Samotnia Kitsune

Hasegawa odwrocil sie w Twoja strone i zmierzyl od stop do glow mruzac oczy w waskie szparki. Z trudem wytrzymales stalowe spojrzenie, ktore az nadto mowilo Ci kto tutaj wydaje rozkazy. Nie wygladal przy tym na zdenerwowanego. Lodowaty spokoj, ktory gorszy jest od najwiekszej awantury. Wscieklosc mimo wszystko jest bardziej przewidywalna i zazwyczaj szybciej mija.
- Nie prosilem o rady, czy opinie. Jesli taka prosta sprawa przekracza Twoje mozliwosci, nastepnym razem nie trudz sie z pomoca. Teraz zas znajdz te swoja wyprawe i sprowadz tutaj. Nie zmuszaj mnie, zebym sam sie tym zajal.

- Sadzisz Takaruma, ze tracilbym czas na zwyklych prostaczkow? Nie wydaje mi sie, zeby to byla na tyle potezna technologia, by byla nieodwracalna. Zeby zas proces odwrocic, wypadaloby najpierw dowiedziec sie, co go spowodowalo. Siedz zatem spokojnie. Jesli bedzie sie pogarszac, podejmiemy bardziej zdecydowane kroki.
Od momentu, w ktorym sanitariusz zajal sie innymi stan Twoj ani sie pogarszal, ani poprawial. Koibito usiadl obok i rozgladal sie bez zainteresowania po placu.

Wyprawa naukowa nie oddalila sie zbytnio. Wozy toczyly sie jednostajnym tempem odprowadzane wzrokiem przechodniow. Dosc szybko mozna zostalo ustalone, iz przelozona tej procesji od samego poczatku siedzi w jednym z pojazdow i z pewnoscia pracuje nad swoimi projektami. Zagladanie do srodka wiazalo sie z ryzykiem furii, jesli akurat rozproszylo sie w trakcie epokowego odkrycia, ale znacznie czesciej zagladajacy byl ignorowany. Tym razem bylo to przenikliwe spojrzenie, pozniej dluzsza chwila milczenia, zmarszczone brwi i krotkie - masz racje - cokolwiek by to mialo znaczyc. Wrocila zaraz do porownywania drobno zadrukowanej wstegi papieru z kolorowym modelem na monitorze. Obraz przypominal wulkan, ktory to wznosil sie, to opadal. Asystent znow skwitowal wszystko wzruszeniem ramion. Pozostalo zadecydowac samodzielnie. Dalsze kontynulowanie drogi oznaczalo pewne nieprzyjemnosci ze strony oficera dziesiatej dywizji. Mozna bylo zaryzykowac zmiane trasy liczac, ze jakos wyzsi ranga wyjasnia sobie sytuacje. Na miejscu Hasegawa Muraita sprawnie zagonil obstawe do utrzymywania tubylcow w bezpiecznej odleglosci. Ledwo skonczyl z wyskoczyla dowodzaca wyprawa z malujaca sie na twarzy irytacja. Zauwazywszy oficera wyrzucila z siebie potok slow.
- Mlody Hasegawa, huh? Co Ty tu robisz? Pelno szubrawcow w okolicy, a Ty sobie spacery urzadzasz? Jak Ty w ogole wygladasz? Gdyby Cie rodzina zobaczyla, zapadlaby sie ze wstydu pod ziemie. Brata chcesz nasladowac, tego obiboka? Zazdroscisz mu powodzenia u kobiet? Owszem na chultajow leca, ale przewaznie lafiryndy. I dlaczego stoimy w tej dziurze?
Asystent rozgladal sie z odrobina zaciekawienia, po czym podszedl do tej dwojki.
- Nana... - wtracil sie i ruchem glowy wskazal siedzacego Kitsune.

Kobieta wskazala palcem w strone asystenta, nie powiedziala jednak ani slowa. Po chwili cofnela reke i podeszla do Ciebie. Przykucnela i zaczela przypatrywac hipnotyzujaco, niczym waz myszy. Nie przerywajac tej czynosci wyciagnela z kieszeni fartucha plaski przedmiot z klawiaturka. Wystukala cos szybko pare razy. Wstala i ciagle stukajac w swoje urzadzonko wrocila do oficera. Wymienili powazne spojrzenia. Hasegawa wskazal na rudere.
- Zeroshi.
Poszli w tamta strone. Nie odwracajac sie kobieta pstryknela palcami i wskazala na lezacych przy budynku rannych. Weszli do srodka, a w tym czasie apatyczny do tej pory asystent zaczal dyrygowac shinigami z dwunastej dywizji. Przeniesli szostke shinigami do wozow, a pozniej wyladowali pare skrzyn na razie ich nie otwierajac. Gdy dowodzaca dwojka wylonila sie z budynku kobieta przywolala sanitariusza.
- Jak jestes dobry? Pacjent bedzie praktycznie martwy. Potrafisz sprowadzic takiego z powrotem? - zapytala bez cienia emocji w glosie.
- E... odebralem standardowe szkolenie... takie jak wszyscy... nie wiem...
- Ja sie tym zajme - przerwal mu Muraita - sam odpowiadam za swoich ludzi.
- Swietnie, to badz tu gdzies i powiem kiedy masz zrobic swoje.
Oficer odszedl na bok, usiadl i zamknal oczy pograzajac sie w medytacji. Tymczasem naukowcy pod okiem przelozonej zaczeli rozstawiac szybko sprzet.

Szosty oficer byl z pewnoscia od Ciebie starszy, niemniej od podeszlego wieku dzielilo go jeszcze sporo. Moment, w ktory mezczyzna juz wyglada powaznie, ale jeszcze nie widac minionego czasu i doswiadczen. Z rozmowy wynikalo, iz ma rodzine, a co najmniej brata. Twoje dotychczasowye doswiadczenia sugerowaly, iz jest typem pedanta dbajacego o szczegoly i scisle stosujacego sie do regul. Dyrygowani przez przelozona naukowcy blyskawicznie rozstawili swoj sprzet. Osobiscie sprawdzila, czy wszystko jest, jak nalezy i podeszla do Ciebie.
- Wyglada na to, iz potraktowano Cie blizej niezidentyfikowana technologia. Nie wiem, czy to grozne i jaki moze miec dlugotrwaly efekt. Wlasnie... nie wiem, a zeby sie dowiedziec najlepsza jest obserwacja. Mozemy zatem zostawic wszystko, jak jest i obserwowac co sie bedzie dzialo. Nie tutaj, bo teraz mam wazniejsze sprawy. Musialbys sie zglosic w siedzibie dywizji. Z drugiej strony moge tez wyczyscic Twoje reiatsu i oddac do analizy, to co zbiore w trakcje tego procesu, ktory jest dosc drastyczny, ale skuteczny. Zazwyczaj. No, to bierzmy sie do roboty...

Kobieta odwrocila sie unoszac brew i wyrzucajac z siebie kolejny potok slow.
- To trzeba bylo mowic od razu, ze chcesz sie oddac w rece nauki. Po co ja rozstawialam to wszystko? Mezczyzna powinien byc pewny siebie i zdecydowany, bo jak inaczej wezmie odpowiedzialnosc za rodzine? Drastycznosc w tym przypadku nie boli, a jedynie oznacza, iz mozna operacji nie przezyc. Nie zdarzylo mi sie jeszcze, ale byloby ignorancja z mojej strony, gdybym twierdzila, ze taka ewentualnosc nie istnieje. To dosc powszechne, iz szybkie metody bywaja drastyczne, ale bez tego nie ma postepu. I nie gwarantuje, ze w dywizji bedzie lepiej, czy latwiej. Inaczej i dluzej, to pewne. Ale, ale, znow czcze dysputy, a tu tyle do zrobienia. Nie mazgaj sie, a skup na tym, co jest do zrobienia. Albo rob co chcesz. Zbieramy sie, nie jestemy na pikniku!
Twoje "moze" uznane widac zostalo za decyzje udania sie do Seireitei zamiast zalatwiania sprawy na miejscu. Dywizja dwunasta zaczala pakowac swoj sprzet z powrotem.

Naukowcy skladnie pakowali swoje zabawki. Zanim skonczyli pojawilo sie na widoku szesciu shinigami, ktorzy przybyli tu z Twoim oficerem. Wygladali ciagle na troche sfatygowanych, ale widac zaaplikowano im cos, co postawilo ich na nogi. Hasegawa skonczyl medytowac, wstal i skinal glowa poganiajacej swych ludzi kobiecie. Wydal kilka polecen szostce, ktora rozstawila sie w poblizu budynku. Zauwazyles osobnika w fartuchu, ktory od poczatku nie bral udzialu w zamieszaniu wokol wozow dwunastej dywizji, tylko sie wszystkiemu przygladal. Podszedl na pare metrow i odezwal sie troche w powietrze, a troche jakby do Ciebie.
- Szkoda, to moze byc ciekawa technologia. Trzeba sie bylo zdecydowac, mialbys za piec minut problem z glowy. Ale nie moja sprawa.
Odszedl potem do swoich, ktorzy byli juz prawie gotowi do drogi. Podszedl za to Muraita.
- Zostaniemy tu jeszcze troche. Przynajmniej do czasu, az przybedzie pare osob, ktore wezwalem. Jesli spieszy Ci sie na wizyte u specjalistow, droga wolna.
Hetare znalazl jakis drag, ktory nadawal sie na kostur do podparcia. Mogliscie wracac do Seireitei.

Wyprawa spakowala sie rownie sprawnie, co wczesniej rozstawiala. Widac bylo zorganizowanie i wprawe, co sugerowalo, iz pracuja w tym skladzie dluzszy czas.
- Co tak stoisz Takagi? Zbieraj to stado do kupy i w droge. Stracilismy dwie godziny przez Twoje fanaberie, a efektow z tego zadnych.
Nie czekajac na Twoja reakcje pobiegla dalej. Asystent usadowil sie na swoim miejscu, zalozyl rece pod glowe i wpatrujac sie w niebo pograzyl w myslach. Zostawiliscie dywizje dziesiata z jej sprawami.

Lekki wiatr naganial coraz wiecej chmur, co uczynilo popoludnie chlodnym i pelnym cieni. Ruch na drogach byl coraz wiekszy. Mieszkancy zaczeli wracac do swoich domow. Czasem ktos sie przygladal, ale nikt nie zaczepial, a nawet schodzili z drogi.
- Bo ja wiem. Zapowiadal sie nudny dzien. Zalozylismy, ze ten caly Hasegawa dal nam jakies byle jakie zajecie, zeby sie nas pozbyc na jakis czas, ale chyba faktycznie kogos szukal. I znalazl akurat tutaj. Albo go utlukli, albo ten ktos uciekl. Pokomplikowalo sie chyba...
Dwa razy zdarzylo sie drobne zamieszanie, gdy zlodziejaszek obrobil kogos z sakiewki, ale w obecnej kondycji nie w glowie Ci bylo uganianie sie za takim po waskich uliczkach Rukongai. Droga ciagnela sie w nieskonczonosc, niemniej zanim zapadl zmrok dotarliscie do Seireitei. Pod brama dywizji dwunastej uslyszales ponownie pytanie o dane personalne i cel wizyty.

- Takaruma? Ozesz Ty, pamietam Cie! Znowu przyszedles sobie zarciki stroic?! Czekaj no, zaraz Ci zafundujemy badania...
Glos, ktory Cie powital nie brzmial zbyt przyjaznie. Przerwal tyrade i przez chwile panowala cisza. Otepienie wzielo gore i tylko sie zastanawailes, czy za chwile nie wypadnie przez wrota stado rozjuszonych naukowcow. Nic takiego jednak sie nie stalo. Po przerwie inny glos spokojnie poinformowal, ze mozesz wejsc i za chwile zjawi sie ktos z dywizji. Szczeknal zamek i ciezki drzwi otworzyly sie ukazujac pusty, ciemny korytarz. W oddali zapalilo sie blade swiatlo i zaczelo zblizac. Echo przynioslo odglos krokow kilku osob. W sumie przybylo ich szesc. Dwoch przecietnej budowy i czterech roslych.
- Mial byc jeden... - zdziwil sie ten najbardziej z przodu.
- Phi... - wzruszyl ramionami drugi - ojcu nie zrobi to roznicy.
- Zaraz! - zaoponowal Koibito - Mnie nic nie dolega, tylko odprowadzam kolege.
- No no... - skwitowal basem jeden z osilkow i razem z drugim zlapali go pod rece, zeby sie nie wyrywal.
Zaprowadzili was do pomieszczenia, w ktorym siedzial starszy mezczyzna pochylony nad plansza Go. Zdali mu krotka relacje, iz przyporowadzili osobnika do przebadania, ale bylo dwoch, z czego jeden twierdzi, ze nic mu nie jest, ale przyprowadzili obu. Hetare w tym czasie perorowal, iz faktycznie nigdy nie czul sie lepiej.
- Wiec jestes zdrowy? - odezwal sie mezczyzna - To dobrze - wskazal palcem na prawo, a personel bez zbednych pytan udal sie ze swa ofiara w kierunku tamtych drzwi.
- A Ty nie jestes zdrowy? - odezwal sie znowu tym razem patrzac na Ciebie - To dobrze - i wskazal drzwi na prawo.
Nastepne pomieszczenie bylo niewielkich rozmiarow i nie liczac dwoch krzesel puste. Zostawiono Cie w nim samego. Przyszlo Ci na mysl, ze teraz beda podgladac przez dziurke co robisz i kiedy wpadniesz w szal w tej klitce. Po blizej nieokreslonym czasie zjawil sie ow starszy mezczyzna i opadl na krzeslo.
- Mowia na mnie Ojciec. Nie przepadam za tym, ale i tak tak mowia, wiec dla uproszczenia sam zaczalem tego uzywac. No... to w co sie wpakowales chlopcze, ze mamy Cie badac?

Mezczyzna siedzial przez chwile w milczeniu i zaczales nawet podejrzewac, ze zasnal.
- Juz skonczyles? No tak... pomoc to bardzo niekonkretne sformulowanie, pod ktorym moze kryc sie tyle znaczen, ile uzytkownikow i sytuacji. Tak, czy inaczej nalezy przeprowadzic serie badan, ktore byc moze powiedza cos wiecej o problemie. I mysle, ze wlasnie tym sie w pierwszej kolejnosci zajme.
Wstal, podszedl do sciany, w ktorej pojawila sie wneka z kilkoma polkami zastawionymi spora iloscia pojemnikow. Wzial pusta kolbe, pozniej nasypal i nalal do niej kilka specyfikow. Wymieszal, nalal do szklanki i podal Tobie.
- To ulatwi skanowanie i podglad funkcji organizmu. Wypij i odpocznij chwile, zeby sie dobrze rozprowadzilo. Wtedy bedziemy mogli zaczac badania.
Nie czekajac na reakcje skierowal sie w kierunku drzwi.

Mikstura nie miala wlasciwie zadnego wyraznego smaku. Naukowiec ponoc zwany Ojcem wyszedl. Zaczales ogladac zbior specyfikow. Prezentowaly ogromna roznorodnosc kolorow i konsystencji. Niektore w szklanych kolbach, inne w matowych pudelkach. Wiekszosc posiadala etykiety z symbolami, czasem krotkie adnotacje niewiele mowiace nieobeznanemu w dziedzinie. Sprawialo to wrazenie systemu kodowania dla co najmniej przeszkolonych laborantow. W jednym sloju plywaly drobne zyjatka. W kazdym razie cos niewielkiego, poruszajacego sie chaotycznie. Nie pamietales, czy czasem Ojciec nie siegal do tego sloja. Trudno bylo mierzyc czas w pustym, bialym pomieszczeniu. Trudno bylo tez zachowac cierpliwosc. Zanim jednak ja straciles wrocil Ojciec w towarzystwie dwoch pomocnikow. Tych samych, ktorzy Cie tu przyprowadzili.
- Lab 14, dzisiejsza autoryzacja - klocuszki, 38, szkielet, 11, rybitwa, dzban, 99, 93, bryndza - wymamrotal naukowiec.
Gdzies w oddali rozleglo sie buczenie, podloga lekko zadrgala i zaczela obnizac. Zjechaliscie kilka metrow nizej. Zaprowadzono Cie do przestronnego pomieszczenia, w ktorego centrum znajdowal sie zespol pierscieni. Najmniejszy mogl miec okolo trzech metrow srednicy. Pod scianami mnostwo aparatury i kabli biegnacych we wszystkich kierunkach. Na scianach monitory.
- Zaczniemy od tego uzadzonka - odezwal sie znowu Ojciec.
Podszedl do pierwszej konsoli i cos na niej wystukal. Z pod sciany na prowadnicy wyjechalo cos, co okreslilbys jako lozko. Wskazano Ci, abys sie na nim polozyl, a chwile pozniej zamontowano klamry. Byc moze dla bezpieczenstwa, ale przyszlo Ci na mysl, ze mogli tu badac rozne rzeczy. W tym takie, ktore niechetne byly do wspolpracy. Trojka naukowcow zajela miesce, kazdy w innym kacie. Zazgrzytal mechanizm i pojechales dalej w kierunku pierscieni. Caly czas slyszales dzwieki wystukiwanych klawiszy. Pierscienie zaczely sie najpierw lekko jazyc, pozniej pozoli obracac. Powietrze zapachnialo ozonem, a Tobie wloski stanely deba. Wirujace coraz szybciej swiatlo, przesycona elektrycznoscia atmosfera, w pewnym momencie straciles orientacje, czy to Ty stoisz w miejscu i swiat wiruje wokol, czy moze na odwrot.

Obudziles sie w nieduzej klitce na twardej pryczy. Obok stal maly stolik z dzbankiem. Zawartosc wygladala na wode. Ostatecznie, czy ktos by zostawial tu cos, czym mialbys sie otruc?

Ogledziny siebie samego nie wykazaly szczegolnych zmian. Odgniecione na skorze zalamania ubrania. Rzecz raczej zwyczajna. Zwiedzac nie bylo co. Drzwi nie mialy zadnej klamki i przypominajac sobie ostatnie zdarzenia doszedles do wniosku, ze moga otwierac sie na jakas komende glosowa. Po smaku sadzac dzbanek faktycznie zawieral wode. Przyjemnie bylo napic sie czegos chlodnego. Ledwo skonczyles, gdy drzwi otworzyly sie i pojawil sie w nich Ojciec.
- No to wstepne badania mamy za soba - powiedzial sprawiajac wrazenie, jakby mowil to do siebie - zlozylismy wstepny raport. Mamy tu do czynienia z nieznana nam technologia, dlatego dobrze bedzie skorzystac z okazji i postarac sie ja poznac. Reiatsu shinigami zostalo skazone obcym elementem, ktory nieusuniety z duzym prawdopodobienstwem z czasem dokona fuzji, wypierajac oryginalny wzor. Koncowy efekt moze byc rozny. Masz niesamowita okazje uczestniczyc w odkrywaniu nowych tajemnic mlodziencze - ostatnie slowa skierowane byly z pewnoscia do Ciebie.

Ojciec popatrzyl na Ciebie unoszac brew o milimetr.
- A gdzie chcesz isc? Chyba rozumiesz sam, ze niezbyt jest prawdopodobnym, by efekty tej technologii mialy pozytywny wplyw na kondycje i mniemam , ze zostaly tak obliczone, by stanowic zagrozenie nie tylko dla bezposredniej ofiary, a w dalszej kolejnosci jej otoczeniu. Dokladnie poznanie zjawiska lezy w jak najbardziej w interesach Seireitei, by wiedziec, jak sie przed zagrozeniem bronic. Skoro pojawilo sie raz, na pewno bedzie kolejny. Sadze, ze w udoskonalonej formie. Obowiazkiem Gotei, czyli rowniez Twoim jest byc gotowym. Tak, obowiazkiem.

- Po pierwsze sam tu przyszedles, ale poniekad slusznie, po drugie gdybys byl przestepca nie mialoby wiekszego znaczenia, czy przezyjesz proces poznawczy. Z tonu wnioskuje, iz nie jestes szczegolnie zadowolony z tego pomieszczenia. Nie jest sprawa kluczowa, bys przebywal tu caly czas, ani nawet abys przebywal w tym konkretnym miejscu, wiec w wolnej chwili pomysle o tym. Musimy na poczatek zregenerowac sily, zeby zaobserwowac, jak ow proces bedzie przebiegal i w ktorym momencie najlepiej bedzie wyodrebnic nieporzadany element. Przysle laboranta z odpowiednio dobrana dieta. Mozesz przy okazji wyrazic wtedy swoje zastrzezenia, jesli masz taka potrzebe.