Dom Takagi Niizukiego

- Deseru nie potrzeba... co Ty wiesz o jedzeniu heretyku. No jak dla mnie to mozemy wziac calosc razem ze sprzedawca - odrzekl Takehiro.
Zaczal przegladac wylozona wikline. Yoshiko rozgladala sie w tym czasie po okolicy, chociaz faktycznie okreg sprawial wrazenie spokojnego. Dziewczyna nadal sie nie odezwala. Zamachala plynnie dlonia, co po chwili przetlumaczylo dziecko. Co ciekawsze nie zauwazyles, zeby w tym czasie patrzylo na ruchy dloni.
- Nyanko mowi, ze tyle co razem mamy palcow. Jak cos jest zepsute, to mozna naprawiac, ale trzeba umiec, a czasami sie nie daje, bo juz za pozno. Albo nie jest za pozno, ale pod prad i tak nie wolno, bo wtedy moze popsuc sie w innym miejscu jeszcze bardziej i tak wyjdzie zle. Dlatego najlepiej jest robic tak, zeby sie nie psulo, bo latwiej jest tak, niz meczyc sie z naprawianiem. Przeciez czas, ktory sie na to poswieca mozna normalnie przeznaczyc na cos pozytecznego. Na przyklad, jak sie zima przeziebilam, to nie moglam sie bawic przez kilka dni i musialam lezec, a to jest niby fajne, ale jak juz sie wyspie, to troche nudne, wiec lepiej nie chorowac. I Nyanko mowi, ze jak cos trzeba innego, niz jest tutaj, to tez moze zrobic. Jakis fotel, albo inny mebel. Ona umie bardzo duzo rzeczy, tylko trzeba powiedziec, co sie chce. I zreszta nie tylko z wikliny.
Mijaja was przechodnie i inni interesanci. Niektorzy pozdrawiaja sprzedawczynie starsza i mlodsza.

Dziewczyna wrzucila dwadziescia monet do drewnianej szkatulki, jedna schowala dziecku, a reszte Ci oddala caly czas z tym samym usmiechem. Wzieliscie jeszcze parawan i pare innych drobiazgow, po czym czas bylo wracac przerobic zakupy na obiad. W dywizji Takehiro zajal sie powyzszym, a Ty mogles dac odpoczac nogom po przechadzce w oczekiwaniu na uczte. Zagladajac do nabytej skrzynki znalazles cos w srodku. Dluga jedwabna, zolta wstazka. Pomaranczowa nicia wyhaftowano na niej inskrypcje. W ciszy porannej, co w uszach az dzwoni, otworz swe serce i miej je na dloni. Wypowiedz zyczenie i zyc sie nie lekaj, z miloscia i wiara nie spotka Cie meka. Niemozliwe, zeby biedota w Rukongai posiadala takie rzeczy. Pewnie zgubil ktos ze szlachty przechadzajac sie poza granicami Seireitei. Wrocila reszta lokatorow, wiec reszte dnia spedziliscie na rozmowach. Na najblizszy tydzien nie mieliscie jeszcze zadnych rozkazow. W nocy snily Ci sie miliardy gwiazd, chmury materii, bezkresna przestrzen...

Jakby nie patrzec shinigami zle sie nie wiodlo, wydatkow duzych nie miales, wiec stac Cie bylo na takie gesty. Wiesniakom zas pare dodatkowych monet na pewno sie przyda. Brak konkretnych rozkazow oznaczal standardowe treningi i zbijanie bakow. Wieczorem poszliscie nawiedzic jakis lokal i odprezyc sie przy buteleczce sake. Zastales tam przypadkiem kilka osob, z ktorymi uczeszczales do akademii. Pozdrowiliscie sie na odleglosc i kazdy wrocil do rozmowy ze swoja grupa. Godzine pozniej jeden z Twych starych znajomych podszedl do waszego stolika i zagail.
- Tak mi sie przypomnialo Takagi-san. Ostatnio blakalismy sie nieco po roznych wygwizdowiach za Rukongai. Raz pojawilo sie tam jakies dziewcze, ale szybko uciekla. Wydawalo mi sie, ze wygladala troche jak Twoja siostra, ale sam nie wiem. W koncu gdyby tak bylo, to po co mialaby bawic sie w chowanego na jakims zadupiu zamiast wrocic do domu. Tak sobie jednak pomyslalem, ze Ci powiem, bo kto tam wie.
Obserwacja poczyniona z daleka i przez krotki okres czasu jak najbardziej mogla byc bledna.

Zapytany zmarszczyl czolo i podrapal sie po potylicy.
- Ja tam wiem. Bylismy tam w zupelnie innych sprawach, nawet jakis zablakany hollow sie trafil, wiec kto by sie uganial za jakims tam przypadkowo i na chwile spotkanym z daleka dziewczeciem. Bylismy na polnoc od Rukongai. W poblizu nie ma zadnych budynkow, ale czy kto nie siedzi w krzakach, bo sobie tam szalas postawil, to nie wiadomo, poki sie w te krzaki nie wejdzie. Czy ktos sie tam nie chowa i po co, to mnie nie pytaj.
Pozegnal sie i wrocil pic do swojego stolika. Moze faktycznie tylko ktos podobny. Z kolei gdzie swoja siedzibe umiejscowily te lotry nie wiadomo. Ot drobna plotka, a od razu rzucila Ci sie na umysl wypierajac inne sprawy. Nie ma jak przeprowadzic wiarygodnej weryfikacji. Moze w wolnej chwili wybrac sie w dzicz, co tez nie wiadomo jaki efekt przyniesie, bo przetrzasac kazdego kamienia nie sposob. W rozsadnym czasie.
- Co tam Takagi-san taki zamyslony? Haha... na pewno wpadla Ci w oko ta dziewuszka z dzieckiem. Nie powiem, niczego sobie... hehehe...

Ty sie oszczedzales planujac wyprawe, ale inni nie obarczeni widac powaznymi zmartwieniami nie ograniczali sie az tak bardzo. Moze dlatego poranna propozycja nie spotkala sie z duzym entuzjazmem. No bo kto to slyszal, zeby tak bez powodu zrywac sie bladym switem, skoro jest mozliwosc porzadnego wyspania sie. Ponadto dlaczego cwiczyc akurat w krzakach za Rukongai. Przeciez to strasznie daleko i w zasadzie co najmniej pol dnia spedzisz, zeby w ogole tam dotrzec. Albo nawet i dluzej. Osiemdziesiat okregow do przespacerowania, a im dalej, tym wieksze prawdopodobienstwo, ze cos sie trafi po drodze, wiec rownie dobrze mozesz na peryferia trafic za dwa, trzy dni. Troche klopotliwa sprawa, jak na zwykle cwiczenia. Potrenowac relaksacyjnie to mozna na placyku, do ktorego jest piec minut czolgajac sie tylem. Trzeba bylo zatem isc samotnie. Wypadalo zabrac troche prowiantu, albo kupic cos po drodze.

Wstales wczesnie, by nie tracic czasu. Porucznik byla nieco zaskoczona interesantem o takiej porze, ale nie utyskiwala. Wysluchala Twych planow i wyrazila ubolewanie, iz nikt sie tam nie wybiera, bo i po co biegac po chaszczach bez powodu. Jesli chcesz poczekac dzien, czy dwa, moze sie dowiedziec, czy ktos z innej dywizji nie ma w polnocnej dziczy jakichs interesow. Spieszylo Ci sie jednak do dzialania, wiec skoro upierales sie przy swoim dostales zgode. Przy okazji rozkaz, by nie pakowac sie w powazne klopoty. Chyba nie chcesz obciazac sumienia swojej porucznik, nieprawdaz? Zamrugala przy tym robiac sarnie oczka. Przewietrz sie, jak nic nie znajdziesz szybko wracaj, a jak znajdziesz tez wracaj, to sie wieksza kupa pojdzie. Majac blogoslawienstwo dowodztwa szybkim marszem wyruszyles na polnoc. Szmat drogi przed Toba, wiec nie rozgladales sie po okolicy chcac dotrzec do celu jeszcze dzisiaj. Gdy trafily sie stragany z zywnoscia zakupiles odpowiedni zapas. Pelen przekroj Rukongai. Od w miare porzadnie utrzymanego pierwszego okregu, do slumsow na samym koncu. Szczesliwie nikt Cie nie zaczepial, ani nie dostrzegles sytuacji, ktora wyzwolilaby w Tobie potrzebe interwencji. Popoludniem dotarles na peryferia osiemdziesiatego okregu. Przed Toba skaliste wzgorza, lasy i puste przestrzenie.

Dzicz, jak to dzicz - dzika. Pierwsze metry nosily slady zagladania tu prawdopodobnie przez mieszkancow osiemdziesiatego okregu, dalej jednak zadnych szlakow. Moze mieszkali tu jacys zbiegowie, albo pustelnicy. Jedni i drudzy raczej nie byliby zainteresowani szerokim traktem do ich siedziby. Przeszukiwanie terenu sprowadzalo sie zatem do chodzenia zygzakiem liczac, ze po prostu sie w cos wdepnie, czy wypatrzy. Teren dosc rozlegy, by spora grupa ludzi mogla tu buszowac nie napotykajac sie nawzajem. Musiales liczyc na szczesliwy traf, o ile plotka w ogole byla prawdziwa i to, co widzial shinigami nie byl hollow w ludzkiej postaci, albo jakas zablakana mieszkanka Rukongai. Wedrowales po skalkach do wieczora wytropiwszy jedynie troche zwierzat. Zaczelo sie sciemniac, gdy poczules niedaleko reiatsu. Hollow, nawet kilka. Po chwili uslyszales ryk - te slabe i glupie zawsze porykuja. Jedno zrodlo zgaslo. Ktos z nimi walczyl, albo walczyly miedzy soba.

Szedles od poludnia, a odglosy dochodzily z polnocy, zachodzace slonce miales zatem po lewej. Porykiwania zblizaly sie. Skalki w tym miejscu porastal niezbyt gesty lasek. Drzewa jednak skutecznie poglebialy i tak juz gestniejacy mrok, oraz ograniczaly widocznosc. Z fluktuacji reiatsu wnioskowales, ze sztuk przed Toba jest co najmniej kilka. Ponadto miales wrazenie, jakby ich ubywalo, ale po chwili przybywalo z powrotem. Nie zarejestrowales innych charakterystyk. Dosc niecodzienna sytuacja. Musiales byc juz calkiem niedaleko. Slyszales teraz rowniez trzask galezi i czules czasem lekkie drzenie ziemi, jak gdy cos ciezkiego na nia spadla. Nagle reiatsu za Toba. Obejrzales sie w pore, by zobaczyc wylaniajaca sie z nicosci bestie ledwie pare krokow od Ciebie. Wyciagnales bron odskakujac odrobine, by przepuscic biegnacego stwora. Jedno ciecie i lekki wiatr zaczal rozdmuchiwac jego pozostalosci. Wtedy tez doszlo do Ciebie, ze wlasciwie dopiero blysk ostrza sprawil, ze przebiegajac obok odwrocil glowe w Twoja strone.

Nie zauwazyles niczego przytlaczajacego. Raczej zwykle bestyjki, ktore przeszkolonemu wojownikowi wiele klopotu nie sprawiaja. Nawet jesli jest ich kilka. Za daleko bylo jednak, by udalo Ci sie cos wypatrzec. Moze czasem jakis ruch na granicy zasiegu wzroku. Zamieszanie trwalo jeszcze chwile, po czym po ostatnim ryknieciu zapadla cisza przerywana jedynie brzeczeniem owadow. Mrok miedzy drzewami zgestnial juz na dobre. Nasluchiwales jeszcze czas jakis. Nie pojawil sie zaden nowy przeciwnik. Nic nie zaklucalo standardowych odglosow przyrody.

Zaczales ostroznie przemykac sie w kierunku niedawnego zamieszania. Od drzewa, do drzewa. Miekka trawa tlumila Twoje kroki, podobnie jak swierszcze rozpoczynajace swoj koncert. Wkrotce trafiles na pierwsze slady pobojowiska. Polamane galezie, bruzdy wyorane w ziemi. Zadnych cial, elementow stroju, czy ekwipunku. Chyba, ze w ciemnosci zlewaly sie z otoczeniem. Miejsce to bedzie latwo rozpoznac i bez robienia naciec na drzewie. Miales sie juz wycofac i zaczac myslec o miejscu na nocleg, gdy poczules wzrok na swoich plecach. Ktos Cie obserwowal. Rozejrzales sie po okolicy gotowy do odparcia ataku. Mrok, pnie, czasem krzak, albo kepa paproci. W koncu podnoszac glowe wyzej zauwazyles postac w nietypowej pozycji. Zaczepiwszy sie nogami na galezi zwisala glowa w dol przygladajac Ci sie. Biala plama stroju nadawala nieznajomej wygladu upiornego kokonu, z ktorego za chwile moze wykluc sie gigantyczna cma.

Czujnie badasz otoczenie, ale nie widac nic niepokojacego. Postac jeszcze przez chwile pozostaje w swej pozycji. Gdy zrobiles pare krokow, oparla sie reka o nizsza galaz i zeskoczyla miekko na ziemie. W lewej dloni trzymala dlugi, waski ksztalt. Byc moze bron, albo zwykly kij. Patrzyla, jak sie oddalasz nie ruszajac sie z miejsca. W koncu odwrocila sie i poszla w strone przeciwna. Po kroju i ksztaltach wnioskujesz, ze to kobieta. Biorac pod uwage okolicznosci, raczej nie zagubiona wiesniaczka. Widac nie uznala Cie za zagrozenie, skoro odwrocila sie do Ciebie plecami. Odnosisz wrazenie, ze w jej zachowaniu jest troche z dzikiego zwierza.

Nie byles wytrawnym traperem, wiec po ciemku kazde miejsce wygladalo rownie nieciekawie. Zdecydowales sie w koncu na jakies zaglebienie w ziemi, ktore wygladalo chociaz na odrobine bardziej miekkie i osloniete, niz cala reszta. Noc minela dosc niespokojnie. Zrobilo sie chlodniej, wiec pozgrzytales nieco zebami. Do tego budziles sie co chwila przez rozne odglosy. Cos stuknelo, trzasnela galaz, piski, trzepot skrzydel. Ranek zastal Cie wobec tego wygniecionym i skostanialym. Rozruszales zdretwiale konczyny i zaczales szukac drogi powrotnej. Rukongai powinno byc gdzies na poludniu. Znalazles je w koncu, choc trafiles w inne miejsce, niz to, z ktorego wyruszyles na pustkowia. Nikt Cie po drodze nie zaczepial i poznym wieczorem stanales pod brama wlasnej dywizji.

Ciagnelo Cie do wygod, jakie zapewnialo Seireitei, powlokles sie jednak najpierw do biura. W oknach widac bylo swiatlo. Porucznik przerzucala jeszcze stosy papierkow. Biurokracja zabiera, jak widac duzo czasu. Zameldowales sie, zlozyles raport z wycieczki i poszedles odswiezyc sie po ostatnich dwoch dniach. Umyty i najedzony udales sie na kwatere. W Seireitei przez ten czas nie wydarzylo sie nic godnego uwagi. Chyba, ze za atrakcje uznac rozwolnienie Keigo, albo zapchana rure w lazni. Poza tym zycie bieglo tu normalnym torem. Za to wszyscy byli ciekawi, coz za oswiecenia doznales na samotnej wyprawie. Zaliczony hollow to juz cos. Co z tego, ze moze slaby. W opowiesci z czasem urosnie i zrobi sie z tego heroiczny boj. Jak to w opowiesciach. Do tego piekna niewiasta, ktora mozna ratowac przed stworem. W ciagu pol godziny uslyszales tak pokolorowana wersje, ze tylko patrzec, jak kapitanowie zaczna Ci czapkowac. W koncu wykreciles sie znuzeniem i wszyscy poszli spac.

Informacje, ktore dostarczyles zostaly odnotowane, ale nie zanosilo sie na to, by w tej chwili wysylano wieksza grupe w tamte rejony. Moze dywizja dwunasta bylaby zainteresowana przebadaniem jakiejs anomali, gdyby jakas anomalia byla. Hollow na peryferiach Soul Society to nie jest jednak taka niezwyklosc, by za nia gonic. Zwlaszcza, iz wedle Twojej opowiesci byly to slabe osobniki, ktore prawdopodobnie pozarly sie miedzy soba. Nie brzmi zbyt groznie. Jest jeszcze jakas osoba, ktora moze byla przyczyna zgonu nieproszonych gosci, albo biernym obserwatorem. W kazdym razie rowniez brak dokladniejszych danych, czy nalezy sie owa osoba przejmowac. Dziwakow mozna spotkac w kazdym miejscu, poki nie sa grozni, toleruje sie ich. Wybrales sie zatem do biblioteki wertowac tomiszcza o magii. Opisy zaklec, inkantacji, jak wyglada proces ksztaltowania reiatsu w konkretne zaklecie. Niezbedna podbudowa teoretyczna, by pozniej moc zaczac testowac ta wiedze praktycznie. Przerwales w pewnym momencie lekture, by zaglebic sie w medytacji.
- I coz Ci trapi Niizuki?

- Wyborow w zyciu sie nie uniknie, a pozniej trzeba stawic czolo ich konsekwencjom. Nigdy do konca nie bedziesz wiedzial, czy cos znaczenie ma, czy nie. Nigdy do konca nie wiadomo, czy to co widzisz jest tym, czym sie wydaje. Szukajac wielkiego mistrza zignorujesz proszalnego dziada, a moze to wlasnie ten mistrz, ktory zrezygnowal ze sztuki i wiedzie teraz na ulicy zycie nedzarza. Pojdziesz w prawo, a cel mogl byc dwa kroki w lewo. Zawrocisz zbadawszy setke wzgorz, a za sto pierwszym byla odpowiedz. To stworzenie moglo miec zwiazek z Twym zyciem, albo tylko przechodzic. Moglo chciec Ci pomoc, albo chciec Twojej zguby. Zawrociles i zyjesz. Co zatem jest powodem zmartwienia? Mogles postapic inaczej? Mogles. Ale minelo i juz nie dowiesz sie, jakie bylyby skutki. Im mniej wiesz, tym trudniej przewidziec, co przyniesie decyzja. Po co poszedles? Co spodziewales sie znalesc? W jaki sposob chcesz zdobyc wiedze, ktorej nie posiadasz? Wiedziec czego sie chce, to pierwszy krok. Wcale nie najlatwiejszy.