Dom Takagi Niizukiego

Jakby kolejny element układanki wskoczył na swoje miejsce. A słowa zawsze niosą w sobie jakąś treść.
- Zapewne masz rację. Choć i tak otrzymałem pewną odpowiedź na pytanie, którego nie było. - uśmiechnął się do niej. - My tak tu rozmawiamy o poważnych sprawach, a przecież nie samą pracą się żyje. Czasami trzeba się zrelaksować, odpocząć. Nie sądzisz ? - nagle zmienił temat rozmowy. Można by rzec, że zrozumiał sporo, ale też nie otrzymał wszystkich odpowiedzi. Przyzwyczaił się już zresztą do tego, gdy rozmawiał z nią. Dalszy temat miał zamiar poprowadzić w tonie luźnym. Co tam u niej słychać, jak się czuje. Była częścią jego samego, zatem nie mógł ot tak o niej zapomnieć i korzystać wtedy, gdy akurat wymaga tego sytuacja. Nie na tym polegała ta więź, ale na obopólnym zrozumieniu i zaufaniu.

Praca. Dość niefortunnie użyta przenośna odnośnie jego starań i dążeń. Szeregowy shinigami ma mizerny wpływ na decyzje wyższych kadr. Ale zamierzał to zmienić zostając oficerem. Do tego jednak potrzebował sukcesów podczas patroli, zdobycia lepszych osiągów w swych umiejętnościach. Oraz zrozumienia swego zanpakutou w walce. Sumując to wszystko powinien osiągnąć swój cel.
Wrócił do dalszej nauki kidou. Podstawy, zrozumienie, słowa inkantacji oraz użycie. Ważna tutaj była kontrola reiatsu, odpowiednie zaklęcie w walce mogło mu nieźle pomóc. Jak i jego ewentualnym towarzyszom.
Kolejny dzień lub dwa miał zamiar spędzić na treningu bardziej fizycznym, w czym miał zamiar poprosić o pomoc Saito-san. Osiąganie lepszych wyników niż on mogło być pierwszym z wielu sukcesów, potem zawsze jest ktoś silniejszy, komu się chce dorównać i przewyższyć. O ile akurat nie mieli rozkazów, wart czy też patroli.

Kolejna wyprawa w nieznane. Ha, w końcu doczekał się okazji, o której wspomniała pani porucznik. Towarzyszenie zaś dwunastej dywizji niosło za sobą również możliwość pokazania własnego zaangażowania w sprawy gotei. A w drugim planie swojej.
Takagi zgłosił się zatem bezzwłocznie do pani porucznik swej dywizji, gdzie wyraził chęć uczestniczenia w tej wyprawie. I służenia pomocą członkom dwunastki w razie problemów, które mogli by napotkać. Na samą podróż oczywiście również się odpowiednio przygotował. Zapas żywności, wody, konieczny przy dłuższych marszach. Gdy zaś otrzymał już pozwolenie i był gotów ruszył na miejsce zbiórki, skąd mieli wyruszyć.

Przyglądał się chwilę zamieszaniu w pięknym wykonaniu, dokonywanym prawdopodobnie przez panią oficer. A potem został przez nią wybrany do ogarnięcia i organizacji zbieraniny shinigami takich jak on. Poczuł się lekko podbudowany takim wyborem. Za "radą" asystenta nie próbował zrozumieć porządków panujących w tej dywizji. Zamiast tego ruszył ku "swojej" grupce, jak to można było określić.
- Witajcie. Nazywam się Takagi Niizuki z 7 Dywizji i wygląda na to, że zostałem uznany za dowódcę ochrony tej wyprawy. - rzekł do zgromadzonej dwudziestki. Spojrzał na nich uważniej, czy ktoś nie ma jakichś przeciwwskazań co do tej pozycji, jak również z jakich innych dywizji są tam shinigami. Jeśli nie było żadnych problemów zajął się organizacją i podziałem ról.
Chłopaków z 11-ki dał na flanki wozów, skąd mogli zawsze szybko ruszyć przeciw ewentualnym zagrożeniom, wesprzeć przód czy tył konwoju. Na czoło zaś tych z 10-ego, jeśli byli wśród grupy, sam również miał zamiar tam być, choć wiadome było, że to nie on dawał kierunek ale ktoś z 12-ego. Shinigami z 4-ki dał w środku i bliżej tyłów, między wozami. Oni mieli głównie leczyć ewentualnych rannych, a do walki mieszać się w ostateczności. Tyłów mieli zaś pilnować członkowie 3-ki.
Całość sił była rozłożona mniej więcej na kształt sześciokąta wokół wozów. Takagi starał się poznać tych, którzy trafili pod jego komendę z imienia, by móc łatwiej się z nimi porozumieć. No i przy okazji nie przeszkadzać pani oficer. Na chwilę obecną byli tutaj jako eskorta i to było ich główne zadanie. Gdy wyruszyli starał się jak najlepiej wykonywać swoje obowiązki, wypatrując ewentualnych problemów i ... rozwiązując w miarę możliwości te, które mogły się zdarzyć wśród tych, którzy byli "jego" zbieraniną.

Takagi spojrzał na mówiącego. Mógł się spodziewać problemów z chłopakami z 11-ki. Ale nie miał ochoty teraz na dyskusje czy też bijatyki.
- Może dlatego, że to mnie wyznaczyła do tego celu pani oficer ? - odpowiedział i kontynuował - Może też dlatego, że wydaję się rozsądnym i nie wysłałbym wszystkim do ataku na pierwszego napotkanego pustego, zostawiając wozy bez ochrony. Jeśli masz jakieś wątpliwości lub coś ci się nie podoba zgłoś się z tym do oficer dwunastej dywizji. Ewentualne udowadnianie kto jest silniejszy i komu się należy dowodzenie możemy rozwiązać podczas wieczornego postoju. - Tak, dał mu do zrozumienia, że wie jakie u nich panują zasady. - O ile wcześniej nie wylecisz stąd za wszczynanie awantur zanim jeszcze się wyprawa zaczęła.

Nie skomentował prowokacyjnej gadki oponenta. Ba nie miał zamiaru jej komentować. Wtrącenie się asystenta zaś skończyło całą dysputę. I raczej dobrze, bo teraz walka byłaby tylko stratą czasu. Choć późniejsza też taka była, ale chyba go nie ominie. Rozdzieliwszy zatem odpowiednio ludzi ruszyli w drogę.

W czasie tej wędrówki starał się zamienić z każdym z eskorty parę słów. Poznać ich, by lepiej móc się z nimi porozumieć a przy okazji sprawniej działać. Od jak dawna w dywizji, w czym jest dobry, czy często bywa na takich wyprawach. Były też pytania bardziej błahe jak o samopoczucie, rodzinę czy też hobby. Sam też odpowiadał na podobne pytania, choć nie był zbyt chętny do rozmowy o siostrze, poza tym, że została porwana.
Mrok zapada, noc się zbliża. Teoretycznie powinni się zatrzymać gdzieś na nocleg, ale skoro wozy dalej jechały, prowadzone przez naukowców, to czemu miałby on nakazywać postój. Jego zadaniem było pilnowanie całe majdanu i ochrona przed różnymi osobnikami. Szedł zatem dalej, robiąc od czasu do czasu obchód, czy wszyscy z eskorty są na swoich miejscach i nikogo nie brakuje. Chmury powoli zasnuwały niebo, kryjąc nieliczne gwiazdy oraz księżyc. Ktoś mógłby się pokusić o atak i próbę kradzieży z wozów. O ile był na tyle głupi by atakować w pojedynkę, lub wezwał paru kumpli na pomoc. Odruchowo, jakby niedbale oparł lewą dłoń na pochwie katany. Nasłuchiwał i rozglądał się, choć w dalszych zaułkach ogarniętych ciemnością niewiele mógł zobaczyć.
Jeśli w końcu zostałby zarządzony postój, pomocą przy rozbijaniu obozu miał się zająć chłopak z czwartej do spółki z tymi z piątej i dziewiątej. Reszta miała pilnować tegoż małego zamieszania. A samą noc planował podzielić eskortę na trzy grupy, które miały się zmieniać po kilku godzinach, tak by wszyscy mieli okazję zaznać snu. Włącznie z nim samym.

Noc zapadła, nie było postoju. Wozy dalej jechali i on miał obowiązek ich pilnować. A ten przychodził do niego ze swoim marudzeniem.
- Czy mówiłem nie dość jasno ? - odezwał się do niego złowrogo - Wieczorny postój. Czego w tych dwóch słowach nie rozumiesz. Mamy zadanie do wykonania, a ty teraz szukasz zaczepki i możliwości bijatyki, oraz udowodnienia sobie i innym jaki to z ciebie twardziel ?
Stanął i spogląda na niego. Ręce miał opuszczone wzdłuż ciała, choć był gotów do szybkiej reakcji na nagły atak.
- No ale jeśli tak ci spieszno to dalej. Na co czekasz. Uderzaj, dam ci tą jedną szansę abyś zaatakował pierwszy. Możesz nawet użyć broni. - warknął na niego. Nie, nie wyciągnął broni. Przesunął tylko lekko nogi i niezauważalnie prawie trochę uniósł dłonie. Prowokował go, to prawda, ale miał zamiar zakończyć ten konflikt ostatecznie.
Gdyby tamten zaatakował, wyciągając miecz lub nie, miał zamiar uniknąć ciosu, wzmocniwszy swoją zręczność poprzez reiatsu. A potem zaś, zwiększywszy swą szybkość dobyć miecz i przystawić go do jego szyi. I potem znów się odezwać.

- Wiem gdzie go nie szukać. Sam chciałeś walki a teraz uciekasz, gdy gotów jestem walczyć. Jaka szkoda. - odpowiedział z kpiną w głosie. Ruszył zatem niespiesznie w kierunku czoła kolumny. Po drodze miał zamiar zahaczyć o tego asystenta i zapytać, czy pasuje mu okolica na nocny postój czy woli dalej wędrówkę.

Spoglądał na tego osobnika. W sumie nie dziwił się czemu tamten dostał taki ochrzan od przełożonej. Z takim podejściem do sprawy każdego by wkurzał.
- Zdążysz pospać jeszcze, więc się ocknij. - rzekł znów do leniwca - Możemy dla twojej wygody dalej jechać przez noc, a potem kolejny dzień. Mi to nie robi różnicy, choć niektórzy twoim przykładem mogą chcieć się przespać i odpocząć. Zatem w tym rejonie się zatrzymujemy na noc czy nie ? Ty jesteś asystentem swojej przełożonej, która tutaj rządzi zatem zdecyduj albo ja to zrobię.

On tu rządzi. Nie ma sprawy. Nie będzie niepotrzebnie forsował wszystkich. Przeszedł zatem na czoło całej kolumny by zarządzić postój i odpoczynek krótki. Parę godzin snu dla każdego. Lepiej mieć bowiem wypoczętych i zdolnych do walki, niż wycieńczonych po przybyciu na miejsce. Połowę ochrony zostawił na pozycjach podczas przygotowań do snu. Mieli potem zostać zmienieni przez tych, którzy odpoczną. On sam również miał zamiar wziąć pierwszą wartę. W sumie sześć godzin snu. To powinno wystarczyć.

Świetnie, rozrywka dla niektórych. Początkowo miał zamiar wyznaczyć paru, by rozprawili się z zagrożeniem. Pojawienie się jednak kolejnych shinigami w okolicy uspokoiło go. Sam przemieścił się na stronę, z której dało się wyczuć pustego, jednak nie opuszczał całego konwoju. Nie było takiej potrzeby. Całość jednak mogła się zmienić, gdyby hollow zaczął się szybko i nagle zbliżać w ich stronę. Wtedy miał zamiar zacząć odpowiednio reagować, ściągając w zagrożony odcinek jeszcze paru z eskorty, gdyby tego wymagała sytuacja.
Gdyby reiatsu shinigami zaczęło nagle zanikać, co by znaczyło że przegrywają, miał zamiar ruszyć z odsieczą, biorąc ze sobą obu z 11-ki, sanitariusza z 4-ki oraz dwóch z 5-ej.

Skinął na sanitariusza by podszedł do niego.
- Chyba nie sądzicie, że puszcze was wolno samopasem. - rzekł do nich - Poza tym mogą potrzebować tam kogoś, kto opatrzy rany. Ruszymy tam razem i wrócimy razem.
O tak, nie miał zamiaru ich zostawiać sobie. Jeszcze by zaczęli rozrabiać albo się przyłączyli do innego patrolu, zostawiając konwój sobie. A tak sprawdzą co tam się stało i wrócą. Sprawnie i szybko. Przekazał chwilowo dowództwo jednemu z dziesiątki, który wydawał mu się do tego odpowiedni i samemu ruszył z sanitariuszem oraz oboma z jedenastki na miejsce niedawnej walki.

Snucie domysłów, plotki. To dawało jakąś rozrywkę w tej monotonii, ale na dłuższą sprawę nie przynosiło żadnych korzyści.
Kolejny wieczór, lecz póki co nie zarządzał postoju. Mieli zresztą opóźnienia pod tym względem, po części z jego winy. A on postanowił nadrobić przynajmniej trochę stracony czas. Dlatego zatrzymać się na krótki postój planował dopiero po północy. Parę godzin, by każdy mógł odpocząć, zaznać trochę snu. Oczywiście wartę postanowił wtedy dać tym z 10-ki. Skoro tak bardzo byli pełni energii, to będzie to dla nich odpowiednie zadanie. Odpoczynek dla nich planował później czasem, w ciągu dnia.
Noc minęła bez większych problemów i zaczynał się kolejny dzień ich wędrówki. A mieli przed sobą jeszcze spory kawałek drogi do przejścia, nim dotrą do miejsca docelowego.