Zachodniego 58: Kusaeda

 „co ma spłonąć spłonie
 niech będę ostatnim
 hi fu mi yo*...”

___ Fasetkowe oczy obserwowaly swiat. Po raz pierwszy. Uszy szpiczaste sluchaly melodii kolyszacych sie roslin. Po raz pierwszy. Oddech. Po raz pierwszy. Skrzydla rozlozone zadrgaly, chwytajac powietrze. Po raz pierwszy. Smiech. Wlasny. Pierwszy. Start pierwszy, pierwszy piruet, salto pierwsze. Jestem, bylam, bede. Wieczorne slonce dzielilo swiat na zlociscie oswietlony i juz skryty w cieniu. Ciemne smugi rosly w oczach, z kazda chwila. Gdy ostatni promien niknal za horyzontem z pobliskiego glazu poderwala sie iskierka. Kolejna z omszalego dachu. Ze starej wisni. Ze studni, co wyschla ponoc pol roku wczesniej. Przybywalo ich, a im wiecej, tym glosniej dzwieczaly. Keshi, o Keshi-sama, wszyscy zonaci mezczyzni, wszyscy zonaci, rozwiedli sie. Kazdy z nich. Keshi-sama, mnisi wszyscy, wszyscy mnisi, kazdy z nich porzucil habit. Poniewaz piekna jestes Keshi-sama. Zyczenie wyraz, a stanie sie prawem. Wszyscy mezczyzni, mnisi, czy zonaci. Keshi-sama, powiedz czego pragniesz. Piekna jestes, przeurocza... Sto, tysiac, dziesiec tysiecy iskier tanczylo wokol bogini, a im szybciej wirowaly, tym wiecej nabieraly blasku. Jestem, bylam, bede. Chwila, albo eony, to to samo. Spiew wibrowal moca. Teraz. Nigdy. Zawsze. Jeden, drugi, trzeci, milion. Nie wiedziala, co sie dzieje. Wiedziala, co sie dzieje. Kiedy w koncu postanowila usiasc gdzies i odpoczac, blask eksplodowal turkusowa zorza, widoczna nawet w Seireitei. Jestes, bylas, bedziesz. Jestes piekna, Keshi-sama.

___ Echo unosilo sie w powietrzu jeszcze dlugo, choc nie kazdy je slyszal. Niektorzy z prostaczkow wyszli ze swoich chalup, gapiac sie w niebo. O czyms takim nie slyszeli nigdy nawet z opowiesci najstarszego dziada. Czesc schowala sie ze strachu, ze to zly omen i plonace na niebiesko-zielono niebo zaraz zwali im sie na glowy. Pozostali podziwiali w milczeniu. Rozumienie zjawiska wykraczalo poza ich mozliwosci. Przyczyna zreszta byla tuz obok.
Keshi-sama mogla przygladac sie niewidoczna i nieniepokojona zachowniu smiertelnikow. Ci poznikali jeden po drugim, ze zostala tylko Ona i swiatla jej zaistnienia. Gdy przebrzmialy ostatnie dzwieki, pojawil sie nowy. Troche klekot, troche szuranie. Zblizal sie. Tsukumogami z kuchennych utensyliow. Czajnik dobin, miseczki, matchawan, lyzeczki, glowa z butelki do sake. Za pas zatkniete dwie paleczki, a za wlocznie robil rozen. Podszedl do odpoczywajacej bogini, pobrzekujac. Nie roznil sie wiele rozmiarem. Przykleknal, sklaniajac butelczana glowe.
- Echem... pozdrowiona badz Keshi-sama, niech Twe imie gloszone bedzie przez dziesiec tysiecy lat i dluzej. Gdybys w swej laskawosci zechciala, to pani Fuyuka chcialaby zaprosic. To niedaleko, kilka domow stad. Jesli oczywiscie Keshi-sama ma wolna chwile.

___ Wojownik kuchenny wstal, uklonil sie jeszcze raz, a potem poprowadzil. Keshi-sama, piekna, na ktorej mezczyzni porzucaja zony, od razu wiedziala gdzie ida. Stara rudera, jak wszystkie tutaj. Taka sama, nie taka sama. Drzwi odsunely sie, wydajac dzwieki protestu. Wnetrze bylo proste. Drewniana podloga, na srodku palenisko, nad ktorym leniwie bujal sie metalowy garnek. O tatami w tej okolicy nikt nawet nie slyszal. Pod scianami walalo sie troche rupieci, ale nie bylo balaganu. Jedno poslanie zajete przez postac przykryta burym kocem. Mozna by pomyslec, ze to kukla, gdyby nie plytki oddech.
- Wybacz Keshi-sama, ze nie przywitam Cie z naleznym szacunkiem, ale niewiele sil mi juz zostalo i zwyczajnie nie umiem sie juz podniesc. Ale uslyszalam... to bylo cudowne. I zgodzilas sie przyjsc. Nie zasluzylam na taki przywilej. Jestem Fuyuka, chcialabym Cie zobaczyc, ale tego tez juz nie moge. Nie szkodzi. To, ze jestes, to i tak wiecej, niz mozna wymarzyc.
Mowila cicho i powoli. Bogini wiedziala, ze to najpiewniej ostatnia noc. Jej pierwsza, czyjas ostatnia. Tak juz jest.

___ Fuyuka usmiechnela sie slabo. Nie bylo tego widac, ale Keshi-sama wiedziala, ze sie usmiecha.
- Cudownie. Mam dla Ciebie prezent.
Minimalnie uniosla dlon. Na ten znak SetoTaichou podwazyl roznem jedna z desek i z glosnym skrzypieniem odlupal ja, odslaniajac schowek. Wyciagnal z niego zawiniatko. Wygladalo niepozornie, chociaz moze nie az tak nedznie, jak wszystko wokol. Podszedl do bogini i znow skloniwszy sie podal.
- Mam to od bardzo dawna... ale ludziom i tak na nic. Zmarnowaloby sie tylko, a Tobie sie moze przydac.
Kaszlnela cicho. Zawiniatko pachnialo szczegolnie. Troche morska bryza, troche wiosenna laka, troche chlodem zimy w gorach. W srodku pudelko drewniane, inkrustowane masa perlowa. Ladne.

___ Dym rozchodzil sie po pomieszczeniu, niosac zapach. Glos brzmial, mieszajac sie z dymem i klebiac razem z nim. Nie widziala lez, ale wiedziala, ze placze. Nie smutno. Lod pekajacy na rzece. Kra zrywajaca mosty. Dom, ale nie dom. Fuyuka mimo wszystko podniosla sie, usiadla. Stara, ale nie stara. Chciala wyciagnac reke w jej kierunku, ale nie udalo sie.
- Bardzo dziekuje...
Powiedziala i zwiotczala.

Spoiler:

Przez chwile bylo cicho. Tylko jej zapach wymieszany z glosem. Potem postac na wiekowej podlodze zmienila sie w milion swiatelek. Te zmienily sie w fale, ktora omiotla wszystko wokol. W jednej chwili rudera lsnila nowoscia. Fala nabierala predkosci i blasku. Wreszcie cale wnetrze blyszalo, jak wypolerowane lustro. Potem swiatlo nieco przygaslo nabierajac nieco chaotycznego, nieco humanoidalnego ksztaltu. Uniosla delikatnie mloda boginke. Czula we wlosach, na skorze delikatny powiew. To bylo mile.
- Keshi-sama, Keshi-sama, to dla Ciebie, ludziom na nic.
Pudelko otworzylo sie. W srodku byla obraczka, wygladem przypominajaca jej fasetkowe oczy. Za duza, nie za duza. Wsunieta na palec zmienila rozmiar odpowiednio do wielkosci dloni.
- Odpocznij Keshi-sama, dzis Twoj dzien, Twoja noc. Nikt nie bedzie Cie niepokoil.
Mala rudera, caly wszechswiat. Byla kolysana. Powiew przeslizgiwal sie miedzy jej palcami, subtelnie tracajac opuszki. Mile.

Obudzila sie na nieprzyzwoicie wygodnym futonie i w jedwabnej poscieli. W ciagle odmienionej chalupie, choc wiedziala, ze to nie na zawsze.

___ Wszystko nadal takie nowe i dopiero co wypucowane. Wpadajace z zewnatrz promienie slonca nadawaly pomieszczeniu cieplej poswiaty i blasku. Troche szkoda, ze wkrotce minie. O, tego tu wczesniej nie bylo. Po drugiej stronie przy podlodze klebila sie ciemna, gradowa chmura, czasem poblyskujac. Podplynela nieco blizej i zagaila.
- Keshi, Keshi, moge Ci mowic Kecchan? Zjemy cos?
Nie czekajac na odpowiedz, chmura wskoczyla w palenisko. Buchnal plomien, a do kociolka zaczely wpadac rozne rzeczy. W miedzyczasie, gdy tam bulgotalo, wyladowanie elektryczne narysowalo szeroki stolik, a potem miseczki i talerze. Po chwili chmura zdjela kociolek i szerokim gestem chlusnela na stol. Naczynia wypelnily sie roznorodnymi potrawami. Kociolek zostal odwieszony, a kucharz przybral ludzki ksztalt i rozmiar. Usadowiwczy sie przy stoliku, zapraszajaco machnal reka.
- Czestuj sie Kecchan. Jak sie podoba? Znaczy tak ogolnie, nie ze jedzenie.
Nowy gosc wzial paleczki i zaczal nakladac sobie po kolei wszystkiego. SetoTaichou ciagle tu byl i tez wygladal nowiej, niz przedtem.

___ Paleczki poslusznie przybraly rozmiar odpowiedni. Wiedziala, ze istoty wyzsze, jak Ona, nie jedza, bo musza, a glownie dla wrazen smakowych. Wybor byl duzy, wiec cos sie dalo znalesc nawet, jesli postanowila byc wybredna.
- Forma? Jaka forma? E, mniejsza, skoro Kecchan sie podoba, to dobrze. Bardzo dobrze.
Zawartosc znikala ze stolu szybko. Wreszcie ten ktos z drugiej strony pochylil sie konspiracyjnie.
- Stare dziady to sie nigdy nie zainteresuja. Nikt nie przywita, ale pal ich licho. Kecchan byla bardzo pomocna. Nawet nie wiesz, jak bardzo. Powiem zatem cos, z czego niewielu zdaje sobie sprawe. Piesn zapamietaj. To bardzo wazne. Moze najwazniejsze. Moze nigdy nie bedzie potrzebne, ale gdyby - lepiej pamietac.
Potem burzowa chmura rozesmiala sie i odlozyla paleczki, wstajac.
- No nic. Milo sie gawedzi, ale sprawy rozne. Rozumiesz. Dbaj o siebie, Kecchan!
Pozbywszy sie humanoidalnej formy ktokolwiek, cokolwiek to bylo, ulotnilo sie w sina dal.

___ SetoTaichou nie odpowiedzial od razu. Dopiero po chwili zauwazyl, ze zostal wywolany, co objawilo sie brzekiem jego czesci skladowych, gdy sie poruszyl.
- Ekmm... a tak, wybacz Keshi-sama. Podoba? Ehmm... - zauwazyl uniesiona dlon - a tak, bardzo ladna Keshi-sama, jakze mogloby byc inaczej.
Na zewnatrz ludzie zaczeli swoj normalny dzien, chociaz dzwieki dobiegaly stlumione przez blask wewnatrz chalupy. W kacie cos zachrobotalo. Czesc podlogi lekko sie uniosla i do srodka zajzala ciekawso para oczu. Tsukumogami chwycil swoj rozen i przyjal pozycje obronna.

___ Seireitei, do ktorego zmierzal bylo daleko. Tydzien drogi, dwa? Moze wiecej. Przynajmniej tyle wiadomo, zeby isc tam, gdzie rano slonce wschodzi. O ile przeszkoda nie zmusi do zmiany kierunku. Na przyklad bambusowa palisada. Uslyszal juz wczesniej, ze tam to chodzic nie warto. Po pierwsze capi tytoniem, po drugie zaraza jakas. No szkoda moze ich, ale co maja umierac wszyscy. No i jak mowili, tak tytoniem zalatywalo. Palisada rowniez. W jedna i druga strone. Bramy nie widac. Przez szpary po drugiej stronie tez ani zabudowan w poblizu, czy tambylca, zeby zawolac i zapytac. Zreszta sciemnialo sie. Trzeba bylo nocowac w lesie.
Przeklete miejsce, w ktorym gina ludzie, a jednak. Obudzilo go swiatlo. Niebo plonelo na turkusowo. Wlasnie nad tym miejscem, gdzie smierc szaleje. Niezwykle zjawisko. Poza tym nic sie nie dzialo, wiec ostatecznie wrocil na legowisko. Rankiem wszystko wygladalo zwyczajnie. Odkryl jednak, dlaczego kawalek gleby, ktory wybral, byl taki rowny. Pod mchem byly deski. Klapa. I tunel ciagnacy sie w kierunku, w ktorym zmierzal. Raz kozie smierc. Ciagnelo sie i ciagnelo. W dodatku nie byl dostatecznie wysoki, by mogl isc wyprostowany. Gorna czesc porastal mech, ktory pod wplywem ciepla zaczynal lekko swiecic. Pol wiecznosci pozniej dotarl do drabiny, a trzy, moze cztery metry wyzej kolejna klapa. Uchyliwszy nieco, by zorientowac sie w sytuacji, zobaczyl cos, czego sie nie spodziewal. Nie tutaj. Wnetrze chaty proste. To sie zgadzalo. Niemniej lsnilo czystoscia i nowoscia, az klulo w oczy. Poza tym promienialo blaskiem, jakby oswietlone setka swiec, tylko tych swiec nie bylo widac, a sam blask. Nikogo nie bylo, ale slaby smuzka dymu jeszcze unosila sie z paleniska, a na stoliku stalo mnostwo jedzenia. Pachnialo oblednie. Z miejsca zaczelo burczec w brzuchu.

黒義理鉄矢さん #0000

___ Kolejny dzień, kolejne godziny wędrówki. Bywały momenty, że żałował. Wspominał ciepłe posłanie i smaczne posiłki, uśmiechy rodziny. Potem przypominał sobie, że ani posłanie nie było za ciepłe, ani posiłki zbyt smaczne, a uśmiechy witały go rzadko. Droga ku świetlanej przyszłości nie miała być przyjemna - bambusowa palisada przekazała mu to bardzo dobitnie. Liczyło się to, co będzie go czekać na jej końcu.
Noc przywitał z ulgą. Potrzebował odpoczynku, nawet jeśli warunki miały nie być wymarzone. Kiedy ułożył się do snu, poczuł nagły przypływ ciepłych uczuć względem losu, który pomógł mu znaleźć tak wygodny skrawek ziemi. Zamknął oczy i niemal natychmiast pojawiły się przed nimi wizje dalekiej przyszłości. Widział siebie na grzbiecie białego rumaka, stepującego dumnie wśród mieszkańców rodzinnej wioski, ci zaś radowali się i wiwatowali. Oto przybył bohater Rukongai, ten który wszystkich nakarmi, odzieje i obroni przed niesprawiedliwością. Z biedoty wyniesiony, po latach powrócił, by czynić cuda i dzielić się szczodrze ze światem swoją dobrocią. Dostrzegł rozpromienioną matkę czekającą w progu jego domostwa, w towarzystwie wszystkich jego sióstr i braci. Byli tam wszyscy i radowali się, że w końcu do nich wrócił. Zanim zdołał wykrztusić z siebie chociaż słowo, wizję pochłonęło turkusowe światło. Otworzył oczy i przez chwilę podziwiał zjawisko, wciąż będąc zawieszonym w stanie między snem a jawą. Takie cudo, nad miejscem gdzie śmierć szaleje. Czy to możliwe? Nie miał siły, by dłużej się nad tym zastanawiać. Nie tylko ciało potrzebuje wytchnienia, umysł także - z tą myślą kołaczącą się po głowie pozwolił resztkom świadomości powoli odpłynąć.
Kiedy znowu się obudził, był już ranek. Drugi sen nie był dla niego równie łaskawy jak pierwszy. Pamiętał jedynie gorącą pieczeń, której nie mógł dosięgnąć. Wizja uleciała razem z pierwszym podmuchem wiatru, pozostawiając po sobie tylko echo w postaci dokuczliwego głodu. Podnosząc się z legowiska dostrzegł skrytą pod mchem klapę. Na moment przeszył go dreszcz, gdy zaczęło do niego docierać co by się mogło stać, jeśli ktoś próbowałby się tędy wydostać. Potrząsnąć głową odganiając fatalistyczne myśli. Ostrożnie zajrzał do środka i dostrzegł tunel. Nie podobało mu się to. Nie wiedział do czego może służyć i przede wszystkim komu. Z drugiej strony, musiał przecież ruszać dalej, a tunel zdawał się prowadzić w tym kierunku, w którym zmierzał. Może to znak? Zaryzykował i zapuścił się wgłąb.
Pierwszy raz w życiu cieszył się, że nie jest wyższy. Po długim czasie mozolnej wędrówki dotarł do drabiny, nie mogąc się zdecydować co dokucza mu bardziej - kłujący ból w karku od ciągłego schylania, czy wyjątkowo nachalna pustka wypełniająca żołądek. Wspinaczka po szczebelkach okazała się być w tym wypadku przyjemną odmianą, ale i tak uradowało go, że koniec nastąpił już po czterech metrach. Ostrożnie uchylił klapę zagradzającą mu drogę wyjścia i zajrzał do pomieszczenia. Ledwie powstrzymał westchnienie cisnące mu się na usta w wyrazie zdziwienia. Prosta chata, tak, ale... taka czysta? Taka lśniąca? Zupełnie jakby to miejsce było zbyt dobre, by być częścią tego szarego świata. Może to sen? A jeśli tak, może po prostu powinien dać się mu ponieść? Zwłaszcza, że z głębi pomieszczenia zaczął go dobiegać zapach dość wspaniały, by wstrząsnąć całym jego ciałem. Skierował wzrok na stolik. Palenisko jeszcze ciepłe, więc jedzenie też musiało być ciepłe. Ale przecież do kogoś należało, prawda? Nie mógł przywłaszczyć sobie cudzej strawy, nie był takim człowiekiem. Nawet jeśli było go tyle. Właśnie... jest go tyle. Co komu zaszkodzi, jeśli się poczęstuje? Powinni się cieszyć, to wszak pochwała dla kucharza, że jego potrawy są spożywane z apetytem. Ale to nadal kradzież. Poza tym miał przecież zadanie, musiał dotrzeć do Seireitei, nie miał czasu na przystanki. Posili się tylko szybko i rusza w drogę. Nie, nie posili - od razu rusza. A może...
W czasie kiedy toczył ze sobą wewnętrzną walkę pełną sprzeczności i dylematów nie do rozstrzygnięcia, jego ciało samo zareagowało. Uniósł klapę mocniej i zaczął gramolić się do środka. Oblizał usta. Postawił krok w pomieszczeniu. Podejść do stolika, zjeść i ruszać dalej, zanim ktoś zauważy - taką decyzję podjęło ciało.

黒義理鉄矢さん #0001

___ Usłyszał coś. Głos? Zatrzymał się. Pomyślał. Czy to mógł być głos? Słyszał wyraźnie słowa, rozumiał ich znaczenie, ale nie znał ich źródła. Jego wewnętrzny monolog wydostał się z myśli i przedarł do prawdziwego świata? Być może... ale nie podejrzewał, żeby jego sumienie mogło odezwać się tak aksamitnym tonem. Chciał się rozejrzeć ale z jakiegoś powodu czuł, że patrzy we właściwe miejsce - pewnie dlatego, że miał przed sobą jedzenie. Właśnie, jedzenie. Przypomniał sobie co właściwie robi i zaraz ogarnął go wstyd. Zdradliwy żołądek znów dał o sobie znać, jakby wywołany do odpowiedzi. Jego ciało znów próbowało podjąć za niego decyzje co należy zrobić, tym razem jednak nie dał się ponieść pierwotnym instynktom. Odetchnął głęboko. Smakowita woń potraw unosząca się w powietrzu mieszała się z jakimś innym zapachem. Słodkim i dość delikatnym, że mógł równie dobrze okazać się ułudą. Czy to możliwe, że głos miał swój zapach? Nie wiedział. Odezwał się.
- Kto to? - zapytał. Nie to chciał powiedzieć. Zamierzał przeprosić za najście, obiecać że sobie pójdzie, wyjść czym prędzej. To wewnętrzna ciekawość kazała mu postąpić inaczej. Nie wiedział czy rzeczywiście z kimś rozmawia, czy umysł płata mu figle i nie chciał odejść, dopóki nie uzyska odpowiedzi.
Zamarł w bezruchu, przygotowując się na kolejny ruch ze strony świata. Czym tym razem go zaskoczy?

黒義理鉄矢さん #0002

Miał wrażenie, że świat wokół niego wiruje. Nie lubił, gdy działo się coś, czego nie rozumie. Nie lubił czuć się jak we śnie, kiedy jest pewien, że nie śni. Miał jednak świadomość, jak mało wie i jak wiele jeszcze musi się dowiedzieć. Shinigami, energia duchowa, demoniczna magia, Puści... To wszystko poznał dopiero niedawno. Powinien nauczyć się akceptować rzeczy do tej pory niemożliwe, jako jeszcze niepoznane.
- Ja... - głos na moment uwiązł mu w gardle. Co właściwie robił? Co powinien zrobić? Naprawdę rozmawiał z boginią? Nie... To musiała być kara za jego haniebne zachowanie. Zamierzał przyjąć ją z godnością i podjąć grę. Zwłaszcza, że chciał odpowiedzieć. Czuł dziwną potrzebę, by porozmawiać z tym niezwykłym głosem. - Ja... Nazywam się Kurogiri Tetsuya. Jestem... nikim ważnym, Keshi-sama. Trafiłem tu przypadkiem, w drodze do Seireitei. Nie chciałem nachodzić cię w twoim domu, Keshi-sama.
Kami czy nie, wtargnął do czyjegoś domu bez zaproszenia i naruszał jego spokój. Poczułby się lepiej, gdyby karcący go głos był agresywny, czy groźny. Wówczas mógłby się bać, że stanie mu się krzywda, albo tłumaczyć sobie, że trafił na kogoś niewartego dobrego traktowania. Nie, głos który słyszał był inny. Ciepły i taktowny. Nieinwazyjny. Nie próbował wdzierać się siłą do jego umysłu, lecz spokojnie płynął z nurtem myśli, pozostawiając tylko uczucie zakłopotania.
Nie widział jej, a i tak spuścił wzrok. Znów zaburczało mu w brzuchu. Przeklął w myślach swoje nieposłuszne ciało i zacisnął na moment pięści, tak jakby to miało mu pomóc przywołać je do porządku. W takich chwilach zazdrościł tym, którzy nie mieli w sobie dość siły, aby poczuć głód. Jak można nazwać to siłą, kiedy była to słabość?
Nieświadomie uniósł jedną dłoń i ułożył ją na piersi, na skrytym pod wytartym materiałem ubrania naszyjniku, który otrzymał od matki przed wyruszeniem w drogę. Miał być dla niego pociechą w trudnych chwilach. Miał przypominać o zadaniu, które miał do wykonania. Teraz Tetsuya chciał jedynie choć na chwilę go zagłuszyć i pozwolić sobie na moment słabości.

黒義理鉄矢さん #0003

___ Posil się - usłyszał to, ale nie był pewny znaczenia. Keshi-sama, Hinageshi-no Kami... Co takiego mu oferowała? Pożywienie, czy zapomnienie? Chciał sięgnąć do stołu, ale nie odważył się. Jego ręka zamarła w bezruchu pół dłoni dalej. Zamiast tego posmakował jej głosu.
Poczuł się dziwnie. Co to było? Głód zniknął? Nie, nadal tam był, zdecydowanie. Wycofał się tylko. Wołał z oddali. Pozostał gdzieś na krawędzi myśli, jak drapieżnik przygotowany do ataku. Nie ufał mu. Znali się dobrze i równie dobrze wiedzieli, że żaden łatwo nie odpuszcza. Czy to było takie proste? Czy wystarczyło zapomnieć? Z pewnością nie, ale na ten moment musiało wystarczyć.
- Wyruszam, by się uczyć, Keshi-sama. Jest tam Akademia, przyjmują takich jak ja. Którzy mają w sobie siłę, ale nie wiedzą jak z niej skorzystać.
Mówił już pewniej. Cieszyło go, że zadawała pytania. Ofiarować jej odpowiedzi - chociaż tyle mógł zrobić. Nie podniósł jednak wzroku. Nie widział jej, ale ona widziała jego. Nie chciał być nieuprzejmy, zuchwały. I nie chciał spoglądać na jedzenie. Posil się - może powinien?

黒義理鉄矢さん #0004

Powoli i nieśmiało uniósł głowę, by obdarzyć ją spojrzeniem. Jego powieki rozwarły się szeroko, odsłaniając lazurowe tęczówki. W końcu ją dostrzegł. W końcu? Nie. Widział ją cały czas. Wyglądała dokładnie tak, jak czuł, że mogłaby wyglądać, a i tak widok zaparł mu dech w piersiach. Przez chwilę nie był pewny, czy to ona postanowiła się mu ukazać, czy to on przestał jej nie dostrzegać.
Uśmiechnął się - lekko, jednak szczerze i ciepło, z wdzięcznością. Za to że jest i za to, że go zaakceptowała.
- Nie obawiam, ja tylko... Nie zasłużyłem, Keshi-sama. Wtargnąłem tu bez zaproszenia i gotów byłem przywłaszczyć sobie co nie należy do mnie. To... to się nie godzi. - ważył słowa ostrożnie. Nie wiedział jak rozmawiać z kimś takim. Niezwykłym. Nieziemskim. Niespodziewanym. To doświadczenie było zupełnie inne niż jego spotkanie z Shinigami, a przecież i oni powinni mieć w sobie cząstkę boskości. - W Akademii nie będę głodował. Kiedy tam dotrę będę bezpieczny, a moje życie się odmieni. Ci co zostaną tutaj dalej będą cierpieć. Jeśli się czegoś obawiam to o ich los.
Im dłużej trwało, tym bardziej cieszył się z tego spotkania. Miał wiele pytań, ale nie potrafił ubrać ich w słowa. Lepiej ograniczy się do odpowiadania.

黒義理鉄矢さん #0005

___ Zastanowił się chwilę. Pytanie było proste, ale nie dla niego. Mógłby odpowiedzieć "tak", ale czy to byłaby prawda? Kiedy myśl tylko dryfuje w umyśle jest płynna, nieuchwytna i zmienna. W chwili gdy wypowiesz ją na głos, staje się rzeczywista. Nigdy nikt go o to nie zapytał. Nigdy nikt go tak nie nazwał, nawet on sam. Leczył innych, bo chciał. Bo Mógł. Bo Umiał. Czy to oznaczało, że był lekarzem?
- Moja matka jest. Byłem jej pomocnikiem, wiele mnie nauczyła, ale nie wiem czy mógłbym się tak określić. - zdecydował się odkryć myśli przed istotą. Dlaczego miałby postąpić inaczej? Wątpił by go zrozumiała, kiedy sam siebie nie rozumiał, ale nie wierzył też, by go osądziła. Nie ona. Widział ją i słyszał, ale przede wszystkim czuł i chciał, żeby ona tak samo poczuła jego. Nie to co mówi, lecz to co czuje i myśli. - Wierzę, że aby być lekarzem, trzeba zadedykować temu swoje życie. Ja tego nie zrobiłem. Wybrałem inne.
Wierzchem dłoni przejechał po wysłużonej torbie u swojego boku. Tyle wspomnień - dobrych, złych, szczęśliwych, smutnych. Była jak stary przyjaciel, nie narzędzie. Wiedział, że jeszcze wiele przed nimi.

黒義理鉄矢さん #0006

Sięgała głęboko w jego umysł. Jej głos, słowa, prezencja... Pobudzały jego zmysły i popychały do refleksji. Nie myliła się - myślał o tych, którzy zostali. Ale nie w taki sam sposób jak dotychczas.
Gdy uczyniła gest dłonią sam zaraz rozejrzał się wokół. Wnętrze chaty było jasne i czyste, tworzyło iluzje spokoju i bezpieczeństwa. Przed nim nie mogło ukryć tego, co kryje się za ścianami. Samotność. Bieda. Choroba. Ból. Śmierć. Szczęście mieli ci, którym udało się uniknąć chociaż części z przywar tego świata. "Jeśli możesz pomóc, pomagaj - dla ciebie to tylko kolejny dzień, dla kogoś innego może być tym, który zmieni jego życie." Matka go tego nauczyła i sama żyła w zgodzie z tą myślą.
- Masz rację, Keshi-sama. Myślę o nich i żałuje ich, ale jednak ich opuszczam. - kiedy uporządkował swoje myśli jego głos stał się pewniejszy. W końcu wiedział, co takiego chce przekazać. - Lekarze wiedzą, że czasem leczenie objawów nie wystarcza i trzeba uderzyć w przyczynę. Nie jestem kimś ważnym, Keshi-sama, ale być może pewnego dnia takim się stanę, teraz mam na to szansę. Wtedy będę mógł zrobić więcej dla wszystkich, dla których los nie jest łaskawy.
Uśmiechnął się, ale uśmiech ten nie był wyrazem radości, lecz nadziei. Na lepszą przyszłość. Na lepsze jutro.