Wschodnia dzielnica

02#318

-Nigdy nie spodziewałbym się takiej obrotu sprawy, ostatnie czterdzieści godzin było wyjątkowo osobliwe. Chyba nawet największy wieszcz nie wymyśliłbym niczego tak zakręconego.-Uśmiechałem się, potakując. Ale tak obiektywnie myśląc, na pewno znalazłby się przynajmniej jeden, który powiedziałbym nie i byłbym nim ten kruk kami. 
-Bardzo chętnie dopełnię tę tradycję podczas powrotu.-


***

Nie za żadne skarby nie zgodziłem się na jazdę wierzchem na kasztanku Miyagiego. Był ode mnie starszy i należał mu się zasłużony szacunek. Podróż na świni nie należał do najbardziej wygodnych, ale na pewno była lepsza niż spacer. Zresztą czułbym się wyjątkowo niezręcznie kiedy mijani ludzie patrzyliby na mnie w dziwny sposób. Dlatego to Kapłan siedział na świni, a ja szedłem równo z nimi. Widok tętniącej małej kapliczki wypełnionej darami był dobry znakiem. Ale jeszcze bardziej ucieszył mnie widok lisicy i jej słowa, które podniosły mnie na duchu jeszcze bardziej. Przynajmniej nie obwiniała mnie o swój los i była wdzięczna za ratunek. Jednak musiałem się jej wytłumaczyć i upewnić czy zna dokładny przebieg tamtego wydarzenia. Nie byłoby to uczciwe stosunku do Chikaze, to ona odwaliła całą robotę.
-Dobrze Cię widzieć. Wybacz mi, że nie zdołałem Cię ochronić przed tym losem. To nie mi należał się te podziękowania.-Wziąłem głęboki oddech i przyklęknąłem na jedno kolona i pochyliłem głowę w jej stronę.
- Tak naprawdę moja ignorancja i pycha omal nie doprowadziłyby do śmierci dwóch bliskich mi osób. Gdyby nie Chikaze córka gromowładne my ponieśliśmy by śmierć, a ty dalej byłabyś wykorzystywana przez Nemuriego.- Teraz gdy tak na chłodno przeanalizowałem całą sprawę faktycznie zrobiło mi się głupio i wezbrały we mnie przykre uczucia. W oczach miałem wizje umierającego Rentaro i kapłana, ponieważ byłem za słaby. A to ja byłem tym który ich tam zabrał i nalegał na wszystko, nie zdając sobie sprawy jak potężne byty czają się w mroku.
-Dałem się podejść jak dziecko, nie jestem godny miana Twojego wyznawcy. To ja nie ochroniłem Cię przed nim. A jeszcze mogłem sprowadzić nieszczęście na wyznawców tej wioski. Gdyby częściej Cię odwiedzał albo się modlił może byś tak nie skończyła Koki.- Moje błękitne oczy się szkliły i pogrążały w smutku. Całą winną za to sytuacje obarczałem się. W końcu tylko ja z jej wszystkim wyznawców byłem bogiem śmierci, a nie zwykła dusza.

02#319


Słowa lisicy stopniowo przynosiły mi ulgę i rozwiewały mroczne wzbierające chmur w mojej głowie. Czułem jakby ktoś, właśnie zdjął mi przeogromny ciężar i brzemię z pleców. Odetchnąłem z ulgą i przetarłem oczy.
-Dziękuje.- Wstałem, wyprostowałem się i zrobiłem głęboki ukłon. Naprawdę chyba lepszej decyzji nie mogłem podjąć podczas sporu kamich. Jej nie zależało na sile, a tylko i wyłączenie na dobru jej wyznawców. Dlatego jeszcze bardziej poczułem silną potrzebę, żeby jej bronić.
-Bardzo się ciesze, że tak to postrzegasz. Musimy postarać się, aby więcej nie doszło do takich sytuacji. Poruszyłem ten temat z Chikaze córką gromowładnego. Jest gotowa, obijać Cię swoim patronatem i ochroną co o tym sądzisz?- Zapytałem nie wiedząc, jaki jest jej stosunek do tego typu sojuszy i czy przypadkiem nie narusza to jakiegoś honoru bóstw. Poczekałem, aż się wypowie i poruszyłem kolejną kwestię, spojrzałem na swoje dzieło.
-Wtedy wydawał się lepiej zrobiona albo ząb czasu już zaczął ją nadgryzać. A może to przez tą ładną świątynie. Słyszałem, że nie chcesz zamieszkać w tej ładnej dużej świątyni zrobionej przez twoich wyznawców. Jeżeli chodzi ci o moje uczucia. To nie musisz się obawiać, to niczego nie zmieni w naszej relacji.- Uśmiechnąłem się delikatnie.

02#320


-Rozumiem, w takim wypadku nie będę próbował Cię przekonać czy namawiać. Uszanuje twoja wole i postaram się nie dopuścić do kolejnej takie sytuacji.- Co prawda Chikaze wydaje się inaczej podchodzi do problemów, co udowodniła podczas próby pokojowego rozwiązania problemu z onim, Ale kto wie ile czasu będzie się obierać woli ojca i nie stanie się tym, kim on oczekuje, że ona będzie. Ciągle zamierza dotrzymać mojej części zobowiązania, nawet jeżeli Koki rezygnuje z protektoratu. Tak przynajmniej córka gromowładnego nie będzie się na nią gniewać.
-Nie, nikt. Po prostu zobaczyłem nową, a stara ciągle. To stała to wyciągnąłem wnioski. Tak mieszkają tutaj dobrzy ludzie, a dzieci są wyjątkowo mądre. Nawet po Twoim zniknięciu jedna z dziewczynek nieustanie tu zagląda i wierzyła, że wrócisz. Dobrze to słyszeć, bardzo chętnie ugoszczę Cię w moim domu.- Uśmiechnąłem się i otrzepał kolano z kurzu. Cała sytuacja dobrze się rozwijała, dodatkowo zdobyłem nową informację, że bóstwa mogę się przenosić między kapliczkami. Może tym razem uda się jej uciec przed zagrożenie.
-Cieszę się, że znalazłaś w nich oparcie, to bardzo ważne, aby mieć przy sobie odpowiednich ludzi. Oni na pewno też się bardzo cieszą, że to właśnie Ciebie sprowadził im los. Ja też nie żałuje swojej decyzji i pewnie teraz postąpiłbym tak samo jak kilka lat temu. Z tym wyjątkiem, że tym razem zbudowałbym coś bardziej Ciebie godnego.

02#321

 Byłem delikatnie zmieszany jej pytanie, nie przypomniałem sobie, żeby córka gromowładnego mnie obdarzyła jakimś błogosławieństwem. A przynajmniej nic o tym nie wspomniała. Może to chodzi o ten jadeitowy ząb? A może to moja urosłem tak bardzo w siłę? Ciężko było mi powiedzieć co dokładnie bóstwo mogło poczuć, niby ten artefakt nieużywany nie powinien promienieć boską emanacją.
- Nie, córka sussano raczej nie nic takiego mi nie podarowała. Może to to.- Wyciągnąłem jadeitowy ząb i ukazałem go lisicy. -To jeden z zębów podarowanych przez króla dusz- Powiedział to szeptem, tak aby zaraz dookoła nie zaroiło się od kolekcjonerów i złodziej. Jeżeli dalej nie było to co wyczuła Koki, postanowiłem zapytać o siebie.
- Może to odrobinę aroganckie, ale ostatnimi czas mocno się wzmocniłem, pomagało mi w tym podróż przez krainę oni i wizyta w domenie Sussano. Ta nawet ujrzałem Hō-ō, bardzo majestatyczne zwierzę. 

02#322



-Podobno jego natura jest nieprzewidywalna i bardzo kapryśna, może dlatego w taki sposób oddziałuje na bóstwa. - Schowała relikt z powrotem do kieszeni wewnętrznej. Czyli jednak chodziło o artefakt, oby tylko nie okazał się magnesem na youkai. Inaczej czeka mnie bardzo interesujące życie jako strażnika. Chociaż kapłan wspomniał, że można postawić jakąś pieczęć, która go ukryje.
-Tak dobry z niego człowiek. Kiedy usłyszał o losie znikających bóstw, od razu postanowił nam pomóc. Może nie wygląda, ale to gruba szycha w hierarchii świątynnej. Ale jak widać, woda sodowa nie uderzyła mu do głowy w ogóle.- Cieszyłem się, że Koki wyraziła zainteresowanie moim życiem. W końcu mogliśmy porozmawiać po kilku latach.
-Tak, widzisz jestem potomkiem dwóch rodów i w jednym z nich jestem głową rodu. Wszyscy mają wobec mnie duże oczekiwania i wymagania. To małżeństwo jej aranżowane i nie mogę się za bardzo sprzeciwić. Znaczy bardzo chętnie ożenię się z kapłanką, to moja powinność wobec rodzinny. Mam tylko nadzieje, że przez moją decyzję ona nie jest zmuszona do tego. Przy naszym pierwszym spotkaniu popełniłem małe faux-pas i mogła o mnie źle pomyśleć. Dlatego jest mi trochę głupio i czuje się nieswojo. Prawie bym zapomniał.  Czy zrobisz mi zaszczyt i będziesz mi towarzyszyć podczas ceremonii i wesela?- Coś sobie nagle przypomniałem i zabłyszczało mi w oczach. -No tak przecież mówiłem, że mam coś dla Ciebie.- Wyciągałem pakunek ze smażonym tofu i rozwinąłem chustę na ołtarzu.

02#323

-Zapewne masz racje, ale w przypadku ludzi to nie do końca tak działa. Widzisz, zwykli ludzie łączy się w pary i mają dzieci z powodu miłości. Zakochują się w sobie, poznają swoje tajemnice i spędzają masę czasu. Dopiero wtedy powstaje między nimi nierozlewana wieź, oczywiście o ile obie strony mają czucia względem drugiej. Jednak przy arystokracji, całej tej etykiety i sojuszy nie jest już tak prosto. Nawet jeśli będę dobry mężem to nie oznacza, że będę jej mężem rozumiesz prawda?- Zapytałem lekko podenerwowany, nie chciałem rozzłościć Koki. Ale musiałem mieć pewność, że wie jak działają związki między ludzkie. Jakby się nad tym zastanawiać to ja też nigdy nie uczestniczyłem w takich ceremoniach, ale co nieco słyszałem. Jak wrócę do posiadłości to dla pewności upewnię się jak są zwyczaje i przebieg arystokratycznych ślubów.
- Wszystko polega na celebrowaniu zaślubin i towarzyszeniu w tym uroczystym dniu nowożęcą oraz cieszeniu się z nimi. Jest też zwyczaj, że tego dnia daje się jakiś podarek dla młodej pary na ich nowej drodze życia.- Również ściszyłem głos i pochyliłem się delikatnie. Uśmiechałem się i cieszyłem, że lisicy smakuje tofu.  

Otwieranie Garganty poszło Martellowi dość mozolnie. Wolniej niż zwykle. W sumie nie wiedział z czego to wynika, ale żeby nie szukać kolejnego powodu do zmartwień wytłumaczył to sobie zmęczeniem i poważnymi ranami, które bądź co bądź koncentracje zaburzały. Z trafianiem też poszło mu nie najlepiej, bo wyrzucił ich co prawda w Rukongai, ale na jakimś totalnym odludzi.
- Wybaczcie, chyba trafiłem w krzaczory. - Rzucił gdy wyszli i się rozejrzał po okolicy. Po czym dodał powiew optymizmu - Ale od biedy lepsze to, niż gdybyśmy w tym białym mieście wylądowali. - No i potem ruszyli tak naprawdę w losową stronę w poszukiwaniu osad dusz. Na taką trafili i złupili. Pożeranie szło jak po grudzie. Te małe, najwolniejsze były najłatwiejsze do złapania, ale Vien zabroniła im ich pożerać. Klops. No, ale i tak udało się ze dwadzieścia zjeść. Problem w tym, że ekspertyza Młotnika okazała się być bardziej trafna, niż ta Bolsy. Duszyczki były smaczniejsze, niż puści, ale mało sycące, w efekcie powiedzieć, że postawiły ich na nogi byłoby sporym nadużyciem. No, ale chociaż ziejąca z jego torsu rana mniej bolała.

Bolsa jak widać nie miał problemu w kontynuowaniu dość przyjacielskich relacji tuż po walce na śmierć i życie, a nawet niemal zabiciu Fortalesy. W swoim stylu z znaczną dozą luzu rzucił kolejną myślą, która dość rozbawiła zamaskowanego kolosa. Gdy już przestał się śmiać zapytał:
- Czyli sugerujesz, że po zjedzeniu paru mocnych Shinigami "ześwirujemy"? - Po czym podrapał się po szczycie głowy palcem wskazującym i dodał - Podobno Arrancarzy potrafią jakoś w tym pomóc. Ciekawe czy przez "pomóc" rozumieją na siłę zerwanie maski przez osoby trzecie. To nie brzmi zbyt przyjemnie. - Zauważył, że jest pewna prawdopodobna czarna wizja tej pomocy, po którą zgłosili się do Pana Kazuo. Znacznie fajniej by było jeśli mieliby jakieś ustrojstwo, które w czarodziejski sposób bez ogromnego bólu zmieniało ich w Arrancarów, ale czy w tak brutalnym świecie jest to możliwe? Pewno tak, ale raczej mało prawdopodobne.

Gdy Vien wróciła ze swojej "misji dyplomatycznej" postanowił podzielić się swoim doświadczeniem, a jako Pusty troszkę go w Soul Society posiadał. W końcu niektórzy zamaskowani nigdy nie postawili swojej stopy w świecie, który był domeną Shinigami, natomiast on był tu kilkukrotnie, za każdym razem przeżywając uzyskując pewne korzyści.
- Za każdym razem jak byłem w Soul Society gdy tylko złupiło się jakąś wioskę to zaraz przybiegali Czarni z mieczykami. Może się zasadzimy i spróbujemy ich zaskoczyć? - Zaproponował jakieś schowanie się. Za każdym razem gdy walczył z Shinigami to oni dostrzegali go jako pierwszego, mogli zaplanować swoje działania. Co prawda forma kolosalnego młotnika temu nie sprzyjała, ale może warto by spróbować, choć raz to odwrócić? Fajnie byłoby raz być tym, który zadaje pierwszy cios. Jeśli reszta na to przystała to zdecydował się poszukać jakiejś kryjówki dla niego, która zapewniałaby mu choć elementarny widok na okolicę. Z uwagi na posturę jedyne co by się nadawało to jakaś stodoła czy obora i tego właśnie szukał. Musiało to być na tyle duże, żeby nie wbił się w nią jak w puszkę, bo cisnąc się nawet nie da rady wykonać solidnego ciosu, także z efektu zaskoczenia nic nie wyniknie.

- Sam nie wiem. Jeśli dobrze pamiętam to wcześniej, jako szeregowy Pusty jak dostałem w maskę to cholernie bolało, a i teraz jak jestem sporo twardszy to jak dostanę w zęby to boli. Nie wiem czy da się być tak potężny, żeby takie zerwanie sobie maski mogło nie być bolesne. - Stwierdził Martell sięgając pamięcią do czasów sprzed przemiany, bo i wtedy zdarzało mu się oberwać prosto między oczy. Raz nawet dostał swym własnym młotem, którym się zasłaniał.
- Nie ma co tracić nadziei. Skoro trwa wojna domowa to może trafi się jaki zmyślny Pan czy Pani Espada, co za angaż pani Vien i jej towarzyszy zaproponuje jej takie stanowisko espadowe jak już konflikt się skończy? Wtedy mielibyśmy sojusz z bardziej doświadczonymi Arrancarami, a pani Vien z pewnością nie pozwoli, by nas traktować jak mięso armatnie, więc może by dało radę uzyskać wiedzę na temat tej arrancarowej metody. - Zaczął gdybać rozważając nad scenariuszem, który były dla nich wyjątkowo korzystny, a przy tym chyba nie wykluczony. Skoro ta kobieta była w stanie dosłownie zmienić w pył Arrancara, to oznaczało że była smakowitym kąskiem do zrekrutowania dla którejkolwiek ze stron wojny. No tylko, że najpierw musieli uzyskać informacje gdzie taki Espada jest. Może zamiast udawać się do Soul Society powinni byli skierować się z powrotem do Lasu Menosów w poszukiwaniu Dona Grandera? Ten zdawał się posiadać jakieś informacje na temat Espady o numerze trzy... Cokolwiek to oznacza. On nie miał zamiaru na "świra" Arrancarki narzekać. Co by nie powiedzieć gdyby była nieco bardziej zwyczajna to już by go nie było na tym świecie. Poza tym jej dziwny charakter stawiał ich w świetnej sytuacji posiadania potężnego protektora, który był na wyższym poziomie rozwoju.

Towarzysze przystali na pomysł Młotnika z zaczajeniem się na Shinigami i daniem im w dziób. Z uwagi na apelacje Vien wprowadzono tylko modyfikację, by ukryć się w lesie, a nie w wiosce. Jak dla Fortalesy był to kiepski pomysł. Tam znaczna ilość drzew sprawiała, że Fortalesa miał problemy z poruszaniem, a ciskanie młotem po łuku czy coś wogóle traciło sens. W wiosce było więcej wolnych przestrzeni do wykorzystania, a do tego Czarnuchy mogłyby się bać o życiu duszyczek, co dawało Zamaskowanym dodatkowe atuty. Mimo tego stawiać się nie zamierzał. Obiecał, że będzie szedł tam gdzie i Vien, słowa dotrzymać zamierzał, a ta szła w las, więc i on szedł. Gorzej, że jak na złość teraz gdy Shinigami mieli przyleźć, to się nie zjawiali godzinami, a Adjuchasowi się nudziło. Znaczy na początku był w pełnej gotowości, ale wraz z mijającym czasem coraz bardziej jego koncentracja spadała, w końcu nastała noc i trzeba było powiedzieć, że plan z zasadzką nie podziałał. Cholery jedne, akurat jak wymyślił plan to sobie postanowili nie przyjść. Trzeba było pomyśleć nad tym czemu tak się stało. Hollow miał sporo czasu na rozważania, więc gdy się ściemniło to przedstawił trzy powody, na które wpadł i przedstawił je towarzyszom. Przed tym jeszcze spojrzał w poszukiwaniu tego białego miasta, które uznawał za stolicę z uwagi na wyróżniającą się urodę.
- Jak na mój gust to jest tak. Albo narobiliśmy za mało szumu i nie zwróciliśmy na siebie uwagi, w co wątpię, albo w odległości kilku godzin marszu nie było akurat żadnego Shinigami, albo ktoś nas wyczuł, ale uznał, że nie ma szans i udał się po posiłki. Te dwie ostatnie opcje moim zdaniem są bardziej prawdopodobne, a ostatnia wydaje się niepokojąca. - Rzekł drapiąc się palcem po podbródku co z tym fantem uczynić.
- Tak czy siak uważam, że pozostanie w bezruchu nam nie sprzyja. Proponuje udać się dalej, złupić jeszcze jakąś wioskę. Zwykłe dusze nie ukoją naszych problemów, ale lepsze to niż stać w lesie o suchym pysku... A i może tym razem uda się sprowokować jakiegoś Czarnucha do interwencji. - Zaproponował rozwiązanie palącego ich obecnie problemu, ciekaw czy i tym razem trafi ze swą koncepcją w gust towarzyszy.

Przedzieranie się przez chaszcze nie należało do najprzyjemniejszych zajęć jakie Martell w życiu wykonywał. Szczególnie teraz gdy w jego korpusie widniała wielka rana i musiał uważać, by jej nie naruszyć jakimś kijkiem albo krzakiem, żeby nie zawyć z bólu, to byłoby dla nich niekorzystne. Poza tym było ciekawie. Jakieś refleksje na niebie, w Hueco Mundo totalnie niespotykane, podobnie zresztą z zapachami czy tymi malutkim zwierzątkami przypominającymi najsłabszych Pustych. Tylko, że Ci tutaj nie mieli masek ani dziur w klatce piersiowej, a w tym gąszczu byli prawie niedostrzegalni. Młotnik zauważył, że w życiu nie spędził, aż tyle czasu w Soul Society. Łazili i siedzieli tu całymi godzinami, a mimo tego nie doszło do żadnego sensownego starcia z Shinigami. Kiepsko chronili swojego terytorium trzeba powiedzieć. No, ale kolejna wioska była po godzinach marsz już blisko.

- Niech to szlag. Pech się nas trzyma jak rzep psiego ogona. - Stwierdził widząc, że wioska została wybita do nogi, a ktoś ich uprzedził. Co ciekawe raczej nie był to Hollow, ale prędzej ktoś z mieczem. Czyżby Czarnuchy wycinali mieszkańców własnego świata? To jeszcze bardziej zbliżałoby ich do Pustych w kwestii obyczajów, a nawet czyniło jeszcze gorszymi. W końcu Zamaskowani robią to z głodu, chłodny mord jest czymś znacznie gorszym, niż ten podyktowany instynktem przetrwania.
- Rozejrzyjmy się, może napastnik zostawił jakieś ślady gdzie polazł po tej rzezi. Ktoś kto wyrżnął całą wioskę może być znacznie bardziej smakowity, niż zwykłe duszyczki. - Zaproponował takie rozwiązanie. Nie uśmiechało mu się iść kolejne godziny w poszukiwaniu następnej wioski, która znowu mogła być pusta. Zamiast tego mogli zapolować na rzeźnika. Uznał też, że to rozwiązanie spodoba się Vien, w końcu to połączenie przyjemnego z pożytecznym, tj. najedzenia się z zabiciem zbira co wymordował całą wioskę niewinnych duszyczek. Jeśli i tym razem towarzysze przystali na pomysł to sam się również zabrał do dzieła. Nie był urodzonym tropicielem, ale się starał. Najpierw chciał określić czy ten mord miał miejsce stosunkowo niedawno. Ku temu starał się poszukiwać jakichś plam krwi i sprawdzić czy są jeszcze w formie ciekłej czy już zakrzepła. Potem patrzył czy zabici, a właściwie ich ubrania układają się w jakiś sensowny ciąg, tj. że napastnik skądś przybył, a potem szedł i mordował a potem sobie poszedł czy też jest to chaotyczne. W pierwszym wypadku dobrze byłoby na podstawie plam krwi określić, które są bardziej zakrzepłe, a które mniej, aby próbować dojść do wniosku, który punkt jest "startem", a który "metą". Przy punkcie końcowym wówczas należało poszukać śladów, czy wogóle takie się pojawiają, one mogłyby ich poprowadzić tropem zbója.

No i zabrali się za robotę detektywów, którzy chcieli zorientować się co tu się stało i gdzie poszli napastnicy, aby zrzucić na nich gniew boży w postaci karmy. Szybko okazało się, że są nawet dobre wieści. Pomimo bólu utrudniającego myślenie Martell zorientował się, że rzeź miała miejsce stosunkowo niedawno. Oznaczało to, że napastnicy to nie są byle popierdółki, bo w krótkim czasie dali radę oddalić się na tyle, żeby Vien ich wogóle nie wyczuwała. Tej teorii zadało kłam znalezisko Bolsy. Ten odkrył pozostałości prawdopodobnie jednego z napastników wyposażonego w broń przypominającą młot Adjuchasa.
- Ciekawe. Nie wiedziałem, że dusze używają takich narzędzi. - Stwierdził nie chcąc mówić na głos, iż uważa żart kangura za strasznie suchy. - Dziwne, z jednej strony oddalili się na tyle szybko, że Pani Vien ich nie wyczuwa, co by sugerowało, że są nieźli, z drugiej strony zwykłe duszyczki posłały jednego z nich do piachu, więc można by pomyśleć, iż to jakieś leszcze. Z której strony oberwał? - Głośno myślał Fortalesa. Przyjrzał się ubiorowi, który pozostawił po sobie denat próbując na podstawie uszkodzeń w nim oceniać czy dostał od przodu czy może od tyłu. Była to ważna informacja. Gdyby dostał cios od strony pleców to mogłoby to sugerować, że oberwał gdy już uciekał z wioski, a jeśli od przodu to najpewniej został zabity gdy kierował się do osady. Taka informacja mogłaby im pomóc w namierzeniu drogi, którą należy się udać w pogoni za rozbójnikami.

Bolsa zdawał się być pod wrażeniem przemyśleń, które uczynił Martell. Chociaż czymś mógł się wykazać po tej wielkiej klęsce w pojedynku. W każdym razie wychodziło na to, że denat dostał w plecy, czyli za pewne oberwał uciekając już z miejscowości. Ciekawe przez kogo?
- Jak ma się wielką dziurę w brzuchu to trzeba głową ruszać. - Stwierdził starając się przemienić całą te sytuację w żart. Co do osoby, która mogła zabić gościa od kiścienia to bardzo możliwe, że właśnie się pojawił. Był to mężczyzna ubrany inaczej, niż inne dusze z Rukongai. Wydawał się schludniejszy, przywiązujący większą uwagę do swojej estetyki, niż w znacznej mierze brudni Rukończycy. Do tego Vien go nie wyczuła, a obecność Pustych i Arrancara totalnie nie wpływała na jego stan emocjonalny. Normalnie choćby jeden Hollow, a dusze albo zmykały w popłochu albo (szczególnie w przypadku Shinigami) z nienawiścią rzucały się do walki. Ten był spokojny. To oznaczało, że był kimś zupełnie nietuzinkowym. Musieli uważać, a szczególnie Fortalesa, który nie był w najlepszej kondycji. Ta dusza miała do nich jakiś interes. Gdyby nie to to nie ujawniłby się. Poczekałby, aż przejdą i poszedł w swoją stronę. On, natomiast wyszedł i z nimi rozmawiał. Adjuchasowi trudno było uwierzyć, że czynił to z uprzejmości, którą żywił wobec Pustych, aby oszczędzić im poszukiwań pożywienia.
- Jesteś zbyt skromny. - Skomentował to żartem. Chodziło o to, że sam przecież był raczej dość godnym posiłkiem. Sam nie zamierzał póki co przejmować inicjatywy w rozmowie. Vien był ich dowódcą, niech ona wyznacza im kierunek w rozmowie z tym enigmatycznym facetem.

Wyglądało na to, że nietuzinkowa dusza tak naprawdę jest Pustym o nietypowej zdolności. Martell musiał przyznać, że ta była bardzo przydatna, pozwalała mu na względy spokój i efekt zaskoczenia. Pewnie jego utrapieniem byli Ci, którzy doskonale potrafili wyczuwać Reiatsu, dlatego je ukrywał. Do wysunięcie dziobu było, jednak dość obrzydliwe, nawet jak na Hollow. Okazało się również, że dusze same się wytłukły. To sprawiło, że Młotnik parsknął śmiechem.
- Dusze w swych zwyczajach przypominają nas w znacznie większym stopniu, niż Shinigami chcieliby to przyznać. - A może były nawet gorsze? Oni jedli dla posilenia się, a Ci tutaj wymordowali się chyba bez takowego powodu. Chociaż ta myśl zdjęła mu uśmiech z maski. - Ehh co za marnotrawstwo, tyle jedzenia jak psu w dupę. - Stwierdził z rozżaleniem. Ów wilk w owczej skórze nazywał się Ervo i już od początku wywoływał u Adjuchasa wątpliwości natury moralnej. Mieli przewagę liczebną i Arrancara w postaci Pani Vien (która nota bene postanowiła te sytuację mieć w totalnym poważaniu), a przy tym potrzebowali pożywienia, co raczej będzie się nasilać, bo od godzin nie mieli nic w ustach, jeśli zaś ten Hollow miał racje to niczego tu dobre nie znajdą. Z drugiej strony, jako początkują grupa potrzebowali przydatnych wzmocnień, a ktoś o tak nietypowych zdolnościach zdecydowanie byłby wartością dodaną, szczególnie że zdawał się słabo zorientowany (może poza tym, że źle wymawiał nazwę pałacu Arrancarów, ale ta pomyłka chyba była dość powszechna). Zjeść czy zaproponować dołączenie do zespołu? Znacznie łatwiej byłoby gdyby to Vien podejmowała takie decyzje, a oni jedynie wykonywali jej wolę, na to się jednak nie zanosiło.
- Skoro nikogo tu nie ma, a duszę wytłukły się same to właściwie co tu robisz? - Zapytał z ciekawością. Może on należał do jakiejś innej grupy i problem rozwiąże się sam?

Widać Bolsa miał podobne wnioski co Martell w kwestii zwyczajów dusz. Co prawda jego tak nie oburzyły, gdyż wypowiadał się z naturalną dla siebie lekkością i swobodą. Tymczasem ten Ervo okazał się być dziwny nie tylko pod kątem zdolności. Lubił sobie gdzieś przysiąść i gapić się na ludzi.
- Zupełnie nie widzę w tym sensu. - Stwierdził z charakterystyczną dla siebie bezpośredniością. Po co gapić się na pokarm? Przecież można go zjeść. A jak Pusty tak siedzi i nic więcej nie robi tylko się patrzy to zaczyna głodnieć. To sprawiło, że jego zainteresowanie dziobatym spadło. Nie zamierzał tracić czasu na oglądanie żywych, więc ktoś taki w zespole, by ich spowalniał, nawet jeśli posiadał przydatną zdolność. Póki co, jednak nie kończył dyskusji, może jeszcze czegoś się dowie.
- Wydajesz się być bardzo dobrze poinformowany. - Zauważył na podstawie głównie jego ostatniej wypowiedzi - Czyżbyś Ty działał na czyjeś usługi? - Zapytał bezpośrednio, bo poprzednie pytanie nie dało mu w pełni klarownej odpowiedzi. Tymczasem optymizm i pozytywne podejście Bolsy nieustannie Adjuchasowi imponowało. Kangur nie tracił ducha pomimo tego, że jego szansa służby u Espady się zawaliła, sowity posiłek przeszedł mu przed nosem, a on godzinami tłukł się po Rukongai bez pożywienia. Był przydatny choćby po to, aby podnosić morale.
- A niech ktoś kurna spróbuje nie liczyć. - Rzucił, bo jakoś tak udzielił mu się pozytywny nastrój Bolsy... Nawet pomimo ziejącej z torsu rany. W końcu stracił cierpliwość co do obojętności jaką do tej pory do sprawy podchodziła Vien. Pod jej dowództwem czeka ich chyba sporo podobnych ekscesów, ale trudno. Przynajmniej nie kazała im się mordować wzajemnie.
- Pani, co mamy z nim zrobić? - Skierował swe pytanie do Arrancarki, by ta podjęła decyzję. Miał nadzieje, że chociaż słuchała.

Pusty w ludzkiej skórze wydawał się być dumny ze swego statusu i niezależności. Martellowi było to trudno zrozumieć. Jak można się cieszyć z tego, że jest się jednym z tysięcy smętnych tułaczy jakimi byli Hollow. No, ale z drugiej strony to większe dziwności go już spotykały, więc i ta kwestia jakoś specjalnie nim nie wstrząsnęła. Wydawał się być gładki w swych wypowiedziach, bardzo dyplomatyczny, a nieco gburowaty Młotnik zawsze miał obawy wobec takich istot. Uznawał, że pewno są skore do zdrady, a jak tak się przymilają to na bank mają nieczyste intencje. Chociaż z drugiej strony podobne obawy miał co do Cascary, który okazał się znakomitym towarzyszem, a Fortalesie było wyjątkowo brak Wężowego od kiedy stał się Adjuchasem. Wyglądało na to, że martellowe wątpliwości podzielał, również Bolsa bezpośrednio oceniając Evro jako "śliskiego". Na szczęście "obudzenie" Pani Vien przyniosło rezultat i ta przeszła do decydowania jak na przywódczynię przystało.

Szybko okazało się, że zarówno Vien jak i Kangur zdecydowali się zaufać Dziobatemu na tyle, aby przyjąć go do stada. Niepodobna, aby w takiej sytuacji on stanął naprzeciw pomysłowi. Nie bardzo podobało mu się przyjmowanie kogoś "na zlecenie" co na chwilę przyjdzie, nawiąże współpracę, a potem powie do widzenia. Kłóciło się to z jego definicją stada, no ale trudno.
- Jestem za, choć wolałbym aby na czas współpracy zawiesił swoją pasję. Nie widzę się w roli obserwatora zachowań dusz. - Stwierdził odpowiadając Vien na pytanie. Skoro mieli to omówione to wyglądało na to, że czas przejść do kolejnych spraw.
- Z tego co mówił Evro nie dostaniemy tu godziwego pożywienia, wygląda na to, że nic tu po nas. Wybaczcie, wypad tutaj okazał się znacznie mniej syty aniżeli bym się spodziewał. - Rzekł niezadowolony, że było nie było jego pomysł zakończył się de facto klapą. Pożarli ledwie trochę słabiutkich dusz, to nie było to czego oczekiwali. - Wyruszamy prosto do Lasu Menosów? - Zapytał zastanawiając się czy od razu przejdą do wypełniania postanowień współpracy z Evrą.

Vien podchodziła do sytuacji w bardziej pozytywny sposób niż Martell. Ten zakładał, że pomijając pierwszą godzinę to w znacznej większości zmarnowali tu czasu. Co gorsza w dużej mierze wynikało to z pomysłów i propozycji jego osoby. To on wpadł na pułapkę i oczekiwanie na Shinigami, to on zasugerował dalszy przemarsz, który okazał się bezowocny. No... Trafił się jeden owoc imieniem Evro, oby okazał się przydatny i był osłodą tej nieudanej eskapady. Kwestii niefunkcjonalnych dłoni Bolsy postanowił nie kontynuować. Niektórzy Puści nie mieli wogóle rąk, także może powinien spojrzeć na to od tej strony. Szczególnie, że po chwili wyrzucił mu brak pożarcia jego osoby, który był zadrą na dumie. Temat ten budził wstyd na tyle, że nawet nie był w stanie jakoś dowcipnie tego skomentować, się odgryźć czy coś. Znajdowało zastosowanie tu stwierdzenie, że prawda boli najbardziej. Rzeczywiście była ona u Młotnika niczym cierń w stopie. Skupił się, więc na innych faktach nie komentując i tej kwestii. Okazało się, że Evro również jest głodny. Oby posiadał więcej Reiatsu, niż Bolsa i lepszy stan zdrowia niż Fortalesa, inaczej w walce gdy trafią na kogoś porządniejszego może być krucho. Kiepsko tak polegać jedynie na potędze Pani Vien.

Ptasi Pusty schował się za budynkiem, by powrócić do swej normalnej formy. Z dźwięków wynikało, że całe zjawisko było dość obrzydliwe, także ostatecznie Martell był mu wdzięczny za ten ruch. Ale i tak miał co do niego wątpliwości. Był jakiś taki za bardzo chętny, zbyt do przodu, zbyt gładki, poetycki. Jak to o tym lesie... Prosty w swym charakterze i stylu bycia Adjuchas zawsze traktował z dystansem takie jednostki obawiając się, że dążą do jakiegoś podstępu lub zdrady. Dlatego nie miał pewności czy powinni się zgodzić na to, by on kierował Gargantą, ale jakoś nikt inny się nie kwapił, by stwierdzić, że też umie precyzyjnie wycyrklować do celu. Młotnik, natomiast sam z siebie tego nie potrafił. Musieli, więc mu zaufać tyle o ile.
- Przynajmniej liczba skrzydeł znów nam się w grupie zgadza. - Stwierdził udając pogodny nastrój. - Skoro już zabieramy się do wypełnienia naszej części umowy to mógłbyś przy okazji zacząć wywiązać się ze swojej. Obiecałeś podzielić się z nami wiedzą, którą posiadasz. - Powiedział. Choć miał dystans do wybitnie poinformowanych, to jak na ironie wysoko cenił wartość informacji. Cascara mu pokazał jak bardzo posiadanie wiedzy o tym i tamtym może ułatwiać życie Pustemu. Gdy ten otworzył Gargantę Fortalesa ruszył tuż za jego plecami. Chciał mieć go w zasięgu umięśnionego ramienia. W razie gdyby po wyjściu z międzyświatowego przejścia wciągnął ich prosto w pułapkę wolał móc złapać go za te chudą szyję i mocno ścisnąć.