Zachodniego 58: Kusaeda

___ Uniesiona dlon zostala w tej pozycji przez chwile. Potem opadla. Keshi-sama widziala, jak trybyki skrzypia, gdy stworzonko probowalo formulowac swoje mysli.
- Widzialam nad rzeka jeziorem takie same mniejsze sliczne polyskuja w sloncu bardzo szybkie zielone niebieskie ale rzeki nigdy nie wiem skad moze dalej nie wiem ale ladne i tak...
Skonczywszy wypowiedz odzmarszczyla czolo i juz tylko wpatrywala sie.

___ Figa. Wcale nie byl sam. Szopa wcale nie byla zamkniete i gdy sie zblizal, najpierw uslyszal szelest w srodku. Potem na framudze pojawily sie delikatne dlonie, a za nimi powoli kobieca postac. Dlugie wlosy, swobodnie blakajace sie tu i tak nie pozwolily mu zobaczyc wszystkich szczegolow intymnych, ale bez watpienia zadnego dodatkowego ubioru nie bylo. Zlustrowala go od stop do glow, na torbie konczac. Urokliwa buzia usmiechnela sie. Kiwnela zachecajaco palcem.
- Podejdz, podejdz, nie wstydz sie. Wiem, ze przyniosles cos dla mnie. To sie chwali.
Zmruzyla oczy, pociagnela nosem i wyraz twarzy z milego, diametralnie sie zmienil. Jakby podnoszac pokrywke oczekiwac ciasteczka, a tam karaluchy, ktore to ciasteczko juz zniknely. Ani ciastka i jeszcze robactwo. Rzucila oschle splatajac rece na piersiach.
- Po cos tu przylazl?

黒義理鉄矢さん #0030

___ Ktoś był w szopie. Co ktoś tam robił? Głupie, zapewne mieszkał. Kto? Lepsze pytanie. Odpowiedź przyszłą sama.
Delikatne dłonie. Kobieca sylwetka. Serce zabiło mu nieco szybciej. Włosy... Dobrze, że miała włosy. Upomniał się w myślach, by się nie gapić. Uśmiechnęła się i zaprosiła go gestem, więc podszedł nieco niepewnie. Kolejna przyjazna twarz, to go cieszyło. Ciekawe, czy zna jego Panią. Wyglądała na miłą, trzeba się spytać.
Niestety, czar szybko prysł. Gdy mu się przyjrzała dostrzegła więcej, niż chciałby pokazać. Zastanawiał się co takiego konkretnie. Która z jego licznych skaz tak bardzo ją odepchnęła? Jej uśmiech zniknął, a dobre wrażenie ulotniło się razem z nim, pozostawiając po sobie znacznie chłodniejsze uczucia.
- Ja... Najmocniej przepraszam - ukłonił się. Sztywno od wstydu i zmieszania, krępującego jego ruchy.  - Szukałem czegoś... Kogoś? I chyba zabłądziłem. Byłem ciekaw co to za ruina.
Zerknął gdzieś w bok, w kierunku resztek budowli. Po części dlatego, że rzeczywiście był ciekawy. Głównie, by zamaskować własną nieporadność.

___ Znowu zaczela intensywnie zastanawiac sie nad pytaniem. Tym razem pomagajac sobie lekko jezykiem w kaciku ust.
- Jestes? Tak kim ja nie wiem zwyczajna chyba ja jestes.
Zwyczajna byla. Moze troche, nieznacznie mniej, niz statystyczny tubylec, ale to wszystko. Zupelnie nie bylo czuc tego, czym byla sama. Nic podobnego do burzowej chmurki, czy tego, co bylo, gdy Fuyuka zniknela. Nawet nic takiego, jak SetoTaichou. Aczkolwiek nawet zwykli ludzie miewali czasem niezwykle zdolnosci. Nie wygladala na zagrozenie. Na zagubione zwierzatko, ktore nie do konca wie, co sie dzieje.

___ Kobieta prychnela.
- Znalazles cos, kogos. No i co?
Popatrzyla za nim na pozostalosci przybierajac znudzona mine.
- A kogo to interesuje? Kamloty stare. Pelno sie tego wala wszedzie. Niepotrzebne, rozpadlo sie. Chcesz, to sobie zabierz. Najlepiej wszystkie. Widok szpeca, potknac sie mozna i noge zlamac. Same klopoty. Nie pomoge, bo nie mam tyle sily. Inaczej juz by tego nie bylo.

___ Ponownie nastapil proces intensywnego zastanawiania sie. Tym razem skrzywila sie, przywolujac z pamieci rzeczy mniej przyjemne, niz ladne wazki smigajace nad rzeka. Wyciagnela reke, wskazujac w ktoras strone.
- Gnije inne za kogos wszyscy kiedys i dalej wtedy znowu inne.
Wykrzywila usta w odwrocona podkowke, zwinela na swoim poslaniu i nakryla glowe starym i niezbyt czystym kocem, odcinajac sie od przerazajacego swiata.

黒義理鉄矢さん #0031

___ Znudzona. Może zirytowana? Ale było w niej coś innego. Inaczej wyglądała... Inaczej mówiła, niż pozostali. Pewnie by jej pomógł z kamieniami, ale sam nie miał na to siły. Ani czasu - musiał się skupić na swoim zadaniu.
Zebrał się w sobie, by odpowiedzieć.
- Nie miałem na myśli tego co tu jest teraz, tylko co tu było kiedyś, zanim się rozpadło. To pewnie nic ważnego, ale była szansa, że jednak coś. - położył dłoń na torbie przy boku - Miejscowi chorują. Szukam sposobu, żeby im pomóc. Wyleczyć przyczynę, a nie objawy.
Czuł potrzebę, żeby się wytłumaczyć, chociaż wątpił by mogła mu pomóc. Z drugiej strony... dobrze jej się nie przyjrzał, ale chyba nie wyglądała na chorą. Może coś wie. Może powie.

___ Spod koca wynurzyly sie same oczy. Duze i szeroko otwarte. Jeszcze troche smutne, ale juz mniej. Odetchnela globoko i zamknela je. Za to pojawila sie dodatkowo dlon. Jednym palcem, niczym gasiennica, ostroznie podpelzla do Keshi i tam sie zatrzymala, nie podejmujac dalszych dzialan. Zaczela cicho mowic. Chyba cos opowiadala, ale zwazywszy wybrakowany sposob komunikacji, nie mialo to wiele sensu. Niemniej nie wygladalo, by bylo to obliczone na efekt, a po prostu, zeby mowic.

___ Popatrzyla na paznokcie jednej dloni, potem drugiej.
- Zamek. Poteznego pana, ktory wladal okolica przez tysiace lat. Ale znudzila mu sie prowincja i poszedl mieszkac gdzie indziej. Choruja, bo to nieroby. Snuja sie bez celu, zamiast zajac sie czyms wreszcie. I jeszcze pluja na Kyouraku, niewdziecznicy. Tak juz jest z prostakami. Zawsze beda narzekac i innych winic za to, ze sa glupi. Sandaly powinni calowac, ze w ogole chcieli patrzec na ich plugawe geby.

黒義理鉄矢さん #0032

___ Zadumał się chwilę pozornie krótką, a jednak obfitą w myśli. Nie mówiła źle o Kyoraku, a o mieszkańcach. Czy była Kyoraku? Raczej nie, chyba ktoś trzeci. Ale kto? Może była bogata... To dlaczego siedzi w szopie? I co się stało z jej ubraniem? Mieszkańcy nieroby... Co ma bycie nierobem do chorowania? Kłamała. Nie, mówiła to w co wierzy. Co jeśli słusznie? Wysłuchanie jednej strony to zbyt mało na...
Z trudem powstrzymał odruch by potrząsnąć głową w próbie odgonienia błąkających się po niej natrętnych myśli. Zrozumiał, że nie lubi tej sytuacji. Jest prostym człowiekiem i nie nadaje się do rozstrzygania wielkich dylematów. Ale takie było Jej życzenie. Musiał się starać, by je spełnić.
- A czym by się mieli zająć? Jest coś co powinni robić a tego nie robią? - na usta cisnęło mu się by spytać ją o imię, ale tego nie zrobił - O Kyouraku słyszałem od kilku mieszkańców. Ciekawe dlaczego akurat ich winią... Nie wiem o nich zbyt wiele, nie jestem stąd.
Starał się mówić ostrożnie, nie uderzając w żadną ze stron i licząc, że kobieta sama coś powie. Już teraz wyglądała na znudzoną, nie chciał by jeszcze do tego była rozsierdzona.

___ Na chwile opowiadanie ucichlo, gdy dotkniete, ale po chwili wrocilo. Pozostale palce rozwinely sie i teraz nie byla pojedyncza gasiennica, a rozgwiazda z calej dloni. Opowiesc nabrala melodi i przeszla w nucenie. Slowa nadal nietypowe. Bardziej zlozone, niz proste lalala. Moze stworzyla wlasny dialekt, albo tylko garsc slow na potrzebe spiewania.

___ Skonczyla przeglad dloni i machnela jedna w nieokreslony sposob.
- Czym, czym, czymkolwiek. Taki jest wlasnie problem z prostakami, ze trzeba im wszystko mowic, a nawet jak powiesz, to i tak sluchac nie beda, bo przeciez madrzejsi. Winic zas beda kazdego za swoje nierobstwo i nedze, ktora z tego wynika, bo zrzedzenie nie wymaga wysilku. Ten, co nic nie ma, nic dac nie moze, a jak mu dasz, to przetraci i o to tez bedzie miec pretensje. Taka natura prostaka. Darmozjady. Phi.

黒義理鉄矢さん #0033

___ Im dłużej z nią rozmawiał, tym bardziej zdawał sobie sprawę z dzielących ich różnic. Jej słowa dla niego puste, bo choć tkwiła w nich prawda, jednocześnie nie mogła się bardziej mylić. Wszak sam był prostakiem i znał siebie lepiej niż kogokolwiek innego. Był inny.
Szybko zaczęło budzić się w nim przekonanie, że kobieta nie jest w stanie mu pomóc. Nie, dopóki sama nie zachce. Z drugiej strony był wdzięczny, że w ogóle zechciała z nim porozmawiać. Krzywiła się i emanowała niechęcią, ale jednak poświęcała czas, by odpowiedzieć na jego pytania. To go cieszyło.
- Rozumiem, choć nie jestem pewny, czy się zgadzam. Mimo wszystko dziękuje za twe słowa - ukłonił się gładko - Mam jeszcze ostatnie pytanie, gdybyś zechciała na nie odpowiedzieć, a potem przestanę zabierać ci czas, pani. Czy nie wiesz gdzie mogę spotkać Kyouraku?

___ Na poczatku chyba nie zauwazylo. Potem przycichlo prawie do szeptu, bo przeciez tak ladnie nie umialo. Nie minelo jednak duzo czasu i znowu spiewalo glosniej. Nie tak, jak na poczatku, ale jednak. I juz nie bylo smutne. Teraz cieszylo sie, ze take ladne, wazkowe stworzenie nuci jej piosenki.
- Co ja pojdziesz znowu potem jeszcze? Tutaj nie gdzie nie wiem moze lepiej.
Chlopak przestal sie slinic, aczkolwiek na przytomnego nadal nie wygladal.

___ Odpowiedzial mu wzrok, jakby pytal, co to jest to zolte kolko na niebie i czemu takie jasne. Potem wolno uniosla palec do gory i zamaszyscie wskazala wchod.
- Tam. Czasem przychodza. Moze jutro, moze za miesiac, albo kiedys. Co jest zrozumiale. Jak nie jest sie obibokiem, to sie nie ma czasu, zeby co chwile byc wszedzie. Idz i naucz sie, co jest w zyciu wazne, bo skonczysz, jak ci tutaj.
Skoro zas zapowiedzial, ze skonczy na tym, to odwrocila sie i zniknela w glebi szopy, nie gorszac juz swiata swoim kompletnym brakiem ubioru.

黒義理鉄矢さん #0034

___ Spojrzał za jej gestem. Na wschód. Na ziemie, na budynki. Na horyzont i jeszcze dalej. Tam właśnie zmierzał, tam czekała go przyszłość. Gdyby tylko Keshi-sama zechciała wyruszyć z nim... Nie mógł o to prosić. To była jego podróż.
Zanim się obejrzał, kobieta zniknęła w głębi szopy. Chwilę żałował, że nie zdążył jej pożegnać, ale czuł, że ona nie lubi pożegnań. Na pewno nie od niego... Nie polubiła go. Może powinien zaproponować jej koc, aby mogła się okryć? Nie mógł, koc został w chacie. Przyniesie jej jutro. Teraz trzeba wracać do bogini, opowiedzieć jej co widział i czego się dowiedział.
Zaczął więc wracać. Miał nadzieje, że znajdzie drogę.

___ Usmiechalo sie teraz. Szybko zapominalo o smutku, jesli czulo sie bezpieczne.
- O... - rozdziawilo buzie - lepsze czasem zamkniete widze nie znam skad ale to jest bylo bedzie jak rzeka chce wszystko nie tylko ciemno prawdziwe tu moze wysooko dlaczego wiem inni nie ja.
Zaczelo opowiadac po swojemu, pomagajac sobie rekoma. Chyba bylo zadowolone, ze jest ktos, kto tego slucha i nie oczekiwalo szczegolnej reakcji. Jeszcze nie.
I tak zastal cala trojke przyszly shinigami.

黒義理鉄矢さん #0035

Wszedł i zaraz poczuł się jakby nigdy nie wyszedł. Keshi-sama była tu i była wszędzie, nawet kiedy jego nie było. Teraz był i byli razem, to go ucieszyło.
Uśmiechnął się stając w progu i szerzej, kiedy ku niemu skinęła. Wkroczył głębiej, zamknął drzwi. Przestał się uśmiechać, gdy przypomniał sobie okoliczności. Chwilę się przyglądał - izdebce, dziecku. Dziecko wyglądało lepiej... A może tylko mu się zdawało? Albo więcej, to nie jemu, a dziecku się to zdawało. W obecności Pani, każdy czułby się lepiej. Objawy czy przyczyna? Nieważne, nie teraz. Niech dziecko odpowie, bo on też ma wiele do powiedzenia. Oby jego słowa ją zadowoliły.

___ Przekrzywilo glowe, zmruzywszy nieco oczy.
- Tu nie wiele roznych kiedy nie wiem rano albo miasto tak mowia duze poukladane jak mrowki wazne...
Opowiadala jeszcze przez jakis czas, a im dluzej, tym bardziej ekspresyjnie. Nie zwracala szczegolnej uwagi na przybylego, skupiona na Keshi. Wreszcie przetarla piesciami oczy, chyba zmeczona. Kurogiri zauwazyl, ze chlopak wyglada jakby zdrowiej, chociaz dalej bujal w oblokach. Dzien mial sie ku koncowi. Cienie wewnatrz chaty zrobily sie dluzsze, wpelzajac na przeciwlegla sciane.

黒義理鉄矢さん #0036

___ Najpierw przemówiła do dziecka, potem do niego. Znów poczuł ciepło wdzięczności, rozlewające się po ciele mrowiącym dreszczem w rytm uderzeń serca. Krótkie uczucie, ale silne. Dobre. Prawdziwe. Uśmiechała się, więc i on się uśmiechnął. Potem ukłonił.
- Wróciłem, Keshi-sama. - powtórzył po niej. Nie było potrzeby, ale chciał - Przeszedłem cała wioskę, wiele widząc, niewiele jednak znajdując.
Mówiąc zastanawiał się, czy jego słowa przyniosą bogini jakąkolwiek korzyść. Co jeśli uzna, że zawiódł? Co jeśli nie tego oczekiwała po swoim wiernym wyznawcy? Targały nim wątpliwości. Nie wierzył ani w siebie, ani w to co może zaoferować. Nie wierzył, że jest godnym. Jednak mówił dalej. Bogini była mądra i patrzyła na świat inaczej, z pewnością dostrzeże to, czego on nie dostrzegł. Musi więc stać się jej oczami.
- Widziałem ludzi, złych i rozgniewanych, na Kyoraku. Widziałem blade twarze i smutne budynki. Widziałem ruiny zamku, echo przeszłości. Byłem ciekawy czym są. Obok ruin była szopa, nie przeszła, a nowa. W szopie znalazłem zaś kobietę. - przypomniał ją sobie, wyglądająca zza drzwi. Urokliwa buzia i kobiece kształty, skryte jedynie nikłym woalem włosów. Zakłopotał się, ale mówił dalej, starając się to zamaskować. -Wyglądała inaczej niż inni i mówiła inaczej. Gdy mnie ujrzała, ucieszyła się. Gdy mnie poczuła, zmarkotniała. Wskazała mi, by Kyoraku szukać na wschodzie, jednak nie ich obwiniała za stan ludzi, a samych ludzi.

___ Przysunelo sie blizej, niby niechcacy, Keshi-sama wiedziala, ze nie przypadkowo, nawet jesli nie zupelnie swiadomie. Po krotkiej chwili odplynelo i mogla niemal zobaczyc, jak jednoczesnie jest tu i nie jest. Sama nie musiala. Mogla miec taka fanaberie, ale nie byla ograniczona przyziemnymi potrzebami istot nizszych. Chlopak tez w koncu przytulil stare deski podlogi. Zapadla noc i tak minela pierwsza doba Bogini. Noc wypelniona zapachem wody i szuwarow. Blaskiem odleglych gwiazd i glebokim fioletem.
___ Rankiem cos sie zmienilo. Tetsuya nie wiedzial dlaczego, ale jedne deski prochnialy i rozpadaly sie w oczach, inne nabieraly swiezosci. Przez powstalez powstale dziury zobaczyl, jak przegnilo wiadro stojace na krawedzi studni, a potem w studni, ponoc wyschnietej, pojawila sie woda. Cos jakby minimalnie musnelo mu brode i ze zdziwieniem odkryl, iz ma zarost, ktorego nie powstydzilby sie sedziwy medrzec. Keshi nie byla ograniczona przyziemna percepcja istot nizszych. Przestrzen przecinalo niewyrazne zaklucenie, jak cieple powietrze, jak slad slimaka, a wszedzie tam gdzie przepelzlo, nastepowaly blyskawiczne zmiany.
___ Jedno, drugie, kilka. Przeplynelo nad dziesieciolatka. Zaczela szybko rosnac, nabierac kobiecych ksztaltow. Obudzila sie. Pisnela widzac, co sie dzieje. Zjawisko rozpierzchlo sie. Przytrzymala pekajace w szwach lachmany. Wciagnela glosno powietrze do pluc. Westchnela. Wolna dlonia machnela w kierunku wiejskiego lekarza - Spij - i ten zasnal. Siedziala przez chwile w bezruchu, patrzac na swoje dlonie. Potem usiadla na pietach i czolem dotykajac podlogi uklonila sie Makowej Pani.
- Keshi-sama, ta Miku pozdrawia Cie i dziekuje za uratowanie.

黒義理鉄矢さん #0037

___ Otworzył oczy i ujrzał coś, co wymykało się jego umysłowi. Dla niego świat zawsze był stały. Zaistniał kiedyś, jakoś... i istniał w tej formie, a doświadczyć go się dało zmysłami ciała - wzrokiem, słuchem, czy dotykiem. Tym razem było inaczej. Testuya zastał świat w intymnym momencie, w którym nikt niepowołany nie powinien go ujrzeć. W momencie nieuchwytnym, w chwili zmiany i starcia sił, które mogły go kształtować wedle swej woli. Deski próchniały, inne odżywały. Woda znikała i pojawiała się. Nawet jego twarz została dotknięta.
Przyszły shinigami nie rozumiał co się dzieje. Trwał tak w bezruchu, a myśli krążyły mu po głowie niespokojnie. Wtem, dłoń skinęła na niego i wszystko stało się jasne. Takie zmiany, takie siły nie należą do świata jawy - należą do snu. I gdy to sobie uświadomił w sen właśnie odpłynął.

___ Przed chwila niewiele wieksza od niej samej, a teraz w pelni rozwinieta, mloda kobieta. O odpowiednich proporcjach, bujne, lsniace wlosy siegajace pasa. Ciagle nie podniosla glowy, tkwiac w przyjetej pozycji, ale Keshi widziala, zanim dziewczyna zgiela sie w uklonie. Oczy niesamowite, prawie tak piekne, jak jej wlasne. Nie mozaika, ale krystalicznie czyste jezioro, w ktorym odbija sie nocne niebo. Glebia, ktorej nie dosiegniesz poswieciwszy cale ludzkie zycie. Mowila cicho i melodyjnie, i nie platanina slow, jak gdy byla dzieckiem.
- Miku, Keshi-sama. Nie jestem nikim waznym. W ogole, po prostu, Miku.
Czekala.

___ - Tak - odpowiedziala tym samym, lagodnym, milym glosem, potwierdzajac oczywistosc - Nie dzieje mu sie nic zlego. Nie krzywdze innych. Nie z wlasnej woli - dodala po chwili z nuta smutku w glosie i nadal z twarza w podlodze. Nie bylo w nim za to checi rywalizacji. Keshi zauwazyla, ze nadal czuc od niej taka sama aure, tylko w doroslej postaci byla chyba bardziej swiadoma siebie i potrafila sie komunikowac lepiej. Aczkolwiek jedno i drugie dzielila bardzo cienka granica, choc jeszcze nie wiedziala jak i dlaczego.