Zachodniego 58: Kusaeda

Hinageshi-no Kami #0052

nie z własnej woli... – powtórzyła wolno.
Keshi wciąż wbijała wzrok w tę śmiertelnicę. „Nie jest nikim ważnym”, mówiła. A jednak widziała ją. A jednak mówiła: śpij, a wyznawca usłuchiwał. Dlaczego?
Nie to było ważne.
Uniosła do ust swoją fajkę, choć nie popłynął z niej dym. Potrzebowała wiedzieć więcej. Nadal. Potrzebowała odpowiedzi.
uratowanie – przed czym?
Patrząc wciąż na dziewczynę, drobnym ruchem główki kiseru wskazała na chłopca.
„gnije inne za kogoś” – co znaczy?

Hinageshi-no Kami #0053

Żyłkowane skrzydełka położyły się miękko. Gdyby była człowiekiem, to uczucie zapewne nazwano by... satysfakcją?
Głód przedmiotów, który przynieśli Kyōraku, głód za który Kyōraku są winieni. Głód władzy, który toczy ich samych. Jedni głodni i drudzy głodni. Niech mają jeszcze więcej. Głód rodzi głód. Tacy usłużni.
I tamta kobieta. Ona mówi: nie Kyōraku winni, ale ludzie. Ludzie? Ludzie pragną. Głód rodzi głód. Głód rodzi głód.
Keshi-sama – to samo czy różne?
Różne.
Ludzie, ludzie, ludzie. Jak słowa. Jak pieśń. Wszyscy żonaci mężczyźni, wszyscy żonaci, rozwiedli się. Mnisi wszyscy, wszyscy mnisi, każdy z nich porzucił habit.
tutejsi śmiertelni zapomnieli o swoich bogach – szepnęła do siebie cicho, miękko. Lecz z każdym zdaniem jej głos przybierał na sile: – tutejsza świątynia opuszczona. nie ma nawet najmniejszej kapliczki. nikt się już nawet nie modli gdzie indziej niż w zaciszu własnej izdebki. nikt nawet nie śpiewa pieśni...
Powstała. Oparła się o powietrze. Jej głos brzmiał jak szelest wiatru na makowym polu. I coraz bardziej zza tej pozornej siły wychylał... smutek?
„zawrócili nam w głowach. wmówili, że potrzebujemy tytoniu i przypraw i fajek ze złotym ustnikiem. że musimy na nie zapracować”
Nie mówiła do nikogo konkretnego. Nie wiedziała skąd zna te słowa. Wiedziała tylko, że są cudze. Czyjeś.
I przyszły inne słowa:
„ludzie są, bywają, ślepi. na to co ważne”
Odwróciła wzrok. Gdyby była człowiekiem, westchnęłaby. Z jakiegoś powodu było jasne, że westchnęłaby. Wolną dłonią wskazała na swego wiernego wyznawcę, uśnionego gestem tej niezwykłej śmiertelnicy.
Kurogiri Tetsuya. jest mi potrzebny. chcę aby nie spał – podkreśliła. A z jakiegoś powodu w jej głosie, mimo miękkości, tkwiła niecierpiąca sprzeciwu... determinacja? Chyba tak brzmi ludzkie słowo. Ludzie to dziwne stworzenia.

Hinageshi-no Kami #0054

Ludzka kobieta mówi: jest twój, posłucha cię. Nie rozumie. Nie rozumie. Nieważne. Teraz nie to jest ważne.
Gdyby Keshi była człowiekiem, zmrużyłaby oczy. Z jakiegoś powodu jasnym było, że zmrużyłaby. Gdyby była człowiekiem, powiedzieliby o niej, że to irytacja. Irytacja?
Lecz cóż, że kobieta nie rozumie. Człowiek nie musi rozumieć. Nie zawsze. Nie zawsze. Tak jak nie rozumie człowiek tego co nazywa cudem. Nie musi. Nie musi.
Bogini odwróciła się od śmiertelnicy. Teatralnie, tak powiedzieliby o niej ludzie. Czym jest teatr?
Kurogiri Tetsuya – zwróciła się do śpiącego wyznawcy. Tak jak wtedy kiedy po raz pierwszy powiedziała mu: jesteś mój. – przebudź się i wstań. dziś wyruszamy

Hinageshi-no Kami #0055

 Wyznawca znał swoje miejsce. Wyznawca rozumiał. Tak właśnie było. Mówiła: obudź się, a on się budził. Mówiła: wstań, a on wstawał. Rozumiał gdzie jest. Nie rozumiał – kogo widzi.
 Bardziej sugestia spojrzenia niż faktyczne spojrzenie. Wskazanie wzrokiem.
 Miku. to ona była chora – wspomniała niezbyt dbale jak na siebie, choć w ludzkiej mierze wciąż nieźle.
 Miku stara. Miku nowa. Miku pożyczona. Miku niebieska.
 Miku – powtórzyła kierując ku niej twarz, tym razem ze zwykłym dla siebie zaintrygowaniem ludźmi. Tym głosem, który brzmiał na wszechpamiętny choć ulotny, tak jak wiatr na makowym polu wieje od kiedy tylko było, a jednak za każdym razem jest inny. – bywałaś dzieckiem. przedtem
 Bardziej stwierdzała niż pytała. Czy nie powinna pamiętać tak osobliwego stworzenia? Czy ludzie jej nie znali? Czy była?
 I te oczy. Nie wyglądały tak jak zwykły wyglądać oczy śmiertelnych. Nie tak. Nie tak.

Hinageshi-no Kami #0056

Była. Będzie. Nie jest nikim ważnym? Była, będzie. Jak bogowie.
Wyraża życzenie, a staje się. Jak bogowie.
Przypominała sobie. Jak bogowie.
„Czy kwiat nocą i w pełni dnia, czy owad jutro i wczoraj, czy kwiat to owoc, czy owoc to kwiat”
„Keshi-sama, to samo, czy różne”
A jednak nie wydaje się znacznie różnić od śmiertelników. Nie znacznie. Nie znacznie.
byłaś, będziesz. mówisz, a dzieje się. przypominasz sobie coś, co pamiętałaś, a straciłaś. – Keshi była coraz bardziej jak całe makowe pole skojarzeń i myśli. Zaciekawiona. Zamyślona. Zasłuchana w echa. – kim jesteś?
Lecz oto budzi się tamten chłopiec. Wyrwana z zamyślenia... nie. Zamyślają się ludzie. Ona słucha. Ona patrzy. Ona chłonie.
Keshi zwróciła się nagle do swego wiernego wyznawcy:
kim była tamta kobieta?
Pierwszej nocy swego istnienia, spotkała niezwykłą kobietę. Pierwszego dnia swego istnienia, jej wyznawca spotkał niezwykłą kobietę. Pierwszego poranka jej istnienia, odkryła niezwykłą kobietę. Owad jutro i wczoraj? Kwiat i owoc?

Hinageshi-no Kami #0057

Wyznawca ufny i opanowany. Zastanawia się, myśli. Dobrze.
Wyznawca mówi: nie Kyōraku, nie miejscowa. Tak musiało być. Z zewnątrz? Być może. Być może.
„Keshi-sama, to samo, czy różne”. I jest też Miku. Śmiertelnica, a jednak wiedząca rzeczy. Niezwykła. Pamiętająca.
nie Kyōraku. nie miejscowa – powtórzyła. – kobieta mówi: sami sobie winni. czy jest jak Miku?
Pytając, uniosła dłoń w stronę kobiety, jakby miała prowadzić śmiertelnika przez całą tę sytuację. Sytuację trudną do pojęcia. Nadludzką.

Hinageshi-no Kami #0058

 Oto wyznawca przynosił jej wieść: tamta wiedziała, tamta pamiętała. Tamta mówiła, choć nie chciała. Tamta... czekała.
 „Wiem, że przyniosłeś coś dla mnie”
 „Głód posiadania, to się tym karmi”
 „Keshi-sama, to samo, czy różne”
 I pamiętała.
 Tymczasem śmiertelny chłopiec wodził wzrokiem. Śmiertelny chłopiec rozglądał się. Śmiertelny chłopiec nie rozumie. Tak właśnie było. Wcześniej czuł zapach, rozpoznawał zapach, ale nie widział. Nie był Wiernym. A jednak półprzytomnie wymawiał jej imię. Znał ją?
 Keshi uniosła się wolno w stronę chłopca, by zawisnąć omalże na wyciągnięcie ręki. Fasetkowe oczy przyglądały się jego twarzy badawczo. On jej nie widział. On jej nie słyszał. Czy czuł ją?
 to co się karmi głodem – odezwała się lekko poruszając dłonią w kierunku Miku, wciąż jednak wpatrując się w chłopca. – to co wypluwa głód. czym jest „to”?

- Nie wiem - dziewczyna odpowiedziala cicho.

Hinageshi-no Kami #0059

 Keshi uśmiechnęła się lekko.
 Kurogiri Tetsuya – rzekła odwracając najpierw głowę, a dopiero później wzrok – pójdziemy do tej szopy. do tej kobiety
 Oddaliła się z wolna od chłopca. Zatrzymała się. Zerknęła w stronę Miku.
 Miku – zwróciła się do niej, ale nie patrząc prosto na nią. Dopiero po chwili w powietrzu pojawiło się coś co sprawiło, że jej wypowiedź zabrzmiała jak pytanie.
 Śmiertelnica była wdzięczna. Śmiertelnica może spłacić swoją wdzięczność.

Hinageshi-no Kami #0060

Keshi obróciła się, słuchając swego wiernego wyznawcy z upodobaniem. Z upodobaniem, bo jego sobie upodobała, a on był jej upodobanym. A to co mówił jej się podobało, podobało się Pani.
Teraz był lekarzem. Teraz był...
Uśmiechnęła się. Dobrze wybrała.
Milczała, zawiesiwszy wzrok mozaikowych oczu. Tak jak ona wisiała w powietrzu.

Skończył mówić. Poczekała jeszcze chwilę.
Śmiertelnicy...
Gdyby była człowiekiem, zapewne wzruszyłaby ramionami. Nie była człowiekiem.
Skinęła lekko głową swemu wyznawcy, przepływając przez powietrze w stronę wyjścia. Ich nowy cel – tamta kobieta.

Hinageshi-no Kami #0061

 Ludzie. Wiele, wiele ludzi. Tacy sami. Inni. Zwyczajni? Jak przez mgłę pamiętała: podobno, sprzed Kyōraku. Podobno, sprzed pracy na fajki ze złotym ustnikiem. Podobno. Podobno. Takie właśnie się to wydawało.
 Ich twarze, twarze ich. Twarze ich pełne życia. A ich ręce, ręce ich. Ręce ich silne pyłem drogi. A ich oczy, oczy ich. Oczy ich świecące jasno. I usta ich, z cieniem uśmiechu.
 Nie na długo. Nie na długo.
 Choroba. Jak podróż w czasie, jak podróż łodzią słońca. W ciemność, w noc. W zeszłą noc.
 I ona, jak świetlik. Jak światełko na bagnach. Jak widziadło. Nieobecna. Wszechobecna. Tak bardzo zapatrzona.
 Słowa wyznawcy wyrwały ją z tego stanu. Gdyby była człowiekiem, zamrugałaby oczami. Nie była.
 O czym ma z nią rozmawiać. Z kim? Dokąd? Co? Pamięta. Kobieta z szopy. Tam właśnie idą. Nie są łodzią słońca płynącą w ciemność. Idą do szopy, do tamtej kobiety.
 powiedz jej – rzekła po krótkiej chwili. – Kurogiri Tetsuya, powiedz tej kobiecie: kim jesteś? ty wiesz i pamiętasz, gdy pytam – mówisz niechętnie. cóż miałem ci przynieść? cóż miałem ci przynieść?
 Zamilkła. Spojrzała na swego wyznawcę. Jest słowo. Ludzie to nazywają. Troska? Co się stało? Tam gdzie idą. Tam gdzie idą. Dlaczego?
 Kurogiri Tetsuya – powtórzyła. I jak echo za jej głosem tkwiło niedopowiedzenie. Coś jeszcze chciała powiedzieć. Jakby coś jeszcze powiedziała.
 Muszą iść. Iść do tej kobiety.

Hinageshi-no Kami #0062

 Wyznawca kroczył pewnie. Pewnie kroczył po ścieżce wyznawca. Ścieżce. Nie ścieżce. Tamże.
 Ruiny, echa przeszłości. Stare. Nowe. Pożyczone. Niebieskie. I ta szopa, ta szopa która jest zamknięta.
 Zamknięta?
 „Lepsze, czasem zamknięte, widzę. Nie znam skąd, ale to jest, było, będzie, jak rzeka”
 Ktoś tu był. Nie śmiertelnik. Nie. Nie śmiertelnik. Ktoś, kto jest, był, będzie?
 „Keshi-sama, to samo, czy różne. Czy wszystko jest niezmienne, czy nie jest. Czy kwiat nocą i w pełni dnia, czy owad jutro i wczoraj”
 Jutro i wczoraj. Nie jak Miku. Nie jak Miku.
 Zapachniało słodko. Srebrzyście, a jednak tak bardzo czerwono. Miękko, a jednak korzennie. I z fajki uniósł się przejrzysty obłoczek.
 ukaż się! - zawołała królowa elfów, którą dopiero miała się stać. Zawołała wróżka, którą jest dziś. Zawołał kwiat, którym była wczoraj. - ty co jesteś! niech ujrzę twoje oblicze!

Hinageshi-no Kami #0063

Czekała. W każdym skrzypnięciu, w każdym stuknięciu i dźwięku i nawet samej ciszy --- coś tu było. Wiedziała, że było. I pojawiło się.
Wysunęło się zza drzwi, zaledwie kawałek tego czegoś. Nie człowieka. Nie bogini. Nie jak Keshi-sama.
I widziała pogardę w oczach tego czegoś. Tak jak w jej własnych oczach była pogarda gdy zgniatała marnego robaka. Kto? Kto?
Stworzenie to mówi: nie mam czasu.
„Wiem, że przyniosłeś coś dla mnie”
„To się tym karmi”
Keshi odwzajemniła spojrzenie. Chłodne powietrze wieczora na makowym polu. I skrzyp makówek.
ty która czekasz. ty która wiesz. kimże jesteś? cóż miał ci przynieść człowiek?

Hinageshi-no Kami #0064

Patrzyła niewzruszona gdy istota okazała jej swoją pogardę. I gdy się nią zadławiła. Gdy niebo się zachmurzyło, deszcz uderzył w ziemię, a pioruny spadły jak deszcz strzał. I gdy wszystko wróciło do normy.
I patrzyła na nią z góry, gdy ta podnosiła się z klęczek. Istota wyższa nad istotą niższą. Tak jak przystało.
,,Możecie przeganiać, a za każdym razem wrócę''. Jak głód. Jak głód.
Zatrzasnęły się drzwi.
I wtedy wyznawca zaczął krzyczeć. A bogini milczała, patrząc na jego zaciśnięte zęby, mokre włosy spływające na oczy. Zaciśnięte pięści. Żywy, ucieleśniony. Piękny.
I dla niej.
Kurogiri Tetsuya – rzekła w końcu. Nic więcej.
On wierzył w jej wolę. Lecz jaka była? Jaka była?
Burza. Ciemna chmura. Spotkała taką wcześniej. ,,Pieśń zapamiętaj''. I monety. Życzenie, życzenie wyrażone. Wola? ,,Życzenie wyraź. Powiedz czego pragniesz''
Spojrzała na zamknięte drzwi. Za drzwi. Tam gdzie była ta istota.
ty która wiesz, ale nie znasz. wiedz: to miejsce zostanie oczyszczone. taka jest moja wola