November eleven

Piszemy tutaj ----> https://bleach.forumpolish.com/t721p180-nawiedzony-las

...miała jedno, proste, drobne życzenie. Trochę słońca. Ale może później się przejaśni. Jak nie, to się wścieknie.
Klub zdawał się być dokładnie taki sam jak wcześniej. To był dobry znak, po tym co widziała byłaby chyba przeczulona na każdą drobną zmianę. Ale jak o tym myślała, to zastanawiała się czy może kogoś nowego przywiało. Wiele Quincy ogólnie to nie było, ale może... tym razem może nawet nie będzie aż taka niemiła. Nie mogła być. A mogło to być jakąś okazją dla niej. Tak. Wymieniła nawet uprzejmości z ochroniarzem (Tzn. skinęła mu głową) który się tym przejął tak samo jak ona. Niespecjalnie. Swoją drogą, znała jego imię, a barmana w ogóle. Co uratowało jej skórę, ta błogosławiona ignorancja.
Wnętrze również było takie samo jak zapamiętała, całe szczęście. Wciągnęła mocniej powietrze, czując znajomy ciężki zapach. Nie przepadała nigdy za nim, ale teraz dla odmiany kojarzył jej się dość przyjemnie. Zauważyła gwałtowny ruch. To Vormund się podniósł ze stolika jak tylko ją zobaczył. Przy stoliku była jeszcze Ami i Kenshim. Tylko ostatni się pofatygował, by łaskawie wstać. Typowe dość.
Poczuła ciężar na swoich ramionach. Przyglądali się tak sobie przez parę chwil. Co też mogło chodzić po głowie temu... znaczy się, no, jemu. Pewnie się rozczulał, to by do niego pasowało. Do tego co potem jeszcze zrobił i powiedział tym bardziej. Tylko co do cholery powinno się mówić w takich sytuacjach.
-Też-się-cieszę-Wydukała. Spodziewała się jednak jakiś większych emocji związanych z tym miejscem. Było miło, ale nie mogła powiedzieć by się wzruszyła albo specjalnie szalała. Może to przez ten ostry zapach. Drażniący. Odzwyczaiła się. Potem ukłoniła się lekko Kenshimowi, któremu akurat przyglądała się nieco bardziej.
-Wyglądasz...-Próbowała rzucić jakimś miłym słowem, ale trudno było jej cokolwiek znaleźć. Ostatecznie pokręciła głową i dała się zaprowadzić do stolika. Zerknęła przelotnie na Ami. Potem na barmana.
-Ale poza tym to się wiele tu nie zmieniło-Rozpięła się trochę, bo zaraz by się jej zrobiło strasznie duszno i gorąco. Zaraz pewnie Vormund zacznie ją zagadywać albo wypytywać. Baldrikowi odpowiadać nie zamierzała, chociaż mogła. Tu dla odmiany doskonale wiedziała co by mogła powiedzieć. Rozglądała się wokół, doszukując się jakiś zmian, ale szczerze wątpiła by znalazła cokolwiek istotnego. Bardziej dawała sobie czas, by wymyślić jakiś temat...
-...słyszałam, że trochę pusto się tu zrobiło. Chyba, że stadko się zwiększyło?-Im dłużej tu siedziała, tym większy bezsens widziała w jej obecności tutaj. Owszem, miała plan załatwić parę spraw. Ale siedzieć tutaj i gadać... to było kompletnie nie w jej guście.

Wzruszyła ramionami. Akurat jeżeli chodzi o Ami to się nad nią za bardzo nie rozczulała. Jedyne co robiła to ją irytowała i robiła uwagi wtedy, kiedy nie trzeba. Za to uzyskała dość jasną informacje - pokoje były wolne. Może nawet zostawili w spokoju jej rzeczy, to akurat by się jej przydało. Konkretnie jeden drobny przedmiocik.
-Tak. Też bym... erm...-Powstrzymała uszczypliwy komentarz, i miała wyraźne problemy ze znalezieniem kontynuacji. Popatrzyła gdzieś w bok, stukając palcami o blat. Ostatecznie machnęła ręką, odpuszczając sobie dalsze próby. Słuchała sobie do pewnego momentu. Od razu zaczęła czuć irytację, żałość graniczącą z pogardą, i to lekkie poczucie wyższości.
Faktycznie, nie ma to jak w domu. Ale usilnie starała się to jakoś trzymać na wodzy, a przynajmniej nie epatować tym na lewo i na prawo. Pokazywanie tego, jak wszystko jest jej obojętne całe szczęścia miała opanowane do perfekcji.
Ale wersja oficjalna jej nieobecności była... średnio wiarygodna, chociaż sama miałaby problemy znaleźć jakąś lepszą. Nie będzie negować, ale nie będzie też się rozwlekać nad tym, co to ona niby nie robiła. Wyszedłby jakiś miesiąc.
Siedziała cicho. Aż sytuacja nie nabrzmiała jak baranie jaja. Złapała szklankę w dłoniach i przyjrzała się.
-Na razie wolę odpocząć, jeżeli nie macie nic przeciwko-Spróbowała sobie troszkę-Moja matka jeszcze w ogóle żyje? Pewnie strata laski po ojcu mocno nią wstrząsnęła
Zdawała się być w ogóle nie przejęta myślami, że jej rodzicielka za bardzo nie kontaktowała, i pewnie nawet jej nie kojarzyła. Poniekąd sama jej to załatwiła. Nie planowała.
-Co do tej małej... nawet chętnie bym poznała. Chyba, że jest tak milutka jak Ami, to już wiem czego się można spodziewać-Wymsknęło jej się. Ale inaczej się z tą osobą nie dało. Ishifone patrzyła się gdzieś w przestrzeń przed siebie, zerkając tylko co jakiś czas na osoby tutaj siedzące. Zapytała tylko jeszcze o jedną rzecz.
-Macie gdzieś moje rzeczy?

-Oczywiście-Odpowiedziała nawet zgodnie z prawdą. Bo planowała to. Mocno jednak wątpiła w entuzjazm jej matki. Mogłaby... nawet się o to zapyta-Jest jeszcze w ośrodku, czy może jej się polepszyło?
Jakoś w to wątpiła. Osoby w jej wieku raczej ciężko znoszą miotanie na asfalt przez potwory z krainy wiecznej nocy. Nie zamierzała na razie do tego wracać.
Zwłaszcza, że Ami powiedziała coś dziwnego. Przez moment się jej przyglądała, próbując rozszyfrować co też mogła mieć przez to na myśli. Popiła trochę.
-Czyżbyś darzyła mnie płomienną miłością?-Miała wielką ochotę coś jeszcze do tego dodać, ale co chwila musiała gryźć się w język, to też skończyło się na udawanym zaskoczeniu. Za to dostała klucz do pokoju. Świetnie. Będzie mogła się czymś zająć.
-Ile właściwie tutaj będziemy?-Zapytała Baldrika. To bardziej od niego zależało, jakąkolwiek robotę by on tutaj nie miał. Po udzieleniu odpowiedzi odłożyła drink.
-Jeżeli to wszystko, również pójdę-Przy braku ewentualnych pytań, skierowała się do swojego pokoju. Co ją stamtąd interesowało? Pierścionek. To również obejmował jej plan.

Czyli była w ośrodku. Odwiedzi. Może to nawet lepiej, przynajmniej miała zapewnioną opiekę i nie musiała się o to martwić. No i był tam lepszy dojazd.
Z drugiej strony mocno jej popsuł humor komentarz Ami. Nic nie powiedziała, po prostu piorunowała ją wzrokiem, aż iskry leciały. Głupia... obelgi uciekały z jej głowy, a ona próbowała jakoś opanować przemożną chęć przycięcia jej tego niewyparzonego jęzora. Coś tam Vormund gadał, Baldrik się obśmiał, a Ishifone poszła na górę zła na przebieg spraw.
Pokój faktycznie był nietknięty. Jak u dziecka, z którego śmiercią rodzice nie mogli się pogodzić. Chociaż zakupy po Schmitzie były już wsadzone do szafy, więc chociaż ze względu na porządek trochę tutaj pogrzebali. Mniejsza. Najważniejsze, że znalazła ten cholerny pierścionek.
Tylko jak ona go teraz znajdzie. Może pracuje w tej samej kancelarii co wcześniej. Albo mieszka w tamtym domu. Może być trochę ciężko, ale da jakoś radę.
Wyszła z pokoju. Zerknęła jeszcze na jedną rzecz. Pokój Daichiego.
...pewnych rzeczy się nie zmieni. Wiedziała o tym aż za dobrze. Ale będzie próbować.
Zeszła ponownie na dół.
-Pojadę do matki, na cmentarz... może do kancelarii-Zakomunikowała. Zaraz potem dodała-Będę unikać kłopotów i znikania na parę miesięcy bez śladu
Nie miała zielonego pojęcia, czy jej przyzwolą na coś takiego. Jak jakaś małolata, psia mać. No ale jak nie będą jej nic gadać, no to...
...właściwie, to kiedy ostatnio jadła, hmmmm... jak niedawno, i nie było obiekcji, to sobie spokojnie wyszła by kupić bilet na autobus, i przejechać się do swojej matuli.

Baldrik jak zwykle opiekuńczy jak diabli. Trącał go pies, akurat co do niego wiedziała, że będzie miał to w głębokim poważaniu. Bardziej zastanawiała się nad reakcją Vormunda. Ten to doskonale wiedział co się działo, gdy sama gdzieś wychodziła. Prawie za każdym razem kończyło się to czyjąś śmiercią albo zaginięciem. To też bardzo nie oponowała, gdy ten się zadeklarował, że ją odprowadzi.
Przy okazji. Należało wyjaśnić tą wielką tajemnicę wszechświata
-Jak on się właściwie nazywa?-Zapytała z niezwykłym dla siebie zaangażowaniem i zainteresowaniem, gdy wspomniał o konieczności dyspozycyjności barmana.
Starała się być bardzo wyrozumiała, bardzo tolerancyjna, i bardzo cierpliwa. Ignorowała spojrzenia ludzi (Co akurat mogło mieć związek z jej niewielkim zainteresowaniem otoczeniem), to, że absolutnie nie było słońca, a wzięcie pod rękę skwitowała zaciśnięciem zębów i próbami wyparcia tego ze świadomości. Średnio to wychodziło.
I ją zaskoczył. Podejmując ten temat na środku ulicy. Poważnie się zastanowiła, co i jak ma odpowiedzieć. Bo inaczej trafiłby ją szlag.
-Gdzie nie spojrzę widzę szaleńców, a to podobno ja jestem chora-Westchnęła ciężko. Wręcz z bólem-Co niby miałby oznaczać "lepszy żywot"?

Utrzymanie kamiennej twarzy było w tym momencie całkiem ciekawym wyzwaniem. Tego NIKT nie byłby w stanie przewidzieć. Przez dłuższy moment nawet jej się to udawało. Przyłożyła zagięty palec wskazujący do ust, kiwnęła parę razy głową w zrozumieniu...
-...pfffffft-Wymsknęło jej się. Duszony z całych sił chichot uciekał z jej gardła. Jej imię było nietypowe. Ale tutaj była wdzięczna swojej matce, że nie nazwała ją kociakiem. Albo truskawką. Kaszlnęła parę razy, doprowadzając się do porządku.
-Przepraszam, to... nic takiego przecież. Uszanuję to...-Nie mogła o tym myśleć. Jakkolwiek komicznie to imię nie wygląda w kontekście jego osoby. Może dlatego jest taki skwaśniały.
-Jakoś. Trudno mi było o leki, a teraz powietrze mi nawet służy. Chyba, że chodzi Ci o coś innego-W sumie zastanawiała się, o co mu chodzi. O to co zostało stwierdzone u niego czy też może... tam.
Mówił tak, i mówił, a ona patrzyła w bok, zastanawiając się. Może miał rację? Może...
Stała w ciszy. Czuła się... nie najlepiej. Nie mogła tego określić.
-Spotkałam osobę, która pokazała mi potencjalną przyszłość na podstawie moich wcześniejszych uczynków. Wizja ta... nie była najlepsza. Pamiętam również co mówiłeś o cieniach-Zrobiła przerwę. Mówić, nie mówić... jakie to ma znaczenie, jaki to ma związek? Po co o tym mówić?
Bo nie wiedziała, co powinna zrobić. Znowu.
-Kiedyś byłam tylko ja. Mój interes, moje wyobrażenia, mój świat. Teraz wiem, że jest dobro i zło, czy mi się to podoba czy nie. Może gdybym zdała sobie sprawę z tego wcześniej, nie zniszczyłabym życia tylu osobom. Mniej lub bardziej dosłownie-Wyszeptała opuszczając lekko głowę. Wypatrywała autobusu.
-...mogę nie mieć tyle czasu, by "odkupić swoje grzechy", czy jak to się mówi... o ile jest to możliwe... ale nie poddam się bez walki-Jaki to miało związek? Dla niej na pewno jakiś. Ale jaki to już sprawa jej specyficznego umysłu i logiki.

Nie zrozumieli się chyba. Ale nie miała już siły tłumaczyć tego, co miała na myśli.
-Ale piekło istnieje-Ucięła krótko temat. Może zorientuje się o co jej chodzi, ale szczerze wątpiła. Miała jednak zgryzotę. Znowu.
W Wahrwelt była masa Quincy, którzy traktowali ją jak przybłędę, i wątpiła by cokolwiek się w tej materii miało zmienić. Było jej parę przychylnych osób. Miała też długi. Prawdopodobnie nie będzie to zbyt mile widziane.
Z drugiej strony, nie mogła się oprzeć wrażeniu, że miał racje z tym szaleństwem. To, co próbowali zrobił było igraniem ze światem. Podobnie jak z tym całym Shinem. Wiele się to nie różniło, nawet chcieli wykorzystać to samo urządzenie, ale było paru przytomnych. Paru. Którzy chcieli po prostu inaczej osiągnąć cel. Westchnęła. Zgodziła się na współpracę z tamtymi. Ale przysięgała jedynie niczego nie mówić.
-Do matki. Czy Baldrik wspominał cokolwiek o tym, co się ze mną działo? Co ze mną zrobili?-Cały czas mówiła dosyć cicho, co by ich czasem ktoś nie podsłuchał.

Czyli dał się zaskoczyć bo emocje. Trochę to było niespójne, ale dla swojego dobra nie zamierzała tego drążyć. Jeszcze by wyszło, że to przez nią. Fakt pozostawał jednak faktem - Vormund dał się znokautować jakiemuś facetowi rzucającymi kamieniami. I barman miał racje, bo gdyby skorzystał z bardziej standardowej formy zabijania, zarówno on jak i ona byliby martwi. On na pewno.
Czy na pewno miał kwalifikacje, by się tym zajmować? Z jednej strony popieprzone zbiorowisko fanatycznych Quincy, a z drugiej coraz bardziej tracący w jej oczach starszy facet. Co wyjście to gorsze. Myślała o tym trochę w samochodzie. Przynajmniej próbowała, bo ani zapach, ani dźwięki wydobywające się z tego przeklętego zestawu audio jej w tym nie pomagały.
Karetka przeleciała. Przypomniała sobie, że tamten pusty kogoś staranował. Kompletnie o tym zapomniała, ale ktoś najwidoczniej się z tamtych tym zajął. Miała taką nadzieję.
Dojechali do klubu. Adalbertem ta sytuacja chyba mocno wstrząsnęła. Co miała jednak powiedzieć Ishifone? Osoba która miała ponoć zapewnić jej bezpieczeństwo zawiodła. Znowu, jak tak o tym pomyślała. I... erm... nawet wysilając się na dużą wyrozumiałość... mogłaby mu wypomnieć wiele rzeczy. Inna sprawa, czy o tym przypominać.
Stała zdrowy kawałek za Vormundem, na tyle blisko, by nie musieć krzyczeć.
-Chrzanić niebezpieczeństwo. Na to się pisałam od początku-Brak gestykulacji i zmian w mimice utrzymywał się do tego momentu. Zmarszczyła brwi, gdy zaczęła mówić dalej-Ale przy tym co od Ciebie słyszałam, to było... przygnębiające-Wyciągnęła z kieszeni długopis, którym zaczęła powoli obracać w palcach z jakiegoś powodu. Przyglądała się Vormundowi, jego reakcjom.
-Najpierw Daichi, potem mój ojciec, w końcu ja... i na Ciebie prawie przyszła pora. Powiedz mi, jak po czymś takim mogę Ci zaufać? Ile będę czekać na następny wypadek? Może to tym razem będzie ta podopieczna?-Brzmiało to jak najbardziej na pretensje. Myślała jednak o czymś jeszcze. We wszystkim tym to ona maczała palce. Każda z tych sytuacji wydarzyła się na skutek jej decyzji. Jedyną jego winą było to, że nie był w stanie na to zareagować. Nie był w stanie.
-Nie powinnam tu zostawać. Nie powinnam też iść z Baldrikiem. Pierwszy raz zaczynam żałować, że nie posłuchałam Aleksandra-Odeszła na bok, i usiadła na jednej z sof. Chciała trochę odpocząć od wszystkiego. Odciąć się, i może nawet przyśnie. Zmęczyła się jazdą i walką. Chyba, że ten miał coś jeszcze do powiedzenia.

Barman powiedział co chodziło mu po głowie. Niechętnie, ale przyznała mu rację. Tyle tylko, że zupełnie nie tyczyło się to tego, co dla niej w tym momencie było istotne. Moc, albo swoboda. A z jednej, jak i z drugiej strony zagrożenie, i to już wynikające z samego faktu przynależenia do czegoś.
Co by nie wybrała, nie pasowało jej to. Najchętniej by uciekła gdzieś daleko i żyła po swojemu. Jakkolwiek, byle na swoim. W najgorszym przypadku, zawsze mogła tu przecież wrócić. Jeżeli odpowiednio to rozegra.
...tylko dlaczego miała wrażenie, że coś nie było tak jak trzeba? Leżała, i nie mogła się cały czas temu oprzeć. Nie mogła za cholerę stwierdzić jednak co. Mózg jej zaczął szwankować? Napad paranoi? Intuicja? Ostrzeżenie przed wyborem? Jakkolwiek by się nad tym nie głowiła, nie wpadła na to co to mogło być. I tak była zmęczona.

Została dość gwałtownie wybudzona. Nie aż tak, by miała się od razu zrywać, ale wystarczająco. Ktoś przykrył ją kocem jak się tu położyła. I śniła zupełnie o niczym. Może nawet nie zauważyła, jak zasnęła. To dziwne uczucie również zniknęło, więc może... może wszystko było już ok. Może... może coś ją ciągnęło w zgubę albo... nie była pewna. Ale podjęła decyzję.
Ściągnęła z siebie ten koc, i wstała. Przeciągnęła się leniwie, i rozejrzała. Ech. Może powinna była o tym pomyśleć.
-Już już... tylko sprawdzę, czy może zostały moje leki...-Mruknęła. Nawet specjalnie nie czekała tylko na szybko powędrowała do pokoju by przetrząsnąć swoje torby w poszukiwaniu tabletek. Może gdzieś jeszcze się znajdowały. Jak znajdzie (albo i nie) to wróci nie zgłaszając dalszych obiekcji ze swojej strony.

Ehm. Była zbyt zmęczona, by pomyśleć o ogarnięciu się po walce. Albo nie przeszkadzało jej to na tyle, by przywiązywać do tego wagi. Najpewniej wszystko naraz, bo walka topless też nie sprawiała jej problemów. Kombinowała już jakieś wytłumaczenie (Przy czym najprostsze co mogła wymyślić to upadek na cmentarzu czy coś) ale została uprzedzona. Wzruszyła ramionami.
-Nawet nie prawdopodobnie-Było to jednak jedyne, co wtrąciła w trakcie tej rozmowy. Jej przebieg wcale jej nie dziwił. Ten wielkolud... właściwie nie miała pojęcia, jakie są motywy jego postępowania. Zdawał się kompletnie nie zwracać uwagi na cokolwiek i kogokolwiek. A z drugiej strony, był związany z tym całym Wahrwelt. Nie wyglądał jej jednak na takiego, co by walczył dla jakiejś większej sprawy. Vormund okazał się był ponownie całkiem pomocny i przydatny. Bardzo dobrze, bo przed następną akcją wsparcie farmakologiczne może się okazać niezbędne. Tylko o co mu chodziło? Uniosła brew, sygnalizując, że nie do końca wie o co chodzi. Kiedy ona właściwie zasnęła?
Za to słowa Baldrika nie pozostawiły większego pola na wątpliwości. Założyła ręce na piersi i popatrzyła srogo.
-A kto tego nie robił?-Zacisnęła pięści. Musiała uważać, jak formułuje myśli, by nie miała potem śmiertelnych kłopotów. Ktoś może słuchać-Po tym pokazie nie czułabym się tu ani trochę bezpieczna. Chociaż nie myśl, że Twoje towarzystwo i filozofia mi odpowiada. Cenię swoją niezależność
Przekazała co miała przekazać. Nawet zgrabnie. Ale co z tego, skoro ani jedno, ani drugie wyjście jej nie odpowiadało?

Nie wyglądał na przekonanego. Bardziej na zbitego z tropu, że tak przedstawiła sprawę. Pamiętała mniej-więcej co mu mówiła gdy pierwszy raz się spotkali. Tyle tylko, że trochę jej się zmieniło podejście, a przynajmniej bardzo chciała tego dokonać. Ani jedno, ani drugie wyjście nie było tak naprawdę dla niej dobre.
Rozsądek z sumieniem mówiło jedno, a chęć rozwoju drugie. Był praktycznym, żądnym mocy dzikusem. Bardzo podobnym w podejściu co ona. I pewnie, kiedyś bez najmniejszego wahanie poszłaby na taki układ, knując i wyczekując odpowiedniego momentu na wycofanie się.
Z drugiej strony, jaką miała pewność, że i tam będzie bezpieczna? Jak w końcu wszystko ruszy, to nie będzie pytań. Z nami, albo przeciw nam. Z czego właśnie zdała sobie sprawę.
Ale takie wydarzenie zatrzęsie również ziemią. I co wtedy zrobi? Będzie zbyt słaba, by cokolwiek zdziałać. A z drugiej strony, wiedziała, że shinigami nie byli tacy jak postrzegali ich quincy.
Znowu to samo. I to w tym momencie, kiedy już wrócił Adalbert. Wyraźnie mu zależało na tym, by zmieniła zdanie. Zaciskała zęby, i przez moment wpatrywała się intensywnie w pudełeczko z lekami. Poczuła pod brodą szal.
Musiała sobie odpowiedzieć błyskawicznie na jedno, bardzo ważne pytanie. Co było ważne w życiu?
Zacisnęła prawą pieść, aż zaczęła się trząść.
-Ujmę to najprościej jak się da-Wydusiła z siebie na wydechu. Znowu musiała moment pomyśleć. Popatrzyła w stronę Baldrika-Potęga to nie wszystko. Wszyscy jesteście opętani żądzą mocy i władzy. Jak ja. Tyle, że ja zobaczyłam, do czego to mnie doprowadzi, i chce to zmienić-Stanęła w lekkim rozkroju, ustawiając się do niego frontem. Trzęsło nią całą ze złości, strachu, i żalu, co właśnie odrzuca. I co zrzuca na swój kark. Zerknęła na Vormunda
-Nie jestem w stanie zaufać komuś, kto został prawie zabity przez rzucony kamień, i nie potrafi zauważyć prostych rzeczy. Ale są rzeczy ważniejsze, więc...
Popatrzyła bardzo ostro na Baldrika. Miotało nią w środku, coś krzyczało, by tego nie robiła, nie odrzucała takiej szansy. Że już nigdy nie przytrafi jej się taka okazja, by wybić się nad ten cały ziemski motłoch.
-Nie mogę tam wrócić, jeśli jeszcze kiedyś chce żyć tak, jak JA chce, i bez perspektywy piekła nad swoją głową. I to jest MOJA decyzja-Niemal krzyknęła w jego stronę, starając dodać sobie pewności siebie. Co się teraz stanie, nie miała pojęcia, ale już nie zamierzała zmieniać swojej decyzji, niezależnie od konsekwencji. Wybrała swoją drogę. Nie wracała tam, nie zamierzała siedzieć tu w nieskończoność. Sama będzie o sobie decydować.
Chyba, że za dużo czasu jej po tym nie zostanie.

Była stanowcza. Decyzje-decyzjami, ale to były jej własne do których miała przekonanie. Bardzo pierwotna próba sił wyraźnie pokazywała, że nie powinna za bardzo podskakiwać bo się przeliczy. Dlatego tez skończyła tylko i wyłącznie na tym.
Widziała kątem oka reakcje drugiego brata. Zdziwił się tą reakcją to na pewno, ale co jeszcze mu chodziło po głowie? Tylko się przyglądał temu, co się działo. A zadziało się w sumie nic. Pojedynek spojrzeń, i... ot tak się zgodził?
Chyba jej akcja ratunkowa przyniosła jej więcej... możliwości niż się mogła spodziewać. Inaczej nie mogła wytłumaczyć jego twierdzenia, że są kwita. Uspokoiła się trochę wiedząc, że przynajmniej z jego strony nie szykowała się jakaś niemiła niespodzianka. Mówił jednak prawdę.
-Raczej nie to, co przed chwilą powiedziałam-Poprawiła ręce na swoich piersiach-Powiedz Cerise i Juro, że ich przepraszam. I że jestem wdzięczna za to co dla mnie zrobili i jak mnie traktowali. Reszta "ludków" mnie nie obchodzi-Również wzruszyła ramionami, chociaż dalej w środku niej się gotowało. Znacznie jednak zeszła ze spojrzenia i tonu.

Uniosła jedynie prawą dłoń na pożegnanie. Odprowadziła go wzrokiem, i nawet się lekko zdziwiła na to co powiedział, ale zatrzymała to dla siebie. W pewnym sensie się nim przejmował, chociaż miał zupełnie inne podejście. Albo się przejmował ich nazwiskiem. Cholera go wie. Poczekała, aż sobie pójdzie, i gdy to zrobił odetchnęła. Opuściła ręce wzdłuż ciała, i zaraz popatrzyła na Vormunda gdy ten tak jakoś... o czym on właściwie pieprzy?
-Zupełnie o tym zapomniałam-Mrugnęła parę razy. Obróciła się do niego, zastanawiała się o co może mu chodzić. Może... zrozumiał ją tak, że zamierzała iść stąd tu i teraz? Albo o coś jeszcze innego chodziło. Oparła brodę o palec wskazujący.
-Dzięki. Więc... jestem wolna... powiedzmy...-Wyciągnęła długa dłoń. Nie zamierzała pokazywać swojej aury, ale był to spory problem. Musiała pomyśleć jak to zredukować. Może nawet zwalczyć. Albo jakoś nauczyć się... cholera. Samej będzie problem... ale musi sobie poradzić.
-Mam wrażenie, że nie jesteś zbyt zadowolony z mojej decyzji. Trudno. Ale skoro tak mówisz, to chyba znaczy, że reszta deklaracji jest aktualna?-Upewniła się. Cisnęły jej sie na usta same szczere rzeczy, które byłyby jednak bardzo kąśliwe i przykre. Postanowiła się wstrzymać. Może nawet poprawić sytuacje. Wyciągnęła dłoń do uścisku w stronę Vormunda-To skorzystam. Mam spore obawy, ale gdzie indziej miałaby jeszcze większe. Mój pasożyt i umiejętności potrzebują uwagi. Intensywnej. Mogę na to liczyć?
...spróbowała wysilić się na uśmiech, chociaż na razie widziała jedynie załamanego, żałosnego starszego człowieka. Nie powinno tak być, ale trudno jej było oprzeć się temu wrażeniu.

-Bywa-Wzruszyła ramionami. Po co to dodała, to nie miała pojęcia, ale przynajmniej było to już przyklepane, co potwierdził uścisk dłoni. Na razie zamierzała na tym poprzestać. Potem zajmie się przekonywaniem go, by się wziął bardziej za swoich uczniów (Czyli na razie nią) oraz siebie. To, że zrezygnowała z tamtego nie znaczyło, że zamierzała w ogóle odpuszczać.
I tak nie miałaby za bardzo okazji, by odpowiedzieć coś konkretnego bo wyszedł do nich Kenshim. A potem barman, co to jak zwykle kipiał optymizmem. Kiwnęła pierwszemu głową. Powinna być chyba... no, miła. Czy jakoś tak.
-Już tak. "Przygoda" skończyła się na moich otarciach i stłuczeniach-Zerknęła na siebie. No tak, wyglądała jakby miała bardzo bliskie spotkanie z matką ziemią, to nic dziwnego, że o to pytał-Z ważniejszych rzeczy, zostaję tu na jakiś czas. Towarzystwo Baldrika mi nie służy. Pewnie Twoja dziewczyna będzie wniebowzięta, z tej nowej też-Przeniosła spojrzenie na Vormunda. W sumie... po prostu powinna ostrożnie podchodzić do sprawy. Spodziewać się ataku za każdym razem, gdy stąd wyjdą. Centralnego szturmu raczej nie przypuszczą.
-Pracę, treningi, i inne przyjemności zacznę jutro. Zasady za dużo się tu pewnie nie zmieniły... więc ja idę się myć-Ukłoniła się lekko ogółowi. Jeżeli to było wszystko ze strony otoczenia, to zamierzała pójść do pokoju by zabrać jakieś rzeczy na przebranie, umyć się, i położyć co by odpocząć po tym cholernie męczącym dniu. Sporo jeżdżenia, sporo biegania, sporo nerwów.
...chyba nie poszło jej teraz tak źle. Znaczy, bycie miłą. Tak naprawdę tyle razy się gryzła w język, że aż dziw, że cokolwiek w końcu powiedziała.