Posterunek 23 północ

- W takim razie chętnie przyjmę twoją pomoc - rzekła pewniej. Była naprawdę ładną dziewczyną, a jej ciepły sposób bycia mógł być dla wielu ujmujący. Aż dziw, że taki mruk, jak Kaz zdobył taką dziewczynę. Już bardziej zdawała się pasować do Shiro.
- Ja wam za bardzo w rozmowach nie pomogę - powiedział blondyn. - Będę mieć za to oczy dookoła głowy. Hmm, ale tak sobie myślę... co zrobimy jeśli nie uda wam się przekonać chłopów i ci chwycą za broń? - Spojrzał po towarzyszach szukając odpowiedzi. - Wiem co powiedział Wasabi senpai, ale... to przecież tylko chłopi. - Zabrzmiał tak jakby atak na chłopów było tym samym co agresja wymierzona w kierunku kalek i dzieci.
Midori zachmurzyła się.
- Dostaliśmy rozkaz powrotu z daniną, jednak nie mam zamiaru nikogo krzywdzić. Nie po to zostałam shinigami, aby ranić niewinnych ludzi.
Właśnie weszli na niewielkie wzniesienia, z którego widzieli niewielkie jezioro oraz przycupniętą u jego brzegów osadę.

- Miejmy nadzieję, że skończy się tak, jak mówisz. - Shiro próbował robić dobrą minę do złej gry, co zresztą średnio mu wychodziło. Był zdenerwowany. Zerkał co chwila na okoliczne wzgórza, jakby spodziewał się, że zaraz wybiegnie zza nich zgraja uzbrojonych chłopów. Midori wydawała się spokojniejsza. Nie spuszczała wzroku z rosnącej w oddali wioski.  
Zostali powitani ponurymi spojrzeniami. Natsuo zauważył, jak matka woła z okna chałupy kilkuletniego chłopca, jakby przeczuwała, że może dojść do nieprzyjemnych incydentów. Minęli trójkę odzianych w obszarpane kimona mężczyzn, którzy szeptali pomiędzy sobą złowróżbnie.
Nieco dalej, na brzegu jeziora dostrzegli kilka łodzi. Na jednej z nich dokazywały dzieci, które na widok shinigami przerwały zabawę i zaczęły się w przybyszów z zaciekawieniem wpatrywać.
Midori rozejrzała się niepewnie. Zdaje się, że doszli do centrum osady. Chałupy z nieokorowanego drewna prezentowały się bardzo skromnie.
- Przybywamy z dwudziestego trzeciego posterunku w sektorze północnym - zaczęła Midori. - Przybyliśmy po należną posterunkowi daninę w ilości jednej beczułki ryb. - Radziła sobie całkiem nieźle. Głos brzmiał pewnie.
Nikt jednak nie odpowiedział. Na widoku pozostało tylko paru mężczyzn oraz dzieci przyglądające się wszystkiemu z łodzi.
- Prosimy abyście uregulowani należną posterunkowi daninę. - Midori zwróciła się teraz do trójki mężczyzn, którzy łypali na nią ponuro.
- A niby czemu mamy oddawać shinigami, to co własną ciężką pracą zdobyliśmy. - Drzwi jednej z chat otworzyły się. Wyszedł z nich starszy, ale krzepki i wciąż prosto trzymający się mężczyzna z krótką białą brodą. Za nim czaiło się dwóch młodszych mężczyzn. Jeden z nich trzymał zaostrzony kij.
- My... shinigami z tego posterunku - w głosie Midori pojawiło się napięcie  - chronimy tą, oraz okoliczne wioski przed pustymi i bandytami.
- Taki jest wasz psi obowiązek - warknął stary.
- Wy nie potrzebujecie jedzenia. Do życia potrzebujecie tylko wody, a chroniący was shinigami potrzebują sił, aby zapewnić wam bezpieczeństwo.
Argument Midori nie trafił jednak do starca. Splunął w bok i wykrzywił twarz.
- Ach, tak? A więc chłopki mogą zadowolić się samą wodą żeby jaśnie pany shinigami mogli napełnić brzuszki? Myślicie, że nie wiem jak to jest! - Grzmotnął. - Te "daniny", które zbieracie nadto zaspokajają wasze potrzeby, a chociaż wystarcza nam sama woda, to porządne jedzenie również i nam daje więcej sił, których potrzebujemy, aby móc zapewnić byt naszym rodzinom.
Mężczyźni za starcem pokiwali głowami, a trójka obdartusów zaczęła mruczeć z aprobatą.
- Jakiś mężczyzna wychylał się przed chwilą zza budynku z tyłu - doszedł ich szept Shiro.
Midori spojrzała na Natsuo szukając pomocy.

[Jeśli Natsuo uzna za stosowne wtrącić się do rozmowy wcześniej, to droga wolna ;p]

Stary rybak był może człowiekiem prostym, ale swoje lata już przeżył i nie dał się nabrać na mile brzmiącą mowę Natsuo.
- Nie sądzę - chrząknął  - aby rozmowy były potrzebne. Podjęliśmy już decyzję. Nie musicie się już kłopotać, sami poradzimy sobie z obroną naszych domów. My wolni ludzie zwalniamy was z waszego obowiązku. - Starzec machnął ręką w kierunku bogów śmierci. - Powtórzcie to swojemu przełożonemu, a teraz idźcie i zostawcie nas w spokoju.
Wieśniacy spoglądali teraz wyczekująco na shinigami, czekając, aż ci odwrócą się i opuszczą osadę.
Rzut oka na Midori pozwolił stwierdzić, że dziewczyna jest mocno rozdarta. Spojrzała to na starca, to przez ramię, jakby zastanawiała się czy mają szanse jeszcze coś ugrać, czy sprawa jest już przegrana i należy się wycofać.
Póki co zarówno ona, jak i Natsuo pomimo wyszkolenia w dziedzinie przekonywania napotykali twardy mur oporu rybaków.

Starzec musiał uważać rozmowę za zakończoną, dlatego też jego oblicze ściągnęła irytacja, gdy Natsuo zamiast odejść zaczął wygłaszać kolejną przemowę. Dwójka barczystych młodzików spojrzała na przywódcę wyczekując jego reakcji, która okazała się zadziwiająco łagodna zważywszy na ciężkie słowa Shihouin'a.
- Jesteście młodzi - zaczął spokojnie - a w waszej postawie nie dostrzegam butności shinigami, jeno młodzieńczą zapalczywość i naiwność Dlatego też dam wam jeszcze jedną szansę na odejście w pokoju. Tobie zaś odpowiem - wskazał brodą na Natsuo - chociaż widzę, że nie nauczono cię szacunku dla starszych... Wiedz więc, że nie tylko shinigami mogą walczyć z pustymi. W Rukongai pojawili się ludzie, którzy bronią prostych ludzi nie oczekując w zamian niczego. Żadnych danin, żadnego porywania naszych dzieci.
Midori wzdrygnęła się.
- O jakich ludziach mówicie, panie?
- Dobrych ludziach, którzy obiecali chronić nas nie tylko przed pustymi. - Skrzyżował ręce na piersi. - Idźcie stąd, proszę po raz ostatni.

Natsuo swoim zwyczajem zaczął monumentalną przemowę, która miała odmienić serca chłopów. Na początku osiągnął tyle, że nikt mu nie przerwał, chociaż początkowo wrogi wyraz twarzy starca się nie zmienił. Dopiero druga część mowy shinigami'ego musiała zasiać wątpliwości. Sądząc po zmieszaniu jakie pojawiło się na obliczu starego rybaka i stojących za nim osiłków Natsuo szedł w dobrą stronę.
Gdy zaś skończył przemawiać zapanowała cisza. Starzec schylił głowę, a osiłki spoglądały po sobie bezradnie.
- Być może... - zaczął ciężko starzec. - Być może w twoich słowach kryje się jakaś prawda. - Podniósł głowę. Zawziętość w jego oczach ustąpiła miejscu zmęczeniu. Nagle zdawał się postarzeć o dobre dziesięć lat. - Masz rację... w tych okolicach nie należy zbytnio szafować zaufaniem. - Odwrócił się. - Przynieście ryby.
Kilka chwil potem przed shinigami położono nie beczułkę, ale kosz ze skórzanymi paskami umożliwiającymi założenie ciężaru na plecy, za co zresztą zaraz wziąć się Shiro.
Trzej chudzi rybacy gdzieś znikli, dzieci w łodzi nieustannie przypatrywały się shinigami, a stary rybak machnął nieporadnie ręką.
- Macie to po coście przyszli. - Wydawało się, że chciał coś jeszcze powiedzieć, ale ostatecznie pokręcił tylko głową i zaczął powoli wycofywać się w stronę jednego z domów.


[+1 psychika]

- Dam radę - rzucił krótko Shiro poprawiając paski na ramionach. Z kosza wydobywał się zapach świeżo wędzonych ryb, a czy był on miły dla nosa Shihouin'a, to zależało już od jego osobistych preferencji.
Niezatrzymywani przez nikogo opuścili wioskę w nastrojach znacznie lżejszych. Wszakże zadanie zostało wykonane i to bez potrzeby uciekania się do przemocy. Jedynie Midori zdawała się zafrasowana.
- Bez ciebie moglibyśmy nie dać sobie rady, Natsuo-san. - Zielonowłosa posłała szlachcicowi strapiony uśmiech. - Przepraszam, że nie wspomogłam cię bardziej. Powinnam też wypytać tego starego rybaka o ludzi, o których wspomniał. Może udałoby dowiedzieć się czegoś cennego.
Jakby nie patrzeć Natsuo wykonał obowiązek, z którym powinna zmierzyć się Midori jako członek dywizji dyplomatycznej. Tymczasem to Shihouin mógł przypisać sobie pełną zasługę za sukces misji.
- Chyba ktoś nas śledzi - Shiro przystanął i obejrzał się za siebie.
Kilkadziesiąt kroków za shinigami maszerowała trójka dzieci, dwóch chłopców i dziewczynka, którzy wcześniej obserwowali słowne starcie w wiosce z pokładu rybackiej łodzi.
Zatrzymały się widząc, że zostały zauważone. Zaraz jednak dziewczynka chwyciła towarzyszy za ręce i zaczęła ich ciągnąć naprzód.

Próby podniesienia na duchu koleżanki zakończyły się sukcesem. Midori wyluzowała się, a jej uśmiech nabrał wesołości.
- Aż dziw, że taki złotousty nie trafił do dziewiątki. - Chyba żartowała, chociaż istotnie sprawność w posługiwaniu się językiem w dywizji dyplomatów stanowiło podstawę.
Gdy Shiro zakomunikował, że ciągnie się za nimi ogon, Midori odwróciła się i spojrzała z zaciekawieniem na zbliżające się szkraby.
- To tylko dzieci. Zobaczmy o co im chodzi.
Z całej trójki to ciągnąca resztę dziewczynka wydawała się najstarsza. Mogła mieć jakieś jedenaście-dwanaście lat podczas, gdy jej towarzysze wyglądali na co najwyżej dziesięć. Wyróżniała się marchewkowo rudymi włosami. Z kolei jeden z chłopców był całkiem łysy, a do tego postrzępione kimono wisiało na nim żałośnie jakby jego posiadacz składał się wyłącznie ze skóry i mięśni. W dodatku jego oczy zdawały się być jedynie dwoma kreskami, takież to były wąskie. Drugi mały mężczyzna dla odmiany miał czuprynę o ciemnoszarej barwie i opierał się ciągnącej go dziewczynce. Zapierał się nogami, ale nic to nie dało i po chwili cała trójka stanęła przed shinigami. Dziewczynka położyła dłonie na plecach towarzyszy i zmusiła ich do pokłonu.
- Czcigodni shinigami-sama! - wykrzyczała sama również się kłaniając. - Prosimy abyście w swej hojności zechcieli wziąć nas na swoich uczniów!
Zdumieni Shiro i Midori wymienili pomiędzy sobą i Natsuo spojrzenia.

Trójka dzieci prezentowała szeroki przekrój zachowań i wyglądu. Łysy chudzielec o wyjątkowo skośnych oczach i jajowatej głowie był wyraźnie zdenerwowany. Drżały mu zarówno usta, jak i kościste kolana. Szarowłosy przejawiał postawę buntownika. Zerkał groźnie na shinigami niczym poddenerwowany zwierz. Widać było, że przeszedł ciężką szkołę życia. Lewe oko otoczone było fioletową opuchlizną, a w kąciku ust i na policzku widniały zadrapania jakby ktoś chlasnął go cierniową gałązką. W razie czego gotów był jednak wziąć odwet, na co wskazywała rękojeść noża wystająca zza sznura, którym chłopak przepasał brudne kimono. Co ciekawe rękojeść uformowana została z masy perłowej, a prości rukończycy na ogół nie dysponowali środkami umożliwiającymi nabycie podobnej broni. Dziewczynka zdawała się pełnić rolę liderki, chociaż prezencji brakło jej odpowiedniej prezencji. Marchewkowa czupryna wyglądała jakby została doświadczona przez pijaną małpę bawiącą się brzytwą. Gdzieniegdzie włosy zostały ścięte krótko, a już obok rosły długie kosmyki. Dopiero co pozbywająca się dziecięcych krągłości twarz była pobrudzona ziemią, jak gdyby ktoś natarł policzek dziewczyny błotem, które zdążyło już zeschnąć. Oczy gorzały jednak zielonym ogniem zdradzającym silną motywację.
Trójka roztaczała wokół siebie stęchły zapach potu wskazujący na to, że ostatnią kąpiel przeżyli kawał czasu temu.

Na wzmiankę o książkach powieki wyższego chłopca rozwarły się odkrywając brązowe oczy.
- Och, ale ja uwielbiam książki! - Wyglądało na to, że gadanina Natsuo odniosła efekt odmienny od założonego, chociaż trudno uwierzyć ażeby obdarty chłopiec z głębi Rukonu choćby widział jakąś księgę na własne oczy o umiejętności czytania już nie wspominając. Przynajmniej skośnooki zapomniał o strachu i teraz z zainteresowaniem przyglądał się Natsuo.
- Mówiłem, że nas zbędą. - Szarowłosy nie podzielał entuzjazmu kolegi. - Zresztą ja nigdy nie chciałem pójść do żadnej akademii - Chciał się odwrócić i odejść, ale ruda dziewczyna chwyciła go jedną ręką za kołnierz, drugą zaś przyłożyła do piersi i ukłoniła się raz jeszcze.
- W takim razie prosimy czcigodni abyście poświęcili nam odrobinkę swojego cennego czasu i udzielili nam kilku lekcji walki. - Uniosła głowę i spojrzała z determinacją po twarzach shinigami.
- Jesteśmy w pobliżu. - Midori oparła dłonie o kolana i pochyliła się tak, aby nie górować nad dziećmi. - A to oznacza, że nie musicie walczyć, bo w razie czego przyjdziemy i was obronimy - powiedziała wręcz matczynym głosem.
Dziewczynka jednak nie dawała za wygraną, chociaż musiała podzielić uwagę pomiędzy shinigami, a szarowłosego, który bezskutecznie póki co próbował oswobodzić swój kołnierz.
- Ale nie zawsze tak będzie i przyjdzie dzień, kiedy sami będziemy musieli się obronić, a jeśli nam teraz nie pomożecie, to wtedy umrzemy, albo zostaniemy wzięci w niewolę.
Pociągnęła kolegę tak mocno, że ten zwalił się na tyłek, co skomentował przekleństwem rzuconym w stronę rudowłosej. Powieka drgnęła jej lekko, ale nadal koncentrowała się na shinigami.

Rudowłosa popatrzyła na Natsuo, jak na duże dziecko nierozumiejące powagi sytuacji.
- Wszystko się zmienia, shinigami-sama. Poza tym was jest mało, a Rukongai jest ogromny i nie zawsze zdążycie przybyć nam z pomocą. Może się nawet tak zdarzyć, że nawet nie zauważycie, jak zabiją nas puści albo bandyci - stwierdziła z brutalną szczerością.
- Daj wreszcie spokój. - Szarowłosy podniósł się i teraz energicznie oklepywał tył kimona. - Im zwisa to co się z nami stanie. Możemy umierać tuż pod ich nosem, a i tak nie wyściubią nosa z tego swojego ciepłego domku. Ałłł, przecież mówię prawdę, głupia! - Chłopiec chwycił się za głowę, gdy rudowłosa pacnęła go mocno.
- Rodzice się o was nie martwią? - Tym razem odezwał się Shiro.
- My nie mamy rodziców - odpowiedziała natychmiast dziewczynka. - Do tamtej wioski dotarliśmy niedawno szukając kogoś kto nauczyłby nas się bronić.
- I po co to mówisz? Mówiłem, im to zwisa i powiewa. - Tym razem szarowłosy cofnął się na bezpieczny dystans, aby uniknąć reprymendy. Łysy chłopiec przypatrywał się w milczeniu wymianie zdań. Skrzywił się, gdy jego towarzysze wdali się w mały spór.
Natsuo wychwycił zatroskane spojrzenie Midori. Wbrew opinii chłopca komuś jednak na nich zależało.
- Może moglibyśmy coś dla nich zrobić? - szepnęła do Shihouina.

- Najpierw musimy usłyszeć te warunki - odrzekła ostrożnie dziewczynka.
Reakcja na pierwszy warunek świadczyła o tym, że dzieci liczyły na coś więcej, bowiem rudowłosa zmarszczyła brwi, a mały buntownik parsknął lekceważąco. Jedynie skośnooki nie dał po sobie nic poznać. Sprawa zdawała się jednak wciąż otwarta, a przynajmniej było tak do wygłoszenia drugiego warunku.
Szarowłosy cofnął się i przykrył rękojeść noża dłonią, jakby obawiał się, że Natsuo siłą zechce go odebrać.
- Nie ukradłem go! - krzyknął rozeźlony, po czym spojrzał na towarzyszkę. - Widzisz? Nie dość, że nie chcą nam pomóc to jeszcze odbierają nam jedyną możliwość obrony.
Dziewczynka nie zwróciła na kolegę uwagi, która wciąż była skierowana na shinigami.
- Mówi prawdę. Ten nóż znaleźliśmy w spalonej wiosce jakiś tydzień temu.

Zarówno Shiro i Midori pokręcili głową na spojrzenie Natsuo. Odpowiedź znała za to dziewczynka.
- W dalszych okręgach działa grupa nazywająca siebie Piekielnymi ogarami. Rabują wioski, a potem zamykają ludzi w domach i je podpalają - powiedziała spokojnie, jakby tego typu wydarzenia nie stanowiły niczego niezwykłego w Rukongai.
- Słyszałem o nich - odezwał się Shiro. - Moja dywizja miała jakiś czas temu się nimi zająć, ale... wyskoczyły ważniejsze rzeczy do zrobienia. - Zakłopotany podrapał się po ogłowie.
Dzieci wymieniły spojrzenia, gdy Natsuo zaoferował się odkupić nóż.
- Bezsens... - mruknął szarowłosy. - Chcemy żebyście nauczyli nas bronić się, a jednocześnie odbieracie jedyną broń jaką mamy.
Dziewczynka ujęła podbródek pomiędzy palce i ze zmarszczonymi brwiami przyglądała się ziemi przez moment. Skośnooki przestąpił z nogi na nogę, a mały buntownik spoglądał na shinigami z rosnącą niechęcią.
- Tak, to bezsens. - Rudowłosa pokręciła głową. - Kuro może być gorącogłowym głupkiem - Szarowłosy syknął - ale tutaj ma rację. Nie oddamy noża. - Pokłoniła się i odwróciła, lecz wtedy przed Natsuo wyszła Midori.
- Nie musicie uczyć się walczyć. Nie jeśli zamieszkacie w drugim okręgu. - Uśmiechnęła się na widok zaskoczonych dziecięcych twarzy. - Moi sąsiedzi są bardzo dobrymi ludźmi, którzy przyjmują pod swój dach dzieci bez rodzin.
- To jest rozwiązanie. - Ucieszył się Shiro.

- Cóż, pomyślałam, że będziemy mogli ich ze sobą zabrać, kiedy skończy się nasza zmiana na posterunku - stwierdziła Midori.
- Tylko jeszcze trochę tu pobędziemy - zauważył Shiro. Przekręcił głowę spoglądając na dzieci, które odeszły kilka kroków dalej i teraz toczyły cichą rozmowę.
- Tak wiem - westchnęła Midori. - Gdy rozmawialiście myślałam czy nie wybłagać u oficera Wasabi'ego możliwości zakwaterowania dzieci w posterunku.
- Ciężka sprawa - skrzywił się Shiro. - Oficer Wasabi jest bardzo zasadniczy. Wątpię żeby zgodził się przyjąć sieroty z rukonu pod dach posterunku Seireitei.
- Dlatego też doszłam do wniosku, że można poprosić mieszkańców wioski, aby przez jakiś czas zajęli się dziećmi. W zamian dam im trochę pieniędzy żeby pokryć koszt utrzymania maluchów. A jeśli chodzi o nóż to mam zdanie podobne co Natsuo-san.
Shiro podrapał się po policzku.
- Ano... w końcu nie będą potrzebowali broni jeśli zostaną w wiosce. Tylko czy zgodzą się go oddać. Ten z szarymi włosami nie jest zbyt pozytywnie do nas nastawiony.

- No nie wiem. Oni mogą potraktować ten pomysł bardzo poważnie. - Shiro nie był przekonany pomysłem Natsuo.
- Postaram się ich przekonać. - Midori odgarnęła zielony kosmyk z czoła. Uśmiechnęła się. - Teraz moja kolej żeby się wykazać.
Zielonowłosa podeszła do dzieci i zaczęła z nim rozmowę. Shiro spodziewając się dłuższej rozprawy, ściągnął z ramion kosz z rybami i usiadł na nim.
- Oho, małemu już coś się nie podoba - mruknął, gdyż szarowłosy zrobił właśnie wyjątkowo naburmuszoną minę. - Nie rozumiem dlaczego tak się wzbraniają. Przecież chcemy im pomóc.
Czasami, gdy sytuacja zdawała się daleka od pozytywnego rozstrzygnięcia, warto było sięgnąć po ludową mądrość. Powiedzenie - gdzie chłop nie może tam babę pośle, okazało się najlepszym rozwiązaniem, bo po kilku minutach zadowolona z siebie Midori powróciła do kolegów.
- Zgodzili się. Na razie zamieszkają w wiosce, a potem odprowadzimy ich do bliższego okręgu. Co prawda nie zgodzili się oddać noża, ale Miko obiecała, że oddadzą go, gdy już znajdą się w drugim okręgu.
- Cóż, zawsze coś. - Shiro wstał z kosza.
- Teraz odprowadzę ich do wioski - oznajmiła Midori, na co Shiro zaniepokoił się trochę.
- Sama? Czy ja wiem czy to dobry pomysł. - Były współlokator spojrzał na Natsuo.

- Nie boję się o to - odrzekła spokojnie Midori. Spoglądała z uśmiechem na dzieci, które wciąż dyskutowały pomiędzy sobą. - Ludzie z tamtej wioski może są nieufni i drażliwi, ale serca mają po właściwej stronie i nigdy nie skrzywdziliby takich dzieci.
Zielonowłosa westchnęła słysząc sprzeciw kolegów.
- Wolałabym ich jednak odprowadzić osobiście. Chciałabym też pomówić chwilę ze starszym wioski. - Przeniosła spojrzenie na towarzyszy. - Wy zaś faktycznie lepiej jeśli zatrzymacie się poza obrębem osady.
Matczyne serce Midori zmusiło bogów śmierci do zmarudzenia czasu na chodzenie w tą i we wtą. Naburmuszony szarowłosy szedł kilkadziesiąt kroków przed resztą. Skośnooki po początkowym milczeniu zaczął nieśmiało wypytywać Shiro o to jak wygląda życie w Seireitei. Midori zaś czyniła rudowłosej liderce delikatne sugestie, aby pilnowała kolegów by dobrze odnosili się do swych tymczasowych opiekunów.
Zgodnie z umową Midori i dzieci ruszyły do wioski podczas, gdy Shiro i Natsuo przyglądali się wszystkiemu z bezpiecznej odległości by nie drażnić niepotrzebnie rybaków. W międzyczasie z nieba zaczął siąpić drobny deszcz. Shiro obdarzył niebo chmurnym spojrzeniem i zasunął na głowę kaptur.
- Czasami zastanawiam się czy dobre uczyniłem wybierając X dywizję - podzielił się z Natsuo wątpliwościami. - Chociaż pochodzę z Rukongai to nie bardzo umiem rozmawiać z jego mieszkańcami. W sumie... to nigdy za bardzo nie umiałem rozmawiać. - Zauważył z zakłopotaniem.
Midori powróciła po około kwadransie z dobrymi nowinami. Starszy zgodził się przyjąć dzieci pod swój dach do czasu powrotu shinigami.
- W gruncie rzeczy to miły, chociaż twardy człowiek. - Zielonowłosa sprawiała wrażenie bardzo zadowolonej, iż udało jej się pomóc sierotom.
Mokli przez resztę drogi do posterunku. Gdyby Natsuo stanowił przykład typowego szlachcica miałby zapewne spory problem z chłodem i niewygodami stacjonowania w Rukongai. Szczęśliwie zajęcia z survivalu, a nawet czas spędzony w ośrodku wychowawczym nieźle przygotowały go na podobne warunki.  
Nawet zahartowaną duszę radował widok ciepłego i suchego miejsca, dlatego też shinigami przyspieszyli kroku na widok białego muru posterunku. Od razu w korytarzu powitał ich Hideo, który jęknął na widok zabłoconych sandałów i ociekających wodą płaszczów.
- Uciekać mi stąd! - Machnął miotłą tuż przed ich twarzami. - Pół godziny szorowałem tą podłogę na błysk.

Słowa Natsuo poprawiły humor Shiro, który pomimo deszczowej pogody zaśmiał się cicho.
- Prawdę mówiąc, przed akademią nigdy nie sądziłem, że będę dobry w dawaniu komuś w zęby, jak to określiłeś. No, ale jakoś tak wyszło, że Mito sensei odkrył we mnie pewne niespodziewane predyspozycje.


***

- Zobaczymy czy ośmielisz się powiedzieć to samo, po dwukrotnym polerowaniu mebli w całym posterunku.
- Dlaczego dwukrotnym? - Zdziwiła się Midori, która właśnie odwieszała płaszcz.
- Bo nasz drogi kapitan Indor stwierdził, że mój pierwszy raz nie był satysfakcjonujący. - Hideo skrzywił się.
Shiro oznajmił, że czym prędzej musi złożyć raport do oficera. Natsuo i Midori mogli zaś odpocząć po dobrze wykonanej misji. Odpocząć i wyschnąć.

***

Zdecydowanie jesień nie stanowiła dobrej pory na służbę w rukońskim posterunku. Przez następne dwa tygodnie na palcach jednej ręki można było policzyć suche dni. Dodać do tego wilgoć, zimny wiatr dziwnym trafem zawsze wiejący w twarz oraz szybko zapadający mrok i otrzymywało się aurę niejako uniemożliwiającą pozostawanie w dobrym humorze. Dodatkowo oficer Wasabi wystawiał organizmy podwładnych na ciężką próbę zlecając im codzienne patrole po okolicy, co było zadaniem nudnym i męczącym. Nic ciekawego bowiem się nie wydarzyło. Żadnego ataku pustego czy buntowników. Nawet nie musieli zażegnywać karczemnej bójki chłopów w jednej z kilku wiosek, które znajdowały się pod ochroną posterunku. Chłopi traktowali shinigami z chłodną uprzejmością. Okazało się, że również w innych wioskach pojawiali się podejrzani ludzie proponujący ochronę przed pustymi, ale żadnego z nich bogom śmierci nie udało się spotkać. Przynajmniej sierotki Midori nie sprawiały kłopotów i jak zielonowłosa stwierdziła cierpliwie oczekiwali na podróż do drugiego okręgu.
Natsuo lepiej już szorowało się podłogi, bo przynajmniej sucho i względnie ciepło miał. Oprócz porządków i patroli kilka razy pomagał babci Ume czy to w gotowaniu czy to w porannym zbieraniu jajek w kurniku. Staruszka okazała się rozmowną kobieciną dzięki czemu Natsuo dowiedział się o kilku wybrykach ojca za czasów akademii. Lepiej było nie wspominać Haname, że mąż wraz z kolegami zakradał się w nocy do damskiego akademika, gdzie chowali się w łazience, aby rankiem wyskakiwać nago spod prysznica na przerażone studentki.
Właśnie ludzie, z którymi przyszło Natsuo stacjonować stanowili najjaśniejszy punkt służby w Rukongai. Z wyjątkiem surowego i bardzo zasadniczego oficera, każdy shinigami prezentował się pozytywnie. Midori i Shiro byli do siebie podobni. Oboje mili, chociaż nieco nieśmiali. Przeciwnie do Hideo, który często rzucał rubasznymi żartami zawstydzającymi koleżanki i wywołującymi złość oficera Wasabi'ego. Hotaru jak na dobrze wychowaną szlachciankę przystało była spokojna i uprzejma, aczkolwiek nie patrzyła na innych z góry, jak to członkowie stanu wyższego mieli często w zwyczaju. Natsuo dowiedział się paru ciekawych rzeczy od swych towarzyszy. Chociażby o tym, że:

* Przez pewien czas Hotaru była jedną z kandydatek na narzeczoną Natsuo,
* Hideo zawdzięczał przemianę z hultaja czującego ciągoty do cudzej własności w prawie wzorowego shinigami, pewnej studentce, którą jak zapewniał bardzo kochał (co jednak nie przeszkadzało mu w przeglądaniu przed snem czasopisma wydawanego przez stowarzyszenie mężczyzn shinigami, w którym znajdował się obszerny artykuł na temat najpiękniejszych bogiń śmierci Gotei 13),
* Babcia Ume teoretycznie znajdowała się już na emeryturze, ale jak twierdziła nie mogła wytrzymać duchoty Seireitei dlatego też postanowiła pomagać w jednym z posterunków,
* W domu rodzinnym Midori pomieszkiwała pewna zmodyfikowana dusza, którą niegdyś posiadał Kazue. Ponoć otrzymał ją od rodu Hikifune,
* W lesie otaczającym posterunek miał niegdyś działać kult bezimiennego bożka, z którym blisko sto lat temu porządek zrobili shinigami,

Właśnie las był niepokojący. Podczas pracy na podwórzu Natsuo kilkukrotnie mógł przysiąść, że słyszy głosy dochodzące zza muru. Nie on sam zresztą, bo reszta shinigami również zgłaszała podobne zdarzenia. Shihouina w dodatku często nawiedzały bliźniaczo podobne sny. Znajdował się w nich nocą w lesie, w który zagłębiał się coraz to bardziej. Miał zadanie, ale zapominał o jego szczegółach zaraz po przebudzeniu. Pamiętał jedynie, że miał dojść do konkretnego miejsca w sercu puszczy. Sny nie wydawały się nazbyt przerażające, co najwyżej niepokojące.

***

Tej nocy znów miał ten sam sen. Z zanpakuto przy boku mijał zatopione w ciemności drzewa. Nagle z boku dostrzegł świetlisty punkt wyglądający jakby ktoś rozpalił kulę reiatsu. Poczuł, że ktoś go obserwuje. Ktoś, albo coś...

Deszcz bębnił w okiennice. Natsuo znów znajdował się na na dolnym piętrowym łóżku. Ale czy, aby na pewno się obudził? Wrażenie bycia obserwowanym wciąż mu towarzyszyło. W pokoju panowała absolutna ciemność, w której coś zdawało się czaić. Shihouin jednak nie mógł się poruszyć. Leżał na plecach i zupełnie nie czuł swego ciała. Wtem coś rozbłysło i rozległ się krzyk.