PŻ)

Teraz już na dobre dziewczyną owładnął krwawy szał, teraz pochłonął ją całkowicie, wypierając kompletnie jej spokojniejszą naturę. Rana była spora, była by też zapewne bolesna i niezwykle denerwująca, to jednak nie miało do Kamys w tej chwili znaczna... Znacznie miało natomiast rozniesienie przeciwnika w drobne strzępy, nie ważne czy jest kukłą, pustym czy czymkolwiek innym.
Zwróciła swoje spojrzenie na manekin, na zaledwie kilka ułamków sekundy... Źrenice zwężyły się do minimum, uśmiech poszerzył. Twarz, spojrzenie, umysł owładnęła jakaś chora satysfakcja, jeśli ona mogła być tak sina jak ten manekin to była zadowolona... Teraz jednak nie miała czasu na myślenie, zmusiła znów ciało do przyspieszania [ 6 PR = 6 szyb ] i błyskawicznie zaatakowała korzystając z tego że po zadaniu ciosu manekin na moment będzie odsłonięty.

Atak jak wykonała był nader prosty, to jednak nie było ważne, ważniejszym było aby został wykonany jak najszybciej, cięła szeroko swoją szablą z góry, na skos z całą siłą... Nie czekała jednak na rezultat, kolejnym krokiem miało być dźgnięcie na manekina, nawet jeśli chciałby odskoczyć zamierzała dźgnąć na jego klatkę piersiową, o ile by jeszcze zdążyła, i udało by się jej wbić szpony w manekina, chciała jeszcze uderzyć z Shou... Ale to wszytko zależne było by od sytuacji.
Tak czy owak zamierzała wciąż napierać, niewiele więcej potrafiła robi c na tym "trybie", a już na pewno nie myśleć.

Kamys cięła szeroko swoją szablą w stronę przeciwnika, który stał po jej prawej i nieco za nią. Jej machnięcie było szybkie jednak zdecydowanie mało precyzyjne. Kukła skoczyła przed siebie an tyle szybko, że na jej słomowej skórze pozostała jedynie niewielka rysa wyglądająca raczej na skaleczenie niż ranę. Dziewczyna ruszyła w stronę manekina, który odskoczył po raz kolejny nieco do tyłu. Szpony przecięły wiec powietrze, kukła zaś została zmuszona do oparcia się plecami i jedną z barier, które wcześniej zagradzały Kamys drogę do Hiakiego. Nie czekając zbyt długo młoda shinigami naparła po raz kolejny na swojego oponenta. Machnęła szeroko swoją szablą mierząc na wysokości ramion manekina, jednakże przeciwnik uchylił się przed atakiem, zaś szerokie ostrze uderzyło o ścianę zatrzymując się w pół drogi i lekko odbijając.

Kukła, która najwyraźniej czekała na odpowiedni momenty, wykorzystała to iż Kamys była chwilowo wytrącona z równowagi i sama zaatakowała. Wybiła się obiema nogami z przykucnięcia uderzając przy tym w dziewczynę prawym ramieniem oraz szponem umieszczonym na lewej ręce. Pazury zagłębiły się tuż poniżej pasa dziewczyny pozostawiając po sobie niezbyt piękną ranę, zaś zarówno manekin jak i Kamys opadli na ziemię. Dziewczyna niemalże wypuściła szablę z dłoni w chwili gdy uderzyła plecami o kamienne płyty podłogi. Manekin zaś wciąż napierał ramieniem na brzuch dziewczyny i nijako "przytulił" się do niej maksymalnie skracając dystans walki.

(-8PŻ)

Dziewczyna znów oberwała, jednak jak się wydawało to ją tylko pobudzało do dalszego działania. Dziewczyna uśmiechnęła się nieco szerzej, wyglądała jak by znów otrzymała jakąś ładną zabawkę. W jej głowie szybko narodził się plan, puściła ostrze Hiakkiego, jej dłonie wystrzeliły w kierunku manekina. Jedna miała złapać za ramię w której trzymał ostrze, ścisnąć mocno i próbować powstrzymać go przed głębszymi ranami, druga rękę miała wystrzelić ku torsowi lub głowie manekina. Następnym krokiem było objęcie kukły nogami, nie chciała pozwolić mu uciec do czego poturbowała siły... Umysł oczywiście wysłuchał żądania[6 PR = 6 siły], w jej ciało wlało się rei. Ostatnim krokiem tego planu było wysyczenie zaklęcia hadou 3 - Housenka Houka - w głowie słychać było jakaś chorą satysfakcje.... Z tego co było jej wiadomo słoma paliła się dosyć szybko.

Dziewczyna złapała za ramię dziwacznej kukły i starała się zatrzymać kolejne ciosy. Problemem było jednak to, iż manekin wciąż mógł spokojnie machać ręką w łokciu i nadgarstku, ale i sięgnąć do ręki dziewczyny. Szpony wbiły się głęboko w jej własne ramie pozostawiając głębokie, silnie krwawiące rany. Niemniej na Kamys nie zrobiły one większego wrażenia. Nie zwracając uwagi na na zniszczenie ciała dziewczyna kontynuowała swoją walkę łapiąc manekin za tors i owijając go nogami.

Gdy dziewczyna zaczęła w myślach recytowała zaklęcie i skupia się na rzuceniu go kukła usilnie próbowała wydostać się z jej "objęć". Poharatała przy tym lewe udo oraz prawe ramię Kamys pozostawiając dodatkowe 6 ran szarpanych na jej ciele. W krwawej furii nie zwracała jednak specjalnie dużo uwagi na powstawanie kolejnych ran. Rzuciła swoje płomieniste zaklęcie, zaś słomiana mata szybko zajęła się płomieniem pozostawiając oparzenia na dłoni dziewczyny. Dodatkowo ogień rozszerzał się bardzo szybko grożąc dziewczynie poparzeniem więcej niż tylko dłoni.

(-27PŻ)

Dziewczyna była naprawdę niesamowicie szczęśliwa, szeroko otwarte oczy skupione były na celu, w niewielkich źrenicach odbijał się obraz płonącej słomianej lalki. Z każdym ciosem który obrywała uśmiechała się szerzej, każdy cios wywoływał większe poruszanie, zaś to jak by wzmacniało krwawą furie, za którą pewnie za raz przyjdzie jej zapłaci. Zachichotała cicho, przez chwilę, puściła manekin nogami, później próbowała go z siebie zrzuci wyzwalając większą siłę (znów zmusiła umysł do wykonania żądania) [6 PR = 6 siły]. Jeżeli jednak to nie dało rady to postanowiła najprościej w świecie wymierzy Shou w manekin, aby go odepchną... Tak czy owak jeśli by się jej udało, zamierzała złapała swój miecz i wstała.

Jeśli manekin będzie chciał jeszcze walczy to z miłą chęcią potraktuje go szerokimi cięciami szablą.

O dziwo, zdawało się iż kukła nie jest całkiem głupia. Z całych sił "przytuliła" się do dziewczyny, zaś płomienie rozchodzące się po słomianej macie stanowiącej skórę i mięśnie zaczęły szybko zajmować ubranie należące do Kamys, no i oczywiście przypalać jej skórę. Próba wyrwania się z płonących objęć niestety nie udawała się najlepiej, manekin bowiem zdawał się dysponować bardzo podobną siłą. Płomienie ostatecznie jednak musiały osłabić "konstrukcję", gdyż użycie kidou spowodowało oderwanie większej części boku, który zwyczajnie rozwiał się na proch i niewielkie resztki maty. Ostatecznie manekin opadł całkiem bezwładnie an ziemię zamieniając się w kupkę popiołów.

Ostatecznie krwawy szał całkowicie opuścił dziewczynę, ta zaś stwierdziła iż w cale nie jest bardzo mocno ranna. Najwyraźniej myślący ludzie z dwunastki w jakiś dziwaczny sposób wykombinowali możliwość szybkiej regeneracji, albo też coś podobnego.
- I tyle się musiałaś męczyć z takim dupkiem? Żałosna jesteś do prawdy... - warknął Hiaaki gdzieś wewnątrz umysłu Kamys.

(+2 szybkość, +2 zręczność, +1 psychika i uzupełnij sobie zdrowie)