Plac treningowy

Hikaru przeszedł do realizacji swojego celu, znowu postanowił zaatakować jako pierwszy. Przejął inicjatywę w tym starciu i postanowił napierać na rywala, który chyba na to liczył. Tak jak w poprzednim przypadku ruszył na swojego przeciwnika i zrobił zamach pięścią, aby w ostatnie chwili po prostu cofnąć rękę i zrobić wymach nogą. Plan na pewne był dobry, po Yamakawa zdawała się nie spodziewać tego zagrania po stronie szlachcica. Chociaż jego wykonanie pozostawało wiele do życzenia, jego przeciwniki połknął haczyk i spróbował sięgnąć łapy  przeciwnika ponownie, jednak ta w porę się wycofała, uciekając przed chwytem.
Następnie do góry poszła nogą Hikaru, która zatrzymał się na ramieniu przeciwnika. Cios jednak był na tyle silny, że nawet pomimo zasłony, na twarzy Shuichiego pojawił się lekki grymas i wytrącenie z rytmu, przez co dłonie nie zdołała uchwycić dolnej kończyny zielonookiego. Ukitake zdołał w porę odsunąć się, nim znowu coś by go pochwyciło, ale teraz widział, jak przeciwnika wcale nie zamierzał się zatrzymać i teraz on nacierała na chwilę wcześniej atakującego szlachcica. Jego postawa uległa nieco zmianę, jedna dłoń znajdowała się nisko przy prawy boku, a druga była wyciągnięta przed siebie. Na jego twarzy malował się lekki uśmiech, ale ciężko było snuć teorie, co dokładnie mogłoby się za tym kryć, może po prostu lubił walczyć?

Plan się powiódł! To sprawiło, że Ukitake wróciła pewność siebie. Udało mu się zaskoczyć przeciwnika i zadać mu cios, wiedział już więc, że nawet gdyby teraz przegrał, do czego wcale nie miał zamiaru dopuścić, mógłby już się poszczycić chociaż tym że podjął jakąś walkę. Początkowo spodziewał się, że przeciwnik dalej będzie w defensywie, ale tym razem to Yamakawa go zaskoczył, nacierając na niego.
Hikaru nie wystraszył się przeciwnika. Nie miał jednak zamiaru podpatrywać jego techniki i próbował chwytać przeciwnika, uważał że jest zdecydowanie za słaby, żeby zrobić to dobrze. Zamiast tego próbował go wyczuć. Gdy Shuichi się zbliżał, białowłosy uniósł gardę i obserwował jego ruchy, starając się odgadnąć jak zaatakuje, żeby móc się obronić. Spodziewał się, że oberwie tą cofniętą dłonią, ale nie bardzo potrafiłby wyjaśnić, dlaczego tak myślał. Przede wszystkim wiedział, że nie może oddać mu pola, dlatego nie zrezygnował też z planów na kontrę! Jeżeli uda mu się zablokować cios, przeciwnik straci energie którą go w łoży, więc Hikaru będzie chciał zaatakować kopnięciem w jego pierś, by wytrącić go z równowagi. Jeżeli mu się nie uda zablokować, bedzie chciał odpłacić się szybkim atakiem pięścią w twarz, uznając to za najszybszy sposób rewanżu. Przynajmniej ile ból po przyjętym ciosie nie sprawi, że nie będzie w stanie tak szybko zareagować.

Hikaru postanowił się nie cofać, a Yamakawa wcale się tym nie przejął, chyba nawet było to po jego nosie. Szlachcic skupił swoją uwagę na dłoniach przeciwnika, próbował go przejrzeć i dostrzec, w jaki sposób go zaatakuje, ale jednak to tym razem to Shuichi postanowił zrobić małą zmyłkę, zamarkował atak, którego się spodziewał jego przeciwniki, jednak jak się finalnie okazało, to nie był atak, a chwyt za ramie. Ręka, która była cofnięta wcale nie zaatakowało zielonoegookiego, zbiła zbliżający się atak na twarz i chwyciła po drugiej stronie. Hikaru poczuł jak silne graby jego przeciwnika, zacisnęły się na jego ramionach i to wcale nie było w tym najgorsze. Kątem oka zauważył jak kolano Yamkawy zaczęło się wzbijać w powietrze wraz z nagromadzonym momentu, a on nie mógł nawet się cofnąć o milimetr. Jedyne co zdążył zrobić to napiąć mięśnie brzucha, aby przeprowadzić kontrolowane obrażenia. Kolano mocno wraziło się w brzuch szlachcica, ale nie był to punkty, który rzuciłby go na kolana. Dech zabrało, trochę śliny wypluł, ale dalej stał na nogach. Shuichi po tym ciosie wcale nie zamierzał go puścić, spiął swoje mięśnie i Hikaru mógł poczuć jak ponownie jego nowy kolega zbiera się przerzut przez bark.

- 10 PŻ

Hikaru oberwał zdrowo, atak przeciwnika zdecydowanie go zabolał. Wczesniej mu sie poszczescilo, teraz na wierzch wyszły jego braki w doświadczeniu. Mógł przewidzieć, że skoro on zastosował sprytny wybieg, przeciwnik zrobi to samo, ale rachunek sumienia miał zamiar wykonać dopiero po walce. Wiedział że prawdopodobnie braknie mu sił, by znowu tak długo opierać się przeciwnikowi dlatego zdecydowal sie na inne podejscie. Mial unieruchomione tylko ręce, nogami mógł poruszać dlatego najpierw chciał spróbować okopać swojego przeciwnika, zwalić go z nóg obierając sobie za cel jego łydkę i starając sie go podciąć w ten sposób, ale zmienił zdanie i zamiast tego, korzystając z tego jak blisko siebie byli, chciał zadać mu cios głową w jego głowę, najlepiej w podbródek, nawet jeżeli jego samego też by to zabolało.

Walka trwała, a nauczyciel czy tłum im wcale nie przerywał. Nie padło ani jedno słowa z miejsca, z którego obserwowali ich inni uczniowie. Chociaż czy przy uderzeniu adrenaliny i szału bitewnego w ogóle któryś z nich zwróciłby uwagę na cokolwiek innego niż jego przeciwnik? Raczej było to wątpliwe, zwłaszcza że nikt nie zamierzał się poddać, jakby ich wcześniejsza rozmowa, była małą obietnicą na sprawdzenie się.
Szarpanina trwało, ponieważ biało włosy ponownie dał się złapać, bo tym jak padł ofiarą podstępu swojego kolegi, musiał szybko działać, bo czuł, jak zaczyna coraz bardziej przegrywać fizyczną konkurencję, a uderzenie kolanem pozbawiło go kilku haustów powietrza, które teraz mogłyby być bardzo przydatne.
Szlachcic zastanawiała się krótką chwilę nad tym co powinien zrobić, chciał na początku okopać swojego przeciwnika, jednak doszło do niego, że nie miał tyle czasu i przeszedł do bardziej konwencjonalnej i szybszej broni. Mianowicie postanowił go zdzielić głową, co było w swoje prostocie bardzo skuteczne i łatwe, jednak delikatnie los mu nie sprzyjał. Przeciwnik trzymał go długość, ramienia dlatego, jak tylko zielonooki skrócił ten dystans i wyprowadził cios, ich głowy spotkały się w tym samym punkcie. Zęby za zgrzytały, a w uszach obu musiało srogo dzwonić. Obraz nieco się rozmył, a Hiakru poczuł, jak chwyt puścił. Udało mu się uwolnić, ale było to pyrrusowe zwycięstwo.

- 10 PŻ

Siłował się z kolegą niestrudzenie, wiedząc że nie może sobie pozwolić na to żeby odpuścić. Miał w głowie słowa Yamakawy przed walką i chciał udowodnić i sobie i jemu że nie jest tylko zwykłym szlachetką ale naprawdę ma w sobie ducha walki. Był przygotowany na to że jego cios głową zakończy się dla niego równie źle jak dla przeciwnika, chodziło tylko o to żeby się uwolnić i to się udało, więc jak pojawiły mu się mroczki przed oczami od razu zaczął potrząsać głową żeby je przegonić i nieco się otrzeźwić. Nie chciał odpuszczać, trochę liczył że Yamakawa będzie miał większe problemy z odzyskaniem równowagi od niego, bo on nie spodziewał się co Hikaru zrobi. Dlatego jak tylko był wstanie, od razu zaatakował przeciwnika uważając już na to, żeby nie zostać znowu złapanym. Nie chciał atakować go pięściami bo miał wrazenie że Yamakawa znowu złoży mu jakiś chwyt, dlatego spróbował innego podjescia i chciał go podciąć szybkim kopniakiem wymierzonym w łydkę, jednocześnie trzymając uniesioną gardę. Miał nadzieję, że atakując nogami będzie mógł bardziej trzymać przeciwnika na dystans i łatwiej uniknie złapania.

Pewnie dla osób postronnych w tym momencie wyglądali jak pijani menele, którzy szarpali się pod sklepem o ostatnią amarne, ale w nich paliła się wola walki, był już mocno zmęczeni, pot spływał im po ciele. Zmęczenie zdawała się potęgować, ale w końcu nie było to nic dziwnego, chwilę temu wypruwali z siebie falki i żyły gdy musieli biegać.
Wzrok nieco się wyostrzył, ale ciężko było Hikaru określić czy jego przeciwniki również miał jeszcze problemy, czy może po prostu chwiał się ze zmęczenia. Ruyszł na niego i gdy znalazł się blisko, wystrzelił kopniakiem na łydkę. Poniekąd było to mądre zagraniem, bo dystansowała przeciwnik, nie mógł tym samym wejść z nim w klincz. Białowłosy myślał bardzo logicznie, a jego taktyce nie dało się odmówić pomyślunku, jednak zawsze było gdzieś jedno, ale.
Yamakawa ostatkiem sił podskoczył do góry, skręcił tułów i cios zielonokiego nie dotarł do celu, ale za to szlachcic nadział się na kontrę kolegi, jego nogą trafiła go w bark i tym samym nieco wytrąciła z równowagi, ale dalej nie wylądowała na piachu. Shuichi wcale nie był tylko dobry w chwytach i dźwigniach, uśpił czujność Hikaru i załapał go w pułapkę, na szczęście dla młodego szlachcica cios nie był na tyle precyzyjny, aby mógł trafić go w głowę. Po tej wymianie nic się nie stało, niebieskooki nie ruszył na przeciwnika i czekał, głęboko oddychając. Hikaru sam nie czuł się lepiej, jeszcze nieco kręciło mu się w głowie i czuł, jak opuszczają go siły i schodzi już adrenalina.

- 6 PŻ

Plan Hikaru się tym razem nie powiódł pomimo że wcześniej szło mu całkiem dobrze, teraz jednak zabrakło szczęścia. Obaj byli już mocno zmęczeni, do tego stopnia że nawet mimo wygranej wymiany Shuichi nie zaatakował go ponownie. Hikaru wierzył, że ma ostatnią szansę żeby jeszcze coś zdziałać i jeżeli teraz oberwie, a Yamakawa nie, to wygrana przeciwnika będzie pewna. Chciał wykorzystać ostatki adrenaliny, która pchała go do działania, nawet pomimo myślenia, że przeciwnik na to czeka, bo lepiej szedł mu atak niż obrona, dlatego ruszył na niego z zamiarem wyprowadzenia kolejnego kopnięcia w jego bok, obierając za cel wcześniej trafione już ramie. Wcześniej się udało, było to więc wskazówką, że blokowanie silnych ataków nogami będzie słabą stroną przeciwnika. I ostatnią deską ratunku w tym starciu.

Hikaru postawił wszystko na jedną kartę, miał zamiar włożyć ostatnie resztki sił w tę walkę, mimo że już nawet ledwo było z czego czerpać. Jednak za nim mógł sobie na to pozwolić, potrzebował chwili, aby zgromadzić resztki energii, które jeszcze w nim się znajdowały. Jego przeciwnik wcale nie zamierzał sobie odbierać tej chwili czasu, w której i ona mógł nieco zregenerować swoje wątłe siły. W końcu zielonooki przystąpił dla planu, zbliżył się do Yamakawy i postanowił wyprowadzić kopnięcie, już w trakcie wymachu czuł, że brakuje mu tej początkowej dynamiki i zrywu. Bardziej przypomniało to pchane uderzenie niż kopnięcie z wymachu. Kopnięcia były potężniejsze i miały większy zasięg, ale trzeba też było zapłacić dodatkowy tlenem przy ich wyprowadzaniu, nie było to idealne ostrze. A miecz obusieczny, który teraz zadziałał na niekorzyść swojego właściciela.
Shuichi nie zamierzał zmarnować takiej okazji zrobił wypad do przodu złapał za nogę Hikaru i szybko się wokół niej owinął, tym samym zmuszając białowłosego do przewrócenia się, następnie poczuł dźwignie na kolanie i już wiedział, że nie bardzo miał gdzie uciec.
- Dobra, starczy tego... Koniec i idzie wypoczywać z boku. - Mito klasnął głośno w dłonie i jeszcze głośniej poinstruowała walczących, że to koniec ich pojedynku. Nie było informacji, kto wygrał, bo nie była to walka na punkty czy pojedynek. Zwykły sparing, który miał uświadomić ich, co potrafią, a nad czym muszą popracować. Momentalnie uścisk na nodze został zwolniony i Yamakawa bardzo szybko podniósł się do góry, wyciągając dłoń w stronę jeszcze leżącego szlachcica.

Zaryzykował, spróbował i przegrał. Może nie oficjalnie, w końcu to tylko sparing, ale niestety przeciwnikowi udało sie wykorzystać jego błąd i finalnie go powalić. Nawet jeżeli nikt nie powie tego głośno, sam wiedział że to przegrana. Ale to nic!
Kiedy tylko Yamakawa się podniósł i wyciągnął do niego rękę, przyjął ją bez wahania i powstał z jego pomocą. Próbował się uśmiechnąć ale nie byl pewny czy nie wyszedl mu zamiast tego jakiś dziwaczny grymas, bo był tak że aż nie w pełni kontrolował swoje ciało.
Żeby nie przeszkadzać kolejnym walczącym odszedł z kolegą na bok i dopiero tam postanowił mu pogratulować.
- Nie żartowałeś, jesteś niezły! Dzięki za walkę - uśmiechnął się do niego już pełniej, bo zdołał nieco odpocząć - Oczywiście następnym razem, to ty oberwiesz mocniej...
Miał nadzieję, że kolega nie odbierze jego słów negatywnie, bo w stanie w jakim był jego słowa były bardziej żartem niż zaczepką, ale faktem bylo, że miał w przyszłości się odpłacić. Sam nie żywił do Yamakawy żadnego żalu po walce, a wręcz przeciwnie, cieszył się że na siebie trafili i miał nadzieje, że on będzie podzielał jego zdanie.

- Mówiłem Ci, nie próbuj mnie zwodzić. Normalnie jeszcze lepszy jestem, ale sam poczułeś na własnej skórze, jak męczący był trening, nim dotarliśmy do samej walki... Też nie jesteś zły, tylko brakuje Ci techniki. - Shuichi odpowiedział szlachcicowi, gdy to odchodzili na ubocze, sam niebieskooki nie czekał zbyt długo i od razu przysiadł na trawce, która tam rosła.
Nauczyciel chwile później po prosił kolejnych uczniów, którym byli Hiragi i Toshiro. Prymusy, które najlepiej zaprezentowały się podczas rozgrzewki i maratonu. Byli bardzo energiczni i żwawo pojawili się na miejscu starcia, gdzie oboje skłonili się i wyczekali na komendę nauczyciela. Ruszali się bardzo sprawnie i ich ataki był bardzo szybkie i wyważone, nawet amator mógł się zorientować, że wcale nie był to przypadek. Chłopaki znali się na rzeczy i na pewno nie brakowało im umiejętności do walki wręcz.
- No no, jednak im bym nie dał rady, przynajmniej jak na razie, ale jest to jakiś kierunek, którym można obrać... Możesz mnie próbować pokonać, ale ja wcale nie zamieram zatrzymać się na takim poziomie. Zwłaszcza że stypendium na pewno pomoże mojej rodzinnie. - Yamakawa odsłonił nieco swój powód i pogląd na aktualną sprawę. Hikaru mógł nie zdawać sobie sprawę, że dla niektórych zostanie shinigami to była jedyna opcja, na utrzymanie wioski albo siebie, gdy mieli duże pokłady energii i woda im nie wystarczyła do przeżycia.

Oglądał pojedynek z zapałem śledząc ruchy bardziej doświadczonych kolegów i był coraz bardziej pod wrażeniem ich poziomu. Mimo że był zupełnie wyczerpany po własnej walce, patrząc na nich miał wrażenie, że wracają mu siły.
Kiedy walka dobiegła końca wysłuchał komentarza Yamakawy i musiał przyznać, podejście chłopaka całkiem mu zaimponowało. Nie był żadnym bogaczem dlatego musiał ciężko pracować, żeby wskoczyć do czołówki. Hikaru szanował to i potrafił docenić.
- To dobrze - odrzekł - Byłbym zawiedziony, jakbyś teraz stanął w miejscu. Zwłaszcza, że dopiero zaczynamy! - po swoich słowach uśmiechnął się do kolegi szerzej. Nie miał zamiaru komentować jego motywacji, bo uznał że to by było protekcjonalne, a on chciał, żeby Shuichi widział w nim kolegę, a nie zadzierającego nosa szlachcica.
Potem wrócił wzrokiem do oglądania walk, których zapewne jeszcze troche ich czekało, bo chciał zobaczyć kto jeszcze sprawi wrazenie kogoś w granicach jego umiejętności.

- Czyżbyś lubił przegrywać? Lepiej uważaj z tymi gadkami motywacyjnymi, bo jeszcze same one Cię pogrzebią na dnie tej klasy. Bardziej się skup na sobie, a nie na wszystkich dookoła. - Yamakawa zaśmiał się delikatnie, może zrozumiał intencje kolegi, a może wręcz przeciwnie i próbował mu je wyperswadować po swojemu. Walki innych uczniów również był całkiem poczciwie, może nie tak jak dwójki prymusów, ale zdecydowanie nie byli to amatorzy, każdy musiał liznąć jakieś podstawy, aby wiedzieć, co to jest prawidłowe uderzenie czy blok. Mniej bądź bardziej chaotycznie, gdy wszyscy uczniowie skończyli swoje walki, zajęcia dobiegły końca.
- Jutro na pewno będzie lepiej, jak zakwasy znikną i o ile, a teraz przepraszam, ale mam spotkanie z pewną blondynką we śnie... Obudź mnie jak możesz gdy będzie koniec, nie chciałbym spędzić tu całej nocy. - Shuichi bez pardonu po prostu położył się na trawie i odpłynął.
- To tyle na dzisiaj, możecie się zabierać i widzimy się na kolejnych zajęciach. Widzę w was potencjał i to nawet nie mały, ale nie możecie zasypywać gruszek w popiele. Talentowi trzeba pomóc i wtedy rozkwitnie w pełni. Odmaszerować. - Nauczyciel mówił głośno i wyraźnie słońce kierował się już ku zachodowi, a sam Hikaru czuł, jak zgromadził się ciężar zmęczenia w jego ciele. Uczniowie powoli opuszczali teren zajęć, a na trawie dalej leżał niebieskooki, które głos senseia nie obudził.

Z przyjemnością obserwował walki a potem gdy dobiegły końca na moment nieco się rozmarzyl wyobrazajac sobie siebie za kilka miesięcy, przyjmującego osobiste gratulacje od senseia, bo pokonał już wszystkich których miał do pokonania. Świadomie wiedział, że nic takiego nie nastąpi ale warto bylo mieć marzenia.
Zajęcia dobiegły końca a jego kolega leżał dalej na trawie i nie wstawał, nie obudził go nawet głos nauczyciela. Niby powiedział, że zamierza się zdrzemnąć, ale z drugiej strony tak padł że wyglądało to dziwnie trochę jakby stracił przytomność. Białowłosy miał przez chwilę ochotę go tak zostawić, w końcu teraz byli rywalami, a taki psikus nikomu by nie zaszkodził, ale zaraz przypomniało mu się co Yamakawa mówił o stypendium i już wiedział, że nie może go tak porzucić.
Pochylił się i zaczął nim potrząsać za ramiona.
- WSTAWAJ, PALI SIĘ!

Nie wiadomo co podkusiło Hikaru do takiego żartu, może mu się nudziło? A może po prostu chciał zażartować z kolegi, który pochodził z niższych warstw społecznych. Białowłosy mógł tego nie wiedzieć, bo w końcu i skąd, jeżeli Yamakawa o tym nie wspomniał. Niebieskooki poderwał się do góry niczym jak poparzony i wcale nie wyhamował, gdy przed jego głową znowu znajdowała się głowa Ukitake.
Mieli powtórkę z rozrywki, gdy ich czoła nagle się spotkały. W uszach dzwoniło, zęby szczekały, bardzo nieprzyjemne uczucie, w dodatku pojawiły się małe guzy, które są strasznie tkliwe i szczypiące.
- Ehhh. Nie żartuj tak nawet... - Syknął głośno Shuichi, który teraz masował swoje czoło. - Mogłeś nie wiedzieć, ale nie lubię ognia za bardzo. - Mężczyzna mówił powoli, ale było widać, że nie bardzo miał ochotę wyjaśniać, dlaczego dokładnie tak było.
- Chyba pora się zbierać i przywitać w akademiku. Po ciebie pewnie lektyka już czeka, Paniczyku. Nie zaśpij na jutrzejsze lekcje,  bo jutro będą bardzo ciekawe lekcje. - Jego Kolega ukłonił się i ruszył wraz z niektórym uczniami w stronę akademika.

Hikaru szybko pożałował swojego pomysłu na szybką pobudkę dla kolegi kiedy ich czoła znowu zderzyły się jak podczas pojedynku i przed oczami pojawiły mu się gwiazdki. Przysiągłby, że kilka z nich zmieniły się w podobizny jego dziadka, grożącego mu palcem i ostrzegającego go "Widzisz? Tak się kończą głupie żarty".
- Ehm... Wybacz - powiedział tylko w odpowiedzi na wyrzuty kolegi, krzywiąc sie nadal po zderzeniu - Jasne, do zobaczenia jutro! - odparł już pogodniej.
Potem nie pozostało mu nic innego jak ruszyć w drogę powrotną do domu. Wbrew żartom Yamakawy wcale nie czekała na niego żadna lektyka zresztom nawet gdyby tak było nie miał zamiaru z niej korzystać, czułby że to trochę niesprawiedliwe względem kolegów. Może i on pochodził ze szlacheckiej rodziny, ale trenowali wszyscy wspólnie i chociaż na moment tych treningów cieszyl się że wszyscy mogą być traktowani tak samo.

To był całkiem długi dzień, który zaczął się od zajęć teoretycznych, pokazowi surowości Zoriego i jeszcze ogromny wysiłkiem, który każdy z uczniów musiał przeżyć. Hikaru poznał niektórych nauczycieli z ich prawdziwego oblicza nie tylko zwykłych plotek krążących po szkole, udało mu się nawet obrazić jedną z koleżanek, która chyba mu wybaczyła. Słońce kierowało się ku zachodowi, to był naprawdę długi dzień, a sam białowłosy zaczynało odczuwać coraz większe zmęczenie, a w jego żołądku burczało. Widział, jak inni uczniowie ładowali się do swoich lektyk i byli zabieranie spod akademii, na niego również czekał transport, ale jednak zdecydował się nie z niego nie skorzystać, na co jego słudzy nie byli zadowoleni, ale żadne z nich się słowem nie odezwał i po prostu ruszyli za nim, niosąc pustą lektykę. Nie było tajemnico, że pierwszy dzień miał ich zahartować, ale kolejne wcale nie zapowiadały się na łatwiejsze, w końcu ile nauczycieli tyle sposób nauczania, a tym bardziej że żaden z nich nie chciał mieć słabych uczniów ze swoje dziedziny.  Wiatr delikatnie smagał włosy szlachcica, a ostatnie promienie słońca przyjemnie grzały w twarz. Przez swoje własne poczucie sprawiedliwości nie chciał się wywyższać nad innych uczniów, ale to wcale mogło nie zadziałać na jego korzyść.

-----> tutaj.