Samotnia Kitsune

Kitsune zastanawia się czy facet specjalnie gra niewiedzę:
- jak sądzę przeszukaliście mnie, tak więc powinna znana wam być treść wiadomości na kartce od jednego z oficerów II dywizji...

Nagle wpada mu myśl "tamten podejrzany oficer po prostu chciał go użyć tych oprychów, w ten sposób nie pobrudziłby sobie rąk... jednak to nadal tylko teoria oparta na poszlakach, ale oni mogą rzucić światło na całą sprawę!"

- dlaczego akurat byliście w tym a nie innym miejscu, to bardzo ważne!

Być może Kitsu zbyt energicznie podchodzi do tego, ale ciężko o opanowanie gdy widzi szansę dowiedzenia się kto stoi za próbą jego zlikwidowania.

Kitsu gubi się w myślach, nie tylko podbramkowa sytuacja, ale do tego głosy w umyśle i dzwoneczki. Wiedział, że to może oznaczać dwie rzeczy: albo zwariował albo to jego zanpaktou, z racji tego, że nigdy nie stwierdzono problemów z umysłem daje wiarę, że to jego miecz. Stara się wyrównać oddech, skoncentrować się na głosie i dzwoneczkach, oddala się od słów zamaskowanego "pierwszy raz pokazałeś się dość podobnej sytuacji i uratowałeś mi tym życie, użyć raz jeszcze swojej mocy, a nie zmarnuję jej" przemawianie w myślach było tak intensywne, że mógł nieopatrznie je powiedzieć na głos, ale na tym etapie już się nie przejmuje.

Nie bardzo przejmuje się słowami zamaskowanego, jest poruszony tym co się stało "ciekawe co by się stało dalej, jaki on jest... ale ten dureń mi przeszkadza, męczy mnie tylko" Kitsune tylko spojrzał na moment zmęczonym wzrokiem i znów zamyka oczy "Chcę tam wrócić, poznać swój miecz przed śmiercią, a jak jeszcze raz mnie dotknie ten brudas to wydłubię mu oczy"

Stara się skupić ponownie.

Kitsune wcale nie czuje się na siłach jeżeli chodzi o myśli nad sensem życia, właściwie to nieraz go gryzło, że nie posiada czegoś co pozwoliłoby przeć do przodu: wszyscy bliscy odeszli, ideały takie jak sprawiedliwość nie przemawiały do niego. "Po co ja żyję? gdyby moje życie nie miało sensu, gdyby nie było niczego do czego warto żebym dążył to nie istniałbym. A jednak jestem, chcę żyć. Po co? Wiem tylko, że nie mogę zmarnować poświęcenia jakie okazali mi bliscy, muszę żyć, muszę być mocniejszy by odnaleźć swoje marzenie, swój sen który ma się spełnić"

Cokolwiek się stanie Kitsune nie ma zamiaru się poddawać, będzie żył i szukał, stawał się mocniejszy póki nie odnajdzie tego czego chce, a jeszcze nie wie... chyba, że za moment poderżną mu gardło.

Kitsune nigdy nie zadawał wcześniej takich pytań, teraz postawiony przed nimi nie był pewny odpowiedzi "Kim jestem... czego chcę... chcę być mocniejszy, poznać swoje możliwości, jestem shinigami, część mej duszy stała się zanpaktou, bronią. Moją drogą poznania jest nieunikniona walka"

To dla niego oczywiste, odkąd ma zanpaktou wie, że jakakolwiek filozofia się za tym nie kryje, miecz służy do walki: w obronnie bliskich, wartości, w sprawdzeniu się, w zdobyciu kolejnych wyżyn. Nie da się od tego uciec, a Kitsune to akceptuje.

Kolejna zmiana, lecz już na coś co Kitsune w miarę zna. Nie czuje wahania "co ma być to będzie, a ja wiem co mam robić", kieruję się w stronę wejścia, cokolwiek tam zastanie nie cofnie się, nie zwątpi, a tak przynajmniej sądzi.

Mimo hardego nastawienia otwiera drzwi nie kopem ani trzaskiem, lecz spokojnie. Jego determinacja jest opanowana, na "zimno".

Wchodząc do środka Kitsu spodziewał się raczej kogoś, jakiejś osoby. Białe futro jednak wystarczająco go zaskakuje, a zwłaszcza gdy się rusza i powoli z niej biały lis. Cokolwiek miało oznaczać świdrujące spojrzenie stara się nie cofać wzroku przed nim.
- Idę naprzód by poznać swój cel, a gdy go poznam ruszę dalej by go osiągnąć. Nie zamierzam się cofać, ani teraz ani później.

Czekał na reakcję lisa, cokolwiek postanowi rzuci temu wyzwanie, nie zawróci.

Kitsune, wpierw mocno zaskoczony przebiegiem wydarzeń po momencie stara się zareagować na atak zamaskowanego i szybko sięga po broń. Gdy tylko jej dobywa przyjmuje jeszcze przez Takurumę nauczoną pozycję:

Spoiler:

Po czym zwraca się do przeciwnika:
- Czekam na ciebie.

Jeżeli zamaskowany zatrzyma się jednak Kitsune postanawia dobiec tak szybko jak może[+10szybkość] i zakończyć walkę.

Kitsune nie chowa broni, nie czuje powodu by ufać temu człowiekowi "najpierw mnie tu wysyła, teraz wchodzi jak gdyby nic, co tu się dzieje" do tego jest podbudowany tym co się stało, jest w takim nastroju, że nie ma ochoty na rozmowę, ostatecznie jednak przeważa rozsądek:
- Kim jesteś, oficerze? I co to ma znaczyć?

Obniża broń i przyjmuje zwykłą, niebojową pozę.

- To był ten sprawdzian!? Przecież... eh, dobra. Prowadź.

W sumie to by się zgadzało. Ostatecznie wsadza z powrotem miecz na miejsce i podąża za oficerem. Nawet wdarła się lekka trema przed tym jak dobrze się spisał "w sumie i tak jestem w innym oddziale, więc nawet jak powie, że do II oddziału by mnie nie chcieli to nie ma czym się przejmować.". Kitsu nie bardzo widzi inny powód tego testu, czuje powoli spokój.

Kitsune miał już doświadczenie z mocniejszymi trunkami, a że nie ma zamiaru teraz tracić głowy:
- wolę herbatę.

Nie czekając na specjalne zaproszenie siada na jednej z poduszek w tureckim siadzie i czeka na oficera aż ten się obsłuży, domyśla się że w końcu sam zacznie tłumaczyć o co chodzi więc nie ponagla go pytaniami.

Kitsu też nieco skosztował herbaty nim odpowiedział, miał tylko nadzieję, że jest tam tylko herbata "człowiekowi od wywiadu różne głupie pomysły wpaść mogą":
- Być może gdyby treść nie brzmiała tak błaho to bym się jej pozbył. No, ale nie ma co gdybać. Co jeszcze?

Drugi łyk herbaty, nie zamierza przerywać rozmówcy, mimo wszystko jest z osobą starszą stopniem, a biorąc pod uwagę mentalność drugiego oddziału lepiej prowadzić rozmowę na spokojnie.

Kitsune przez moment się zastanawia, nie przychodzi mu jednak nic czego szczególnie chciałby się dowiedzieć, mimo to wpada na jedno pytanie:
- Wybrałby pan śmierć przyjaciela czy powodzenie misji?

Już kiedyś historię o ninja, który w decydującej chwili postanowił nie porzucać swoich przyjaciół, koniec końców ninja wystawił się na szykany i pogardę, która doprowadziła go do samobójstwa "ciekawe co ja bym zrobił"., pomyślał.

"Jakbym nie wiedział, że poszło nie najlepiej" Rozległa wypowiedź była dla chłopaka wymijająca mimo wszystko:
- Nadal nie powiedział pan wprost, no ale nie grzebmy dalej. Tak więc jak mi poszło? Tak w ogóle nadal się pan nie przedstawił ani też jaki stopień pan posiada.

"Może i tajniak, ale raz grzeczność, dwa też jestem z Gotei... zdrzemnąłbym się i zjadł":
- Jest tu coś do zjedzenia, umieram z głodu.

Kitsune chętnie by już stąd poszedł, ale skoro tak grzecznie go traktują to może i załapie się na jakieś danie.

Kitsune stwierdza, że potrawa może najwyższych lotów nie jest, ale na obecny stan żołądka nie robi mu to różnicy, z uwagą słucha wypowiedzi "tak więc to ktoś na poziomie III oficera... sprawia wrażenie mocnego, ciekawe jaki stopień ma ten Sar, zdaje się też być oficerem". Przysłuchuje się uważnie, trochę brzmi jakby Ibaragi chciał go widzieć w II oddziale, a Kitsune wcale pasowało w X oddziale. Co do pytania na temat zanpaktou sam chciałby wiedzieć co wtedy się stało "Nie chcę na razie mówić nikomu o moim zanpaktou":
- Tak, ale wymaga ona czasu i skupienia co często bywa niepraktyczne.

Stara się też nawiązać do wypowiedzi na temat Hueco Mundo:
- Jak sądzisz, Ibaragi-san. Czemu ktoś taki jak ja został wysłany w takie miejsce? Zapewne jako wysoko postawiony oficer w twoim oddziale wiesz czym się zajmowałem, sprawa shinigami, którzy starają się pozyskać moc Pustych. To oni stoją za wysłaniem mnie na taką misję?