Samotnia Kitsune

Kitsu rozumiał zabieg dzięki któremu ów mężczyzna zyskał przeciętny wygląd. Wiedział, że istnieją dwa typy kamuflażu: jeden to skryć się, drugi tak wtopić się w tło i być nie rzucającym się w oczy, że wręcz niewidocznym. Trochę dziwi go zdanie o współpracy "Jaka współpraca? Wejście tutaj miało być współpracą czy co? Nieważne".

Kitsune grzecznie odmawia alkoholu:
- Jeżeli to nie problem poproszę herbaty.

Kitsune podziękował za herbatę i słuchał uważnie. Pseudonim... nie miał pseudonimu, domyślał się też, że nie może być ani zbyt powszechne ani zbyt wyróżniające. Ciekaw był też sposobu komunikacji, miał tylko nadzieję, że nie aż tak skomplikowany. Względem wychodzenia z dywizji miał już pewien koncept, ale tym się zajmie gdy będzie u siebie:
- W takim razie będę działał z kryptonimu Nagato. Czy jest już coś planowane?

Nie naciskał ze sposobem komunikacji, był przekonany, że jego rozmówca sam wyjdzie z taką inicjatywą.

Kitsu dobrze rozumiał o co mu chodzi, słyszał już w Akademii na czym polega subtelność czy jak niektórzy określali "śliskość" działań II oddziału. Nie bardzo jednak rozumiał ostatnie zdanie, bo świadczyłoby to, że istnieje jakaś licząca się siła działająca w Soul Society, na tyle rozbudowana, że sama posiada siatkę szpiegowską.

Ostatecznie jednak dochodzi do wniosku, że jedyny wywiad nie pracujący dla Gotei może mieć szlachta, bo nie dzicy mieszkańcy Las Noches, zabiedzone, podzielone Rukongai czy świat żywych, z którego dostęp jest niesamowicie trudny... nie licząc śmierci, ale dusze nie pamiętają zazwyczaj tego co byłem więc po co im taki agent. Została jeszcze jedna rzecz:
- Cóż, dziękuję za zaufanie. Jak mam się do ciebie zwracać?

Kitsu wstał, ukłonił się po czym poszedł do wyjścia nie zapominając odebrać paczki. Sprawdził horyzont jak późno już jest, miał nadzieję, że nie jest już widno, bo wolał mimo wszystko nie poświęcać na sen mniej niż 6 godzin.

Uznał, że okoliczności są takie, że lepiej udać się do swojej samotni. Pomijając, że szybciej znajdzie się w łóżku to sprawi przyjemność Tori. Ciągle była dla niego zagadką, ale budziła sympatię.

Widząc ile tego jest dochodzi do wniosku, że przede wszystkim powinien sobie płaszcz jakiś sprawić, wytrzymały i taki z kieszeniami. W końcu miał działać po cichu, a nie chodzić po ulicy jak jednoosobowy oddział wojskowy.

Widząc Tori uśmiechnął się:
- Hej Tori-chan. Widzę, że nie miałaś problemów żeby tutaj ogarnąć, miło. Co porabiałaś? Chyba nie robiłaś cały czas rzeczy z wikliny... choć patrząc na te ilości można coś takiego wysnuć.

Po czym zdejmuje buty, kamizelkę i odstawia je gdzieś na bok:
- idę do wody, muszę trochę się odświeżyć. Potem coś zrobię dla nas do jedzenia... no chyba, że bardzo chcesz to z bólem oddam ten honor tobie.

Stara się oczywiście zachować żartobliwy ton, w końcu nie chciał by uznała, że znalazł sobie służkę czy kogoś takiego.

Tego właśnie potrzebował: odświeżenia i zjedzenia czegoś dobrego, a to co zrobiła Tori zapowiadało się nawet lepiej niż tylko dobre. Zabrał się za jedzenie, w międzyczasie prowadził rozmowę z dziewczyną:
- Bardzo dobre. Cieszę się, że ci się tu podoba. Do tego jesteś doskonałą gospodynią. Nie orientuję się, ale pewnie znajdzie się kilku dobrych kawalerów na wydaniu w okolicy.

Jak zjadł nie poszedł od razu spać. Wyszedł na zewnątrz, usiadł w pozycji lotosu po czym kładzie dłonie na kolanach. Stara wyrzucić z umysłu myśli, oczyścić go. Jego mięśnie robią się coraz mniej napięte, jak tylko pozwala utrzymanie pozycji. Wytłumia zmysły, odciąć się od otaczającego go świata i skupić się na tym, który drzemie w nim.

Widząc jaka jest pora i że dziewczyna też poszła spać ogarnęła go senność. Nie chcąc mieć nieprzespanej nocy za sobą postanawia się położyć na wolnym posłaniu i zasnąć. Nazajutrz udałby się gdzieś w okolicę kupić jakiś dobry, obszerny płaszcz dzięki któremu nie rzucałby się tak z tym całym sprzętem. Potem natomiast do Seireitei... rzeczą oczywistą jest jednak, że rano trzeba coś zjeść, ale z tym nie powinno być problemu jak sądził.

Wiedząc, że obecnie nie ma sensu nosić tego wszystkiego postanawia zrobić skrytkę w samotni, pod którąś deską lub w innym dyskretnym miejscu rzeczy będą na niego czekać. Sobie zostawia minimum nie rzucające się w oczy: 5 kunai i jedną dymną bombę.

Gdy załatwia sobie już schowek idzie w końcu do Seiretei, zastanawia się gdzie mogą być plany kanalizacji. Z tego co słyszał to istny labirynt, powinna więc istnieć jakaś mapa, plan dzięki któremu mógłby wychodzić swobodnie bez rzucania się oczy, przede wszystkim żeby nie wychodzić przez bramę. Poza tym wypadałoby się pokazać w X oddziale, być może są jakieś rozkazy. To go dziwiło, miał sporą swobodę ruchu i tak "czyżby jakaś ingerencja w celu nieutrudniania mi poleceń od II oddziału?"

IV oddział byłby na pewno pomocny, ale z drugiej strony ktoś mógłby wiedzieć po co mu ta wiedza, a chodziło przecież o dyskrecję, do tego mógłby trafić na kogoś kto jest ciekawski. Mimo to mogli mieć w tamtejszych kwaterach jakąś mapę.

Gdy pomyślał o remoncie trochę go zmartwiło, ale pocieszał się myślą, że wszystko było zapakowane, a stolarz ani Tori nie wykazywali inklinacji do niedyskrecji i zaglądania w cudze rzeczy. Jak wróci zajmie się tą sprawą, póki co chce znaleźć kogoś w kwaterze oddziału, wybadać co w ogóle się dzieje, czy są zadania. Nie chce zaniedbywać swoich obowiązków. Jeżeli nadal nie działoby się nic szczególnego postanawia wracać, zająć się miejscem na schowek, po drodze nachodzą go myśli jak może poznać imię swego miecza.

Przypomniała mu się tamta kobieta, co tu dużo mówić - nie wyszło za bardzo:
- Trochę byłem rozkojarzony jak mi to tłumaczyła i niewiele pamiętam. Treningi mówisz? Wskazałbyś mi jedną z sal treningowych, zwłaszcza do walki wręcz oraz szermierki. Wystarczy, że wskażesz - nie chcę zabierać ci czasu.

Trochę brakowało mu wycisku, do tego uznawał, że wspólny trening to dobra okazja do zintegrowania się z resztą oddziału. Miał też nadzieję, że poprawi swoje umiejętności.

Kitsu zdążył rzucić krótkie dziękuję choć nie miał pojęcia gdzie łaźnie, pocieszał się myślą, że ma sporo czasu więc pozwiedza nieco i sam się zorientuje co jest od czego. Zaczął iść i rozglądać się dookoła lustrując budynki, jeżeli nie mógł za bardzo odgadnąć ich przeznaczenia podchodził i sprawdzał dyskretnie co jest w środku - nie chciał w końcu zrobić wielkiego wejścia wprost do damskiej przebieralni, a zwłaszcza gdyby była tam pani kapitan!

Po drodze zakłada, a jeżeli ma poprawia okulary "cholera, przydałoby się trochę więcej kasy na te okularki z detektorem, może i tutaj by pomogły"

Mimo intensywnego myślenia nie mógł sobie przypomnieć kim była kobieta. Wygląda też na to, że to nie jest dojo "ale skoro już sobie zwiedzam oddział i zbieram informacje warto chociaż zajrzeć". Starając się nie robić zamieszania lekko uchyla drzwi i stara zajrzeć do środka.

Ma tylko nadzieję, że jak nie sala treningowa to chociaż te nieszczęsne łaźnie, od których miałby punkt odniesienia jak trafić do sali treningowej.

Chłopakowi przyszły nieco kudłate myśli "czyżby obie wolały kobiety?". Poczuł, że ciepło bije mu na twarzy, szybko więc postanowił wybrnąć z sytuacji:
- Witam kapitanie, przepraszam za najście. Szukam łaźni... i to chyba nie tutaj.

Ma tylko nadzieję, że obie kobiety nie będę zbyt okrutne dla niego "obym w niczym ważnym tu nie przeszkodził". Ostatnia rzecz jaką by chciał to narazić się swojemu dowódcy. Przy okazji trzymając nieruchomo głowę patrzył zza okularów w różne strony i lustrował pomieszczenie.

Chłopakowi zrobiło się głupio, Iwase jeszcze dostanie burę, sam wolałby ją dostać niż żeby jej się oberwało, nieśmiało zabrał głos:
- eee... to nie tak, po prostu musiałem się spieszyć i Iwase nie dała rady mi pokazać.

Pomylenie jego nazwiska nie ułatwiało sprawy, ale nie miał ochoty wypominać starszemu stopniem pomyłki, wolał już po prostu wyjść ze swoim przydzielonym przewodnikiem żeby go szybko zaprowadził do sal treningowych i skończyć tę farsę. Skończył ostatecznie na podziękowaniu:
- Dziękuję pani kapitan i przepraszam za najście. Tak więc hmm... jak ci na imię? Wskażesz mi drogę?

Jakoś nie bardzo czuł obecnie potrzebę szukania nowych przyjaciół, więc wolał przejść do konkretów "w końcu to facet, nie będzie stroił fochów jak tamta cała Iwase".

Nie zostało nic więcej jak podziękować chłopakowi i pożegnać go:
- Dzięki, nie zatrzymuję już. Na razie.

Zastanawiał się przez moment czy może nie warto wstąpić do łaźni, ale po namyśle uznał, że idzie do sali treningowej "w końcu brałem kąpiel rano, poza tym teraz mnie to tylko rozleniwi"
Jak pamiętał, sala miała być za łaźnią, obchodzi ją naokoło i patrzy czy jakiś budynek za możę być tym którego szuka. Jeżeli tak to wchodzi do niego i wpierw ostrożnie rozgląda się. Nadal nie czuł się pewnie, była to jego pierwsza wizyta i potrzebował chwili.