Sala nr 7

- Kiedy awansowałem z lamusa na magika co? – Izdurbal zdołał już wygodniej się rozłożyć, podłożyć skrzyżowane ręce pod głowę i zamknąć oczy. Oczywiście ta postawa miała na celu nie tylko lenienie się. Pomagała ukryć to, iż tak naprawdę chłopakowi było głupio, że nie wyszło mu zaklęcie. Zwykle nie przejmował się porażkami, gdyż były zamierzone. Ta jednak nie do końca została przewidziana, w związku z czym kłuła lekko ale natarczywie w miękką tkankę całkiem sprawnie działającego umysłu.

Yoriko zawiadiacko wyszczerzyła zęby:

- Gdybyś umiał trochę nad sobą popracować to może i byłbyś dobry w Kidou, ale taki leń może co najwyżej skończyć na imponowaniu szczeniakom, dziś pokazałeś zresztą, że nie jesteś w stanie wejść wyżej.

Zaczęła odchodzić dalej:

- Może jak się ogarniesz to zasłużysz sobie na mój szacunek.

Zajęcia się zaraz skończyły, znów udaliście się do sali gdzie trenowaliście szermierkę. Tym razem ustawienia były inne, a twoim przeciwnikiem był grubasek, którego już wcześniej widziałeś. Stanęliście naprzeciwko siebie, pulpecik jakby trochę spięty całą sytuacją był. Dostaliście sygnał do walki, a twój sparing partner powoli się do Ciebie zbliżał.

Gdy przyszło mu stanąć na przeciwko grubaska westchnął cicho. Musiał przyznać, iż chłopak nie wyglądał na wybitnego, co prawda pierwsze wrażenie może mylić. – No.. dawaj chłopie... – Plan Iza był prosty. Po krótkiej walce miał zamiar przestać blokować, czy robić cokolwiek niemal ewidentnie pozwalając się uderzyć. Tak będzie wygodniej, zresztą, zwycięstwo zepsuło by jego plan, który już sobie ułożył. Potrzebował jednak do tego obecności nauczyciela, którego spotkał uprzednio w łaźniach oddziału drugiego. Czekał na sposobność zamienienia z nim kilku słów, najlepiej przy minimalnej ilości wiarygodnych świadków. Oddanie walki rzecz jasna miało też drugie dno. Iz wbrew pozorom był w miarę dobrym człowiekiem, zaś grubasek zdawał się być raczej.. nieudacznikiem. Zwycięstwo, choćby z kimś tak słabym jak Iz, mogło nieco poprawić jego samoocenę.

Tłuścioszek zaczął atakować, mimo pewnej nieporadności masa robiła swoje - omal nie dostawałeś uderzeń własnym bokkenem. Powoli zastanawiałeś czy to aby na pewno dobry dać się trafić...

W końcu udało ci się wychwycić jakiś w miarę "lekki cios", którym oberwałeś w nadgarstek. Bokken wypadł ci z ręki i grubasek wygrał.

Usiadłeś z powrotem na swoje miejsce. Twój przeciwnik zdecydowanie był zadowolony i na widok jego uśmiechu zrobiło ci się nieco raźniej. Usłyszałeś głos obok Ciebie, był to młodzieniec, którego wcześniej nie widziałeś nigdy, może jakiś nowy:

- To miłe z twojej strony, to dobry chłopak tylko nie wierzy w siebie. O, niedługo moja kolej...

Spojrzałeś na kogo wypadło, jego przeciwnikiem była Yoriko, ale gdy znów zobaczyłeś twarz chłopaka był jakby zadowolony, wyrażała coś w stylu "w końcu jakaś zabawa". Nie widziałeś go tu wcześniej więc zdawało ci się, że chłopak nie wie co mówi, chciałeś coś powiedzieć, ale właśnie była jego kolej.

Poszedł na środek maty i przyjął pozycję do walki. Po sygnale sądziłeś, że Yoriko sprawi mu łomot, ale żaden z jej uderzeń mieczem nie dochodził, bezimienny robił same uniki, aż w końcu zamachnął się bokkenem jakby wyjmował katanę z pochwy szybko.

PS: hmmm dałoby radę żebyś dał do avka albo do karty postaci obrazek swojej postaci? Może coś ci tutaj będzie pasować: https://bleach.forumpolish.com/inne-f52/nie-masz-wizerunku-dla-swojej-postaci-wybierz-tu-t666.htm zwłaszcza 2 lub 4 sądzę, że podpasuję ;)
Chodzi o to, że jakoś lepiej mi się prowadzi z postaciami gdzie wiem jak wyglądają, taki niuans tylko ;)

- A niech to... już miałem nadzieje ze wreszcie ktoś zauważy ze beznadziejnie walczę, a nie poddaje się.. Macie tendencje do nad interpretacji faktów... – Iz przyglądał się walce dość obojętnie. Na wszystko patrzył dość obojętnie. Takie przynajmniej sprawiał wrażenie. Niemniej pokaz chłopaka zrobił na nim wrażenie, albo raczej, zrobił by gdyby nie to, że przez większość walki ziewał bądź zasłaniał usta. Pojawiła się nowa twarz świetnie walcząca... tego jeszcze tylko brakowało. Dodatkowo cieszyła go walka.. dno totalne. Niedługo już wszyscy będą chcieli wygrać.. no i Iz pozostanie jedynym przegranym. Głupia sprawa.. zaiste głupia sprawa.

(Słuchaj.. avka dodam na dniach^^’ niestety nie znam się na tyle dobrze na grafice by zamienić kolor włosów itp. w związku z czym podejrzewam iz będę musiał poprosić Dziewczynę o wytworzenie odpowiedniego obrazka. Sądzę że dodam jutro albo po jutrze^^’’ wybacz^^”’)

Dookoła wszyscy oglądali walkę z zapartym tchem, byłeś chyba jedyną niezainteresowaną w pełni osobą na sali. Chłopak w końcu wyłapał lukę i trafił Yuriko takim samym uderzeniem jak poprzednio. Sensei ogłosił zwycięzcę, rozległy się oklaski. Walki trwały nadal, a młodzieniec nie miał problemu z nikim, gdy wygrał pojawił się...

tamten wykładowca:

- Dawno nie widziałem tak dobrego szermierza. Tutaj nie masz sobie równych, może się zmierzymy?

Chłopak przytaknął, przyjęli pozycję i czekali na sygnał. Spojrzenie młodzieńca stało się poważniejsze. Po sygnale ruszyli na siebie, to nie była zwykła szybkość, właściwie w sekundę znaleźli się za sobą z bokkenami w górze, co oznaczało, że musieli cios gdzieś wyprowadzić. Chłopak upadł na kolano i złapał się za bark:

- Nieźle - odpowiedział nauczyciel - za kilka lat będziesz wspaniałym szermierzem, mam nadzieję, że równie wspaniałym shinigami.
- Dziękuję - odpowiedział chłopak

Rozeszliście się, chłopak do Ciebie podszedł i wyciągnął dłoń:
- Zapomniałem się przedstawić, nazywam się Kenji, a Ty?
Nim cokolwiek zrobiłeś wbiła się między wami Yoriko:
- Yoriko Aika, a Ty skąd się tu wziąłeś i po co zawracasz sobie głowę kimś kto dobrze złapać miecza nie potrafi?

Iz uniósł dłoń jakby chciał cos powiedzieć, jednak w ostateczności opuścił ją i pokręcił lekko głową. Dziewczyna była wyraźnie zafascynowana sprawniejszym osobnikiem, zaś Izowi było to w miarę na rękę. Nareszcie przestanie mu suszyć głowę. Miast tego wstał spokojnie szukając nauczyciela. W końcu chciał z nim pogadać. Gdyby udało mu się namierzyć swój cel zamierzał podejść do mężczyzny i wypowiedzieć dość szybko i raczej cicho swoją propozycje. Jego słowa miały brzmieć dokładnie- Dobry Panie Psor. Mam dla Pana propozycje, o ile zechce Pan wysłuchać – Rzecz jasna Iz musiał długo zmuszać się do podjęcia takiego kroku, w związku z czym rozmowa była dla niego dość stresująca. Jednakże jedyna oznaką tego stresu było podrapanie się po potylicy.

Starszy pan spojrzał się na Ciebie:

- Ah to Ty, nie popisałeś się trochę, ale z tego co wiem nadrabiasz Kidou. Pamiętaj jednak, że najlepszy wojownik to taki, który nie polega na jednej rzeczy. Tak poza tym nie nazywa mnie psorem, nie jestem jajogłowym. Wolałbym sensei albo po nazwisku z przedrostkiem san, sama. Ale do rzeczy, jaką to propozycję mi składasz?

- To niech będzie Sensei – Chłopak podrapał się po brodzie najwyraźniej nieco zadziwiony długością odpowiedzi nauczyciela. Spodziewał się czegoś w stylu „spieprzaj gówniarzu”, a przynajmniej nerwy kazały mu tak przewidywać – Przejdźmy jednak do meritum. Cóż, moja propozycja jest następująca, jeśli załatwi mi pan kuchnię w akademii wraz ze składnikami i urządzeniami to mogę panu codziennie gotować coś z japońskiej kuchni, na co ma pan ochotę. Urodziłem się kucharzem i byłem wychowywany jako kucharz, więc pewnie coś niecoś w tej dziedzinie umiem. W zamian pragną bym, by Sensei poświecił mi codziennie nieco swojego czasu i podszkolił mnie w walce mieczem poza lekcjami, nie wspominając o tym nikomu. Co Sensei na to? – Całą propozycje starał się wyłuszczyć tak, by reszta uczniów zaabsorbowana walkami nie przywiązała do niej nijakiej wagi.

Mężczyzna podrapał się po brwi, widać, że zastanawiał się nad tym, po pewnym czasie w końcu otrzymałeś odpowiedz:

- Nie wiem czemu chcesz być silny, ale zgadzam się.

Na twojej twarzy pojawił uśmiech, a on zaczął coś pisać na kartce, następnie ci ją podał:

- to jest pozwolenie na korzystanie z kuchni akademickiej, zrób... a właściwie to zobaczę co Ty sam wymyślisz, bądź u mnie - tu objaśnił jak dotrzeć - za 2 godziny.

- Dziękuje Sensei - Chłopak przeklął w myślach swoją głupotę. Teraz zastanawiał się, po co w ogóle zaproponował coś tak głupiego. Dopiero po chwili zdał sobie sprawę z faktu, iż zrobił to by nie robić więcej problemów innym. Pomimo tego, iż zrozumiał swoje motywacje wciąż był na siebie zły. Nie dość ze straci cenny czas by cos ugotować, to jeszcze straci więcej czasu by trenować. Niemniej sprawa już była w toku, co nieco ograniczało chłopaka. Złożył wiec pozwolenie na pół by sprawić, że niepożądane oczy nie spojrzą co to. Po zajęciach zaś ruszył do kuchni by przygotować którąś potrawę. W zależności od posiadanych tam składników zamierzał zrobić ramen tudzież wołowinę duszoną z białą rzodkiewką. Potrawy te były pospolicie zamawiane, gdy wcześniej pracował, przez co był raczej pewny swoich umiejętności, oraz tego ze są powszechnie lubiane. Gdy zaś udało mu się zakończyć danie miał zamiar zapakować je w sposób jak najlepiej izolujący przed utratą ciepła oraz zagubieniem. W każdym razie najlepszy dostępny w kuchni akademii. Oczywiście z potrawą miał zamiar ruszyć na umówione miejsce, w umówionym czasie, uprzednio jednak postanowił uważnie się rozejrzeć. Nie miał ochoty by później gadano ze trenuje, albo coś. Stracił by reputacje lenia i obiboka.

Gdy wszedłeś do kuchni zobaczyłeś, że jest ona bardzo dobrze wyposażona, było w niej masa przyborów do gotowania, gdy wszedłeś do spiżarni twoim oczom ukazał się cały zbiór przypraw, niedaleko mnóstwo warzyw, a obok były drzwi do chłodni gdzie wisiały duże płaty różnego mięsa. Właściwie trochę się dziwiłeś czemu przy czymś takim robią takie kiepskie jedzenie do stołówki...

Gdy zabrałeś się za robienie potrawy po kilku chwilach zebrała się grupa kilku młodych kuchcików i patrzyła z zainteresowaniem co robisz. Gdy skończyłeś i odwróciłeś się do nich zobaczyłeś, że notują - zapewne to jak pracujesz, wzbudziło to u ciebie zadowolenie i dumę.

Poszedłeś w umówione miejsce, był to domek, który był kilkaset metrów, zapukałeś i wszedłeś, w środku był twój sensei:

- ooo w końcu jesteś, zgłodniałem. Pokaż co tam masz.

Podałeś mu danie, rozpakował je i powąchał, ewidentnie już sam zapach mu się podobał, a następnie zabrał się za jedzenie, po którym pochwalił cię:
- gdyby tacy ludzie pracowali w kuchni już dawno byłbym jak beczka!

- No dobra a teraz weź bokken i chodź na ogród

Wziąłeś drewniany miecz i udałeś się za mistrzem. Ogród był całkiem duży, a co ci się podobało to, że wszystko było zasłonięte drzewami i murkiem. Stary kazał ci zaatakować go, on sam natomiast nie miał żadnego bokkena.

Cóż.. w takim wypadku nie miał innego wyjścia jak zaatakować. Nie znał się na tym niemal w ogóle, zdawał sobie jednak sprawę, iż jeśli jego przeciwnik stoi bez broni, to znaczy iż jest pewny ze Iz go nie trafi. Dość logiczne myślenie, chłopak widział jak szybko jego nauczyciel potrafił się poruszać. Zamierzał, więc zwyczajnie przejść kilka kroków na bok, by zaatakować pod pewnym kątem. Sam zdawał sobie sprawę, iż w ten sposób sprawić może, że przeciwnik nie bezie mógł widzieć go oboma oczyma. To zaś utrudnia ocenianie odległości. Później zamierzał zaszarżować i zamachnąć się obiema rękami z góry pod skosem, tak iż jeśli uderzenie trafiło by powinno uderzyć w prawe ramie i zakończyć się przy prawym biodrze. W sposobie, w jaki trzymał boken, i w jaki uderzał, nie było widać jakiegokolwiek stopnia wprawy w walce.

Gdy już miałeś zadać cios poczułeś, że za sekundę znalazłeś się na plecach, zapewne sensei wykorzystał twoją nieudolną technikę i bez wysiłku sprawił, że się przeturlałeś:

- Jest dobra i zła wiadomość. Dobra to, że myślisz, zła że nic nie umiesz. Pozwól na moment

Podszedł do Ciebie, podniósł miecz, poprawił ci ustawienie stóp i kazał uderzać jedno uderzenie. Co i raz poprawiał Cię, trwało to kilka minut a wykonywanie na sucho uderzeń zaczęło sprawiać ci już pewne kłopoty, mięśnie odmawiały posłuszeństwa. W pewnym momencie mistrz stwierdził:

- może sobie lepiej daruj, jakoś nie idzie szermierka.

- Cóż... obawiam się że to nie jest możliwe – Chłopak podrapał się po potylicy oddychając dość ciężko. Musiał sporo pracować, by przebić swoje lenistwo i w ogóle zapytać o te treningi. Teraz kretyńskim było by marnowanie okazji, no i oczywiście pozostawała jeszcze kwestia planu. Plan musiał się udać, w końcu gdyby się nie udał zburzył by się spory kawałek świata. Iż zwyczajnie przywykł do tego iż jego plany skutkowały. Poza tym.. była i cześć której nie chciał ukazać nawet sam przed sobą. Zwykłe dla nastolatków pragnienie by dorównać najlepszym. Pomimo tego iż to pragnienie u Iza było ukryte gdzieś bardzo głęboko pod inną motywacja, to wciąż tam było, i podświadomie nakazywało próbować.

- W takim razie kontynuujmy, mamy jeszcze trochę czasu nim zupełnie się ściemni.

Przyjąłeś znów pozycję korzystając z resztek sił, starałeś się wykonywać to jedno proste uderzenie za każdym razem poprawnie jak mogłeś. W ten sposób dałeś radę jeszcze kilka minut, później twoje palce zdrętwiały i mimowolnie wypadł ci miecz z ręki.

Inahara dał znak, że to nie koniec:

- twoje nogi wymagają treningu, zrób teraz obchód całego - tutaj palcem wskazał granice ogrodu - żabki. 3 okrążenia.

Przyjąłeś to do wiadomości i zacząłeś żabkować, po 1 okrążeniu piekły cię uda. Gdy kończyłeś drugie obawiałeś się, że ci odpadną i o dziwo zaczęło ci trochę brakować tchu. Coś w tobie mówiło, że masz skończyć, że już dosyć...

Cóż.. trochę brak tchu to nie objaw nagłej śmierci, zaś Iż był kretyńsko uparty jak na osobę inteligentna. Zdawał sobie sprawę iż dalsze ćwiczenia doprowadzą do pogorszenia jutrzejszej sprawności, o ile takowa sprawność w ogóle będzie jutro możliwa. Miał dzisiaj w planach jeszcze parę rzeczy do załatwienia, więc postanowił oprzeć się na wiedzy nauczyciela. Zapewne znajdzie on jakiś sposób na to by móc poruszać się po żabkach. Iż postanowił więc ostatecznie spróbować dokończyć zadane ćwiczenie, o ile tylko da radę. W to czy da radę zaś wątpił.

Udało ci się zrobić trzecie okrążenie, chciałeś po tym wstać, ale nogi miałeś jak z waty. Sensei się uśmiechnął:

- Widać trening dobry skoro takie rezultaty. Masz tutaj maść, teraz nie pomoże, ale zmniejszy zakwasy. Nasmaruj się i rozciągnij mięśnie - na dziś koniec, jesteś wolny, jutro jeżeli będziesz chciał przyjdź z jakimś rybnym daniem, uwielbiam ryby.

Po jakiś 15 minut w końcu byłeś zdolny do normalnego chodu, choć nadal czuć było skutki dzisiejszego treningu. Inahara odprowadził cię do wyjścia, powoli zaczęło się ściemniać.

Izdurbal szedł mniej więcej jakby obie jego nogi były połamane. Niemniej zaplanował na dzisiaj jeszcze trzy ważne rzeczy. Po pierwsze zamierzał zrobić jeszcze 3 rzeczy. Pierwsza z nich była dość wymagająca od osoby zmęczonej fizycznie, niemniej jego honor, który zwykle jest ukryty, nie pozwalał mu tego odpuścić. Miał zamiar dojść do akademii i spróbować jeszcze przynajmniej raz rzucić kidou, które mu nie wyszło. W końcu był pewny że opracował je na tyle by kiedyś się udało. Następnie zaś zamierzał zrobić cos o czym zapomniał uprzednio. Musiał podskoczyć do kuchni i przegryźć coś, chociażby kawałek szynki czy sera, albo soloną rybę. Był głodny, zaś po ćwiczeniach w kidou zapewne zgłodnieje jeszcze bardziej. Ostatnim co zaplanował była kąpiel. Znał tylko jedno miejsce w którym można było skorzystać z dostatecznej ilości wody, i były nim kwatery drugiego oddziału. Miał tylko nadzieje iż żaden dziwny facet w stroju ninja nie zabije go zanim się nie wykąpie. Głupio było by umierać brudnym.

Spokojnym chodem udałeś się do Akademii, gdy poszedłeś korytarzami do sali ćwiczeń Kidou była zamknięta, będąc zmęczonym udałeś się do stołówki, która nadal całe szczęście była czynna.

Miłym zaskoczeniem była inicjatywa jednego z kuchcików, który zaproponował, że zrobi to samo co ty i poda ci byś się przekonał. Po kilkunastu minutach przyszedł i podał ci danie, wyglądało nieźle, zabrałeś się za jedzenie, zjadłeś już większość, a chłopaczek zapytał się:

- I jak?

- Hmmm.. – Iż postanowiła dokładnie przetestować danie, gdy zaś upewnił się skończył zaczętą przez „hmmm” wypowiedź – Noo, nieźle jak na pierwszy raz to na prawdę dobrze – Chłopak, z ukrytą pod zwałami zmęczenia oraz zwykłej postawy znudzonego idioty, radością dokończył posiłek. Podczas pochwały zmusił się nawet do lekkiego uśmiechu, by kuchcik poczuł się bardziej doceniony. Na następnym wykładzie3 będzie musiał pożyczyć od kogoś papier i coś do pisania. Być może tutejsza kadra gotująca miała talent, jednak zwyczajnie nie mieli pomysłów. Postanowił zanotować tą uwagę w pamięci. Gdy tylko skończyła się jego porcja wstał powoli i podziękował za posiłek. Ponieważ nie mógł trenować kidou postanowił swoim leniwym krokiem dotaszczyć się do kwatery drugiego oddziału. Zapewne było już ciemno, jednak Iż nie bał się ciemności. A przynajmniej twardo upierał się że się nie bał, tłumacząc to samemu sobie na siłę. Owo tłumaczenie opierał również na zdaniu, iż w zasadzie nikt raczej go nie zabije w dzielnicy bogów. Mimo to niemal odruchowo skupił się na ukryciu swojego reiatsu. Odruch ten wyrobił sobie mieszkając w jednej z najbardziej niebezpiecznych dzielnic Rukongai. Podejrzewał iż umiejętność ta uratowała mu istnienie przynajmniej kilka razy, gdy chował się przed nazbyt wzburzonym tłumem, niezbyt miłymi osobnikami czy też wkurzonymi duszami.

Chodem spokojnie udało ci się dojść do II oddziału, szukając tamtego jeziorka z wodospadem. Znalazłeś miejsce i powoli zanurzałeś się, woda zbierając ciepło za dnia była nieco przyjemniejsza niż o poranku, ale zacząłeś się zastanawiać czy nie dałoby się zamontować jakiejś instalacji do podgrzania wody...

Iż pomyślał iż będzie musiał kiedyś wrzucić tutaj jakąś fokę albo morsa. Może w tedy pojmą ze woda jest za zimna dla ludzi. Przynajmniej za zimna by była przyjemna. Niemniej obecnie Iż nie miał wielkiego wyboru. Mógł co prawda użyć kidou by podgrzać nieco akwen, jednakże nie był pewny czy słup ognia nie uszkodzi przypadkiem stropu, albo czy nie zwoła tutaj kilkunastu wkurzonych członków oddziału. Obie opcje zdawały się być gorsze niż kąpiel w zimnej wodzie. Tym bardziej że użycie kidou wymagało by kolejnego wysiłku, a tego Iż miał dzisiejszego dnia aż nadto. Postanowił więc porządnie się wykopać a później wysuszyć. Na końcu związać swoje włosy na odwal w kuc i ruszył... w zasadzie musiał zastanowić się gdzie powinien iść. Wchodząc do koszar narażał się na kolejny atak furianta, no i nie znał żadnego innego miejsca gdzie są łóżka. Mógł się położyć pod gołym niebem na trawie, na placu w akademii, ale pewnie nie obudził by się na czas. Pozostała ostatnia możliwość. Ułożyć się na ławkach w sali wykładowej, w końcu wykłady zawsze były pierwszą częścią dnia, a chociażby śpiąc w sali wciąż będzie na nich obecny.

Gdy szedłeś na ławkę i ułożyłeś w miarę wygodnie co trochę czasu zajęło ktoś nagle się odezwał:

- o cześć, co tutaj robisz?

Spojrzałeś na niego co zmusiło cię do zmiany pozycji, a tym samym cały twój wysiłek poszedł na marne, okazało się, że to był Kenji, młody szermierz:

- Wracałem akurat ze spaceru, skoro nie masz gdzie spać to chodź coś ci znajdę u siebie. Nadal nie znam twojego imienia.

- Eeeee.. – Iż z natury nie był ufny, zaś ten chłopak wyrażał niezdrową fascynacje jego osobą. Musiał przyznać że zastanawiał się nad tym czy młody szermierz nie jest przypadkiem homo. Podrapał się wiec po głowie nieco zdezorientowany – Cóż.... ten tego... w zasadzie miałem zamiar się zdrzemnąć w sali lekcyjnej.. chyba..

Trochę zdziwiony twoją postawą podszedł do Ciebie bliżej:

- daj spokój, widać, że padasz z nóg. Nie powinieneś być w II oddziale, Yoriko martwiła się gdy odprowadzałem ją tam, podobno masz tak zakwaterowanie. Lepiej żebyś na nią uważał, bywa uszczypliwa...

Trochę uspokoiło cię zdanie "odprowadzałem ją tam", ale nadal pierwiastek podejrzewania tkwił w tobie, Kenji powtórzył pytanie:

- To jak, idziesz ze mną czy wolisz ławkę, nieznajomy?

- Izdurbal Tenshi... – Jego całkiem znużone oczy wreszcie zatrzymały się na twarzy chłopaka – Jeśli masz spore lustro to idę z tobą. Akurat potrzebuje czegoś takiego, i dość trudno to znaleźć w tym jakże jednostajnym i denerwującym miejscu. – W końcu Iż musiał kiedyś dowiedzieć się jak wyglądają jego plecy po zaleczeniu. Słowa „blizny zostaną” co prawda nie brzmiały jakoś strasznie głośno, jednak obijały się o ścianki jego mózgu. Wciąż nie ufał chłopakowi, nikomu w sumie nie ufał a tym bardziej tym którzy potrafili by go ogłuszyć zanim zauważy że go zaatakowali, niemniej nie miał zbyt wielu możliwości.

Chłopak się uśmiechnął i poszedł przodem. Szliście dróżkami Seiretei po czym weszliście do małego placyku,, Kenji szybko wyjaśnił gdzie jesteście:

- To teren oddziału VII, nie są tu dobre warunki, ale chyba lepsze niż ławka, miałem ten do wyboru jako wolny, więc wcześniej wiedziałem o nim, a teraz idę do siebie. Dobranoc Tenshi-kun.

Zostałeś sam w pokoju, w którym była mata do spania, lustro i pod nim biurko, które było brudne co prawda, ale przynajmniej nie zbite i coś dało się zauważyć. Niestety światło było nikłe - jedynie mała świeczka tliła się na biurku pod lustrem.

- Jasne, dobranoc – Izdurbnal upewnił się że drzwi były zamknięte, po czym zdjął górną cześć stroju i stanął tyłem do lustra. Chciał zobaczyć jak wyglądają jego plecy. Miał nadzieję iż jest.. druga osobą która to widzi. Pierwszą rzecz jasna była medyczka. Miał też nadzieję iż nie wygląda to aż tak paskudnie jak podpowiadała mu jego wybujała wyobraźnia.

Spojrzałeś w lustro, nie wyglądało to aż tak źle, przede wszystkim sądziłeś, że zostanie brzydka pomarszczona skóra po oparzeniu natomiast była ona gładka choć wyraźnie w innym odcieniu, miała ona kształt nieregularnej plamy, która zaczynała się między łopatkami a kończyła nad lędźwiami.

Ponieważ nic innego nie zostało położyłeś się w końcu do łóżka, poczułeś zmęczenie z całego dnia i bardzo szybko zasnąłeś. Spałeś dłużej niż w oddziale II, w sumie sam się wybudziłeś. Gdy chciałeś wstać poczułeś ostry ból w udach i ramionach - zakwasy dały o sobie znać mimo maści i rozciągnięcia, ale tym samym był to znak, że trening nie poszedł na marne. Na spokojne się ubrałeś i miałeś trochę czasu nim miały się zacząć nudne wykłady, kusiło cię żeby na nie nie iść... patrzyłeś na swój pokój *wypadałoby go urządzić*, ale nie było za bardzo czym...

+2 do siły, +1 do wytrzymałości