Wschodnia Pustynia

<Przygoda Hadriela>

Ciemnogranatowe niebo unosiło się nad białymi, chłodnymi piaskami okrytej wieczną nocą pustyni Hueco Mundo, a srebrne oblicze księżyca pyszniło się swą zrytą dziwacznymi dziobami powierzchnią. Jego delikatne światło padało na wydmy i odbijało się od nich nadając im niezwykły srebrzysty poblask. Delikatny wiatr od czasu gładził pustynię pieszczotliwymi pociągnięciami swych chłodnych palców.
Hadriel powoli przemierzał rozległe tereny pustkowia, a jego szpony zagłębiały się w piasku utrudniając marsz. Od czasu upolowania ostatniej ofiary minęło już kilka dobrych dni i teraz Pusty zaczynał powoli odczuwać nieprzyjemne, bolesne uczucie głodu drążące jego trzewia niczym wiertło głębinowe. Potwór podświadomie wiedział, iż brak pokarmu osłabia go i zbliża do nieuniknionej śmierci, w jego umyśle zrodził się więc zwierzęcy niepokój o swą egzystencję. Głód był zresztą do Hollowów czymś więcej niż tylko potrzebą fizjologiczną...był najważniejszym popędem, podstawą istnienia, a jego zażegnanie stanowiło główną siłę, która popychała je do działania.
Wiatr zadął ponownie oblekając ciało Hadriela chłodem i delikatnie poruszając błonami jego skrzydeł.

Pusty opadł ciężko na cztery łapy i przytknął pysk do sypkiego gruntu, węsząc, w nadziei na to, że znajdzie trop jakiejś zdobyczy. A przynajmniej jakieś znaki tego, że na takową ma szanse. Monstrum cicho prychnęło z niezadowoleniem. Nabrało w nozdrza nieco pyłu pustynnego. Wzrokiem tęskniącym za rozumem, Hadriel przeczesał swój widnokrąg z lekką nadzieją w płonących granatem oczach. Ruszył pomału dalej, przemieszczając się na czterech kończynach, ogon lekko podniósł, tak, by stanowił przeciwwagę dla jego cielska, pozwalając na możliwie szybkie wyprostowanie się w razie potrzeby. Skrzydła złożył wzdłuż tułowia - w takiej pozycji mógł sobie na to pozwolić. Pozostając przy gruncie jest mniej narażony na ten nieprzyjemny wiatr. Otrzepał się jak pies, jakby miał nadzieję na to, że tym prostym ruchem pozbędzie się, strząśnie z siebie, ten dyskomfort głodu i włażącego wszędzie piachu.
Pomału do jego umysłu docierała myśl o tym, że chyba jednak będzie trzeba rozedrzeć osnowę rzeczywistości, by otworzyć Gargantę i powlec swój pancerny zad ku "temu drugiemu światu".

Mały kawałek świata został przecięty cieniutką, geometrycznie pogiętą kreską, która rozwarła się z charakterystycznym głuchym odgłosem. Oczom Hadriela ukazał się znajomy widok czarnej otchłani stanowiącej nijako miejsce pomiędzy wymiarami. Nie dobiegał stamtąd żaden zapach, żaden dźwięk nie mącił absolutnej ciszy wypełniającej tą pustą i niegościnną sferę. Wrota do świata dusz śmiertelnych stały przed Pustym otworem...

<Jeśli Twoja postać chce wejść do środka to ciąg dalszy masz w: https://bleach.forumpolish.com/centrum-f57/park-t535-150.htm#29540 >

[Przygoda Plumy Fuerte]

Pod hipnotyzującym spojrzeniem trupio bladego księżyca pustynia wydawała się spać, odmalowana srebrno-czarną paletą snów, gdzie każdy cień jest twardy jak żelazo, a każdy przedmiot ulotny niczym dym. Teren wypełniały nieliczne szkielety, kwarcowych drzew, których pnie tonęły głęboko pod białą pokrywą piachu. Pomiędzy paroma z nich, przemknęła niewielka sylwetka. Pewnie hollow... Adjuchas? Może coś gorszego?... Pluma zawahał się, będąc targanym przez poczucie rozsądku, ale i jednocześnie nieodpartej ciekawości. Nie wychylał się zbytnio zza wydmy, która dawała mu złudne poczucie bezpieczeństwa. Tak czy inaczej, jeżeli to było coś potężnego, na co nie wskazywało raczej reiatsu unoszące się w powietrzu, to i tak wiedziało o obecności skrzydlatego. Póki co, cień zastygł, jakby na coś czekając. Odległość była zbyt mała, aby ocenić, do kogo należy sylwetka w dole.

Właściwie, Pluma nie wiedział, co go tu przygnało... Może podświadomy instynkt? Był jednak świadom, jednego... Nigdy jeszcze nie zagłębiał się w tak odległe zakątki Hueco Mundo. W końcu, im bliżej było się białego zamku, tym większe było "poczucie bezpieczeństwa". W tym momencie, pusty nie miał go wcale.

Pluma zagłębił się w swych przemyśleniach, pozostawiając otaczający go świat, daleko za sobą. Każdy, z jego karykaturalnych mięśni, zdawał się być napiętym do granic możliwości.
-Co do czorta tutaj robię. Ki diabeł mnie tu zwabił. Jestem strasznie lekkomyślny, czeka mnie tu jeno śmierć-Zarzucał sam sobie. Zapewne, już dawno opuściłby to miejsce. Ba, wiałby jak nigdy jeszcze w życiu, gdyby nie dwie wyraźne myśli, które świeciły w jego myślach, niczym dwie iskierki w ciemnym tunelu. Obie były jednak dosyć złudne i jakiekolwiek niepowodzenie mogłoby je rozwiać natychmiast.
-Nie może to być nic silnego, wszak adjuchasi muszą również woleć tereny wokół pałacu. Przecież ktoś mogący stać się jednym z mieszkańców Las Noches, na pewno chciałby się zbliżyć do tego miejsca. Prawda?-Pocieszał i pytał, samego siebie na zmianę. Drugą iskierką, byłą myśl, że jednak nie znalazł się tu przypadkowo. Nie, na pewno nie. Nigdy by nie zapuścił się tak daleko, bez jakiegoś poważnego powodu, ale wszystko wskazywało, że właśnie tak było.


Pluma westchnął, okazując jedno z niewielu ludzkich odczuć, w tym potwornym ciele. Pełen zwątpienia wyszedł zza swego bezpiecznego schronienia. Zwalczył chęć ucieczki i ruszył w kierunku bezpiecznego zejścia do osobnika.
-Witaj…- zucił ostrożnie, w duchu modląc się jednocześnie, aby nie napadł go jego głód- Jam jest Pluma Fuerte, jak zowią Ciebie?

Głos Plumy poszybował nad białym piachem, goniony swoim zwielokrotnionym echem. Jako, że nieznajomy znajdował się akurat w dole, pomiędzy dwoma, bliźniaczymi pasmami wydm, dźwięk musiał go otoczyć i nieco zdezorientować. Ciemna sylwetka poruszyła się... Fuerte nie mógł jeszcze określić kim lub czym jest istota. Przez moment, powietrze wypełniał jedynie odgłos jego własnych kroków oraz kilka, bliżej nieokreślonych, odległych ryków, które w pewnej chwili uniosły się nad piaskami Hueco Mundo. Nie przykuwały one jednak uwagi hollowa. Ich źródło mogło znajdować się nawet kilka kilometrów stąd, i była nim zapewne grupa bezmyślnych pustych, walczących o tak błahe sprawy, jak dominację jednego nad drugim.
Pierwsze, co zaniepokoiło skrzydlatego Plumę, była jeszcze jedna postać, dotychczas kryjąca się w cieniu paru pobliskich drzew. Drugą sprawą, były humanoidalne kształty każdej z sylwetek. W głowie pustego zapaliła się ostrzegawcza lampka. Nie spodziewał się takich gości w jego własnym domu... Było już jednak za późno, prawda? Zauważyli go...
Pierwszy z shinigami, który dostrzegł przybysza, zerwał się jakby ktoś poraził go prądem. Przez chwilę zatoczył się na nogach, po czym odzyskał równowagę, przyjmując bojową pozycję. W jego dłoni już spoczywała zakrwawiona katana... Wycelował nią w Plumę, jakby zaraz miało z niej coś wystrzelić... Nic jednak takiego się nie działo. Zamiast tego, ostrzem wstrząsały drgawki... Podobnie, jak jej właścicielem. Drżał od stóp po głowę. Na białym piachu, rozkwitło kilka czerwonych kwiatów posoki. Nie tylko broń była we krwi... Czarne kimono, a raczej jego postrzępione pozostałości, były już tylko skrawkami ciemnego płótna, odkrywającymi liczne rany, które chłopak musiał odnieść we wcześniejszych starciach. Właściwie, cudem było, że mógł stać na nogach. Na lewym ramieniu powiewał czerwono-biały materiał w pół owiniętego opatrunku, co mogło oznaczać, że był właśnie w trakcie zawiązywania bandaży. Zaś postać, którą z początku Pluma wziął za skrycie, chowającego się skrytobójcę, był jedynie spoczywający w spokoju pobratymiec boga śmierci, prawdopodobnie martwy.
Wtem uszy skrzydlatego, wypełnił zmęczony i pełen bólu głos shinigamiego.
- No... podejdź tu, puste ścierwo... Podejdź tu, by posmakować słodkiej stali ostrza...

Pluma zatrzymał się w pierwszej chwili, uczucie niepokoju i zaskoczenia mieszały się w nim, gdy dostrzegł, kim jest jego „nowy towarzysz”. W pierwszej chwili chciał zdezerterować, ba, już nawet zrobił krok do tyłu. Wtedy shinigami zrobił gwałtowny ruch. Pusty widząc jak celuje w niego mieczem, odruchowo zasłonił twarz rękoma czekając na atak, lecz nic takiego nie nastąpiło. Kolejna fala zaskoczenia zalała głowę pustego, opuścił pośpiesznie ręce, odsłaniając sobie widok. Krople krwi opadały z ostrza boga śmierci, choć po dogłębniejszych oględzinach można było określić, że nie tylko. Wzrok Plumy powędrował ku drugiemu zagrożeniu, które okazało się być równie mało groźne. Twarz Plumy przeszyłby zapewne w tym momencie szeroki uśmiech, gdyby nie to, że jego twarz była pozbawiona była jakiejkolwiek mimiki. Spoważniała na chwilę, gdy usłyszał wyzwanie swego „towarzysza”.
*W sumie, nie jestem głodny, ale taka okazja…*-Pluma przez chwilę bił się ze swoimi myślami. Bardzo, krótką chwilę. Jego instynkt bardzo mocno dawał o sobie znać. Pusty ruszył w kierunku rannego przeciwnika, rozłożył swe skrzydła na boki. Zaczął uderzać nimi w powietrze wywołując podmuchy wiatru, które skierował w kierunku piachu, chcąc stworzyć w ten sposób burzę piaskową, która zakryje obie sylwetki. Gdy będzie odgrodzony od shinigamiego, wtedy rzucił się przed siebie. Atakował miejsce, w którym pamiętał, że stoi jego przeciwnik, a także próbował nabierać poprawki dzięki wyczuciu jego nikłego reiatsu. Gdy znajdował się blisko, próbował chwycić twarz Boga Śmierci, a następnie podciąć mu nogi i wbić jego ciało w piasek, tak by oszołomić go.

Skrzydła Plumy uniosły się pełnym majestacie jego ponurej postaci, rzucając złowieszczy cień na blade podłoże. Młodzieńcze rysy na obliczu shinigamiego, zaostrzyły się jeszcze bardziej, nadając mu teraz wyraz bojowego zacięcia. Jego wzrok powędrował lekko w bok, jakby chciał rzucić jeszcze raz okiem na zwłoki towarzysza.
- Nie zginę tutaj... - wymamrotał coś, co uszy Fuerte podchwyciły jako właśnie, takie zdanie. Katana ustawiła się w ukośnej gardzie, oddzielając jego i hollowa zakrwawioną stalą ostrza.
Wtedy, powietrze wypełnił głuchy dźwięk i towarzyszący mu lekki podmuch. Nie było to nic innego, jak czarne skrzydła Plumy, które wściekle biły o powietrze. Wiatr złowieszczo świstał, po chwili cichnąc. Smagana podmuchem ziemia wyrzucała w górę kolejne połacie piachu. Pierwsze salwy wyraźnie zaskoczyły przeciwnika. Jeszcze zanim piaskowa zasłona, całkiem spowiła teren, pusty mógł zauważyć oponenta, wymachującego chaotycznie ręką. Niestety piach nie bał się stali, za to wręcz ubóstwiał otwarte rany... Zza beżowego obłoku wydało się głośne syknięcie, później już tylko przekleństwa. Pluma zdawał sobie sprawę, że wieczne machanie skrzydłami będzie bezcelowe, a shinigami nie będzie miał zamiaru stać i bez końca walczyć z piachem. Hollow ruszył w stronę "chmury". Zagłębiając się, odkrył, że złapanie go za twarz nie będzie takie łatwe. Właściwie, prawie że niewykonalne, a na pewno cholernie niebezpieczne. Zdał sobie z tego sprawę, gdy zabłąkane ostrze katany, przefrunęło mu tuż przez nosem. Morderczy świst nie ustawał. Raz błądząc gdzieś w kierunku zupełnie odwrotnym od skrzydlatego, a innym razem mijając go dosłownie o centymetry. Shinigami najwyraźniej sam nie wiedział gdzie celuje. Zresztą, trudno żeby wiedział, kiedy jego oczy były w zamknięte. Nadal jednak, wyciągnięcie w jego kierunku dłoni, równało się jej niechybnemu utraceniu. Piach już powoli opadał. Mężczyzna musiał zdać sobie sprawę z pozycji przeciwnika. Lewe oko było w pół otwarte. Spoglądało wprost na Plumę! Klinga ostrza ponownie zabłysła w dzikim ataku. Fuerte poczuł, jak coś rozrywa jego rękaw. Natychmiast odskoczył.
Wszystko ucichło... A raczej adrenalina, która szumiała w jego uszach. Powietrze opuszczały ostatnie drobinki piachu, błyszcząc jeszcze przez chwilę, niczym małe diamenty.
Poczuł, jak coś ciepłego meandruje po jego ramieniu. Po chwili, spod poszycia rękawa, wyłoniła się niewinna strużka krwi, która podróżując bladymi palcami Plumy, skończyła na srebrzystym podłożu, zdobiąc go swą szlachetną barwą.
Przeciwnik dyszał... Stał dysząc, jak oszalały i łypiąc na hollowa rozjuszonym wzrokiem. Przez chwilę, można było odnieść wrażenie, że się przewróci. Zakołysał się... Nie. Stał! Cholera, wciąż stał!
[-4 PŻ]

Pluma zwrócił swój wzrok w kierunku opadających kropel, jego własnej, krwi. Piach bardzo szybko wchłaniał każdą kroplę, pozostawiając jedynie nikłą czerwoną plamę. Był zaskoczony tym stanem rzeczy. Oto drugi shinigami, w sumie to trzeci, jeśli liczyć tego, który leżał niedaleko. Lecz było coś, co łączyło tą dwójkę, oboje byli bardzo niebezpieczni, oboje potrafili zranić Plumę.
*Czy? Czy oni wszyscy są tak silni?*- Przeszło mu przez myśl, był zafascynowany swym przeciwnikiem.
-Co tu robisz? Czego szukasz, Nieznajomy-Zrobił kilka kroków w bok. Stracił chęć do walki, przynajmniej na chwilę. Chciał się dowiedzieć jak najwięcej. Co on tu robił? Dlaczego? Jak się tu dostał?!. Pluma po prostu musiał to wiedzieć. Lecz, gdzieś w głębi jego duszy wciąż odzywał się instynkt Hollowa, gotowy do reakcji w odpowiednim momencie. Jeśli przeciwnik rzucił się w jego kierunku, Pluma stara się uchylić przed ostrzem, złapać przeciwnika za nadgarstek, następnie przewracając się na plecy, kładzie na jego klatce piersiowej swoją stopę i przerzuca go nad sobą.

[ Uwaga przejmuje gracza na filera, jednak aby nie niszczyć planów Wujaszka Diablo nie będę wcinać się w to co dzieje się tu, umiejscowimy akcje w innym czasie... Wszak nie chce tu ingerować w rozkwitającą powoli fabułę. Temat w którym odegramy historyjkę będzie tu https://bleach.forumpolish.com/pustkowia-f32/ponocna-pustynia-t679-240.htm zaś od mistrza będzie zależeć kiedy i czy umiejscowi ją w czasie przygody]

Gurifin

Dekada za dekadą, wiek za wiekiem. Upływający czas nie pozostawiał żadnego śladu na skąpanych w objęciach wiecznej nocy pustkowiach Hueco mundo. Na ciemnym niebie królował samotny księżyc. Jego srebrzysty blask muskał kwarcowe wydmy pośród, których kroczył samotny hollow.
Jedno z milionów istnień zamieszkujących ten ponury świat. Tutaj każdy dzień, był walką o przetrwanie. Nieustającym polowaniem, podczas, którego wielokrotnie zmieniają się role.
Drapieżnik staje się ofiarą, a ofiara drapieżnikiem.
Gurifin zdążył już poznać tą zasadę. Niestety póki co częściej odgrywał rolę tego niżej usytuowanego w miejscowym łańcuchu pokarmowym.
Na szczęście nie zamieszkiwał tego poziomu sam. Wśród tych wydm roiło się mnóstwo słabych hollowów, które mogły stać się dla niego pożywieniem.
Teraz szukał właśnie kogoś takiego, kto mógłby zaspokoić to nieznośne uczucie pustki. Głód... ich wieczny towarzysz.

Pokonywanie pustyni Hueco Mundo jest wyzwaniem, któremu muszą sprostać wszyscy puści. Praktycznie nie zmieniający się krajobraz mógł doprowadzić wielu na skraj wytrzymałości. Chodź kierujesz się cały czas do przodu, ciągle przed sobą masz tą samą przestrzeń wypełnioną wydmami. Guryfin dobrze znosił podróżowanie po tym bezkresie piasku. Zdawał sobie sprawę z tego, że nie ma innego wyjścia. Zmuszony do ciągłych poszukiwań pożywienia przez nieustający głód. Pragnienia, które narodziło się wraz z, nim. Tak silnego, że stanowi główny punkt rządzący jego egzystencją. Każdy pusty się z tym zmaga, więc i on musiał się z tym pogodzić. Wraz z tym zaakceptował inną siłę, która nakręcała ten świat. Czystą moc, która stanowiła o tym czy jestem drapieżnikiem, czy zwykłą ofiarą. Tylko najsilniejszy mógł czuć się w tym miejscu bezpieczny. Z tego powodu gryf chciał stanąć na szczycie tego łańcucha pokarmowego. Czekała go daleka droga, bowiem w obecnej chwili znajdował się na jednym z niższych szczebli. Był tego świadomy, więc przez cały czas musi zachować czujność. Nie tylko po, to by nie dać się zaskoczyć, lecz, by wypatrzeć kolejny obiekt polowań. Szansa na pożywienie istniała jedynie w słabych hollowach, które mogły kryć się gdzieś w pobliżu. To właśnie w nich leżała nadzieje Guryfina o potędze, która pozwoliłaby mu zapolować na większego zwierza. Gryf w pełnym skupieniu przechodził pośród piaskowych wydm. Każdą z nich badał dokładnie swoim wzrokiem w poszukiwaniu istoty, którą byłby wstanie pokonać. Wytężył także swój słuch, w końcu możliwe, że uda mu się nimi coś wyłapać. Musiał, bowiem załagodzić to męczące uczucie pustki.

Silni mają dobrze. Nie muszą uciekać i kryć się w obawie, że ktoś większy zaraz sięgnie po ciebie mocarnymi łapami, aby w ich uścisku wydusić z twej osoby życie.
Oczywiście, najlepszym rozwiązaniem jest samemu sięgnąć po siłę. Niestety do tego potrzeba było cierpliwości, jak i sporo szczęścia. Ale nagroda była tego warta...

Tak więc Gurifin przemierzał pustkowie w poszukiwaniu kogoś swojego formatu z kim mógł stoczyć wyrównaną walkę, której zwycięzca miał zrobić jeden, malutki kroczek w kierunku upragnionej siły.

Wtem przez ciało pustego przebiegł dreszcz. Reiatsu... gdzieś w pobliżu. Zaraz potem powietrze przeszył ryk pustego. Zły, pełen nienawiści odgłos, nie zwiastujący niczego dobrego.
Po samym dźwięku można by przypuszczać, że jego źródło jest znacznie to masywniejsze od małego Gurifina.

Słabi nie mają żadnych praw w tej krainie. Przez cały czas muszą być czujni i modlić się, by przypadkiem nie wpaść na kogoś dużo silniejszego. Życie w ciągłej obawie o swoje istnienie jest bardzo trudne. Aby zakończyć ten wysiłek należy samemu zyskać moc, która pozwoli na swobodną obronę przed napastnikami. Aby osiągnąć ten cel należy wykazać się cierpliwością. Guryfin był gotowy poświęcić dużo czasu na wykonanie tego zadania. Przez swoje niezbyt pokaźne warunki fizyczne jego ruchy są ograniczone do ucieczek i poszukiwań słabych obiektów do spożycia. Wszystko to powoduje, że każdy krok do sukcesu jest bardzo drobny. Nie przejmował się tym, gdyż wiedział, że jest na dobrej drodze. Nie ważne było w jakim tempie ją przemierza, lecz to , że cały czas zbliża się do jej końca. Cały czas poszukiwał, więc kolejnego stworzenia, które mógłby zjeść. W końcu udało mu się poczuć duchową energię. Uniósł swoją głowę do góry, wiedząc, że znajduje się ona w okolicy. Niestety, w obecnej sytuacji nie był to dobry znak. Jego uszy wychwyciły, bowiem straszny ryk, który w sam sobie wywoływał dreszcz. Jego źródłem musiał być ogromny pusty, co nie zwiastowało niczego dobrego. Guryfin od razu wiedział, że z takim monstrum nie ma żadnych szans. Skoro sam ryk zbudza strach, to lepiej było nawet nie wyobrażać sobie jego wyglądu. Tylko głupiec w obecnej postaci rzucił, by wyzwanie czemuś takiemu. Gryf jako ten ostrożny nie mógł, więc pozostać dłużej w okolicy, bowiem mógłby się spotkać oko w oko z tym stworem. Musiał, więc znaleźć inny teren do poszukania swojej zdobyczy. Taka była rola słabego, który musiał kryć się przed potężniejszymi istotami. Starał się wychwycić kierunek, z którego doszedł ten przerażający odgłos. Następnie skierował się w przeciwnym kierunku, chcąc oddalić się od niebezpieczeństwa i poszukać nowego terenu do rozpoczęcia polowania.

Ryk dobiegał ze wschodu. Więc, jak każdy rozsądny hollow Gurifin postanowił pójść na zachód.
Odwrócił się z zamiarem szybkiej ewakuacji z tego terenu i wtedy dostrzegł, że nie tylko on przysłuchuje się odgłosom wydawanym przez niewątpliwie potężnego pustego.

Na wydmie na przeciwko Gurifina, siedział niepozorny pusty, który z zainteresowaniem przyglądał się gryfowi. Przypominał dwunożną jaszczurkę, z trójkątnym łbem i długim ogonem.
Był raczej niewielki, nie miał więcej niż półtorej metra. Zdawał się dawno nie jeść, jasno zielona skóra wisiała na nim żałośnie.

Tymczasem z oddali dobiegł kolejny ryk pustego, jeszcze straszniejszy niż poprzedni. Zawtórował mu inny pusty. Najwyraźniej za wydmami toczyła się zażarta walka.
Jaszczurowaty pusty zwrócił wzrok ponad wydmy, przekręcił głowę po czym zaskrzeczał i ponownie wbił pożądliwe spojrzenie w Gurifina.

Określenie kierunku, z którego dochodził ryk nie stanowiło żadnego problemu. Jako, iż dochodził on ze wschodu, gryf od razu postanowił udać się na zachód. Szybko odwrócić się w wybranym przez siebie kierunku. W normalnych okolicznościach od razu, by ruszył, jednak zauważył innego pustego. Ten najwyraźniej także nadsłuchiwał odgłosów wydawanych przez potężnego stwora. Guryfin zmierzył go dokładnie wzrokiem. Po wyglądzie można było stwierdzić, że żadnym mocarzem nie jest. Wychudzone ciało sprawiało żałosne wrażenie. Była to idealna istota dla gryfa, który właśnie tego typu przeciwników poszukiwał. Skromne warunki fizyczne oponenta sprawiały, że miałby duże szanse na wygraną. W normalnych warunkach z całą pewnością spróbowałby swoich sił, lecz tym razem miał ciężki orzech do zgryzienia. Jego ostrożność mówiła mu bowiem , że lepiej oddalić się z tego miejsca. Silny pusty może kręcić się w okolicy, a jakby tego było mało pojawiły się kolejne ryki. Jeden z nich był jeszcze bardziej przerażający od pierwszego, co zwiastowało, że w okolicy grasuje kolejny silny hollow. Guryfin po odgłosach stwierdził, że doszło do starcia między, nim a kolejnym pustym. Stwarzało to więc, to szansę spróbowania swoich sił w starciu z jaszczurem. Gryf dość mocno się wahał, gdyż stała przed, nim idealna ofiara, lecz zarazem w okolicy kręciło się kilka silnych istot. Ostatecznie postanowił w pewnym stopniu zaryzykować i zapoznać się nieco dłużej z sytuacją w okolicy. Jego instynkt mówił mu, ze takiej okazji do posiłku nie można zmarnować. Obserwował, więc wychudzonego pustego stojącego przed, nim. Czekał na jego ruch, widząc, że ten najchętniej zanurzył, by swoje zęby w jego ciele. Frontalny atak nie był w stylu Guryfina, więc czekał na to, jak zachowa się jego oponent. Jednocześnie nadsłuchiwał odgłosów silnych pustych, czy aby nie zbliżają się do tego miejsca. Gdyby nie fakt, że przebywają w pobliży mógłby w pełni skupić się na walce, a w takim wypadku musiał i nad tym czuwać.

Gurifin nie lubił atakować pierwszy, co odróżniało go od wielu mieszkańców tych pustkowi, którzy na widok potencjalnej zdobyczy rozpoczynali zazwyczaj bezmyślną szarżą, której towarzyszyły ogłuszające ryki, tudzież inne bojowe odgłosy wydawane zazwyczaj przed pustych.
W przeciwieństwie do nich, Gryf zachowywał dalece idącą ostrożność. Było to mądre posunięcie z jego strony, jako, że nie mógł raczej liczyć na to iż samą siłą mięśni pokona większych "pobratynców"

Jaszczurka trwała nieruchomo, wpatrując się uważnie w Gurifina. Czyżby i ona nie lubiła atakować pierwsza? Sekundy mijały w napięciu. Dwa małe hollowy czekały na ruch przeciwnika, podczas, gdy nad wydmami rozchodziły się ryki walczących hollowów.
Jeden z nich, ten głośniejszy, zdawał się wyrażać rosnącą irytację, podczas, gdy drugi brzmiał jakby szydził z tego pierwszego.
Fioletowy jęzor wypełzł zza białych warg jaszczurki, zdawała się tracić cierpliwość. I właśnie wtedy zaskrzeczała dziko i skoczyła wprzód, prosto na znajdującego się w dole Gurifina.
Była nadspodziewanie skoczna. Gryf nie zdążył się poruszyć, gdy jaszczurka zwaliła mu się na głowę. Siła uderzenia zwaliła Gurifina na bok. Nad uchem słyszał bojowy syk gada.

Chodź jaszczur wyglądał na cel łatwy do pokonania, Guryfin nie lekceważył go. Czujnie obserwował stojącą przed, nim istotę. Chciał poczekać na jego ruch, by wiedzieć z czym przyjdzie mu się mierzyć. Nigdy, bowiem nie wierzył aż tak bardzo w swoją siłę, by szarżować na oponenta. Tym razem jego cierpliwość została wystawiona na drobną próbę, gdyż jego przeciwnik także nie był skory do ofensywy. Gryf nie reagował jednak na takie zachowanie, nie zmieniając swojej postawy. Przy okazji analizował odgłosy z walki toczonej w pobliżu. Najwidoczniej jeden z walczących zyskiwał coraz większą przewagę, więc bitwa zbliża się ku końcowi. Gdy jaszczurka wykazała swoją aktywność w postaci pokazania swojego jęzora gryf skupił na niej swoją uwagę. Jak po chwili się okazało straciła swoją cierpliwość i ruszyła do boju. Mimo całej swojej defensywnej postawy i czujności, Guryfin dal się zaskoczyć oponentowi. Nie spodziewał się bowiem , że przeciwnik będzie aż tak skoczny. Nim zdołał zareagować został już powalony na swój bok. Nie była to zbyt korzystna sytuacja, jednak młody pusty zachowywał spokój. Teraz wie jakim asem dysponuje agresor, więc wystarczyło coś sensownego wymyślić. Tak jak się spodziewał nie można lekceważyć nawet najdrobniejszego wroga, gdyż każdy może skrywać jakąś sztuczkę. Guryfin musiał zabrać się do działania, by wydostać się z obecnej sytuacji. Syk gada nad uchem nie zwiastował niczego dobrego, więc trzeba było działać.
Gryf spróbował niepostrzeżenie owinąć swój ogon wokół nogi jaszczura, by mocnym pociągnięciem ogona obalić go. Chciał w ten sposób dać sobie czas na zmianę pozycji na stojącą. Zarazem przygotował ewentualny plan obrony, na wypadek, gdyby jego manewr się nie udał, a wróg rzucił się do kolejnego ataku. Mianowicie przygotował swoje skrzydło tak, by w razie ataku uderzyć, nim jak najmocniej pustego, by odrzucić go od siebie. Wtedy też powinien zyskać czas na zmianę swojego położenia.

Jaszczur nie czekał, tylko od razu wycelował paszczę w szyję Gurifina.
Igiełki bólu zadźwięczały w miejscach, gdzie skórę przebiły małe, ale ostre ząbki gadziego hollowa. [-5hp]
Jaszczurka szarpnęła głową, jakby chciała przekręcić kark gryfa. Na całe szczęście brakowało jej sił i masy, aby to uczynić.
Tymczasem opancerzony ogon gryfa zacisnął się na łuskowatej kończynie oponenta.
Jaszczurka oderwała paszczę od szyi Gurifina i zaskrzeczała na jego ogon. To był błąd.
Gryf targnął ogonem i mały pusty runął na plecy. Wierzgnął rozpaczliwie kończynami i przy pomocy ogona podniósł się na dwie kończyny. Zrobiła to tylko po to, aby zaraz ponownie zaorać o piasek, kiedy skrzydło gryfa wyprostowało się gwałtownie i uderzyło jego wychudzone cielsko.

To dało czas Gurifinowi, aby podnieść się na cztery kończyny. Jaszczurka również już stała.
W otwartej paszczy wił się fioletowy jęzor. Gad syknęł gniewnie. Wyglądała, jakby przez ten jeden atak straciła całą swą ostrożność. Czyżby dlatego, że od dłuższego czasu skosztowała krwi pustego? Możliwe.
Jaszczurka ugięła nogi i uniosła ogon. Szykowała się do kolejnego skoku.

Jako, iż jaszczur szybko przeszedł do dokończenia swojego dzieła, gryf nie zdołał uniknąć obrażeń. Wydał z siebie cichy odgłos spowodowany przebiciem jego szyi przez zęby gada. Na szczęście skończyło się tylko na tym, bowiem udało się powstrzymać przeciwnika za pomocą ogona. Tak jak planował Guryfin sprowadził oponenta na ziemię, uwalniając się ze szczęk wroga. Mimo wszystko manewr ten nie pozwolił mu na zmianę pozycji. Udało mu się to dopiero dzięki uderzeniu skrzydłem. Po tej wymianie ciosów gryf stanął z powrotem na swoich nogach i obserwował przeciwnika. Z wyjścia z tej sytuacji był całkiem zadowolony. Udało mu się zadać cios, lecz sam musiał przyjąć atak na siebie. W każdym bądź razie trzeba było się skupić na dalszej walce, bowiem jaszczur także stał już na nogach. Wyglądało na to , że smak krwi spowodował wzmocnienie jego instynktu do zabijania. Jego początkowa ostrożność rozpłynęła się. Gryf natomiast zachowywał swój spokój, starając się zaplanować kolejny ruch. Trzeba, więc było przygotować się na podkręcenie tempa, bowiem przeciwnik już zamierzał wykonać kolejny skok. Ostatnim razem zupełnie zaskoczyło to Guryfina, tym razem jednak wiedział czego się spodziewać. Ryzykować uniku raczej nie było warto, gdyż agresor jest zwinniejszy, mógłby szybko przejść do kolejnego ataku. Pozostało, więc ruszyć frontalnie na niego, licząc, że uda się go dorwać w odpowiednim momencie. Nie było to, co prawda w jego stylu, jednak w walce z tego typu wrogiem wydawało mu się to lepszym wyjściem. Gryf ruszył najszybciej jak potrafił w stronę pustego, chcąc staranować go i przycisnąć, nim wyskoczy w górę. Przyszykował możliwość jednak i na tą okazję. Mianowicie chciał wykorzystać swój ogon, tak, by w razie wyskoku uderzyć, nim jaszczura i sprowadzić z powrotem na ziemię.

Gurifin ruszył w stronę jaszczurki chcąc odebrać mu atut, jaką stanowiła jego skoczność.
Gad, był jednak szybszy. Łuskowaty ogon klapnął o ziemię, a nogi wyprostowały się posyłając gadzinę prosto na gryfa.
Jaszczur wyrzucił ramiona na boki i rozwarł szeroko paszczę, lecz jego przeciwnik był już na to gotów.
Pazury gryfa zagłębiły się w piasek, kiedy ten obrócił się nadając pęd opancerzonemu ogonowi.
Ten niczym bicz przeciął ze świstem powietrze i pacnął nadlatującą jaszczurkę, brutalnie przerywając jej skok.
Gadzina upadła za zadem Gurifina, co ten wykorzystał instynktownie, atakując natręta tylnymi kończynami.
Jaszczur ponownie wyleciał w powietrze, chociaż tym razem nie z jego inicjatywy.
Upadł na ziemię kilka metrów dalej.
Jego ciałem wstrząsnął dreszcz, po czym znieruchomiał. Czyżby to był koniec?
Gurifinowi coś się tutaj nie podobało. Wyczuwał podstęp.

Co prawda Guryfin nie zdołał zapobiec skokowi przeciwnika, ale mimo tego odniósł korzyść. Zaplanował, bowiem rozwiązanie takiego obrotu sprawy, które sprawdziło się w stu procentach. Chodź jaszczurka wykonała swój wyskok to nie skończyło się to dla niej dobrze. Ogon gryfa spełnił swoje zadanie i sprowadził gada z powrotem na ziemię. Dzięki zakończonej sukcesem obrony były powody do radości, lecz nie było na to czasu. Trzeba było dokończyć dzieła, za co Guryfin instynktownie się zabrał. Po szybkim ciosie zadanym tylnymi kończynami. pusty odwrócił się w stronę leżącego wroga. Przyjrzał mu się uważnie. Można było uznać, że walka się zakończyła, bowiem przeciwnik leżał nieruchomo. Wyglądało na to, że można spokojnie zabrać się za konsumpcję w ramach świętowania. Większość pustych rzuciła, by się w takiej sytuacji na swój cel, lecz gryfowi coś w tym wszystkim nie pasowało. Mogło, by się wydawać, że do jedynie bzdurne obawy, jednakże Guryfin nie miał zamiaru ryzykować. Zaufał swojemu przeczuciu i po łuku postanowił przejść za głowę oponenta, by w razie czego nie stać na linii prostej jego wyskoku. Musiał upewnić się najpierw co do stanu gada. Przez cały czas czujnie obserwował jego ciało, starając się wyśledzić coś niepokojącego. Gdy znalazł się w zaplanowanym przez siebie miejscu sypnął swoją kończyną trochę piachu na głowę przeciwnika, chcąc sprawdzić czy wykaże jakąś reakcję. Zarazem był gotowy do natychmiastowego ataku na plecy wroga, na wypadek, gdyby ten gwałtownie podniósł się.

Jaszczurka w żaden sposób nie reagowała, nawet, gdy Gurifin prewencyjnie sypnął maszkarę piaskiem. Czyżby rzeczywiście, była martwa bądź nieprzytomna? A może tylko czekała na okazję to niespodziewanego ataku. Tego Gurifin nie mógł wiedzieć.

Tymczasem nad wydmami rozbrzmiał ryk pustego, głośniejszy od poprzednich. Po czym nastąpiła cisza. Wyglądało na to, że pobliska walka właśnie dobiegła końca.

Brak reakcji ze strony jaszczurki spowodował, że Guryfin nabrał większej pewności co do znokautowania przeciwnika. Nie wykluczał jednak możliwości, że po prostu przetrzymała tą zaczepkę i czeka na właściwy moment. W każdym bądź razie gryf zdecydował się na pożarcie pokonanego stwora. Chciał zdobyć swoje trofeum za wygrany pojedynek. Ruszył w jego kierunku, zachowując czujność. Dla pewności zaatakował jeszcze swoimi pazurami głowę oponenta. To powinno dać mu wystarczające informacje co do stanu wroga. Po tym manewrze, o ile przeciwnik nie wykaże żadnych oznak życia, zabrał się za konsumpcję. Musiał się z tym bardzo mocno spieszyć, bowiem niepokoił go fakt, iż odgłosy walki ucichły. Fakt ten mocno niepokoił pustego. Najwyraźniej musiała się ona już zakończyć, więc gryf nie miał wyboru i musiał jak najszybciej skończyć swój posiłek i ruszyć dalej. W końcu nie wiadomo w którą stronę skieruje się zwycięzca tamtego pojedynku. W każdym bądź razie mocno prawdopodobnym jest, że jeśli wyczuje tutejszą sytuację skieruje się w to miejsce.

Gurifin podszedł ostrożnie do nieruchomego przeciwnika. Ten nadal pozostawał bez śladu życia, ale przezorny pusty chciał pacnąć gada pazurami, aby upewnić się co do jego nieszkodliwości.
Wtem jednak w oczodołach maski jaszczurki zaświeciły zółte ogniki. Mała bestia rozwarła paszczę, z której, niczym ze sprayu, wypłynęły zgniłozielone opary.
Pochłonęły one całą sylwetkę Gurifina, skutecznie ograniczając widoczność.
Przy tym gryfa nawiedziły nieprzyjemne zawroty głowy, będące z pewnością efektem styczności z tym gazem.
Jaszczurka zaskrzeczała i Gurifin poczuł, ucisk i ból promieniujący z lewej przedniej łapy. [-2hp]

Gurifin tak jak planował zbliżył się do przeciwnika i zamierzał zadać mu cios swoimi pazurami. Niestety, ten manewr okazał się błędnym, bowiem jaszczur mógł dzięki temu wprowadzić swój plan w życie. Mimo całej swojej ostrożności wpadł w pułapkę, nie spodziewając się tego typu zdolności u gada. Opary, które wypuścił ze swojej paszczy mocno zaskoczyły gryfa. Nim zdążył zareagować został przez nie całkowicie pochłonięty. Mimo najszczerszych starań przez tę zasłonę nie mógł nic dostrzec, co znacznie utrudniało mu pojedynek. Na jego nieszczęście ograniczenie widoczności nie było jedynym efektem jakie wywołały te opary. Zawroty głowy strasznie niepokoiły Gurifina. Wiedział, że jak najszybciej musi wydostać się z tej trującej chmury. Inaczej przebywanie dłużej w tym miejscu może skończyć się jeszcze gorzej. Na dodatek jaszczur zaatakował jego lewą łapę. Mimo tej niekorzystnej sytuacji zachowywał swój spokój, starając się wymyślić najlepsze rozwiązanie. Obrona w takim warunkach była niemożliwa, a wykonanie kontrataku na ślepo było nierozsądne. Co prawda można było liczyć na łut szczęścia, jednak Gurifin liczył na to jedynie w ostateczności. Po przyjęciu tego ataku pusty cofnął się do tyłu. Jednocześnie zaczął dynamicznie machać swoimi skrzydłami, by pozbyć się otaczających go oparów. Taki manewr powinien rozwiać chmurę otaczającą go. Powinno to być skuteczniejsze niż bieg na ślepo. Musiał się jej jak najszybciej pozbyć, by mieć jakiekolwiek pole manewru.

Gurifin zaczął machać skrzydłami próbując rozdmuchać zasłonę gazu, ale wtedy stało się coś zgoła nieprzewidzianego.
Poczuł dziwne mrowienie i ciepło rozchodzące się po skrzydłach. Nagle, same odgięły się mocno do tyłu, po czym ze świstem wyrwały się do przodu. Ten ruch wytworzył coś w rodzaju powietrznego wiru, który ze świstem wystrzelił przed siebie rozganiając zielony dym.
Jaszczurka zaskrzeczała dziko, gdy wir przejechał po jej masce żłobiąc w niej pęknięcie, od którego błyskawicznie rozdzieliło się dziesiątki mniejszych rys.
Hollow upadł na plecy, zakrywając łapkami poranioną maskę. Tymczasem powietrzny krąg wzleciał wyżej w tracąc cały czas na objętości, aż w końcu zniknął zupełnie.

[-10PR]

Machanie skrzydłami okazało się nadzwyczaj dobrym pomysłem. Uczucie dziwnego mrowienia i ciepła mocno zdziwiła gryfa. Nie spodziewał się takich odczuć, a na dodatek skrzydła samoczynnie wykonały manewr, który wytworzył wir. Co prawda pusty nie spodziewał się takiego efektu swoich czynności, lecz w tym wypadku działało to na jego korzyść. Śledził wzrokiem wytworzony przez siebie atak. Najwyraźniej podświadomie musiał użyć skrywaną przez siebie umiejętność. Wyczucie czasu było doskonałe, bowiem właśnie teraz potrzebował czegoś takiego. Wytworzony w ten niespodziewany sposób atak, wykonał robotę w idealny sposób. Udało mu się rozwiać tą przeklętą chmurę, a na dodatek mocno uszkodzić maskę oponenta. Gurifin nie dbał o to w jakim cudem to wszystko się wydarzyło na to przyjdzie pora po walce. Był szczęśliwy z odkrycia u siebie czegoś takiego, lecz na świętowanie nie można było sobie pozwolić. Na to przyjdzie czas po upewnieniu się co do pokonania gada. Teraz, bowiem nadarzyła się doskonała okazja do ataku. Jaszczur po tym bolesnym ataku, mocno przeżywał uszkodzenie swojej maski. Obrażenia zadane przez umiejętność gryfa były duże. Trzeba było go, więc tylko wykończyć, tym samym raz na zawsze kończąc tą walkę. Tym razem nie było potrzeby na przesadną ostrożność. Przeciwnik leżał, a z takimi ranami raczej trudno będzie mu kontynuować rywalizację. Należało po prostu jak najszybciej uderzyć, by zakończyć to wszystko. Co prawda można, by było podejść do tego spokojniej, jednak dalej nie wiedział co się stało z pustym, który walczył w okolicy. Ruszył, więc na przeciwnika wyczuwając szansę do zadania ostatecznego ciosu. Zaatakował swoimi pazurami łapy oponenta, by odsłonić jego szyję. Następnie szybko wgryzł się w nią, jednocześnie przygniatając głowę oponenta.

Niespodziewany zwrot akcji zapewnił Gurifinowi przewagę, której nie można było zmarnować.
Rzucił się na mocno poranioną jaszczurkę, odgarnął pazurami łapki stworzenia i wgryzł się w jego szyję. Gadzina zapiszczała przeraźliwie, po czym umilkła. Ogniki w jej oczach przygasły, a po chwili znikły zupełnie.
Gryf bez zbędnego marudzenia wziął się za pożeranie jaszczurki. Wszak w pobliżu, był ten hollow, którego lepiej było nie spotykać.
Gurifin sprawnie wyszarpywał kęsy mięsa z martwego przeciwnika. Było ono raczej łykowate i niezbyt smaczne, co jednak nadrabiało uczucie ciepła, które przesuwało się od dzioba, po przełyk, aż do żołądka.
Jednocześnie ból z ran zadanych przez zęby jaszczurki zelżał zauważalnie [+5 hp i pr].
Posiłek nie był co prawda największy i najpożywniejszy, jednak pozwolił stłumić głód, przynajmniej na jakiś czas.

[+ 1 szybkość, premia tymczasowa]

Gryf szybko postarał się o to, by w pełni wykorzystać sytuację, która się nadarzyła. Wszystko przebiegało już bezproblemowo. Jaszczur odniósł zbyt duże obrażenia, więc pusty mógł bez kłopotów wgryźć się w jego szyję. Gdy pisk przeciwnika ucichł a ogniki w oczach zniknęły, Gurifin był pewny, że oponent już się nie podniesie. Zabrał, więc się za spożywanie zdobytego pokarmu. Co prawda nie był to zbyt smaczny posiłek, jednak nie można było narzekać. Najważniejsze było chwilowe zaspokojenie głodu tym niskiej jakości posiłkiem. Innego wyjścia w obecnej chwili nie było. Na jedzenie wysokiej klasy przyjdzie czas, gdy zdobędzie się nieco siły. Trzeba było zadowolić się takimi posiłkami, ciesząc się z tego, że w ogóle udało się coś znaleźć. W końcu był to drobny krok do celu jakim była większa moc. Gryf skupił, więc się na przyjemnym uczuciu ciepła przebiegającym przez jego układ pokarmowy, nie zwracając przy tym zbytniej uwagi na sam smak. Z drobną ulgą zauważył także, że jego rany wyraźnie się podgoiły. Bardzo go to cieszyło, bowiem długotrwały ból z nich dobiegający mógłby być uciążliwy. Pozytywnym faktem było też niespodziewane wytworzenie wiru przez Gurifina. Taka zdolność może być bardzo użyteczna podczas walki, wystarczy tylko trochę nad tym popracować. Ostatecznie posiłek został zakończony. W związku z kręcącym się w pobliżu pustym nie było sensu zostawać w tym miejscu. Gryf chciał oddalić się z tej okolicy, nie chcąc przeżywać spotkania z, nim. Szybko, więc rozpoczął dalszą wędrówkę przez pustynię. Skierował się w stronę, którą obrał za prawidłową chwilę przed spotkaniem gada.Idąc w tamtym kierunku ponownie nasłuchiwał odgłosów dochodzących z okolicy. Nie wiedział, bowiem co może spotkać w tamtym rejonie pustyni, a z pomocą swojego słuchu chciał się chodź trochę w tym rozeznać.