Dom Misaki Koizumi

...tu Michiyo miała punkt. Zawsze może być gorzej... akurat w wyobrażeniu sobie gorszej sytuacji niż teraz Misaki nie miała problemów. Ogólny efekt był taki jak powinien być - dziewczyna jakby zaczęła się mniej przejmować tym wszystkim. I mimo iż poczerwieniała na twarzy i wyglądała na mocno zakłopotaną gestem Michiyo w postaci złapania za policzek, zdobyła się na lekki uśmiech.
-Czemu nie... tylko potem chodźmy od razu do domu... muszę się trochę przespać do wieczora...-Odpowiedziała trochę bardziej żywiej niż wcześniej. Ba... nawet przyjęła pozycję w miarę wyprostowaną i "otwartą"! Niewątpliwie prezentowała się w niej lepiej niż gdyby była ciągle skulona.

Ruszyłaś wraz z opiekunką do pizzeri , kobieta miała całkiem niezły humor i od czasu do czasu uraczyła Cie jakimś sprośnym kawałem, wyraźnie starała się przelać dobry nastrój na Ciebie... Ty zaś zaczęłaś odczuwać swoiste zmęczenie połączone z rozdrażnieniem, twoje myśli szybko uciekały w wielu różnych kierunkach.

Kobieta znalazła po drodze knajpkę do której zresztą trafiłyście, zaproponowała aby wziąć dwie „małe”, jedna miałaś wybrać ty, drugą zaś ona... Gdy już ciepłe pizze do was dtarły twoja opiekunka nawaliła na nie sporo sosu i zaczęła pożerać z szaleńczą szybkością, przy czym upaćkała sobie twarz – było to jednak kolejnym tematem do żartów...

Po ponad godzinie trafiłyście do domu, Michiyo popatrzyła na Ciebie przeciągając się lekko – to o której wychodzimy ?

Efekt rozweselania byłby o wiele większy gdyby to się działo w nocy. Niestety, jako że był to dzień, a słoneczko rozpoczęło już na dobre uprzykrzanie życia Misaki, te żarty zaczynały ją powoli męczyć i irytować. Brała jednak pod uwagę to, że Michiyo chce jej poprawić nastrój, dlatego by nie sprawiać jej przykrości uśmiechała się kiedy było trzeba. Nie zmieniało to jednak faktu że myśli, chociaż rozbiegane, w większości przypadków uciekały do jednego punktu programu dzisiejszego dnia - spania. Minuty dłużyły się niemiłosiernie... ale w końcu dotarli do domu. Na wstępie usłyszała pytanie od Michiyo na temat godziny ich wyjścia. Ona na ty najpierw zasłoniła usta ręką, i ziewnęła lekko.
-O dwudziestej wstanę i wyjdziemy jak się przygotuję... najpóźniej o dwudziestej pierwszej... muszę się położyć...-Misaki kiwnęła głową, i poszła na górę. Jednak przed pójściem do swojego pokoju skoczyła jeszcze do toalety by załatwić część jednej z podstawowych potrzeb człowieka. Gdy już się z tym uwinęła, poszła do swojego pokoju, opuściła rolety w oknach by jej światło nie przeszkadzało, ubrała się w dosyć obszerną koszulę nocną, i ku swojej radości wsunęła się pod kołdrę swojego łóżka.

Położyłaś się, jednak mimo zmęcznia ni jak nie potrafiłaś zasnąć... Kręciłaś się rozdrażniona szukając dogodnej pozycji do snu. Każdy najmniejszy dźwięk drażnił Cie co raz to bardziej... Czy były to ptaszki, czy dzieci bawiące się nieopodal, bądź muzyka której słuchała cicho twoja opiekunka. Dodadkowo sprawy zaśnięcia nie ułatwiały biegające myśli, krążyły wokoło kolejnych tematów - zwykle tych które wyraźnie cie wkurzały...

A jakież to tematy mogły być, które doprowadzały ją do stanu zdenerwowania, zirytowania, bądź frustracji? Na pewno fakt, że była posiadaczką dwóch dosyć uciążliwych wad genetycznych. Nie mogła widzieć kolorów, i sama była taką czarno-białą myszką, która nie umie do nikogo zagadać. Tak... mimo iż jej charakter bardzo ciąży, to jakoś nie mogła go zmienić. To tkwiło w niej naprawdę głęboko... te wszystkie lata szumu wokół niej sprawiły, że w gruncie rzeczy bała się z kimkolwiek związać nieco bardziej. A nuż i ona będzie chciała ją wykorzystać? Tak zawsze było... chociaż, mimo tego, i tak jak ktoś chciał to ją prosił o co chciał. Po kim to ona miała?! Na pewno nie po matce, która była zaradną, utalentowaną, piękną kobietą, umiejącą odmawiać i ukrywać emocje. Zatem... pozostawał jej tata... którego i tak pewnie nigdy nie pozna, chociaż bardzo chciała. No i czy chciałby poznać swoją córkę, spłodzoną na jakiejś popijawie, przez czysty przypadek? Pewnie gdyby jakimś cudem był przy jej matce, to by ją raczej namawiał do usunięcia ciąży... w gruncie rzeczy... czy tak nie byłoby lepiej?
Gdy do tego pomyślała że nie może nawet wykonać tak prostej czynności jak ułożenie się do snu, po raz pierwszy o dłuższego czasu szlag ją trafił. Co prawda mogło być to bardziej spowodowane aklimatyzowaniem się do nowego miejsca, ale akurat o tym nie pomyślała. Zerwała się z łóżka potężnie poirytowana i sfrustrowana, i poszła do swojej kuchni w króliczych, puchatych, białych klapeczkach. Tam poszperała chwilę w lodówce, i wyciągnęła dwie gustowne, niebieskie puszki z kofeinowym płynem + jakimiś innymi rzeczami. Skoro nie może zasnąć, to przynajmniej będzie zasuwać jak nakręcona. A jutro jak będzie ledwo żywa, to jeszcze się napije. I jeszcze. Aż serce tak zacznie jej szybko pracować, że popękają jej wszystkie żyły!

Po Co ona w ogóle żyje?!

Złapałaś za puszki, postawiłaś je na stoliku po czym to zamknęłaś lodówkę, trzasnęłaś jej drzwiczkami, przelewając na biedną rzecz swoją irytacje i złość. Chwile później klapnęłaś gwałtownie na krześle, które zaskrzypiało jak by jęcząc z bólu i przerażenia. Ale t nie było ważne... Złapałaś za puszkę, i otworzyłaś ja ze swoistą wrogością, wypiłaś szybko napój, chwile później opróżniłaś też druga puszeczkę.

Siedząc tak zaczęłaś się powoli uspokajać... Powolutku rozdrażnienie przechodziło, zupełnie jak by wcześniej go nie było. czyżby wyżycie się na przedmiotach martwych dało aż tyle ? A może to t fakt iż posiedziałaś spokojnie ? Tak czy owak uspokoiłaś się... I wyraźnie zachciało Ci się do łazienki.

Misaki westchnęła ciężko po tych wszystkich czynnościach. Siedziała przez chwilę tyłkiem osłoniętym jedynie majtkami... potrwało by to dłużej, ale pęcherz wyraźnie dawał o sobie znać, pomimo iż dopiero co się napiła. No ale nic... lepiej nie dyskutować ze swoimi potrzebami, gdyż może się to zakończyć... mokro.
Kiedy tak siedziała na wiadomym elemencie wystroju łazienki, różne myśli kłębiły jej się w głowie. Dawno tak się nie zdenerwowała... i starała się dociec dlaczego aż tak wybuchła. Może to przez nowe otoczenie i stresogenne wydarzenia? Może... tak czy siak nie czuła się zbyt dobrze w swojej skórze. Najchętniej by teraz wzięła skrzypce i trochę poćwiczyła... ale może lepiej nie. Jeszcze przy jej plastelinowych palcach smyczek zamieniłby się w strzałę, i wyleciał przez okno trafiając kogoś w głowę... no, trochę przesadziła. Ale na pewno powinna z tym zaczekać do nieco bardziej wolnego wieczora.
Pytanie tylko - co teraz zrobić? Po podwójnej dawce "ambrozji" raczej nie zaśnie, a do dwudziestej jest jeszcze trochę czasu... no nic, zostaje ubranie się, przygotowanie, i zejście na dół. Najwidoczniej przebywanie tylko i wyłącznie we własnym towarzystwie jej nie służy... zatem. Po załatwieniu potrzeb fizjologicznych, zrzuciła z siebie nocne ubrania, i weszła pod prysznic. Po umyciu się poszła do swojego pokoju, i założyła swoje typowe dzienne ubrania + rajstopki. Po tym wszystkim nie pozostało jej nic innego jak pójście do swojej opiekunki... w niezbyt sprecyzowanym celu. Najprawdopodobniej po prostu wejdzie do pomieszczenia gdzie przebywała i usiądzie gdzieś z boku.

Zeszłaś po schodach i zaczęłaś poszukiwać swojej opiekunki, chodziłaś od pokoju do pokoju, w końcu jednak podeszłaś do jej własnej sypialni, zastukałaś w drzwi jednak nikt ci nie odpowiedział słyszałaś za to ciche dźwięki muzyki rockowej , weszłaś więc i rozejrzałaś się. Ubrania kobiety były porozrzucane na łóżku... wtedy drzwi od łazienki otworzyły się, zerknęłaś w ich kierunku zaś w ubikacji wyszła naga Michiyo, nim zorientowała się że jesteś w pokoju zrobiła dobre dwa korki do łózka... dopiero wtedy zerknęła na ciebie, jęknęła przerażona. Nie wiedziała czy bliżej ma do łazienki, czy do koca lezącego na łóżku... Cóż

Pierwsza reakcja - rozszerzone oczy. Druga reakcja - zmiana karnacji na rdzenno amerykańską z elementami oparzeń słonecznych. Trzecia - zamknięcie oczu, zasłonięcie ich rękami, odwrócenie się, i przeniesienie swojej pozycji do najbliższej ściany. Ogólnie wyglądało to jakby zaraz miała być rozstrzelana. Przy tym wszystkim wyglądała na jeszcze bardziej przerażoną od Michiyo.
-J-j-ja-ja-jajaja... jabardzoprzepraszam! Nie-nie-nie odpowiadała p-p-p-p-pani... więc... wiemniepowinnambyławchodzićjakniktnieodpowiadał ale... p-p-p-rzepraszam! Proszęowybaczenie.. przepraszamprzepraszamprzepraszam...-Dziewczyna nie wytrzymała... kucnęła pod ścianą i zaczęła płakać, rozładowując przy tym nagły przypływ emocji.

Kobieta przez chwile nie odpowiedziała nic, słyszałaś tylko szelesty... Później dosłyszałaś ciche chrząkniecie i kroki które kierowały się rytmicznie ku tobie - Doobra... Powiedźmy że Ci wybaczę, w końcu jesteś dziewczyną i jak sadzę mamy tu i ówdzie to samo - Mruknęła drapiąc się po głowie i lekko krzywiąc, ale tego akurat nie widziałaś. Tu westchnęła cicho, dziwo uśmiechnęła się lekko i ułożyła dłoń na twoim ramieniu - Jak byłabyś chłopakiem to bym Cie ukatrupiła - rzekła niby poważnie, później jednak zaśmiała się cicho - No wstawaj już, coś się stało że mnie szukałaś ?

Misaki jeszcze przez dłuższą chwilę siedziała sobie "spokojnie" w kącie i popłakiwała. Czuła się strasznie głupio... znowu, według siebie, z jej własnej winy. Czy naprawdę musiała być tak bezmyślna, tak nieuważna, tak... nieprzewidująca, że musiała doprowadzić do takiej sytuacji? Chociaż z drugiej strony, dobrze że sytuacja nie była odwrócona... pewnie zeszła by na miejscu na zawał. Ale jakby się nad tym zastanowić... czy tak nie byłoby lepiej? W końcu... wszystkich do siebie zraża. Najpierw Yoshikawa, teraz pani Akimoto... pewnie znowu wszystko się powtórzy. Nie będzie miała przyjaciół, kolegów... w najlepszym przypadku będą ją unikać. Gapowate, małomówne, dziwne małe coś... jej cały żywot był jednym wielkim kiepskim żartem. Od kiedy pamiętała zawsze taka była. Nigdy nie mogła znaleźć wspólnego języka z ludźmi, zawsze ją zawstydzali swoją prezencją, zachowaniem... wszyscy byli lepsi, bardziej zdolni, lubiani... a ona? Taka samotna wyspa, odgrodzona od świata przez swój wygląd i pochodzenie... nic dziwnego w sumie że umysł dodatkowo ją obdarzył takimi cechami charakteru, jako dodatkowa ochrona przed ludźmi. Ale z drugiej strony, mógł innymi... albo wcale, gdyż tamte "środki bezpieczeństwa" starczyłyby aż nadto. I to właśnie zakrawa na kpinę, na to, że najwidoczniej ktoś tam w górze stworzył ją, by bawić się jej kosztem... miała już tego dosyć. Miała dosyć samej siebie, w każdym calu. I chciała coś z tym zrobić. Szybko.
-N-nic takiego, n-nie m-mogłam z-zasnąć, przepraszam...ja już sobie pójdę, jeszcze raz p-przepraszam!-Dziewczyna momentalnie podniosła się na nogi i szybkim, acz drżącym krokiem udała się w stronę drzwi. Jeżeli nic ją nie zatrzymało, to najprawdopodobniej uda się do salonu. Tam położy się na kanapie by nie wyrządzić jeszcze więcej szkód, i postara jakoś przetrwać do tej dwudziestej.

Skierowałaś się w stronę salonu, drżałaś cała przez to wszytko... Przez myśli, przez pechowe zdarzania które jakimś cudem ciągle cie nawiedzały. Otworzyłaś drzwi, weszłaś i bezgłośnie zamknęłaś je za sobą... Na twoje szczęście o tej przed to tego pokoju wpadało raczej mało światła, dodatkowo zasłony zakrywały cześć przybrudzonego okna. Klapnęłaś na kanapie, nie wiedząc co do końca masz ze sobą zrobić... Spać Ci się odechciało już jakiś czas temu.

Siedziałaś więc tak wsłuchując się w błogą ciszę i patrząc w chropowaty sufit, odnajdując w cieniu chrostek kolejne kształty, w pewnym momencie jednak dosłyszałaś zbliżające się do drzwi kroki, zerknęłaś na żółtą, plastikową szybkę i dostrzegłaś że ktoś zbliża się do pokoju... wtedy drzwi się otworzyły, zaś tobie ukazała się twoja opiekunka, tym razem ubrana w dżinsy i koszulkę na ramiączkach odsłaniającą brzuch, zerknęła na ciebie swymi bystrymi oczyma zza okularów. W rekach trzymała batoniki czekoladowe... Jednak zresztą poleciał w twoją stronę po słowie "łap"

- Słuchaj śnieżynko, co chcesz dziś zobaczyć ? Układam plan wycieczki - oparła się ramieniem o framugę, po czym to uśmiechnęła się do Ciebie.

Misaki ledwo co złapała batonik, który tak właściwie wylądował na jej brzuchu przy niewielkim wkładzie rąk. Ciągle źle się czuła po tym nietypowym epizodzie z dzisiejszego dnia, więc wolała się nawet nie odwracać, by nie było aż tak widać jak bardzo ciągle się wstydzi.
-N-nie wiem... zostawię to pani...-I tak średnio jej to wyszło, gdyż po tonie jej głosu można było wszystko wyczytać. Aczkolwiek batonikiem zajęła się chętnie, gdyż lubiła słodycze, prawie tak samo jak... słodkie pluszaki-przytulanki. Nawet wzięła ze sobą swojego ulubionego, białego misia... jedyną rzecz do jakiej się przytula bez wyraźnego poczucia wstydu i zażenowania.
Nie zmieniało to faktu, że i tak nie miała zielonego pojęcia co by można było zobaczyć w tym mieście. Najchętniej zresztą zostałaby w domu, i trochę pograła na skrzypcach. To chyba jedyna rzecz, jaka jej idzie... i to tylko wieczorem. Za dnia palce jej się plączą, i jest w stanie grac tylko te prostsze melodie.

Michiyo uniosła lekko brwi zerkając spokojnie na twoją osobę, wciąż stała w uprzednim miejscu, znaczy opierała się o framugę swoim ramieniem. Opakowanie batonika zaszeleściło cicho, po czym t kobieta sama ugryzła tego czekoladowego, nadziewanego orzeszkami ziemnymi słodyszka. - Całkiem masz twarz podobną do mamy... A to całkiem niezła babka, powinnaś się cieszyć - Rzekła dopiero po tym jak przełknęła słodki kęs, uśmiechnęła się zawadiacko. Kobieta widać wyczuła że coś jest nie tak i najpewniej chciała podtrzymać ewentualną rozmowę.

Nie mogła zaprzeczyć - była dosyć podobna do swojej mamy... no, może poza kolorem włosów który ona miała o wiele jaśniejszy, i sposobem ich ułożenia... ale co z tego? Do czego jej się to przyda? Te białe włosy i blada cera wszystko psują... właśnie z tych powodów komplement jaki ją spotkał od swojej opiekunki nie podziałał za dobrze. Dziewczyna mruknęła tylko coś w stylu "uhum" i dalej zajmowała się batonikiem. Ale... o dziwo przypomniało jej to o tamtym chłopaku, który był dla niej naprawdę miły. Już wcześniej myślała o tym by go przeprosić za swoje zachowanie... ale teraz... uzyskała dodatkową motywację. Acz za cholerę nie przyznałaby się, z czego ona wynikała.

Kobieta chyba się poddała widząc twoje reakcje, mogło o tym świadczyć na przykład ciche westchnienie, oraz wzruszanie wąskimi ramionami. cofnęła się o niewielki krok, po czym to złapała lekko za klamkę od drzwi - jak byś była głodna to robię sobie zapiekankę... Zrobię trochę więcej - rzekła po czym to wyszła na dobre i zamknęła za sobą cicho drzwi. W ten sposób zostałaś w salonie wraz z batonikiem... Towarzystwo tego całkiem smacznego słodycze było za pewne lepsze od samotności... Tak

-Ch-chwileczkę!-Zawołała do swojej opiekunki zrywając się z kanapy. Właśnie poczuła się jakby dostała kopniaka w brzuch, i to z jej własnej winy. Niby jakim prawem ma się obruszać, i skarżyć się jaki to świat jest wobec niej zły? Fakt... momentami nie ma łatwo, ale pewnie wiele osób ma o wiele gorzej... nie zmienia to jednak faktu że była po prostu niegrzeczna w stosunku do pani Akimoto, a przecież właśnie chciała jakoś zbliżyć się do ludzi... postępując tak, sama na własne życzenie ich odtrąca.
-Ja...przepraszam... ja po prostu źle się czuję w czasie dnia... no i... nie chciałabym by pani się na mnie obraziła... jest pani bardzo miła i w ogóle, a ja tak się zachowuję...-Białogłowa spuściła trochę głowę w dół, jako że to była w sumie pierwsza bardziej osobista rzecz jaka dzisiaj wyszła z jej ust.

Twoja opiekunka zatrzymała się niemal od razu jak dosłyszała twoje słowa, nie powedziała kompletnie nic nim nie skończyłaś mówić... Na sam koniec uśmiechnęła się łagodnie, uniosła lekko swoją lewice (w prawicy trzymała batonik), jej dłoń opadła delikatnie na twoją głowę i zaczęła Cie... Głasko-czochrać w sposób jak najbardziej pieszczotliwy - Daj spokój obrażać się ? Nie ma sprawy... - rzekła, zaś jej uśmiech przybrał zawadiacką formę - Alem usisz się trochę ośmielić nooo ! Bo faceta nigdy nie znajdziesz - zaśmiała się cichutko, całkiem miło - Chcesz pomóc robić mi obiad ? Może mistrzem kucharskim nie jestem... Zaś zapiekanka wymagająca nie jest, no ale pomoc się przyda.

-...to niech pani teraz da spokój!-Misaki wyjątkowo żywo zareagowała na uwagę Michiyo na temat poszukiwań chłopaka. Zdecydowanie nie była gotowa na taki związek... no i zresztą miała parę innych spraw do zrobienia. Jak na przykład... chociażby... albo... nauka! Musi się uczyć! Nie mówiąc już o tym że najpierw powinna się zająć kontaktami z innymi ludźmi. Czyli tak czy siak - Michiyo na wierzchu. Tylko... czy będzie w stanie się przełamać?
-W porządku, ale ja już nie jestem głodna - przecież jadłyśmy pizzę, prawda?-Zauważyła gdy kobieta poprosiła ją o pomoc w kuchni. No ale skoro Pani Akimoto ma ochotę na zapiekankę, to nie będzie oponować. Bo niby dlaczego? Chyba tyle jest w stanie zrobić...

Kobieta niemal odruchowo cofnęła dłoń widząc twoją reakcje - Um jasne - Mruknęła spokojne, wzruszyła ramionami, po czym to ugryzła batonik zerkając na Ciebie. Widziałaś że jej wyraz twarzy zmienił się nieco, wciąż był łagodny, ale nie tak bardzo jak wcześniej. - Ano jadłyśmy, ale zgłodniałam... - Zmarszczyła brwi, zamknęła oczy i podrapała się wolną łapką po głowie - No to chodźmy.

Później ruszyłyście do kuchni Michiyo zlecił Ci zrobienie sosu pomidorowego, instruowała Cie krok po kroku jak co zrobić, jako że nie było co ciąć, nic sobie nie zrobiła... Kobieta w tym czasie włożyła do pojemnika trochę wędzonej kiełbasy pokrojonej na plasterki, nieco makronu i kupę żółtego sera - widać całkiem lubiła śmieciowe żarcie. Swoją potrawę włożyła do mikrofalówki... I tak powstało jezdnie.

Wyłożyła na stół dwa talerze (na wypadek gdybyś się skusiła, dwa kubki do których nalała cole, i sztuce... Później wyłożyła pseudo zapiekankę, nałożyła sobie i polała obficie twoim sosem, który zresztą wcześniej nachwaliła podczas próbowania... No i zaczęła spożywać - Na która jutro masz do szkoły ?

Białogłowa trochę się zafrasowała idąc reakcję na jej śmiałą akcje. Może trochę zbyt śmiałą w jej mniemaniu... uznała jednak że to nic takiego, że się raczej za to nie pogniewała, więc ochoczo poszła do kuchni pomóc Michiyo zrobić dla niej posiłek... ale na pewno się nie obraziła?
O dziwo wyszło jej całkiem nieźle. Nie był to szczyt finezji sztuki kulinarnej, ale mimo wszystko... nigdy za bardzo nie gotowała, więc to był jakiś sukces, zwłaszcza że królowej McDonalda Michiyo Akimoto całkiem smakowało. Ona tylko sama sprawdziła jak wyszedł ten sos (Podzieliła zdanie kobiety) i usiadła naprzeciwko niej.
-Ummmm... o ile dobrze pamiętam to na ósmą... tak, na ósmą.

przeżuła spokojnie pokarm i połknęła, popiła kęs odrobiną coli - Dobra... To nastawie sobie budzik na 6, przygotuje jeszcze co trzeba... Mam nadzieje że nie zaśpię... - Mruknęła pod nosem, wywijała lekko widelcem przy mówieniu. Swoją porcje spożyła całkiem szybko, po wszystkim westchnęła cicho i poklepała się po brzuchu. Kobieta zostawiła kawałek specjalnie dla ciebie - Dobraa... Nasyciłam się - usiadła wygodniej na krześle, skierowała wzrok na sufit - idę się na chwile położyć - Rzekła to i wstała dosyć leniwie.

-W porządku...-Dziewoja skinęła głową na to głową. Jakoś ten spory kawał pieczywa, sera, kiełbasy i sosu pomidorowego nie wyglądał zbyt apetycznie. No i... musi trochę o siebie dbać. Jeszcze jej w uda pójdzie... swoją drogą, jeżeli pani Michiyo tak się cały czas odżywia... to tylko pozazdrościć jej przemiany materii, gdy wygląda naprawdę dobrze.
Ale tak właściwie to która jest godzina? O ile dobrze pamiętała mieli wyjść tak po dwudziestej... jeżeli wyjdą później, to będą miały mniej czasu na zwiedzanie! Może to przez to że do wieczora było coraz bliżej, może to przez dobroczynny wpływ Michiyo - Misaki zaczęła się coraz bardziej niecierpliwić i cieszyć na myśl o wyjściu. Najpierw poszła do salonu i sprawdziła, która jest godzina. Następnie skierowała się do łazienki, by tam przemyć sobie trochę twarz, umyć zęby, i użyć dezodorantu. A potem... no cóż... zeszła na dół, i czekała w fotelu na swoją opiekunkę.

- Jak by co to mnie wołaj, nie krępuj się - Rzekła, po czym to przeciągnęła się lekko - Narka - machnęła do Ciebie na odchodne po czym to opuściła kuchnie, zostawiając Cie samą z cicho brzęcząca lodówką.
Ty zaś poszłaś do salonu, zerknęłaś na niebieski zegarek wiszący na ścianie, było grubo po 17, dochodziło już właściwe do 17:30... Cóż jeszcze trochę czasu, załatwiłaś wszytko co miałaś załatwić w łazience, później zeszłaś na dół i rozsiadłaś się w fotelu, i czekałaś... Czekałaś, czekałaś i tak dalej. W końcu po jakimś czasie udało Ci się nawet zasnąć.

Było ciemno, tak ciemno że nie widziałaś kompletnie niczego, nawet swoich dłoni... Czułaś za to całkiem słodki zapach kojarzący się z wiosną i kwiatami... W oddali zaś słyszałaś żywiołową muzykę pochodzącą ze skrzypiec. Rytm był ciekawy, dosyć skoczny.. Na pewno nie słyszałaś go nigdy wcześniej

W rytm wplotły się ciche, łagodne słowa które w jakiś sposób współgrały harmonijnie z muzyką - Misak...Misaki - Gdy otworzyłaś oczy ujrzałaś pochylająca się na Ciebie opiekunkę, pierwsze co widziałaś to chyba jej spory dekolt brązowej bluzki na ramiączkach, na to miała narzuconą czarną skórną kurtkę, poniżej ciemne dżinsy.

(przepraszam za dziś, po 1 trochę nie miałam czasu a po 2 jestem dosyć zmęczona ^^")

Misaki leniwie otworzyła oczy, i nieco się przeciągnęła. Trudno było to zauważyć, ale prawie każdy mięsień jej ciała zaczął lekko drgać, doprowadzając ją do stanu użyteczności fizycznej. Gdy w końcu łaskawie zorientowała się że pani Akimoto pochyla się nad nią, uśmiechnęła się ciepło.
-Dzień dobry... czy może raczej dobry wieczór? Która godzina, proszę pani?-Zapytała, i trochę się zaniepokoiła. Tak właściwie to ile one spały? Jeżeli "robiły" to za długo, i jest już po dwudziestej... to zostanie im mniej czasu na zwiedzanie, a tego bardzo by nie chciała.

- Jest za dziesięć ósma - Rzekła prostując się, odrapała się po głowie, później westchnęła cicho - Ale sobie miejsce na spanie wybrałaś... Zmarzłaś co ? - Poprawiła okulary, nasnuwając je bardziej na nos, spojrzała na Ciebie nieco z góry - Noo leć się przygotować, i ubierz Coś ciepłego bo chłodno się robi... A ja na Ciebie zaczekam.

Tobie było się zaś ciężko dobudzić, poczułaś też leciutki ból głowy... No cóż była noc, nic Cie nie raziło, zaś słońce w końcu przestanie Cie parzyć.

Noc... jej ulubiona pora dnia. Brak słońca które by ją przypiekało, rozpraszało, oraz oślepiało... te inne powietrze... cudo. Poza tym... księżyc w pełni, na rozgwieżdżonym niebie, w towarzystwie miłego, ładnego chłopca... to takie... romantyczne. Na samą myśl dziewczyna się lekko zarumieniła. Musiało to ciekawie wyglądać kiedy zbierała się z łóżka i szła schodami do swojego pokoju...
Ale dobrze, musiała się przebrać. Ograniczyła się jedynie do długiego, ciemnego płaszcza, puchatej szarej czapeczki, butów na płaskim obcasie, i, jako element dodatkowy, futerał ze swoimi skrzypcami... a nuż znajdzie jakieś ciche, przytulne miejsce, i będzie mogła trochę poćwiczyć? Nie robiła tego od czasu wyjazdu z Tokyo.
Kiedy już się przebrała, wesoła, zadowolona, trochę śmielsza, i nieco bardziej rozbudzona zeszła na dół do swojej opiekunki.
-Już jestem gotowa... chodźmy!-Zawołała z uśmiechem na ustach.

Kobieta zapięła akurat kurtkę, zerknęła na ciebie uśmiechając się lekko. Widać sama byłą zadowolona z możliwości wyjścia. Twoja opiekunka otworzyła drzwi i przepuściła cie pierwszą, później wyłączyła światło, zamknęła drzwi i schowała klucze do kieszeni spodni.

Zerknęłaś w niebo, nie było aż tak bajkowe jak z twoich wyobrażeń, brak było pełnie, zaś sporą część nieba pokrywały chmury, jednak... ostre słońce Cie nie raziło, nie parzyło też twojej skóry, zaś chłodne powietrze było niezwykle orzeźwiające.

Ruszyłyście w podróż po mieście, które zdawało się po raz drugi w ciągu tej doby budzić do życia... Wysokie latarnie rozświetlały wam drogę, i w sumie nie tylko wam. Mijałyście sporo ludzi, pary przytulone do siebie, kumpli podróżujących do klubu, ludzi spacerujących z psami, oraz wszelakie inne persony o niesprecyzowanych pragnieniach. Raz serce podskoczyło Ci do gardła, gdyż szłyście przez moment ciemną uliczką, zaś za sobą słyszałyście zaczepne okrzyki dresów... Akimoto wsadziła nawet dłoń pod kurtkę, jednak gdy wyszłyście z uliczki na normalną drogę odetchneła cicho i cofnęła ją.

W pewnym momencie z nieba lunął deszcz, zaś kobieta przeklęła (zrobiła to bezwiednie, przeprosiła Cie później), zapomniała parasola. Jako że byłyście całkiem nieopodal runku głównego kobieta całkiem szybko zaprowadziła Cie do do herbaciarni. Wydawało się że całkiem dobrze zna to miasto... Stanęłyście przed drewnianymi drzewami w starym stylu, kobieta otworzyła drzwi i weszłyście do środka

Pisz w https://bleach.forumpolish.com/centrum-f57/herbaciarnia-t946.htm#28873

-Boli mnie ręka... tamto... coś mnie "zadrapało" kiedy sprawdzałam co z ta kobietą... ale tak to w porządku... trzeba opatrzyć pani ranę... tylko nie wiem jak...-Zapytała wchodząc do środka. Pal licho jej rany... w sumie obejmują one niewielką powierzchnie i sa płytkie. Za to ta Michiyo... wyglądała dosyć groźnie. Zdecydowanie była większa, i nawet jeżeli głębokość była podobna jak jej, to i tak musiała stracić spoko krwi.
-Poradzi sobie pani jakoś? Może mogę jakoś pani pomóc?-Misaki podeszła do Michiyo. Kobieta wyglądała ponadto na wykończoną tym całym wieczorem. Może przynajmniej będzie mogła przynieść jakieś opatrunki... albo coś? Nie chciała jej nadwyrężać. Przynajmniej fizycznie, gdyż psychicznie, ku swojej rozpaczy, dręczyła ją za każdym razem gdy zachowywała się dziwnie... jakby był tutaj jeszcze ktoś. Zdawała sobie z sprawę że pani Akimoto nie widzi tej dziewczynki... ale co ona na to poradzi? Przecież... wtedy ona... argh, co tu robić? Nie może wybierać między jedną a drugą!

- Słuchaj... Idź do siebie, zdejmij bluzkę a ja ci opatrzę ranę... A teraz przepraszam na chwile - Mruknęła, najpewniej nie ciała do Ciebie pomocy, szybko ruszyła do swojego własnego pokoju, po czym to trzasnęła cicho drzewami za sobą.

Zostałaś na korytarzu wraz z pół materialna dziewczynka, która zaczęła przyglądać się twoim ranom, zmarszczyła lekko brwi - Uhh... A czy jak mogę Ci jakoś pomóc ? - chrzakneła cicho. Wyraźne zaniepokojenie ukazało się na jej twarzy... Cóż gdy umarła i stała nad swoim ciałem też widziała całkiem sporo krwi.