Stara fabryka zabawek

-Jaki tor przeszkód? - spytał Jonathan, marszcząc brwi. -Nie wchodziłeś schodami? Znaczy, te pierwsze były jakieś trefne i musiały się już zawalić, ale te drugie raczej solidne... - dodał, zapewniając w ten sposób, że nie wie o czym Aaron mu opowiada.
-Pogoda faktycznie coraz gorsza... - rzucił, spoglądając w niebo. -Jeśli nie przeszkadza ci jakiś alkohol i jacyś zapijaczeni ludzie podczas opowiadania, możemy spotkać się w barze. Znam taki jeden, bardzo fajny. Tu na obrzeżach miasta, ale... musiałbyś sprawić sobie koszulę i być może kurtkę. - zaproponował. -To spotkajmy się za pół godziny w barze "Pod Psem", okej? - dodał, rzucając znaną już Aaronowi nazwą.

Aaron po chwili konsternacji spojrzał na mężczyznę i przykucnął na jedno kolano. 
-Mówisz że to nie ty wyżłobiłeś te wszystkie dziury w ścianie..? Ciekawe kto to był, w takim razie.-Zaciekawił się Aaron, spuszczając głowę w dół, w taki sposób że wyglądał jakby zaraz miał rzucić jakąś inteligentną frazą, nie stało się to jednak.
-,,Ciekawe...kto, lub co mogło doprowadzić ten budynek do tego stanu..."-Pomyślał Kanadyjczyk, wstając na równe nogi, spoglądając mężczyźnie w oczy po raz kolejny.
-Nie, nie miałbym nic przeciwko-odpowiedział.- Przydałaby mi się jakaś porządna szklanka szkockiej.
Williams spojrzał w dół budynku i wyglądał na dosyć zmieszanego.
-Dałbyś rade może jakoś pomóc szybciej mi stąd zejść? Zdaje mi się że Vi może przeczesać cały ten teren szybciej, jak nam się wydaje.- Rzucił Aaron, spoglądając na Jonathana.

-Zawszę mogę cię zrzucić. - powiedział Jonathan, uśmiechając się. -Spokojnie, żartowałem. - dodał, po czym sam zerknął w dół. Pomyślał chwilkę, po czym sięgnął do swojej torby. Mimo, że ledwo sięgała połowy jego uda, on włożył tam rękę aż do łokcia i trochę dalej. Po chwili ręka zaczęła wracać, a on trzymał w ręce jakiś złotawy naszyjnik, z małym, okrągłym, zielonym kryształem w środku.
-To jest amulet Loki'ego. - powiedział. -Bardzo fajna zabawka, szczególnie kiedy chcesz się z kimś pobawić w kotka i myszkę. - dodał, wyjmując kryształ i podając resztę naszyjnika. -Nie będę ci zawracał głowy szczegółami, po prostu uwierz w magię i załóż to. Ja zajmę się resztą. - rzucił, zapewniając Kanadyjczyka wzrokiem.

Na pierwszy rzut oka można było zauważyć iż Kanadyjczyk nie zrozumiał żartu i chciał bronić się przed Jonathanem. Sprostowanie jego wypowiedzi było na miejscu, Aaron uspokoił się lekko. Wyraz twarzy Williamsa oznaczał że nie specjalnie przepada za żartami tego typu. 
Widząc dziwaczny naszyjnik zaciekawił się.
-Lokiego? To był jakiś Bóg?- Zapytał się, spoglądając na całą akcje mężczyzny. 
-,, Dlaczego to wyjął? Czyżby to miało jakoś ograniczyć moce tej błyskotki?"- Pomyślał Williams, bacznie obserwując Jonathana.
Aaron założył amulet, bez chwili namysłu. Ciekawe co to może zrobić?

-Zgadza się. Loki to nordycki bóg oszustwa. - wyjaśnił Jonathan, spoglądając w dół. -Długo by wyjaśniać skąd to mam i wiem jak używać, ale jego amulet pozwala na wiele ciekawych sztuczek. - wystawił rękę z kryształem nad pustą przestrzeń, po czym otworzył ją, wypuszczając przedmiot. Później szybkim ruchem położył swoją dłoń na ramieniu Aarona i powiedział jedno, bardzo niezrozumiałe słowo i gdy Kanadyjczyk mrugnął... był już na dole, razem z Australijczykiem.
-Nie zwymiotowałeś... - powiedział Jonathan, podnosząc kryształ z ziemi i wyciągając dłoń w stronę Aarona, najpewniej domagając się zwrotu amuletu. -Mało kto znosi tak dobrze pierwszą teleportację... Chyba, że masz już z tym jakieś doświadczenie? - spytał.

-,,Bóg oszustwa? Przecież Bogów nie ma. Nie istnieją"- pomyślał Kanadyjczyk, obserwując nieustannie Fletchera. 
Jonathan niepotrzebnie założył że Aaron chciałby się dowiedzieć skąd ma tego typu artefakty i jak potrafi ich używać, była to sprawa mężczyzny. Williams chciał jedynie otrzymać od niego pomoc i trafić na dół w jakiś szybszy sposób od schodów. 
Aaron nie zdążył pomyśleć nawet w jaki sposób znajdzie się szybciej na dole. 
Był tam w mgnieniu oka, wpierw miał małe kłopoty z błędnikami, czuł się lekko nieswojo. 
-Nie, nie miałem wcześniej do czynienia z teleportacją. To był mój pierwszy raz. Nie wiedziałem nawet że takie sztuczki są możliwe.- Odpowiedział stojący już prosto Aaron, wręczając mężczyźnie enigmatyczny medalion. 
-Zgaduje że nie masz żadnej sztuczki na koszulkę i kurtkę? O tej godzinie raczej nie znajdę otwartego sklepu. Zawsze mogę skoczyć do domu, ale zajmie mi to przynajmniej godzinę stąd do domu i potem do baru. Oraz ktoś od Vi może patrolować moje mieszkanie.- Powiedział Aaron, spoglądając w zachmurzone niebo.

-Słuszna uwaga. - odparł Jonathan, na stwierdzenie, że Vi może kogoś nasłać. Chowając amulet Loki'ego do równie enigmatycznej torby, uważnie przyjrzał się sylwetce Aarona. -Chyba nosisz ten sam rozmiar co ja... - powiedział. -Zawsze jestem w drodze, więc mam przy sobie parę koszul, ale musiałbyś przeżyć bez kurtki - mam tylko taką na biegun północny. - dodał, sięgając głęboko do torby. Trochę tam poszperał zanurzając rękę niemalże do barku i po chwili wyciągnął czarną koszulę w ciemną kratkę, którą podał Aaronowi. -Wystarczy taka? - spytał, rozglądając się przy okazji dookoła. Chyba wziął do siebie uwagę Kanadyjczyka na temat ludzi Vi i chciał zachować środki ostrożności.
-Naprawdę pierwszy raz się teleportowałeś? - dodał po chwili. Prawdopodobnie było dla niego niewiarygodne jak dobrze zniósł ułamko-sekundową podróż przez kilka pięter.

-Tak, dziękuje bardzo.- Odrzekł Aaron, pośpiesznie wyrzucając w pobliskie krzaki swoją kurtkę. Zakładając koszulę odrzekł lekko zmieszany widokiem znikającej w torbie ręki -Czym jest ta torba?
Po otrzymaniu odpowiedzi Kanadyjczyk dopiął koszulę, zostawiając górne guziki odpięte tak, aby uwydatniały nieśmiertelnik który nosił na szyi.
-Owszem, nigdy wcześniej nie miałem do tego okazji.- Brunet widząc konsternację na twarzy Jonathana ruszył przed siebie w stronę baru pokazując że nie mają czasu do stracenia.
-A dlaczego pytasz?-Dodał po chwili, nie mogąc powstrzymać swojej ciekawości.

-To? - spytał, wskazując na torbę. -Długo by tłumaczyć, więc powiem w skrócie: niektórzy ludzie posiadają nadludzkie zdolności objawiające się w różny sposób - transmutacja przedmiotu, zdolność do któregoś z rodzajów psychokinezy i tym podobne. Taka umiejętność nosi nazwę Fullbringu i w moim wypadku jest to torba o nieskończonej pojemności. Dosłownie. -  wyjaśnił, po czym ruszył za Kanadyjczykiem, po chwili dorównując mu kroku.
-Widzisz, sprawa wygląda tak: - zaczął, w momencie, gdy zrównał z Kanadyjczykiem szereg. -W swoim trzydziestoletnim życiu teleportowałem już mnóstwo osób, które robiły to po raz pierwszy i one albo wymiotowały, albo traciły przytomność. Czasem jedno i drugie, ale o tym nie mówmy. - powiedział, uśmiechając się przy ostatnim zdaniu. -A tobie... po prostu nic nie jest. Ja mam za sobą kilka lat doświadczenia, bo mocno praktykowałem tę sztukę w Norwegii, a czuję się równie dobrze. Trochę wydało mi się dziwne i ciężko mi uwierzyć, że nigdy tego nie robiłeś... - dodał.

-Fullbring, powiadasz? Może to wyjaśniałoby...-Aaron nagle zamilknął, tak jakby zdał sobie sprawę z tego że trochę za wcześnie aby mówić Jonathanowi o jego "przypadłości".
Mężczyzna miał jednak przeczucie, że prędzej, czy później Fletcher dowie się o tym co obudziło się w brunecie.
Fakt nieskończonej torby bardzo zainteresował Williamsa.
Pragnął dowiedzieć się o niej trochę więcej-Takowa moc musi być użyteczna, co? Mam pytanie...może trochę głupie, ale...-Aaron zamilknął na chwilę, patrząc się dookoła, tak profilaktycznie.
Nie zauważając niczego podejrzanego, brunet po chwili kontynuował- Co by się stało jakbyś sam do niej wszedł?-Zadając to pytanie Aaron spojrzał się na współrozmówce.
-Wieloletnie doświadczenie w teleportacji- Kanadyjczyk parsknął kończąc zdanie. -O czymś takim jeszcze nie słyszałem.- Williams nie wyglądał jednak na zszokowanego tym faktem.
Od momentu pojawienia się dziwnego pancerza na jego rękach, wiedział że nie jest jedynym...przynajmniej miał nadzieję.
Tak samo, jak miał nadzieję na spotkanie się z dziwnym stworzeniem, które zmasakrowało jego rodzicielkę, chociaż na to może być już za późno.
-Zawsze byłem wytrzymalszy od innych...czułem ból inaczej, nigdy nie doskwierały mi cięższe choroby, może to dlatego.- Oznajmił Aaron idąc nadal przed siebie.

Słysząc pierwszą wypowiedź Kanadyjczyka, Jonathan zerknął na niego, jakby liczył, że dzięki temu czegoś się o nim dowie, ale się przeliczył. Przemilczał jednak gwałtowne napisy końcowe i szedł dalej przed siebie, udając jakby nic się nie wydarzyło. Gdy jednak Aaron rzucił swoim pytaniem, ten zaśmiał się, po czym spojrzał na niego wzrokiem, mówiącym "Ty tak na poważnie?". Po chwili jednak odchrząknął i powiedział:
-Kiedyś też mnie to ciekawiło... Byłaby to idealna kryjówka - nikt by nie podejrzewał, że facet po trzydziestce schowa się w torbie. - mówiąc to, poklepał torbę, jakby próbował jej zwrócić uwagę na to, że ją skomplementował. -Włożyłem więc do niej głowę... okazało się, że jest tam próżnia. Najzwyczajniej w świecie bym się udusił. ALE - powiedział, głośno akcentując ostatnie słowo. -Wtedy okazało się, że ta torba świetnie nadaje się do przenoszenia jedzenia. W próżni wolniej się psuje. W końcu jest też coś takiego jak "pakowanie próżniowe"... - nie przerywając marszu. Zbliżali się już do obrzeży miasta, opuszczając tym samym teren fabryki.

[Akcję przenosimy tutaj:] https://bleach.forumpolish.com/t355p270-obrzea#67932