Zachodniego 58: Kusaeda

黒義理鉄矢さん #0007

Powinność. To było dobre słowo. Trafne. Miała talent do słów - nie mówiąc wiele potrafiła wiele przekazać. Inaczej niż on. Zastanawiał się jakie myśli krążą po jej głowie. Musi się zastanawiać, czy od razu zna odpowiedź? O ile prostsze byłoby życie, gdyby konsekwencje jego czynów były mu znane przed podjęciem decyzji? Nie było tak. To tylko marzenie.
Raz jeszcze zaprosiła go do posiłku. Tym razem nie wahał się. Keshi-sama zasiadła, Kurogiri poszedł w jej ślady. Ona opadła na krzesło płynnie i lekko, z gracją właściwą bogini. On ciężko, uginając się pod ciężarem odpowiedzialności, który przyjął na swoje barki. Poświęcił jeszcze chwile, by się jej przyjrzeć. Dość krótko, by nie być niegrzecznym. Dość długo, by zapamiętać na zawsze. Nie podobało mu się, że się wycofała. Wolał czuć jej obecność, a nie tylko widzieć. Nie tylko wiedzieć. Zaczynał się do niej... przyzwyczajać? To dziwne, przecież był tu tylko chwile. Tracił czas, czekała go droga do Seireitei. Wcześniej tłumione myśli znów doszły do głosu. Powrócił też głód.
Odepchnął od siebie wątpliwości i zabrał się do jedzenia. Starał się zachować maniery, ale nie był w stanie ocenić jak mu poszło. Na pewno jadł pałeczkami. Na pewno? Tak. Keshi-sama go obserwowała? Lepiej nie sprawdzać. Teraz tylko jeść. Jak zwierze? Nie, nie był zwierzęciem. Jego życie nie ograniczało się do zaspokajania potrzeb organizmu. Nasyci się tylko tyle, by głód nie dokuczał mu w drodze. I odrobinę zapasu na później. Może jeszcze troszeczkę? Dość!
Przerwał. Odetchnął z ulgą.
- Dziękuję za posiłek. - odezwał się nieco nieśmiało. Uświadomił sobie, że nie był pewny co przed chwilą zjadł. Nieważne, smakowało wspaniale.

___ Zaproszony powtornie wreszcie usiadl do stolu. Keshi-sama, piekna, mogla z rozbawieniem obserwowac reakcje. Zamierzenie bycie powsciagliwym, ktore zniweczyla juz pierwsza grudka ryzu. Oczy otwierajace sie szeroko. Jak cos moze byc takie dobre. Potrawy znikaly, a zadna nie ustepowala w jakosci poprzedniej.  Feeria smakow. Nie zjadl az tyle, co burzowa chmura, ktora to przygotowala, ale tez nie malo. Kto by sie spodziewal, ze tyle sie moze w niepozornym smiertelniku zmiescic.

___ Juz pierwszy kes byl doswiadczeniem, ktorego nie zapomni do konca zycia. Poczul sie madrzejszy, silniejszy, a im dluzej jadl, tym efekt sie potegowal. Gory mogl przenosic, morza przeskakiwac. Gdyby teraz wstal i postanowil pobiec w kierunku Seireitei, musialby uwazac, zeby nie rozpedzic sie za bardzo, bo ani by sie obejrzal, a minalby i wyhamowal pol dnia drogi za bialym miastem. Warto bylo urodzic sie i wlezc w te dziure, ktora doprowadzila go tutaj. Potem mogl juz tylko polozyc sie na plecach i blogo patrzec na belki podtrzymujace konstrukcje. Nie bylo sie zreszta czemu dziwic. Czy Keshi-sama jadlaby takie same pomyje, jak prostaczkowie.

黒義理鉄矢さん #0008

___ Jak jedzenie mogło być tak pyszne? Czy to na pewno było jedzenie? Bardziej czuł, jakby smakował samo życie. Nie to blade i liche, które wiódł do tej pory, a zupełnie nowe. Pełne kolorów i szczęścia. Siły i witalności. Chęci do działania. Czy tak jedli bogacze? Nie... Tak jedli bogowie.
Podziękował uprzejmie jak skończył, ale jeszcze przez chwile pulsowało mu w uszach. Miał ochotę wstać z miejsca i ruszyć biegiem w drogę, póki stan uniesienia trwa. To by oznaczało, że musiałby opuścić Keshi-sama. Nie chciał tego. Jeszcze nie. Nie zrobił tego.
Odezwała się. Wytężył zmysły, by zrozumieć co mówi. Ku jego zaskoczeniu, skupienie na niej uwagi okazało się nadspodziewanie łatwe. Była najbardziej wyrazistą rzeczą w pomieszczeniu. Może w jego życiu? Nie wiedział.
- Co takiego, Keshi-sama? - spojrzał na nią. Nie w oczy, nie wypada. Na fajkę. Nawet ona wydawała mu się niezwykła. Zmartwiło go jednak, że nie był pewny o co pyta. - Posiłek? Był wspaniały. Nie zasłużyłem na tak dobre traktowanie.
Skłonił głowę w geście pokory i wdzięczności. Zastanawiał się czy powinien wstać. Chyba nie. Z drugiej strony energia w nim buzowała. Poruszał niespokojnie nogami odkąd skończył jeść. Kiedy to sobie uświadomił, zaraz przestał.
Miał nadzieje, że nie zauważyła.

黒義理鉄矢さん #0009

___ Mówiła, a on słuchał. Nie, bardziej chłonął słowa. Czuł się zobowiązany, ale nie było mu z tym źle. Cieszył się, że chciała do niego mówić. Nie, coś więcej... Chciała porozmawiać. To było dziwne. Dlaczego ktoś ważny z nim rozmawia? Czasem widział ważnych ludzi. Przechodzili obok, a jakby ich nie było. Nie zwracali uwagi na świat, w którym nie żyli. Świat biednych, chorych. Głodnych. Musiała poznać ten świat, żeby się nad nim pochylić. Z pewnością nie był tu pierwszy. Ostatni? Może inni ją opuścili.
- Jak mogli zapomnieć? - pytanie, ale i myśl wypowiedziana na głos. Zastanawiał się. Nie rozumiał - Ja nie byłbym w stanie.
Uświadomił sobie, że to prawda. Zawsze pamiętał co raz ujrzał - jego dar i przekleństwo zarazem, bo wiele widział smutku i bólu. Tu jednak było coś więcej. Wiedział, że zapamięta nie tylko to co widział, ale też co usłyszał. Co poczuł. Co doznał. To dobrze, nie chciał zapomnieć.
Uśmiechnął się do siebie. Do niej.

黒義理鉄矢さん #0010

___ Wyczuł w jej głosie coś, co mu nie pasowało. Gorycz? Smutek? Bezsilność? Więc nieziemskie istoty też mają swoje problemy. Myśl tak samo dobra, jak i zła. Pocieszenie, że Keshi-sama nie jest tak odległa, jak mu się początkowo wydawało... Może nawet ktoś taki jak on, słaby i kruchy, zwyczajny, będzie w stanie ją zrozumieć. Z drugiej strony ból, że ona cierpi. Nie chciał, żeby musiała. Zbyt piękna. Zbyt czysta. Znalazła się na tym świecie, a ten jest zaborczy - nie lubi, gdy coś wykracza ponad jego prawa. Ona wykraczała.
Uśmiech szybko zniknął, zastąpiony troską. Ściągnął brwi, przez chwilę milczał. Rozważał.
- Czy... - podjął myśl. Byle ostrożnie. - ...czujesz się samotna, Keshi-sama?
Źle. Patrzył na nią jak na człowieka. Była czymś więcej. Samotność z pewnością nie była dla niej tym samym, co dla niego. Chodziło o coś więcej. Szybko znów przemówił, by naprawić swój błąd.
- Ludzie są... Bywają... Ślepi. Na to co ważne. Widzą tylko tyle ile potrzebują, by przetrwać kolejny dzień. Czasem nawet nie. "Swoje sprawy". Chciałbym móc coś zrobić, by to zmienić. Chciałbym ci pomóc, Keshi-sama. Lękam się jednak, że nie mam takiej siły.
Spojrzał po swoich dłoniach. Czy miał? Raczej nie. Czy powinien? Nie był pewny. Wiedział, że jej smutek go boli, ale miał przed sobą zadanie. Drogę którą obrał.
Da się to połączyć?

黒義理鉄矢さん #0011

___ Znów słowa, a więcej niż słowa zarazem. Rytm. Melodia. Poruszała jego serce. Ten fragment, gdzie jeszcze nikt nie dotarł. Który do nikogo nie należał. Przemawiając wyciągnęła ku niemu dłoń, a on wyciągnął swoją. Nie by dotknąć, nie ośmieliłby się. By się otworzyć.
Wysłuchał do końca. Potem cisza, która zdała mu się wiecznością, choć trwała tylko chwilę. Jego myśli pędziły. Płynęły. Co powinien zrobić? W powietrzu zawisła obietnica. Potężna. Wibrująca. Dźwięcząca. Mógłby się jej oddać i chciał się jej oddać... To byłoby takie proste. Uradować Kami. Zawierzyć mu się. Zadedykować. Ale czy był do tego zdolny? Nic go nie powstrzymywało. To było jego życie, jego wybór. Do tej pory wierzył tylko w siebie, niezbyt żarliwie. Teraz nie musiał.
Głos wygasł, ale wciąż go oplatał. Swoją kwiatową wonią. Swoim brzmieniem. Kolorem. Keshi-sama zamykała go w swoich objęciach. Jej obecność go wypełniała. Nie próbował się wyrwać. Nie miał już siły walczyć z prądem. Popłynął razem z nim.
- Jak długo mam głowę zdolną pamiętać, będę myślał o Tobie
jak długo mam język zdolny do szeptu, będę modlił się do Ciebie
jak długo mam usta zdolne mówić, będę Cię głosił
rękoma zdolnymi do pracy, będę Ci stawiać kapliczki
a miecz w moich dłoniach oczyszczę imieniem Twoim
Spojrzał na nią. Z nadzieją. Z oddaniem.

黒義理鉄矢さん #0012

___ Kiedy poznał słowa modlitw, wydały mu się one tak jasne. Tak trafne. Oczywiste. Powinien pomodlić się teraz? Nie, to bez sensu. Była przecież obok. Lepiej wykorzystać tą chwilę. Wkrótce będzie musiał odejść i nie zobaczy jej przez długi czas. Ale doświadczy. To się liczyło. To było ważne.
- Będę, Keshi-sama. Będę na pewno. - odparł z gorliwością, która zadziwiła nawet jego. Skąd to przywiązanie? Dopiero ją poznał, a już dała mu tak wiele. Wiarę, której nigdy nie miał. Była ciepła i kojąca. Przyjemna... ale miała w sobie coś jeszcze. Zamgliła jego umysł kwiecistym zapachem. Przywarła do myśli, zakłócając ich przepływ. Obawiał się tego. Liczył, że nie popełnił błędu zawierzając się jej. Potem znów na nią spojrzał i znów wiedział, że nie popełnił.
Chciał o coś spytać, ale zapomniał o co. Ah tak... Palisada. To przez nią się tu znalazł. Przeszedł tunelem, bo stała mu na drodze. Przeklęte miejsce, w którym giną ludzie. Turkusowe światło w nocy. Powinien się o to spytać, tak. Ale jeszcze nie teraz. Nie póki chwila trwa.

___ Nedzni Kyōraku, ktorych imie przeklinali tubylcy, ktorzy rujnowali to miejsce dla pieniedzy. Keshi-sama, piekna Keshi-sama wiedziala jednak, ze prostaczkowie ich uzywaja. Wiara, ten tutaj wydaje sie byc obiecujacy, ale nigdy nie zaszkodzi zmotytowac bardziej. Dobry poczatek jest wazny. Jej narodziny byly poczatkiem. Jej narodziny byly wazne. Jej narodziny sa dobre. Czy moze? Czy potrafi? Keshi-sama, powiedz czego pragniesz. Gdy pomyslala, ze chce, wyrazila zyczenie, stalo sie prawem. W jej fascynujacych oczach, ktorych smiertelnik juz nie widzial, zaczely odbijac sie plaskie, blyszczace przedmioty.
___ Bogini rozmyla sie w dymie. Ale bedzie mu towarzyszyc. Jemu wlasnie, ktory jest nikim. Gdy jej miekki glos przebrzmial, uslyszal brzek. Cos blyszczacego posypalo sie na deski podlogi. Jedno, drugie, trzecie, mnostwo. Rozsypalo mu sie pod nogami. Instynktownie spojrzal, co to takiego i ze zdziwieniem rozpoznal monety. Duzo monet. Tylu na raz jeszcze nie widzial, ale do torby powinny sie zmiescic. Najwyzej rzeczy z torby mozna poupychac za pazucha.

黒義理鉄矢さん #0013

___ Brzęk monet nie był często spotykanym dźwiękiem dla jego uszu. Nie rozpoznał go, dopóki nie spojrzał w dół. Zdziwienie odeszło równie szybko jak się pojawiło - miał w końcu do czynienia z boginią. W obliczu tego faktu, kilka monet nie powinno być niczym niezwykłym.
Keshi-sama zdecydowała się poddać go próbie. Czy miał wystarczającą wiedze? Czy jego ręce były dość sprawne? Czy mógł uleczyć to miejsce? Dobrze, podejmie się wyzwania. Jeśli mu się nie uda, nic się nie zmieni. Gdyby natomiast potrafił pomóc...
Uśmiechnął się lekko na tę myśl. Dokładnie tak jak dawniej, gdy pracował z matką. Nie wiedział skąd kobieta miała całą swoją wiedzę, którą wielokrotnie go zadziwiała, ale i tak często okazywała się być niewystarczająca. Ktoś inny odmówiłby działania. Rozłożył ręce i rzekł, że nie może nic zrobić. Ona próbowała, bo zdawała sobie sprawę, że jest ich jedyną nadzieją. Tych zbyt biednych, by zapłacić i tych zbyt ciężko chorych, by mogli sobie pozwolić na podróż do prawdziwej lecznicy. Teraz jego kolej.
Wziął głęboki wdech i na moment zamarł w bezruchu. Musiał uspokoić myśli. Oczyścić umysł. Nie było to proste, kiedy dalej czuł wszechobecność Kami. Jednocześnie dodawało mu to pewności. Otuchy. Odetchnął gdy uznał, że lepiej nie będzie. Pochylił się i zaczął zbierać monety. Z pewnością się przydadzą, jeśli nie teraz to później. Pożałował swojej wysłużonej torbie, że będzie musiała dźwigać ich ciężar, ale wiedział, że stary druh podoła zadaniu.
Przejrzał raz jeszcze zawartość. Nie miał żadnych ubrań prócz tych, które nosił na sobie. Nie miał przyborów do pisania, ani dziennika, w którym mógłby prowadzić notatki. Nie miał broni, którą mógłby się obronić, kiedy ktoś go napadnie. Właściwie trzymał tam tylko zwiniętą szmatę, służącą mu za przykrycie w co zimniejsze noce, krzesiwo i hubkę, oraz najbardziej podstawowe wyposażenie apteczki: trochę ziół uśmierzających ból, materiały na opatrunki, czy niewielki, ale bardzo ostry nożyk wykonany dla niego przez brata. Wątpił, by to wystarczyło. Na razie musiało.
Lepiej się zabezpieczyć - nie wiedział na co chorowali, a w niczym nie pomoże, jeśli i jego to dosięgnie. Wyciągnął szmatę, oderwał z jej rogu kawał materiału. Następnie schował ją, a oddarty fragment przyłożył sobie do twarzy tak, by zasłonić usta i nos. Zawiązał z tyłu głowy. Wątpił, by to wystarczyło. Na razie musiało.
Rozejrzał się po pomieszczeniu. Pierwszy raz przytomnie, a nie wzrokiem oniemiałym z zachwytu. Odnalazł drzwi i ruszył na zewnątrz.  

___ W progu nastapil dysonans. Wnetrze, ktore choc proste, swym blaskiem i aura nie ustepowaloby palacom. Na zewnatrz zas chalupa wygladala, jakby mogla rozleciec sie w dowolnej chwili. Zmurszale deski, omszaly dach. Jedno bylo absolutnym przeciwienstwem drugiego. Pozostale domu nie prezentowaly sie duzo lepiej. Czasem przylegajace do siebie, czasem ustawione luzno. Ludzi nie krecilo sie zbyt wielu. Szare twarze, w wiekszosci bez wyrazu. Grupa przechodzaca obok zwrocila uwage na chlopaka.
- To nie dom tej starej?
- No chyba tak, ale nie wychodzila z rok moze, czy cos. Moze juz tam tylko kosci leza.
- Trzeba bedzie kiedys sprawdzic. Nie?
- No to idz. Mnie tam nie spieszno ogladac trupy. Malo tego mamy?
- Nie no, sam to nie pojde.
Potem zauwazyli, ze obcy jest. Niby tez biedak z Rukongai, ale jednak inny, niz cala reszta tutaj.
- Ty nie stad. Skad ze sie tu wzial?

黒義理鉄矢さん #0014

___ Spodziewał się tego, że świat zewnętrzny okaże się być rozczarowująco ponury i smutny, w porównaniu do tego co widział wewnątrz chaty, zaskoczyło go jednak, że i ona sama okazała się tak odbiegać od oczekiwań. W pierwszej chwili przyszło mu na myśl, że spotkanie z Kami było tylko ułudą. Nawdychał się czegoś idąc tunelem, może jakichś zarodników grzybów i umysł postanowił spłatać mu figla, zsyłając nieprawdopodobne obrazy. Szybko skarcił się za takie podejrzenia. Jego żołądek był prawdziwie pełny, a uczucie obecności Keshi-sama pozostało w nim żywe. To nie była ułuda.
Usłyszał głosy w pobliżu. Grupka ludzi, równie szarych i bez w wyrazu jak wszyscy tutaj. Był tak pewny siebie, kiedy postanowił pomóc tutejszym mieszkańcom, a i tak speszył się natychmiast, gdy tylko się do niego zwrócili. Niedobrze, że rozpoznali w nim obcego - to mogło utrudnić dogadanie się z nimi.
Przeniósł na nich wzrok, starając się sprawiać wrażenie wyrwanego z zamyślenia. Cóż, w istocie taki właśnie był.
- Ehm... Ja? - słowa, które miały kupić mu chwilę na rozważenie możliwych scenariuszy rozmowy. Uświadomił też sobie, że tu na zewnątrz nawet jego głos brzmi inaczej.
Mówili coś o jakiejś starej... Nie wydawało się jakby dobrze ją znali, więc mógłby pewnie się  podać za jej rodzinę i udać że jej szuka. Ale po co miałby kłamać? Nie, to bez sensu. Mógłby powiedzieć, że zesłała go Keshi-sama, ale przecież bogini sama mu wyjawiła, że tutejsi ją zapomnieli. Zresztą nawet jeśli nie, jaka była szansa, że uznają jakiegoś przybłędę za jej wysłannika. Nie, najlepiej było skupić ich uwagę na tym, co ma do zaoferowania, zamiast rozwodzić się nad tym kim jest i skąd się wziął.
- Jestem medykiem - przybrał poważny, profesjonalny ton, którym zwracał się niegdyś do pacjentów lecznicy. Liczył, że sięgnięcie do rutyny pozwoli mu opanować drżenie głosu - Podróżowałem w pobliżu waszej osady i doszły mnie słuchy, że w tym miejscu panuje zaraza. Jeśli się zgodzicie, chciałbym spróbować wam pomóc.

___ Zatrzymali sie, patrzac na niego, jak sroga w gnat. Medyk? Pomoc? W tej dziurze zabitej dechami? Wymienili ze soba kilka wymownych spojrzen. Pierwszy wreszcie zapytal.
- Czyli co?
Drugi byl bardziej wylewny. Zaczal wygrazac piescia w powietrze. Im dluzej mowil, tym bardziej czerwienial.
- Co tu pomagac. Panie, to wszystko wina Kyouraku, plugawe nasienie, tfu, niech im ryz gnije w zebach, a dzieci umieraja przed porodem. Przez tych krwiopijcow wszystko. Siedza tam daleko i smieja sie z nas, parszywcy. Wielkie pany, tfu, na pohybel im.
Splunal jescze pare razy na ziemie, w koncu machna reka i poszedl, pomstujac ciagle pod nosem. Jescze kolejny wzruszyl ramionami.
- I po co sie tak wsciekac? Taki los, taki los.

黒義理鉄矢さん #0015

___ Przemawiała przez nich wielka gorycz, a Tetsuya wcale się temu nie dziwił. Wiedział, że ludzie czasem potrzebują obwinić kogoś lub coś za wszystkie swoje problemy. Niezależnie od tego, czy słusznie czy nie.
- A cóż takiego uczynili wam ci Kyoraku? - zwrócił się do mężczyzny, który ich tak żywo krytykował. W tej chwili potrafił docenić jego wylewność. Nawet jeśli przesadzał, potrzebował jak najwięcej informacji. - Jakie problemy was tu dręczą? Opowiedzcie mi, tylko wtedy będę wiedział, czy mogę coś zrobić.
Kwiecisty zapach delikatnie drażnił jego zmysły. Przyjemne uczucie. Zupełnie jakby Keshi-sama położyła dłoń na jego ramieniu.

___ Krytykujacy juz sie oddalal i najwyrazniej nie zamierzal podejmowac dyskusji. Drugi odrzekl filozoficznie i bez wielkich nadziei w glosie.
- Wielkie pany, to wielkie pany, a biedakom takim, jak my, to przypadlo paracowac na nich. I umierac, gdy praca za ciezka. Zawsze tak bylo.
Podczas, gdy swiezo upieczony wyznawca nawiazywal relacje z tubylcami, Keshi-sama rozgladala sie. Tu nie, tam nie i tam tez nie. Ten chlopaczek. Czy to nie ten sam, ktorego pierwszego zobaczyla? Wybiegl z jednej z ruder zafrasowany. Podbiegl do jednych drzwi, drugich, trzecich. Wszedzie odprawiano go z niczym. Nawet nie, ze ludzie chcieli go ignorowac. Raczej bezradnie rozkladali rece. Co taki zwykly wiesniak moze. Niedasizm ewidentnie przesiakl to miejsce. Wrocil w koncu do miejsca, z ktorego wybiegl.

黒義理鉄矢さん #0016

___ Jeden sobie poszedł, drugi ograniczał się do ogólników, które niewiele pomogały. Trudno, powinien rozejrzeć się za kimś innym. O tyle dobrze, że nie wyglądali na chorych, czyli zapewne nie wszystkich dotknęła zaraza.
- Ciężki los... Przykro mi, z jarzmem bogatych niestety niewiele mogę zdziałać. Sam już nieraz je odczułem i... - odpowiedział, kierując słowa do mężczyzny. Miał kontynuować, ale wtem coś przykuło jego uwagę.
Kątem oka dostrzegł, że coś dziwnego dzieje się z powietrzem nieopodal jego, tam skąd dobiegał przyjemny zapach. Powietrze falowało. Światło załamywało się. Kiedy się przyjrzał, zakłócenia zaczęły ujawniać konkretny kształt. Taki, który rozpoznał niemalże od razu. Sylwetkę jego bogini.
- Nie będę zajmował więcej czasu, dobry panie. Dziękuję za rozmowę. - ukłonił się człowiekowi i ruszył sprężystym krokiem za oddalającym się widziadłem. Nieco się denerwował i w wyrazie tego mocno zacisnął dłonie na pasku od torby. Nie zawahał się jednak.

黒義理鉄矢さん #0017

___ Kiedy tak kroczył przez miasto, po jego głowie błąkały się najróżniejsze myśli. Obraz nędzy i rozpaczy zaklęty w postaci rozlatujących się chat i szarych, wypranych z pozytywnych emocji twarzy. Nie robił na nim aż takiego wrażenia jak powinien, bo sam znał go dobrze. Z drugiej strony wszystko tutaj wydawało się być jeszcze gorsze, brzydsze, bardziej depresyjne, niż to do czego był przyzwyczajony.
W powietrzu przed nim majaczyła sylwetka Kami. Zastanawiał się czy to ona mu się ukazała, czy to on zaczynał ją dostrzegać. A może tak naprawdę wcale jej nie widział tylko czuł? Czuł tak wyraźnie, że aż widział... To by było piękne. Poetyckie. Nie znał poezji, ale tak ją sobie wyobrażał. Istniała też możliwość, że po prostu była zbyt czysta dla tego świata, by się tu w pełni zmaterializować. Jedna świeca nie wystarczy do rozjaśnienia całej hali skąpanej w mroku.
Myślał też o tym, co może zrobić, by pomóc mieszkańcom. Na problemy z Kyoraku nie był w stanie nic zarazić - był równie mały i nieznaczący jak miejscowy. Teraz pozostawało mu skupić się na tym, co tutaj. Wertował więc w myślach strony dziennika medycznego matki, przywoływał znane mu zioła, przypominał sobie ich działanie i sposoby łączenia w celu powstania leków... Jednocześnie zastanawiał się, jakie zioła sam ma w apteczce, a jakie mogą rosnąć w okolicy, by mógł je łatwo pozyskać.
A może... tak naprawdę mieszkańcom wcale nie potrzeba pomocy medycznej, tylko duchowej? To by miało sens, dlaczego bogini go tu wysłała. Odrobina wiary i nadziei na lepsze jutro potrafi czasem postawić na nogi równie skutecznie jak najznakomitszy lek. Wspomnieć im o Keshi-sama. Nauczyć ich modlitwy. Obiecać, że ta napełni ich serca ciepłem.
Zbyt wiele myśli jak na jego głowę. Potrząsnął nią, starając się je odgonić i utkwił twardo wzrok w oddalającej się sylwetce. Widział już coraz więcej, nie tylko kontury, ale też kolory. Jeszcze blade, ale coraz bardziej żywe. Był ciekawy w jakie miejsce go prowadzi.

___ Wejscie nie bylo do konca zamkniete. Chlopak wygladal, ze mu sie spieszy i zostawil w jednej trzeciej. Przyszly shinigami potrzebowal chwili, zeby wzrok ogarnal ciemniejsze wnetrze na tle swiatla dnia. Nie roznilo sie szczegolnie od tego, z ktorego przed chwila wyszedl. Architektonicznie, bo ani blasku, ani chocby jednej nowej deski tu nie bylo. Nie bylo tez kociolka nad paleniskiem. Pajeczyny za to byly. I szpary w dachu, przez ktore slonce malowalo jasne plamy na podlodze. Dzieciak nie byl w chalupie sam. Siedzial teraz przy poslaniu i cos mamrotal. Po rozmiarze sadzac, nie byla tam dorosla osoba. Moze nawet mlodsza od niego samego. Odwrocil sie zaskoczony, moze uslyszawszy szelest, albo wyczuwajac wzrok na plecach.
- Kto tam?!
Podniosl sie przyjmujac niezdecydowana postawe, pomiedzy obronna, a czyms innym.