Sala audiencyjna głównodowodzącego Gotei 13

Przytaknęła. Jakoś umknęło jej podkreślenie tego faktu. Dużo się działo i miała sporo do przekazania, ale pewne rzeczy wynikały z kontekstu. Chyba. Milczała, wolała powiedzieć więcej dopiero wtedy gdy będą na osobności.
Zostali sami. Zdjęła hełm i przytwierdziła go do swojego pasa, tak jak zawsze. Twarz miała na sobie coraz więcej oznak zmęczenia - ostatnio nie robiła nic innego tylko skakała między światami, załatwiała rzeczy, i przechodziła z jednej rozedrganej emocji w drugą. Teraz trzymała się na pewnej smyczy, ale tylko do takiego stopnia by okazać odpowiedni szacunek.
-Pozwoliłam sobie poinformować oficera Kyoraku Kisuke o tej sytuacji. Niezależnie od waszych decyzji, moim zdaniem jako oficer na ziemiach gdzie znajduje się mój kult powinien zdawać sobie sprawę z zagrożenia. Zagrożenia, którego rozwój trudno przewidzieć i wymaga przedyskutowania... Nie jest to jednak sprawa którą chciałam omówić na osobności. Jeśli zginę... ktoś, kto ma szansę coś zrobić powinien wiedzieć.-Nie zrobiła tego specjalnie, ale zawahała się. Przełamała się jednak jakby w sobie-Istnieje byt. Pożeracz światów, nazywany Zgubą Bogów. Pierwszy kontakt z nim nastał gdy uciekinierzy z innego świata przybyli do naszego, gdy pierwotni bogowie chodzili po świecie. Pożarł by i nasz gdyby nie poświęcenie większości bogów i uciekinierów. Tymi, którzy ocaleli była boska para, Izanami i Izanagi, oraz stwórca Quincy, Mebahel. Zguba nie została jednak zgładzona. Osłabiona, zapieczętowana, owszem... Ale żyje. I bardzo możliwe, że mamy niewiele czasu by się przygotować do jej przebudzenia. Sto lat, góra. Może nawet kilka dekad.-Patrzyła cały czas w jego oczy. Mógł ją świdrować jak tylko chciał, nie miała nic do ukrycia i nie zamierzała nawet używać półprawd.
-Nie mogłam w to uwierzyć. Zwróciłam się do jedynej istoty która mogła to potwierdzić. Jednego z uciekinierów, który przebywa w Takamagaharze, za zgodą pozostałych bóstw. Uciekiniera który odmienił całe moje istnienie. Potwierdził, że siostra pozostałej trójki wielkich bogów, Awashima, poświęciła swoje istnienie by przekazać tą wieść. I według boginii Amaterasu... ostatnie wydarzenia w Takamagaharze, oraz te które będą się rozgrywać mogą przyspieszyć rozwój zdarzeń. Właśnie Yaburatayume pożarł święte drzewo posadzone przez czcigodną Izanami. Wieści te wywołały niewyobrażalny szał mojego Ojca, wyczuwalny w całej wysokiej równinie niebios... A konsekwencje tego szału wywołały gniew Amaterasu.-Dopiero wtedy zamknęła oczy. Dało się wyczuć w jej postawie... wstyd. Poczucie winy. Na jakąś sekundę A potem gwałtownie odepchnięcie tych uczuć i ponowne zdecydowanie.
-Przyrzekam na moje imię, moje istnienie, i spokój po jego końcu. Wierzę w to, że to co mówię jest prawdą. Nie ufam radzie, ale ufam Tobie, Kapitanie Honami.

Moment zaskoczenia, ale potem przez moment przeszła ją pewna ulga. Więc wiedział, i to od dawna. Bała się, że to wiedza dostępna jedynie dla garstki - acz tutaj miała przed sobą osobę która, kto jak kto, to do niej należała.
-Wszyscy ciągle się uczymy. Nawet powinniśmy... Czasem bycie w błędzie jest pokrzepiające.-Skłoniła lekko głowę, czy to w geście szacunku czy przeprosin. Ale przy tym pojawiło się pytanie co w takim razie zrobił by zapobiec katastrofie, ale odpowiedź pojawiła się sama. Miało... miało to sens. I tak mógł wykoncypować sobie Izanami. Bogowie będą walczyć z zagrożeniem z zewnątrz, by ludzie mogli sami między sobą ustalać porządki według swojej wolnej woli. Musiała przyznać, że był w tym pewien sens... Bardziej idealistyczny niż jej własny.
-Często się zastanawiam jaki zamysł miał na świat czcigodny Izanagi. W jaki sposób chciał uchronić wszystkich których tak umiłował. To co mówisz brzmi rozsądnie, ale... Właśnie. Nie wszystko jest idealnie.-Zerknęła na miskę z cukierkami. Pokręciła nieznacznie głową, jakby odganiając myśl. Miała ważniejsze rzeczy... A może chciała w ten sposób odwlec to, co trzeba było powiedzieć. To i tak nie była najgorsza rzecz.
-Dobrze by też wiedzieli, w jaki sposób zadbać o spuściznę po przodkach...-Powiedziała to trochę ciszej, skryciej, acz wystarczająco wyraźnie by było to słychać. W końcu się jednak w sobie zebrała-Czcigodna Izanami skazała mojego Ojca na sto lat zamknięcia. Tych co będą ten wyrok kwestionować czeka będzie zgubą... cytując jej Yatagarasu.-Zmotywowała się by spojrzeć prosto na kapitana, acz było to trudne. Była to w tym momencie jej istotna słabość.

Przytaknęła. Również nie wyglądała na zbyt optymistyczną. Przyglądała się kapitanowi i tłu na którym się znajdował. Ile wieków już obserwował zmiany które toczyły się w białym mieście? Sama może niedługo dobije do czterech dekad. To faktycznie mogło być niemal jak mrugnięcie okiem dla kogoś takiego.
-Wolę tak myśleć. To by prędzej czy później się wydarzyło, lecz ostatnie zdarzenia to przyspieszyły.-Zacisnęła zęby. Gdy słyszała to również z drugiej strony serce jej zadrżało. Wątpliwość.
-Mój udział oraz wsparcie dla was zostały już zauważone. Prędzej czy później będę musiała stawić temu czoła... I wyzwania przed nami stojące wymagają radykalnych metod. Ponadto...-Przyłożyła dłoń do swojej piersi.
-Zadeklarowałam pomoc. Mój Ojciec wybrał mnie ze świadomością moich cech i wiarą. Wiem czym może to się skończyć. Albo wyjdę z tego dość silna, by mieć szansę wpłynąć na bój ostateczny, albo równie dobrze mogłabym zniknąć. Nie mogę zwolnić tempa. Nie kiedy mamy tak mało czasu.-Było słychać pewną niepewność. Walczyła z nią jak tylko mogła, ale zdawała sobie z tego sprawę.
-Też wolałabym by potoczyło się to inaczej. Wiem, że może mi się nie udać. Nie mogę się jednak poddać.

Trochę się nie spodziewała. Pewna część jej mówiła, że może to być próba wykorzystania jej słabszej pozycji i wywarcia większej kontroli, ale składałaby jakby stwierdziła, że taka pomoc by jej się nie przydała. Poza tym coś dalej w niej siedziało. Gryzło ją, i co tym bardziej, im więcej zaufania i pomocy oferował jej ktoś kto w jej oczach równie dobrze mógłby być jednym z bogów.
Jeśli ktoś był shinigami to właśnie osoba przed nią. Stanęła trochę luźniej, acz nieznaczność w jej ruchach zdradzała pewne spięcie.
-Jest wielu którzy nie wierzą w bogów, i równie wielu którzy mają do nich żal. Nie zamierzam nikogo zmuszać...-Na jej twarzy malowała się frustracja i wstyd-To wszystko... To dobre propozycje... Nim... jeśli będziemy omawiać szczegóły... Nie mogę. Nie mogę z czystym sumieniem. Jeszcze nie powiedziałam wszystkiego... W świetle słów których powiedziałam, zamierzam być szczera. Bo moje "mankamenty młodości" mają znacznie większe konsekwencje.-W środku coś krzyczało by tego nie robiła, a z drugiej gryzło ją jak rozwścieczony pies. Opuściła wzrok. Nie po to by kłamać, ale ciężar był dla niej duży. Przez moment, bo jednak wróciła do Kapitana-Wasze obawy się potwierdziły. Yuzuru Tanaka nawiązał kontakt z kimś z "mojego" rodzaju. Z Yaburatayume. To właśnie przez jego działania udało mu się pożreć drzewo. Za tą zbrodnie został wykonany na nim wyrok śmierci.-Jej oddech na moment trochę przyspieszył. Nim powiedziała coś więcej spróbowała się opanować. Ostatecznie ukłoniła się bardzo nisko.
-Poczuwam się do odpowiedzialności za to co się stało. Za to, że przeszkodziłam wam w uzyskaniu informacji... I że przez moją niefrasobliwość i naiwność nie zapobiegłam tej lawinie. Moją lekkomyślną wiarą, że jak ktoś chce i włoży pracę to wystarczy by zmienić się na lepsze. Moją postawą skalałam boski majestat ofiarowany mi przez mojego Ojca, jak i wiarę którą we mnie pokładali wierni. Oddaję się pod Twój osąd, Kapitanie Honami. Nie jako kami, ale jako osoba współodpowiedzialna za bezpieczeństwo światów, i która zawiodła.-...wyrzuciła to z siebie. Na prawie najwyższym szczeblu.
...ulga. Poczuła... Ulgę. Nie wiedziała co się stanie, i czy przypadkiem nie zaprzepaściła wszystkiego na co pracowała. Ale jaka miałoby to wartość jeśli by to było oparte na niedopowiedzeniach i kłamstwach? Może lepiej jeśli miałoby się to zakończyć tu i teraz. Może Izanagi miał rację, że bogowie nie powinni się mieszać w sprawy śmiertelne, i będzie tego żywym przykładem i przestrogą? Może taka będzie jej rola w dziejach.

Wyprostowała się w momencie gdy usłyszała co wiedział. To, że go nie doceniła było w najlepszym razie niedopowiedzeniem. I może nawet było to większym ciosem dla niej niż gdyby miał ją winić. Uczucie to wzmogło się w niej gdy patrzyła na blade oblicze kapitana, które przejawiało wiele emocji. Nie była w stanie stwierdzić czy są one teraz prawdziwe czy też nie. Wzdrygnęła się. Stała nie mogąc wydusić z siebie słowa. Wszystko wróciło. Czy to jednak usprawiedliwiało bierność? Nie mogła stać w miejscu. Musiała coś zrobić, cokolwiek! Z pozycji zguby niemoc jest jej gwarantem!
W środku coś jej mówiło, że postąpiła słusznie, będąc wierna swojemu Ojcu oraz jego przekonaniom. Co mówił to się sprawdzało, chociaż próbowała robić po swojemu. Ale tutaj... też. Tutaj też, być może, stojąc przed tym śmiertelnym, większym od niejednego kami, postąpiła według swojego uznania i... zakończyło się to w ten sposób. By czas jednej wojny, a zaraz rozpocznie się druga. I być może kolejna, największa, zbliżała się do nich szybciej niż myślała.
Przez nią. Popatrzyła w bok. Twarz wyrażała skruchę.
-...miał inne wyjścia. Był ich świadomy i nie wiem dlaczego wybrał tą. Tym bardziej czuję ból, gdyż pomimo tego mroku było w nim jeszcze światło... Lecz każde nasze działanie ma konsekwencje. Im większa nasza siła tym potężniejsze... Tak samo z odpowiedzialnością.-Mówiąc to przed oczami pojawił się jej obraz ostatniej walki z drugą. Była... ludzka. Pełna jadu i egoizmu, ale miała w sobie cechy których jej zawsze brakowało.
-Dlatego ja sama czuję się winna. Winą jednak nic nie zmienię. Musimy wyciągnąć lekcję... i działać dalej.-Stanęła prosto, łapiąc zdruzgotane spojrzenie kapitana. Na pewno nie sprawiało, że czuła się lepiej-Po egzekucji jego ciało rozpadło się w dziwny sposób. Zamiast na cząstki Reishi przybrało fakturę gładkiej skały. Zarówno ono jak i jego zanpaktou rozsypało się w pył.

Że to pamiętał to nie było dla niej żadnym zaskoczeniem. Jednak jego opis pokrywał się z tym co sama ujrzała, i z jakiegoś powodu jej ciążył. Nie wiedziała czego się spodziewała przekazując akurat tą informację. Zwiesiła na moment głowę by za chwilę ją podnieść.
Coś też jej podpowiadało, że była sprawdzana. I tutaj też nie była jednak do końca pewna co odczytał i czy cokolwiek... Oraz jaka była jego ostateczna interpretacja. Nim zdołała jednak odpowiedzieć w jakikolwiek sposób nowa energia wstąpiła w kapitana. Przedstawił obraz kogoś, kto mógł w przyszłości zostać ważną figurą na tej pokręconej szachownicy światów. I rozumiała, że Honami nie chciał powtórzyć tych samych błędów co z Tanaką.
-Niewątpliwie zbliża się czas próby dla nas wszystkich.-Stwierdziła ponuro, ale w jej oczach rozbłysło światło, jednak tym razem metaforycznie-Potrzebuje być przygotowany oraz trzeba zadbać o to, by nie popełnić tych samych błędów. Jestem gotowa pomoc w jego rozwoju w zakresie, który uznasz Kapitanie za stosowny. Nie dość, że czas jest już niespokojny to nie mamy go wiele.-Mowa jej na początku była szybka, a potem zwolniła i stała się bardziej wyważona. Tak. Była to niewątpliwie nadzieja w tej czerni żalu, ale należało do tego odpowiednio podejść.

Przytaknęła ze zrozumieniem. Po prawdzie i tak nie byłaby zupełnie pewna tego biorąc pod uwagę wojnę z Quincy, ale teraz czasy są jeszcze bardziej niespokojne.
-Poświęcamy nasze życia i istnienia by ogół mógł mieć lepiej. Taka jest natura naszej powinności. Ale shinigami to również dusze. Może dlatego perspektywa wojny z Quincy tak bardzo mną poruszyła...-Była zamyślona i zasmucona. Miała przed sobą pewną rudą czuprynę, która zgasła na wieczność gdy posłała w nią ostatnie uderzenie.
Kto by pomyślał, że będzie miał na nią taki wpływ, ten chłopaczek.
-Jestem córką Susanoo, lecz moja moc pozwala na szybsze osiągnięcie potencjału. Wyzwala siłę i wolę która pomaga w uzyskaniu rezultatów. Jeśli pozwolisz, Kapitanie, otoczę go tą opieką, jak i każdego wobec którego stwierdzisz, że byłaby ona zasadna.-Nabrała zdecydowania I pewności. To było to do czego nadawała się najlepiej-Po to zostałam kami. Nie dla statusu, mocy czy nieśmiertelności, tylko by umożliwiać innym osiągnięcie swego pełnego potencjału, dla dobra wszystkich dusz.

-To prawda.-Przytaknęła, nie mając więcej do dodania. To było dość dziwne. Miała wrażenie, że rozmawiali w tym momencie... może nie na równi, ale Kapitan ufał jej na tyle, by nie ukrywać przed nią swojej natury. Albo może nie czuł takiej potrzeby akurat w jej wypadku. Nie miało to takiego znaczenia ale rozmawiało jej się przez to bardziej swobodnie. Może też taki miał cel w tym wszystkim.
-Prawie nie ma już bezpiecznych miejsc, o ile w ogóle. Najbezpieczniejsze jakie znam to domena mojego Ojca... oraz moja. Biorąc pod uwagę zbliżający się konflikt nie jest to rozsądne... Mam inny pomysł.-Chikaze wzięła głęboki oddech i zaczęła się zmieniać. Włosy skróciły się, straciła na wielkości, a jej zbroja zmniejszyła się wraz z nią. Po chwili w stronę starca patrzyły migoczące, czerwone oczy dziecka, na których jakby sam z siebie pojawił się uśmiech.
-O! Niewiele osób mnie taką kojarzy! Przebiorę się trochę, założę jakiś płaszczyk i mnie nie poznają... no tylko trochę jest problem z Reiatsu. Moja moc mocno wzrosła i jeszcze uczę się ją w pełni ukrywać... Ale! Najciemniej pod latarnią, więc mogę go doglądać i uczyć tam gdzie się znajduje. A jeśli koniecznie trzeba będzie go schować... Hmmm, może jeszcze w domenie mojego brata? Jest tam dużo dziwów, nawet silnych, a on sam jest potężny! Mam też z nim dobry kontakt więc jakby się coś działo to od razu mogę tam lecieć!-Wyszczerzyła się, opierając ręce na swoich bokach. Naturalna dziecięca energia i zadowolenie z wymyślonego przez siebie planu wzięły górę.

-A tak rzadko mam okazję z tego korzystać! Jest mnóstwo pracy.-Zawołała. Potem przystawiła sobie dłoń do brody, przyjmując postawę myśliciela-Ale kto miał już styczność to wie. Jakoś sobie poradzimy... Pierwsza dywizja. Musi być naprawdę solidnego charakteru. Hm hm... Niech na razie zostanie tam gdzie był, a w razie potrzeby będziemy go przenosić. Choćby z miejsca na miejsce gdyby ktoś się nim inny zainteresował. Wspominałeś, kapitanie, że to charakterystyczny przypadek. Na co mam zwrócić uwagę?-Podpytała co by wiedzieć jak go w ogóle poznać. Bogini nie wypada chodzić i pytać o imiona.
-Więc... Chyba to na razie wszystko.-Blondynka skupiła się by ponownie przybrać swoją dorosłą formę. Energia jakby schowała się w niej głęboko, pozostawiając powagę i pewną naturalną surowość spojrzenia. Ukłoniła się jednak z szacunkiem-Mam nadzieję, że nie zajęłam zbyt dużo cennego czasu. W mniej ważnych kwestiach będę się dalej komunikowała przez dziewiątą dywizję. Do zobaczenia, Kapitanie.
Podniosła się i jeśli to było wszystko to wyszła normalnie. Planowała przenieść kapłana i Yogarasu do świątyni, a następnie udać się do Murakiri. Wezwie Daisuke, i pozostałą jej dwójkę podwładnych by Yamaha mógł przedstawić swój sukces, a następnie poświęci im trochę czasu na ćwiczenia i trening... Po wezwaniu do siebie jeszcze Raiona oraz Mai. Zapyta też oczywiście czy działo się coś pod jej nieobecność. Teraz trzeba być wyczulonym.