Wschodnia dzielnica

02#309

Miło było zobaczyć kapłana, który ma się dobrze. A słuchanie jego opowieści był bardzo przyjemne, aż żałowałem, że przyśpieszył końcówkę. Ale faktycznie to nie było na to czasu, w końcu bogini pewnie miała dużo spraw na głowie. Puściłem Córkę gromowładnego przodem kiwając jej głową porozumiewawczo. Za nim porozmawiałem z karczmarzem spróbowałem użyć swojej zwichrowanego duchowe zmysłu. Przymknąłem oczy i skupiłem się na piętrze, w pierwszej kolejności chce odnaleźć aurę kapłana, aby następnie zobaczyć czy przypadkiem nie ma tam Renatro i boskiej sygnatury koki. Różniej niezależnie od wyniku podchodzę do karczmarza.
-Dobry wieczór. Chciałbym zamówić strawę, tylko to będzie trochę większe zamówienie. Więc tak na pewno po proszę dużą waze ramenu i ogromny półmisek pieczonych pstrągów, garnek ryżu, ogromną miskę makaronu smażonego z wołowiną, smażone tofu i trzy karafki sake, jedną zielonej herbaty. Wszystko proszę zostawić pod drzwiami do izby kapłana, nie trzeba wnosić. Wystarczy zapukać raz, sami wniesiemy.- Spojrzałem na wesołych podróżnych, którzy dobrze się bawią i postanowiłem zrobić coś dla małej lisiczki.- Wie pan co i proszę rozdać między gości 10 butelek sake z wiadomości, że niech świętują powrót Koki złotej lisicy.- Uśmiechnąłem się i wyciągnąłem sakiewkę z rękaw. Czekając na kwotę, którą powinienem uiścić. W końcu niech i oni się cieszą i roznoszą dobrą nowinę po okolicy. Gdy wszystkie formalności mam za sobą idę na piętro do pokoju, który wynajął kapłan.

Z ust kapłana wybranego przez samych bogów ta historia rzeczywiście brzmiała imponująco. W istocie, jak najbardziej taka była, jednak pamiętała pierwszy raz gdy to słyszała z ust matki. Jakby się nie starała nie była aż tak ekspresyjna. Nie zamierzała go popędzać, ale chyba sam zdecydował się na jak najszybsze rozeznanie się.
Udała się za kapłanem. Kisuke zdecydował się zostać nieco z tyłu by złożyć zamówienie na ofiarę. Słyszała tylko początek, i może to i lepiej, bo by mogła nieco spanikować. Albo uznać, że jeszcze ktoś przyjdzie.
Jak wszedł usiadła jako pierwsza. Poczekała, aż kapłan zrobi to samo - nie spieszyła się, a przynajmniej próbowała nie sprawiać takiego wrażenia.
-Wszystko przebiegło pomyślnie. Demon, który znieważył mojego Ojca nie żyje. Chłopak się spisał i jest w dobrym stanie. Odkrył też coś ciekawego, i jeśli zdecyduje się tym podzielić - liczę na to, że wesprzesz go kapłanie.-Powiedziała to zanim Kisuke wszedł jeszcze do pomieszczenia. Jakby nie patrzeć, to był głównie jego pomysł. Zamierzała poza tymi informacjami oddać mu pole. Przyglądała się jednak kapłanowi, próbując wyczuć, czy wszystko z nim w porządku. Na wszelki wypadek.

02#310

Widok kapłana i jego dotyk przypominały mi późny powrót do domu. Gdzie Rentaro zawsze na mnie czekał, a ja z powodu zabawy traciłem poczucie czasu i dopiero totalny mrok nam przypominał, że czas do domu.
-Wybacz nie chciałem być powodem Twoich zmartwień Miyagi-san. Cieszy mnie również wieść, że wszyscy dochodzą do siebie. Wyprawa okazała się wyjątkowo owocna, pozwoliła mi na załatwienie kilku spraw i oczyszczeniu ducha.- Włożyłem dłoń do wewnętrznej kieszeni w kimonie i wyciągnąłem z niej jadeitowy artefakt. - Już wiem, co kryło się w naszyjniku po mojej matce. Jego twórcą był Tetsujin Hisui. Przebywały w nim trzy istoty, które miały za zadanie odnaleźć godną dusze, która będzie mogła go otrzymać. - Wyciągnąłem i otworzyłem pięść przed kapłanem. W sumie teraz właśnie sobie przypomniałem, że dalej nie wiem, kto wtedy rechotał w gabinecie pani porucznik. Pawian mówił, że oni nie mogli oddziaływać na zewnętrzny świat, głos mojego zabójcy dusze jest inny. Ale w sumie to już nie jest to zbyt istotna kwestia, teraz pora złożyć dary i wyprawić małą uroczystość dla Chikaze. Kiedy kapłan wspominał o kami, który przebywa w pomieszczeniu. Rozejrzałem się odruchowo i po chwili dopiero przypomniałem sobie, że to tak nie działa. W naszym świecie bóstwa nie są cały czas widoczne.
-Zamówiłem dla trochę jedzenia. Powinno wystarczyć dla czterech osób.- Co prawda nie widziałem tego Yashy, ale koniec końców i on był ofiarą tamtego potwora. Nie wiem, czy ktoś mu jeszcze składa daniny i czy przypadkiem nie potrzebuje żywności. W końcu Koki zniknęła pół roku temu nie wiadomo kiedy Nemuri zaczął zbierać mniejsza bóstwa. Usiadłem po turecku i czekałem, aż usłyszę pukanie do drzwi.

Huh, dziwne. Boska emanacja w pomieszczeniu a ona niczego nie widziała. Weszła do środka i stanęła kawałek od drzwi. Przejechała wzrokiem po pomieszczeniu by się upewnić, że na pewno niczego nie widzi. Hm. Coś się tu gdzieś czaiło, albo też kapłan odprawił jakiś rytuał. Nie zdziwiło by jej to biorąc pod uwagę co się stało. Nie była zaalarmowana, jedynie czujna. Popatrzyła się na kapłana gdy ten się przed nią pokłonił i podziękował za opiekę nad młodzieńcem. Skinęła głową z aprobatą.
-Liczę na to. Mam wobec niego duże nadzieje.-Więcej jednak nie mówiła, bo i Kisuke wszedł do środka. Kapłan od razu go dopadł, sprawdził, czy na pewno wszystko z nim dobrze. Mała lisiczka udała się do siebie, ten cały Rentaro również odszedł z wierzchowcem chłopaka. Potem znowu do niej przemówił. Ha. Ciekawe. Więc to jego obecność była powodem tej aury. Ciekawe. I chyba rozwiązywało to jej jeden problem. Daisuke się ucieszy.
Kisuke nie zwlekał. Od razu pokazał swoją nową zdobyć i wyjaśnił pokrótce co się stało. W tym momencie Chikaze popatrzyła wymownie na mnicha, leciutko kiwając głową. Właśnie o to jej chodziło. Ale chyba się zorientuje jak powie coś więcej. Ale chyba odpuścił na razie. I... to dobrze. Trochę zgłodniała.
-Też myślę, że wystarczy. Nie obawiaj się i dołącz z nami do posiłku.-Boginii usiadła na swoich kolanach, po jednej stronie mając kapłana, po drugiej Kisuke-Odbieranie sobie życia nie będzie konieczne. Ale mam inny pomysł.
Uśmiechnęła się, nawet dość cwanie. Gdy się Yasha pojawi zwróci od razu na niego uwagę, pokazując mu przestrzeń przed sobą. Powinni dzięki temu mieć miejsce na środku na strawę.

Huh, więc była w stanie coś zobaczyć. Co znaczyło, że pewnie inne istoty jej pokroju, albo nawet potężniejsze duchy, ludzie bądź shinigami również. Dobrze wiedzieć. Przysłuchiwała się przy tym w spokoju temu, czym kapłan się dzielił. Jeden z trzech zębów króla dusz. Relikwia ojca Susanoo. Huh. Moment, czy to znaczy, że Izanagi był królem dusz? Wydawała się być lekko zaskoczona tym powiązaniem - nikt w sumie jej o tym bezpośrednio nie mówił, ale jak się zastanowiła trochę bardziej to rzeczywiście mogła powiązać to wcześniej. No proszę, coś podobnego. A Izanami nazywa się królową pustych... No i konflikt. Zdaje się, iż ten konflikt, zarówno z legend jak i ten co znała nabierał trochę więcej sensu.
Po zaskoczeniu w sumie nie wiadomo z jakiego powodu zasiedli. Skinęła tylko jak kapłan powiedział o obiekcie zainteresowania. Mogła się teraz bliżej przyjrzeć yashi. Paskudne stworzenie, straszne wręcz, ale pozory mylą. Nie zawsze, ale mogą. Czuła jednak, że to dobry duch - aura też na to wskazywała gdy po raz pierwszy się starli. Popatrzyła na niego badawcza, próbując ocenić jego siłę ducha jak i samą aurę.
-Widzę w Tobie dumnego wojownika któremu trudno pogodzić się z porażką, i że jego moc wykorzystano w złych celach.-Przejechała dłonią po skroni, odganiając włosy ze swojej twarzy-Przyjmuję i Twoje podziękowania, i Ciebie samego. Liczę, że będziesz robił wszystko, by taka sytuacja się nie powtórzyła. Od tego może zależeć życie moich wyznawców, za których od teraz będziesz odpowiedzialny... i nie tylko. Jednak...-Klepnęła dłońmi w swoje kolana-Nie będziesz w tym sam. W końcu będziesz pod moimi skrzydłami. Podnieś głowę... Jak Cię zwą?
Oczekiwała odpowiedzi. I posiłku.

02#311

Czyli jest to jedna z trzech relikwie wzięta ze świątyni ośmiu milionów bóstw. Chociaż teraz pewnie już jest ich trochę więcej. Może najlepszym rozwiązaniem będzie zwrócenie jej z powrotem, przynajmniej trafi tam, gdzie zawsze powinna być. Dodatkowo skoro jest to jedna z części ciała króla dusz, może przyciągnąć wielu chętnych jej zdobycia. No nic, jak już będziemy przy klasztorze zapytam o to Miyagiego. Teraz jesteś ciekawy, jaką przysługę wyświadczył im Tetsujin, skoro oddali mu coś tak potężnego. To musiała być naprawdę duża przysługa.
-Rozumiem, chętnie dowiem się więcej na temat tej relikwii. Zwłaszcza jak prawidłowo ja zabezpieczyć przed nie odpowiednimi osobami. W końcu posiada ona wielką moc- Nie martwiłem się, że kapłan postanowi ją zabrać. Dlatego swobodnie trzymałem ja tak długo, aż skończy się przyglądać. Później po prostu ja schowam z powrotem wewnętrznej kieszeni. Nowy towarzysz Chikaze, nie wyglądał zbyt normalnie, a jego uroda zostawiała wiele do życzenia. Słusznie Stare baby straszą, niegrzeczne dzieci yashami. Ich widok na pewno potrafi zmrozić krew w żyłach. Przysłuchiwałem się tylko ich rozmowie, z resztą raczej słowa zwykłej duszy i tak nie były zbyt istotnie. Zwłaszcza że ja również uległem tamtemu potworowi.
-Dziekuje za talizman, był bardzo pomocny w krainie oni, a później w domenie Sussano. Te krainy bogów nie są dla zwykłych śmiertelników.-Spojrzałem na kapłana i pochyliłem głowę delikatnie.

Zamiast podnieść się to jeszcze bardziej się skłonił. Nawet zaczęła się obawiać, czy podłoga to wytrzyma, ale chyba nie było jeszcze takiej potrzeby.
-Yogarasu.-Powtórzyła. Podobało jej się-Mnie zwą Chikaze, z nazwiskiem Morigami nadanym mi przez mojego Ojca. Po wspólnym posiłku udamy się do mojej domeny. Tam przedstawię Cię mojemu synowi oraz głównemu kapłanowi. Będę musiała potem wrócić do domu mojego Ojca, by odpocząć po zadaniu jakie mi wyznaczył. Liczę na Twoje oddanie... I rozsądek.-Zerknęła potem na kapłana, a potem na Kisuke.
-Nie obawiajcie się też mnie wezwać jeżeli będzie taka konieczność. To ważna relikwia. Co do spraw o których rozmawialiśmy, młody Kyoraku... są oczywiście aktualne. Chociaż warunki... współpracy z Twoją małą lisiczką będę musiała ustalić osobiście.-Zerknęła na drzwi. Zastukała palcami w kolano.
-Już możesz się podnieść, Yogarasu. Każde z nas ma coś tutaj do uczczenia. A po... czasie oczekiwania, wnioskuje, że faktycznie będzie czym to zrobić.-Zasłoniła usta zaciśniętą dłonią. Była zmęczona, ale dobrze będzie chwilę odpocząć.

02#312

Widząc płaszczącego się Yogarasu zdałem sobie sprawę, że tak naprawdę gdyby nie mój status i obowiązki wobec rodziny, też pewnie tak bym się płaszczył i dziękował za ratunek. Dodatkowo był on dumny wojownikiem najwidoczniej, który próbuje odzyskać utracony honor. Rozumiałem jego pobudki, ale  jednak mi nie wypadało tego robić jako głowa rodu.
-Rozumiem na pewno jeżeli zajdzie taka potrzeba skontaktuje się z Tobą Czcigodna. Również spróbuje swoich siły i zobaczę co mogę zrobić w tej materii. Niedługo mam zamiar się z nią zobaczyć, gdy naświetle jej sytuacje i dojdziemy do jakiegoś konsensus, poinformuje Cię o nim.- Skinąłem delikatnie głową/ Nie wiedziałem, że Córka gromowładnego ma już dziecko a do tego syna. Pewnie dlatego chciała dodatkowej ochrony dla swoich wyznawców i syna przed śmiercią. W końcu ta szkarada porywacz, może chcieć się teraz zemścić na niej. Chyba większość, rzeczy mieliśmy już umówione pozostało na tylko czekać na jedzenie i się weselić. Rano pewnie zaczniemy wracać do społeczności dusz, dlatego ostatnia szansa na spotkanie z lisicą będzie dzisiejszej nocy.
-Miyagi-san może to zabrzmi trochę głupio, ale ile dni minęło od incydentu z Nemurim?- Zapytałem mocno skonsternowany. Miałem przypuszczenie, że tylko jeden dzień.  Gdy jedzenie będzie już pod drzwiami, zabieram się do wnoszenia i obsłużenie każdego z gości. Rozkładam naczynia, napełniam czarki alkoholem. Kilka kostek smażonego tofu odkładam na bok i zawijam w materiał. Dopiero wtedy ja nakładam sobie i nalewam herbaty. Zanim zacznę, jeść składam ręce i skupiam się na koki. „Mam nadzieje, że zdrowiejesz. Niedługo się spotkamy i mam dla Ciebie drobny dar, oby apetyt Ci dopisywał.”

Już na końcu języka miała ripostę "A właśnie tak sobie życzę". Ta służalczość... może nie docierało do niej jeszcze w pełni jak duże znaczenie miało jej obecne boskie pochodzenie. Owszem, pewne problemy wydawały się być stosunkowo odległe, ale to dalej było dość dziwne, że część bogów się przed nią płaszczy. Jednak też nie przyszło im dłużej czekać, acz posiłek był naprawdę imponujący, przynajmniej jak na karczmę nie wiadomo właściwie gdzie. Popatrzyła trochę surowiej na to, że przyniesiono tylko dwa zestawy naczyń, ale nie pozwoliła sobie tym zbyt długo zaprzątać głowy. Siedziała cierpliwie. Uchwyciła zakłopotanie, ale nie zaszczyciła go komentarzem. Niech się zastanawia czemu zdecydowała się na coś takiego. Tak naprawdę w sumie nie widziała zbytnio powodu czemu miałaby się aż tak wywyższać... może trochę, ale i tak spożywała posiłek z innymi. Nie odstawał aż tak bardzo od pozostałych uczestników.
Nie liczyła wyglądu. Raczyła się zupą, uzupełniając braki energii po ostatniej walce.
Hm. Nie minęło aż tyle czasu. Spodziewała się prawdę powiedziawszy dłuższej wyprawy. Nie umknął jej też wzrok kapłana i yashy na jej trofea wojenne. Uśmiechnęła się.
-Będę musiała go oprawić. Chociaż nie zasłużył na taką troskę, jest dowodem historii jaka nas spotkała.-Dmuchnęła na makaron który ciągnął się z misy aż przy jej ustach-Brutalnej, acz pouczającej. A o historię należy dbać.
Posilała się, nie żałując sobie zbytnio. Była głodna, a za czyjeś to już w ogóle smakuje jak danie w najlepszych restauracjach. Coś może jej jednak zostało z dawnych lat, gdy żerowała na innych osobach. Ale teraz miała ku temu oficjalne przyzwolenie, i nie robiła tego tylko i wyłącznie za ładny wygląd.
-W przypływie łaski i dobroci mój Ojciec postanowił pomóc młodzieńcowi w odkryciu co tak naprawdę posiada. Jestem tego pewna. Co dalej jednak... zależy od was.-Zjadła kolejne kluski, zostawiając sobie chwilę na uporanie się z nimi. Mmmm. Tak. Dary. Mmmm...
-Nic tak nie mówi o osobach niż jego czyny. Sama jestem ciekawa, w jaki sposób moc tej relikwii zostanie wykorzystana. Oczywiście liczę na to, że uda wam się jej użyć dla dobra społeczności dusz i istot, które tu żyją. Z tego co wiem młody Kyoraku ma pojęcie o tym, że jej działanie może być... przewrotne, prawda?-Zwróciła się do niego spojrzeniem nie odwracając jednak głowy w jego stronę. Trochę się jakby zamyśliła.
-Życie to ciągłe próby. To, co się stało to wielki zaszczyt i łaska. Ale jak już złożycie w odpowiedni sposób podziękowania mojemu Ojcu to będziecie musieli zmierzyć się z odpowiedzialnością.-Leciutko zwiesiła głowę, co można by było jeszcze uznać jako potakiwanie samej sobie gdyby nie mała płynność tego ruchu. Obróciła się jednak w końcu do kapłana.
-Również jestem zadowolona, że się tutaj znalazłam. To było ważne doświadczenie dla nas wszystkich... Aż jestem ciekawa, co takiego wspominał o mnie mój brat. Zapewne było to w trakcie naszej wizyty w innym świecie.-Zacisnęła trochę wargi, sięgając tym razem po łyżkę do bulionu-Niefortunne, ale rozumiem reakcję. Jednak nie mogłam sobie wtedy pozwolić na pełną spolegliwość. Przynajmniej wiem, że najlepsi wojownicy gotei są w stanie wykonywać swoje obowiązki.-Pomieszała trochę łyżką w zupie, wspominając w myślach jak bardzo dostała wtedy po swoim zadzie. W końcu jednak wylądowała z zawartością w jej ustach.

02#313

Widok czerepu plugawe oni był dość pokrzepiający, nie musieli się obawiać zemsty z jego strony. Faktycznie taka ozdoba przyciągała wzrok. Cieszy mnie słowa Miyagiego, w końcu kto lepiej może znać się na zachowania bóstw niż stary mądry kapłan. Jadłem powoli i popijałem strawę zielona herbata, nie zamierzałem sięgać po alkohol, miałem plany na później i trzeźwo umysł była bardzo wskazana. Nie chciałbym mieć czołowego zderzenia, z drzewem bądź jakiś płotkiem. Jedzenie jak zwykle było dobre, starałem się zachowywać etykietę, czyli nie mówić z pełnymi ustami, jeść praktycznie bez dźwięcznie i nie nabałaganić.
- To dobrze, mieszkańcy na pewno będą zadowoleni, a ona będzie cieszyć się ich szczęściem. Mam nadzieje, ze również inne wioski odzyskały swoich bożków i teraz będzie im się wiodło.- Zabrałem się za pstrąga i ryż. Dobra ryba świetnie pasuje do białego ryżu, kawałek ryb w ustach z odrobiną ryżu w ustach wymiesza się i połączyć w doskonałą całość. Po pytaniu Chikaze spojrzałem na kapłana.
- Tak, istoty zamieszkujące medalion, naświetliły mi bardzo zdawkowo jak działa owa relikwia. Wystarczy pomyśleć o czymś i artefakt powinien to spełnić, jednak efekt może być odwrotny od zamierzonego. Niestety nie podały żadnego przykładu, gdy tak o tym myślę. Nie jestem pewny czy kiedykolwiek postanowię go użyć. Ponieważ moje dobre chęci mogą zostać obrócone przeciwko mnie i stanie się coś okropnego.-  Gdy żołądek miałem wypełniony rybom, ryżem przyszedł czas na dobry tłusty bulion, który pomoże mi to strawić to wszystko.
-Tak to była bardzo niezwykłą podróż. Cieszę się, że mogłem Ci towarzyszy i mogłem Cię wesprzeć nawet w tak nieznacznym stopniu. Myślę, że to początek czegoś dobrego dla nas wszystkich. Także radujmy się z odniesionych sukcesów i sięgajmy po kolejne.- Wzniosłem czarkę z herbatą do góry. Licząc, że pozostali wzniosą swoje wypełnione sake. Trochę zaleciało mową, która zwykłe wygłasza przy sake z kolegami po skończonym roku. Ale również pasowała do sytuacji.

02#314
-Faktycznie bardzo osobliwy jegomość, pomimo szaleństwa zabezpieczył w odpowiedni sposób ten artefakt. W takim przypadku nie pozostanie nic innego jak używać go w ostateczności w celu ratowania życia.- Najwidoczniej nasza obecność odrobionego go strofowała. Ale głupio mu było, że widzi osoby, do których krzywdy w jakiś sposób się przyczynił.  
-Najwidoczniej stare pierdziele obawiają się o swoją pozycję. Miałem przyjemność ich poznać, wcale nie było to miłe spotkanie. Jeżeli miałby strzelać to stawiałbym, że objawia się nowych bóstw, które szybko zyskując na sile i przez to mogą rościć sobie prawa do społeczności dusz. A wtedy ich władza zostanie zachwiana i duszę obrócą się przeciwko nim. Ja jestem zdania, że może żyć w symbiozie pomagając sobie w potrzebie.-ich lek zasady, w końcu nie mieli oni polityki dobra ogółu. A jednak biedne dusze częściej wznoszą prośby o pomoc do bóstw i bożków, niż shinigamich. Wszystkim nie dogodzisz, ale jeżeli większą połowa będzie przeciwko nim to może wzniecić się bunt. Dobrze było zjeść w towarzystwie, w przytulnej izbie. Była to miła odskocznia od ostatnich dni, które były wyjątkowo ciężkie i mrożące krew w żyłach. 

Ciekawa historia. I bardzo możliwe, że tak to wyglądało - że z wielką mocą i wiedzą przyszło również coś, co osoby postronne uznałyby za szaleństwo. Może tak naprawdę był geniuszem, którego tok myślenia był zupełnie inny od wszystkich innych.
Najwidoczniej jednak przewidział to w jakiś sposób. Przez tyle czasu bowiem nikt nie był w stanie tego wykorzystać, a tu proszę. Tym bardziej powinien się czuć wyróżniony. Ten ząb miał za sobą wielką historię. Słuchała ciekawie, przez moment tracąc ze swojego dystyngowanego spojrzenia, słuchając kapłana podobnie jak zebrani na dole wieśniacy, z pewną wręcz niewinną żarłocznością w oczach. Zmieniło się to jednak gdy wspomniał o radzie 46.
Pierwsza duża zmiana zadziała się gdy została nazwana wraz z Haru szpiegami. Uśmiech na jej ustach z przyjemnego stał się zupełnie nienaturalny, chociaż wizualnie prawie nic się nie zmieniło. Czerwień zaczęła też wykwitać na jej policzkach, szyi, czole... ogólnie twarzy. Pod koniec już w jej oczach pojawiały sie niewielkie, niebezpieczne błyski.
Nic jednak nie mówiła. Chwyciła czarkę i wniosła ją w górę.
-Za dobro społeczności dusz.-Głos miała wyjątkowo szorstki. Upiła też z czarki dość sztywno, acz gwałtownie. Widać było, że powstrzymywała swój gniew.
-Widziałam jak dusze żyją, i jak nędzne te życia są im dalej od Seireitei. Ta "szlachta" boi się czegokolwiek, czego nie może kontrolować. Grubasy na rydwanach i rozpieszczone gnojki... I co dają w zamian? Okopują się w centralnych okręgach, ciągnąc z biednych dusz owoce ich pracy. Co dają w zamian? Operują shinigami, którzy jak mają wyjść dalej niż za strażnicę to albo po podatki, albo by pozbyć się problemu... dla szlachty!-Podniosła głos bardzo wyraźnie wzburzona. A coraz bardziej się rozkręcała, co przede wszystkim było widać po kolorycie jej twarzy-Szpiedzy! Co za... Niech szukają prawdziwych wrogów których jest pełno, a nie gryzą ręce wyciągnięte z pomocą! Za mało ich by wykonywać swoje obowiązki, i jeszcze plują na tych, co chcą im pomóc!-Pociągnęła raz jeszcze z czarki. Odetchnęła głęboko, a czerwień się trochę ustabilizowała.
-Bezczelne. Ojciec miał rację... Uffff... Dobrze... Na spokojnie... Tym bardziej będę musiała porozmawiać z jakimś wysłannikiem. Nawiązać kontakt... Jak będzie trzeba to sama wyjaśnię tej radzie, jak się mają sprawy.-Coraz bardziej się uspokajała. Już prawie nie było śladu bo jej wybuchu. Popatrzyła na kapłana...
-Do mojej wiadomości... Poproś o to, by kogoś wysłali do mojej świątyni. Młody Kyoraku wie gdzie się znajduje.-Wróciła potem do samego Kisuke-Czy przy Twoim kontakcie byli równie... Trudno to określić jednym słowem. Cieszy mnie jednak, że są jeszcze osoby wysoko urodzone, które przejawiają pewne cnoty.
Na końcu popatrzyła na yashę. Nic nie mówiła, ale jej spojrzenie krzyczało wręcz "uwierzyłbyś?!".

02#315

-Dla nich liczy się tylko pozycja, a osoba mogący zachwiać ich świąt są bardzo niewskazane. Nie wspomina tego dnia dobrze i był on bardzo trudny dla mnie...-Za milkłem na chwile, a mój uśmiech i wzrok zesmutniał. Nie wspomniałem tego dnia zbyt dobrze, sama rozmowa z nimi nie była aż tak zła. Jednak to potem doprowadziła do walki i zabójstwa ojca, który nie chciał ustąpić. Teraz już nie jest to takie ciężkie, ale ciągle wspomnienie tamtego dnia delikatnie burzyły mi samopoczucie.
-No dobrze, ale szkoda psuć taką uroczystość nieprzyjemną rozmową. Lepiej cieszmy się i nie doszukujmy się problemów. One i tak nas prędzej czy później znajdą nas same. Cieszę się, że mogliśmy się spotkać i poznać.- Siedziałem wygodnie i kończyłem jedzenie. Zastanawiałem się ile czasu zabierze mi, podróż do kapliczki koki. Ostatnio robiłem to na wierzchu Daisie, chociaż raczej była to spokojna podróż bez forsowania jej.

Chyba się nie zrozumieli, ale dla niej teraz nie miało to aż tak znaczenia. Siedziała przez moment w milczeniu, przyswajając sobie informacje trochę na spokojnej, acz i tak z dużą ilością goryczy. Przyjrzała się trochę dłużej kapłanowi. Coś go zasmuciło. Może ich podejście, może słowa, może to jak zaczynała wyglądać ta relacja.
-Kapłanie, nie ma powodu by się martwić.-Kończyła zupę. Odstawiła po tym miseczkę na bok i wzięła pstrąga-Dalej chcę wpierać zarówno całe Soul Society, jak i Seireitei. Ale ich decyzje i słowa wywołują u mnie gniew.-Jadła dalej. Kiwnęła głową, zgadzając się, że też uważa to za dobre że się spotkali. W sumie to tyle.
-Zobaczymy co powiedzą. Liczę na ich rozsądek.

Powoli się dokarmiała rybą. Słuchała, bo mądrego warto słuchać, zwłaszcza jak się ma niepełny obraz sytuacji. A to jej nakreśliło dość mocno. Co więcej, zaczęła mieć pewne przypuszczenia. Uspokoiła się, jedynie na moment trochę marszcząc brwi na zuchwałość rodów, którzy najchętniej położyli by ręce na świętych miejscach w Takamagaharze. Taka nieczystość...
Wkrótce sama zaczęła trochę przypominać kapłana. Nie mogła jednak dawać złego przykładu. Wyprostowała się, trzymając dalej pałeczki w dłoni.
-Widzę, że jedynie o moje wsparcie nie ma się co martwić-Dziabnęła strawę, niespiesznie wkładając ją sobie do ust. Była jednak mocno zamyślona-Nie dzieje się dobrze, to pewne. Tym bardziej seireitei powinno skupiać się na naszych wrogach, a nie doszukiwać się ich w sojusznikach albo cudzej własności. Powinni zwalczać przyczyny, a nie objawy. Zwłaszcza, że tego rodzaju lekarstwo może okazać się trucizną.-Odetchnęła, ale daleko było temu do wytchnienia ulgi. Gdy tylko poczuła, że zaczyna się robić trochę zbyt pełna odstawiła jedzenie.
-Ojciec miał rację. Spoczywa na mnie wielka odpowiedzialność. Mmmm... Nie, na wszystkich naszych barkach...-Przejechała powoli oczami po wszystkich zgromadzonych-...i musimy jej sprostać, jeśli chcemy by sytuacja z niepokojącej nie stała się dramatyczna. Zbyt dobrze wiem jakie siły czekają na okazję do ataku i korzystają z naszych słabości. A jest ich wiele. Musimy działać i dawać przykład, by z czasem inni mogli pójść w nasze ślady.-Odstawiła pałeczki. Huh. Faktycznie poważnie się zrobiło. Jednak jeśli nie teraz to kiedy?

02#316

Siedziałem cicho i słuchałem, ponieważ nie chciałem wydawać prawdziwego oświadczenia, dlaczego nie podoba mi się modernizacja Gotei w sztuczne dusze. Już nawet nie chodziło o fakt, że wiele dusz straci możliwość utrzymania się i zaprowadzi to ogromny chaos. Ale dlaczego sztuczne dusze miałbym na służyć? To, że jesteśmy ich stwórcami do niczego nas nie upoważnia. Równie dobrze według tego my powinnyśmy być oddani i służyć bogom, którzy nas stworzyli i bronili. A jednak tak nie jest, więc dlaczego owe twory miałby się dostosować do tyranii i wyzysku? Jednak to nie było miejsce do tak poważnych rozmów, nigdy nie wiadomo kto słucha dookoła i jakie może to przynieść konsekwencje. A mi głowie rodu wystarczy już skandali na najbliższą dekadę a może i dwie. Kontynuowałem picie herbaty, kiedy kapłan zaskoczył mnie swoim pytanie. Zachłysnąłem się i odkrztusiłem
- Tak...ekhe ekhe.- Zasłoniłem dłonią usta i poczekał, aż kaszel ustąpi. -Korzystając z tak szanownego grona. Chciałbym Cię prosić Czcigodna Chikaze i Yogarasu-san, abyście zostali świadkami moich słów i ślubów.- Spojrzałem na nich, po czym przeniosłem wzrok na Miyagiego, któremu spoglądałem prosto w oczy.
-Ja Kyoraku Kisuke uniżenie proszę Cię o rękę Yamady Miyuki, jeżeli tylko uznajesz mnie za godne.- Opuściłem głowę nisko i czekałem na słowa kapłana. Nie chciałem przesadnie ubierać tego wszystkie w słowa, byłoby to zbyt na pokaz. A kapłan i tak już mnie dobrze poznał.

Czy to było ostrzeżenie? Znaczy, na zasadzie dobrej rady, nie groźby oczywiście. Że ktoś mógłby zinterpretować jej słowa jako zapowiedź buntu. Albo jej działania. Bądź wszystko naraz. Może dlatego między innymi się zmartwił.
-Daleka jestem od buntu. Obyście byli dość roztropni to zauważyć.-Atmosfera była dość ciężka, ale jakoś kapłanowi udało się to samym uśmiechem zmienić. Bogini patrzyła się to na Kisuke to na niego z pewnym zaintrygowaniem. Czego jak czego, ale tego się nie spodziewała. Cmoknęła cichutko. Przez jej głowę przeszły różne myśli - od zaskoczenia i radość, przez nostalgiczny smutek i... zazdrość? Dziwne. Dawno czegoś takiego nie czuła. Za życia w świecie żywych częściej, ale z zupełnie innych powodów i trochę inaczej to wyglądało.
Miała też pewną panikę. Skoro jest świadkiem i to w sumie... W sumie chyba powinna przygotować jakiś prezent. Na tyle się zamyśliła, że widać było trochę dziecięcej ekscytacji. Nic nie mówiła, ale oczy jej się trochę błyszczały, opierała dłonie na kolanach, i lekko się pochyliła w stronę kapłana.

Miko... Temu młodziankowi wpadła w oko kapłanka. Nie miała pojęcia jak tutaj wyglądały obyczaje, ale mogła mieć jedynie nadzieję, że było to odwzajemnione. Przyglądała się przez chwilę. Równie dobrze mógł szczerze darzyć uczuciem, albo szczerze wypełniać swoją powinność. Tak czy owak, czy to jej w czymkolwiek przeszkadza?
Jej czerwone oczy zaszły lekko nostalgią. Obróciła się i dotykając opuszkami palców swojej dłoni zaczęła cicho mówić.
-Ja, Morigami Chikaze, córka czcigodnego Susanoo, również uznaję Cię za godnego poślubienia tej niewiasty.-Wzięła ostrożny oddech. Cofnęła powoli dłoń-Nawet może zjawię się na ślubie, jeśli stosowne zaproszenie dotrze do mojej świątyni. Jednak na razie...-Zerknęła na Yashę. Zaczęła się koncentrować na otworzeniu tęczowego przejścia. Złapała też za pałkę oni. Coś jakby chciała jeszcze powiedzieć, coś konkretnego, ale się rozmyśliła zanim jeszcze otworzyła usta.
-Uważajcie na siebie. Oby takich dusz było jak najwięcej.-Coś nie do końca chyba stosownego przeszło jej przez myśl, bo na moment coś rozpogodziło jej twarz i zachichotała, gdy jej spojrzenie natrafiło na Kisuke. Jeśli nikt nie chciał jej zatrzymywać, to zapewne przeszła z Yashą do Takamagahary.
...potem będzie musiała się przenieść do swojej domeny. Nim odpocznie musiała sprawdzić, czy wszystko w porządku i wstępnie wprowadzić nowego podopiecznego.

02#317

Odetchnąłem z ulgą kiedy nikt nie wyraził żadnego sprzeciwu. Przynajmniej tą część miałem już za sobą, ale dalej pozostała kwestia czy Miyuki też nie ma żadnych obiekcji albo – co gorsza – innego wybranka. No ale w tym momencie nie to było istotne, mógł się cieszyć tym małym zwycięstwem i upieczeniem więcej niż dwóch pieczeni nad jednym ogniem, bo było ich faktycznie sporo. -Dziękuje bardzo.-Wypowiedziałem wdzięcznym pokornym głosem i podniosłem głowę.
-Ty również uważaj na siebie Czcigodna. Znając kapryśny los nasze kolejne spotkanie, nastąpi szybciej niż nam się wydaje. Szerokiej drogi.- Skinąłem głową, nie zatrzymywałem córki gromowładnego, wszelkie sprawy zdołaliśmy już omówić wcześniej, a tutaj po prostu ucztowaliśmy po odniesionym sukcesie. Teraz wszystko wróci do normalności na jakiś czas. Cała ta sytuacja i wszystkie jej wydarzenia były bardzo niecodzienne i stresujące. Powrót do rutyny dobrze mi zrobi, ale to dopiero za kilka dni jak skończy się urlop. Przed powrotem na dwór czystych dusz musiała zobaczyć dochodzącą do siebie lisiczkę, a później kilka spraw u rzemieślników. Na dzisiejszy wieczór nie miałem już żadnych planów, chciałem wypocząć przed jutrzejsza wizytą u Koki. Ponieważ chciałem dotrzeć do niej z samego rana.