Zachodnia Pustynia

W końcu dwójka Hollowów ruszyła z powrotem z ich pierwszej misji dla stada. Droga szła wolniej, niż wcześniej ze względu na to, iż Sapo spowalniał targając za sobą, wciąż sporego rozmiaru truchło, ciągnąc je po piasku. Shihai nie zamierzał pomóc, ale przynajmniej oczekiwał na żabiego Pustego bez zbędnych komentarzy czy poganiania. W efekcie czego druga, która wcześniej nie zajęła im godziny teraz została przerwana po około dziewięćdziesięciu minutach. Właśnie podłazili pod sporą wydmę gdy poczuli silne Reiatsu buchające ze strony, w którą się kierowali. Gdy wyjrzeli ponad szczyt piaskowego wzniesienia zobaczyli, że ich stado stało na przeciwko innego, bardziej licznego. Nie wyglądali na rozmawiających na jakiś przyjemny temat, choćby o kremówkach, szczególnie, że źródłem energii, której odczuli był Cuerno, w okół którego właśnie krążyło ciemno fioletowe Reiatsu. Nagle bestie naraz ruszyły na siebie rozpoczynając chaotyczne starcie kilkudziesięciu Pustych.

Shihai uważał, że Sapo mimo wszystko powinien w całości zjeść swoją część węża. Nie dość, że mocno oberwał to jeszcze należała mu się nagroda za wykazanie się, tak przynajmniej mówił Cuerno. Teraz będzie ciągną Lord H wie ile czasu te truchło za sobą. No nic, widać że ich charaktery są zbyt różne i raczej nie wygląda na to by byli dobrymi przyjaciółmi. Żeby jeszcze nie zaogniać konfliktu szedł w ciszy obok żaby. Gdy byli już dość blisko poczuli silne reiatsu. Wyjrzawszy zza wydmy dostrzegli kilkadziesiąt pustych stojących naprzeciw siebie. W pewnej chwili rzucili się na siebie rozpoczynając bitwę. Shihai pomyślał, że bardzo dobrze zrobił zjadając truchło węża. Gdyby Sapo wziął z niego przykład to mógłby teraz z tego zrobić pożytek. Zastanawiał się czy powinien interweniować ponieważ już na samym początku czuł potężne reiatsu. Z pewnością jeszcze nie pokazali pełni swojej mocy więc może być tam naprawdę gorąco, a Shihai przecież nikomu nic nie jest winny. Była to jednak dobra okazja aby się wykazać, mimo że ryzyko było duże. Chwile ważył wszystkie za i przeciw i postanowił interweniować. Jego niewielka siła raczej nie będzie mieć znaczącego wpływu na przebieg tej bitwy, a może akurat tak niewiele będzie potrzeba aby przechylić szalę zwycięstwa na stronę Cuerno.
Powinniśmy im pomóc
Rzekł krótko, kuźwa którzy byli sojusznikami Cuerno, a którzy wrogami? Shihai nie zdążył przyjrzeć się im wszystkim w czasie pierwszego spotkania, no nic trzeba będzie obserwować kto kogo kryje.
Dobrzy było ich oflankować i zaatakować w miarę możliwości z drugiej strony.

Sapo nie wyglądał na zadowolonego z sytuacji, w którą wpadli. Zazgrzytał zębiskami i zapytał:
- Pomóc... ale którym, tamtych jest więcej. - Stwierdził żabol, który chyba nie za bardzo miał ochotę podłączyć się pod przegraną stronę. Nie czekając na odpowiedź wgryzł się w truchło węża zaczynając szybko go konsumować, by przed najbliższą walką jeszcze trochę zregenerować siły. Widać, że ta sytuacja pokrzyżowała mu plany. Tymczasem na polu walki się działo. Najwięcej robił sam Cuerno, który pokazywał czemu przewodzi swemu stadu. Pierwszego przeciwnika chwycił w ramiona i rozerwał na dwie części, by zwłokami rzucić w swoich wrogów. Kolejnego uderzył z wyjątkową siłą tak, że ten odleciał kilkanaście metrów i chyba nie mógł wstać. Gorzej sobie radzili członkowie stada, którzy mieli problem z bardziej liczebnym wrogiem. Ku zaskoczeniu goblini Pusty nie zginął od pierwszego natarcia, lecz pokonał swego przeciwnika pazurami rozcinając mu maskę. Wyglądało na to, że szykowała się zacięta walka i możliwe, że niewielka siła jaką stanowili Sapo z Shihaiem przeważy szale zwycięstwa na jedną ze stron.

Przemyślenia Sapo były jak najbardziej prawidłowe. Shihai miał te same dylematy, jednakże nie chciał ich ujawniać. Przeczucie podpowiadało mu jednak, że mimo gorszej pozycji powinien pomóc Cuerno i dlatego chciał do tego nakłonić żabę.
Jeszcze przed chwilą chciałeś mu żarcie oddać, a teraz nie wiesz komu pomóc?
Powiedział oburzony do jedzącego Sapo.
I żryj to szybko bo nie mamy czasu
Pośpieszał hollowa w taki tonem, jakby już podjął za niego decyzję komu ma pomagać.
Bitwa trwała w najlepsze, Cuerno zabijał kolejnych wrogów. Shihaiowi ciężko było określić, kto jest sojusznikiem a kto wrogiem. Kojarzył jedynie z 3 czy 4 podwładnych minotaura.
Kiedy Sapo kończył Shihai postanowił określić plan działania.
Musimy zaatakować z drugiej strony, Ty z ziemi, ja z powietrza. Jeśli łupniesz, któregoś językiem i poleci gdzieś na wolne pole to ja go wykończę. Nie wdawaj się w walkę bezpośrednią tylko atakuj z dystansu w miarę możliwości tych, którzy są zajęci walką z naszymi. Musimy zniwelować ich przewagę liczebną i postarać się żeby kilku z nich rzuciło się na nas. Nawet jak sobie z nimi nie poradzimy to zaczniemy uciekać. Jeśli podzielimy ich siły to Cuerno powinien sobie z nimi poradzić.
Pokrótce określił jak widział ich działania, ciekawe czy w takiej sytuacji Sapo na nie przystanie czy będzie coś psioczyć.

Sapo wyraźnie nie spodobały się ani słowa ani ton w jakim wypowiadał się Shihai. Długo też mantykora nie musiała czekać na odpowiedź, żaba przemieliła oraz połknęła kolejny kęs, by w końcu warknąć:
- Wiesz co? Pierdol się. Niby czemu mam z Tobą iść? Żeby znowu zbierać ciosy za nas dwóch, byś Ty mógł zwiewać jak ciota? Nie, dzięki. - Pusty zeżarł połowę truchła jakie za sobą targał co widocznie pozytywnie na niego wpłynęło, był jakiś taki bardziej pełen życia. - Obyś zdechł. - Stwierdził Sapo, który zezłościł się na to rządzenie się przez Shihaia nie na żarty, po czym wyskoczył zza wydmy i pognał do boju swoim twardym językiem od razu miażdżąc maskę Pustemu, który rzucał się od tyłu na goblina. Tymczasem Cuerno zyskał przeciwnika, z którym walka była bardziej wyrównana co w tym wypadku oznaczało, że nie rozerwał go pierwszym ciosem. Wrogiem był Hollow przypominający kształtem nosorożca, który widać był twardy, bo raz za razem szarżował na minotaura, raz za razem obrywał, ale i tak rozpędzał się na nowo. Szef stada widać miał poważne problemy z zatrzymaniem go w miejscu, szczególnie że za jednym razem róg stwora zahaczył brzuch Cuerno zostawiając na nim długą ranę. Do tego wojownicy po stronie minotaura, również powoli zaczęli padać przytłaczani przewagą liczebną wroga... A przynajmniej takie wrażenie odnosił Shihai, rzecz jasna mógł się mylić, bo większości członków stada nie zapamiętał.

Sapo widać w ogólnie nie wiedział co to jest taktyka. Często trzeba poświęcać pewne zasoby aby zyskać inne, większe. Co prawda wiąże się to z większym, bądź mniejszym ryzykiem, ale jeśli umiejętnie ocenia się siły na zamiary to nagroda jest tego warta. Widać był zbyt głupi aby zrozumieć jego strategię. Shihai nie posiadał dużych walorów fizycznych, dlatego musiał walczyć w taki a nie inny sposób. Może to się nie podobać prostym osiłkom, którymi była większość hollowów, ale wykorzystywał swoje zasoby najlepiej jak to było możliwe.
Zdajesz sobie sprawę, że jeśli nie współpracowalibyśmy to tamten wąż by nas zgładził? Może Ci się to podobać lub nie, ale miałem taki sam udział w tym zwycięstwie jak Ty. Powinieneś się cieszyć, że tylko na takich obrażeniach się skończyło.
Ostatni raz próbował go uświadomić jak ważną rzeczą jest współpraca i taktyka. Gdy tylko Sapo ruszył do boju nic nie robiąc sobie z jego słów powiedział do siebie.
Idiota, przeżyjesz jeśli będziesz miał szczęście
Żałował, że go nie zabił, gdy miał ku temu okazję. Ponadto kto wie czy takim lekkomyślnym zachowaniem Sapo właśnie nie przekreślił szans na ich zwycięstwo. Powinni odciągnąć część wrogów, pozwolić by morale ich kompanów wzrosło, ale nie lepiej się oburzyć i pójść w cholerę. Shihai przygotował truciznę w swoim kolcu i zjadł szybko dwa kęsy pozostałego truchła, aby zregenerować reiatsu, które wykorzystał. Następnie wyskoczył w powietrze i pofrunął do miejsca bitwy. Rozejrzał się, próbując ustalić kto jest sojusznikiem, a kto wrogiem. Kojarzył tego goblina, ale byli jeszcze inni. Ponadto Cuerno miał kłopoty, jego przeciwnik nie wyglądał na takiego, by był w stanie samemu zwalić sobie coś z pleców, więc należało to wykorzystać. Shihai wzmocniony reiatsu (+2 szybkość, +2 siła) chciał zwalić się na grzbiet nosorożca wbijając w niego swoje przednie orle szpony by następnie chwycić w swoje szczęki kawałek jego maski i wyrwać go powodując dotkliwy ból. Obserwował w miarę możliwości otoczenia aby nie dostać jakimiś przypadkowym ciosem.

Jeśli Shihaiowi zależało na tym, aby mieć ostatnie słowo to spotkał go srogi zawód. Sapo, bowiem nie zamierzał słuchać wypowiedzi mantykory tylko po tym co powiedział od razu popędził na pole bitwy mając w głębokim poważaniu co do niego jest mówione. W podobnym miejscu sama chimera miał prawo własności gdy już załadowała swój kolec jadem to przytuliła się do mięsa, które nie do niej należało. Dwa szybkie kęsy nie wystarczyły by zregenerować całe Reiatsu użyte do tego celu (-2 pr). Nie mniej coś tam mu to ulżyło, by po tym załadować się ponownie Reiatsu zwiększając swój potencjał bojowy (-4 pr) i pofrunąć nad pole bitwy. Ze wszystkich wrogów postanowił wybrać tego, który walczył z Cuerno. Był to pomysł o tyle logiczny, że ten wiadomo było, że stał po przeciwnej stronie barykady, więc nie było szans, iż mantykora zaatakuje omyłkowo swojego. Był też aspekt, którego Shihai zdaje się, że nie przemilczał. Mianowicie skoro nosorożec póki co całkiem nieźle sobie radził z wodzem stada, który słabszych Pustych kładł jednym ciosem to oznaczało, że ten potwór z jednym rogiem był naprawdę całkiem silny. Na domiar złego jak się po chwili okazało jego dużym atutem była twardość skóry, w którą pazury mantykory wbiły się na może centymetr. I maska była twarda tak, że słabawe szczęki chimery nie były w stanie jej naruszyć. Nosorożec zawierzgał zrzucając z pleców latającego oponenta, który pozbawiony punktu uchwytu spadł na piasek dobre trzy metry niżej, a Hollow nie zawracając sobie nim za bardzo głowy popędził do kolejnej szarży na Cuerno.

Pomoc Cuerno to był dobry pomysł, gdyby pozbyli się nosorożca minotaur mógłby dalej siać grozę w szeregach przeciwnika. Niestety przeciwnik miał tak twardą skórę, że Shihai nie był w stanie nic mu zrobić. Było to smutne bo pokazywało jak mierna jest jego siła. Nie miał jednak zamiaru płakać, postanowił zająć się tym czym był w stanie. Rozejrzał się wokół, ale cholera jasna nie miała pojęcia, kto jest sojusznikiem, a kto wrogiem. Nigdzie nie widział goblina, a Sapo nie bardzo chciał pomagać. Zagryzł zęby i postanowił jednak kryć żabie plecy. Niebezpiecznie było biec do niego dlatego ponownie wzbił się w górę na maksymalną wysokość i patrzył czy może dostrzeże jednak goblina, jeśli nie to poleci tam gdzie jeszcze przed chwilą była żaba. Jeśli ktoś będzie próbował go zaatakować od tyłu to zwali się na niego, jeśli walczy to pomoże mu szybciej zlikwidować przeciwnika.

Cóż... Shihai odbił się od nosorożca jak od ściany boleśnie zdając sobie sprawę jaka przepaść zieje między nim, a pustymi na poziomie Cuerno. Było to dość przykre, ale mantykora mogła się pocieszać tym, że nie skończyło się cięższym łupniem. W końcu równie dobrze nosorożec mógł skupić się na nim, a cios takim wielgachnym rogiem mógłby się dla dość kruchego stworzenia okazać śmiertelnym. Z tego względu chimera uznała, że tu jest niepotrzebna, więc trzeba ruszyć w poszukiwaniu innego wroga. Jak się okazało nie było to potrzebne, bowiem wróg ten sam go znalazł. Widocznie atak Shihaia na nosorożca nie uciekł uwadze wszystkich. Oto stanął przed nim dwumetrowy Hollow przypominający posturą nieco pawiana o dość chudych, ale długich kończynach zakończonych chwytnymi dłońmi. Małpi Pusty widocznie nie myśląc za wiele ruszył na mantykorę, która na szczęście spostrzegła zagrożenie, w efekcie czego zdążyła wzbić się w powietrze. Pawian, jednak też wyskoczył i długą łapą chwycił tylną łapę latającego stwora spadając do ziemi będąc niczym kotwica dla Shihaia, który jeśli chciał polecieć to musiał coś wykombinować... i to szybko.

Szczęście w nieszczęściu nie musiał dłużej się głowić kto jest wrogiem, a kto nie. Stał przed nim małpi pusty z widocznie nieprzyjaznymi zamiarami. Mantykora jak to w swoim stylu chciała wznieść się w powietrze, ale przeciwnik wyskoczył w górę chwytając go za nogę. Shihai był zbyt słaby by unieść siebie i pawiana przez co szybko zaczęli spadać w dół. Musiał szybko coś wykombinować. Małpa miała długie ręce, ale Shihai powinien mieć jeszcze dłuższy ogon i chciał to wykorzystać. Wzmacniając się reiatsu (+3siła, +3 szybkość) celował ogonem zakończonym kolcem w oczodół pawiana, jeśli atak mu się powiedzie to wypuści kwas do jego głowy, by następnie wgryźć się w jego kark i wyrwać kawał mięsa. Jeśli przeciwnik zdąży w ostatniej chwili przed swoją maską chwycić drugą ręką jego ogon to wystrzeli mu na mordę kwasem i również spróbuje się na niego zwalić wgryzając w kark.

Shihai znalazł się w niefortunnej sytuacji, w której przeciwnik nie pozwala mu wzbić się na bezpieczną wysokość, na której będzie poza zasięgiem wroga. Ten, jednak postanowił wykorzystać tę okoliczność na swoją korzyść i dźgnąć wrednego małpiszona w oko. To jak udało mu się przewidzieć się nie powiodło, bo ten typ zwierza często cechował się niezłą zręcznością. Tak było i tym razem, paluchy zacisnęły się boleśnie na ogonie blokując atak. Nie mógł, jednak spodziewać się tego co się stało, bowiem kwas nagle siknął mu prosto w maskę. Jak się, jednak okazało i pawian miał swój as w rękawie. Szare futro, które okalało jego ciało wydłużyło się i zasłoniło mu gębę, blokując kwas. Coś tam, jednak oberwał bo spod zwałów sierści słychać było obolały wyk, a palce rozluźniły się za równo z ogona jak i nogi Shihaia sprawiając, że ten spadł na piach. Mantykora postanowiła wykorzystać to do ataku, jednak ten zdaje się, iż się tego spodziewał, bowiem nagle jego futro najeżyło się wytwarzając kilkunastocentymetrowe kolce. Chimera zdążyła zorientować się na tyle szybko, by czmychnąć w tył w efekcie czego znowu znajdowała się w trybie lotu, a Pawian wstał. Wydawał się ranny w maskę, troche zmęczony i mocno wkurzony, inicjatywa jednak należała do Shihaia, który też już powoli zaczynał odczuwać skutki utraty Reiatsu.

-12 pr

Już myślał, że ma pawiana na widelcu ten jednak wydłużył swoje futro formując kolce. Trzeba przyznać, że bardzo niewygodny przeciwnik Mantikorze się trafił. Nie dość, że zdradził już swoją umiejętność to jego przeciwnik manipulował swoim futrem w ofensywny i zaraz defensywny sposób. Robił to w bardzo szybki sposób - uniknął w dużym stopniu kwasu, który poleciał na jego twarz z zaskoczenia, a na dodatek nie wyglądało na to, że ma jakiś limit wykorzystywania swojej umiejętności bo wręcz natychmiast mógł ponownie się najeżyć kolcami, gdy Shihai próbował go zaatakować. Chimerze przeszło przez myśl by porzucić tego przeciwnika i próbować zająć się kimś innym, gdyż nie widział żadnej możliwości na ominięcie jego obrony, był na straconej pozycji. Chciał jeszcze sprawdzić, czy umiejętność małpy faktycznie nie ma ograniczeń czasowych. Wzniósł się jeszcze wyżej w powietrze i zaczął pikować na małpę tak jakby chciał się na niego zwalić, chciał jednak w ostatnim momencie zmienić kurs i przelecieć nad/obok pawianem/pawiana, patrząc czy przypadkiem ponownie nie użył swojej umiejętności.

Shihai trafił na silniejszego przeciwnika, niż myślał, co było szczególnie upierdliwe zważywszy na to, iż chimera wolała kombinować, niż ścierać się z innymi w typowych pojedynkach. Teraz nie mógł liczyć na wsparcie Sapo tak jak w przypadku walki z wężem, także musiał poradzić sobie sam... Z drugiej strony nie miał co narzekać, zważywszy na to, że wrogie stado miało przewagę liczebną to fakt, że walczył z jednym Pustym, a nie większą ilością można uznać za uśmiech losu. Z pozytywów można było także doliczyć fakt, że wcale nie oberwał, a do tego poznał zdolność swego oponenta, samemu zadając jakieś tam obrażenia. Co prawda zapłacił za to sporą ilością Reiatsu, ale informacje to potęga jeśli się ich dobrze użyje. Mantykora postanowiła nieco zaryzykować i zebrać ich jeszcze więcej. Lotnik zapikował wprost na małpiszona zastanawiając się czy ten ponownie skorzysta z włochatej umiejętności. Pawian miał, jednak zdaje się, że inne plany, bowiem przycupnął na ugiętych czterech łapach i gapił się wprost na nadlatującego Shihaia wyczekując. Gdy chimera nadleciała futrzasty hollow wybił się w przód próbując ponownie uchwycić się latającego wroga, by go uziemić. To się, jednak nie udało. Szczęście dopisało chimerze i małpa wyskoczyła dosłownie momencik za późno, w efekcie czego latająca bestia zdążyła wykonać skręt umykając tuż przed łapskami skocznego potwora. W ostateczności po tej sytuacji utrzymał się status quo, małpa stała na piachu, a mantykora sobie fruwała. Oboje trochę sapali ze zmęczenia.

Sytuacja była prawdziwie patowa. Małpa nie była w stanie dosięgnąć Shihai'a, a mantikora nie była w stanie zadać obrażeń z powodu szczelnej obrony przeciwnika. Niestety nie posiadał tak grubej i wytrzymałej skóry by bez obawy próbować atakować kolczaste futro pawiana. W tym pojedynku zdecydowanie lepiej sprawdziłby się Sapo, który miał mocny, twardy język i prawdopodobnie z łatwością przebiłby się przez obronę wroga. Mimo statusu quo Shihai był w mniej korzystnej sytuacji. Pawian mógł sobie czekać na niego, podczas kiedy jego kamraci wybijali resztę stada. Mantikora powinna szybko uporać się z przeciwnikiem i ruszyć w dalszy bój. To był naprawdę ciężki orzech do zgryzienia i pusty został wystawiony na prawdziwą próbę. Pawian wyglądał na zmęczonego ale czy było to spowodowane zmęczeniem fizycznym, czy może utratą energii duchowej? Może użycie obrony kosztowało małpę dużą ilość energii, to by tłumaczyło również dlaczego przy jego poprzednim ataku zdecydował się skoczyć na niego. Mógł poczekać i w ostatnim momencie najeżyć się kolcami by mantikora sama nadziała się na jego futro. To by znaczyło, że nie był w takiej trudnej sytuacji jak mu się wydaje, musiał zaufać swojej dedukcji i spróbować ponownie. Przy pomocy reiatsu odnowił kwas w ogonie. Krążył nad małpą by w pewnej chwili zacząć ponownie pikować w dół. Bacznie obserwował co miał zamiar wykonać przeciwnik, jeśli stanie w podobnej pozie co ostatnio to prawdopodobnie znowu będzie chciał na niego wyskoczyć. Był gotowy aby w razie czego umknąć w druga stronę, w końcu małpa mogła wyskakiwać jedynie w linii prostej, więc nie mogło to być zbyt trudne, musiał jedynie uważać na dość długie ręce. Jeśli małpa pozostanie na ziemi to w ostatniej chwili będzie chciał przelecieć nad pawianem wysuwając w ostatniej chwili swój ogon, którym chciał uderzyć/ wbić w łeb przeciwnika. Ten atak miał być o tyle zaskakujący bo wyprowadzony wtedy, gdy ten będzie już nad wrogiem.

Spoiler:

Małpa wykazywała się rzadką u Hollow dozą cierpliwości. Gapiła się na fruwającego nad jej głową Shihaia i oczekiwała gdy ten zleci w dół, bo choć skoczna to na tyle wysoko wyskoczyć na pewno nie umiała. Niestety Mantykora nie umiała latać tak szybko, by wywołać zawroty głowy u wroga, więc w końcu musiała ruszyć do ataku. I tym razem pawian od razu usytuował się w pozycji do skoku co od razu włączyło w umyśle Chimery pewien pomysł. Ciało celu spowiło jasno fioletowe Reiatsu, a ten tym razem wyraźnie starał się wyskoczyć znacznie wcześniej... Tyle że coś mu nie poszło, bowiem zamiast tego wylądował na twarzy w piasku chyba się o coś potykając. To sprawiło, że Shihai mógł zmienić plan, podlecieć od góry i dźgnąć w łeb tak jak miał to sobie zaplanowane w innym wariancie. Na jego szczęście potwór nie zdążył się podźwignąć, nim kolec wbił się w tył jego głowy wprowadzając kwaśną zwartość żądła kończąc żywot wroga Mantykory w męczarniach. Serio, słuchanie tego wycia gdy substancja wypalała ciało od środka nie należało do przyjemnych. Tu fortuna, jednak zdaje się, że ponownie uśmiechnęła się do latającego zabójcy, bo nikt nie zwrócił na niego uwagi, więc mógł zobaczyć, że sytuacja ich stada wyglądała coraz gorzej. Wojownicy z stada Cuerno zostali zamknięci w korowodzie liczniejszych potworów z wrogiej ekipy, no poza Shihaiem i samym przywódcą stada, który właśnie walczył z dwoma przeciwnikami, jednym składającym się z niemal samych kolców, oraz drugim przypominającym ośmiornicę, z którymi także coraz gorzej sobie radził.
-----------------------------------------------------------
-4 pr

Wszystko przebiegło zgodnie z planem. Robotę jeszcze ułatwił sam pawian, który z jakiegoś powodu zrobił duży błąd. Shihai bezwzględnie to wykorzystał i zakończył żywot małpiego hollowa. Nim ten zamilkł mantikora zwaliła się na niego i wgryzła się w bark wyrywając kawał mięsa. Chciał na szybko chociaż parę kęsów zjeść, póki miał jeszcze możliwość aby zregenerować, chociaż trochę, swoje uszczuplone zapasy energii duchowej. Na szczęście póki co nikt nie zwracał na niego uwagi. Bardzo mocno zastanawiał się czy nie lepiej się wycofać, gdy jeszcze ma okazję. Sytuacja stada Cuerno jak i samego minotaura wyglądała bardzo słabo. Z drugiej strony, gdy się wycofa a rogaty wygra to straci okazję na wzmocnienie. Na placu boju leżało dużo zabitych hollowów, które czekały już na to kto je pożre i wzrośnie dzięki nim w siłę. Dopóki nikt go nie atakował pośpiesznie pożerał swojego pokonanego przeciwnika, jednak gdy ktoś zwróci na niego uwagę wzniesie się w powietrze i zorientuje się jak wygląda sytuacja na polu bitwy. Chciał oszacować stosunek sił i może wymyślić jakiś plan, wykorzystujący aktualne ustawienie wroga.

Poczucie stadności Shihaia ciężko było uznać za ujmujące. Jego towarzysze otoczeni przez wroga w każdej chwili mogli zostać wyrżnięci do nogi, a mantykora... Poszła coś wszamać. Konkretniej swego niedawnego wroga, który dość pechowo ułatwił chimerze pozbawienie się życia. Smakował obrzydliwie, nawet gorzej, niż tamten wąż, aż Pustemu gębę pod maską wykrzywiało. Do tego latającej bestii nie pofarciło.
- WALCZ, A NIE SIĘ OPYCHASZ! - Ryknął zza niego Cuerno, który mimo ciężkiego starcia z dwoma dużymi Hollow dostrzegł zachowanie skrzydlatego. Jeśli Shihai potraktował to jako zwrócenie na niego uwagi to nie pojadł za dużo. Wzbił się natomiast na swoich dużo ostatnio używanych skrzydłach i dostrzegł, że jego towarzysze byli w nieciekawej sytuacji. Wrogów było przynajmniej dwa razy więcej, a także osaczali członków stada, których zostało ledwie garstka, w tym znajomy goblin oraz Sapo.

+2 pr

O dziwo na posilającego się Shihaia zwrócił uwagę Cuerno, a nie hollowy z przeciwnego stada. Chyba jednak nie był w tak fatalnej sytuacji skoro mógł sobie pozwolić na rozglądanie się za mantykorą i wołanie do niego. Cwaniaczek mądry, bo ma duże pokłady reiatsu. Chimera zdawała sobie sprawę ze swojej słabości, a tym bardziej ze swoich niskich pokładów energii duchowej. Jeśli miała w jakikolwiek sposób być w stanie pomóc Minotaurowi to musiała być w pełni sił z zapasem reiatsu. Ma pójść w bój wiedząc, że nie ma szans? Niedoczekanie, skrzydlaty nie był samobójcą, miał swój rozum i nie miał zamiaru ginąć za kogoś, kto jeszcze parę godzin temu groził mu śmiercią jeśli nie wykona zadania. To inne hollowy miały umierać za niego w drodze do realizacji swoich celów, nie odwrotnie. Jeśli Cuerno nie ma żadnego planu to powinien zarządzić odwrót, w innym wypadku całego jego stado padnie. Jak miał jakiegoś asa w rękawie to również powinien go w tej chwili wykorzystać gdyż bitwa zakończy się zaraz całkowitą klęską. Gdyby tylko Shihai znał umiejętności hollowów z jego stada to może byłby wstanie wymyślić jakąś taktykę, w tej chwili na polu bitwy panował chaos i bez współpracy pomiędzy poszczególnymi jednostkami zostaną wybici co do nogi. Z resztą pewnie żaden z nich nie chciał go słuchać, ależ to upierdliwe. Póki co jeszcze obrażeń nie otrzymał, więc mógł jeszcze chwilę poczekać jak rozwinie się sytuacja, a potem ewentualnie się ewakuować. Wiedział, że nie ma argumentów aby rzucić się w wir walki więc musiał wymyślić coś innego. Zdecydował się na prowokację, starał się ściągnąć na siebie uwagę jak największą ilość wrogów. Wyrwał jeszcze jeden kawał mięsa i wzniósł się w powietrze pośpiesznie przeżuwając. Podleciał nad przeciwników i zaczął do nich krzyczeć.
Wy zapchlone kundle z parszywymi mordami! Wpierdalam waszego kumpla i nic z tym nie robicie? Złapcie mnie jeśli potraficie.
Miał nadzieję, że jeśli nie uda mu się odciągnąć kilku przeciwników to chociaż odwróci ich uwagę dając szansę swojej grupie na przejęcie inicjatywy. Musiał teraz być również cholernie czujny, bo jeśli mu się powiedzie to może spodziewać się wielu różnych ataków.

Mantykora nie czuła się na siłach, by samodzielnie rozbić osaczającą jego towarzyszy formacje wrogiego stada... No przynajmniej nie przy użyciu muskułów. Shihai postanowił zrobić to sprytem korzystając z głównej cechy wielu Pustych, czyli niskiego ilorazu inteligencji. Latająca bestia zamierzała podjąć próbę sprowokowania jak największej ilości oponentów,  by potem dać w długą i zwiększyć szansę swych towarzyszy na przetrwanie. Plan nawet się udał, trójka z Hollow spojrzała a niego gniewnie i rzucając bluzgi oderwała się od reszty gnając za obelżywą chimerą. Mantykora nie zamierzała oczekiwać na to, aż ktoś jej przywali, zamiast tego korzystając ze swych skrzydeł dała drapaka. W międzyczasie Shihai zauważył, że sytuacja Cuerno jeszcze bardziej się pogorszyła, minotaur został dosłownie wzięty w kleszcze i gdy wydawało się, że już zaraz zostanie zeżarty żywcem zawołał:
- Kryjcie się! - Jego ciało spowiła gęsta aura z czerwonego Reiatsu, którego ten jednak nie użył do szarpania się, to pojawiło się przed jego ustami w postaci kuli. - CERO! - Ryknął rosły Hollow, a z jego ust wystrzelił szeroki, krwistoczerwony promień, który nie dosyć że rozerwał trzymające go dwa Puste, ale także pognał dalej ubijając dwie z bestii, które biegły za mantykorą, a także kilka, które osaczały resztę stada. To był jak sygnał do ataku, dwa przetrzebione stada ponownie wbiły się w siebie w krwawej walce, a sam minotaur, choć ranny to ruszył od drugiej strony, najpierw rozrywając na strzępy ostatniego goniącego za chimerą, a potem wbił się w zastępy przeciwnika. W końcu zgiełk bitwy ustał, a zwycięzcy... Choć ciężko tak było ich nazwać przez ogrom strat zostali poznani. To stado Cuerno przetrwało, jednak za wielką cenę. Większość Pustych była martwa, sam przywódca ledwie trzymał się na nogach z powodu odniesionych ran, znaczna część, która pozostała przy życiu, również była poważnie okaleczona.
- Hej Wy, podejdźcie tu. - Powiedział Cuerno wskazując na Shihaia, Sapo i goblina. Fartem się trafiło, że to właśnie ta trójka zapłaciła najmniejszą cenę za przeżycie bitwy. - Wy trzej praktycznie uniknęliście obrażeń, posilcie się, by zregenerować energie, a potem będę miał dla Was zadanie, od którego zależy być albo nie być tego stada. - Powiedział siadając na tyłek i ciężko sapiąc.

+2 pr

Można uznać, że prowokacja się powiodła. Co prawda jego śladem podążyło tylko 3 pustych, ale i to było dużą pomocą. Prawdopodobnie miałby problemy aby walczyć z jednym przeciwnikiem, a tak to zwabił ich więcej i odciążył sojuszników. Nie widział jak Cuerno zostaje osaczony, ale usłyszał jak krzyczy do stada. Spojrzał za siebie aby zobaczyć co się dzieje i ujrzał jak czerwony promień energii unicestwia kolejnych wrogów. Jakby mógł to teraz zrobiłby facepalma. Żeby czekać z taką zdolnością tak długo, przez to stracili wielu sojuszników. Wystarczyłoby aby rozkazać swoim by zwarli szyk, wtedy Cuerno oflankowałby wrogów i użyłby Cero nie martwiąc się, że zrani swoich. Bitwa wyglądałaby w zupełnie inny sposób, a stado nie musiałoby się martwić o swoje dalsze losy. Taka strategia wydawała mu się tak oczywista, ale widocznie tylko dla niego. Z drugiej strony stado, a raczej grupa hollowów która przetrwała miała teraz okazję na prawdziwą ucztę. Truchła zabitych hollowów było pod dostatkiem i starczy dla każdego. Shihai przyjrzał się każdemu z ocalałych. Przetrwał on, Sapo, Cuerno, 4 innych i goblin, co było dużą niespodzianką. Widocznie mantykora go nie doceniła, albo hollow ten miał dużo szczęścia. Po chwili podszedł do minotaura gdy go zawołał i pozostała dwójkę. Dwa razy chimerze nie było trzeba powtarzać, gdy Cuerno wydał im polecenie posilenia się, Shihai podszedł do pierwszego lepszego truchła hollowa, które nie było w tej chwili zjadana i zabrał się za konsumpcję. Nie wiedział kogo je sojusznika czy wroga, z resztą to nie miało znaczenia. Nawet jeśli był to sojusznik to już nic nie można zrobić, a szkoda by źródło mocy się zmarnowało. Po zjedzeniu truchła zapytał.
Co to za zadanie?
Miał nadzieję, że jeszcze trochę będzie mógł pojeść. Co prawda nie czuł głodu i smakowali paskudnie ale z każdym kęsem czuł jak staje się silniejszy. Pragnienie zdobycia mocy było na tyle silne, że nic innego teraz nie miało znaczenia.

Shihai w myślach rozplanował jak widziałby początek bitwy korzystając z niszczycielskiej zdolności, którą pokazał dowódca stada. W wizji mantykory było to znacznie bardziej uporządkowane, niż rzeczywisty przebieg, który ta oglądała zza wydmy, o którym można było powiedzieć, że był mocno chaotyczny. Tak czy siak było minęło walka się skończyła, straty były niepowetowane, a oni musieli jakoś iść do przodu. Minotaur pierwszy krok wymyślił dość szybko i zaprzągł do niego między innymi chimerę, która posiliła się znacznie. Na znak, również goblin jak i Sapo zeżarli sporo mięsa, by po konsumpcji cała trójka stawiła się przed rogatym. Myśli trójki w pytaniu wyraził latający Pusty.
- Niedaleko stąd jest wieża, w której o ile dobrze mi wiadomo mieszka moja stara znajoma, wiedźma. Posiada ona wysokie zdolności medyczne oraz dług do spłacenia, wobec mnie. Sprowadźcie ją, by nas uleczyła. Tylko pospieszcie się, ta bitwa na pewno ściągnie padlinożerców. - Powiedział Cuerno, któremu nawet mówienie wyraźnie sprawiało ból. Nic dziwnego, miał mocno poraniony i poobijany korpus. Mimo tego mówił dalej - Musicie udać się na północny wschód, wieże na pewno dojrzycie. - Powiedział dając im znać, by koniecznie ruszyli.

Cuerno serio dostał w kość, każde słowo jakie wypowiadał sprawiało mu wielki wysiłek, co go jeszcze bardziej przekonało w tym, że bardzo źle rozegrał te bitwę. W końcu zebranie i podporządkowanie takiej liczby pustych było żmudnym i trudnym procesem, a on zaprzepaścił to w kilka minut nieodpowiednimi decyzjami. Jeśli kiedykolwiek Shihaiowi uda się zebrać podobne stado to z pewnością nie zrobi takiego błędu, a swoje "zasoby" będzie bardzo umiejętnie wykorzystywać.
Zadanie nie wydawało się jakieś trudne. O dziwo nie spodziewał, że będzie wiedział w którym kierunku jest północny wschód. Widać jakaś wiedza z poprzedniego życia zachowała się w jego podświadomości i mógł z niej teraz zrobić pożytek. Może właśnie dzięki temu, że potrafił korzystać z tych cennych informacji wyróżniał się intelektem wśród większości pustych.
Postaramy się wrócić jak najszybciej.
Odparł mówiąc za grupę, mając nadzieję, że Ci nie będą znowu tacy uszczypliwi twierdząc, że się rządzi.
Ruszajmy zatem
Odpowiedział krótko i ruszył w wyznaczonym kierunku. Gdy towarzysze do niego dołączą odpowie.
Mam nadzieję, że nie macie mi za złe, że mówiłem w waszym imieniu. Wydaje mi się, że nie powiedziałem nic z czym byście się nie zgadzali.
Nie chciał zrobić tego samego błędu jak przy poznaniu się z Sapo. Poza tym może uda mu się w jakiś sposób poprawić ich relacje.

- Nie zawiedziemy Cię Wielki Wodzu. - Powiedział Goblini Pusty swoim typowym przymilnym, wobec Cuerno tonem, składającym przy tym głęboki ukłon. W jego wypadku Shihai nie musiał się obawiać o składanie obietnic bez pokrycia za całą drużynę. Najwięcej wątpliwości wydawało się, że miał sobie Sapo. Nawet się nie odzywał tylko kroczył za nimi widać oszczędzając siły na tyle, by nawet nie skakać. Gdy oddalili się parę wydm dalej ropuch w końcu zatrzymał się.
- W ogóle jesteście pewni, że chcemy to robić? Resztki stada Cuerno to niedobitki, pół martwi, zaraz zlecą się sępy na ich padlinę. A nawet jeśli zakładając, że uda nam się wszystko szczęśliwie na czas to co odratujemy? Chyba wszyscy chcieliśmy być częścią potężnego stada, a teraz to paru Pustych na krzyż. Może... zróbmy inaczej? My jesteśmy świeży, zaatakujmy ich póki są ranni, zjadając Hollow tak potężnego jak Cuerno zdobędziemy potęgę, ot tak. Do tego ile tam mięsa leży po tych wszystkich Pustych, mieliśmy żarcia na miesiące. Co myślicie? - Zapytała żaba, której aż oczy mocniej się rozjaśniły. Jeśli chodzi o Goblina, to wybuchł piskliwym, przenikliwym, nieprzyjemnym śmiechem, który wyraźnie wkurzał ropuchę, więc ta zwróciła bardziej uwagę na mantykorę.

Te zbytnie uprzejmości zaczęły Shihaiowi wychodzić bokiem. Miał wrażenie, że goblin zaraz wejdzie w tyłek Cuerno. Na szczęście oszczędził im tego widoku i tego nie zrobił. Nim jeszcze Sapo zdążył wyrazić swoje wątpliwości Shihai zwrócił się do goblina.
Jak Cie zwą?
Warto by było wiedzieć jak ma na imię jego nowy towarzysz. Co prawda sam jego widok trochę go drażnił, no ale musiał jakoś to przetrawić. Teraz były zdecydowanie ważniejsze sprawy do zrobienia. Potem odezwał się Sapo. Jego wątpliwości były zupełnie normalne, mantykora sama myślała nad takim rozwiązaniem, jednakże ważąc wszystkie za i przeciw był zdania, że lepiej pomóc Cuerno.
Nie dziwię Ci się, że masz takie myśli. W końcu ani ja, ani Ty jeszcze nie zdążyliśmy poczuć się być członkami tego stada. Jednak ja mam zamiar pomóc Cuerno. Na pewno widziałeś ten czerwony promień i co zrobił z wrogami. Nawet jeśli jest mocno osłabiony to moim zdaniem i tak ma wystarczająco sił aby skutecznie się bronić, nie wolno go nie doceniać.
Miał nadzieje, że Sapo podzieli jego zdanie. Poza tym wątpliwe jest by sam próbował zaatakować minotaura, na to nie miał szans. Poza przedstawionymi argumentami Shihai miał jeszcze inne przemyślenia, które zostawił dla siebie. Kolejną kwestią było to, że Cuerno nie był tam sam. Na pewno reszta członków stada mimo słabej kondycji również stanęła by w jego obronie, co jeszcze bardziej utrudniłoby zrealizowanie takiej wizji. Chimera również nie ufała Sapo, kto wie czy jakby się pozbyli minotaura czy ten nie rzuciłby się na niego tylko po to by pożreć go samemu? Hollow widział już umiejętności żaby i wiedział, że jego zdolności mocno kontrowały zdolności skrzydlatego i przez to miałby małe szanse na wygraną w przypadku takiej walki. Shihai uważał również, że bycie towarzyszem wielkoluda mogła nieść jeszcze szereg korzyści. Jeśli miał taką siłę to musiał już trochę chodzić po tych piaskowych wydmach, a co za tym idzie posiadać informację o tym miejscu jak i o samych hollowach. Dla chimery informację były bardzo cenne bo dzięki temu mógłby nakreślić jakiś plan swoich działań. Kto wie czy Cuerno również nie zdradziłby czym był ten czerwony promień, a co istotniejsze, może mógłby go tego nauczyć? Ostatnim argumentem było to, że liczył na wdzięczność minotaura i na to, że dzięki temu jego pozycja w grupie byłaby mocniejsza. Gdyby rogaty liczył się z jego zdaniem to kto wie, czy dzięki połączeniu siły Cuerno i mózgu Shihaia nie powstałaby znacznie potężniejsza grupa o zdecydowanie większym potencjale.

- Jestem Sota. - Powiedział Goblin tym swoim irytującym cienkim głosikiem. Był dość drobny i niski jak na Hollow, a przy tym przeraźliwie chudy, spod skóry widać mu było cały szkielet. Mimo to, jednak przetrwał bitwę dwóch stad, a wielu większych i bardziej imponujących Pustych padło, czyżby więc miał jakieś specjalne zdolności? A może to zwyczajne szczęście? Ciężko było stwierdzić, bo Shihai nie widział jak ten walczy, na pewno więcej do powiedzenia na ten temat miałby Sapo, który jednak skupił się na innej kwestii. Odpowiedź Mantykory wyraźnie go zaskoczyła. Widać po obrotnej latającej bestii ropuch spodziewał się czegoś innego. Po odpowiedzi Chimery swoją falę śmiechu powstrzymał i Sota, by odpowiedzieć przez łzy rozbawienia:
- Takich jak nas Cuerno-sama zjadłby na śniadanie, choćby ktoś mu nogi i ręce urżnął. - Na te uwagę skaczący Pusty splunął w bok.
- No to nie mam wyboru. - Widać był niepocieszony z takiego obrotu sprawy. - Szkoda, że nie wiadomo jak daleko jest ta wieża. - Na to uzyskali niezbyt konkretną, ale zawsze odpowiedź. Gdy tylko wyszli zza dużej wydmy dojrzeli wzgórze, a na nim dziwny kamienny twór, który faktycznie mógł uchodzić za niekształtną wieżę, choć inni nazwaliby to jaskinią w dziwacznym, skalnym tworze pnącym się na wyżynie. Nie mniej dystans był na tyle spory, że ciężko im było określić czy są to dwa kilometry czy pięćdziesiąt dwa.

Po krótkiej dyskusji wspólnie ustalili, że próba zabicia Cuerno była niemożliwa więc powinni skupić się na wykonaniu powierzonego im zadaniu. Do Sapo chyba dotarł ten fakt i na szczęście zdecydował się zostać. W końcu mógłbym równie dobrze dać nogę, a Shihai nie miał zamiaru go gonić.
Jeśli Cuerno nas posłał po pomoc to musi to być niedaleko. W innym wypadku raczej kazałby nam zostać na wypadek kolejnego ataku.
Powiedział w odpowiedzi na zapytanie jak daleko może być ta wieża. Gdy wyszli zza wydmy dostrzegli coś na wzór ich celu.
To chyba nasz cel. Cholera wie jak daleko to się znajduje. Przez te wszechobecne piaski ciężko określić odległość. Przyspieszymy trochę kroku?
Zaproponował po czym jeszcze zwrócił się do Soty.
Powiedziałbyś mi może jakie masz zdolności? Spróbowałbym obmyślić jakiś plan na wypadek jakby ktoś nam chciałby przerwać wędrówkę, lub gdyby czekałaby nas w tej wieży jakaś niemiła niespodzianka.

- Jak się pyta kogoś o zdolności, najpierw powinno się podać własne. - Powiedział Goblin nieufnie... Tu wszyscy rywalizowali, każdy był dla siebie zagrożeniem. Hueco Mundo, dzikie i niezbyt wygodne do życia miejsce. Jeśli Shihai zechciał się podzielić z nim swoimi umiejętnościami to i Sota dodał do swojej wypowiedzi dodatkowe informacje - Potrafię sprawić, że ostre kości wyrastają z mojego ciała będąc bronią oraz obroną. - Na propozycje przyspieszenia Ci przystanęli bez słowa, w efekcie czego grupa zaczęła poruszać się szybciej. Gdy schodzili z wydm było to dość łatwe, gorzej gdy musieli się wdrapywać. Największe problemy miała sama Mantykora, której nikła wytrzymałość sprawiała, iż ta się łatwo męczyła, przez co zwalniała. Poganiając zespół Chimera sprawiła, że sama nieraz stawała się kulą spowalniającą przemarsz. Plusem było, że wieża nie mogła być daleko, bo szybko się powiększała co oznaczało, że się zbliżali. Już po jakiejś półtorej godziny można było założyć, że przebyli mniej więcej połowę podróży.
- Mam nadzieje, że Cuerno-sama i reszta się trzymają. - Powiedział Sota swoim piskliwym głosem i nagle przystanął. - Wyczuwam zbliżające się Reiatsu... Spore. - Wyglądało na to, że mieli towarzystwo.

Naturalnie, naturalnie.
Opowiedział o swoich zdolnościach. O tym, że posiadał kwas w ogonie, który potrafił zrobić sporo krzywdy. O tym, że potrafi latać to raczej nie musiał wspominać, w końcu raczej nie dla ozdoby miał na swoich plecach skrzydła. Możliwości Soty były bardzo podobne do tego pawianiego hollowa, z którym walczył w czasie bitwy. W sumie była to ciekawa umiejętność ale bardziej nadawała się do indywidualnych pojedynków niż zespołowych starć. Ale i to Shihaiowi na pewno uda się jakoś wykorzystać. W sumie już w głowie zrodziła mu się pewna koncepcja wykorzystania atrybutów goblina i żaby razem. Jednak biorąc pod uwagę ich obecną sytuację lepiej by było, żeby nie musieli jej wykorzystywać i by szybko dotarli do swojego celu.
Poza tym myślę, że mam nawet nieźle rozwinięty zmysł taktyczny i to rodzi moje pytanie do was. Czy w razie jakiejś potyczki pozwolilibyście mi dowodzić i słuchalibyście moich instrukcji?
Po ich odpowiedzi korzystając z okazji stwierdził, że dobrze będzie przedstawić kompanom manewr, który wymyślił. Miał zamiar nazwać go planem A, na wypadek jakby ich przeciwnik był bardziej kumaty i nie mógłby im powiedzieć wprost by nie zdradzić ich zamiarów.
Chciałbym wykorzystać wasz potencjał. Biorąc pod uwagę, że Sota jest dość niewielkich rozmiarów i potrafi aby kości wychodził z jego ciała pomyślałem, że można to połączyć z Twoim silnymi nogami Sapo. Ułożyłbyś się w pozycji półleżącej, a Sota i oparł się plecami o Twoje stopy. Wystrzeliłbyś go nogami, a Sato poleciałby jak pocisk, który zmieniłby się kolczasty pocisk.
Plan mógł brzmieć dla nich niedorzecznie ale miał naprawdę potencjał na powodzenie.
Podróż nie należała do najprzyjemniejszych. Liczne piaskowe wydmy mocno mu się dawały we znaki i coraz się w nich podkopywał. Nie mógł wznosić się w powietrze aby przypadkiem nie zwrócić na nich uwagi innych pustych. Na szczęście wyglądało, że ich cel nie był tak daleko bo dość szybko nabierał rozmiarów na horyzoncie.
Jeden osobnik?

Udało się bezpiecznie przedostać przez Gargantę do Hueco Mundo. O ile dobrze rozumiał to Shinigami nie byli w stanie tu ich dopaść co czyniło Martellową zdolność do przechodzenia do świata Bogów Śmierci bardzo przydatną. Szczęście wyglądało na to, że ich nie opuszczało, bo wraz z Cascarą rozejrzeli się po okolicy, a oboje nie dostrzegli niebezpieczeństwa. Młotnik idąc, więc w przykład za swoim towarzyszem klapnął ciężko tyłkiem o piasek.
- Taaa... Cholernie silni byli. - Stwierdził po głębokim westchnięciu. Rany bolały coraz mniej, ale teraz gdy nie miał wroga do walki bardziej się na tym uczuciu koncentrował, więc wychodziło niezbyt korzystnie. Nieźle go obili. Znalazł podczas tego starcia w Soul Society największą rozkosz w dotychczasowym życiu, ale również zaznał najdotkliwszego cierpienia. Tego ciosy, które przyjął szczególnie na maskę były bardzo silne. Miał nadzieje, że jego proces regeneracji przejdzie całkiem szybko, bo w obecne formie był znacznie mniej twardym orzechem do zgryzienia, choć czuł jak moc pożartego Shinigami krąży po jego ciele. - Szczególnie ten jeden co skakał jak głupi. Widziałeś już kiedyś taką upierdliwą zdolność? - Zapytał chcąc zebrać informacje od Cascary na ten temat, o ile ten oczywiście jakieś miał. Osobiście miał nadzieje, że była to osobista umiejętność tego barbarzyńskiego faceta powodującego ból i więcej na takową nie trafi, gdyż była szalenie frustrująca, a także sprawiała mu masę problemów. Tak naprawdę Martell miał szczęście, że jego przeciwnikowi zdarzył się ten jeden moment rozkojarzenia, po którym go dopadł. Gdyby to nie nadeszło jakby to się skończyło? Czy pierwsze odmówiłoby posłuszeństwo ciało Pustego czy też bak energetyczny Boga Śmierci? Ciężko powiedzieć. Na pewno byłoby ciężko.
- Nie ma problemu. Jakoś dałem radę. - Powiedział kwitując to machnięciem lewej, niezbrojnej w kule ręki. Właściwie to był mu wdzięczny. W końcu był w znacznie lepszej formie po tym starciu, więc mógłbym rzucić się na Fortalese mając racjonalne szanse na zwycięstwo, a pożarcie Humanoida przybliżyłoby go do ewolucji i to znacznie. Tymczasem ten tego nie robił, tylko przepraszał. Miło. Może nieufność rosłego Pustego do swego towarzysza była nieuzasadniona, a z niego był całkowicie klawy gość? Oby tak było.
- Przed kolejnym polowaniem muszę trochę się poskładać do kupy. - Stwierdził jakby uprzedzając rozważanie nad planem na ich kolejne ruchy. W końcu ewolucja, którą Cascara przewidywał po zjedzeniu Shinigami nie nadeszła dla żadnego z nich, więc musieli polować dalej. Co innego pozostało?